ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΥΛΟΓΗΣ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΟΥΝ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΜΟ ΕΧΟΝΤΑΣ

“Ράκα, η πρωτεύουσα του Iσλαμικού Κράτους -Τρόμος και θάνατος στην πόλη.

Κομμένα κεφάλια εκτεθειμένα σε κοινή θέα”

Οι μεταπολεμικές γενιές στην Ελλάδα, που δε ζήσαμε τη ναζιστική “Κατοχή” και το  “Αντάρτικο”,ούτε  βιώσαμε τη φρίκη, τον πόνο ,τη σχιζοφρένεια του πολέμου ,μάθαμε τα  φοβερά  “καθέκαστα” από τις  εμπειρίες-διηγήσεις των παλιότερων, από τα βιβλία και τις φωτογραφίες. Και ναι,  μεν,  μπορεί να λένε πως  “μια εικόνα, χίλιες λέξεις”, αλλά  είναι  εντελώς αλλιώτικο  να βλέπεις και να συλλογιέσαι από την εικόνα  και εντελώς διαφορετικό να βρίσκεσαι   και ο ίδιος μέσα στο πλάνο του κάδρου.

Κοιτάζω από το πρωί αυτές τις φρικιαστικές φωτογραφίες των Τζιχαντιστών που κόβουν κεφάλια και τα μπήγουν στα κάγκελα στους δρόμους και τις πλατείες της Ράκα και  με  πιάνει πάλι  εκείνος  ο απαίσιος, ο απερίγραπτος  τρόμος  και ο πανικός   που θυμάμαι πως με κατάτρυχαν   παιδί,  κάπου εκεί στη δεκαετία του  ΄60.  Ξυπνούσα με φωνές από τον ίδιο εφιάλτη που έβλεπα μέσα στη νύχτα:  Το κεφάλι του Καούκη μπηγμένο στα κάγκελα της αυλής μας με ένα τσιγάρο αναμμένο να κρέμεται στα χείλη ,τα μάτια του χωρίς το ασπράδι τους κι από τις μακάβριες τρύπες τους να τρέχουν βροχή τα δάκρυα. Πάλευε ώρες ο καημένος  ο πατέρας μου, να με συνεφέρει καθισμένος στο προσκεφάλι μου, αλλά   δεν έλεγε να  τελειώνει το   “κακό το  όνειρο”, αν δεν έβλεπα από το μικρό φεγγίτη πως πάει,  ξημέρωσε ο θεός  την ημέρα και όλα είναι πάλι στη θέση τους.

Την ιστορία με το κεφάλι του Κακούκη την άκουσα για πρώτη φορά παιδί   στο σπίτι μας από  τη θεια Αννιώ,  τη μάνα του Αντώνη  Τσιγουρή.    Για τον Αντώνη,  το γιο  της,  τα ήξερα όλα…χαρτί και καλαμάρι. “Του κατσικώθηκε, μάτι μου”, μολογάγανε  οι γριές στην Ανδρίτσαινα και τα γύρω χωριά  “και βγήκε  Αντάρτης στο βουνό. Κουμουνιστής”.

Αριστούχος φοιτητής  στη Νομική  ήταν ο Αντώνης,έμαθα αργότερα έφηβος, που καιγόμουνα να μαθαίνω τέτοιες ιστορίες.  Με πατέρα μετανάστη στην Αμερική, αλλά  “πιασμένο”, με επιχειρήσεις και  μπόλικο χρήμα  στο Μανχάταν.  Τον  προόριζε μόλις τέλειωνε τη σχολή  να τον έπαιρνε “πέρα”,μαζί με τη μάνα του. “΄Ολα δικά σου”,  του έγραφε. “Βασίλειο έφτιαξα εδώ, παιδί μου από το μεδέν για σένα”.  Δεν πρόλαβε. Σκοτώθηκε ο Αντώνης  στο καμπαναριό του Μελιγαλά. Ούτε ποτέ η θεια Αννιώ πήγε στην Αμερική. Τη θεώρησε υπεύθυνη ο άντρας της  και δεν την πήρε “πέρα”. Την τιμώρησε  που άφησε το παιδί τους να γίνει  ….κουμουνιστής .

Δέκα ώρες, διηγιόντουσαν   “κράτησε τους  “χωροφυλάκους ” στο καμπαναριό . Είχαν ταμπουρωθεί κει πάνω καμιά  15αριά αντάρτες. Είχανε στήσει καρτέρι   σε ένα απόσπασμα της χωροφυλακής  που είχαν πληροφορίες που θα περνούσε κοντά στην εκκλησιά . Μόλις φανήκανε, πλήθος μέγα, ο Αντώνης που ήταν επικεφαλής της “επιχείρησης”  ματαίωσε  την επίθεση κι    έδωσε εντολή στους  συντρόφους του  να υποχωρήσουν.  Θα έμενε εκείνος πίσω, τους είπε, όσο θα γινόταν η αποχώρησή τους. Ταμπουρωμένος στις κολώνες στο καμπαναριό,  θα τους κάλυπτε. Και μόλις   έβλεπε πως  θα είχαν πιάσει το βουνό  , θα πήγαινε  κι  αυτός  πίσω τους.

Δεν εξελίχθηκαν έτσι τα πράγματα, όμως, όπως τα  σχεδίασε  ο Αντώνης. Μόλις έφυγε και  ο τελευταίος αντάρτης από το Καμπαναριό, οι χωροφύλακες  ζώσανε το παλικάρι από παντού. Δεν είχε τρόπο διαφυγής και αποφάσισε να πεθάνει πολεμώντας σαν το Διάκο, παρά να παραδοθεί,  Δέκα ολόκληρες  ώρες κράτησε. Και όταν έριξε και την τελευταία ντουφεκιά,  βγήκε ακάλυπτος από την κολώνα,  έπιασε  το σκοινί από το   γλωσσίδι  και άρχισε να  χτυπά την καμπάνα   πανηγυρικά.  “΄Οπως κάνουνε  στο μοναστήρι στο  Σεπετώ, όταν βγάνανε  την εικόνα με τη Χάρη της”, μοιρολογούσε η Αννιώ η μάνα του .

Τον γαζώσανε. ΄Ηταν τέτοιο το μίσος τους,  που και μετά , που έπεσε από το καμπαναριό στο χώμα, δε σταμάτησαν να τον πυροβολούν και να καρφώνουν το άψυχο σώμα με τις ξιφολόγχες. Η Αννιώ και η Ασημούλα η γιαγιά μου,  που πήγανε με τα πόδια  στο  Μελιγαλά να προσπέσουν στο μοίραρχο  να πάρουν το πτώμα του παιδιού  να το θάψουν, δεν τον  βρήκανε πουθενά.  Δεν τους είπανε ποτέ τί κάνανε το κουφάρι.

“Κι απέ  πήγανε οι έρμες” ,μαρτύραγε ο κόσμος,     “κάτω από το καμπαναριό  και σκάβανε  με τα νύχια το  χώμα . Μαζέψανε  ίσια  με δυο οκάδες  κοκινόχωμα  που  ποτίστηκε από   το αίμα του και κάτι κοτρώνες  πιτσιλισμένες από  τις στάλες .   Το σύνολον πέντε οκάδες.  Ζαλωθήκανε το σακί  και  πιστρέψανε την άλλη μέρα,  πάλε με τα πόδια   στο χωριό…”!

Την ιστορία τούτη  με τον Αντώνη  την ήξερα “με το νι και με το σίγμα” από μικρό παιδί. Χίλιες φορές την είχα ακούσει από τη μάνα του. Κάθε φορά που ερχόταν   σπίτι μας, της έψηνε τούρκικο καφέ η γιαγιά,  της έβγαζε  στο δίσκο   2-3 μουστοκούλουρα ,ένα ρακόγυαλο κονιάκ ή “σούμα”, ανάλογα την εποχή,  τ΄ακούμπαγε στο μεγάλο τραπέζι στο  χειμωνιάτικο, με έπαιρνε κι  εμένα στα γόνατά της  και πιάνανε να τα λένε με  τις ώρες. Τα ίδια και τα ίδια.

Πώς σκοτώθηκε στα “Πέντε Πηγάδια” ο Μιχαλάκης ο αδερφός της γιαγιάς. 20 χρονώ παλικαράκι.  “Είχε πάψει    η μάχη.  Σηκώθηκε το καψερό από τ΄αυλάκι που ήταν χωμένα και πολεμάγανε και χοροπήδαγε από τη χαρά του αναγύρω στους άλλους. Μαύρη η ώρα ,παιδάκι μου. Του΄ ρθε η σφαίρα κατακούτελα.΄Εμεινε στον τόπο.  Εδ΄εκεί το θάψανε.΄Ολα τα σκοτωμένα ελληνόπουλα μαζί, σε μια πηγάδα”. Κι ένιωθα  ζεστά που τρέχανε τα δάκρυα  της πάνω στα πόδια μου. Κι όταν απόσωνε η γιαγιά το θρήνο με τον αδερφό της, έπιανε   η Αννιώ το μοιρολόγι  για τον Αντώνη της. Ξανά και ξανά, χρόνια, ίδιες ιστορίες, χειμώνα καλοκαίρι.

Τις έχω όλες εκείνες τις σκηνές και τα λόγια των γυναικών  αποθηκευμένα   στο σκληρό δίσκο της μνήμης μου, ως τώρα ακόμα. Κάθε λέξη τους, κάθε  αναστεναγμό και κατάρα .   Την ιστορία με το κεφάλι του Καούκη, όμως, δε τη θυμόμουνα ποτέ μεγάλος.Την είχα απωθήσει φαίνεται από τον τρόμο και τη φρίκη τις εφιαλτικές εκείνες νύχτες  στα μικράτα μου, που την είχα πρωτακούσει.

Σήμερα το πρωί με το που είδα  αυτές  τις  βάρβαρες    εικόνες με τους Τζιχαντστές και  τα καρφωμένα κεφάλια,  σαν όφια  κολοβά   ξεχύθηκαν οι μνήμες από εκείνο το αυγουστιάτικο απόγεμα στην αυλή μας στο χωριό. Πίνανε πάλι Αννιώ και Ασημούλα το καφεδάκι τους . Κι εγώ  πιασμένος, όπως πάντα,  στην ποδιά τους  να μη χάσω λέξη από όσα λέγανε.    Μιλούσανε ξανά  για  τα παλιά .Για τον Καούκη ,όμως, τούτη τη φορά.

