Να αναρωτηθούμε κι εμείς σαν τον Πυθαγόρα, δύοντος πλέον του 2020, κυρίως αν βλάψαμε κάποιον με όσα ειπώθηκαν εδώ όλο αυτό το χρόνο . Αυτή είναι η κύρια έγνοια μας (μαζί με την παράθεση πάση θυσία της αλήθειας αλώβητης) στη δουλειά που ξεκινήσαμε πριν 14 χρόνια ( τα κλείνουμε σε λίγο), ανελλιπώς και προπαντός υπεύθυνα.
Λογοδοτούμε στις γενιές. Το έργο του ιστορικού έχει τέτοιες ευαισθησίες που δε συναντάς σε άλλους κλάδους της επιστήμης. Ούτε ακόμα στους πιο ευαίσθητους, όπως είναι η ιατρική και η νομική.
Μια ιδιομορφία στην άσκηση του έργου μας είναι η ανάγκη να κρίνεις δημόσια πρόσωπα με χαρακτηρισμούς σκληρούς, κάποτε φαινομενικά ανοίκειους και “απρεπείς” στο κοινωνικό λεξιλόγιο. Ακόμα και προσβλητικούς.
Αν χρησιμοποιεί κανείς τέτοιους χαρακτηρισμούς στον ιδιωτικό του καθενός βίου, ακόμα και δικαίως, δεν είναι απλώς άκοσμο ή εμπαθές, αλλά και απαγορευμένο με νομικές διατάξεις στον ποινικό κώδικα. Για τον Ιστορικό στην κρίση του για τα δημόσια πρόσωπα, δεν υπάρχει τέτοια υποχρέωση, ούτε νομική δέσμευση. Αλλιώς, μιλάμε πλέον για επέμβαση των θεσμών στο έργο του Ιστορίας και παρεμπόδιση του έργου της, που είναι ένα και μοναδικό. Η εξεύρεση , παράθεση της αλήθειας και ο αντικειμενική και δίκαιη αποτίμηση του έργου των κρινόμενων.
Επομένως, ό,τι ισχύει για τον ιδιώτη, δεν ισχύει το ίδιο για τα πρόσωπα που έχουν εκτεθεί στη δημοσιότητα. Η κριτική στο έργο τους και ο χαρακτηρισμός τους με βάση αυτό το έργο, είναι το κυρίαρχο έργο της ιστορίας και ειδικά του κλάδου της Ιστορικής δημοσιογραφίας.
΄Ενα δικαίωμα που δεν έχουν ,όμως, τα αφεντικά και υπάλληλοί τους στην εμπορική δημοσιογραφία. Οι όποιες κρίσεις διατυπώνονται από τα μέλη της συντεχνίας αυτής της επιχείρησης στην επιστήμη της Ιστορίας είναι υπό συνεχή αμφισβήτηση και έλεγχο και ο Ιστορικός είναι υποχρεωμένος να χρησιμοποιεί αποκλειστικά τα δικά του εργαλεία στο έργο τους και σε καμιά περίπτωση τα δημοσιογραφικά.
“Ευπρεπές” λεξιλόγιο για τον ιστορικό δεν μπορεί να υπάρξει. Οι λέξεις, είναι το ισχυρότερο εργαλείο του. Αν του στερήσεις τη σωστή ,την κυριολεκτική λέξη, στερείς το δικαίωμα της κριτικής, που δεν μπορεί να υπάρξει με τούτον το χαρακτηρισμό και όχι με τον άλλο, που απαιτεί ή συνηθίζεται στα κοινωνικά στερεότυπα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι κλασικοί Ιστορικοί. Το έχουμε επανειλημμένα εδώ αναλύσει το συγκεκριμένο φαινόμενο. Σκληρές λέξεις και εκφράσεις, κάποτε μάλιστα άκοσμες και “υβριστικές”, μεταχειρίζονται ΟΛΟΙ οι ιστορικοί της ελληνικής και ρωμαϊκής αρχαιότητας, αλλά και οι κατοπινοί ,Βυζαντινοί κυρίως.
