1.α Επίθεση με ρουκέτες στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης- Τουλάχιστον οκτώ νεκροί
Οπως ανακοίνωσαν οι ιρακινές δυνάμεις ασφαλείας, τρεις ρουκέτες έπληξαν το αεροδρόμιο, με τον απολογισμό μέχρι στιγμής να είναι οκτώ νεκροί άνθρωποι. Οι ρουκέτες έπεσαν κοντά σε αίθουσα διαχείρισης αερομεταφερόμενου φορτίου, με αποτέλεσμα να εκραγούν δύο αυτοκίνητα. Είναι η δεύτερη επίθεση σε λίγα 24ωρα, μετά την επίθεση εναντίον της αμερικανικής πρεσβείας στην πρωτεύουσα του Ιράκ, από φιλοϊρανούς διαδηλωτές.
Οπως ενημέρωσε η Ιρανική τηλεόραση, ανάμεσα στα θύματα είναι ο υποστράτηγος Κασέμ Σουλεϊμανί, επικεφαλής της Δύναμης Κουντς («Ιερουσαλήμ») των Φρουρών της Επανάστασης, όπως και ο Αμπού Μάχντι αλ Μουχάντις, δεύτερος τη τάξει στις Δυνάμεις Λαϊκής Κινητοποίησης. Το τηλεοπτικό δίκτυο Αλ Σουμάρια ανέφερε ότι οι τραυματίες είναι τουλάχιστον 12.
β. ΚΙΝΗΣΗ ΥΨΗΛΟΥ ΡΙΣΚΟΥ» ΛΕΝΕ ΔΙΕΘΝΗ ΜΜΕ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΤΕΣ
Δολοφονία Σουλεϊμανί από τις ΗΠΑ: Παγκόσμια ανησυχία για ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή -Το Ιραν απειλεί με αντίποινα
Η απόφαση του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ να διατάξει τη δολοφονία του Ιρανού υποστρατήγου στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης προκάλεσε αντιδράσεις στο εσωτερικό των ΗΠΑ με τη διαφωνία των Δημοκρατικών ενώ η Ευρώπη μέχρι στιγμής αντέδρασε αμήχανα. Αντίθετα ωστόσο στη Μέση Ανατολή φαίνεται πως η δολοφονία πυροδοτεί τα αντίποινα. Σε συναγερμό έχουν τεθεί οι Ένοπλες Δυνάμεις του Ισραήλ.
«Κατά διαταγή του προέδρου, ο αμερικανικός στρατός έλαβε αποφασιστικά αμυντικά μέτρα για την προστασία του αμερικανικού προσωπικού στο εξωτερικό σκοτώνοντας τον Κασέμ Σουλεϊμανί», ανέφερε το υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ σε ανακοίνωση που δημοσιοποίησε επιβεβαιώνοντας πως ο Ντόναλντ Τραμπ ήταν εκείνος που έδωσε τη διαταγή για το θάνατο του Ιρανού υποστράτηγου, Κασέμ Σουλεϊμανί.
Σκοπός ήταν «η αποτροπή μελλοντικών ιρανικών επιθέσεων», πρόσθεσε το Πεντάγωνο ανεβάζοντας το πολιτικό θερμόμετρο στην περιοχή.
****
Κασέμ Σουλεϊμανί. Ο αρχιβασανιστής και μακελάρης του Ιράν. Καθοδηγούσε τα αφιονισμένα ζόμπι των Φρουρών της Επανάστασης, στην εξόντωση, κυρίως εχθρών του θεοκρατικού καθεστώτος (ακτιβιστές, επικριτές της στυγνής Ιρανικής δικτατορίας) στο εξωτερικό. Φίλος του Πούτιν και του ΄Ασαντ. Μαζί αιματοκύλησαν τη Συρία με τους 600.000 νεκρούς και τις στρατιές των προσφύγων και των εκτοπισμένων. ΄Ηταν ένας από τους υπέρμαχους της εξαφάνισης του Ισραήλ από προσώπου γης!