“Το παιδί, ήτανε από τα κάτου χωριά, της Πλατιάνας, της Κρέστενας,”, διηγιόταν  η Αννιώ.  “Αντάρτης.  Κουμουνιστής με αξίωμα. Τον είχε πιάσει με ενέδρα ο Ζάρας. Είχε πάει σπίτι  το  μαύρο ξαρμάτωτο,  να ξεπροβοδίσει  τον πατέρα του που ψυχομάχαγε. Τον  παραφύλαγε ο Ζάρας, τον έπιασε   και  τον ήφερε στην Αντρίτσαινα. Το είχε  δεμένο  πιστάγκωνα  ο παλιάνθρωπος   στην Τρανή βρύση.  Και πέρναγε ο κόσμος από μπροστά του  και τους διάταζε να τον φτύνουν. Τον είχε κανα δυο ώρες έτσι.  Και μετά,  βγάνει τη μαχαίρα  από την κασέλα  και πάει  να του πάρει το κεφάλι. Πέφτει απάνω ο Καρβούνης ,τον είχε χωροφύλακα στ΄ απόσπασμά του ο Ζάρας. -Καπετάνιο,του λέει μην το κάνεις .Δεν είμαστε Τούρκοι, αντίχριστοι. Να τον παραδώκουμε στη διοίκηση να δικαστεί . Του δίνει εκείνος μια με το βούρδουλα στη μούρη και μια σπωξιά και χραπ του πήρε του παλικαριού το κεφάλι.  Απέ μετά ,έτσι όπως έσταζε ο αίμα,  το πήρανε και το φέρανε στον πλάτανο, έξω από το  καφενείο του Θωμά και το καρφώσανε σε ένα παλούκι να το βλέπει ο κόσμος.  Του κρεμάσανε κι ένα τσιγάρο στο στόμα και παγαίνανε οι  Ντρόλιας με τους Χίτες και  του το ανάβανε.  Βάλανε μετά  και ένα γύφτο με νταούλι να τραγουδάει  το    ” Γρίβα μ σε θέλει  ο βασιλιάς” . Και χορεύανε ούλη  νύχτα στην “Αγορά”,μεθυσμένοι, μέχρι που το κεφάλι του  παιδιού δεν έσταζε σταγόνα πια  αίμα . Και την αυγή το ξεπαλουκώσανε και το  παίζανε οι Δαιμόνοι  μπάλα στη δημοσιά…  Να δώκει ο θεός άλλη μάνα να μη  ζήσει ποτέ  τί ζήσαμε εμείς οι καψερές…” ,απόσωσε τη διήγηση .

Δεν τελειώνει η φρίκη στον κόσμο , θεια  Αννιώ. Χτες εσύ, σήμερα  άλλες μανάδες,  αύριο  καινούριες θα θρηνούν  για  παιδιά  με παλουκωμένα κεφάλια. Λένε πως “η βία είναι η μαμή  της Ιστορίας”. Είναι αλήθεια. Η μαμή της Ειρήνης, όμως,  δεν μας είπε  κανείς σοφός  ακόμα  ποια είναι. Δεν υπάρχει μάλλον; Μπορεί.

 Μην το ψάχνετε οι…ψαγμένοι. ΄Ακρη δε θα  βρείτε ούτε σεις.

Σαν σήμερα, 30 Αυγούστου 1949, δόθηκαν οι τελευταίες μάχες  του Δημοκρατικού Στρατού (Ανταρτών) εναντίον του Εθνικού Στρατού  που είχαν ξεκινήσει μερικές μέρες νωρίτερα στο Γράμμο και το Βίτσι. Γι΄αυτό το σπουδαίο ιστορικό γεγονός, θα παρουσιάσουμε  σήμερα εδώ μια αποκαλυπτική ιστορική μελέτη στη μνήμη των παλικαριών που  προμελετημένα άφησαν να εξοντωθούν  οι σφαγείς τους. Αυτοί που σκοπίμως τους οδήγησαν στην εξολόθρευση.

       ΜΙΑ ΠΡΟΣΧΕΔΙΑΣΜΕΝΗ     “ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ”

“Οι προοπτικές για τον καταπονημένο ΔΣΕ διαγράφονταν ζοφερές. Από τις 24 έως τις 30 Αυ γούστου η επιχείρηση «Πυρσός Γ΄» «έβαλε φωτιά» στον Γράμμο. Μετά τις κατάλληλες προωθήσεις των μεραρχιών του ΕΣ στις 0.5.30 τις 25ης Αυγούστου εξαπολύθηκε η κύρια επίθεση υπό τα βλέμματα του βασιλιά Παύλου και του επικεφαλής της Αμερικανικής Αποστολής στην Ελλάδα στρατηγού Τζέημς Βαν Φλητ. Προς το μεσημέρι και ενώ οι επίσημοι γευμάτιζαν πρόχειρα στο παρατηρητήριο της Αμμούδας, έφθασε η πληροφορία ότι η Ι Μεραρχία είχε καταλάβει το στρατηγικής σημασίας ύψωμα Τσάρνο. Τότε ο Τσακαλώτος τσούγκρισε ένα ποτήρι κρασί με τον επιτελάρχη του υποστράτηγο Κετσέα φωνάζοντας: «Ζήτω το Έθνος!». Αμέσως μετά στράφηκε προς τον βασιλιά Παύλο και του είπε: «Μεγαλειότατε η μάχη εκρίθη. Ουσιαστικώς ο Γράμμος έπεσε» ( Β.Κόντης ).

Σε πολλά κείμενά μας εδώ, με διάφορες ευκαιρίες, έχουμε αναφερθεί στο μεγάλο  ξεσηκωμό  των  κομμουνιστών   στην Ελλάδα, μετά τη λήξη του 2ου παγκοσμίου πολέμου και την αποχώρηση των ναζιστικών στρατευμάτων από τη χώρα. Στις αναλύσεις μας αυτές, είχαμε επισημάνει διάφορες ιστορικές αλήθειες, που από σκοπιμότητες , εμπάθεια και φανατισμό, αλλά και ιστορική απειρία, ερασιτεχνισμό  και  άλλες αιτίες,  δεν επισημαίνονται επαρκώς.

Να θυμίσουμε, λοιπόν ( κατ΄αρχήν και επί τροχάδην)  μια ιστορική αλήθεια ,χιλιοειπωμένη  στις σελίδες του  Homo-Naturalis.gr:  Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων   κομμουνιστών  («Αντάρτες») που εξεγέρθησαν στη χώρα μας  εκείνες τις ιστορικές ημέρες ,  ήταν ιδεολόγοι επαναστάτες, που πίστεψαν ότι μπορούσαν να αλλάξουν τη μοίρα της χώρας, αλλά και του κόσμου ολόκληρου με αγώνα,  με «αίμα».  Πηγή έμπνευσης και δεξαμενή άντλησης   της σοσιαλιστικής ιδεολογίας  τους (όπως άλλωστε όλων των κομμουνιστών της γης)  υπήρξαν  πρώτα τα συγγράμματα  των θεωρητικών  της,  όπως ο Μάρξ, ο ΄Ενγκελς, ο Λένιν, ο Τρότσκι κ.α,   η διαδικασία, τα μέσα και ο τρόπος  πραγματοποίησης  και  επικράτησης  της  ρώσικης επανάστασης των Μπολσεβίκων  του ΄17 και η εξαγωγή  της  σε άλλες χώρες, εκτός Ρωσίας, που αναπτέρωσαν τις ελπίδες και το όραμα και των Ελλήνων κομμουνιστών   πως θα μπορούσε  να ηττηθεί ο καπιταλσιμός στον κόσμο   με αγώνα και εξέγερη των μαζών.

Στην Ελλάδα,  ήταν πολλοί εκείνοι  ,που  πίστεψαν πως θα ερχόταν η ημέρα να γίνουν κι εδώ  πράξη  τα  οράματα των Μπολσεβίκων και  των καταπιεσμένων μαζών της μεγάλης εκείνης επανάστασης στη Ρωσία. Υπήρχαν στη χώρα πολλοί “κολασμένοι” και μάλιστα  η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού πληθυσμού βίωνε  από συστάσεως ελληνικού κράτους  την εξαθλίωση,την ανέχεια,την αδικία.

Η  αφρόκρεμα της  ελληνικής διανόησης,  οι πιότερο ευαισθητοποιημένοι σε κοινωνικά ζητήματα ΄Ελληνες, οι απλοί πολίτες, οι αγνοί και οι έντιμοι άνθρωποι,  συσπειρώθηκαν-συστρατεύτηκαν   σε ένα πρωτοφανές για τα ελληνικά δεδομένα ευρύτατο και εύρωστο,   λαϊκό κίνημα με  σκοπό να ανατρέψουν εκ βάθρων το ισχύον τότε πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό σύστημα  και να το αντικαταστήσουν με το σοβιετικό μοντέλο.

  Φυσικά, δεν έλειψαν απ΄αυτό το μέγα  εγχείρημα  και  οι ιδεολογικά (λιγότερο ή περισσότερο)ασυνειδητοποίητοι, ακόμα και οι  απολίτικοι, αλλά και οι καιροσκόποι, οι έχοντες προσωπικούς λόγους εκδίκησης -αντεκδίκησης, ακόμα και «ποινικοί», όποιοι, εν πάση περιπτώσει, είχαν τις δικές τους αφορμές  να εκδικηθούν την κοινωνία. Πολλοί τέτοιοι    εισχώρησαν στην  αντάρτικη επανάσταση , υποκρίθηκαν τους κομμουνιστές και πολέμησαν δίπλα σε γνήσιους και ιδεολόγους αγωνιστές .΄Ηταν εκείνοι που, ουκ ολίγες φορές,  αμαύρωσαν την ένδοξη ιστορία του ηρωικού  αντάρτικου κινήματος της Ελλάδας  και έδωσαν επιχειρήματα στην άλλη πλευρά να μιλάει  για  τα «άγρια  εγκλήματα των κομμουνιστοσυμμοριτών, τα κονσερβοκούτια και τις πηγάδες του Μελιγαλά» .

Βεβαίως, ο αγώνας εκείνος ήταν σκληρός και απάνθρωπος. Οι ΄Ελληνες   αντάρτες ήταν οπαδοί ης βίαιης κατάργησης και αποδόμησης του υφιστάμενου  συστήματος , όπως άλλωστε και όλες οι κοινωνικές επαναστάσεις στην Ιστορία.  Γι΄αυτό και το αίμα που χύθηκε ήταν πολύ και από τις δύο πλευρές. Οι αντάρτες υπήρξαν  βίαιοι και τούτοι.  Πολλές φορές κάποιοι , ακόμα και από τους συνειδητοποιημένους κομμουνιστές και όχι μόνο από τους «παρείσακτους»,  ξεπερνούσαν και τα «επαναστατικά» όρια και έφταναν σε ακρότητες και εγκλήματα ανεπίτρεπτα και αδικαιολόγητα για ιδεολόγους επαναστάτες.

