Η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Οικονομία : Σενάρια καταστροφής.

“Η προηγηθείσα χρηματοπιστωτική αναταραχή στις ΗΠΑ λόγω της κατάρρευσης της SVB και η «μετάστασή» της στην Ευρώπη με τη μορφή «μίνι κραχ» στις μετοχές του ευρωπαϊκού τραπεζικού κλάδου τέθηκαν -τουλάχιστον προσωρινά- υπό έλεγχο, προϊδεάζοντας ωστόσο για το υψηλό επίπεδο ευπάθειας του τραπεζικού συστήματος σε καθεστώς υψηλών επιτοκίων. Από την άλλη, τα στοιχεία για τον πληθωρισμό δείχνουν υψηλά επίπεδα αντοχών του δομικού πληθωρισμού, που θα μπορούσε να είναι κάλλιστα η βάση για νέο κύμα πληθωριστικών πιέσεων αν οι κεντρικές τράπεζες δεν επιβεβαιώσουν τη διακηρυγμένη αποφασιστικότητά τους να τον «δαμάσουν».

Η Ιστορία δεν μαντεύει. Δεν προδικάζει. Δουλειά της είναι να “ελέγχει” το Μέλλον, μέσω του παρελθόντος και του παρόντος.  Να υποδεικνύει στους ανθρώπους τη σταθερή αξίας της πείρας, της διάσωσης και της αξιοποίησης  της εμπειρίας.  ΑΦΟΥ ΣΥΝΕΒΗ ΕΤΣΙ ΠΑΜΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ , ΤΟ ΣΙΓΟΥΡΟ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ ΞΑΝΑ.  Είναι ένας από τους “χρυσούς” κανόνες της , που αποτελεί και βασικό της εργαλείο σε αυτό που αποκαλεί ιστορική  πρόγνωση.   Κι αυτή η αρχή, συμπεριλαμβάνει και την άλλη, επίσης “χρυσή” πεποίθηση  της   Ιστορίας  πως η συγκυρία, το απρόβλεπτο, είναι ικανά να ανατρέψουν ακόμα και το ΣΥΝΗΘΩΣ ΓΙΓΝΟΜΕΝΟ, την ίδια  την..,πείρα του παρελθόντος.

Να δούμε μια όμοια  χαρακτηριστική  περίπτωση  πως η συγκυρία ανατρέπει ακόμα και τη σταθερή πορεία των γεγονότων και δαμάζει τις εξελίξεις:

Ουδείς μπορούσε να φανταστεί μια  Λαμπρή Αθήνα του 5ου  «χρυσού αιώνα” με οικονομική και στρατιωτική ισχύ πρωτοφανή για τα δεδομένα  της εποχής, λίγα χρόνια μετά στη λήξη  του πελοποννησιακού πολέμου, πως  θα είχαν ανατραπεί τα πάντα. Πολιτικό, στρατιωτικό, οικονομικό, ακόμα και ιδεολογικό στάτους ,συντρίμμια. Μαύρο, άσπρο.

Δε θα ήταν, ασφαλώς,   τέτοια η εξέλιξη του πολέμου αν δεν παρεισέφρεαν   ο  λοιμός  (πιθανότατα δηλητηρίαση των πηγών της Αττικής  από τους Λακεδαιμόνιους),  ο θάνατος του Περικλή και η αφροσύνη του Αλκιβιάδη.

Στην Ιστορία,  κοντά στον παραπάνω, ισχύει, μεπίσης,  ένας άλλος κανόνας -εργαλείο:  ΄Ενα  κορυφαίο συμβάν, απαιτεί τη σύγκλιση, συνύπαρξη και συλλειτουργία πολλών παραγόντων , για να εκδηλωθεί.  Εν προκειμένω, χρειάστηκαν  πάνω από δέκα (αναφέραμε μόνο 3), για να καταστεί η  ισχυρή  και δημοκρατική Αθήνα, υποχείριο της ολιγαρχίας και της στρατοκρατίας.

