Αντέχεις αυτοκριτική και αυτογνωσία; Αν οργίζεσαι με τη “μητέρα και δασκάλα από τη Λέσβο”, έχεις το δικαίωμα και σύ αύριο να ξεχυθείς με οργή στους δρόμους και τις πλατείες.

  Η  ΚΥΡΑ… “ΚΥΡΑΤΣΑ”  ΔΑΣΚΑΛΑ  ΤΗΣ ΛΕΣΒΟΥ.

 

 ΨΑΧΝΟΥΝ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΝ ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ.Χάος: Καραβάνια χιλιάδων προσφύγων έχουν εγκλωβιστεί σε νησιά και πόλεις

ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕ ΣΤΟ FACEBOOK, EΓΙΝΕ VIRAL

“Σημείωμα-κραυγή αγωνίας δασκάλας από τη Λέσβο κάνει τον γύρο του Διαδικτύου -Δεν είναι μόνο οι πρόσφυγες…”

“Τον γύρο του Διαδικτύου κάνει η επιστολή μιας δασκάλας από τη Λέσβο. Μια επιστολή-κραυγή αγωνίας για τις επιπτώσεις του προσφυγικού στην τοπική κοινωνία.

Το κείμενο της, το οποίο  είναι γραμμένο στα αγγλικά και δημοσιοποιήθηκε στο λογαριασμό της στο Facebook, αναφέρεται στις επιπτώσεις της προσφυγικής κρίσης στους κατοίκους των νησιών του βορειοαναλοτικού Αιγαίου που άνοιξαν την αγκαλιά τους στους πρόσφυγες.

Ολόκληρο το κείμενο της Αφροδίτης Βάτη Μαριόλα έχει ως εξής:

«Η μια μετά την άλλη ακυρώνονται οι πτήσεις τσάρτερ στο όμορφο νησί μας, την Λέσβο για την καλοκαιρινή σεζόν του 2016. Οι αρχικοί μας φόβοι επιβεβαιώθηκαν και είναι η αρχή ενός ανεξέλεγκτου σπιράλ.

Δεν μιλάμε πλέον για μια μικρή μείωση του τουρισμού. Βλέπουμε, μια μείωση του τουρισμού άνω του 80% – ποσοστό που θα υπήρχε μόνο αν ήμασταν σε κατάσταση πολέμου. Μέχρι σήμερα, ο κόσμος είχε επικεντρωθεί στο πως θα αντιμετωπίσει την προσφυγική κρίση, τα ανθρώπινα δικαιώματα των ανθρώπων που εγκαταλείπουν τις χώρες τους αλλά κανείς δεν έχει ασχοληθεί με τις τοπικές κοινότητες που ζουν αυτή τη νέα πραγματικότητα και έχουν επίσης επηρεαστεί από αυτήν και έχουν μπει στην άκρη τα δικά τους ανθρώπινα δικαιώματα επίσης.

Έχουμε δώσει την ολόψυχη υποστήριξή μας και έχουμε ως προτεραιότητα τους συνανθρώπους μας που έχουν περισσότερη ανάγκη από εμάς. Έχουμε βάλει στην άκρη τις ζωές μας, τις ανάγκες μας, τα θέλω μας, τα όνειρά μας έτσι ώστε να αντιμετωπίσουμε το κύμα των προσφύγων που περνούν στην κυριολεξία μέσα από τις αυλές μας.

Τώρα όμως έχουμε φτάσει στο σημείο που κι εμείς πρέπει να ρωτήσουμε πως θα μας υποστηρίξουν η κυβέρνησή μας και η διεθνής κοινότητα. Τι μέτρα θα ληφθούν έτσι ώστε να μας σώσουν από ολοκληρωτική οικονομική και ψυχολογική απόγνωση; Σκεφτόμαστε τις τοπικές επιχειρήσεις που δεν θα ανοίξουν φέτος γιατί δεν έχουν την δυνατότητα να λειτουργήσουν κάτω από αυτές τις συνθήκες.