Συνέβησαν όλα αυτά και είναι και άδικο και ανήθικο και παράλογο αν τα αποκρύπτει η ιστορία, να τα αποσιωπά η  στρατευμένη   “ιστορία” του ΚΚΕ  ή να τα υπερτονίζει και να  τα καθυπερβάλει  η επίσης στρετευμένη “ιστορία” των εθνικιστών. Εμείς έχουμε υπόψη μας από τη μακροχρόνια έρευνα της ιστορικής αυτής περιόδου,  τις ζωντανές, πολυάριθμες  μαρτυρίες  πρωταγωνιστών και από τα δύο στρατόπεδα  στα  δρώμενα  εκείνης της περιόδου και ουδείς μπορεί, αν δε θέλει να ψευστεί, να τις αποκρύψει- αποσιωπήσει ή να τις αμφισβητήσει.

΄Ομως, οφείλουμε από την άλλη μεριά, οι αστράτευτοι ιστορικοί να επισημάνουμε πως   οι δύο παρατάξεις  «δεν  έκαναν τα ίδια». Σε καμιά πρίπτωση.  Δεξιοί και Αριστεροί δεν ήταν όμοιοι,  δεν είχαν  πανομοιότυπες  συμπεριφορές  όπως ,  ειδικά τελευταία, προσπαθούν παμπόνηρες και στρατευμένες πένες , κινηματογραφιστές και ηθοποιοί  να μας πείσουν για τους δικούς τους λόγους (ακόμα και εμπορικούς). Σε καμιά περίπτωση  δεν ήταν το ίδιο όλοι. Τα εγκλήματα των Ανταρτών ήταν πολλά, αναμφισβήτητα. Και κάποια άγρια και παντελώς άδικα. ΄Αλλωστε, να μη τον ξεχνάμε αυτό, οι εξεγερμένοι κομμουνιστές στη βία πίστευαν, την εξόντωση του εχθρού μέχρι της οριστικής εξαφάνισής του. «Οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος» ήταν το πιστεύω τους στην άγρια εκείνη περίοδο της αναμέτρησης κομμουνιστών και εθνικιστών-καπιταλιστών.

Αλλά, δεν υπήρξαν ΠΟΤΕ  τέτοιας και τόσης βιαιότητας , σκληρότητας και ασέβειας   τα εγκλήματα των κομμουνιστών, όπως εκείνα που διέπραξαν οι  αντίπαλοί τους. Το συνομολογούν οι περισσότεροι  από τους  νουνεχείς πρωταγωνιστές και των δύο παρατάξεων της ταραγμένης εκείνης ιστορικής περιόδου. Ο εθνικός στρατός, τα αποσπάσματα της χωροφυλακής, τα τάγματα ασφαλείας,  οι Γερμανοτσολιάδες, οι κουκουλοφόροι,  οι δωσίλογοι, οι Χίτες,οι  Μάυδες,οι  Μαγγανάδες,  ο συρφετός των «πατριωτών», κατά κανόνα εγκληματίες και προδότες  στη διάρκεια της Κατοχής ,όλοι άξεστοι, επαγγελματίς  φονιάδες, οι «εξώλης και προώλης» της ελληνικης  κοινωνίας, καιροσκόποι και ληστές  επιδόθηκαν σε ένα όργιο ανήκουστων εγκλημάτων, βασανισμών, κακοποιήσεων, αρπαγών, βιασμών, ακόμα και εντελώς αθώων και μη εμπλεκομένων  στην αναμέτρηση  ατόμων, σκύλευσης-ταπείνωσης  και εξύβρισης νεκρών («παλούκωναν» μέχρι και  τα κεφάλια των σκοτωμένων ανταρτών και τα περιέφεραν στους δρόμους και τις πλατείες!). Ανήκουστα, βαρύτατα, επαίσχυντα, ειδεχθή τα εγκλήματα των Ελλήνων εθνικιστών πατριωτών και …Ορθοδόξων χριστιανών. (“Πατρίς, θρησκεία, οικογενεια”!

Πριν προχωρήσουμε, όμως, στο θέμα μας , οφείλουμε  να κάνουμε εδώ μια επισήμανση: ΄Οπως θα έχουν  διαπιστώσει οι πολίτες που διαβάζουν τις ιστορικές μας απόψεις,  επιμένουμε  στις  αναλύσεις μας  με κάθε αφορμή (και  για άλλη μια φορά τώρα) να τονίζουμε  ότι  σήμερα και από την εμειρία του ελληνικού αντάρτικου και των  κομμουνιστικών  κινημάτων άλλων χωρών, όπως εκείνα στις χώρες της Λατινικής Αμερικής,  αλλά  πρωτίστως από τα διδάγματα  της μεγάλης ρώσικης   επανάστασης του 1917  , αποδείχτηκε ιστορικά  πως  καμιά κοινωνική  επανάσταση  δε στερειώνει   με τη βία, το αίμα, την  καταστροφή. Κι αυτό ισχύει για ΟΛΕΣ τις επαναστάσεις σε ΟΛΕΣ τις εποχές και  απανταχού της γης.

Αν οι φορείς της επανάστασης, δεν  έχουν αντιληφθεί την αξία της προσωπικής επανάστασης , που προηγείται της μαζικής, αν ο άνθρωπος  δεν έχει σκοτώσει μέσα του τη   ζωώδη του φύση-συμπεριφορά ,που σε περιόδους πολέμου και άλλη βίας,  εκδηλώνεται πιο έντονη και καταστροφική,  αν δεν προχωρήσει με το στοχασμό και τη σκέψη στην υπέρβαση, την κατάκτηση όλων και υψηλότερων αξιών, όπως είναι ο σεβασμός  της ζωής, τα αναφαίρετα και απαράγραπτα δικαιώματα του ατόμου, ο  ανθρωπισμός, η συμμόρφωση με τους νόμους της φύσης    (κυρίαρχος νόμος της  η αξία του ΝΟΥ ,της Λογικής) ,αν δεν «εξανθωπιστεί» ο ίδιος ο επαναστάτης,  πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος της   κατάκλυσης  της προσωπικότητας από τα ταπεινά ένστικτα, της υιοθέτης της βίας ως  μέσο επιβολής της θέλησης, του ατομικισμού, του εγωισμού ,του φανατισμού,αλλά και των συμφερόντων του. Η Ιστορία το διαβεβαιώνει καθαρά και συνεχώς στις σελίδες της.

Μια επανάσταση σήμερα και στο μέλλον δε θα επιτύχει ΠΑΛΙ  με την επανάληψη των τρόπων και των μεθόδων που προσπάθησαν οι παλιότερες επαναστάσεις να αλλάξουν τον κόσμο .Οι μάζες δεν είναι ικανές να κάνουν επανάσταση. Την πραγματική επανάσταση θα την πραγματοποιήσει (και πάντως όχι τώρα) το σύνολο ή  η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, που θα έχουν «απομαζοποιηθεί», όταν το άτομο θα έχει αποκτήσει με το χρόνο “προσωπικότητα”, ατομικότητα, μοναδικότητα. «Παιδεία», «μόρφωση» και συνείδηση πραγματικού  επαναστάτη. Τότε, δε θα χρειαστεί κανενός είδους βία,για να αλλάξει ο κόσμος.

 ΄Οσοι θα τα καταφέρουν στις «σπουδές» και τις  «εξετάσεις της προσωπικής τους  επανάστασης, θα ενταχθούν στις νέες κοινωνίες.Οι άλλοι, όσοι αποτύχουν, θα απομονοθούν.  Και τότε ούτε βία,ούτε αίμα, ούτε πόνος και δάκρυ θα χρειαστεί ,για να πορευτεί σωστά  ο κόσμος.

Οι άνθρωποι του εγγύς μέλλοντος θα απολαύσουν αυτή τη συγκλονιστική  ημέρα  να ζήσουν σε ένα πραγματικά αλλιώτικο κόσμο, αλλαγμένο . Η τεχνολογία, η τεχνητή μνήμη, τα ρομπότ θα βοηθήσουν αποτελεσματικά στην επικράτηση της πραγματικής ελευθερίας, της ισότητας, της δικαιοσύνης, της αδελφοσύνης,τα ιδανικά των παλιών κοινωνικών επαναστάσεων.

Αυτές είναι οι  ιστορικές αλήθειες , που θέλαμε να επισημάνουμε , πριν προχωρήσουμε στη διατύπωση της δικής μας ιστορικής κρίσης με αφορμή την  επέτειο της τελευταίας αυτής μάχης στο Γράμμο  του Δημοκρατικού Στρατού και του Εθνικού Στρατού στις 30/8/1949.

Πριν, όμως,  ας σταθούμε σε  κάποια αναμφισβήτητα  γεονότα της περιόδου εκείνης  και στη συνέχεια, ως απόρροια εκείνης της πραγματικότητας, να προχωρήσουμε στη διατύπωση  ερωτημάτων και εξαγωγή συμπερασμάτων ,που καμιά ιστορική πένα  δε θέλησε να διατυπώσει καθαρά.

ΓΕΓΟΝΟΤΑ:

1. Οι δυνάμεις του Εθνικού  Στρατού ήταν συντριπτικά υπέρτερες των ανταρτών. ( Κάπου 16.000 ένατι 150.000!)  Ο εξοπλισμός του επίσης από τους Αμερικανούς και  τους Εγγλέζους απελπιστικά υπέρτερος για τους αντάρτες  ,σύγχρονος και αποτελεσματικός.  Σε αντίθεση με τον οπλισμών των μαχητών του Δημοκρατικού Στρατού  που ήταν  ελάχιστος και παλιός,  και επομένως αναποτελεσματικός.

2.Διέξοδος διαφυγής των Ανταρτών, πολύ πριν της φονικές μάχες στο Γράμμο και το Βίτσι ,   υπήρχε. Η Αλβανία του Χότζα βοηθούσε και είχε ανοίξει τα σύνορά της στους Αντάρτες. Αν ήθελαν να διαφύγουν αυτές οι ελάχιστες χιλιάδες των Ελλήνων  κομμουνιστών  στο έδαφος της Αλβανίας και να τύχουν καλής  υποδοχής και αποκατάστασης από τον κομμουνιστή πρόεδρο της Αλβανίας, θα μπορούσαν ,εν όσω ήταν νωρίς.

