Παναθηναϊκός: Αποθέωση από χιλιάδες οπαδούς για τους πρωταθλητές Ευρώπης -Με ανοιχτό πούλμαν στο ΟΑΚΑ για τη φιέστα
***
Τούς φοβάμαι αυτούς τους “φιλάθλους”, περισσότερο και από τους ΝεοΝαζί και τους Φασίστες. Μετά λόγου ιστορικής γνώσης. Είναι οπαδοί, πρώτα. Και ως οπαδοί, μεταμορφώνονται σε ..όχλο, πλήθος, μάζα. Είτε πιστεύουν στη θρησκεία, την πατρίδα, το κόμμα, την ομάδα. Εν προκειμένω, καμιά σχέση δεν έχει ο πρωταθλητισμός, το ποδόσφαιρο- μπάσκετ ή όπως αλλιώς αποκαλούν τα αντώνυμα του αθλητισμού, με την αξία της άθλησης, πρωτίστως για τη υγεία ,που σε καμιά περίπτωση δεν επιδιώκει τον ανταγωνισμό , την …άμιλλα και τα ρεκόρ.
Το μυαλό του οπαδού έχει υποστεί λοβοτομή. Τη χειρότερη από κάθε είδος. Η ελευθερία της κρίσης ,αλλά και η συνείδηση και η ηθική, όλα με έδρα του ΝΟΥ, βρίσκονται σε…χειμερία νάρκη. Σε καταστολή.
Το «αντικείμενο της λατρείας» αποφασίζει και επιβάλει ακόμα και την εκδήλωση και τον τρόπο που θα εκφράζεται η ψυχική διάθεση του οπαδού. Η χαρά, το ψυχικό άλγος, οι συναισθηματικές εκδηλώσεις, μπορεί να μην είναι ακραίες σε ατομικό, προσωπικό επίπεδο. Γίνονται, όμως, ακραίες απρόβλεπτες, φανατικές, υστερικές, ανεξέλεγκτες και ως τέτοιες άκρως επικίνδυνες, όταν πρόκειται για ιδεασμούς και ιδεοληψίες.
Δε θέλω να μπω στα χωράφια και να «αντιγράψω» όσα περί οπαδού κάθε είδους γνωματεύουν η ψυχολογία, η ψυχιατρική και η κοινωνιολογία. Οι ειδικοί. Θα δανειστώ μόνο μια- δυο παραγράφους μιας πιο εκλαϊκευμένης, αλλά καθόλου απλοϊκής άποψης σε μια παλιότερη αναφορά που ψάρεψα στο enfo.gr.
Τα λέει όλα. Εδώ ,με αναφορά στον κομματικό οπαδό, αποκλειστικά. Αλλά είναι ο ίδιος και ως πιστός-θρησκευόμενος, πατριώτης και ασφαλώς… «φίλαθλος» (εδώ γελάστε καλύτερα και βάλετε στη λέξη όσες ,ανά τρεις τελίτσες και εισαγωγικά θέλετε):
| «Είχα διαβάσει κάποτε σε ένα άρθρο περί πολιτικής ενός κοινωνιολόγου, του οποίου το όνομα μου διαφεύγει, δυο σειρές που αποτυπώθηκαν στο μυαλό μου: «θα είμαστε σε θέση να μιλάμε για εξέλιξη όταν το βράδυ των εκλογών δεν θα υπάρχει καμία πολιτική σημαία σε καμία πλατεία της χώρας μας.»
Η φράση αυτή με ακολουθεί από τότε όχι μόνο τις Κυριακές των εκλογών αλλά και ημέρες σαν και τη χθεσινή που στήθηκε γλέντι έξω από του υπουργείο Οικονομικών και αμέσως οι Έλληνες διχαστήκαμε με μιας στα δύο”.
|
|
Θα μείνω στο δικό μου αντικείμενο. Την Ιστορία. Είναι αρκούντως ισχυρές οι αναφορές της στη μετάλλαξη του ανθρώπου από υπεύθυνο και ανεξάρτητο άτομο-πρόσωπο σε οπαδό, όταν ομαδοποιείται –οχλοποιείται με εργαλείο μία ιδεοληψία, έναν ιδεασμό που ο αρχηγός ή το “αντικείμενο της λατρείας” θα τα παρουσιάσουν ως ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ και θα πείσουν τον (απο)δέκτη της για την ορθότητα ή την αναγκαιότητά της.
Είναι τότε που η έκχυση δύναμης, δίκην επιφοίτησης, καταλαμβάνει τον «έτοιμο από καιρό» για παραίτηση από το δικό του φροϋδικό ego και την παράδοση των ηνίων στο id. Η συστράτευση με ομοιοπαθείς ασθενείς, είναι πια εύκολη. Και ασφαλώς το βασικό ζητούμενο του αρχηγού ή του παρόχου της ιδεοληψίας.
