Κυριάκος Μητσοτάκης. Επιδειξίας , ΝΑΙ. Κίνουρης, ΟΧΙ.
Α΄
“Με ανακοίνωσή τους, οι εργαζόμενοι του υπουργείου Πολιτισμού στηλιτεύουν την ανάρτηση της προέδρου του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων (ΣΕΑ) και στελέχους του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Δέσποινας Κουτσούμπα, με την οποία βωμολοχεί σε βάρος του πρωθυπουργού.
Στην ανακοίνωση της Πανελλήνιας Ομοσπονδhttps://www.youtube.com/watch?v=PCNvu2qDJEIίας Εργαζομένων του Υπουργείου Πολιτισμού γίνεται λόγος για χυδαίο κατήφορο της προέδρου του ΣΕΑ.
«Αισθανόμαστε λύπη, συμπαράσταση, και ενσυναίσθηση απέναντι στους Αρχαιολόγους του Υπουργείου, που διασύρονται εν όλω από προσωπικές και αδιανόητες αναρτήσεις της Προέδρου τους στα social media», γράφουν οι εργαζόμενοι.
Πηγή: iefimerida.gr
Β΄
Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήρισε «επιδειξία» τον Μητσοτάκη- Ένταση στη Βουλή
Σφοδρές αντιδράσεις προκάλεσε στη Βουλή το γεγονός ότι η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Σουλτάνα Ελευθεριάδου χαρακτήρισε «επιδειξία» τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
«Έρχεστε εδώ για να δικαιολογήσετε τα αδικαιολόγητα και να ικανοποιήσετε τον εγωκεντρικό, επιδειξία, ανέμελο αρχηγό σας», είπε από το βήμα της Βουλής η κ. Ελευθεριάδου.
Κυρία Ελευθεριάδου, χαρακτηρίσατε τον πρωθυπουργό της χώρας επιδειξία, σας ζητώ με τη συναίνεσή σας να διαγραφεί ο υβριστικός χαρακτηρισμός», είπε ο αντιπρόεδρος της Βουλής στη βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ.
«Δεν παίρνω πίσω τον χαρακτηρισμό γιατί υπάρχουν δεκάδες, να μην πω εκατοντάδες, δημοσιεύματα εν μέσω πανδημίας, στα οποία επιδεικνύει και ο κύριος πρωθυπουργός και η σύζυγός του τα πλούτη τους», ήταν η απάντηση της κ. Ελευθεριάδου.
«Αφού αρνείστε, κάνω χρήση του δικού μου δικαιώματος και παρακαλώ στα πρακτικά να διαγραφεί η φράση της κυρίας Ελευθεριάδου με τον συγκεκριμένο χαρακτηρισμό», συνέχισε ο κ. Κακλαμάνης.
Γ΄
ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΕΙΡΑ ΘΕΟΔΩΡΑ
“Κατά τον συγγραφέα, ήταν κόρη κάποιου «αρκουδιάρη», που τον έλεγαν Ακάκιο. Γεννημένη στο περιβάλλον ενός τσίρκου, η Θεοδώρα δεν μπορούσε παρά να ακολουθήσει μια προδιαγεγραμμένη πορεία. Πριν ακόμη ωριμάσει, εμφανίστηκε στη σκηνή ενός τσίρκου, γεγονός καταδικαστέο από την ηθική του Βυζαντίου, εφόσον οι «γυναίκες της σκηνής» ήταν πασίγνωστες για την ανηθικότητά τους. Εκτός από τις χυδαίες παραστάσεις τους, προσέφεραν στους άνδρες και «άλλου είδους» υπηρεσίες. Ο Προκόπιος περιγράφει με πολύ άσχημο τρόπο ότι εφόσον η Θεοδώρα δεν είχε ακόμη ωριμάσει, επιδιδόταν σε ασέλγεια παρά φύσιν. Ωριμάζοντας, έγινε μια τυπική «παρακατιανή», κατά τον συγγραφέα, δηλαδή μια