” Οι ΗΠΑ έχουν κατηγορήσει στο παρελθόν, μεταξύ άλλων, τη Ρωσία ότι υποστήριξε και παρείχε όπλα στους Ταλιμπάν το 2018. Όπως υποστήριξε σε συνέντευξή του στο BBC ο στρατηγός Τζον Νίκολσον, τα όπλα αυτά πέρασαν λαθραία στο Αφγανιστάν μέσω του γειτονικού Τατζικιστάν.
«Μας έφεραν στο αρχηγείο όπλα και μας τα έδωσαν ηγετικά στελέχη στο Αφγανιστάν, λέγοντας ότι τα είχαν δώσει Ρώσοι στους Ταλιμπάν».
*****
Το κακό ξεκίνησε από έναν ανεπαρκή ,συμπλεγματικό πρόεδρο της Αμερικής, τον Τζορτζ Μπους. Στην ουσία ο ίδιος ήταν όμηρος της εγκληματικής συμμορίας των newcons , Ράμσφεντ, Τσένι , Γούλφοβιτς, των επικεφαλής των ακραίων Ρεπουμπλικάνων γερακιών. ΄Ηταν αυτοί που από την πρώτη στιγμή εκμεταλλεύτηκαν την ελλειμματική και διαταραγμένη προσωπικότητα του υιού του Μπους του Πρεσβύτερου και τον έπεισαν να πραγματοποιήσει τις δύο εκείνες μοιραίες εισβολές στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Με πρόσχημα πάντα την τραγωδία της 11ης Σεπτέμβρη, την τιμωρία των ενόχων και την εκτόνωση της οργής του Αμερικανικού λαού. Ασφαλώς, όπως έχουμε αναλύσει εδώ, οι λόγοι ήταν εντελώς διαφορετικοί.
Ο Τζορτζ Μπους δεν απαλλάσσεται ,βέβαια, σε καμιά περίπτωση λόγω ανεπάρκειας και διαταραχής προσωπικότητας. Ως Προτεστάντης …αναγεννημένος μπορεί ο ίδιος να πιστεύει πως η “πίστη σώζει” και “καθαρίζει” τις αμαρτίες του. Αλλά για μας, παραμένει ένας ατιμώρητος εγκληματίας πολέμου, ομού με την ομάδα των γερακιών (όσοι ζουν ακόμα) .
Κι ασφαλώς, ένοχοι για τα ίδια εγκλήματα είναι και η Γκεμπελική αμερικάνικη αυτοκρατορία του Τύπου που στην ουσία ανέλαβε την ηθική στήριξη των πολεμοχαρών . Γι αυτό και ως “ηθικός αυτουργός” των μεγάλων αυτών εγκλημάτων ο “Τύπος” παραμένει πρώτος στη λίστα των ενόχων.
Και τόσα χρόνια μετά δεν παραμένουν ακόμα ατιμώρητοι οι δολοφόνοι ιδιοκτήτες εκδότες και υπάλληλοι δημοσιογράφοι των “CNN” ,που μοιάζουν παγκοσμίως όλα σαν…ζόμπι. Συνεχίζουν, ως επαγγελματίες Γκέμπελς να κατευθύνουν ,να καθοδηγούν τα πλήθη και να προπαγανδίζουν ανελλιπώς τα διεφθαρμένα όνειρα και τις προσδοκίες του καπιταλισμού.
Χωρίς τη συμβολή και την ευλογία της δικτατορίας του Τύπου ούτε εκείνες οι εισβολές με τα χιλιάδες θύματα θα μπορούσαν τα γεράκια να αποφασίσουν, ούτε τόσα εγκλήματα πολέμου να διαπραχτούν, ως τώρα ατιμώρητα. Για να μη μιλήσουμε για τα υπόλοιπα καθημερινά τους εγκλήματα που διαπράττουν ως δυνάστες και διεκπεραιωτές της φρικτής λοβοτομής της βούλησης της πλειοψηφίας της παγκόσμιας κοινότητας . Και φυσικά είναι και οι μανιώδεις σκουπιδοπαραγωγοί για τη διατροφή και συντήρηση του ολέθριου για τα άτομα , γνωστού, “αμερικάνικου ονείρου”.