Πλην του απρόοπτου, όμως, του μη σταθμητού , ΤΟ ΜΗ ΓΕΝΟΜΕΝΟ,  Η ΠΑΡΑΛΕΙΨΗ μπορούν από μόνα τους να ανατρέψουν επίσης το ΣΥΝΗΘΕΣ ΓΙΓΝΟΜΕΝΟ.  ΄Απειρα, όμοια παραδείγματα.

Να κάνουμε ένα άλμα στο ιστορικό γίγνεσθαι σε  ενδεικτικές περιπτώσεις και να έρθουμε στις ημέρες μας.

α. Ουδείς μπορούσε να προβλέψει την εξέλιξη του 2^ου παγκόσμιου  πολέμου κατά την εισβολή των Ναζί στη Ρωσία, αν στη  διάρκεια  του πολέμου ,όταν  ο Στάλιν είχε ρίξει σε εκείνο το μέτωπο το σύνολο  της στρατιωτικής του δύναμης, οι Γιαπωνέζοι, σύμμαχοι του Χίτλερ,    αντί να  εξαντλήσουν  τις δυνάμεις τους  μόνο στην   Κίνα , προχωρούσαν, έστω και ως αντιπερισπασμό    στα κοντινά τους, αφύλακτα σύνορα  με τη Ρωσία  και ανάγκαζαν τον Στάλιν να σπάσει το μέτωπο με τους Γερμανούς,  για να αντιμετωπίσει  τη νέα εισβολή των συμμάχων τους.

β. Δε θα μετρούσαμε σήμερα χιλιάδες νεκρούς και εκατομμύρια πρόσφυγες,  εξαιτίας της ανεξέλεγκτης  μανίας  ενός αιμοσταγούς,  ψυχοπαθούς  Νέου Χίτλερ της Ρωσίας, ούτε  θα είχε υποστεί ο κόσμος τις υπόλοιπες  τραγικές εξελίξεις, ως αυτή την ώρα, αν ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Ομπάμα το 2014,  επιχειρούσε να αναχαιτίσει τον “Τσάρο” στην Αν. Ουκρανία ή να τον εξοντώσει. Δεν το έκανε. Και σήμερα η Δύση, αλλά και ολόκληρος ο κόσμος, δρέπει τους καρπούς αυτής της  αφροσύνης και της ΑΠΡΑΞΙΑΣ  ενός ανιστόρητου προέδρου.

Για την Οικονομία, όχι πια ως επιστήμη, αλλά ως μορφή , είδος,  η Ιστορία,  έχει  μια αναμφήριστη  και δοκιμασμένη-σφυρηλατημένη  στο αμόνι του άναρχουν χρόνου,   αλήθεια,  την οποία  διαφυλλάττει  επιμελώς στις σελίδες της. Και όποιος αρνείται να την ενστερνιστεί  ή, ως μοχλός εξουσίας, να τη διαχειριστεί, αυτή η αλήθεια γυρίζει μπούμερανγκ.

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ ,ΤΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΘΑ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΕΙ.  ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ  ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ  ,ΑΝ ΘΕΛΟΥΝ ΟΙ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΕΣ ΓΕΝΙΕΣ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΟΥΝ, ΟΦΕΙΛΟΥΝ ΝΑ ΑΝΑΔΕΙΞΟΥΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ  ΜΕ  ΑΥΤΑ  ΤΑ  ΚΥΡΙΑΡΧΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ: ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΕΣ, ΑΤΑΞΙΚΕΣ, ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΕΣ, ΑΝΤΙΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΣ, ΑΘΡΗΣΚΕΣ , ΑΦΥΛΕΣ.

Κι αυτή η μορφή των κοινωνιών ,θα σημάνει παράλληλα και   το θάνατο  του καπιταλισμού  και της οικονομίας της Αγοράς.΄Ο,ΤΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ   ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΕΙ,  ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΑΓΕΙ. ΙΣΧΥΕΙ ΓΙΑ ΤΟΤΕ, ΤΩΡΑ ΚΑΙ  ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!