Η εκτέλεσή του, δίκαιη .Και ίσως έγινε καθυστερημένα. ΄Ηταν όμως επιβεβλημένη;
Θα λέγαμε πως είναι συμβολική περισσότερο, δοθέντος πως όμοια τέρατα,ειδικά στις τάξεις των φανατισμένων Φρουρών της επανάστασης, υπάρχουν στο Ιράν και εύκολα θα αντικατασταθεί. Οι Αμερικανοί (όχι ο Τραμπ) έστειλαν το μήνυμα στους “Αγιατολάχ” πως δεν αστειεύονται, όταν το θεοκρατικό καθεστώς υπερβαίνει τα εσκαμμένα. Και βέβαια οι “Μουτζαχεντίν” τα έχουν προ πολλού υπερβεί.
΄Ολοι όσοι διαθέτουν στοιχειώδη λογική γνωρίζουν πως ο κόσμος δεν κινδυνεύει από τους Αμερικανούς,αλλά από τους “παρανοϊκούς” δικτάτορες της υφηλίου. Μπορεί ο Τραμπ να είναι ένας ακροδεξιός πρόεδρος,διαπλεκόμενος και διεφθαρμένος, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν είναι Πούτιν. Αν κάποιοι θα μπορούσαν να αιματοκυλήσουν τον κόσμο, είναι καθεστώτα σαν της Ρωσίας,του Ιράν, της Τουρκίας ,της Β. Κορέας.
Φυσικά, πρωτίστως, οφείλουμε να αντιδράσουμε ,γιατί ένα ολόκληρος λαός,πολιτισμένος λαός και εντελώς διαφορετικός μέσα στο Ισλάμ, ο Ιρανικός λαός, επί τόσα χρόνια υφίσταται την τρομερή βία του καθεστώτος. Συλλήψεις, εκτελέσεις, βασανισμοί, εξαφανίσεις. ΄Οσα αποτρόπαια εγκλήματα διαπράττουν τέτοια καθεστώτα,είναι στην ημερήσια διάταξη στο Ιράν.
Και είναι τραγικό για τον τρόπο που τα λεγόμενα “αριστερά” Μέσα παρα(αντι)πληρφόρησης αντιμετωπίζουν την υποδούλωση ενός ολόκληρου λαού. Θυσιάζουν στο αντιαμερικανικό τους μένος , την αλήθεια, την συμπαράσταση,την αλληλεγγύη και τάσσονται στην ουσία στο πλευρό του καθεστώς των Αγιατολάχ. Μάλιστα, κάποια απ΄αυτά το στηρίζουν αναφανδόν και ξετσίπωτα. Το γεγονός πως σήμερα πανηγυρίζει το 80% του Ιρανικού λαού, το περνάνε στο ντούκου. Καθόλου …καλύτερο αληταριό, φυσικά και τούτοι από τους… ακραιφνείς συναδέλφους τους, βιαστές της πληροφόρησης . Τόση υποκρισία, τέτοιος φανατισμός και τύφλα.
Το μάθημα που έδωσαν οι Αμερικανοί ,ειδικά στα Τάγματα των τεράτων Φρουρών της επανάστασης(!) υπήρξε αναγκαίο. Και να επαναλάβουμε πως ήταν απόφαση από τα αμερικανικά “κέντρα” ,που έχουν δεκάδες χρόνια τώρα καθορίσει αυστηρά την εξωτερική πολιτική της χώρας και ουδείς Τραμπ μπορεί να την αλλάξει. Απλώς, συμφώνησε να εκτελεστεί η απόφαση που πάρθηκε από εκείνες τις μυστικές “εξουσίες”.
΄Ιδια τακτική δεν ακολούθησε η Αμερική με το Ρώσο δικτάτορα κατά την εισβολή στην Ουκρανία. Το μεγάλο, ιστορικό λάθος του Ομπάμα, που το πλήρωσαν τελικά η Ουκρανία και αργότερα η Συρία. Αν είχε δοθεί ήδη από το 2014 τη στιγμή της εισβολής στην Κριμαία των Ρωσικών στρατευμάτων ,η εντολή να δείξει το ΝΑΤΟ τα δόντια του και να προχωρήσει σε δυναμικές ενέργειες, σήμερα ούτε εκατομμύρια πρόσφυγες θα υπήρχαν,ούτε 10.000 νεκροί στην Ουκρανία και 600.000 στον ανίερο πόλεμο της Συρίας, που διεξήγαγε ο Τσάρος της Ρωσίας. Ο Πούτιν αποθρασύνθηκε μετά την αδυναμία του Ομπάμα ,παρά τις αντιρρήσεις των Αμερικανών στρατιωτικών, να εκτιμήσει ιστορικά τις συνθήκες στην Ουκρανία,το Αιγαίο ,τη Μεσόγειο,τα Βαλκάνια.