Γράφει ο Θουκυδίδης: “Μόνοι γάρ τον τε μηδέν των δε (πολιτικών) μετέχοντα, ούκ απράγμονα, αλλ’ αχρείον νομίζομεν».΄Αχρείος, άχρηστος είναι ο απολίτικος. Στην αρχαία Ελλάδα «ιδιώτης» ήταν εκείνος που ήταν αδιάφορος για τα δημόσια πράγματα και κοίταζε μόνο την πάρτη του. Ο όρος «ιδιώτης» επικράτησε μάλιστα σε πολλές γλώσσες. Στα Αγγλικά “Idiot” σημαίνει βλάκας, ηλίθιος, ανόητος. Στην Ψυχιατρική δε ο όρος είναι εν χρήση, για να χαρακτηρίσει εκείνον που πάσχει από “ιδιωτεία”, δηλαδή βαριά, νοητική υστέρηση.
Ο Ξενοφών και ο Πολύβιος ο Μεγαλοπολίτης ακολουθούν τον Θουκυδίδη στην ιστορική τους γραφή σε ό,τι αφορά την επιλογή σκληρών λέξεων και σφοδρής φόρτισης εκφράσεων για χαρακτηρισμούς. Ο Πολύβιος, μάλιστα, εντελώς αδίκως και από “υπολογισμό” , αποκαλεί το μεγάλο εκείνο βασιλιά της Σπάρτης με το πρωτοφανές , κοινωνικό έργο, τον Νάβη, “εγκληματία, βιαστή, ληστή, άτιμο, παλιάνθρωπο, βασανιστή”. (΄Οντος εν ζωή του Σπαρτιάτη βασιλιά. Ο Πολύβιος και ο Νάβης σύγχρονοι).
Δεν υπάρχει χαρακτηρισμός στην ελληνική και λατινική γλώσσα που να αποφεύγουν να χρησιμοποιούν οι κλασικοί ιστορικοί στη δική μας αρχαιότητα. ΄Ηταν τα ασφαλή εργαλεία στη ιστοριογραφική τους ενασχόληση. Οι Βυζαντινοί αργότερα και κάποιοι απ΄ αυτούς, όπως ο Προκόπιος, τους ξεπέρασαν. ΄Αφησαν το κύριο βάρος στη λέξη στο χαρακτηρισμό , για να μιλήσουν για το κρινόμενο έργο του πρωταγωνιστή στο ιστορικό γίγνεσθαι
.
Για να επιστρέψουμε στη δική μας δουλειά εδώ. Αποκαλούμε ,οκ ολίγες φορές, δημόσια πρόσωπα (ποτέ με άλλη ιδιότητα) με χαρακτηρισμούς, όπως λαμόγιο, κλέφτης, διεφθαρμένος, αλήτης-αληταριό, αισχρός, (παν)άθλιος, άτιμος, παλιάνθρωπος, πρόστυχος κ.α. Λέξεις όντως σκληρές, που αν δεν χαρακτήριζαν πραγματικά από το έργο τους τα πρόσωπα στα οποία αναφέρονται, τότε όντως αυτό θα ήταν “έγκλημα καθοσίωσης”.
Αποκαλούμε εδώ, για παράδειγμα, τον Ανδρέα Λοβέρδο, “κλέφτη” και “αλήτη”. ΄Ολα τα μέλη αυτής της αισχρής συμμορίας του σκανδάλου Novartis τους …”δίνουμε και καταλαβαίνουν”! ΄Εχουμε στολίσει με σκληρά…κοσμητικά επίθετα πρωθυπουργούς και υπουργούς, με χαρακτηρισμούς, όπως “πανάθλιοι”, “διεφθαρμένοι”. Συνηθίζουμε να επιτιθέμεθα με σφοδρότητα σε πρόσωπα με δημόσια ιδιότητα και να τα χαρακτηρίζουμε με συναφή των παραπάνω, συνώνυμα και συγγενικά “επίθετα”, μόνο αν καταστρατηγούν και καταπατούν αποδεδειγμένα και πασιφανώς τη φυσική, αλλά και τη τρέχουσα κοινωνική ηθική . Αρχές και αξίες διαχρονικές, απαράγραπτες και απαρασάλευτες.
Και δεν αναφερόμαστε στο νόμο. Οι αποφάσεις της συστημικής δικαιοσύνης δεν αφορούν το “Δικαστήριο” της Ιστορίας . Πολλώ μάλλον, δεν είναι δεσμευτικές για την κρίση του ιστορικού, ως εμπεριέχουσες κατά το πλείστον, όταν αφορούν δημόσια πρόσωπα, σκοπιμότητες και εξαρτήσεις πολλές και διάφορες. Να μην ξεχνάμε πως η κρατική δικαιοσύνη είναι “θεσμός”, εξουσία και εν πολλοίς διαπλεκόμενη. Επομένως αυστηρά κρινόμενη κι αυτή από την Ιστορία.