Αν αυτή η ανάγκη περάσει μέσα από ένα πολύπλοκο  σύστημα αγοράς και αλληλοεπιδράσεων στο προϊόν (ετός ααπό  την ανταλλαγή σε είδος), για να καταλήξει παραμορφωμένο, ως  μέσο  αισχρού κέρδος, η  κοινωνία μεταμορφώνεται σε κόλαση. ΄Ολες οι κοινωνίες στο παρελθόν  που τήρησαν αυτή την αρχή,  επιβίωσαν. ΄Όταν την μετάλλαξαν σε  οικονομία της Αγοράς,  κατέρρευσαν μαζί  της.

Αυτάρκεια, πόλεμος στον καταναλωτισμό, ίση διανομή των βασικών αγαθών ,στήριξη στις  υποσιτιζόμενες και τριτοκοσμικές κοινωνίες, είναι οι πυλώνες  που θα στηρίξουν τον αυριανό κόσμο. Και για να υπάρξει τέτοιος, οφείλει  πρώτα να καταργήσει την οικονομία της αγοράς.

Βαβαίως,  οι Τραπεζίτες, ως ανιστόρητοι και θρασείς,   δεν αντιλαμβάνονται την  παγιωμένη στους αιώνες αλήθεια. Και πριονίζουν το κλαρί που πάνω του κάθονται. Καλώς να το κάνουν.

Υποχωρώντας στο δικό τους  αντιληπτικό  πεδίο, θα τους απευθύνουμε, όμως ,  μια ερώτηση με  τόσο απλή απάντηση. Φαντάζονται πως αν  συνεχιστεί αυτή η αλλόκοτη, η εξωφρενική  πραγματικότητα , η μισή υφήλιος να  υποσιτίζεται και η άλλη μισή να πνίγεται στα λιπίδια, τα τριγλυκερίδια , τα οινοπνεύματα και τις ουσίες, οι «κολασμένοι της γης»  δε θα γίνουν ο εφιάλτης τους;

ΜΙΑ ΣΥΓΚΥΡΙΑ, ΕΝΑ ΛΑΘΟΣ,  ΜΙΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΔΙΚΩΝ ΤΟΥ ΣΤΑΝΤΑΡΤ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ,ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΟΣ ΚΛΙΜΑΤΙΚΟΣ ΑΡΜΑΓΕΔΩΝΑΣ,   ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΑ ΝΑ ΦΕΡΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΩ ΚΑΤΩ.  ΚΑΙ ΟΡΔΕΣ  ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ  ΚΑΙ ΣΥΝΟΡΟΦΥΛΑΚΩΝ ΚΙ ΑΝ ΔΙΑΘΕΤΟΥΝ ΟΙ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ,  ΔΕ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΘΕΣΗ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΧΑΙΤΙΣΟΥΝ.  ΜΕ  ΤΑ ΙΔΙΑ ΤΑ ΛΙΠΑΡΑ ΤΟΥΣ ΑΝΤΕΡΑ, ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ, ΘΑ ΤΟΥΣ ΚΡΕΜΑΣΟΥΝ. ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΟΥΤΗ.

Γράφαμε λίγα χρόνια πριν:

ΣΤΙΣ “ΜΝΗΜΕΣ” ΤΟΥ ΑΡΧΕΙΟΥ TOY HOMO-NATURALIS

31 Δεκεμβρίου 2016

Κάθε φορά που κάνουνε κατάδυση στο  αρχείο του Homo–Naturalis … το γλεντάμε! Και τί δε συναντάει κανείς εκεί μέσα. Μεριές -μεριές  “χρυσάφι και ασήμι”. Αλλού…αμμουδάρα και ασβεστόχωμα,  ξεραϊλα .   Και πώς να γίνει αλλιώς, αφού ούτε η έμπνευση είναι πάντα ίδια, ούτε και η όρεξη,  oι αντικειμενικές συνθήκες να συγκεντρωθείς, να γράψεις κάτι καλό, ιδιαίτερο, επιμελημένο, είναι συνεχώς οι προσφορότερες. 

