Survivor: Αποχώρησε με δάκρυα στα μάτια και καταχειροκροτήθηκε -«Δεν έχουν σημασία τα έπαθλα αλλά το ταξίδι»
Ελεονώρα Μελέτη: Πρόωρο τέλος για την εκπομπή της -Τι είπε η ίδια σήμερα
iefimerida.gr”
Γιώργος Γιαννόπουλος: Συγκίνησε μιλώντας για την αδερφή του -«Έχει φύγει από τη ζωή, είχε σύνδρομο Down»
.iefimerida.gr”
Η Γη της Ελιάς -Τι θα δούμε απόψε: Η πρόεδρος ανακοινώνει την απόφαση του δικαστηρίου για τη Χάιδω
iefimerida.gr<
Μαρία Σάκκαρη: «Καθαρή» νίκη (2-0 σετ) επί της Σάρμα και πρόκριση στα προημιτελικά του Τσάρλεστον
iefimerida.gr
O Βαγγέλης Περρής ποζάρει αγκαλιά με την κόρη του, Κρίστυ -Δείτε πόσο μοιάζουν
iefimerida.gr<
****
Δε λέμε πως “θα τρίζουν τα (χούφτα χώμα πια) κόκαλα» του Καβάφη, γιατί μια κυρία από το Survivor οικειοποιήθηκε νοηματικά-μεταφορικά τους στίχους του ποιητή για το “ταξίδι” της ζωής, όπως το αντιλαμβάνεται εκείνη. Μήπως είναι ,απρέπεια ( άντε θράσος), να το πούμε στην πιο επιεική του εκδοχή, τέτοια επιλογή;
΄Η, μήπως, δικαίωμά της ; Ναι, θα αναφωνήσουν οι περισσότεροι. Ο καθένας είναι ελεύθερος , τουλάχιστον στη λογοτεχνία, να εισπράττει εκείνο που αισθάνεται, όπως το θέλει. ΄Οχι, απαραίτητα, όπως ο λογοτέχνης με τις δικές του προσλαμβάνουσες , τα προσωπικά συναισθηματικά και λεξιλογικά του χρώματα ζωγραφισμένο , παραδίδει το έργο του στον αναγνώστη.
Είναι, για να το απλουστεύσουμε, κάτι, σαν το καινούργιο ρούχο. Μετά, που θα βγει στη βιτρίνα, αδιάφορο για το δημιουργό του, αν ταιριάζει πάνω του ή πώς θα το χρησιμοποιήσει ο αγοραστής του. Αρκεί που το πλήρωσε. Κι αυτό, ως ζητούμενο (γιατί όχι;) υπάρχει και στα έργα της λογοτεχνίας. Και δεν είναι καθόλου απρεπές ή ασεβές, αν πρόκειται για δυνατό και άξιο μυθιστόρημα, να γίνει και μπεστ σέλερ . Αν είναι μάπα και πουλάει, ναι, εκεί είναι πρόβλημα απρέπειας και ασέβειας.
Για το πώς αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης ένα έργο λογοτεχνίας, το είχε πει παραστατικά, χρόνια πριν, ο Κώστας Βάρναλης. ‘ Ηταν παρών σε μια εκδήλωση που κάποιος φιλόλογος ανάλυσε το ποίημά του «Οι Μοιραίοι» . Τον ρώτησαν στο τέλος, ποια είναι η γνώμη του για όσα είπε ο ομιλητής: « Ωραία η ανάλυση, παιδιά», απάντησε. «Μόνο που εγώ όταν έγραφα το ποίημα, τίποτα δεν είχα στο μυαλό απ΄ όσα είπε ο σχολιαστής»!