Σκεφτόμαστε όλους εκείνους που δεν θα προσληφθούν για να δουλέψουν φέτος στο νησί, αφού δεν θα υπάρχουν δουλειές. Πως θα βάλουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι φαγητό στο τραπέζι τους και θα παρέχουν ασφάλεια και υγιείς συνθήκες για τις οικογένειες και τα παιδιά τους; Πως θα διατηρήσουμε την ποιότητα ζωής μας με αξιοπρέπεια; Σκεφτόμαστε ήδη τους φίλους και τα μέλη των οικογενειών μας που κάνουν ήδη σενάρια να φύγουν από το νησί. Σκεφτόμαστε πως θα πληρώσουμε τα δάνειά μας, τους φόρους μας, τις ασφαλιστικές μας εισφορές και τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού.

Πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι οι επιχειρήσεις μας έχουν “ανθίσει” από την προσφυγική κρίση αλλά είναι τόσο λάθος! Ναι, υπάρχουν επιχειρήσεις που έχουν βγάλει χρήματα από αυτή την υπόθεση αλλά μετριούνται στα δάχτυλα των δυο χεριών. Πρέπει να έχει κανείς την εικόνα όλου του νησιού και να λάβει υπόψιν του τις επιχειρήσεις, τα ξενοδοχεία, τα εστιατόρια, τα τουριστικά μαγαζιά, τους κινηματογράφους, τα χρυσοχοεία κ.τλ. τα οποία δεν έχουν ανοίξει ακόμα! Ο “εθελοντικός τουρισμός” δεν μπορεί να κρατήσει ανοικτές όλες αυτές τις επιχειρήσεις, όλες αυτές τις οικογένειες γιατί πρέπει να λάβετε υπόψιν σας ότι οι περισσότερες επιχειρήσεις που ασχολούνται με τον τουρισμό είναι οικογενειακές.

Υπάρχουν άρθρα που μιλούν για την “ανθρωπιστική καρδιά” της Λέσβου και οι άνθρωποι ψηφίζουν για να πάρουμε το Νόμπελ Ειρήνης. Τους ευχαριστούμε όλους γι’ αυτό αλλά αλήθεια στα δικά μου μάτια όλα τα Νόμπελ Ειρήνης του κόσμου δεν σημαίνουν τίποτα για τους ανθρώπους που γνωρίζω και είναι άνεργοι, δεν έχουν οικονομική ασφάλεια, δεν έχουν πίστη στο μέλλον τους και με κοιτάζουν με μάτια κλαμένα και φοβισμένα γιατί ξέρουν ότι δεν θα έχουν σύντομα να φάνε ούτε εκείνοι ούτε οι οικογένειές τους!

Δεν θα έχει αξία το Νόμπελ Ειρήνης όταν και εμείς οι ίδιοι θα αναγκαστούμε να γίνουμε οικονομικοί μετανάστες και να εγκαταλείψουμε την πατρίδα μας. Μακάρι να ήμουν μελοδραματική αλλά δυστυχώς δεν είμαι. Οι συνεταίροι μας και τα ταξιδιωτικά πρακτορεία κοιτάζουν μόνο το τι συμβαίνει και μας έχουν γυρίσει την πλάτη αντί να παλέψουν μαζί μας να βρούμε δημιουργικές λύσεις για να υποστηριχθούμε και να μας προωθήσουν. Το ίδιο κάνουν και οι χώρες – μέλη της ΕΕ μας έχουν γυρίσει την πλάτη, κλείνοντας τα σύνορά τους και εγκλωβίζοντας χιλιάδες πρόσφυγες στην Ελλάδα οι οποίοι δεν έχουν που να πάνε. Και αναρωτιόμαστε: πόσο καιρό θα εθελοτυφλούν και θα κουνούν το δάχτυλο στην Ελλάδα;

