Μέσα σε σχεδόν έναν χρόνο συγκρούσεων, ο πόλεμος στην Ουκρανία μετρά κάπου 180.000 νεκρούς ή τραυματίες στις τάξεις του ρωσικού στρατού και 100.000 στην ουκρανική πλευρά, χωρίς να υπολογίζονται οι 30.000 άμαχοι που σκοτώθηκαν, σύμφωνα με εκτιμήσεις που δόθηκαν στη δημοσιότητα την Κυριακή από τον αρχηγό του νορβηγικού στρατού.
***
Αν μέσα σε 10 χρόνο οι Αμερικανοί που εισέβαλαν στο Βιετνάμ είχαν 58.000 νεκρούς, με έναν αυθαίρετο μεν, αλλά λογικοφανή, αναλογικό υπολογισμό, αν και ο πόλεμος στην Ουκρανία κρατήσει 10 επίσης χρόνια, πόσους νεκρούς στρατιώτες θα μετρούν οι Ρώσοι εισβολείς; Το ένα ερώτημα είναι τούτο. ΄Ενα άλλο, με σίγουρη, όμως, εδώ την απάντηση, είναι το ακόλουθο: Αν τίποτα δεν έχει αλλάξει στη Ρωσία, πόσος κόσμος στη χώρα θα ξεχυθεί τα επόμενα αυτά χρόνια στους δρόμους, αν συνεχιστεί η σύγκρουση και σε με ποια συχνότητα για να απαιτήσει δυναμικά να σταματήσει η ανηλεής αυτή αιματοχυσία με χιλιάδες νεκρούς σε ένα πόλεμο, ο οποίος, όπως κι εκείνος στο Βιετνάμ, δεν είχε κανένα, μα κανένα, έστω και προσχηματικό λόγο, να ξεσπάσει ;Η απάντηση εδώ είναι …τρεις και ο κούκος.
Τι συμβαίνει λοιπόν; Πού είναι σήμερα στη Ρωσία οι ακτιβιστές, οι μαχητές, οι υπερασπιστές των ανθρώπινων δικαιωμάτων; Πού πήγαν ο απλός κόσμος, η νεολαία στα σχολεία και τα πανεπιστήμια; Τους φέρνουν καθημερινά στα κουτιά, τυλιγμένα με ρώσικα φλάμπουρα τους δικούς τους ανθρώπους, παιδιά, αδέρφια, συγγενείς , φίλους . Και δεν κουνιέται φύλλο. Είναι αρκετή η εξήγηση πως το 1960 δεν είναι 2022; Κι αν ναι, τί πάει να πει αυτό; Τί διαφορετικό έχει εκείνη, η όχι και πολύ μακρινή εποχή από τη δικιά μας σήμερα;
Στην Αμερική, χιλιάδες λαού και όχι μόνο φοιτητές , είχαν κηρύξει τότε πργαματικό πόλεμο στο εσωτερικό της ίδια τους της χώρας. Οι γενιές εκείνες έζησαν έναν απέραντο ξεσηκωμό με διαδηλώσεις, πορείες, συγκρούσεις, σχεδόν καθημερινά. Μια δυναμική, πρωτοφανή, ηρωική θα τολμούσαμε να πούμε, αντίσταση του λαού και απαίτηση να σταματήσει ο παράλογος εκείνος πόλεμος , η τρομερή αιματοχυσία και να γυρίσουν πίσω τα Αμερικανάκια που τα έστελναν σωρηδόν οι κυβερνήσεις να γίνουν τα ίδια και να κάνουν άλλους, κρέας για κιμά.