3. Μετά  τη λήξη του 2ου παγκόσμιου πολέμου , στις  4 Φλεβάρη 1945, οι νικητές  που συνέτριψαν το Ναζισμό,  ο Στάλιν, ο Τσώρτσιλ και ο  Ρούσβελτ συναντήθηκαν στη Γιάλτα  και απφάσισαν πώς θα χωρίσουν το νέο  κόσμο μετά τα νέα δεδομένα της λήξης του πολέμου, αλλά και τη σοβιετική πραγματικότητα, που ήταν πια  φανερό πως δεν ήταν  μια “παρένθεση”,μια  πρόσκαιρη επικράτηση και κατάληψη της εξουσίας από  τις επαναστατημένες μάζες,  αλλά  καθεστώς ριζωμένο και  ισχυρό.  Σ΄αυτή λοιπόν στη συνάντηση της Γιάλτας οι τρεις ηγέτες είχαν αποφασσίσει και αποδεχτεί , ανάμεσα στα άλλα, πως οι χώρες της Βαλκανικής θα περνούσαν πλέον οριστικά και αμετάκλητα  στην επιρροή της Σοβιετικής ΄Ενωσης και αποκόπτονταν εντελώς   από το Δυτικό κόσμο και την επιρροή του σε όλα τα επίπεδα.  ΜΟΝΟ Η ΕΛΛΑΔΑ (αποφασίστηκε  εκεί)  ΔΕ ΘΑ  ΕΝΤΑΣΣΟΤΑΝ Σ΄ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ. ΑΝΤΙΘΕΤΑ, ΠΑΡΕΜΕΝΕ  ΣΤΑΘΕΡΑ ΚΑΙ ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΑ ΣΤΟ ΔΥΤΙΚΟ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΠΙΡΡΟΗ ΤΟΥ.

΄Υστερα απ΄αυτά τα αναμφισβήτητα ιστορικά  δεδομένα να προχωρήσουμε τώρα στη διατύπωση μιας σειράς ερωτημάτων  και  στις  απαντήσεις τους:

1. Γνώριζαν οι Διοίκηση ,  οι επικεφαλής των Ανταρτών (πολιτική και στρατιωτική ηγεσία) τη διαφορά σε  δυνάμεις και οπλισμό  μεταξύ των αντιπάλων;  Η απάντηση λογική και  αβίαστη: Ναι ,το γνώριζαν.

2. ΄Ηξεραν οι ίδιοι πως πολύ πριν τις  μάχες στο Γράμμο και το Βίτσι ο δρόμος ήταν ανοιχτός  στα σύνορα με την Αλβανία και πως οι Αντάρτες θα μπορούσαν να υποχωρήσουν και να διασωθούν σχεδόν όλοι και χωρίς να πέσει ντουφεκιά στο έδαφος της Αλβανίας;  (΄Αλλη διέξοδος δεν υπήρχε ακόμα .Ο πανάθλιος και εγκληματίας Τίτο  στη Γιουγκοσλαβία είχε κλείσει τα σύνορά του).  Η απάντηση και  σ΄αυτό  το ερώτημα είναι πως   η «κυβέρνηση το βουνού»  και οι «Καπεταναίοι» γνώριζαν για τη δυνατότητα διαφυγής και σωτηρίας των Ανταρτών.  Και πώς να μην τα γνώριζαν!

3. Γνώριζαν οι επικεφαλής των δυνάμεων του Δημοκρατικού Στρατού , τουλάχιστον στα ανώτατα κλιμάκια,  για τη συμφωνία της Γιάλτας και πως ο κόσμος είχε ήδη μοιραστεί  από το 1945, οριστικά πια  και αμετάκλητα;  Γνώριζαν πως η Ελλάδα είχε αποφασιστεί και με την υπογραφή του Στάλιν να παραμείνει οριστικά στο στρατόπεδο της Δύσης;   Ασφαλώς το γνώριζαν. Αυτό έλειπε. Δεν ήξεραν ο Ζαχαριάδης, ο Μάρκος Βαφειάδης  οι άλλοι κομμουνιστές ηγέτες   για η συνάντηση  των τριων ηγετών και τη μοιρασιά του κόσμου; Αστεία πράγματα. Φυσικά  γνώριζαν τα πάντα και μάλιστα με κάθε λεπτομέρεια.

Και τώρα το μεγάλο  και  αναπόφευκτο ερώτημα μετά από όσα  είπαμε:

ΓΙΑΤΙ   ΟΙ ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΙ, ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ, ΟΙ ΕΓΓΛΕΖΟΙ  , Η ΗΓΕΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙ  «ΚΕΦΑΛΕΣ»   ΤΩΝ ΑΝΤΑΡΤΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ,  Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ,  Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ,Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ,  ΑΦΟΥ ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ,  ΠΡΟΧΩΡΗΣΑΝ ΣΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΦΟΝΙΚΕΣ ΜΑΧΕΣ ΣΤΟ ΓΡΑΜΜΟ-ΒΙΤΣΙ; ΓΙΑΤΙ  ΕΞΟΛΟΘΡΕΨΑΝ ΤΟΥΣ ΑΝΤΑΡΤΕΣ  ΚΑΙ ΔΙΑΣΚΟΡΠΗΣΑΝ-ΕΞΟΡΙΣΑΝ  ΤΟΥΣ ΔΙΑΣΩΘΕΝΤΕΣ ΠΡΩΤΑ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΟΥ ΤΙΤΟ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΙΣ  ΧΩΡΕΣ ΤΟΥ “ΥΠΑΡΚΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ”;

Κρίσιμο και αμείλικτο,  το ερώτημα. Γιατί συνέβη χωρίς (φαινομενικά)  λόγο αυτή η τραγική «γενοκτονία» και η εξορία Ελλήνων στα πέρατα της οικουμένης;  Γιατί διεπράχθη ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην ελληνική ιστορία;

Η δική μας ιστορική απάντηση  (τεκμηριωμένη και  από  ατελείωτες  ώρες συζητήσεων και  ανταλλαγής απόψεων με πολλούς συνετούς  πρωταγωνιστές και των δύο αντιμαχόμενων πλευρών της περιόδου εκείνης)  είναι τούτη:

Στη Διάσκεψη της Γιάλτας αποφασίστηκε (σιωπηρά ή όχι,δεν έχει σημασία) να προχωρήσει ο στρατός της Ελλάδας  σε «γενοκτονία» των Ελλήνων Ανταρτών και την ολοσχερή εξαφάνισή τους από τη χώρα. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορούσε να υπάρχει σε μια χώρα της Δύσης μια τέτοια  «ανοιχτή πληγή» . Χιλιάδες οι  ενεργοί  κομμουνιστές, οι οποίοι,  αν έμεναν  στη χώρα,  πέρα από το συνεχή κίνδυνο της εξέγερης και των άλλων ενεργειών λαϊκής βίας,  ακόμα και σε περίοδο ειρήνης, έστω και αν κατέθεταν τα όπλα , θα ήταν και μέγας ο κίνδυνος του προσηλυτισμού μεγάλων  λαϊκών μαζών, ώστε  σε   εκλογικές αναμετρήσεις, θα μπορούσαν να αντρέψουν ακόμα και τις συμφωνίες  της Γιάλτας και να προκύψει  μια αριστερή κυβέρνηση από τις κάλπες. (Κόντεψε να συμβεί  αυτό αργότερα).

Στη Γιάλτα «ερρίφθη ο κύβος». ΣΤΑΛΙΝ, ΤΣΩΡΤΣΙΛ, ΡΟΥΣΒΕΛΤ συν-αποφάσιαν να εξοντωθούν τα επόμενα χρόνια οι ΄Ελληνες κομμουνιστές  και όσοι  κατάφερναν να επιβιώσουν  να εκδιωχθούν από τη χώρα και να ζητήσουν καταφύγιο στο σοβιετικό μπλοκ . Να εκριζωθεί και να παύσει να υφίσταται κάθε κίνδυνος κομμουνιστικός στην Ελλάδα. ΝΑ (ΕΚ)ΚΑΘΑΡΙΣΟΥΝ ΤΗ ΧΩΡΑ ΑΠΟ ΤΑ…ΜΙΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ!

΄Ετσι κι έγινε.  Στη Γιάλτα μπήκε σε εφαρμογή  το σχέδιο  «γενοκτονία» των Ελλήνων  Ανταρτών. Και πραγματοποιήθηκε  στο «δεύτερο» λεγόμενο «αντάρτικο»  και  τον Αύγουστο του 1949 στο Γράμμο και το Βίστι.   Σε αγαστή συνεργασία οι Σοβιετικοί, οι “κεφαλές” των Ελλήνων Κομμουνιστών,  οι Αμερικανοί και ο Βασιλιάς Παύλος έστειλαν χιλιάδες  εξεγερμένους ΄Ελληνες επαναστάτες «ως πρόβατα επί σφαγήν» στις μάχες του Γράμμου και του Βίτσι.΄Οσοι Αντάρτες  διασώθηκαν, διέφυγαν στη Γιουγκοσλαβία,αφού ο αισχρός  Τίτο είχε φροντίσει να ανοίξει τα σύνορα σε συνεννόηση με τους Αμερικανούς και τον ΄Ελληνα Βασιλιά  και να προχωρήσει στη σύλληψη και τη φυλάκιση των διασωθέντων κομμουνιστών, που κατέφυγαν στα εδάφη της Γιουγκοσλαβίας.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:

ΣΤΑΛΙΝ , ΤΣΩΡΤΣΙΛ, ΡΟΥΣΒΕΛΤ. Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ , ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΑ ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΤΩΝ  ΑΝΤΑΡΤΩΝ.  Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΠΑΥΛΟΣ ΚΑΙ Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΗ.Η   ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, διέπραξαν  ΕΓΚΛΗΜΑ  ΚΑΘΟΣΙΩΣΗΣ. Πραγματική σφαγή, «γενοκτονία»!  Συναποφάσισαν, συνεκτέλεσαν  και εξόρισαν την αφρόκρεμα των αγνών,  ιδεολόγων των Ελλήνων κομμουνιστών , που έδωσαν τον «υπέρ πάντων αγώνα»,  για να γίνει η Ελλάδα,ο  ο κόσμος ολόκληρος καλύτερος.

Αθάνατοι !

 Παραθέτουμε σχετικά  κείμενα από τρεις διαφορετικές και αντίθετες μεταξύ τους   “πηγές”.