Δεν είναι πάντα εύκολο να δουλεύεις το γραπτό λόγο συνεχώς και αδιαλείπτως, αφού, από τα εφηβικά μας ακόμα χρόνια,  διαλέξαμε να γίνουμε «γραφιάδες». Μάλιστα, για να μείνουμε στο  Homo–Naturalis.gr, από το 2007, που λειτούργησε για πρώτη φορά μέχρι σήμερα, ο κύριος όγκος του είναι… πόνημα του γράφοντος. Μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού είναι τα κείμενα των παλιών συνεργατών. Χιλιάδες σελίδες. Κι αν βγαίνανε σε βιβλία, υπολογίζουν, όσοι ξέρουν καλύτερα από εκδοτικές δραστηριότητες, πως θα ξεπερνούσαν τα 50 πολυσέλιδα βιβλία!

Με αφορμή την επικαιρότητα συνήθως, “δραττόμεθα  της ευκαιρίας” που λέγανε παλιά οι φιλολογίζοντες και …του δίνουμε και καταλαβαίνει. ΄Ομως, δεν είναι πάντα οι ειδήσεις, το “γίγνεσθαι”, ιστορικό ή μη,  πλούσιο και κατάλληλο για εξόρυξη “χρυσού”. Οπότε κι αυτό πρέπει κανείς να λάβει υπόψη του στην ταξινόμηση-αξιολόγηση των κειμένων, της ύλης του σάιτ  σε καλής, μέτριας ή και ανυπόφορης… ποιότητας.

΄Οπως γράφουμε στα ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, η ιστορική δημοσιογραφία που κυρίως υπηρετούμε εδώ, έχει στόχο να επιλέξει-εντοπίσει την είδηση, το γεγονός εκείνο ,που  μπορεί  να εμπεριέχει συστατικά-υλικά, για να αναγορευτεί με το χρόνο σε ιστορικό γεγονός. Ούτως ή άλλως,  η ιστορική δημοσιογραφία με το ιστορικό ή μη υλικό της, είναι μια πλούσια πηγή ,η οποία μπορεί να ποτίσει  με άφθονο και προπαντός δροσερό, ξάστερο και  κατακάθαρό  νερό το δρομολάτη, τον κουρασμένο  οδοιπόρο   που λαχταράει να ξεδιψάσει με  ζωογόνο νερό και όχι με λασπουριά και βοθρολύματα.

Με αφορμή  τη σημερινή  βουτιά μας  στις “μνήμες” που διασώζει το αρχείο του Homo, πέσαμε στο παρακάτω κείμενο, που συντάχτηκε σχετικά πρόσφατα,  σαν σήμερα, παραμονή πρωτοχρονιάς του 2014 και δημοσιεύτηκε την επομένη, ανήμερα πρωτοχρονιάς. Το παραθέτουμε, γιατί το βρίσκουμε και τώρα μοναδικά επίκαιρο και απαραίτητο να ακουστούν, προπαντός από τους συμπατριώτες μας,  τα μηνύματά του.

 

   « ΜΟΝΟ Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ “ΑΝΔΡΙΤΣΑΙΝΑΣ” ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ” (ΔΡΩΜΕΝΑ)  1-1-2014

“…θέλω να υπάρξει μια πραγματική ελπίδα, ένα καλό αληθινό νέο από την κυβέρνηση για τον κόσμο που υποφέρει. Γιατί με την οικονομική κρίση ο κόσμος έχει γίνει πλέον ο κόσμος του λεξοτανίλ. Τους πήραν το γέλιο…», δήλωσε η Άννα Φόνσου σε συνέντευξή της στην εφημερίδα «Λοιπόν».