Γιατί κάτι αντίστοιχο δε συνέβη και στη Ρωσία μέχρι σήμερα; Πού είναι οι Ρώσοι φοιτητές που με 180. 000 θύματα συμπατριώτες τους μέσα σε ένα χρόνο, δεν τους είδαμε να ξεχύνονται και τούτοι στους δρόμους, δεν διαμαρτυρήθηκαν ,δεν απαίτησαν δυναμικά να σταματήσει αυτός πόλεμος από την άδικη εισβολή, όπως άδικη επίσης και κατακριτέα ιστορικά υπήρξε και η εισβολή των Αμερικανών στο Βιετνάμ; Και ποια διαφορά είχαν οι Αμερικανοί , να μείνουμε μόνο στους νεολαίους, της δεκαετίας του 60 από τους σημερινούς συνομηλίκους τους Ρώσους;
Οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες. Ούτε, πολύ περισσότερο, θα μπορούσαν να χωρέσουν σε μια γενικόλογη, περιεκτική αναφορά. Αλλά κι αν προτάξεις μια, ως σοβαρότερη από κάποια άλλη, απάντηση, έρχεται η ίδια η Ιστορία να σου ανατρέψει το συλλογισμό. Για παράδειγμα ,γιατί την ίδια εποχή του πολέμου στο Βιετνάμ δεν είχαμε ,όπως στην Αμερική, αντίστοιχες δυναμικές διαμαρτυρίες από τους Νότιους ή του Βόρειους Κορεάτες, όταν μάλιστα εκεί ο άμαχος πληθυσμός είχε υποστεί τα πάνδεινα από τις ανελέητες εκκαθαρίσες και μάλιστα από τις ίδιες του τις κυβερνήσεις;
΄
΄Ασπρο- μαύρο δεν υπάρχει. Κι αν θελήσουμε να περιορίσουμε τα χρώματα σε αυτά τα δύο, ξεπροβάλλουν τα υπόλοιπα, το καθένα με την ομορφιά κι τη δική του δύναμη και φρεσκάδα κι ανατρέπουν το δογματισμό μας.
Στην Ιστορία, μαζί με τη διάκριση τις αιτίας και της αφορμής, επίσης σημαντικό είναι ο ιστορικός να αναζητάει , πέρα από τις οφθαλμοφανείς, και τις υπόλοιπες αιτίες των ιστορικών δρώμενων. Πάντως (κι αυτό βγαλμένο από την εμπειρία στη σύνθεση και τη διαπλοκή των αιτιών ενός φαινομένου), αν μη τι άλλο, μπορεί να υπάρξει μια ιεραρχική αποτίμηση. Το πιο σπουδαίο αίτιο πρώτο και ακολουθούν, καθένα με το βάρος του τη σειρά.
Εν προκειμένω, στη πολυπλοκότητα των αιτιών, που οδήγησαν τους Ρώσους στη άρνηση, την αδιαφορία, την ουδετερότητα, το φόβο και τη δειλία που τους κρατούν μακριά από αγώνες, διαμαρτυρίες, συγκρούσεις με το καθεστώς , όπως εκείνες των Αμερικανών στον πόλεμο του Βιετνάμ, μία αιτία δείχνει να αποκτά κυρίαρχο εκτόπισμα. Και θα γίνει αντιληπτό πως αυτή η αιτία, όντως, βρίσκεται στην πρώτη κα περίοπτη θέση στον ιστορικό πίνακα της αναζήτηση των αιτιών, αν προχωρήσουμε στη σύγκριση των χαρακτηριστικών των δύο πολιτευμάτων της Αμερικής τότε και της Ρωσίας σήμερα.
Δεν είναι οι γενιές …ξενέρωτες ή φλούφληδες και φλώροι , όπως εύκολα και ισοπεδωτικά χαρακτηρίζουν πολλοί τους σημερινούς νέους και όχι μόνο της Ρωσίας. Αλλοίμονο! Αλλού θα αναζητήσουμε το λόγο που κρατάει και όχι μόνο τους Ρώσους ,αλλά και τους Ιρανούς και όλους εκείνους τους λαούς , όσοι βρίσκονται υπό καθεστώτα ολιγαρχικά, ολοκληρωτικά, θεοκρατικά, μακριά από μαχητικές αντιδράσεις και αντίσταση κατά των εξουσιών μέχρι οριστικής τους πτώσεις.
Βεβαίως, δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί πως και σε αυτά τα καθεστώτα οι ακτιβιστές έχουν δυναμική παρουσία σε αντίσταση και κάποτε το πληρώνουν με την ίδια τους τη ζωή. Παράδειγμα, οι τελευταίες κινητοποιήσεις στο Ιράν. Και στη Ρωσία, επίσης, υπήρξαν λίγες, σποραδικές, αλλά δυναμικές διαδηλώσεις κατά του πολέμου. ΄Ομοιες και σε μαζικότητα και σε μαχητικότητα,όμως, με εκείνες στην Αμερική , δεν υπήρξαν.