1.  Τον Αύγουστο του 1949 ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας (ΔΣΕ) είχε περιέλθει σε δεινή θέση. Σε στρατιωτικό επίπεδο, μετά από απανωτές αποτυχίες είχε περιοριστεί στο λεγόμενο «Κράτος του Γράμμου» και έπασχε πολύ σοβαρά στον τομέα του ανεφοδιασμού και των εφεδρειών. Σε πολιτικό επίπεδο η επιλογή του ΚΚΕ, κατόπιν πίεσης της Μόσχας, να λάβει θέση υπέρ της Κομμουνιστικής Διεθνούς στη διαμάχη της πρώτης με τον Γιουγκοσλάβο ηγέτη Τίτο αποδείχθηκε καταστροφική. Ανδρες του ΔΣΕ. Παρά την αδιαμφισβήτητη μαχητικότητά τους, το καλοκαίρι του 1949 οι συνθήκες είχαν διαμορφωθεί εις βάρος τους. Ανδρες του ΔΣΕ. Παρά την αδιαμφισβήτητη μαχητικότητά τους, το καλοκαίρι του 1949 οι συνθήκες είχαν διαμορφωθεί εις βάρος τους. Στις 11 Ιουλίου 1949 το Βελιγράδι αποφάσισε το κλείσιμο των συνόρων του με τη χώρα μας. Αυτό πρακτικά απέκοπτε τον ΔΣΕ από τις βάσεις ανεφοδιασμού και του στερούσε τα στρατόπεδα εκπαίδευσης που είχε ιδρύσει στο γιουγκοσλαβικό έδαφος. Επιπλέον η επιμονή της πολιτικής ηγεσίας να μετατρέψει τις ανταρτικές ομάδες σε τακτικό λαϊκό στρατό στέφθηκε από πλήρη αποτυχία. Οι μεγάλες μονάδες που προέκυψαν δεν είχαν το πλεονέκτημα της ευελιξίας, της ευκαμψίας και της ταχείας κίνησης (χαρακτηριστικά των αντάρτικων σχηματισμών). Άλλωστε η απόφαση για διατήρηση βάσεων (Βίτσι-Γράμμος) καθήλωσε τις μονάδες αυτές σε μια στατική άμυνα. Ως αποτέλεσμα ο ΔΣΕ αναλώθηκε σε μάχες εκ παρατάξεως με δυσαναπλήρωτες φθορές προσωπικού και υλικού. Από την άλλη πλευρά η κατάσταση ήταν ευοίωνη. Τον Ιανουάριο του 1949 ο Θεμιστοκλής Σοφούλης ανέλαβε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, αποτελούμενης από όλες τις μη αριστερές πολιτικές δυνάμεις της χώρας. Πρώτη ενέργεια της κυβέρνησης ήταν η επιλογή του στρατηγού Αλέξανδρου Παπάγου για τη θέση του αρχιστρατήγου του ΕΣ, με ευρύτατες δικαιοδοσίες. Ο Παπάγος είχε το δικαίωμα να αποφασίζει για τη διεύθυνση και τον σχεδιασμό των επιχειρήσεων, για τη σύνθεση και τη συγκρότηση των μονάδων, για τις τοποθετήσεις και τις προαγωγές των αξιωματικών, ενώ θα μπορούσε να ανακαλεί στην ενέργεια όποιον απόστρατο αξιωματικό επιθυμούσε. Παράλληλα αποφασίστηκε η διάλυση του Συμβουλίου Εθνικής Αμύνης στο οποίο συμμετείχαν, με δικαίωμα ψήφου, αρχικά οι Βρετανοί και στη συνέχεια οι Αμερικανοί. Έτσι φθάσαμε στον απόλυτο συγκεντρωτισμό του ενός, ο οποίος σε στρατιωτικά θέματα δεν έδινε λογαριασμό ούτε στην κυβέρνηση, ούτε στους Αμερικανούς οι οποίοι περιορίστηκαν στον συμβουλευτικό τους ρόλο. Ο Παπάγος επέβαλλε αυστηρότατη πειθαρχία στο στράτευμα και ιδιαίτερα στους διοικητές των μεγάλων σχηματισμών. Ακόμη εμφύσησε ένα νέο επιθετικό πνεύμα και εφάρμοσε ευρέως την αρχή της συγκέντρωσης των δυνάμεων. Επιπλέον ο ΕΣ είχε αρχίσει να παραλαμβάνει άφθονο σύγχρονο πολεμικό υλικό, καθώς και κάθε είδους εφόδια από τις ΗΠΑ, και το ένοπλο προσωπικό είχε αρχίσει να εκπαιδεύεται εντατικά στη χρήση τους. Ακόμα η ευρεία στρατολογία που είχε εφαρμοστεί πέτυχε κατά την κρίσιμη χρονική στιγμή της τελικής προσπάθειας να αποφέρει περίπου 300.000 άνδρες υπό τα όπλα Μετά τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του ΕΣ σε Πελοπόννησο, Στερεά Ελλάδα, Θεσσαλία και σε άλλες περιοχές της χώρας, ήταν φανερό πως τα πράγματα όδευαν προς την τελική σύγκρουση. Ο ΕΣ είχε καταφέρει να απαγκιστρώσει ισχυρές δυνάμεις από τον υπόλοιπο ελλαδικό χώρο και να τις στρέψει προς τον Γράμμο και το Βίτσι, όπου βρίσκονταν συγκεντρωμένος ο κύριος όγκος των ανταρτικών δυνάμεων. Στην τελική σύγκρουση ο ΕΣ μπορούσε να υπολογίζει σε οκτώ μεραρχίες, 14 ελαφρά συντάγματα πεζικού, 150 πεδινά και ορειβατικά πυροβόλα, 200 άρματα μάχης και ελαφρά τεθωρακισμένα οχήματα και περισσότερα από 100 μαχητικά και ελαφρά βομβαρδιστικά αεροσκάφη. Σύνολο δύναμης 150.000 άνδρες. Απέναντι σε αυτή τη μεγάλη δύναμη του αντιπάλου ο ΔΣΕ είχε να αντιπαρατάξει μόνο περίπου 9.000 μαχητές στο Βίτσι και περίπου 6.500 μαχητές στον Γράμμο. Καταδρομείς κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων στον Γράμμο. Συνέβαλαν τα μέγιστα στην τελική νίκη του ΕΣ. Καταδρομείς κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων στον Γράμμο. Συνέβαλαν τα μέγιστα στην τελική νίκη του ΕΣ. Από το 1947 ο Γράμμος και το Βίτσι κατέχονταν από τους αντάρτες οι οποίοι την είχαν οχυρώσει με ένα δαιδαλώδες δίκτυο πολυβολείων, συρματοπλεγμάτων, καταφύγιων ναρκοπεδίων και κάθε είδους αμυντική κατασκευή η οποία μεγιστοποιούσε στο έπακρο τις φυσικές δυσκολίες του χώρου. Η περιοχή ονομάζονταν «Ελεύθερη Ελλάδα». Η συνολική της έκταση έφθανε τα 1.500 τετραγωνικά χιλιόμετρα ενώ ο πληθυσμός της-πολίτες και αντάρτες-έφθανε τις 45.000-50.000 άτομα. Εκεί βρίσκονταν οι έδρες της «κυβέρνησης» των ανταρτών, του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ, καθώς και του ΚΚΕ. ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΠΥΡΣΟΣ Το σχέδιο των επιχειρήσεων του ΕΣ είχε την κωδική ονομασία «Πυρσός». Προβλεπόταν να διεξαχθεί σε τρεις φάσεις. «Πυρσός Α΄» (2-8 Αυγούστου): Στη φάση αυτή προβλέπονταν παραπλανητικές επιθέσεις στον Γράμμο, με σκοπό να δημιουργηθεί η αίσθηση στον ΔΣΕ ότι εκεί θα εκδηλωνόταν η κύρια επίθεση του αντιπάλου και να καθηλωθούν οι δυνάμεις του. «Πυρσός Β΄»(10-16 Αυγούστου): Η φάση αυτή του σχεδίου προέβλεπε ότι η κύρια ενέργεια του ΕΣ, μετά την εφαρμογή του «Πυρσός Α΄», θα εξελισσόταν στην περιοχή του Βίτσι με σκοπό την κατάληψή της και την εξόντωση των ανταρτών. «Πυρσός Γ΄» (24-30 Αυγούστου): Η φάση αυτή προέβλεπε αποφασιστική ενέργεια στην περιοχή του Γράμμου, με σκοπό την κατάληψή της και την εξολόθρευση των ανταρτικών δυνάμεων, καθώς και απόφραξη των αλβανικών συνόρων, για να μην υπάρχει καμία διέξοδος στις δυνάμεις του ΔΣΕ. Από την άλλη πλευρά οι αντάρτες θα αντέτασσαν ενεργητική άμυνα η οποία θα συνίστατο στην άμεση εκτόξευση αντεπιθέσεων για ανακατάληψη χαμένων στρατηγικών σημείων. Δράση στα μετόπισθεν του εχθρού και αποκοπή των συγκοινωνιών του, ώστε ο τελευταίος να καθηλώσει αρκετές δυνάμεις και να μην τις διοχετεύσει στην κύρια επίθεση του. Σε περίπτωση που ένα στρατηγικό σημείο πιεζόταν πολύ οι αντάρτες θα εκτόξευαν αντεπιθέσεις σε διαφορετικά σημεία ώστε να ανακουφίσουν τους αμυνόμενους συμπολεμιστές τους. Σε μια ευνοϊκή στιγμή των επιχειρήσεων το Γενικό Αρχηγείο των ανταρτών μπορούσε να αποφασίσει μαζικό συγκεντρωτικό χτύπημα για ανατροπή του εχθρού. Το σχέδιο αντιμετώπισης της επίθεσης ήταν άρτιο πλην όμως ο ΔΣΕ στερείτο των απαραίτητων εφεδρειών για τη διενέργεια αντεπιθέσεων. Μαχήτριες του ΔΣΕ στον Γράμμο. Οι περισσότερες απ” αυτές επέδειξαν ιδιαίτερο θάρρος στο πεδίο της μάχης. Μαχήτριες του ΔΣΕ στον Γράμμο. Οι περισσότερες απ” αυτές επέδειξαν ιδιαίτερο θάρρος στο πεδίο της μάχης. Οι δύο πρώτες φάσεις της επιχείρησης «Πυρσός» πέτυχαν τους αντικειμενικούς σκοπούς τους παρά την ηρωική αντίσταση των ανταρτών. Το Βίτσι έπεσε και απέμενε η διεξαγωγή της τρίτης και τελευταίας φάσης, με την οποία πιστευόταν ότι θα δινόταν το τελειωτικό χτύπημα κατά του ΔΣΕ. Από πλευράς του τελευταίου, έτσι όπως είχε εξελιχθεί η κατάσταση «νίκη» θα ήταν η απόκρουση των δυνάμεων του ΕΣ και η πρόκληση μεγάλων απωλειών σε αυτόν, ώστε στο τέλος να αναγκαστεί η ηγεσία του-ακριβώς λόγω των μεγάλων απωλειών-να διατάξει τη διακοπή των επιχειρήσεων. Μια τέτοια εξέλιξη θα επέτρεπε στον ΔΣΕ και κατ’ επέκταση στο ΚΚΕ να διατηρήσει τις θέσεις του στην περιοχή, ευελπιστώντας για κάτι καλύτερο στο μέλλον, που δεν θα ήταν άλλο από τη διεθνή αναγνώριση της ανεξαρτησίας της περιοχής από τη Σοβιετική Ένωση και τις υπόλοιπες κομμουνιστικές χώρες. Το πόσο ουτοπική ήταν η επίτευξη αυτών των στόχων είναι πασιφανές. Οι προοπτικές για τον καταπονημένο ΔΣΕ διαγράφονταν ζοφερές. Από τις 24 έως τις 30 Αυγούστου η επιχείρηση «Πυρσός Γ΄» «έβαλε φωτιά» στον Γράμμο. Μετά τις κατάλληλες προωθήσεις των μεραρχιών του ΕΣ στις 0.5.30 τις 25ης Αυγούστου εξαπολύθηκε η κύρια επίθεση υπό τα βλέμματα του βασιλιά Παύλου και του επικεφαλής της Αμερικανικής Αποστολής στην Ελλάδα στρατηγού Τζέημς Βαν Φλητ. Προς το μεσημέρι και ενώ οι επίσημοι γευμάτιζαν πρόχειρα στο παρατηρητήριο της Αμμούδας, έφθασε η πληροφορία ότι η Ι Μεραρχία είχε καταλάβει το στρατηγικής σημασίας ύψωμα Τσάρνο. Τότε ο Τσακαλώτος τσούγκρισε ένα ποτήρι κρασί με τον επιτελάρχη του υποστράτηγο Κετσέα φωνάζοντας: «Ζήτω το Έθνος!». Αμέσως μετά στράφηκε προς τον βασιλιά Παύλο και του είπε: «Μεγαλειότατε η μάχη εκρίθη. Ουσιαστικώς ο Γράμμος έπεσε». Στην πραγματικότητα η κατάσταση εξελίχθηκε διαφορετικά, αφού οι δυνάμεις του ΕΣ αντιμετώπισαν πολύ σοβαρές δυσκολίες από τη μορφολογία του εδάφους, την πληθώρα των ναρκοπεδίων, την καλά οργανωμένη αμυντική οχύρωση και την αποφασιστική άμυνα που αντέταξε ο ΔΣΕ. Όμως η επιμονή των ανδρών του ΕΣ και η αριθμητική τους υπεροχή δεν έδινε καμία πιθανότητα στους αντάρτες για αναχαίτιση. Τελικά οι επιτιθέμενοι ξεπέρασαν τις δυσκολίες και με τολμηρές ενέργειες πέτυχαν τους στόχους τους. Οι επιτελείς του ΕΣ πανηγυρίζουν τη νίκη στον Γράμμο. Οι επιτελείς του ΕΣ πανηγυρίζουν τη νίκη στον Γράμμο. Η ηγεσία των ανταρτών αντιλήφθηκε τον μεγάλο κίνδυνο που αντιμετώπιζε, δηλαδή αυτόν της παγίδευσης του συνόλου των δυνάμεων της. Αμέσως συνεδρίασε το Πολιτικό Γραφείο της ΚΕ του ΚΚΕ και αποφάσισε την διαφυγή του ΔΣΕ στην Αλβανία, κάτι που τελικά πραγματοποιήθηκε (όχι για το σύνολο των δυνάμεων) κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή. Το βράδυ της 27ης Αυγούστου τμήματα της ΙΧ Μεραρχίας άναψαν τεράστιες φωτιές κατά μήκος των ελληνοαλβανικών συνόρων για να σημάνουν τη νίκη του ΕΣ και τη λήξη των πολεμικών συγκρούσεων. Αυτό όμως δε σήμαινε και το τέλος του εμφυλίου που συνεχίσθηκε σε κοινωνικό επίπεδο για πολλά χρόνια. …Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/grammos-vitsi-avgoustos-1949-o-emfilios-sparagmos-telioni-itta-tou-dimokratikou-stratou/