Ο διάδοχός του, ο Μπαράκ Ομπάμα, υπήρξε και τούτος υπεύθυνος , ως Αμερικανός Πρόεδρος για τον τρόπο που χειρίστηκε το ζήτημα της παρουσίας των Αμερικανικών δυνάμεων, σε ξένα εδάφη και ειδικά στο Αφγανιστάν. Αλλά, μεγάλα και τραγικά υπήρξαν επίσης τα λάθη του στην αμερικανική, εξωτερική πολιτική γενικότερα.
΄Ισως ο Ομπάμα ,όπως έχουμε ξαναγράψει, υπήρξε ένας από τους λίγους “μοιραίους” προέδρους των ΗΠΑ για ένα και μοναδικό λόγο. Επί των ημερών του, αναδείχτηκε σε προκλητική ,ιμπεριαλιστική και αδίστακτη δύναμη, ο παρανοϊκός Ρώσος ‘Τσάρος” Πούτιν, ο οποίος, αφήνοντας πίσω του χιλιάδες νεκρούς “έλυσε”, με την κατάκτηση της μισής Ουκρανίας το περίφημο “Ανατολικό ζήτημα” που ταλάνιζε (και συνεχίζει) επί αιώνες την Ευρώπη.
Ατυχής συγκυρία, πρόεδρος της Αμερικής την ίδια εποχή (2014) να είναι ο Ομπάμα. Ως φάνηκε, ο πρόεδρος εκείνος φάνηκε εντελώς “λίγος” και ως ανιστόρητος ο ίδιος, αλλά και οι σύμβουλοί του, αφού επέδειξαν παντελή άγνοια για τα ιστορικά δρώμενα στην Ευρώπη και ειδικά στην τόσο ευαίσθητη ιστορικά περιοχή της Κριμαίας.
Ο Ομπάμα επέτρεψε στον Πούτιν, όχι μόνο να εισβάλει στα Ουκρανικά εδάφη, αλλά και να εδραιωθεί στα ανατολικά και να προσαρτήσει στην ουσία τη μισή Ουκρανία . Και ο μοιραίος αυτός πρόεδρος της Αμερικής σε μια τέτοιας έκτασης προκλητικότητα και πολεμική ενέργεια, η χειρότερη μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, παρέμεινε αδιάφορος και φοβισμένος παρατηρητής! Εξάντλησε τις… επιθέσεις του σε σκληρές ανακοινώσεις, καταγγελίες και ανώδυνα άλλα μέτρα τιμωρίας! Και ως εκεί.
Τέτοια … “αμέλεια” προέδρου των ΗΠΑ δύσκολα συναντά κανείς στην Αμερικανική Ιστορία. Το αποτέλεσμα αυτής της εγκληματικής αδράνειας της υπερδύναμης δεν ήταν μόνο η διχοτόμηση της Ουκρανίας, αλλά και όσα επακολούθησαν μετά στη Συρία με τους 600-700.000 νεκρούς και τα εκατομμύρια πρόσφυγες. Κι αυτό το μέγα έγκλημα ανήκει εξ ολοκλήρου στο Ρώσο δικτάτορα. Με την ακέραιη ευθύνη του Μπαράκ Ομπάμα. Προέδρου μιας μεγάλης χώρας που σεμνύνεται πως είναι επικεφαλής του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΚΟΣΜΟΥ και αγωνίζεται για τα ιδεώδη του. Αλλά δεν έκανε τίποτα να “κρεμάσει ανάποδα στην κεντρική πλατεία της Μόσχας”, έστω και με κόστος μεγάλο, το νέο Χίτλερ της Ευρώπης.