πόρνη, που προσέφερε τις υπηρεσίες της σε πεζούς στρατιώτες, ακόμη και σε δούλους. Αδίστακτη και «ξετσίπωτη», συνήθιζε να αλλάζει συχνά εραστές, με κόλπα του κρεβατιού όλο και πιο ασυνήθιστα: «Πουθενά στον κόσμο δεν γεννήθηκε κανείς παραδομένος σε κάθε είδους ηδονή, όσο αυτή». Ο Προκόπιος την παρουσιάζει μάλιστα να παραπονιέται ότι θα ήθελε να έχει περισσότερες… τρύπες, ώστε να ηδονίζεται πιο πολύ! Το αγαπημένο της νούμερο στο τσίρκο, κατά τον λιβελογράφο, ήταν να τοποθετεί κόκκους σιταριού στα απόκρυφά της σημεία, τα οποία τσιμπούσαν χήνες, προκειμένου να φάνε το σιτάρι. …
Περιζήτητη πλέον στα συμπόσια, επιδιδόταν σε ολονύχτια όργια με όλους τους συνδαιτυμόνες. Όπως με περισσή υπερβολή αναφέρει ο συγγραφέας, μια φορά σε ένα συμπόσιο συνουσιάσθηκε με περισσότερους από 40 άνδρες. «Με τόση λαγνεία καμάρωνε για το κορμί της, ώστε φαινόταν ότι δεν έχει το αιδοίο της στη φυσική του θέση, όπως οι άλλες γυναίκες, αλλά ότι το έχει στο κούτελο». Ήταν πασίγνωστη για τον έκλυτο βίο και τη λαγνεία της και κάθε συνάντηση μαζί της είχε καταντήσει να θεωρείται το πλέον βρώμικο πράγμα. «Αλλά και εκείνοι που την πλησίαζαν, αμέσως αποκαλύπτονταν ότι δεν το συνήθιζαν να συνουσιάζονται κατά τους νόμους της φύσης. Αργότερα, η Θεοδώρα έφυγε μαζί με κάποιον Εκηβόλο, που είχε αναλάβει τη διοίκηση της Πενταπόλεως (περιοχή με πέντε πόλεις στη Λιβύη), ο οποίος όμως την έδιωξε. Έτσι, η Θεοδώρα βρέθηκε να ασκεί ξανά το συνηθισμένο της επάγγελμα, πουλώντας άνομα το κορμί της. Αρχικά, πήγε στην Αλεξάνδρεια, έπειτα αφού περιπλανήθηκε σε όλη την Ανατολή επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη, ασκώντας σε κάθε πόλη το επάγγελμά της. Μόλις όμως έφθασε εκεί, την ερωτεύτηκε ο Ιουστινιανός παράφορα, αιχμάλωτος ίσως από τα κόλπα της στο κρεβάτι. Στην αρχή την συναναστρεφόταν ως ερωμένη, μολονότι την είχε ανυψώσει στο αξίωμα της πατρικίας. Η Θεοδώρα λοιπόν, κατάφερε αμέσως να αποκτήσει υπέρμετρη δύναμη και τεράστια πλούτη, «γιατί για τον άνθρωπο αυτόν -όπως συνήθως συμβαίνει με τους τρελά ερωτευμένους- το πιο γλυκό πράγμα στον κόσμο ήταν να κάνει όλα τα χατίρια της αγαπημένης του και να της προσφέρει όλα τα πλούτη του κόσμου. Όσο για το κράτος, καιγόταν σαν προσάναμμα για χάρη αυτού του έρωτα»….
****
΄Οπως έχουμε γράψει κατ΄επανάληψη, ένα από τα δυνατά εργαλεία του ιστορικού για την προσδοκώμενη κατανόηση μιας ιστορικής κρίσης, είναι και η απόδοση σκληρών χαρακτηρισμών σε ένα ιστορικό πρόσωπο, τους οποίους κάποιοι μπορεί και να τους αποκαλούν με πλήθος άλλων συνώνυμων και συγγενικών λέξεων, όπως ανοίκειους, ανάρμοστους, απρεπείς. Ακόμα και υβριστικούς, εμπαθείς, άσεμνους, αήθεις, απάδοντας στα ευπρεπή γλωσσικά , κοινωνικά ειωθότα.