Η εξήγηση πρέπει να αναζητηθεί στην ποιότητα και τα χαρακτηριστικά των καθεστώτων. Η Αμερική ανέκαθεν με όλα τα…κουσούρια της, διαθέτει ακόμα και στις εποχές τις δύσκολες , με εξουσίες αδίστακτες και σκληρές, το καλύτερο πολίτευμα στον κόσμο. Σε καμιά περίπτωση , ακόμα και στα άγρια χρόνια του Μακαρθισμού, πόσω μάλλον αργότερα, δε θα μπορούσε να σταθεί στο Λευκό Οίκο ένας Πούτιν. Ακόμα και ο ακροδεξιός Τραμπ και ο ατιμώρητος , ως τώρα για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας Τζορτζ Μπους , δεν μπορούν να συνυπάρχουν σε σύγκριση με το δικτάτορα της Ρωσίας. Ούτε κατά διάνοια. Να εξαγοράσει ένας πρόεδρος των ΗΠΑ όλη τη μιντιακή βιομηχανία, να φιμώσει τις φωνές της διανόησης και την ελευθερία του λόγου ή να συλλάβει και να δολοφονήσει πολιτικούς αντιπάλους, θα ήταν στην Αμερική αδιανόητο. ΄Εγκλημα καθοσίωσης!
΄Οπως, δεν υπάρχει σε καμιά περίπτωση σύγκριση των πολιτικών ελευθεριών όχι μόνο της Ρωσίας, αλλα και της Ουγγαρίας και της Ιταλίας και της Ελλάδας στην Ευρώπη , με μια Αμερική. Να συναντήσεις, ως επίσημη και αναγνωρισμένη αμερικανική διανόηση, αλλά και καθεστωτικά επιβαλλόμενη μια ακροδεξιά σκέψη , όπως ενός Ράμφου , Δημητριάδη και Δοξιάδη στην Ελλάδα; ΄Η ο ισχυρότερος πυλώνας μιας Πολιτείας , ο Τύπος, η πλέον ευαίσθητη από τις εξουσίες , να ασκείται ,όπως στη χώρα μας από ένα Ράπτη, Αλαφούζο , Κουρτάκη και Παπαχελά: Δεν υπάρχει περίπτωση να συμβεί αυτό στην Αμερική.
Για να μείνουμε στη Ρωσία, τα τελευταία 20 και περισσότερα χρόνια , ο λαός βρίσκεται όμηρος μιας ομάδας «ολιγαρχών» της πλουτοκρατίας και με επικεφαλής, έναν αδίστακτο και διανοητικά διαταραγμένο δικτάτορα , συνέστησαν ένα ιδιόμορφο καθεστώς με γνωρίσματα που συναντάς κανείς μόνο στις μαφίες. Η διαφθορά και η εγκληματικότητα είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του καθεστώτος. Στόχος των μελών της μαφιόζικης αυτής κυβέρνησης, όλα αυτά τα χρόνια, υπήρξε ο πλουτισμός και η φίμωση κάθε αντίθετης φωνής, κυρίως με δολοφονίες και “ατυχήματα” για τη διατήρηση της εξουσίας.
Δεν είναι ο εθνικισμός και η περί αρίας, περιούσιας φυλής αντίληψη των Ρώσων, που τους καθιστούν ανίκανους να συνειδητοποιήσουν αυτή την ώρα την πραγματικότητα. Να διακρίνουν τον “ασκό του Αιόλου” που άνοιξε για τους ίδιους ,αλλά και για τους αδερφούς τους δίπλα , η εισβολή στην Ουκρανία. Δεν είναι ο πατριωτισμός εκείνος που εξουδετερώνει μια μαζική, παλλαϊκή αντίδραση, ενάντια στο καθεστώς που σκοτώνει τα παιδιά του, κι ας την προπαγάνδιζε ως έγκλημα κατά του ΄Εθνους και της πατρίδας. Και οι Αμερικανοί είναι εθνικιστές και υπερπατριώτες. ΄Όπως, άλλωστε οι περισσότεροι λαοί της υφηλίου.