Αν όλη αυτή η τακτική των σκληρών χαρακτηρισμών , που ακολουθούμε, είχε συγκεκριμένους, πέρα από αυτούς που επικαλούμαστε, λόγους, δηλαδή, ήταν προϊόν εμπάθειας, συμφέροντος, υπολογισμού, σκοπιμότητας, αν πληρωνόμαστε ,όπως οι δημοσιογράφοι, για να επιτεθούμε, να βρίσουμε, να συκοφαντήσουμε, αν κάναμε μια τέτοια πρόστυχη δουλειά, τότε όντως, θα είμαστε κατάπτυστοι, αισχροί και απατεώνες. ΄Οπως, ακριβώς, είναι οι περισσότεροι υπηρετούντες την εμπορική δημοσιογραφία. Πληρώνονται για να… βρίζουν!
Γράφουμε πριν χρόνια στο ΠΑΛΑΙΟ ΑΡΧΕΙΟ στην ενότητα “ΒΗΜΑ ΠΡΩΤΑΓΩΝΣΙΣΤΩΝ”:
| ΕΠΙΣΤΟΛΗ |
| 07.01.12 | |
ΠΡΟΣΤΟΥΣ “ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ-ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣ” ΤΟΥ “ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ”
Σε λίγους μήνες πρόκειται να κυκλοφορήσει η Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας (2007-20..) του Δρ. Ιστορικού Νίκου Αδαμόπουλου στηριγμένη στο υλικό της Ιστορικής Δημοσιογραφίας από τον ιστότοπο Homo-Naturalis.grΟ ιστορικός θεωρεί πως έχει επιστημονική- “ηθική” υποχρέωση, στην έκδοση του παραπάνω πονήματος, να παραθέσει και τη δική σας άποψη-αντίκρουση στην ιστορική κριτική που σας ασκεί.Να σημειώσουμε πως αυτή η ιστορική κριτική σε πρόσωπα που “χτες ή σήμερα” διαμόρφωσαν-διαμορφώνουν το ιστορικό “γίγνεσθαι” είναι επιστημονικά επιβεβλημένη και αναπόφευκτη στον ιστορικό. Για το λόγο αυτό, ακόμα και η “σκληρότερη” κριτική που ασκείται, έστω και σε “υψηλούς τόνους”, δεν αφορά την προσωπική ζωή του κρινόμενου, αλλά το μέρος της προσωπικότητάς του που άπτεται του πρωταγωνιστικού του ρόλο στη διαμόρφωση του σύγχρονου ιστορικού μας “γίγνεσθαι”.Σας παρακαλεί, λοιπόν, να μελετήσετε από τις σελίδες του εν λόγω ιστότοπου τα κείμενα που σας αφορούν και να αποστείλετε την ανταπάντησή σας το αργότερο, έως τα μέσα Απριλίου του 2014.Η άρνηση απάντησης εκ μέρους σας, θα εκληφθεί ως συνομολογία ότι, όσα αναφέρονται στο βιβλίο και αφορούν το πρόσωπό σας ως “δημόσιο” πρόσωπο και “πρωταγωνιστή” του ιστορικού γίγνεσθαι, ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.Περιμένουμε την απάντησή σας και σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων για τη διάθεση συνεργασίας σε ένα επιστημονικό εγχείρημα που αφορά την αντικειμενική ιστορική ενημέρωση των Ελλήνων.Homo-Naturalis.grΔιευκρίνιση: Για τον ευκολότερο εντοπισμό των κειμένων που σας αφορούν, πληκτρολογήστε στο Google: Homo-Naturalis.gr , όνομα, επώνυμο και ιδιότητα (π.χ Homo-Naturalis.gr ,Κάρολος Παπούλιας ,πρόεδρος δημοκρατίας). |
Λόγοι οικονομικοί δε μας επέτρεψαν να εκδώσουμε την ήδη αναπαυόμενη στο …συρτάρι μας ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ. Θα πραγματοποιηθεί μια ημέρα η έκδοσή της .Και μάλιστα “ουδέν κακόν αμιγές καλού”, γιατί στις ήδη υπάρχουσες σελίδες της, θα προστεθούν και οι καινούριες μέχρι σήμερα. ΄Ενα έργο δύσκολο, δοθέντος πως έπρεπε να διαλέξουμε κάπου 500 σελίδες από τις…χιλιάδες (ίσως και 50 βιβλία) που είναι η ύλη του ιστορικού μας σάιτ από το 2007 μέχρι σήμερα !
