Η Ιστορία είναι σαν τα «ευαγγέλιο». Για όσους πιστεύουν σ΄αυτή με την έννοια πως εμπιστεύονται τα διδάγματά της, εμπερικλείει αδιαπραγμάτευτες αλήθειες. Κι αν λάβουμε υπόψη μας πως τα λογής ευαγγέλια, διεκδικούν άτοπα, δηλαδή παράλογα, ανεδαφικά μοναδικές αλήθειες, ως εκ-πορευόμενες από την αυθεντία των θεών και των Μεσσιών των θρησκειών, δηλαδή από πηγές εξω-ανθρώπινες και ως εκ τούτου μη επιδεχόμενες έρευνα, διαπίστευση, διασταύρωση ,όχι μόνο της αυθεντίας τους, αλλά και αυτής της ίδιας της υπάρξής τους, μοναδικό, αυθεντικό ,γνήσιο εναπομένον πλέον ανθρώπινο ευαγγέλιο , είναι μόνο εκείνο της Ιστορίας.
Κι αυτό για έναν απλό και κατανοητό λόγο. Διαπραγματεύεται ανθρώπινα δρώμενα. ΄Όχι εξωπραγματικά, φανταστικά, υποτιθέμενα «…ελπιζομένων υπόστασις, έλεγχος πραγμάτων ου βλεπομένων”, όπως διατείνεται ο Παύλος). Καταγράφει τις πράξεις των ανθρώπων έτσι, όπως εξελίσσονται στη μακραίωνη πορεία του κόσμου, ως απότοκα-προϊόντα του Νου και της Συνείδησης, κορυφαία δώρα της Φύσης στον ΄Ανθρωπο που του επιτρέπουν και του επιβάλουν την επιλογή αυτής ή της άλλης ενέργειας.
Η επανάληψη ίδιων ή παρεμφερών αποτελεσμάτων από τη διενέργεια ίδιων ή παρεμφερών ανθρώπινων ενεργειών, είναι το ισχυρότερο οπλοστάσιο-ατού της ιστορίας στη διεκδίκηση της αυθεντίας της μη επιδεχόμενης αντίρρηση και απόρριψη αλήθειας. Μια ανθρώπινη επαναλαμβανόμενη στον άπειρο χρόνο πράξη ,ευεπίφορη στα ίδια ή ακριβώς ίδια αποτελέσματα, είναι το καλύτερο «ευαγγέλιο» αποθησαυρισμένων αληθειών για τον άνθρωπο, το οποίο μπορεί «σήμερα» να του υποδείξει-διδάξει τι θα συμβεί «αύριο». ΄Οσοι, είτε ως άτομα, είτε ως κοινωνίες , ανά τους αιώνες, σεβάστηκαν αυτό τον κανόνα περί της αυθεντίας της Ιστορίας, όχι μόνο δε μετάνιωσαν από τις επιλογές των πράξεών τους, αλλά αντίθετα επιβραβεύτηκαν και θριάμβευσαν στα μέτρα και τις αξίες των εποχών τους.
Λέγαμε σε άλλο κείμενό μας:
Κάποιοι, άριστοι κατά τα άλλα οικονομολόγοι και κοινωνιολόγοι, εισβάλλοντας στα «εδάφη» της Ιστορίας, αποφάνθηκαν πως «η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα». Χαζομάρες. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται αυθεντικά, γιατί υπακούει σε σταθερούς νόμους, τόσο μάλιστα σταθερούς, όσο και οι φυσικοί. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με …μεταφυσικές ή άλλες ερμηνείες Η εξήγησή του φαινομένου είναι απλή, όπως απλή είναι και η «γλώσσα», που αρθρώνει γενικά η Ιστορία. ΄Εχει, λοιπόν, απαρασάλευτους νόμους, επειδή την ιστορία τη «γράφουν»-δημιουργούν οι άνθρωποι. Και οι άνθρωποι, όλων των εποχών και των πολιτισμών, επειδή έχουν από τη φύση την ίδια οργανική και διανοητική-πνευματική υπόσταση και σύσταση, παράγουν ίδιες συμπεριφορές. ΄Οσο και αν διαφοροποιούνται σε επίπεδα πολιτισμών (ανώτεροι-κατώτεροι), τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει ριζικά τις συμπεριφορές τους, γιατί αυτές είναι επιγεννήματα ίδιων νοητικών διεργασιών, αφού ίδιος είναι ο ΝΟΥΣ του ανθρώπου ανέκαθεν και ο ίδιος θα είναι εσαεί.