2. Η συντριβή του ΔΣΕ στις μάχες του Γράμμου – Βίτσι και η λήξη του Ελληνικού εμφυλίου (Αύγουστος 1949)

Βασιλείου Κοντη, Ομότιμου καθηγητή Νεότερης Ιστορίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

Τον χειμώνα του 1948 στην ελληνική κυβέρνηση επικρατούσε μεγάλη απογοήτευση, ιδιαίτερα μετά τις επιτυχίες που είχε ο Δημοκρατικός Στρατός την περίοδο αυτή. Μάλιστα ο βασιλιάς Παύλος επιθυμούσε μια κυβέρνηση, της οποίας θα ηγείτο ο Αλέξανδρος Παπάγος και θα περιλάμβανε τον Σπύρο Μαρκεζίνη, που θα κυβερνούσε εξ ονόματός του, χωρίς αναγκαστικά να έχει τη συγκατάθεση ή την υποστήριξη της Βουλής και πίστευε ότι η αμερικανική κυβέρνηση ήταν σύμφωνη. Οι πρεσβευτές όμως των ΗΠΑ και Βρετανίας αντιτάχθηκαν στην ιδέα μιας κυβέρνησης Παπάγου-Μαρκεζίνη και ο βασιλιάς αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχέδιό του. Βέβαια ο φόβος μιας δικτατορίας ανάγκασε τους πολιτικούς αρχηγούς να ξεπεράσουν τα κομματικά και προσωπικά συμφέροντα και, στις 20 Ιανουαρίου 1949, σχημάτισαν κυβέρνηση ευρύτατης συνεργασίας υπό τον Σοφούλη με τη συμμετοχή όλων των μη αριστερών κομμάτων. Την ίδια στιγμή ο Παπάγος οριζόταν αρχιστράτηγος του Εθνικού Στρατού.
Στο μεταξύ από την πλευρά του ΚΚΕ διαφαίνονταν κάποιες ενδείξεις για αλλαγή πολιτικής, ιδιαίτερα μετά τη ρήξη Στάλιν-Τίτο και την απόφαση της 4ης Ολομέλειας στις 28 Ιουνίου 1948 να συνταχθεί με την Κομινφόρμ ενάντια στον Τίτο, η οποία όμως δεν δημοσιοποιήθηκε, επειδή υπήρχε ο κίνδυνος να διακόψει η Γιουγκοσλαβία τη βοήθειά της προς τον Δημοκρατικό Στρατό. Αλλά και από πολιτική άποψη οι δυνάμεις των ανταρτών είχαν δεχθεί ένα καίριο πλήγμα, εξαιτίας της υποστήριξης του ΚΚΕ στον ΝΟΦ (Narodno Osloboditelen Front – Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο), όταν στην 5η

Σπυρίδων Μαρκεζίνης

Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ τον Φεβρουάριο του 1949 ανακοινώθηκε ο στόχος για τη δημιουργία «ανεξάρτητης Μακεδονίας». Στις αρχές του 1949, η ελληνική κυβέρνηση ξεκινώντας από την υπόθεση ότι η Κομινφόρμ θα ανακήρυσσε στο άμεσο μέλλον ένα «Μακεδονικό Κράτος» ως μέσο πίεσης στον Τίτο, πρότεινε στο Λονδίνο και την Ουάσιγκτον να καταλάβει ο ελληνικός στρατός την Αλβανία.

Η ελληνική πρόταση είχε διπλό στόχο: να προλάβει τον κίνδυνο χρησιμοποίησης της χώρας ως βάσης επιχειρήσεων κατά του Τίτο και να την αποκόψει από τον Δημοκρατικό Στρατό, κάνοντας έτσι ευκολότερη την ήττα του.   Στο σημείο αυτό η ελληνική πρόταση ήταν εξαιρετικής σημασίας εφόσον την 1η Απριλίου είχε ξεκινήσει μια μεγάλη επίθεση για την κατάληψη του Γράμμου από μια δύναμη ανταρτών που ερχόταν κατευθείαν από την Αλβανία. Για τους Βρετανούς η πιθανότητα δράσης κατά της Αλβανίας ήταν μια δελεαστική υπόθεση, αλλά θα τους έφερνε σε άμεση σύγκρουση με τους Σοβιετικούς, καθώς μια αρκετά σημαντική σοβιετική στρατιωτική αποστολή βρισκόταν στη χώρα και σοβιετικά εμπορικά πλοία εφοδίαζαν τους Αλβανούς από το Δυρράχιο. Το Λονδίνο πίστευε ότι η πιο συμφέρουσα γραμμή δράσης κατά της Αλβανίας ήταν η ενθάρρυνση ανατρεπτικών ενεργειών στο εσωτερικό της χώρας.

Οι Αμερικανοί από την πλευρά τους δεν μπορούσαν να δεχθούν μια κατάληψη της Αλβανίας. Το ενδιαφέρον τους στρεφόταν στην ανάπτυξη μιας προσπάθειας προσέγγισης, η οποία θα υποχρέωνε την Αλβανία, τη Γιουγκοσλαβία και τη Βουλγαρία να δώσουν στην Ελλάδα, αλλά και μεταξύ τους, εγγυήσεις των συνόρων. Γι’ αυτό η Ουάσιγκτον υποστήριξε τις προσπάθειες του Herbert Evatt, του Αυστραλού προέδρου της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, για την αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων με τους βόρειους γείτονες της Ελλάδας και τη σύσταση μεικτών επιτροπών

Νίκος Ζαχαριάδης

για την αποτροπή συνοριακών επεισοδίων.  Αυτές οι συζητήσεις είχαν ήδη αρχίσει τον Νοέμβριο του 1948, αλλά δεν είχε γίνει καμία πρόοδος εξαιτίας της αλβανικής επιμονής να παραιτηθεί η Ελλάδα από τις διεκδικήσεις της στη Βόρεια Ηπειρο και της γιουγκοσλαβικής απροθυμίας να υπογράψει μια διμερή συμφωνία, εκτός αν υπογράφονταν ταυτόχρονα συμφωνίες με την Αλβανία και τη Βουλγαρία.