Μου ήρθαν όλα τούτα, ως απορίες στο μυαλό, περιδιαβάζοντας από το πρωί στις λεωφόρους και τις ατραπούς του διαδικτύου ΄Επεσα πρώτα, πάνω στην κουβέντα της κοπελιάς που έφυγε από Survivor ( ακουστά το είχα μόνο, μου έφαγε και το 10λεπτο πρωινιάτικα να πάρω μια καλύτερη ιδέα τί στα κομμάτια είναι τούτο το παιχνίδι). Λίγο μετά, διάβασα πως πέθανε και ο σπουδαίος Αμερικανός μεταμοντερνιστής συγγραφέας Τζον Μπαρθ. ΄Ηταν αυτός με τη υπόλοιπη όμοια παρέα των συγγραφέων του ’60, που άνοιξαν το δρόμο για την εποχή του μεταμοντερνισμού στη λογοτεχνία της Αμερικής.
Αλλά, ως εδώ. Μην το ξεστρατίσω, πάλι. Το θέμα και οι απορίες μου δεν έχουν να κάνουν αποκλειστικά, ούτε με τα παιχνίδια και τα έπαθλα του κάθε Survivor ,αλλά ούτε και με τη λογοτεχνία. Αφορμή, ερέθισμα και μόνο ήταν και οι δύο ειδήσεις.
Οι «κόσμοι», που είναι κλεισμένος ο καθένας από μας και «ζει και ζένεται» σε αυτή την απέραντη, παγκόσμια κοινότητα, με έβαλαν (πάλι) σε σκέψεις. Και μάλιστα, με το που μου ήρθε τη λέξη «κόσμοι», η σκέψη πήγε και παρακάτω, αυθόρμητα. Στον πλούτο των νεοελληνικών «νεολογισμών», που πρέπει να ομολογήσουμε πως σε πολλές περιπτώσεις τα …σπάει .
Εδώ, εφεύρε την… «κοσμάρα»! Για να πει τελικά όλα, όσα πολλοί, «γραφιάδες» , θα χρειάζονταν καμιά 10αριά αράδες, για να αναλύσουν αυτά που θέλουνε να πουν.
Σου πετάει ο τύπος «ζεις στην κοσμάρα σου, φίλε, ξύπνα» και σε έχει στείλει αδιάβαστο. Σου δίνει μια κι έξω να καταλάβεις επακριβώς πως (γι αυτόν) είσαι σε λάθος δρόμο. ΄Αρα, ξοφλημένος, ίσως και περιθωριοποιημένος κι αντικοινωνικός. Πάει και τελείωσε!
΄Οντως, ο καθένας στην κοσμάρα του! Και στις δικές του αλήθειες, που τις κατασκευάζει τέτοιες, πολλές φορές , ως άλλοθι ζωής. Αλλιώς, δεν μπορεί, ούτε να σταθεί, ούτε να προχωρήσει. Τούτος , πράττει εκείνο, ως ορθό. Και όχι το άλλο, που κάνει ο παραπέρα , επίσης ως ΣΩΣΤΟ και ΑΝΑΓΚΑΙΟ . Μύλος, δηλαδή; Μύλος, ναι.
Στη δική μου εν προκειμένω «κοσμάρα», δεν ξέρω, ούτε ποια είναι ,ούτε τί κάνει η παραπάνω αποχωρήσασα από το Survivor (ούτε το γιατί, δε θέλω να μάθω, αρνούμαι, πιο σωστά). Αλλά, ούτε ο Γιαννόπουλος, ο Περρής, η Σάκαρη και η Χάιδω, ποιοι είναι ,επιθυμώ να ξέρω. ΑΡΝΟΥΜΑΙ. Ακόμα και να τους ψάξω στο Google. Είμαστε κόσμοι διαφορετικοί. Στην… «κοσμάρα» του ο καθένας!
Το μόνο που ξέρω εν προκειμένω, είναι γιατί στη φυλλάδα , ο Γκεμπελίσκος Χρήστος Ράπτης, βάζει τα φυντάνια του να γεμίζουν τα πολύχρωμα σαλόνια της με τέτοιες μούρες και τί θέσφατες και σοφές κοτσάνες αμολάνε. Στο κάτω, κάτω, «έκαστος στο είδος του «και ο Ράπτης,κυρίως, στα πορνό του!