  Δε μας τα λέει καλά η  κυρία Φόνσου. “Μαυρογυαλούρικα” μιλάει, μάλλον για να φέρει  καμιά ψήφο  κι αυτή  στο ΚουΚουέ (΄Η δεν ανήκει πια εκεί, όπως παλιότερα;) . Αλλά, δεν είναι η παλαίμαχος και “εν πολλαίς  αμαρτίαις περιπεσούσα”  ηθοποιός το θέμα μας. Αφορμή πήραμε από όσα είπε , για να πούμε τα…δικά μας.

Δεν  τα λέει  καλά, λοιπόν,  διότι: Πώς γίνεται στη δεκαετία του ΄60, που εγώ μεγάλωνα σε ελληνική επαρχία, ο κόσμος να μη χρειάζεται λεξοτανίλ και λοιπά πολύχρωμα χαπάκια, για να σταθεί στα πόδια του ή να γελάσει;

 Ειδικά τέτοιες χρονιάρες μέρες γινόταν ο… μέγας χαμός.  ΄Ολοι ξεφάντωναν  οικογενειακά,  10 και 20 νομάτοι οι  παρέες στα σπίτια,   τα καλούδια στρωμένα στο τραπέζι, ,το μπρούσκο κρασί να ρέει άφθονο (“πλούσια τα ελέη”), τα μαγνητόφωνα και τα πικάπ  να παίζουν διαπασών τα καλαματιανά και τα τσάμικα, χοροί, γέλια, κέφι, πειράγματα  και άντε και… “καλή χρονιά και να πεθάνει ο άτιμος ο  Χάρος”!

Και να πεις πως δεν υπήρχε φτώχεια τότε; Μεγάλη,   και κάματος πολύς στην επαρχία.  Το κράτος ανύπαρκτο, αλλά ούτε σε κανέναν έλειπε, ούτε εκείνο απαιτούσε να λαμβάνει…»παρά του μη έχοντος”.  Και όλοι τα βολεύανε μια χαρά εδώ κάτω στην Ανδρίτσαινα και τα χωριά της. Και μόνο όσοι ξεγελαστήκανε και φύγανε …δια τας Αθήνας,  να φάνε με “χρυσά κουτάλια”, όπως τους έταζε ο Καραμανλής, εκείνοι σιχτιρίζανε την ώρα και τη στιγμή που αφήσανε τα πέτρινα ψηλοτάβανα αρχοντικά τους στα χωριά και πήγαν και θάφτηκαν θυρωροί στις υπόγες της Πατησίων και της Κυψέλης.  Καλά να πάθουν!

Τί ήθελε ο άνθρωπος τότε (και τώρα), για να ζήσει; Μια φέτα ψωμί, μια σφέλα τυρί, μια ντομάτα, μια …τσιγαρίδα. Πλούσιοι και φτωχοί ίδιο τέντζερη  βάζανε.

 Κυριακή …λιγουλάκι κρέας κοτόπουλο (σπιτικό, ελεύθερης βοσκής) να φάνε τα παιδιά περισσότερο και ό,τι περισσέψει  και οι μεγάλοι. 

Δευτέρα η …εθνική  φασουλάδα με μια κούπα λάδι μέσα ,  πράσινες ελίτσες  τσακιστές, “στουμπωμένο”  κρεμμύδι και καψαλισμένες φέτες  σπιτικό ψωμί αλειμμένο με λαδάκι από πέτρινο λιοτρίβι .

 Τρίτη μπακαλιάρος από το μαγαζί του Μέλιου, ξαλμυρισμένος, τηγανητός ή κοκκινιστός , αγορασμένος με  το δεκάρικο από το μικρό εισόδημα-  κομπόδεμα, που έμπαινε σε κάθε σπίτι από τα πουλημένα στους “Κουτσαντρέηδες” καρύδια, τα τυριά, τις μυζήθρες, αλλά και τις… ρίγανες, ό,τι ο  καθένας “δυνότανε” να  εμπορευτεί  από τη γης ή από τα ζωντανά, για να ψωνίσει, όσα ο ίδιος δεν παρήγαγε.