Εκείνο που αναγνωρίζουμε ως καταλυτικής σημασίας εμπόδιο, να αντικρίσει τη σημερινή δεινή κατάσταση της Ρωσίας και του ίδιου του λαού, ο μέσος Ρώσος, είναι η έλλειψη ενημέρωσης . Η ελεύθερη διακίνηση και σε ευρεία κλίμακα της διαφορετικής άποψης από εκείνης του Κρεμλίνου, η αντικειμενική αποτίμηση της ζημιάς ( και για χρόνια μετά) που έχει υποστεί μια χώρα με αξιόλογη Ιστορία και δυναμική παρουσία στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Ούτε καν υποψιάζεται αυτός ο λαός, τί τον περιμένει, αν παραμείνει, έστω και χωρίς Πούτιν, αλώβητο το ίδιο καθεστώς στη χώρα. Είναι τούτο από μόνο του ένα δράμα, που κορυφώνεται οσημέραι και ξεκίνησε με αποκλειστική ευθύνη την παράνοια , ενός σχιζοφρενή δικτάτορα.
Συμπέρασμα:
Είναι πλέον σίγουρο πως δε θα είχε συμβεί η δεύτερη εισβολή στην Ουκρανία, το Φλεβαρη του 2022, αν η Δύση ,ήδη από το 2014, με την πρώτη εισβολή του δικτάτορα στην Ανατολική Ουκρανία, είχε ξεκινήσει, εκτός των άλλων μέτρων , μια οργανωμένη,τακτική και αδιάκοπη πανεθνική ενημέρωση του ρώσικου λαού για το μαφιόζικο καθεστώς που κυβερνά την απέραντη χώρα και για το μεγάλο κίνδυνο που παραμόνευε , αν συνεχιζόταν η διακυβέρνηση της Ρωσίας από το ίδιο καθεστώς.
΄Οπως ακριβώς το είχαμε διατυπώσει εδώ τις ημέρες της πρώτης εισβολής το 2014. Γράφαμε τότε:
| Ο ΔΙΚΤΑΤΟΡΑΣ ΠΟΥΤΙΝ ΘΑ ΑΠΕΙΛΗΣΕΙ ΚΑΙ ΜΕ ΠΥΡΗΝΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ |
| 12.03.14 |
| 1. ” Η Ρωσία απειλεί τις ΗΠΑ – “Η βοήθεια στην Ουκρανία είναι παράνομη και θα έχετε συνέπειες”
Η Ρωσία διεμήνυσε σήμερα στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ότι θεωρεί πως η οικονομική βοήθεια την οποία η Ουάσινγκτον σχεδιάζει να παράσχει σε αυτήν που η Μόσχα θεωρεί παράνομη κυβέρνηση στην Ουκρανία θα έχει «συνέπειες».Η Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ ενέκρινε την περασμένη εβδομάδα τη χορήγηση δανειακών εγγυήσεων ύψους 1 δισεκ. δολαρίων στην Ουκρανία, ενώ Αμερικανοί γερουσιαστές καταρτίζουν ένα νομοθέτημα το οποίο —σύμφωνα με πηγές στο Κογκρέσο— έχει ευρύτερο χαρακτήρα κι ενδέχεται να συμπεριλάβει την επιβολή κυρώσεων σε βάρος της Ρωσίας. «Η χορήγηση χρηματοδότησης σε ένα παράνομο καθεστώς το οποίο κατέλαβε την εξουσία διά της βίας είναι παράνομη και παραβιάζει το πλαίσιο του Αμερικανικού νομικού συστήματος», ανέφερε. Η ανακοίνωση αυτή είναι πιθανό να κλιμακώσει περαιτέρω την ένταση μεταξύ της Ρωσίας και της Δύσης και να εντείνει το διπλωματικό αδιέξοδο σχετικά με την Ουκρανία. Η τηλεφωνική επικοινωνία που είχαν νωρίτερα σήμερα ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας Σεργκέι Λαβρόφ και ο Αμερικανός ομόλογός του Τζον Κέρι δεν είχε κάποιο απτό αποτέλεσμα” 2. Η απουσία σθεναρής αντίδρασης στη Γεωργία ενθάρρυνε τη Μόσχα» Το γεγονός ότι δεν