Αν το ζητούμενο της Ιστορίας είναι η εύρεση και η κατάθεση της αλήθειας για πρόσωπα και δρώμενα, τότε η χρήση και τέτοιας μεθόδου, δεν μπορεί να είναι ούτε αποκλεισμένη -απαγορευμένη, ούτε να χαρακτηρίζεται ως “ατυχής”, άκομψη ή εκφράζουσα το χαρακτήρα και την “παιδεία” εκείνου που τις παραθέτει. Φτάνει, ο στόχος να είναι ιστορικός. Και ο συγγραφέας να είναι ο… “καθ΄ύλην αρμόδιος”.
Να μείνουμε εδώ σε μια διευκρίνιση. ΄Αλλο σκληρός, άτεγκτος, ανοίκειος χαρακτηρισμός και άλλο χυδαίος. Η “σκληρή γλώσσα” δεν είναι απαραίτητα και χυδαία. Μπορεί ο ιστορικός να κάνει καλά τη δουλειά του ,ακόμα και στην περιγραφή “πιπεράτων περιστατικών” , όπως παραπάνω ο Προκόπιος , για να χαρακτηρίσει το “ποιον” της Θεοδώρας, χωρίς να καταφεύγει σε χυδαιότητες και σεξιστικές αναφορές. (Ο “Ιστορικός του Ιουστινιανού” , …διέπραξε ,πάντως, το ιστορικό αυτό ατόπημα -ολίσθημα για τη δυστυχή Θεοδώρα).
Εμείς από την αρχή, υιοθετήσαμε και ακολουθούμε εδώ αυτήν ακριβώς την ιστορική “πεπατημένη” της κρίσης για πρόσωπα και γεγονότα. Οι περισσότεροι από τους “κλασικούς” ιστορικούς συνηθίζουν και κάποιοι ανελλιπώς να ακολουθούν στα γραπτά τους αυτή την οδό: Σκληρή, αμείλικτη, “ανοίκεια” χρήση λέξεων, αλλά ουδέποτε ύβρεις, χυδαιότητες ,βωμολοχίες και προστυχιές (λούμπεν λεξιλόγιο). ΄Ομως, “ιστορική αδεία” ο συγγραφέας μπορεί κάποτε να αναπαράγει, να παραθέτει, όταν είναι απαραίτητο , επακριβώς ειπωμένες από άλλους, χυδαίες και υβριστικές λέξεις και φράσεις.
Κι αν ο ιστορικός δεν μπορεί και δεν πρέπει “δεοντολογικά” να προσφεύγει σε χυδαιότητες ή στη χρήση σεξιστικού λεξιλογίου, για να διατυπώσει αυτό που θα μπορούσε να το κάνει μόνο με αυστηρές, ακόμα και “αδυσώπητες”- ,”ανελέητες” λέξεις και φράσεις ,ως χαρακτηρισμούς, δε συμβαίνει το ίδιο με την υπόλοιπη κοινωνία. Αν ο ιστορικός περνά, και μάλιστα συχνά αυτά τα εσκαμμένα και ανατρέπει τα επιστημονικά δεδομένα, ίσως δεν είναι και ο καλύτερος στο έργο του. Η ειδοποιός αυτή διαφορά του με τους υπόλοιπους, έχει να κάνει με την ιδιότητα και τα χαρακτηριστικά που διακρίνουν τον Ιστορικό, οποίος δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να λειτουργεί στο έργο του “θυμικά” και με ανακλαστικά του πλήθους.
Ο ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΧΩΡΕΙ ΣΕ ” ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ”. Ακόμα και τη δική του ιδεολογική ταυτότητα ως πολίτης , την καταθέτει υποχρεωτικά, τουλάχιστον , όσο “λειτουργεί” , ως ιστορικός .Κι αν στερείται τέτοιων βασικών, “εκ των ων ουκ άνευ” χαρακτηριστικών, τότε θεωρείται στρατευμένος, μη αντικειμενικός και ανεπαρκής ως επιστήμονας.