Η οικογένειά μου είναι στην πρώτη γραμμή βοηθώντας στην αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης από τον περασμένο Απρίλιο και έχουμε παίξει τον δικό μας ρόλο υποστηρίζοντας τα δικαιώματα και την ασφαλή άφιξη όλων όσων φτάνουν στις ακτές μας. Είμαι όμως και μητέρα και δασκάλα. Τι είδους μάνα θα ήμουν αν δεν λάμβανα υπόψιν το μέλλον των παιδιών μου και τα δικαιώματά τους; Τι είδους δασκάλα θα ήμουν αν δεν υπερασπιζόμουν το μέλλον και τα δικαιώματα των μαθητών μου;

Δεν ξέρω πως τι να αισθανθώ πλέον… ντροπή, οργή, πόνο, απόγνωση, απογοήτευση, φόβο…Μετά κοιτάζω έξω από το παράθυρο και βλέπω τα παιχνίδια του φωτός τις αμυγδαλιές που ανθίζουν στον κήπο μου και τα παιδιά μου που παίζουν στην αυλή. Σκέφτομαι όλους αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους που γνώρισα σε αυτό το “ταξίδι” και που στήριξαν εμάς και το νησί μας. Σκέφτομαι όλες τις νέες φιλίες που έκανα σε αυτό το ταξίδι. Όλες αυτές οι σκέψεις, οι ήχοι και οι εικόνες μου δίνουν την δύναμη να αρνηθώ να εγκαταλείψω την ελπίδα τιμώντας όλους αυτούς και για το δικό μου καλό.

Ζητούμε την αλληλεγγύη και την υποστήριξη όχι μόνο για τους πρόσφυγες αλλά και για τις τοπικές κοινότητες που έχουν επηρεαστεί από όλο αυτό. Ζητούμε από τους ανθρώπους να επισκεφθούν το όμορφο νησί μας και να στηρίξουν τις επιχειρήσεις μας. Είμαστε στο σημείο που πρέπει να παλέψουμε για να μείνουμε ζωντανοί».

****

 

Αναγάλλιασε η ψυχή μου μόλις είδα τον τίτλο της είδησης με το κείμενο της δασκάλας, που κατάκλυσε το διαδίκτυο. Προηγουμένως, είχα νιώσει πάλι  εκείνο, το μόνιμο πια τελευταία, σφίξιμο στο στομάχι, όταν είδα  την πρώτη εικόνα με τους εξαθλιωμένους πρόσφυγες να τριγυρνούν σαν τα φαντάσματα από χωρίου εις χωρίον και από μπλόκο σε μπλόκο. Εκεί που τους εγκλώβισαν  η σκληρότητα των  εξουσιών των χωρών της συνθήκης Visegrad , αλλά  και  η βαρβαρότητα της συντεχνιακής βουλιμίας   των “Πατακών” με τα “τανκς” ,που  μπλοκάρουν κι αυτοί τη φυγή  “προς τα μπρος” των κολασμένων της γης”.

Και η επικεφαλίδα της ανάρτησης στο fb  της δασκάλας από τη Λέσβο, πυροδότησε μέσα μου την ελπίδα πως  δε χάθηκε το παν. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι. Συμμερίζονται τον πόνο, την αγωνία, που σήμερα είναι δικιά τους κι αύριο, ποιος ξέρει, μπορεί να γυρίσει σ΄αυτούς, σε μας. Αφουγκράζονται το κλάμα του  προσφυγόπουλου. Και πώς θα γινόταν αλλιώς, αφού είναι και εκπαιδευτικός; Δουλειά της, χρέος της είναι ακριβώς αυτό. Να περιθάλπει τις ψυχούλες των παιδιών, ως “καλός Σαμαρείτης”. Να χύνει βάλσαμο στις φοβισμένες καρδιές τους.