Ο Ομπάμα, ως δημοκρατικός πρόεδρος , διακατεχόταν κι αυτός από το σύμπλεγμα της “δημοκρατικής ευαισθησίας”. Μην κάνουν τίποτα οι δικοί μας, ως αμερικάνικη εξουσία, που θα θυμίζει ή θα παραπέμπει σε Ρεπουμπλικανικές τακτικές.
Ο ίδιος κατατρύχετο επιπλέον κι από το κόμπλεξ , την ανησυχία και την αγωνία να φανεί, ως ο πρώτος έγχρωμος Αμερικανός Πρόεδρος, αγαπητός όχι τόσο στην Αφροαμερικανική κοινότητα, όσο στη Λευκή. Να κρατήσει τη συναίνεση των λευκών, μια και πίστευε πως αυτή των Αφροαμερικανών την είχε στο τσεπάκι.
΄Ετσι εξηγείται το γεγονός πως ως πρόεδρος δεν πρωτοστάτησε αποφασιστικά στην πάταξη των φυλετικών διακρίσεων και με νομοθετικό- κοινωνικό έργο, αλλά και δυναμικά, με τη σκληρή τιμωρία του ρατσιστικού ντελίριου που ξεσπούσε και στις μέρες του από Λευκούς της Αμερικανικής αστυνομίας. Ουσιαστικό και μεγάλο δεν έκανε κάτι για το μέγα πρόβλημα της οριστικής εξαφάνισης του ρατσισμού ο Ομπάμα στην Αμερική. Απέτυχε σε αυτό. Αν και είναι από τα κυρίαρχα προβλήματα οι φυλετικές διακρίσεις στη μεγάλη αυτή χώρα.
Υπήρξε ένας φοβισμένος , κυρίως και αναποφάσιστος πρόεδρος παρά μετριοπαθής και ειρηνοποιός ,όπως παρουσιαζόταν .Και όπως στα άλλα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής, ειδικά στο ζήτημα της απόσυρσης των αμερικανικών δυνάμεων από τα ξένα εδάφη (και το Αφγανιστάν) ,προτίμησε να πετάξει την “καυτή πατάτα” στον επόμενο. Εξάγγελλε μεν την απόσυρση , αλλά έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του ,για να την αφήσει να την επιχειρήσουν οι διάδοχοί του.
Ο επόμενος του Ομπάμα πρόεδρος, ο…πολύς Ντόναλτ Τραμπ ήταν μια άλλη “ιστορία” τούτος. Πονηρός ως έμπορος και απαλλαγμένος από κάθε είδους ηθική ιδεολογία και ανθρώπινη ευαισθησία, πλην βεβαίως, εκείνων των γνωστών Ρεπουμπλικανικών ιδεολογημάτων και ιδεοληψιών του καπιταλισμού και του αμερικάνικου ονείρου. Ρατσιστής, φαλλοκράτης, αδίστακτος, άρπαγας με ο “νόμο”, ήταν ακριβώς η προσωποποίηση της μισής Αμερικής. Του δεξιού Αμερικανού ψηφοφόρου.
Ο Ντόναλντ Τραμπ κυβέρνησε για τέσσερα χρόνια μια μεγάλη χώρα με μια πυξίδα, που ως τέτοια έδειχνε πάντα “βορρά”: Το νόμο της… Αγοράς! Ως επιχειρηματίας και ο ίδιος, εφάρμοσε στην εξουσία την τακτική της διοίκησης μια επιχείρησης. ΄.Ο,τι θέλει ο πελάτης, ο οπαδός, που είναι ένας από τους βασικούς νόμους του εμπορίου. Και τον εφάρμοζε με ιδιαίτερη θρησκευτική ευλάβεια.
Ακόμα και το μέγα εγχείρημά του και ασφαλώς πρωτοποριακού και σπουδαίου, η σύγκρουσή του με τη βιομηχανία των “CNN” και τη συνομοταξία των Γκέμπελς ,τα οφείλουμε να την εντάξουμε σε αυτή τη συμπεριφορά της εμπορικής του ιδιότητας. Λειτούργησε και σε αυτό με νόμους Αγοράς. Είδε πως ο ανταγωνιστής είχε μονοπώλιο, ήλεγχε το εμπόριο , ασφυκτικά και από παντού. Απαράδεκτη τακτική για την Αγορά. Και αποφάσισε πόλεμο μαζί τους.