Παρακολουθώντας ο ιστορικός με επιμέλεια και διορατικότητα τα «ιστορικά δρώμενα» των ανθρώπων στις διάφορες εποχές, αλλά ιδιαίτερα της δικής του, ανακαλύπτει στην αρχή έκπληκτος και μετά καταχαρούμενος πως πάντα τα ίδια πράγματα συμβαίνουν σε αυτόν τον κόσμο και «ουδέν καινόν υπό τον ήλιον». Αυτή η διαπίστωση είναι ένα πολυεργαλείο στα χέρια του ιστορικού, γιατί πολύ εύκολα του παρέχει τη δυνατότητα να μπορεί να αποφανθεί για το μέλλον, παρατηρώντας το παρελθόν, χωρίς να χρειάζεται να είναι ούτε προφήτης ούτε μελλοντολόγος Γνωρίζει πως, αν αυτές οι συγκεκριμένες αιτίες επέφεραν τα συγκεκριμένα αποτελέσματα, το ίδιο αποτέλεσμα θα παράγεται πάντα, όσο εμφανίζονται και επενεργούν οι ίδιες αιτίες. Θα αλλάζουν τα πρόσωπα ,οι εποχές ,οι τόποι, αλλά το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο ,κάποτε τόσο ίδιο, που είναι δύσκολο κανείς να διακρίνει ουσιαστική διαφορά.
Μέσα από τη ίδια την Ιστορία ,θα μπορούσαμε να αναζητήσουμε παραδείγματα (και είναι άπειρα) που μπορούν να τεκμηριώσουν την άποψη αυτή ,πως ,δηλαδή, η εμπιστοσύνη στα διδάγματά της και φυσικά η συμμόρφωση ατόμων και λαών σ΄αυτά ,είναι μονόδρομος για την σαφαλή τους πορεία στη ζωή. Αλλιώς, όπως εύστοχα και σοφά υπογραμμίστηκε «οι λαοί που δε θυμούνται την ιστορία τους, είναι υποχρεωμένοι να ξαναζήσουν τις δραματικές της στιγμές»»
Από την άλλη, η ίδια ακριβώς αυτή ικανότητα ,η άνεση της Ιστορίας να διεκδικεί την αυθεντία επί της καταγραφής και της κρίσης του ανθρώπινου γίγνεσθαι, σε μια πολύτιμη data , αποτελεί και το δυνατό προβολέα που φωτίζει το δρόμο των γενεών στην πορεία τους στο μέλλον. Κι αυτό ειδικά το «χάρισμα» της Ιστορίας να προδιαγράφει το Μέλλον, είναι το ισχυρότερο ράπισμα, τόσο στις Κασσάνδρες των λογής εξουσιών και ιερατείων, που ηδύνονται με τις προρρήσεις τους περί της καταστροφής της ανθρωπότητας, χωρίς υποταγή στην… τάξη, το νόμο και τα διατάγματα που εκφράζουν και εγγυώνται εκείνες!