Για τη διευκόλυνση της κατανόησης αυτής της αρχής, αναφέρουμε πως τέτοιας κατηγορίας ΄Ελληνες ,νεότεροι και σύγχρονοι ιστορικοί, υπήρξαν οι περισσότεροι, όπως ενδεικτικά ο Κων. Παπαρρηγόπουλος και ο Γιάννης Κορδάτος (Δεν αναφερόμαστε σε συγγραφείς ” ευκαιριακά ιστορίζοντες” χωρίς να έχουν την ιδιότητα του ιστορικού και ως εκ τούτου το δικαίωμα και τη θεσμική άδεια να συγγράφουν ιστορικά θέματα, όπως οι σύγχρονοι, πχ. Ραφαηλίδης, Χαριτόπουλος, Καργάκος, Πλεύρης , Φ. Φραγκούλης κ.α ).
Για τους υπόλοιπους ανθρώπους , όμως, τα πράγματα είναι πιο απλά και λιγότερο δεσμευτικά. Η κοινωνία έχει κανόνες για τους οποίους ανάλογα με τα πρόσωπα και τις περιστάσεις, είναι πότε αυστηρή και πότε εντελώς χαλαρή και αδιάφορη, αν καταπατούνται. Ειδικά λεκτικώς. Ούτως ή άλλως, “η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει”!
Αν ένας , που τον χτύπησαν αναίτια στη μέση του δρόμου στα αίματα μέσα , ακουγόταν να λέει δημόσια “άντε γ@μήσου, ρε π@υστη”, ουδείς θα αντιδρούσε. Αλλά να πεις το ίδιο, ό,τι και να σου έχει κάνει, σε πρόσωπο “κύρους” και “θεσμικό και μάλιστα δημόσια, μεγάλο μέρος της κοινωνίας, θα το χαρακτήριζε ως ανεπίτρεπτο.
Αν βγαίναμε, για παράδειγμα, σε τίτλο του ιστορικού μας σάιτ και γράφαμε Γαμιέσαι Μητσοτάκη, μαλάκα (χωρίς εισαγωγικά), θα είμαστε, όντως , κατάπτυστοι .΄Οπως, όμως, δεν είναι ο τύπος παραπάνω που επλήγη από τις πυρκαγιές και στην απόγνωση και την οργή του χρησιμοποίησε αυτή τη φράση για τον πρωθυπουργό. Είναι μια συνηθισμένη λαϊκή, ατάκα, την οποία ο καθένας θα μπορούσε να την πει σε ανάλογες περιπτώσεις Και όσο για τον “τόπο και το χρόνο” , που θα την ξεστομίσει, σε ιδιωτικές ή δημόσιες στιγμές, αυτό πρωτίστως εξαρτάται από τη ικανότητα διαχείρισης των θυμικών αντιδράσεων του κάθε ατόμου.
Αλλά μήπως , π.χ , ο Χίος στο “Μακελειό” και ο Χατζηνικολάου στη “Realnews” θα δίσταζαν να εκφραστούν κατά τον ίδιο τρόπο; Αφού για τους Γκεμπελίσκους, ισχύει απολύτως και σε όλα το αρχαίο “έξεστιν Κλαζομενίοις ασχημονείν”;
΄Οπως έχουμε πάλι υποστηρίξει εδώ , ο Χατζηνικολάου, ο Βαξεβάνης ,ο Παππάς και ο Χίος δεν έχουν ΚΑΜΙΑ ουσιαστική διαφορά ,ιδεοληπτική ή άλλη, πλην μιας. Αυτής του ύφους. Ο μεν Χίος θα χρησιμοποιούσε την ίδια φράση και χωρίς να την έχει πει ο πυρόπληκτος παραπάνω, αλλά οι υπόλοιποι, δημοσιογραφικώς και κοσμίως φερόμενοι (σοβαροφανείς όντες), αν ποτέ τη χρησιμοποιούσαν, θα την έβαζαν απαραίτητα σε εισαγωγικά ή θα κατέφευγαν στην απαλλακτική ενοχών και ποινικών ευθυνών, λύση των αποσιωπητικών.
