Ο Χίτλερ, εκμεταλλευόμενος τη δεινή εκείνη οικονομική κρίση σε Αμερική και Ευρώπη , κατάφερε να καλλιεργήσει σ΄έναν ολόκληρο λαό τον πρωτοφανή γερμανικό εθνικισμό, τον οποίο βάπτισε “εθνικοσοσιαλισμό” (διάβαζε Ναζισμός), που εκφραζόταν από την απελευθέρωση των πιο σκοτεινών και άγριων ενστίκτων που πάλεψε επί αιώνες να καταπολεμήσει μέσα του ο άνθρωπος. Επιδέξια έστρεψε το μίσος των Γερμανών, απότοκο της στέρησης ακόμα και βασικών αγαθών που διέθετε πλουσιοπάροχα πριν από τη κρίση η εκβιομηχανισμένη χώρα και την ανάγκη εκτόνωσής του, πάνω σε ανίσχυρες μειονότητες, όπως αυτές των τσιγγάνων, των ομοφυλόφιλων,των λογής “παρακατιανών” και μη ανηκόντων στην τεχνητή ιστορικά (και φυσικά ανύπαρκτη) “Αρία”(;) φυλή. Δεν ήταν αρκετές, όμως, οι μειονότητες αυτές να ικανοποιήσουν την εκτόνωση των άγριων ενστίσκτων ενός ολόκληρου λαού ,που παραληρούσε από παρ-άνοια και κυρίως δεν υπήρχε τόσο ισχυρό κίνητρο για τη διατήρησή της.
Για το λόγο αυτό ο Χίτλερ και η ομάδα των “γκεμπελιστών”, που έκτιζαν το ναζισμό, ανακάλυψαν ένα πραγματικό “θησαυρό” που θα μπορούσε να “θρέψει” και να διατηρήσει άσβεστα τα θηριώδη ένστικτα των Ναζί: Τις διεξότητες και τις κατακτήσεις ενός λαού σε όλα τα επίπεδα της ανθρώπινης δραστηριότητας ,κυρίως στην οικονομία και τη συγκέντρωση ικανού πλούτου στα χέρια του. Αυτά που εστερούντο, δηλαδή, εκείνη την περίοδο οι Γερμανοί. Κι αυτός ο λαός τότε δεν ήταν άλλος από τους Εβραίους, “καρφί στο μάτι” της “Αρίας φυλής”, που υποτίθεται πως ανήκαν οι Γερμανοί, αλλά όχι οι “επήλυδες” Εβραίοι.
Η προσδοκία για το πέρασμα αυτού του πλούτου των Εβραίων στα χέρια του πενόμενου γερμανικού λαού, ήταν το βασικό κίνητρο του πογκρόμ που προγραμμάτισε λεπτομερειακά ο Χίτλερ και οι συνεργάτες του εναντίον και του εβραϊκού, αλλά και των άλλων λαών που κατέκτησαν. Η σκόπιμη (πολλές φορές) ακόμα και από “αστράτευτους” ιστορικούς υποβάθμιση των οικονομικών αιτιών της έκρηξης του 2ου Παγκοσμίου πολέμου και η υπερτόνιση των φυλετικών αφορμών, υπονομεύουν την ιστορική πραγματικότητα εκείνης της εποχής. Αν κάπου η άποψη του Μάρξ πως οι πόλεμοι έχουν πάντα αίτια οικονομικά (δεν ισχύει, βέβαια, “πάντα”) βρίσκει απόλυτη δικαίωση, είναι σ΄αυτό τον πόλεμο που ξεκίνησε η ναζιστική μηχανή των Γερμανών για καθαρά κατακτητικούς (οικονομικούς) λόγους.