Διακινδυνεύουμε την πρόβλεψη πως δε θα υπάρξει καμιά “σοβαρή” (επικίνδυνη) απάντηση της Τεχεράνης. Θα χτυπήσουν στόχους, μπορεί και αθώους ανθρώπους σε πλατείες και γειτονιές, ως αντίποινα. Κι εκεί θα σταματήσει το πράγμα. Αν κάνουν το λάθος και προχωρήσουν σε ισχυρά αντίποινα και θέσουν σε κίνδυνο ζωές Αμερικανών, εν μια νυκτί η υπερδύναμη είναι ικανή να στήσει κυβέρνηση δική της στη Τεχεράνη.Και το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό οι “Αγιατολάχ”. Κι είναι ο λόγος που δε θα τολμήσουν να πάνε πιο πέρα. Θα εκτονωθούν για την…τιμή των όπλων σε εγκληματικές, μεν πράξεις, αλλά περιορισμένης επικινδυνότητας.
Οψόμεθα.
2. Επικίνδυνο παράδειγμα για την ολιγαρχία
Μέρες που είναι, θα μπορούσαμε να πούμε «και εγένετο φως», σχολιάζοντας τη συμφωνία Σοσιαλιστών – Ριζοσπαστών της Αριστεράς για κυβέρνηση συνεργασίας στην Ισπανία. Ή, όπως το έγραψε η Κορίνα Βασιλοπούλου σε διπλανές στήλες την παραμονή: «Είναι σίγουρα μια νότα φρεσκάδας και αισιοδοξίας μέσα στη γενικότερη μαυρίλα που πλακώνει τη Γηραιά Ηπειρο στην εκπνοή του παλιού χρόνου και στην αυγή του νέου».
Επρεπε, όμως, να περάσουν οκτώ μήνες, να μεσολαβήσουν εθνικές εκλογές για να ξεπεράσουν τα δύο κόμματα τις διαφορές τους και να καταλήξουν σε προγραμματική συμφωνία. Αν όλα είχαν γίνει εγκαίρως, αν οι ηγεσίες του Σοσιαλιστικού Κόμματος και των Podemos παραμέριζαν τις εμμονές τους και λειτουργούσαν περισσότερο ενωτικά, σήμερα δεν θα υπήρχε το ακροδεξιό VOX στην ισπανική Βουλή.
Οι θετικές για την Αριστερά εξελίξεις στην Ισπανία και η συνέχιση του επιτυχημένου μοντέλου συνεργασίας της σύνολης Αριστεράς στην Πορτογαλία δεν προκαλούν ρίγη ενθουσιασμού στις πολιτικές και οικονομικές ελίτ της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Κάθε άλλο.
Χτυπάει ο συναγερμός, διαισθάνονται την απειλή και είναι σε κατάσταση ετοιμότητας για να πάρουν αν χρειαστεί τα μέτρα τους ώστε να μην συμβεί κάτι που θεωρούν εξαιρετικά επικίνδυνο, δηλαδή να αμφισβητηθεί η κεντρική γραμμή τους. Κι αν στην περίπτωση της Πορτογαλίας η αντίδρασή τους ήταν χαμηλής έντασης, καθότι είναι μια χώρα με μικρό οικονομικό εκτόπισμα, φοβούνται ότι, αν αφήσουν να πετύχει η προσπάθεια εφαρμογής μιας «αιρετικής» πολιτικής στην Ισπανία, οι συνέπειες θα είναι δυσάρεστες γι’ αυτές.