΄Ενας τέτοιος πρόεδρος θα ήταν ο τελευταίος που δε θα έπαινε είδηση τιί “καυτή πατάτα” του πέταξε ο προκάτοχός του, όσον αφορά την απόσυρση των Αμερικανικών δυνάμεων από το Αφγανιστάν. ΄Ετσι, ως παμπόνηρος επιχειρηματίας, που εκτός των άλλων γνωρίζει ότι η Αγορά για να “περπατήσει” σταθερά θέλει ηρεμία, χωρίς τέτοιου μεγέθους , επικίνδυνες αναταράξεις, έβαλε στην άκρη το πακέτο της απόσυρσης και όπως ο Ομπάμα, απλώς το παρουσίασε και τούτος, ως σχέδιο και ευχή την απεμπλοκή των αμερικανικών δυνάμεων από την κόλαση του Αφγανικού ναρκοπεδίου.
Και …εγένετο Μπάιντεν σύμφωνα με τελευταίες σελίδες της “Γένεσης” των αμερικάνικων εκλογών. Δημοκρατικός, “χαρισματικός” και μάλιστα τυχερός, κέρδισε πάνω στο νήμα τον αγριεμένο, ως χαμένο Τραμπ. (“Οι Δεξιοί δεν ξέρουν να χάνουν”, είναι μέγα χαρακτηριστικό τους και γνωστή ατάκα της επάρατης και αφύσικης ιδεοληψίας τους).
Ο Τζο Μπάιντεν, λοιπόν , λίγους μήνες μετά την ανάληψη της εξουσίας, έκανε πράξη εκείνο που δεν τόλμησαν οι προκάτοχοί του. Απέσυρε τους Αμερικανούς από το Αφγανιστάν και άφησε τη δύσμοιρη χώρα στο έλεος της μανίας των “Τζιχάντ” προς χαρά κα αγαλλίαση Πούτιν, Κινέζων και παντός τρομοκράτη σε επίπεδα κρατικής ηγεσίας ή εγκληματικών ισλαμικών Οργανώσεων .
Αν χαρακτηρίζαμε αυτή την ενέργεια του Αμερικανού ανόητη ή ανεύθυνη, θα ήταν λίγο. Εγκληματική και απάνθρωπη είναι. Κι ακόμα χειρότερα, γιατί έγινε για ένα και μόνο λόγο. Για να ικανοποιήσει ο Μπάιντεν τους ψηφοφόρους του, να δείξει τη διαφορά και να “μπει στο μάτι” των αντιπάλων.
θα ήταν ιστορικά αφελές να πιστέψει κανείς πως ήταν σώφρων και προπαντός ηθική μια τέτοια απόφαση. ΄Εγινε για το θεαθήναι. Για να κερδισθούν οι εντυπώσεις. Και φυσικά κάποια τρισ. δολάρια απαραίτητα για το νέο πρόεδρο να προχωρήσει στο “κοινωνικό” πρόγραμμα που εξάγγειλε προεκλογικά.
Η Αμερική, μόνο ο ανόητος, ο ανιστόρητος και ο φανατικός, δε δέχεται πως σήμερα είναι η μοναδική υπερδύναμη , που μπορεί να διασφαλίσει τα ιδεώδη του ελεύθερου Κόσμου και τις αξίες της Δύσης .Οι νέες κοινωνίες που περιμένουμε δε θα προκύψουν από καθεστώτα Πούτιν ή Ταλιμπάν και Ιράν. Ούτε με τις γνωστές επαναστάσεις, βαμμένες με αίμα, Θα είναι η εξέλιξη, η καινούρια μορφή, απαλλαγμένη από τα σημερινά αρρωστήματα, της αμερικανικής κοινωνίας. Ουδεμία άλλη δύναμη σήμερα στη γη μπορεί να εγγυηθεί αυτή την πρόοδο, την εξέλιξη των κοινωνιών σε ανώτερες μορφές, που νομοτελειακά ακολουθούν και “αντιγράφουν” την “εξέλιξη των ειδών” στη Φύση.