Καθώς οι συζητήσεις της Επιτροπής Συμβιβασμού συνεχίζονταν, τα γεγονότα έξω από την Ελλάδα υπήρξαν καθοριστικά για τη μοίρα του Δημοκρατικού Στρατού. Η Σοβιετική Ενωση, πιθανώς μέσω των κατασκόπων της στο βρετανικό υπουργείο Εξωτερικών, πληροφορήθηκε το περιεχόμενο του ελληνικού μνημονίου και φοβούμενη μια κατάληψη της Αλβανίας από τις δυτικές δυνάμεις, αν ο εμφύλιος πόλεμος συνεχιζόταν, ζήτησε από τον Ζαχαριάδη στα μέσα Απριλίου να σταματήσει τον ένοπλο αγώνα ώς το τέλος Μαΐου 1949. Μια άμεση κατάληξη των σοβιετικών στόχων ήταν η πρόταση του Αντρέι Γκρομίκο προς την αμερικανική κυβέρνηση στις 26 Απριλίου να αναλάβει απευθείας διαπραγματεύσεις προς τους Βρετανούς και τους Αμερικανούς. Κατά τη διάρκεια των συνομιλιών ο Στάλιν πληροφόρησε τον Ζαχαριάδη ότι είχε κάνει συγκεκριμένες προτάσεις στους Αμερικανούς και τους Βρετανούς για μια ειρηνική λύση του ελληνικού προβλήματος. Ωστόσο, ο Δημοκρατικός Στρατός έπρεπε να αναστείλει προσωρινά τα σχέδια για υποχώρηση και να εντατικοποιήσει τις επιθετικές του προσπάθειες, προκειμένου να δώσει την εντύπωση ότι οι σοβιετικές προτάσεις δεν είχαν γίνει για λόγους αδυναμίας. Φαίνεται πως οι προτάσεις Γκρομίκο είχαν στόχο να περισωθεί ό,τι ήταν δυνατόν από το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα, καθώς είχε ήδη αποφασιστεί η εγκατάλειψη του αγώνα.

Η τελική επιχείρηση σε Γράμμο – Βίτσι

Στο μεταξύ ο Εθνικός Στρατός είχε επιτύχει την εκκαθάριση της Ρούμελης, της Θεσσαλίας και της Κεντρικής Μακεδονίας από τις δυνάμεις του ΔΣΕ, που η κύρια δύναμή του είχε συγκεντρωθεί στον ορεινό όγκο του Γράμμου και του Βίτσι. Στο σημείο αυτό η ελληνική κυβέρνηση ενισχύθηκε σημαντικά με το κλείσιμο των ελληνογιουγκοσλαβικών συνόρων από τον Τίτο στις 10 Ιουλίου 1949.

Θρασύβουλος Τσακαλώτος με αξιωματικούς του Εθνικού στρατού

Ο Δημοκρατικός Στρατός θα έδινε την τελευταία του μάχη απομονωμένος έχοντας μόνο τη βοήθεια της Αλβανίας. Η ευνοϊκή αυτή εξέλιξη έκανε τους Αμερικανούς στρατιωτικούς στην Ελλάδα να πιστεύουν ότι αν ο Εθνικός Στρατός πραγματοποιούσε μια θυελλώδη επίθεση στο Βίτσι και πετύχαινε μια εντυπωσιακή νίκη εκεί, θα ήταν εύκολο έπειτα να κλείσει τα αλβανικά σύνορα.

Την ίδια αυτή περίοδο την Αθήνα απασχολούσε η βοήθεια που παρείχε η Αλβανία στον ΔΣΕ και σχεδίαζε μια εισβολή στη χώρα, σε συνδυασμό με τις επιχειρήσεις στο Βίτσι και τον Γράμμο που επρόκειτο να ξεκινήσουν περίπου στα μέσα Αυγούστου. Αν ο Εθνικός Στρατός έπρεπε να σταματήσει στα σύνορα, θα προέκυπταν σοβαρές εσωτερικές δυσκολίες στην Ελλάδα, εφόσον οι Ελληνες δεν θα μπορούσαν να καταλάβουν, γιατί ο στρατός δεν καταδίωκε τους αντάρτες στην Αλβανία. Το 1948 ο ελληνικός στρατός είχε χάσει μια μεγάλη ευκαιρία να περικυκλώσει και να εξολοθρεύσει μεγάλες ανταρτικές δυνάμεις στον Γράμμο εξαιτίας της διαφυγής τους πέρα από τα αλβανικά σύνορα. Τον Αύγουστο του 1948 οι αντάρτες είχαν αναδιοργανωθεί στην Αλβανία και ξαναπέρασαν στην Ελλάδα για να συνεχίσουν τον αγώνα τους. Η Αθήνα ωστόσο είχε ειδοποιηθεί από την Ουάσιγκτον ότι θα ήταν απερισκεψία να επιτρέψει την είσοδο του ελληνικού στρατού στην Αλβανία. Οι Αμερικανοί, παρ’ όλο που δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένοι με την κατάσταση στην Αλβανία, ανησυχούσαν για τις πιθανές σοβιετικές αντιδράσεις και ιδιαίτερα για μια πιθανή γιουγκοσλαβική εισβολή στη βόρεια Αλβανία. Μια άμεση ελληνική ή γιουγκοσλαβική

Το καλοκαίρι του 1949 η αμερικανική κυβέρνηση, ενώ απέρριπτε την ελληνική πρόταση για κατάληψη της Αλβανίας και δήλωνε ότι το θέμα θα λυνόταν στο πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών από την άλλη μεριά μυστικά επεξεργαζόταν σχέδιο ανατροπής του Χότζα με εισβολή Αλβανών φυγάδων που θα προκαλούσαν μια γενικότερη εξέγερση στη χώρα. Παρά την αμερικανική προειδοποίηση, η ελληνική κυβέρνηση πίστευε ότι μπορεί να αναγκαζόταν να εισέλθει στην Αλβανία για καθαρά στρατιωτικούς λόγους. Πράγματι στις τελικές επιχειρήσεις εναντίον του Γράμμου-Βίτσι τον Αύγουστο του 1949 μονάδες του Εθνικού Στρατού εισήλθαν στην Αλβανία για να αποκόψουν τους δρόμους διαφυγής των ανταρτών, ιδιαίτερα η 9η μεραρχία προελαύνοντας στα νώτα των θέσεων του ΔΣΕ απέκοψε τη διάβαση του Πόρτα Οσμάν, που ήταν η κύρια πύλη επικοινωνίας του Γράμμου με την Αλβανία. Μπροστά στον κίνδυνο του εγκλωβισμού και της πλήρους εξόντωσης των ανταρτών ο Ζαχαριάδης έδωσε στις 28 Αυγούστου τη διαταγή για γενική υποχώρηση στην Αλβανία από μια δευτερεύουσα διάβαση που δεν είχε ακόμη αποκοπεί.

Αφοπλισμός των ανταρτών στην Αλβανία

Παρά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού και την υποχώρησή του στην Αλβανία, η Αθήνα φοβόταν ότι οι αντάρτες θα έμπαιναν και πάλι στην Ελλάδα και θα ξανάρχιζαν τον αγώνα. Γι’ αυτό, στις 11 Σεπτεμβρίου του 1949 ο υπουργός Πολέμου Παναγιώτης Κανελλόπουλος προειδοποίησε τα Τίρανα ότι η επανάληψη παροχής βοήθειας προς τον Δημοκρατικό Στρατό θα προκαλούσε την ελληνική στρατιωτική επέμβαση, προκειμένου να καταστραφούν οι ανταρτικές βάσεις. Ηταν γενική η πεποίθηση ότι οι Ελληνες δεν έπρεπε να μείνουν άπρακτοι τη στιγμή που οι προετοιμασίες συνεχίζονταν στην Αλβανία.

Οι Αλβανοί από την πλευρά τους, φοβούμενοι μια επίθεση του ελληνικού στρατού αφόπλιζαν τους αντάρτες που εισέρχονταν στο έδαφός τους και επέμεναν ότι οι άντρες του ΔΣΕ έπρεπε να εγκαταλείψουν την Αλβανία. Ενδεικτικό του σοβιετικού ενδιαφέροντος για την Αλβανία ήταν το γεγονός ότι ο Στάλιν συμφώνησε με τα αλβανικά μέτρα εναντίον όσων είχαν απομείνει από τον Δημοκρατικό Στρατό, πιστεύοντας ότι ήταν απαραίτητα, εφόσον οι συνθήκες ήταν τέτοιες που έθεταν σε κίνδυνο την ανεξαρτησία της Αλβανίας. Για τον Στάλιν το ελληνικό κίνημα μπορούσε να αναλωθεί, αφού είχε ήδη παραχωρήσει την Ελλάδα τον Οκτώβριο του 1944 στη δυτική σφαίρα επιρροής.