Ασφαλώς, προς χαρά και αγαλλίαση δικιά μας, ωσαύτως , οι παραπάνω σελέμπριτι ανταποδίδουν τη χοντράδα μας, να αρνούμαστε να μάθουμε για δαύτους. Και αυτοί με τη σειρά τους, ούτε μας ξέρουν, ούτε θα μπουν ποτέ σε μας, ως επισκέπτες, έστω και για να δουν τί καπνό φουμάρουμε.
΄Αλλωστε, με την πρώτη ματιά, αν από κάποιο άστοχο ή παραπλανητικό κλικ, κάνουν το λάθος και πέσουν πάνω στη διεύθυνσή μας, κι από μια παράγραφο και μόνο, αντιλαμβάνονται τη …λούμπα που πέσανε. Και την κάνουν επειγόντως και ολοταχώς με τη διαπίστωση , ως βεβαιότητα «πως ο τύπος (ελόγου μου) ζει στη δική κοσμάρα και τούτος».
Μπορεί και να μην κάνουν λάθος! ΄Αλλωστε, μόνο ο πάπας και οι παππάδες διαθέτουν το αλάθητο. Και ολόκληρη η αλήθεια του κόσμου είναι κτήμα τους!
Θέλουμε να πούμε (ως επανάληψη πάλι) πως οι αλήθειες είναι πολλές. ΄Όπως το διαπίστωσαν και το διατύπωσαν στη ελληνική αρχαιότητα οι σοφιστές. Κόντρα στο «είς και αυτή η αλήθεια» του Πλάτωνα. “Ουδέν καινόν υπό τον ήλιον”!
Οι περισσότερες, φτιαγμένες στο μπόι του καθενός (ό,τι κι αν σημαίνει «μπόι»). Αυτό που εσύ το έχεις για θησαυρό, εγώ το λέω σκουπίδι. Και τη δική μου αλήθεια-αδάμαντα, εσύ τη λες σκύβαλο.
Δηλαδή, με τις υγείες μας και των δυονών; ΄Αντε και…καλή ψυχή; Γιατί, όχι; Μια ζωή την έχουμε ,μικρή και μάταιη. Ας μην την κάνουμε οι ίδιοι μίζερη . Προπαντός, ας μην «πλακωνόμαστε» για τις μεγάλες αλήθειες.΄Ετσι κι αλλιώς , ποτέ δε θα μάθουμε, αν υπάρχουν τέτοιες πόσες και ποιες.
Αλλά, μια και αναφερθήκαμε στο θάνατο του Τζον Μπαρθ, θα λέγαμε πως οι αλήθειες ζουν κι αυτές στην εποχή του μεταμοντερνισμού. ΄Όπως τις αντιλαμβάνεται καθένας . Είναι και αυτή….μια …αλήθεια.
Φαίνεται ,πάντως, πως το μυστικό της ζωής είναι στα απλά πράγματα και τα καθημερινά. Να ζούμε τις καλές στιγμές .Αυτές να είναι η τροφή για την πορεία στη χαρά ( κατάκτηση ευτυχίας , μην την πούμε) .
Από την άλλη, δεν ξέρω εσύ, αλλά εμένα με τρώει η ίδια έγνοια. Και ίσως, σου το χαλάσω τώρα. Αλήθειες , τελικά είναι ΜΟΝΟ όσες οι ΦΥΣΗ καθόρισε ως τέτοιες. Και καμιά άλλη. «Φως φανάρι»!
Κι αν τις ζητάμε να μας τις αποκαλύψουνε Μεσσίες , Σαμάνοι και Σοφοί, βρισκόμαστε σε λάθος (ΑΦΥΣΙΚΟ) δρόμο. Στη δική μας την “κοσμάρα” . ΄Όπως και όλοι ,όσοι λένε πως κατέχουν και διδάσκουν ΤΗ ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ. ΤΗ ΔΙΚΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΗΘΕΙΑ.
Αστείοι και γραφικοί είναι. Τίποτα περισσότερο.