Ενδεχομένως να λειτουργήσει ως μεταδοτικό παράδειγμα. Θα υπάρξουν ενοχλητικές συζητήσεις και σε άλλες χώρες, θα ασκηθούν πιέσεις για μια διαφορετική πορεία και έτσι θα τεθεί εν αμφιβόλω το δόγμα της δημοσιονομικής λιτότητας – το ιερό ευαγγέλιο του νεοφιλελευθερισμού.
Και, όντως, στη συμφωνία Σοσιαλιστών – Podemos υπάρχουν πράγματα που προκαλούν ανατριχίλα στο κατεστημένο της Ισπανίας, στη γραφειοκρατία των Βρυξελλών και στο Βερολίνο. Οπως: η κατάργηση της αντεργατικής νομοθεσίας που είχε επιβάλει η Δεξιά του Μαριάνο Ραχόι, η αύξηση της φορολογίας στα υψηλά εισοδήματα και στις μεγάλες επιχειρήσεις, η αύξηση του κατώτατου μισθού. Με άλλα λόγια, μέτρα που ευνοούν τους ασθενέστερους και κάνουν τη ζωή τους λιγότερο αφόρητη.
Δεν πρόκειται για επαναστατική πολιτική. Κλασικού τύπου σοσιαλδημοκρατία είναι, όμως, για τους έχοντες, ακόμη κι αυτές οι εντός των ορίων του συστήματος παρεμβάσεις, θεωρούνται μεγάλη απειλή για τα συμφέροντά τους. Ολο το προηγούμενο διάστημα τόσο η αστική τάξη της χώρας (βιομήχανοι, τραπεζίτες) όσο και η δεξιά πτέρυγα του Σοσιαλιστικού Κόμματος (έχει ηττηθεί, αλλά δεν έχει παραιτηθεί) εξέφραζαν με έντονο τρόπο την επιθυμία τους για κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού (Σοσιαλιστών – Δεξιάς).
Εκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να μην μπει η Αριστερά στην κυβέρνηση. Δεν τα κατάφεραν. Δεν τα παρατάνε, όμως. Θα επιχειρήσουν, με τη βοήθεια των Βρυξελλών, του Βερολίνου και των διεθνών οργανισμών –των φρουρών της οικονομικής ορθοδοξίας– να προκαλέσουν προβλήματα στη συνοχή του αριστερού συνασπισμού, δημιουργώντας ασφυκτικές συνθήκες στην οικονομία, θα ενθαρρύνουν τις φυγόκεντρες τάσεις, θα κανακέψουν τον λαϊκισμό της Ακρας Δεξιάς, προκειμένου να γίνει ο χώρος υποδοχής των δυσαρεστημένων και ελπίζουν να μη χαλιναγωγήσει τη ριζοσπαστική ανυπομονησία του το ρεύμα του επαναστατικού ασκητισμού (υπαρκτό στους Podemos) και να κινηθεί στη λογική τού «Ολα ή τίποτα».
Η ευρωπαϊκή Δεξιά θέλει το παράδειγμα της Ισπανίας να συντριβεί. Η ελληνική Αριστερά άραγε; Εκείνη που θεωρεί έγκλημα καθοσιώσεως την εμπλοκή σε κυβερνήσεις συνεργασίας στον καπιταλισμό και προτιμά να εκφωνεί επαναστατικούς δεκάρικους από άμβωνος, σίγουρα θα το καταγγείλει ως χυδαία ρεφορμιστική παρέκκλιση και θα εύχεται να αποτύχει για να μπορεί εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς να πανηγυρίζει. Η δικαίωση της μιζέριας.
Ανάγωγα
Ο Πάπας Φραγκίσκος, κατά την τελευταία γενική ακρόαση πριν από το νέο έτος, απευθύνθηκε στους πιστούς που βρίσκονταν στην πλατεία του Αγίου Πέτρου και αναφέρθηκε στους μετανάστες και τους πρόσφυγες που εγκαταλείπουν την πατρίδα τους «όπως, ακριβώς, η οικογένεια της Ναζαρέτ, η οποία αναγκάστηκε να βρει καταφύγιο στην Αίγυπτο».
Πολλοί από τους δικούς μας ρασοφόρους όμως μιλούν για εισβολή και για τον κίνδυνο αλλοίωσης της εθνικής μας ταυτότητας. Αραγε, πιστεύουν στον ίδιο Θεό;