Τετάρτη κανένα λάχανο, κουνουπίδι από τον κήπο με μπόλικη φέτα, φρεσκοβγαλμένη  από το 30κιλο ξύλινο βαρέλι με τα σιδερένια στεφάνια ζωσμένο.

Πέμπτη (Πέφτη, την έλεγε η γιαγιά) χυλοπίτες με μπόλικη μυζήθρα, “σβησμένες” σε καυτό λάδι ή αυγοκομμένες με 3 και τέσσερα αυγά.

 Παρασκευή φακούλες (φακές) με μπόλικο  σκόρδο, ρέγκα λεμονάτη, φρέσκο κρεμμύδι και  καψαλισμένο ψωμί.

Σάββατο ; Πώς να βολευτεί η τελευταία μέρα της βδομάδας; “Σιγά τα ωά”, που δε θα είχαν να φτιάξουν οι νοικοκύρηδες μια τεράστια τσιγαρίδα κάτασπρη από το γουρουνίσιο λίπος (κάθε νοικοκυριό έτρεφε το γουρούνι του από 100 κιλά και πάνω!) και να τη βάλουν στο τραπέζι ωμή ή καγιανά (στραπατσάδα τον άκουγα να τον λένε στη Θράκη) ,φτιαγμένη με μπόλικη ντομάτα (πάστα) και 5-6 αυγά “χτυπητά” μέσα.

Γιορτές μεγάλες (δε λέμε μόνο Χριστούγεννα, Πάσχα και 15Αύγουστο), αλλά τις “μεσαίες” του χρόνου (Αγι Αννιού, Απόκριες κ.λπ) οι πιατέλες φίσκα  με γίδα βραστή ,μπόλικο πιπέρι και  σούπα αυγοκομμένη ή κατσικάκι ψημένο σε μπακιρένιο ταψί ή γάστρα με πατάτες. Στο “σερβάν”, κρυμμένα από μας τα παιδιά οι κουραμπιέδες, τα κρητικά (σκαλτσούνια), οι καρυδόπιτες. Και φυσικά, πρώτο και καλύτερο  σε κάθε τραπέζι το αφράτο, σπιτικό ψωμί, ζυμωμένο κάθε τρεις μέρες από τα άξια, δυνατά χέρια της νοικοκυράς και “πιασμένο-γινωμένο” από προζύμι του σπιτιού, χωρίς συντηρητικά και  ψεύτικη μαγιά. Τί εποχές!

Η ιστορία  εκτός από  μέγας δάσκαλος είναι και κόλαφος στους πονηρούς και τους απατεώνες.  Εν προκειμένω, ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει την “εφετμή” της πως ΜΟΝΟ η οικιακή, η πρωτογενής  οικονομία, εκείνη που στηρίζεται στη βασική  αρχή της επιβίωσης επί αιώνες  της ανθρωπότητας  “ό,τι παράγω, καταναλώνω”, έχει τη δύναμη να συντηρήσει επαρκώς και αξιοπρεπώς τον άνθρωπο όλων των εποχών και των απαιτήσεων.

Ο καπιταλισμός, αλλά και ο απόλυτος κρατικός παρεμβατισμός των “σοβιετικών” πολιτευμάτων (δεν τα λέω κομμουνιστικά, γιατί δεν υπήρξαν ποτέ τέτοια), στερούν τον άνθρωπο από τη χαρά της δημιουργικής, της  δικής του δουλειάς, που τον συντηρεί και τον διατηρεί ανεξάρτητο και αξιοπρεπή. Ο μισθός, το καθημερινό μεροκάματο, η σύνταξη αποδείχτηκαν την τελευταία 50ετία της ανθρώπινης ιστορίας σε όλη την υφήλιο, παγίδες, φενάκη, αποκοτιά .