 3. Βίτσι-Χριστίνα-Μπαρτσελόνα
Ενώ η εφημερίδα δημοκρατία (λέμε τώρα) δίνει στους αναγνώστες της την ταινία γράμμος- βίτσι για να θυμούνται οι παλιοί και να γελάσουν οι νεότεροι… και οι φασίστες έχουν βάλει στο στόχαστρο το αρχείο του κκε… η κε του μπλοκ αποφάσισε να αναδημοσιεύσει μια παλιότερη ανάρτησή της για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι, από μια καλύτερη, πιο αθώα εποχή που δε διάβαζε πολύς κόσμος το σφυροδρέπανο.
Ο τίτλος της ανάρτησης είναι παράφραση του τίτλου μιας ταινίας του γούντι άλεν που κυκλοφορούσε εκείνον τον καιρό στις αίθουσες.
Για τον εμφύλιο υπάρχουν δύο βεβαιότητες.
α. δεν είναι σωστός ο όρος εμφύλιος. Αποσιωπά το ρόλο αμερικάνων κι άγγλων.
β. δεν προσφέρεται για αστεία και χαβαλέ.
(Έχω και μια τρίτη βεβαιότητα ότι αυτό το παρά πόδας ήταν βασικά για εσωτερική κατανάλωση, για να κρατήσουμε υψηλό ηθικό και φρόνημα μετά την ήττα).
Οι βεβαιότητες όμως είναι σαν τις ατσάλινες νομοτέλειες. Υπάρχουν για να κλονίζονται.
Γιατί αυτό που προσφέρεται για πολύ γέλιο είναι κάτι απόλυτα καλτ ελληνικές ταινίες για τον εμφύλιο (κρατάμε τον όρο για να συνεννοούμαστε) γυρισμένες από μοναρχοφασιστική (sic) σκοπιά.
Όπως το αριστούργημα Γράμμος.
Τι να πρωτοθυμηθώ ψυχή μου. Ακολουθεί ένα μικρό ανθολόγιο.
Τα δεκεμβριανά δεν ξεκίνησαν από την πορεία του εαμ και τους πυροβολισμούς των άγγλων.
Οι εαμίτες γυρίζουν αγρίμια από τα βουνά (το ακούμε πεντ-έξι φορές για να το εμπεδώσουμε). Σκοτώνουν, τρομοκρατούν παντού επικρατεί ερυθρισμός (sic). Είναι φανερό πως το πράγμα πάει για αιματοχυσία. Σπέρνουν τον πανικό φωνάζοντας παντού με χωνιά για το εαμ. Μπορεί να κοροϊδεύετε τώρα γιατί δεν το έχετε ζήσει, αλλά είναι γνωστό πως τα χωνιά είναι ο απόλυτος τρόμος για κάθε νοικοκυραίο που κάθεται ήσυχος στο σπίτι του.
Όλα αυτά ταράζουν τους υπόλοιπους καλοκάγαθους έλληνες. Όπως τον πατριώτη ταγματασφαλίτη που βλέπουμε στην πρώτη σκηνή να σώζει με κίνδυνο της ζωής του έναν εαμίτη από τα χέρια των γερμανών.
Για να δέσει το γλυκό χρειάζεται μια μορφή σαν τον καπετάν νικόλα. Που πάλεψε με το εαμ, το έζησε από μέσα και μας σιχάθηκε. Τα βροντάει και σηκώνεται να φύγει, αλλά τον πυροβολάμε πισώπλατα. Αυτή ήταν η μοίρα των έντιμων εαμιτών. Γιατί υπήρχαν και τέτοιοι σύμφωνα με την ταινία (πάλι καλά που γλίτωσε τη λογοκρισία).
Πριν τον σκοτώσουν, ο καπετάν νικόλας συναντά έναν άλλο πατριώτη ταγματασφαλίτη που κρατάμε αιχμάλωτο. Τον αναγνωρίζει γιατί παλιά ο πατέρας του δούλευε στα χωράφια του. Κι ενώ περιμένεις να τον σκοτώσει για να βγει ταξικό μήνυμα, τον αφήνει να φύγει. Το παίρνουν χαμπάρι οι δικοί μας και τον κατηγορούν για προδοσία. Αλλά ο καπετάνιος φουντώνει και πετάει τη θρυλική ατάκα:
-Φράξια ο καπετάν νικόλας; (!!)
Αφού δεν ξέρεις ρε φίλε τι σημαίνει, τι το βάζεις; Άστο καλύτερα.
Σε αυτό το σημείο κάνει την εμφάνισή του ο άρης βελουχιώτης! Που εκπροσωπεί τα αγρίμια που πιστεύουν ότι η συμφωνία της βάρκιζας είναι φιάσκο και ξαναβγαίνουν στο βουνό -μόνο εκεί μπορούν να ζουν τα αγρίμια. Και φωνάζει φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους στους οποίους περιλαμβάνει και τα κέρατα την ηγεσία, που πήρε έξι υπουργεία και μας πούλησε.
Κάτι που μας δείχνει ότι η αρχική μορφή του γνωστού συνθήματος ήταν τρία χρόνια αντίσταση αγώνας και θυσία και όλα τα πουλησατε για έξι υπουργεία.
Πιο μετά ο άρης κάνει λόγο και για 200 χιλιάδες στρατό απ” έξω που είναι έτοιμοι να μπουν την κατάλληλη στιγμή.
Να λοιπόν, οι σοβιετικοί δε μας πρόδωσαν. Είχαν έτοιμο 200 χιλιάδες στρατό να στείλουν. Η βάρκιζα ήταν απλώς ένας ελιγμός. Οι αντισοβιετικοί μύθοι καταρρρέουν.
Η ταινία μας δείχνει τον άρη λίγο μετά το λιτόχωρο. Το ότι το λιτόχωρο έγινε μάρτη του 46 ενώ ο άρης πέθανε ιούνη του 45 είναι λεπτομέρεια. Όπως λεπτομέρεια είναι ότι στην ταινία ο άρης αυτοκτόνησε με χειροβομβίδα -κι ενώ τον καλούσαν ευγενικά να παραδοθεί.
Και τα κομμένα κεφάλια του άρη και του τζαβέλλα; Κομμουνιστική προπαγάνδα. Εξάλλου μετά την χειροβομβίδα πώς να είχε απομείνει το κεφάλι;
Το αγρίμι-πρωταγωνιστής της ταινίας φτάνει προς το τέλος του εμφυλίου να δικάζει τον εθνικόφρονα αδερφό του που κατηγορείται για δράση κατά του κκε. Υπογράφει με πόνο ψυχής και τρεμάμενο χέρι την απόφαση, αλλά οι τύψεις δεν τον αφήνουν σε ησυχία. Μες στο μυαλό του ακούει τις φωνές της μάνας του και του αδερφού του να τον φωνάζουν κάιν και φονιά. Κι εμείς τις ακούμε μαζί του καμιά εικοσαριά φορές για να το εμπεδώσουμε. Ούτε σε σουξέ του καρβέλα τόση επανάληψη.
Αυτό εν παρόδω μου θυμίζει μία από τις αντιφάσεις της παλαιάς διαθήκης. Αφού όλοι είμαστε γόνοι του αδάμ και της εύας στην αρχή δεν υπήρχε αιμομιξία; Αλλά ακόμα κι αν το προσπεράσουμε αυτό, ο κάιν με τον άβελ μετά πώς έκαναν παιδιά; Με την χάρη του θεού; Αλλά ακόμα κι αν ήταν αιμομίκτες ομοφυλόφιλοι που τεκνοποιούσαν με τη θεία χάρη το πράγμα πάλι χωλαίνει γιατί ο κάιν τον σκότωσε τον άβελ (μήπως επειδή τον απατούσε;). Άρα δε μπορεί να έκανε μαζί του το παιδί. Τι μας μένει λοιπόν; Να έκανε τα παιδιά του με την εύα. Άρα καραμπινάτη αιμομιξία που έξηγεί πώς υπάρχει τόση καθυστέρηση σε αυτό τον κόσμο και βγαίνουν τέτοιες ταινίες.
Πάντως οι γνώστες του χώρου με ενημέρωσαν ότι το πρόβλημα λύνεται με την εμφάνιση από το πουθενά μιας άσχετης κοπέλας. Και κάπως έτσι εξηγείται στην παλαιά διαθήκη και η εμφάνιση των μαύρων.
Επιστροφή στο βουνό και στο επαναστατικό λαϊκό δικαστήριο. Με συνοπτικές διαδικασίες κι ενώ τα αγρίμια που παρακολουθούν τη δίκη φωνάζουν συνέχεια θάνατος, θάνατος βγαίνει η ετυμηγορία. Έχει προηγηθεί μια φοβερή απολογία του κατηγορούμενου που μετατρέπεται σε κατήγορος των ερυθρών, μπροστά στην οποία η απολογία του μπελογιάννη και των συντρόφων του ωχριά.
Ο λαϊκός επίτροπος ανακοινώνει την απόφαση και ρωτάει αν έχει να προσθέσει κανείς κάτι.
Εγώ, ακούγεται η φωνή της μαυροφορεμένης μάνας!! Κι ακολουθεί ένας δεκάρικος μελό λόγος.
Μα πώς βρέθηκε πάνω στα βουνά; Είχε ξεμείνει από την αποστολή του οηε; Τι γινόταν εκεί, μπάτε σκύλοι αλέστε ήμασταν;
Κι ύστερα μας έφταιγε το στιλέτο του τίτο…
Το τέλος το ξέρετε. Κι από την άλλη πάλι όχι.
Ο γράμμος πέφτει, αλλά χωρίς πολλούς σκοτωμούς -πέρα απ” τα δύο αδέλφια. Οι δυο στρατοί συμφιλιώνονται, πετάν τα όπλα και δίνουν τα χέρια αδελφωμένοι.
Ε, ναι τους αντάρτες του δσε τους περίμενε γενική αμνηστία και ζωή χαρισάμενη. Τι είχαν να χάσουν αν παραδίδονταν;
Εμένα πάντως η ταινία με απογοήτευσε. Δεν είχε ούτε έναν εαμοβούλγαρο σλάβο για να δείξει ποιοι πραγματικά ήμασταν.
Υστερόγραφα:
1.υπάρχει μία ακόμη κορυφαία σκηνή από την ταινία κόκκινο τρένο με το νίκο γαλανό αντάρτη του ελας να κρατάει υπό την απειλή όπλου καμιά δεκαριά εθνικόφρονες. Το απλό κι αυτονόητο θα ήταν να τους γαζώσει, αλλά η ταινία είναι καλτ κι έχει άποψη. Έτσι, αφού τους βάζει ο γαλανός να τραγουδάν όλοι μαζί τον ύμνο του ελας, τους αφήνει πίσω του, απασφαλίζει μια χειροβομβίδα, την πετάει και πριν φύγει φωνάζει: μέρι κρίστμας…
Χωρίς χο-χο-χο.
2.γιατί δε βγαίνουν γαμώτο τέτοιες ταινίες σήμερα;
3.πέρα από κομμουνιστές λάτρεις του καλτ υπάρχει κανείς άλλος που να τις βλέπει;
Στον επίλογο επιβάλλεται μία ακόμα προσθήκη στη λίστα με τα καλτ διαμάντια του μοναρχοφασισμού: η ταινία μπούλκες. Στην πρώτη σκηνή η σατανική ηγεσία διασπείρει στο στρατόπεδο την ψευδή είδηση ότι ο δσε βρίσκεται στα πρόθυρα της αθήνας και αφήνει τη βάση να πανηγυρίζει γεμάτη χαρά και αφέλεια. Αλλά ο βασικός μας ήρωας δεν τρώει κουτόχορτο. Έχει ζήσει από πρώτο χέρι τι κουμάσια είμαστε, έχει σιχτιρίσει κι είναι αποφασισμένος να μας φτύσει κατάμουτρα. Μετανιωμένος για τις επιλογές του το σκάει από το στρατόπεδο και μετά από ένα σύντομο ανθρωποκυνηγητό, περνάει τα σύνορα ( που ήταν μάλλον μπάτε σκύλοι αλέστε επί τίτο) και επιστρέφει λυτρωμένος στη δημοκρατική ελλάδα, χωρίς δήλωση, ούτε τίποτα.
Τι άλλο έχει μεσολαβήσει έκτοτε, από το 2008 που γράφτηκε αυτό το κείμενο; Η προβολή της ταινίας από την (προ μπουτάρη) χουντοδημοτική τηλεόραση θεσσαλονίκης που κόπηκε στη μέση ύστερα από την άμεση παρέμβαση του κόμματος.
Σήμερα βέβαια τα πράγματα έχουν αγριέψει κι εκείνος ο προπομπός μοιάζει σχεδόν αθώος. Ενώ οι πιο πρόσφατες ταινίες για τον εμφύλιο – που είναι ξανά της μόδας- ακολουθούν τον πιο εκλεπτυσμένο αντικομμουνισμό της σύγχρονης «αντικειμενικής» ιστοριογραφίας κι έχουν απολέσει κάθε καλτ στοιχείο και το όποιο ενδιαφέρον μπορεί να είχαν.