υπήρξε σθεναρή αντίδραση εκ μέρους της διεθνούς κοινότητας μετά την επίθεση της Ρωσίας στη Γεωργία, το 2008, ενθάρρυνε τη Μόσχα να προχωρήσει στην κατάληψη της Κριμαίας, υποστήριξε σήμερα ο Γεωργιανός πρόεδρος Γκιόργκι Μαργκβελασβίλι σε συνέντευξη που παραχώρησε στο Γαλλικό Πρακτορείο. «Η εφαρμογή, εν έτει 2014, ενός σεναρίου που χρησιμοποιήθηκε από τη Ρωσία εναντίον της Γεωργίας το 2008, που συνίσταται στην κατάληψη μέσω στρατιωτικής βίας εδαφών ενός κυρίαρχου κράτους, αποδεικνύει ότι οι εταίροι μας και εμείς οι ίδιοι ήμασταν ανίκανοι να επιβληθούμε», πρόσθεσε ο πρόεδρος της Γεωργίας.” **** Από την πρώτη μέρα της κρίσης, λέγαμε πως ο δικτάτορας της Ρωσίας βρίσκεται σε απόλυτη “σύγχυση φρενών” και είναι απρόβλεπτα επικίνδυνος. Λέγαμε, επίσης, πως αν δεν αναχαιτιστεί , θα αποθρασυνθεί. Αποθρασύνθηκε, όντως, εντελώς. Θα οδηγήσει την κατάσταση στα άκρα, όσο βλέπει πως μέχρι σήμερα, ενώ έχει αντατρέψει όλους τους διεθνείς κανόνες του “παιχνιδιού”, παραμένει ατιμώρητος. Το επόμενο βήμα θα είναι η απειλή για χρήση πυρηνικών. Εδώ θα είμαστε. Ομπάμα και Μέρκελ απεδείχθησαν “ελάχιστοι”.΄Ενιωσαν αδύναμοι και δεν εκτίμησαν σωστά (ιστορικά) τα πράγματα με αποτέλεσμα να τους έχει ξεφύγει η κατάσταση. Τώρα είναι πια πολύ αργά. Τα δεδομένα υπάρχει ελπίδα να ανατραπούν, μόνο αν οι υπόλοιποι ηγέτες της Ευρώπης ασκήσουν έντονη πίεση και καταφέρουν να πείσουν, έστω και τόσο αργά, τους δύο πιο ισχυρούς, αλλά αναποφάσιστους-ανιστόρητους, ηγέτες της Δύσης, να αναλάβουν άμεση δράση. Συγκεκριμένα: 1. Ανάκληση των πρεσβευτών των χωρών του ΝΑΤΟ από τη Μόσχα. 2.΄Ενταλμα σύλληψης Πούτιν για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και ηθική αυτουργία στις δολοφονίες του Κιέβου . 3. Σκληρό οικονομικό-εμπορικό και κάθε άλλο είδους εμπάργκο και αποκλεισμός, ώστε να φανούν άμεσα τα αποτελέσματα στους εθνικιστές οπαδούς που τον στηρίζουν στο εσωτερικό και του δίνουν δύναμη και αλαζονεία. 4.Ανάληψη δράσης για την άμεση σύλληψή του και παραπομπή στο διεθνές δικαστήριο. 5. Ενημέρωση στη ρώσικη γλώσσα του ρώσικου πληθυσμού για την κρισιμότητα της κατάστασης, τα σχέδια ,που έχει κατά νου ο παρανοϊκός δικτάτορας, τον κίνδυνο που εγκυμονούν αυτές οι ενέργειες και τα σχέδια που απεργάζεται, καλώντας παράλληλα την αντιπολίτευση να βγει στου δρόμους να ρίξουν μόνοι τους και δυναμικά το δικτάτορα. Αυτά ,ως βασικά και άμεσης προτεραιότητας μέτρα. Ο τιδήποτε άλλο θα είναι είναι ημίμετρο και ενδεικτικό της αδυναμίας της Δύσης να τα “βάλει” με το τέρα της Ρωσίας. Αυτό είναι που θα αποθρασύνει ακόμα περισσότερο και τον ίδιο το δικτάτορα και τους φανατισμένους Ρώσους εθνικιστές-ακροδεξιούς-μαφιόζους οπαδούς του. Τολμήστε. Αύριο θα είναι αργά. Ο νέος “Χίτλερ” θα απειλήσει με πυρηνικό ολοκαύτωμα τον κόσμο.
|