Μα, μόλις  άρχισα να διαβάζω το κείμενό της,  ο κόσμος “γύρισε ανάποδα”. Η δασκάλα ούτε…δασκάλα ούτε άνθρωπος είναι. Μια ακόμα από τις χιλιάδες  “Κυράτσες” της χώρας (και της Ευρώπης, του κόσμου όλου τελικά), που κύριο μέλημά τους είναι πώς να χοντρύνουν ακόμα περισσότερο τα ήδη παχύσαρκα παιδιά τους. Πάλι μπροστά μας η η μόνιμη πλέον επιδίωξη και φιλοσοφία ζωής του σύγχρονου καταναλωτικού ζόμπι: Η σύνταξη και  ο  μισθός να πέφτουν  από τα δανεικά. Να γεμίζουν τα νησιά  με τουρίστες ,γερά πορτοφόλια με “σκληρό συνάλλαγμα” που θα πληρώνουν ένα πεντάευρω τη χωριάτικη σαλάτα και άλλα πενήντα  (“μαύρα”)τη βραδιά τη διανυκτέρευση  στο …ρουμ της παράνομης υπόγας τους.

Και δεν είναι μόνο η άθλια αυτή δασκάλα.΄Ετσι είναι η συντριπτική πλειοψηφία των υπανθρώπων στην Ελλάδα, την Ευρώπη τον κόσμο. Η “δασκάλα της Λέσβου” είναι η ίδια “Κυράτσα” στην Αυστρία, τα Σκόπια, τη Βουλγαρία, την Ουγγαρία. Αυτές έδωσαν στις ακροδεξιές κυβερνήσεις τους τη δύναμη (επομένως και την εντολή) να υψώσουν φράκτες, να αφήσουν έξω από τα σύνορά τους τον πόνο και τη δυστυχία των άλλων. Ας μη κρυβόμαστε πια πίσω από το δάχτυλό μας.

Δεν είναι μόνο, λοιπόν, οι εξουσίες. Να σταματήσουμε να  αγιοποιούμε το πόπολο. Η αδιαφορία, ο ατομικισμός, η σκληρότητα και η απανθρωπιά που χαρακτηρίζουν εν πολλοίς στις ημέρες μας  τους απολίτικους, τους ασυνειδητοποίητους, τους παρτάκηδες είναι οι άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας.  Ακόμα χειρότερα,  είναι ο δήμαρχος,  η δασκάλα, ο παπάς, που υποτίθεται θα έπρεπε να δίνουν μαθήματα  ανθρωπισμού και καλοσύνης. Αντ΄αυτών, λέει η δασκάλα- βαμπίρ της Λέσβου:  ” Είμαι όμως και μητέρα και δασκάλα. Τι είδους μάνα θα ήμουν αν δεν λάμβανα υπόψιν το μέλλον των παιδιών μου και τα δικαιώματά τους; Τι είδους δασκάλα θα ήμουν αν δεν υπερασπιζόμουν το μέλλον και τα δικαιώματα των μαθητών μου;”

΄Ετσι λέει το τέρας  από το νησί της αδιαφορίας και της εκμετάλλευσης. Και δεν ντρέπεται. Δε “βάζει μια πέτρα στο λαιμό” της να πάει να πνιγεί δίπλα στους “Αλιάν”,που είναι και δικιά της ευθύνη γιατί τα άγουρα κορμιά τους, πτώματα πια,  βρίσκονται σήμερα στον πάτο της θάλασσας των νησιών τους. Και είναι υπεύθυνη για το θάνατο χιλιάδων παιδιών, επειδή σκέφτεται ακριβώς ,όπως σκέφτεται. Μόνο τα δικά της παιδιά.

Τα παιδιά των αλλωνών, αν δεν μας γίνουν βάρος, να είναι καλά. Αλλιώς, αν γίνουν ενοχλητικά ,ας κόψουν το σβέρκο τους, ας πάνε “παραπέρα” ή στο τέλος- τέλος, ας αφήσουν τα  κοκαλάκια τους στις παραλίες της Λέσβου τους. Αλλά όχι στη χρυσαφένια άμμο, που θα απλώσει η Σουηδέζα την κορμάρα της το καλοκαίρι. Χαλάνε την τουριστική εικόνα του νησιού. Στον πάτο της θάλασσας ,ας τα ρίξουν. Τουλάχιστον, δε διακρίνονται εκεί… “δια γυμνού οφθαλμού”. 

Ντροπή σου, πανάθλια, μάνα και δασκάλα!