Αλλά, οι ηγέτες της υπερδύναμης οφείλουν, ιδιαίτερα οι Δημοκρατικοί, να αντιληφθούν πως τα συμφέροντα της χώρας τους δεν είναι πάνω από εκείνα του ελεύθερου κόσμου. Οι ΗΠΑ “πολιτογραφήθηκαν” παγκόσμια ως οι προστάτες της Δύσης, του ελεύθερου κόσμου. Το αποδέχονται και το καλλιεργούν και οι ίδιες. Οφείλουν να τιμούν έμπρακτα αυτή την ιδιότητα.
Βεβαίως, ουδείς αρνείται πως με ένα Ρώσο αρπακτικό και ένα Κινέζο σε ιδεολογική σύγχυση και τρικυμία εν τω κρανίω , δε θα στηρίξεις τα συμφέροντα της χώρας σου. Αυτονόητο. Αν και σε πολλές περιπτώσεις στο παρελθόν , Αμερικανικές κυβερνήσεις ακολούθησαν στην εξωτερική τους πολιτική, αποκλειστικά και μόνο αυτή τη γραμμή. “Τι μας συμφέρει”.
Η Αμερική, όμως σήμερα δεν είναι η ίδια με χτες. Αφήνει το παλιό “πουκάμισο του φιδιού” να λιώσει. Γίνεται περισσότερο ανθρώπινη-ανθρωποκεντρική, υπεύθυνη. Σαν να συνειδητοποίησε το ρόλο που της ανατέθηκε. Αυτό ιστορικά μπορεί κανείς να το διαπιστώσει εύκολα στις μέρες μας.
Μια τέτοια, λοιπόν, “εγγυήτρια” των αξιών του ελεύθερου κόσμου Δύναμη δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται ,επικοινωνιακά, για “εσωτερική κατανάλωση”, να εγκαταλείπει στο έλεος της τρομοκρατίας των διεστραμμένων Ταλιμπάν έναν ολόκληρο λαό , ΄Εστω και αν το κόστος σε όλα τα επίπεδα, ήταν ακριβό για τις ΗΠΑ.
΄Ηταν ηθικά απαράδεκτη η κίνηση του Προέδρου των ΗΠΑ να απασφαλίσει την βόμβα Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν με την αποχώρηση του αμερικανικού στρατού. Πέρα από την ανθρωπιστική ευθύνη από την εγκατάλειψη του “προβάτου στο στόμα του λύκου”, οφείλει να γνωρίζει πως μια τέτοια απόφαση θέτει σε σοβαρό κίνδυνο και την ίδια την ασφάλεια των ΗΠΑ και της Ευρώπης.
Η παράνοια των λογής “Τζιχαντιστών” καιροφυλακτεί. Η Καμπούλ σύντομα θα γίνει πλέον το μυστικό άντρο τους. Και όχι μόνο τούτοι. Οι επίσης “Ταλιμπάν” της άλλης “έκδοσης”, της Ρωσίας, της Κίνας, της Β. Κορέας , του Ιράν κ.α, “τρίβουν τα χέρια” τους με τέτοια εξέλιξη. “Ο Λύκος”, ως γνωστό, στην αναμπουμπούλα χαίρεται”.
΄Εκανες “χαρακίρι”, πρόεδρε Μπάιντεν. Σε πολλά επίπεδα. Τώρα…θα τρέχεις και δε θα φτάνεις. “΄Ανοιξες τον ασκό του Αιόλου”. Ο “ταμίας των ανέμων” των αρχαίων Ελλήνων “ας βάλει το χέρι του” . Να τους μαζέψει πίσω, πριν ξεσηκώσουν τσουνάμια και τυφώνες. Θα προλάβει;