Με βάση και τούτη τη διαπίστωση, ας ξετυλίξουμε περιεκτικά το «σενάριο», που αποκαλύπτει η Ιστορία πως θα συμβεί μια μέρα, μπορεί γρήγορα, μπορεί αργότερα, στο σημερινό κόσμο μας. Υπογράφει η ίδια μια εξέλιξη, που όσο σήμερα κι αν μοιάζει απίθανη, έως αδύνατη, εν τούτοις η επιστήμη του Θουκυδίδη, επιμένει πως θα συμβεί. Η εποχή που προβλέπει, ισχυρίζεται πως θα έρθει. Και θα έρθει ,γιατί έχει ξανασυμβεί και απλώς η νέα επανάληψή της θα έχει επιπλέον και τα γνωρίσματα, τα χαρακτηριστικά που κέρδισε ο άνθρωπος από τότε μέχρι σήμερα με πολυποίκιλους αγώνες σε κάθε έκφανσης της ζωής. Κι αυτά τα χαρακτηριστικά (π.χ τα επιτεύγματα της σύγχρονης τεχνολογίας) θα υποβηθήσουν ακόμα περισσότερο την ταχύτερη και την ασφαλέστερη έλευση της «Νέας Εποχής» στον Κόσμο. Αλλά, ας αφήσουμε να μιλήσει η ίδια η Ιστορία.
Η δια «πυρός» πορεία του Αλέξανδρου του Μακεδόνα και η ισοπέδωση όλων των πολιτισμών, που συνάντησε στο καταστροφικό του διάβα, υπήρξε το καλύτερο μάθημα αργότερα για τους Ρωμαίους. Αν η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία είχε την τύχη να επιβιώσει σε μακρά χρονική διάρκεια (χιλιετής περίπου), την οποία ακριβώς δεν ευτύχησε, δυστυχώς για τον Αλέξανδρο και τους επιγόνους τους, να έχει η δική τους, οφείλεται στο γεγονός πως η Ρώμη, διδάχτηκε από εκείνη την ιστορική αφροσύνη και ακολούθησε ακριβώς τον αντίθετο δρόμο .
Αν δούμε ως ερευνητές την ιστορική πορεία αυτής της αυτοκρατορίας μέσα από τα δεδομένα της εποχής και επισημάνουμε τις διαδρομές αυτής της πορείας διαπιστώνουμε ότι: Αν και δεν ήταν λίγες οι φορές που η Ρώμη, ως ιμπεριαλιστική δύναμη, εκστράτευσε εναντίον των αντιπάλων της με «φωτιά και σίδερο», εν τούτοις, δεν επέβαλε ΠΟΤΕ δια της βίας και του εγκλήματος, όπως οι Μακεδόνες, στους κατακτημένους λαούς, τη δική της κουλτούρα. Σεβάστηκε όλα τα συστατικά του πολιτισμού ενός κατακτημένου λαού, όπως είναι η γλώσσα, η θρησκεία, οι παραδόσεις του.
Και το επίσης σημαντικό. Γρήγορα η Ρώμη αντιλήφθηκε τη σημασία της πάταξης των διακρίσεων που επέβαλαν οι φυλετικές, εθνικές, θρησκευτικές, γλωσσικές και άλλες αγκυλώσεις των λαών και έσπευσαν να χορηγήσουν νωρίς το δικαίωμα του “Ρωμαίου πολίτη” σε όλους τους υπηκόους της αυτοκρατορίας. Να σημειωθεί , μάλιστα, πως αυτό το δικαίωμα δεν υπήρξε απλή , διακοσμητική ιδιότητα, αλλά λειτούργησε ως χαρακτηριστικό ουσίας, ως αποτελεσματικό εργαλείο “ατομικού δικαιώματος” , ίδιο με εκείνο που κατείχαν οι κάτοικοι της Ιταλικής χερσονήσου.
Αυτό ακριβώς που δεν έπραξε Αλέξανδρος. Κατέστρεψε για παράδειγμα ο βασιλιάς της Μακεδονίας έναν τεράστιο πολιτισμό, αυτόν των Περσών, ακόμα σημαντικότερο του ελληνικού σε πολλές εκφάνσεις του, όπως στο κορυφαίο της απόρριψης κάθε μορφής θρησκείας (Ζωροαστρισμός).
Να υπενθυμίσουμε στον αντίποδα της παραπάνω μνείας πως οι Ρωμαίοι, ακόμα και τη λίαν επικίνδυνη για τη συνοχή της αυτοκρατορίας θρησκεία των Εβραίων, ως άκρως φανατική και εθνικιστική, την ανέχτηκαν επί ικανό χρόνο. Και είναι άξιο παρατήρησης πως ακόμα και μετά τη διασπορά των Εβραίων, ουδέποτε η Ρώμη επιδόθηκε σε «κυνήγι μαγισσών». Ο Χριστιανισμός-Ιουδαϊσμός διαδόθηκαν και ανδρώθηκαν μέσα σε μια αυτοκρατορία που έδειχνε σεβασμό και απόλυτη ανοχή στις θρησκευτικές πεποιθήσεις των υπηκόων της σε αντίθεση με όσα ψευδώς ισχυρίζεται η εκκλησιαστική “ιστορία”.
Μάλιστα, η ιστορία ευδόκησε να καταγράψει πολλά πρωτοφανή και λίαν διδακτικά παραδείγματα της εύκολης, ανώδυνης εξαφάνισης πολλών διαφορών λαών (φυλετικές, εθνικές, θρησκευτικές, γλωσσικές κ.α) και ταύτισή τους με την κουλτούρα των Ρωμαίων. Πολλοί απ΄αυτούς τους λαούς, που ανήκαν στη μεγάλη αυτοκρατορία της Ρώμης, ήρθε η στιγμή που εναπόθεσαν από μόνοι τους στα αζήτητα τις δικές τους συνήθειες, τις φυλετικές-εθνικές παραδόσεις, τον ίδιο τον ιστορικό τους βίο, χωρίς καμιά προπαγάνδα και βία και ασπάζονταν τον κατά πολύ ανώτερο πολιτισμό (δικαιικό-νομικό, οικονομικό, γλωσσικό κ.λπ) των Ρωμαίων.
Οι εμπειροπόλεμοι Δάκες , για παράδειγμα, που επί σχεδόν 100 χρόνια αντιστάθηκαν με φυλετικό- εθνικό πείσμα και ηρωισμό στις ρωμαϊκές λεγεώνες, όταν κατακτήθηκαν, με το χρόνο, διαπιστώνοντας την πολιτισμική ανωτερότητα της Ρώμης, αντέγραψαν χωρίς πίεση και βία από τους κατακτητές, όχι μόνο το δικαικό, οικονομικό, διοικητικό μοντέλο της Ρώμης, αλλά απέβαλαν κάθε ίχνος φυλετικής διαφοροποίησης. Και έφτασαν αυτοπροσδιορίζονταν πλέον ως Ρωμαίοι και η χώρα τους ως Felix Roma. Ακόμα και σήμερα οι Ρουμάνοι μνημονεύουν μαζί τη ρωμαϊκή και τη δακική τους καταγωγή και με πλήθος ονομάτων σήμερα στη χώρα, που το υποδηλώνει (π.χ Ντέτσεμπαλ, Τραγιάν ). Η δε γλώσσα τους, η Ρουμανική, είναι η πιο καθαρή, λαϊκή λατινική, εκείνη των λεγεώνων και όχι του «Κικέρωνα» στη Ρώμη από την οποία γεννήθηκε η “τεχνητή”, Ιταλική γλώσα.
Ακόμα και την ελληνική γλώσσα ,εξίσου ισχυρή με τη λατινική και θυγατέρα της, κατάφερε στο τέλος η νέα γλώσσα της αυτοκρατορίας να εξοβελίσει, παρ΄όλο το σεβασμό της Ρώμης σε οτιδήποτε αρχαίο ελληνικό. Από τον αρχαίο Ορχομενό και πάνω, οι κάτοικοι της Ελλάδας εκλατινίστηκαν και μόνο στα νότια ισχυρά αρχαιοελληνικά κέντρα (Θήβα, Αθήνα, Κόρινθος) διατηρήθηκε η ελληνική γλώσσα και μάλιστα με τη σύναρση της ίδιας ρωμαϊκής διοίκησης. Κι αυτό, η επιλογή ακόμα και στη δημοσίευση νόμων και δικαστικών αποφάσεων στην ελληνική γλώσσα « εγένετο δια το σέβας της Ρώμης προς την ελληνική αρχαιότητα».
Την ίδια τακτική, αλλά και για άλλους, διαφορετικούς λόγους, ακολούθησε στα νεότερα χρόνια και η Οθωμανική αυτοκρατορία, ειδικά σε θέματα γλώσσας και θρησκείας. Αντίθετα από την Οθωμανική , την ίδια περίοδο, οι αυτοκρατορίες των Ισπανών, Πορτογάλων, ΄Αγγλων, Γάλλων ακολούθησαν το παράδειγμα του Αλέξανδρου του Μακεδόνα, σφαγιάζοντας ιθαγενείς πληθυσμούς στο «Νέο κόσμο» και μάλιστα με αναμφισβήτητα ανώτερο πολιτισμικό μπαγκράουντ για την εποχή τους από εκείνο των κατακτητών τους.
Το ΄Εθνος- κράτος φαίνεται να κάνει τον κύκλο του κατά καιρούς μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι. Να επικαλεστούμε ένα παράδειγμα. Σε ό,τι σήμερα αποκαλούμε ελληνική επικράτεια από τις προϊστορικές φυλές (Αχαιοί, Δαναοί, Λέλεγες κ.α ) και την όμοια φυλετική διάκριση των κοινωνιών, περάσαμε στην πόλη –κράτος της ιστορικής περιόδου. Για να επακολουθήσει αργότερα η κατάκτηση της νότιας Ελλάδας από τους Μακεδόνες και αργότερα από τους Ρωμαίους, οπότε και η έννοια της φυλής-έθνους-κράτους διαλύεται με το χρόνο παντελώς .
Το ίδιο συνέβη και με όλες τις φυλές και τα έθνη του τότε κόσμου, όταν κατίσχυσε το ρωμαϊκό και το βυζαντινό αργότερα ιμπέριουμ.΄Εχασαν τη φυλετική και την εθνική τους ταυτότητα και αυτονομία σχεδόν όλοι οι λαοί. Οι κάτοικοι στο «θέμα» της Ελλάδας για παράδειγμα αποκαλούσαν εαυτούς Ρωμιούς και μόνο με το σκληρό εκβυζαντινισμό (εξΟρθοδοξισμό) που επέβαλαν οι αυτοκράτορες στο «Ανατολικό ρωμαϊκό κράτος» από το Λέοντα τον Γ΄ τον ΄Ισαυρο και μετά, αποκτούν οι «Ρωμιοί» και τα βυζαντινά τους χαρακτηριστικά.
Με την πτώση των μεγάλων αυτοκρατοριών, που είχαν καταφέρει να ισοπεδώσουν κυρίως της φυλετικές, θρησκευτικές και γλωσσικές διαφορές και την ενδυνάμωση της έννοιας του ΄Εθνους-κράτους, κυρίως μετά το 18ο αιώνα ως σήμερα, τα παραδείγματα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, αλλά και πρόσφατα στη γηραιά ΄Ηπειρο η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση είναι το προοίμιο του νέου κόσμου που ανατέλλει . Τα ΄Εθνη-κράτη δείχνουν να «πνέουν τα λοίσθια».
Μετά τον οδυνηρό ,αιματηρό απολογισμό του εθνικισμού και του φυλετισμού στους δύο παγκοσμίους πολέμους, που αν και στην ουσία ευρωπαϊκοί πόλεμοι, ενέπλεξαν τα περισσότερα κράτη στον κόσμο, φάνηκε περίτρανα η ανάγκη προσέγγισης των λαών με πρώτη και σημαντικότερη αξία τη συντριβή του εθνικισμού και την επικράτηση μιας παγκόσμιας ειρήνης. Δεν είναι με τέτοια προσέγγιση καθόλου περίεργο το ιστορικό πρωτοφανές για πάνω από 70 χρόνια να μη έχει ζήσει η ανθρωπότητα άλλο παγκόσμιο πόλεμο. Ούτε ξανατόλμησε καμιά εξουσία να χρησιμοποιήσει πυρηνική βόμβα, μετά το αμερικάνικο εκείνο ανοσιούργημα να πετάξουν τη βρώμικη βόμβα στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι της Ιαπωνίας.
Κίνα, ΗΠΑ, Ευρώπη, με όλες τις αγκυλώσεις (ακόμα και εθνικιστικές) που δεν μπόρεσαν ακόμα να αποβάλουν ως ενώσεις λαών και κοινωνιών, δείχνουν πως η έννοια ΄Εθνος ,κυρίως ως φυλή, γλώσσα και κοινή ιστορική παράδοση, δέχεται στις μέρες μας ισχυρά πλήγματα. Πολλοί λαοί, παρά τη φαινομενικά θριαμβευτική επανεμφάνιση του εθνικισμού, τείνουν να αυτοπροσδιορίζονται ως πολίτες ενός ευρύτερου από τα εθνικά τους σύνορα κόσμου.
Δεν είναι ανεξήγητο πως ο ΄Ελληνας, τουλάχιστον της δεύτερης και μετά γενιάς της Αμερικής αυτοχαρακτηρίζεται ως Αμερικανός και από λιγότερο, ως καθόλου ΄Ελληνας. Ο επίσης ΄Ελληνας στην Ευρώπη, σεμνύνεται για την ευρωπαϊκή του ιδιότητα, που δεν τον διαφοροποιεί μόνο από εκείνη του «Ανατολίτη», έστω κι αν την κουβαλάει ακόμα, αλλά τον κάνει να επαναπροσδιορίζεται και να αυτοτοποθετείται σε μια ευρωπαϊκή οικογένεια ευρύτερη και πιο οικεία εκείνης της ελληνικής.
Με το χρόνο η υφήλιος θα γίνει το “καμίνι”, που θα χωνέψει τις διαφορές των ανθρώπων. Θα κατακαούν μέσα όσα σήμερα χωρίζουν τους ανθρώπους. Ειδικά, τα παλιομοδίτικα ρούχα, ακόμα κρεμασμένα στο απέραντο, μοντέρνο πια βεστιάριο της ανθρωπότητας, με τις ταμπέλες στις κρεμάστρες τους φυλή, έθνος, θρησκεία, γλώσσα.
Θα πέσουν μια μέρα τα «΄Εθνη». Αυτά πρώτα. Και θα ακολουθήσουν τα «κράτη». (κράτος=εξουσία,δύναμη). ΄Οσο οι κοινωνίες με την αποεθνοποίηση πλησιάζουν η μια την άλλη, θα επιδιώξουν και θα απαιτήσουν να καταστούν εν τέλει και αντιεξουσιαστικές, αταξικές, κομμουνιστικές.
Κι όσο αν σήμερα, ηχούν παράξενα τέτοιες απόψεις ή αποδυναμώνεται η ισχύς του ήχου τους από τις ζωώδεις, πολεμοχαρείς κραυγές ενός Κιμ Γιουνγκ Ουν , ενός Πούτιν, ενός Τράμπ, τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει την πορεία του ανθρώπου προς την εξέλιξη και την κατάκτηση του ΝΕΟΥ πολιτισμού.
Το εγγυάται η Ιστορία με το δικαίωμα της αυθεντίας, που της εκχωρεί η ιδιότητά της να χαρακτηρίζεται ως ισχυρός «σκληρός δίσκος» της ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ, ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ, ΑΝΘΩΠΙΝΗΣ, ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ.Τ όσο καλότυχοι οι άνθρωποι “αύριο”!
