Η ΙΣΤΟΡΙΚΑ, ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ, ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΟΧΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΔΕΞΙΑΣ , ΞΕΣΚΕΠΑΖΕΙ ΤΗ “ΒΙΑ ΚΑΙ ΝΟΘΕΙΑ” ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ.

Αν αποκρυπτογραφήσουμε τα στοιχεία που αφορούν την Αποχή σ΄αυτόν τον πίνακα, θα δούμε πώς από το 1974 μέχρι και το 2000 ,σε εννέα εκλογικές αναμετρήσεις ,το ποσοστό της Αποχής είναι κολλημένο στο 18 με 20% και μόνο μετά το 2000 ανεβαίνει κατά μέσο όρο στο 25%. Για περίπου 33 χρόνια (1974-2007), δηλαδή, έχουμε μια μικρή, σταδιακή αύξηση του ποσοστού αποχής από το 18% στο 25-26%. Ξαφνικά, όμως, στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις το 2009 και 2012 η Αποχή φτάνει το 2009 στο 30% και στις προχτεσινή στο 35%! Δηλαδή στα 33 χρόνια είχαμε χοντρικά μια αύξηση 8 μονάδων, ενώ σε μόλις 3 χρόνια μέσα, είχαμε μια ιλιγγιώδη εκτίναξη που άγγιξε τις 10 μονάδες.

Διαβάζοντας και επεξηγώντας αυτά τα αποτελέσματα συμπεραίνουμε πως οι Πολίτες που επιλέγουν να περιφρονήσουν το εκλογικό θέατρο, πεπεισμένοι πως οι πάσης φύσεως κομματικοί δεν έχουν ούτε τα φόντα ούτε τη διάθεση να αλλάξουν τον πολιτικό χάρτη της χώρας, επιλέγουν συνειδητά και μετά λόγου γνώσεως. αυτή τη στάση. Αλλιώς, αν ήταν απολίτικη στάση ή προϊόν κάποιας ανάγκης ή στέρησης (αρρώστια, γεράματα, αδυναμία μετακίνησης) δεν εξηγείται πως για 33 χρόνια η Αποχή βαδίζει ως χελώνα και ξαφνικά μέσα σε 3 μόλις χρόνια γίνεται λαγός. Να φανταστούμε πως από το 1974 μέχρι το 2007 δεν υπήρχαν και τόσοι πολλοί κατάκοιτοι γέροντες, αδιάφοροι, ετεροδημότες (και ό,τι άλλο, εν πάση περιπτώσει, επικαλούνται ως…επιχείρημα οι κομματικοί Ταλιμπάν για να αλλοιώσουν το μήνυμα της Αποχής) και ξαφνικά μέσα σε 3 χρόνια οι χώρα γέμισε ασθενείς, γέροντες ανήμπορους ή αδιάφορους , που προτιμούν την “εκδρομή της Κυριακής” από την κάλπη; Είναι αστείο και γίνεται φανερό πως όταν δεν έχει κανείς επιχειρήματα ή λοβοτομεί τη λογική του, μπορεί οποιαδήποτε δικαιολογία να την παρουσιάζει ως …τεκμήριο.

Αλλά, οι πρόσφατες εκλογές έρχονται να καταρρίψουν μια κι έξω το μύθο της απολίτικης αποχής με το ποσοστό που έδωσαν και κατά την επίσημη εκδοχή έφτασε στο 35% (και αυτό το αποτέλεσμα είναι πλαστό, σύμφωνα με τη δική μας εκτίμηση αλλά ας μην επιμένουμε ). Μερικοί κομματικοί Μουτζαχεντίν τώρα , εκτός των…κλασικών περιπτώσεων αποχής από τις κάλπες (γέροντες, αδιάφοροι, άρρωστοι), ανακάλυψαν πως η αποχή φέτος οφειλόταν στα… λεωφορεία και τα καράβια που δε βάλανε οι κομματικοί ,για να πάει ο κόσμος να ψηφίσει στις επαρχίες. Μα αν ήταν έτσι, το 2009 που μετέφεραν τζάμπα και πακέτο τους ψηφοφόρους, γιατί η αποχή εκτινάχτηκε στο 30%; Και το πιο σημαντικό. Λένε πως ο κόσμος δεν είχε σ΄αυτές τις εκλογές λεφτά να πάει στις επαρχίες να ψηφίσει. Αλλά, καλά να παρουσιαστεί μεγάλη αποχή στη Φλώρινα, ας πούμε. Στις μεγάλες, όμως, πόλεις (Αθήνα, Θεσσαλονίκη,Λάρισα κ.λπ) που η Αποχή έφτασε σχεδόν το 30% ,γιατί οι εγγεγραμμένοι στους δήμους τους ψηφοφόροι δεν πήγαν στα εκλογικά τους κέντρα να ψηφίσουν, εκατό μέτρα, δηλαδή, από το σπίτι τους;

Ας αφήσουν οι νεοφώτιστοι Αριστεροί, Νεοναζί και λοιποί Ελληνάρες τις απλουστεύεις και την προπαγάνδα. Η Αποχή, το Λευκό, το ΄Ακυρο είναι συνειδητή πολιτική στάση στο μεγαλύτερο ποσοστό της. Να το πούμε πιο απλά: Την περασμένη Κυριακή δεν πήγαν 4 εκατομμύρια Πολίτες να ψηφίσουν. Απ΄αυτούς, κι αν δεχτούμε πως τουλάχιστον 2.500.000-3.000.000 επέλεξαν την Αποχή ως πολιτική στάση, τίποτα δεν αλλάζει από το χαρακτηρισμό της ΑΠΟΧΗΣ ως απάντηση των ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ στο “πογκρόμ” που έχουν εξαπολύσει οι κομματικοί εναντίον των αντιπάλων τους. Κι αν σκεφτεί κανείς πως η Ν.Δ χρίστηκε πρώτο κόμμα με 1.800.000 ψηφοφόρους, τί θα έπρεπε να χριστεί το κίνημα της Αποχής με τους διπλάσιους Πολίτες, που γύρισαν την πλάτη για άλλη μια φορά στους κομματικούς “Μαυρογυαλούρους” ;