Και η παραπάνω πρόσκληση, ισχύσει ακόμα και σήμερα. Και μέχρι τις παραμονές της έκδοσης. ΄Οποιος θεωρεί πως θίγεται ως κρινόμενο ιστορικό πρόσωπο από την ιστορική μας “πένα”, να μας το αναφέρει. Και ευχαρίστως θα συνοδεύσει τη δική μας κριτική, η δική του απάντηση. Είναι βασική αρχή μας η πίστη μας στον αντίλογο.
Ο χρόνος που πέρασε ήταν δύσκολος. Τον έκαναν δύσκολο, όχι η πανδημία, αλλά οι επιλογές των δημαγωγών ,ασυνείδητων και αναίσθητων πολιτικών και τα μέλη της αισχρής και κατάπτυστης συντεχνίας των κοντυλοφόρων για κερδοσκοπικούς λόγους. Και επέβαλαν σε αγαστή συνεργασία και αλληλοϋποστήριξη μέτρα αντιμετώπισης του ιού εντελώς απαράδεκτα και επικίνδυνα.
Το αποτέλεσμα ήδη το εισπράττουμε. Φυλακισμένοι χωρίς να έχουμε διαπράξει ούτε παράπτωμα. Και το χειρότερο. Σε 2/3 μήνες, πιθανότατα οι νεκροί από τον Κορόνα στη χώρα μας θα φτάσουν και ίσως υπερβούν τις 10.000!
Οι ένοχοι έχουν όνομα. Κυριάκος Μητσοτάκης, Βασίλης Κικίλιας, Στέλιος Πέτσας, Νίκος Χαρδαλιάς, Σωτήρης Τσιόδρας, Βαγγέλης Μαρινάκης, Γιάννης Αλαφούζος, Χρήστος Ράπτης, Γιάννης Κουρτάκης, Αλέξης Παπαχελάς, Νίκος Χατζηνικολάου. Πήραμε από το σωρό των ενόχων ενδεικτικά και σημειολογικής μορφής ονόματα. Τούτοι έκαναν δύσκολη και θανατηφόρα την πανδημία. Μπροστά τους ο ιός είναι ….εντελώς αθώος.
Εμείς εδώ το παλέψαμε. ΄Ενα χρόνο πριν, όταν όλοι οι παραπάνω …κοιμόντουσαν τον ύπνο του δικαίου, τους καλούσαμε να ενημερώσουν τον κόσμο. Να λάβουν μέτρα. Αδιαφόρησαν εγκληματικά. “Δρέπουμε” σήμερα τις συνέπειες των εγκλημάτων τους.
Επομένως, όχι, μόνο, δεν έχουμε να απολογηθούμε, αλλά σεμνυνόμαστε πως επιτελέσαμε το καθήκον μας στο ακέραιο. Αν κάποιοι πρέπει και να απολογηθούν και να τιμωρηθούν (να ντρέπονται το αποκλείουμε) ,είναι η κυβέρνηση και ο ελληνικός Τύπος.
΄Ενοχοι στο αδέκαστο δικαστήριο της Ιστορίας εγκληματικής ανικανότητας, σκοπιμότητας και αδιαφορίας. Οι πολυάριθμες ιστορικές μας σελίδες εδώ τη χρονιά που πέρασε, είναι η “δικογραφία” τους. Καταγράφουν συνεχώς και αναλυτικώς τα εγκλήματά τους.
Εμείς τους δικάσαμε και του καταδικάσαμε. Η συστημική δικαιοσύνη οφείλει κι αυτή να κάνει σωστά τη δουλειά της. Αλλιώς, είναι συνένοχη και υπόλογη στο Ανώτατο Δικαστήριο της Ιστορίας.
Σε αυτό που δε διαπλέκεται, δεν έχει καμιά κι από πουθενά εξάρτηση. Κι ουδείς μπορεί ούτε να κρυφτεί, ούτε να αθωωθεί, αν έχει διαπράξει, έστω και πταίσμα. Πόσο μάλλον ,κακουργήματα και ανοσιουργήματα.