Σοβαρότερες αξίες από την  ελευθερία και την  αξιοπρέπεια του ατόμου δεν υπάρχουν. Και η φτώχεια, μονοκοπανιά τις θερίζει  και τις δυο.  Το κράτος (όλων των μορφών και των… επωνυμιών) στο πρώτο που στοχεύει είναι να ευνουχίσει τον άνθρωπο από  αυτές τις “εκ των ων ουκ άνευ” αξίες του. Κι αυτό το καταφέρνει με μια σειρά εύκολων και συντονισμένων κινήσεων-χειρισμών: Συγκεντρώνει τα “Μέσα Παραγωγής” στα χέρια του, στερεί από το άτομο τη δυνατότητα να   παράγει μόνο του το “αγαθό” και να το καταναλώνει, τον αναγκάζει να εξαρτηθεί για τον “επιούσιο”  αποκλειστικά από το μεροκάματο, το μισθό και τη σύνταξη, το ύψος των οποίων καθορίζει το ίδιο το κράτος. Κατασκευάζει έτσι  “μυρμηγκιές”  δούλων που με τη θέλησή τους αποποιήθηκαν την ελευθερία τους και αυτο-υποδουλώθηκαν στο μεγάλο Αφέντη- Πατερούλη “Στάλιν”. Απ΄ αυτόν τα περιμένουν ΟΛΑ, ανίκανοι οι ίδιοι να αυτοσυντηρηθούν και να επιβιώσουν.

Σ΄αυτή την περίπτωση δεν έχουμε πια ελεύθερο  και  αξιοπρεπή πολίτη, ούτε απλά ένα κλασικό δούλο  (π.χ της αρχαίας Αθήνας), αλλά ένα απόλυτα εξαρτημένο, φοβισμένο, ανελεύθερο ,με χαμένο το μπούσουλα και το ηθικό άτομο, που ζει και επιβιώνει, αν και εφ ΄ όσον το επιτρέπουν  το κράτος και οι φορείς του (κόμματα ,παρατάξεις, τραπεζίτες).

Η κρίση που βρήκε τη χώρα τα τελευταία χρόνια και τη βιώσαμε σκληρά  άπαντες (πλην των λαμόγιων και των “έχηδων”)  δικαίωσε απόλυτα την ιστορική πεποίθηση πως όλες οι μορφές της οικονομίας είναι σαθρές, πλην της πρωτογενούς, της οικονομίας που στηρίζεται στην αρχή “παράγω κι αυτό καταναλώνω”. Ο ΄Ελληνας πιάστηκε στον ύπνο, κορόιδο (αν και πανέξυπνος ως λαός).  Ξεγελάστηκε.  

Πούλησε το χωράφι και το σπίτι του στο χωριό ή τα άφησε να ρημάξουν και αυτο-εγκλωβίστηκε  στο χάος και την ανασφάλεια της άχαρης, μεγαλούπολης που φτιάχτηκε στο “πόδι”, ευκαιριακά, “καραμανλικά”, με μοναδικό στόχο να εξυπηρετήσει το κεφάλαιο, τους οικονομικούς  “καρχαρίες” της χώρας από τη δεκαετία του ΄60 και μετά.

Αυτο-ευνουχίστηκε, έκανε “χαρακίρι”, παράδωσε  στο κράτος τα κλειδιά της επιβίωσής του, τα μοναδικά  “όπλα” του, που ήταν το “βιος” του και ανέχτηκε να επιβιώνει ως ζήτουλας, οπαδός,  πότε του Ανδρέα, πότε του Καραμανλή και των γόνων τους.  Σήμερα, ξεγελασμένος, ταπεινωμένος,  αγριεμένος, από τη συμπεριφορά του Συστήματος,  καταριέται τους  “παλιούς” και ελπίζει σε νέους σωτήρες να τον διαφεντέψουν! Αντί να συνετιστεί, να μάθει από το πάθημά του,  να “καεί”   στο   λυτρωτικό  “καμίνι”  της αυτογνωσίας και της μεταμέλειας, συνεχίζει να είναι παραμένει ανελεύθερος, δειλός, δούλος, οπαδός.

ΕΝΑΣ ΤΕΤΟΙΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ,ΠΟΛΙΤΗΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΕ.

΄Αξιος ο μισθός του!