Αλλά η πολιτική, ηθική και πρακτική διάσταση τόσο της Αποχής, όσο και της αδυναμίας (λόγω εκλογικού νόμου) των μικρών λεγόμενων κομμάτων να εκπροσωπηθούν στη Βουλή, θέτουν επί τάπητος το μέγα ζήτημα της χρησιμότητας -αποτελεσματικότητας της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ως πολίτευμα. Αν στα 4.000.000 της Αποχής-΄Ακυρων-Λευκών προστεθούν και οι χαμένες ψήφοι των οπαδών των μικρών κομμάτων ,που λόγω εκλογικού μέτρου δεν μπόρεσαν να μπούν στη Βουλή, τότε ο μισός πληθυσμός της χώρας δεν έχει καμιά πολιτική εκπροσώπηση και έχει καταστεί πολιτικός όμηρος, αφού αναγκάζεται να αποδέχεται την επιβολή της θέλησης και των συμφερόντων του άλλου μισού, χάριν της αρχής της αναγκαίας αναλογίας (για να δίνεται η δυνατότητα διακυβέρνησης μια χώρας έστω και με ελάχιστο ποσοστό συμμετοχής σε εκλογές).

Αν, όμως, θεωρεί κανείς αυτονόητο δικαίωμά του να μην αγοράζει ανάμεσα σε 10 είδη ,αν δεν του αρέσει , κανένα, πόσο φασιστικό και παράλογο είναι να επιβάλουν σε έναν Πολίτη να συμμετέχει στις εκλογές και να επιλέγει ένα από 10 κόμματα, ενώ κανένα απ΄αυτά δεν τον εκφράζει; Κι αν ασκήσει αυτό το δικαίωμά του, να αρνείται, δηλαδή, να επιλέξει κάτι που δεν του αρέσει, να τον αναγκάζουν να δέχεται τις επιλογές ενός άλλου, που βρίσκει ένα, ανάμεσα στα 10 αυτά κόμματα, να τον εκφράζει. Δεν είναι παραλογισμός; Δεν είναι ανήθικο; Ακόμα χειρότερα είναι τα πράγματα για εκείνους, που δεν αρνούνται μεν να συμμετάσχουν στη διαδικασία των εκλογών, αλλά ο ίδιος ο εκλογικός νόμος με τις αλχημείες του, έρχεται να τους στερήσει τη δυνατότητα εκπροσώπησής τους στη Βουλή λόγω…εκλογικού μέτρου.

Βέβαια, όπως είπαμε σε άλλο κείμενό μας, η αυταρχικότητα  (η καλυμμένη φασιστική συμπεριφορά των κομματικών) βαπτίζεται σε…αναγκαιότητα διακυβέρνησης της χώρας και ελέω αυτής της παράλογης αρχής, η μια πλειοψηφία επιβάλει τη θέλησή της στην άλλη. Στην ουσία, δηλαδή, αυτή η επιβολή της θέλησης του μισού πληθυσμού της χώρας στον άλλο μισό ,επιτυγχάνεται με την ισχύ των όπλων, όπως ακριβώς κάνουν όλες οι δικτατορίες. Διότι, αν αύριο εγώ, ασκώντας το ύψιστο καθήκον μου, όπως το καθόρισε ο Ρήγας Βελεστινλής ( αν η αρχή βιάζει, παρανομεί αθετεί, είναι υποχρέωσή σου να ξεσηκωθείς), προσπαθήσω, ασκώντας αυτό το ιερό μου δικαίωμα της αντίστασης ,να εμποδίσω τη λειτουργία της Βουλής, θα βρεθώ την ίδια στιγμή σιδηροδέσμιος υπό την απειλή των όπλων των εντεταλμένων από την άδικη και παράνομη εξουσία των μισών να ασκούν μ΄αυτό τον τρόπο την επιβολή της θέλησής τους στους άλλους μισούς, που αρνούνται να αναθέσουν την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους στις κάνες των όπλων.

΄Ετσι, εννοεί τη δημοκρατία η κομματική μαφία, είτε ως οπαδοί, είτε ως εκπρόσωποί τους. Μια δημοκρατία βρώμικη, παράλογη, άδικη και ανήθικη. Τους τη χαρίζουμε. ΄Οσο γα το σύνηθες…επιχείρημά τους βρείτε εσείς ένα καλύτερο πολίτευμα από τη Δημοκρατία και μέχρι να το βρείτε θα είσαστε υποχρεωμένοι να υπακούσετε  σε μας αυτό και μόνο χαρακτηρίζει το ανύπαρκτο δημοκρατικό τους ήθος.

Συμπέρασμα; Ο κοινοβουλευτισμός “πνέει τα λοίσθια” και όσο ο άνθρωπος προχωράει προς την εξέλιξη και τον πολιτισμό η αυταρχικότητα θα υποχωρεί και θα παραχωρεί τη θέση της στο φυσικό, το λογικό, το ηθικό, το δίκαιο.