Οι σελίδες της Ιστορίας στο μεγαλύτερο σύνολο είναι αναφορές και κρίσεις στα «έργα και τις ημέρες» αυτών των μικρών ή μεγάλων οπαδών-«στρατών» ,που μάχονται (ή αφήνουν άλλους να το κάνουν) για τη ΝΙΚΗ,ΤΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ, ΤΗΝ ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΟΥ ΔΙΚΟΥ ΤΟΥΣ ΚΟΣΜΟΥ. Ο Ναζισμός των καιρών μας, δεν είναι ούτε το μόνο ούτε το πιο αποκρουστικό φαινόμενο της μετάλλαξης του ανθρώπου σε ζώο, ως οπαδός ,στρατιώτης, πατριώτης και πιστός.
΄Ολη η πορεία της ανθρωπότητας έχει σημαδευτεί από τέτοιους και συχνούς σταθμούς ακραίων συμπεριφορών. Ανεξάρτητα από αιτίες και αφορμές. Προϋπόθεση ,όμως, «εκ των ων ουκ άνευ» είναι, πρώτα η εμφάνιση- η ανάδειξη αρχηγού, ως αντικείμενο λατρείας και η πίστη στους ιδεασμούς του. Και ακολουθούν η νοητική-συνειδησιακή ισοπέδωση με την «υπακοή», την παραίτηση , την παράδοση συνειδητά ή με άλλα μέσα, τη μεταμόρφωση του ατόμου σε οπαδό και την ένταξή του σε “στρατούς” κάθε μορφής.
Είπαμε στην αρχή εκείνο το φοβιστικό, που θα τρόμαξε ,ίσως, όσους διαβάζουν αυτές τις γραμμές. ΄Η θα έδωσε το ερέθισμα αποστροφής και απόρριψης της άποψης πως “φοβόμαστε τους «φιλάθλους», περισσότερο και από του ΝεοΝαζί”. Επιμένουμε, όμως, μετά λόγου ιστορικής γνώσης, όπως είπαμε. Και ένας είναι ο λόγος.
Προηγουμένως, να παρατηρήσουμε πως αν αυτή την ώρα οι «φίλαθλοι», οι οπαδοί του “Παναθηναϊκού” και του “Ολυμπιακού” (και τούμπαλιν,του Δεξιού – Αντιδεξιού, του Χριστιανού – Μουσουλμάνου, και πάει λέγοντας) δεν βάζουν φωτιές σε σχολεία στα «Καλάβρυτα» με αιχμάλωτους αντιπάλους τους, είναι γιατί η «εξουσία» στα πολιτεύματα, χρησιμοποιεί το οπαδιλίκι (ανεξάρτητα , αν κάποιες φορές ξεφεύγει η κατάσταση), είτε ως βαλβίδα λαϊκής εκτόνωσης, είτε ως «προπαιδεία» ενδεχόμενης στράτευσης και μετατροπής του «φίλαθλου»-οπαδού σε στρατιώτη , για να υπερασπιστεί τις «αξίες» του καθεστώτος, του αρχηγού, της πατρίδας-κυβέρνησης. Γι΄ αυτό και ως εγγυητής της ομαλότητας και της άμβλυνσης των διαφορών των υπηκόων σε περιόδους ειρήνης, το “ΚΡΑΤΟΣ” , επιστρατεύει το νόμο, την επιβολή, για να πετύχει την κόσμια συμπεριφορά και την τάξη των οπαδών κάθε μορφής, οι οποίοι πάντα, όμως, παραμένουν ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ στρατιώτες.
Αυτά ισχύουν μόνο για τα …προγυμνάσια. Όταν έρθει η στιγμή,όμως, αυτός ο «φιλήσυχος», ο ταπεινός οικογενειάρχης ,σύζυγος, σύντροφος, πατέρας σήμερα , που ανεμίζει σημαίες στο αεροδρόμιο με ουρανομήκεις ιαχές-κραυγές της νίκης, μπορεί εύκολα να μεταλλαχτεί σε «Νεο Ναζί».
Η διαφορά (κι αυτό φοβάμαι), είναι πως, αν πρόκειτα για το σημερινό Κασιδιάρη και την παρέα του, η εξουσία, τους μπουντρουμιάζει στη στιγμή. Αν ,όμως, οι οπαδοί από κάθε “λόμπι” μεταλλαχτούν σε όχλο , πλήθος με οποιαδήποτε αφορμή , τότε από το σημερινό Λαγό, γλιτώνεις. Από το «Λαγό» μιας τέτοιας ,άλλης εποχής με…τίποτα. Θα ακονίζει στο πεζοδρόμιο τη ξιφολόγχη και θα σου πετάει τα άντερα έξω ,χωρίς αιδώ και ενσυναίσθηση.
Και ο λόγος; Μα, δε θα υπάρχει λόγος και αιτία. Φτάνει πως είσαι πολέμιος του ιδεασμού του καθεστώτος, (΄Οργουελικής μορφής πάντα) . που την αναγορεύει με τα δικά του μέτρα και σταθμά , σε … ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ!