Αγαπητή Διοτίμα,
Παίρνουμε την αφορμή από την είδηση για τη δραστηριότητα του «Eyes On Gaza» («Τα μάτια στη Γάζα») , μια σειρά από καθημερινές διαδικτυακές συναντήσεις και οκτάλεπτες ομιλίες από ακαδημαϊκούς, ακτιβιστές, νομικούς, γιατρούς, δημοσιογράφους και άλλους, που αναφέρονται στη συνεχιζόμενη καταστροφή στη Λωρίδα της Γάζας με πληροφορίες, αναλύσεις και απόψεις . Αυτές που τα κυρίαρχα “Μέσα ενημέρωσης” (διάβαζε παραπληροφόρησης) του Ισραήλ, πλην της εφημερίδας «Χααρέτζ» , αποσιωπούν παντελώς και δεν τις προβάλλουν ούτε καν στα «ψιλά» των ειδήσεών τους.
Με αυτή την αφορμή, λοιπόν, θα ζητήσουμε από τη συνεργάτιδά μας, πρώτα να σχολιάσει το συχνό αυτό φαινόμενο που συναντάμε κυρίως σε ολοκληρωτικά ,δικτατορικά και όμοια καθεστώτα, όπως στην Κίνα, τη Ρωσία, το Ιράν , τις άλλες χώρες με θεοκρατικά καθεστώτα, αλλά και να απαντήσει στο ερώτημα: Πώς μπορούν οι «αμνοί», τα θύματα που οδηγήθηκαν ή οδηγούνται στη σφαγή να έχουν φωνή, να ακούγεται και το δικό τους δράμα ; Και από την άλλη , οι «λύκοι» ,οι θύτες, που ωρύονται, είτε γιατί διψούν για νέο αίμα, είτε για να καλύψουν με τις κραυγές τους τις αδύναμες φωνές, όσων παλεύουν να ακουστούν εκείνες των θυμάτων , πώς θα ξεσκεπαστούν με δυνατές ιαχές από όσους υπηρετούν την Αλήθεια και τη Δικαιοσύνη , καταγγέλλοντας τις διαχρονικές “σφαγές των αμνών”,αλλά και όσες συμβαίνουν καθημερινά και ακατάπαυστα μπροστά στα μάτια μας;
Homo
_______
Με αυτή την αφορμή ας σταθούμε σε ένα φαινόμενο που συναντάμε συχνά όχι μόνο σε πολεμικές συγκρούσεις αλλά και σε ολοκληρωτικά καθεστώτα – στην Κίνα, τη Ρωσία, το Ιράν, στις θεοκρατίες της Ανατολής, ακόμη και σε “δημοκρατίες” που δρουν σαν αυταρχικά καθεστώτα. Πρόκειται για τη σιωπή που επιβάλλεται στους αδύναμους και την κραυγή που υψώνουν οι ισχυροί.
Η σιωπή των αμνών
Οι «αμνοί» – τα αθώα θύματα πολέμων, καταπίεσης, γενοκτονιών, κοινωνικής αδικίας – σπάνια έχουν φωνή. Ο λόγος τους πνίγεται από τη λογοκρισία, τις απειλές, την αδιαφορία. Η σιωπή τους δεν είναι επιλογή· είναι αναγκαστική. Κι όμως, μέσα από ανεξάρτητες πρωτοβουλίες, από κοινωνικά κινήματα, από την αλληλεγγύη ανθρώπων που στέκονται δίπλα τους, βρίσκουν τρόπους να ακουστούν. Το διαδίκτυο, όσο κι αν επιχειρείται να ελεγχθεί, παραμένει ακόμα το πεδίο όπου το αληθινό μήνυμα μπορεί να περάσει τα σύνορα.
Τα ουρλιαχτά των λύκων
Απέναντί τους οι «λύκοι» – οι θύτες, οι καταπιεστές, οι ισχυροί – δεν μιλούν, δεν διαλέγονται· ουρλιάζουν. Οι κραυγές τους είναι γεμάτες απειλή, μίσος, προπαγάνδα. Ουρλιάζουν για να σπείρουν φόβο, για να καλύψουν με θόρυβο τις ψιθυριστές φωνές των θυμάτων, για να δημιουργήσουν μια δική τους “αλήθεια” που αποκλείει κάθε άλλη εκδοχή.
Η ευθύνη όσων υπηρετούν την Αλήθεια
Μπροστά σε αυτό το δράμα, η ευθύνη των ελεύθερων ανθρώπων, των ανεξάρτητων δημοσιογράφων, των ιστορικών, των ακτιβιστών, είναι τεράστια: να σπάσουν τη σιωπή, να δυναμώσουν τις φωνές των αμνών, να ξεσκεπάσουν τα ουρλιαχτά των λύκων. Η αλήθεια χρειάζεται μάρτυρες, και η Δικαιοσύνη χρειάζεται υπερασπιστές. Αν οι αμνοί μένουν αβοήθητοι, η σφαγή συνεχίζεται. Αν όμως βρουν χείλη να μιλήσουν για λογαριασμό τους, τότε η Ιστορία θα θυμάται όχι μόνο τους θύτες, αλλά και εκείνους που στάθηκαν στο πλευρό των θυμάτων.
Η σιωπή των αμνών μπορεί να είναι αναγκαστική. Μα τα ουρλιαχτά των λύκων δεν είναι ανίκητα, όσο υπάρχουν εκείνοι που τολμούν να φωνάξουν δυνατά την Αλήθεια.