Οι Εβραίοι, ως απάτριδες (δεν είχαν για πολλούς αιώνες μόνιμη γη-πατρίδα) ήταν ο ευκολότερος, παντός άλλου, στόχος. Αυτός ο λαός, βέβαια, κανένα άλλο έγκλημα δεν είχε διαπράξει ,ως ΄Εθνος, έστω και διασκορπισμένο στα πέρατα της οικουμένης, αλλά με ορατή τη συνοχή του στους αιώνες της ιστορικής του ύπαρξης. Τα μοναδικά του…εγκλήματα ήταν αυτό της σταύρωσης του Ιησού Χριστού (αν ποτέ έγινε κι αυτό) και της πίστης του στη… δέσμευση του Γιαχβέ πως ήταν ο “περιούσιος λαός” (η Ιστορία, βέβαια, απέδειξε μέσα από την πορεία του πως μόνο “περιούσιος” δεν ήταν). Πώς να στηρίξεις μια εξόντωση (εθνοκάθαρση) ενός ολόκληρου λαού χωρίς ούτε καν ένα λογικό ή ιστορικό επιχείρημα;
΄Εχουμε γράψει αλλού πως ο ναζισμός δεν είναι ιδεολογία, αλλά αποσάθρωση, αποδυνάμωση και ολοκληρωτική καταστολή όλων των διανοητικών, λογικών και συναισθηματικών ιδιοτήτων του ατόμου. Μια καταστρατήγηση και απάρνηση των νόμων της ίδιας της Φύσης. Για το λόγο αυτό,ο Γκέμπελς και οι συνεργάτες του δε χρειάστηκαν ούτε πολύ χρόνο ούτε σοβαρά επιχειρήματα να πείσουν έναν αφιονισμένο, και σε παντελή ιδεολογική σύγχυση ευρισκόμενο λαό πως οι Εβραίοι ήταν άσπονδοι εχθροί του, επειδή ακριβώς ήταν…Εβραίοι. Παράνοια; Ναι, η απόλυτη παράνοια. Μα, ο ναζισμός είναι η αποκορύφωση ,η έκφραση της απόλυτης διαστροφής του Νου.
΄Ετσι, το όνομα και μόνο “Εβραίος”, χωρίς άλλο εμφανή προσδιορισμό αποστροφής, κατέστη για το φορέα του συνώνυμο του κακού, του άθλιου, του αισχρού, του απατεώνα, του ανήθικου ,του ΣΑΤΑΝΑ και επομένως του (δικαίως και λογικώς) “μαύρου προβάτου” για τιμωρία και εξόντωση. Συνεπικουρόμενα, μάλιστα όλα τα παραπάνω από το μέγα… ελάττωμά του, τις καλές,δηλαδή, επιδόσεις του στο εμπόριο, την οικονομία, την επιστήμη, τη συσσώρευση πλούτου ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία και ουσιαστικός λόγος αμείλικτου κυνηγητού και εξόντωσης κάθε πολιτογραφημένου ατόμου με τα εθνικά χαρακτηριστικά του Εβραίου, απανταχού της γής.
΄Ομως, οι Εβραίοι της Γερμανίας δεν αρκούσαν αριθμητικά ούτε το μένος των Ναζί να κορέσουν, αλλά ούτε να λύσουν το οικονομικό πρόβλημα της χώρας, όπως σχεδίαζε και νόμιζε αρχικά το καθεστώς με την αρπαγή των περιουσιών τους. Αλλά αυτό, τελικά, ήταν εύκολο να ξεπεραστεί, όπως αποδείχτηκε λίγο μετά. Χωρίς πάλι αφορμές και αιτίες και φυσικά χωρίς κανένα σεβασμό στις αρχές του διεθνούς δικαίου με προσχήματα, κυρίως εθνοτικά, η ναζιστική πολεμική μηχανή του Χίτλερ προχωρούσε σε αλλεπάλληλες καταλήψεις και προσαρτήσεις “με το έτσι θέλω” εδαφών άλλων κυρίαρχων κρατών, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Οι πολίτες των χωρών αυτών, ανεξάρτητα από την αποδοχή ή όχι της υποταγής τους στο γερμανικό “άξονα”, χαρακτηρίζονταν εν δυνάμει εχθροί ή ήταν ήδη, αν προέβαλαν αντίσταση. Ειδικά οι Εβραίοι πολίτες των κατακτημένων χωρών ήταν apriori (εξ ορισμού, ως εκ της ιδιότητός τους) και ανεξάρτητα από τη δήλωση υποταγής τους στους Ναζί άσπονδοι εχθροί για τους λόγους που παραθέσαμε.
_