Το ίδιο με τον πυρόπληκτο και “αθυρόστομο” του ” Μητσοτάκη γαμιέσαι, μαλάκα”, ισχύει και για τη βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ που αποκάλεσε στη Βουλή τον πρωθυπουργό, “επιδειξία”. ( Αδόκιμος όρος. Ο κυριολεκτικός της αρχαίας ελληνικής γλώσσας είναι “ΚΙΝΟΥΡΗΣ*. Δες αρχαία σεξιστική λίστα λέξεων-φράσεων στο τέλος ) .
Και η λέξη, όντως είναι συνώνυμη και συγγενική ,αλλά περισσότερο ενδεικτική-αποκαλυπτική και φορτισμένη του επιδειξιομανούς. Το περίεργο εδώ, πάντως, είναι πως θίχτηκε και αντέδρασε οργισμένα, χαρακτηρίζοντας χυδαία τη λέξη, ένας βουλευτής της Ν.Δ, που δε διακρίνεται ιδιαίτερα στην προσωπική του ζωή για την τήρηση των καθιερωμένων κανόνων και προτύπων της ελληνικής κοινωνίας. Και δεν το λέμε για κατάκριση της σεξουαλικής του ιδιαιτερότητας. Σε καμιά περίπτωση, όμως, δεν ισχύει για τα δημόσια πρόσωπα ,ό,τι για τους ιδιώτες πως, δηλαδή, “στην προσωπική μας ζωή ,είμαστε ό,τι θέλουμε”. Αυτή η αρχή δεν αναιρείται, μόνο αν το δημόσιο πρόσωπο δηλώνει επίσης δημόσια τις όποιες ιδιαιτερότητές του, ειδικά τις σεξιστικές.
Αλλά, πράγματι είναι ακατανόητο και σφόδρα υποκριτικό να καταγγέλλεις και μάλιστα οργισμένα κάποιον, που καίγεται το σπίτι του και θεωρεί υπεύθυνη την ανικανότητα της κυβέρνησης και προσωπικά του πρωθυπουργού γι αυτό, και …του τα ψέλνει λαϊκά (“γαλλικά”) ή να ενοχλείσαι για τη λέξη “επιδειξίας” που στην ουσία είναι λίαν επιεικής για να χαρακτηρίσει κάποιον με 32 διαμερίσματα και μέγα παράνομο πλούτο ,που αρνείται, μάλιστα, να δικαιολογήσει την προέλευσή του. Το “άκρον άωτον” της υποκρισίας και της διαπλοκής!
Αν θα είχαμε μια ένσταση για τη χρήση τέτοιων λαϊκών λέξεων και εκφράσεων από τα μέλη της σύγχρονης κοινωνίας μας είναι τούτη. Μια γλώσσα φορτωμένη με τέτοιους σεξιστικούς όρους, δείχνει τον πατριαρχικό και φαλλοκρατικό προσανατολισμό της κοινωνίας, παλιότερα και σήμερα. Γιατί, δηλαδή, η φράση “θα σε γ@μήσω αν σε πιάσω στα χέρια μου” είναι απειλητική, φοβιστική , τιμωρητική; Αλλά, ωσαύτως και υποτιμητική, προσβλητική; ΄Οποιος “γ@μάει” είναι ο “άντρας” , ο επιβήτορας, ο ισχυρός ,που “ηδύνεται”, αλλά ταυτόχρονα τιμωρεί, ταπεινώνει και εξουσιάζει;
Κάποτε η γλώσσα που στις μελλοντικές κοινωνίες θα είναι ΜΙΑ και ΚΟΙΝΗ, θα απαλλαγεί από τέτοιες “μεταφορές και παρομοιώσεις με σεξιστικό περιεχόμενο.΄Οπως, επίσης, θα αποβάλλει φράσεις θρησκευτικές στην καθημερινό λόγο (πρβλ. “Χριστός και η Παναγιά”, “πρώτα ο Θεός”, Παναγιά μου, βάλε το χέρι σου” και τα συναφή). Κι ακόμα , τουλάχιστον η ελληνική γλώσσα, σεβόμενη τον εαυτό της, οφείλει, ως “μητέρα” πολλών ευρωπαϊκών γλωσσών, να απαλλαγεί από το βάρος ελληνικών γεωγραφικών- τοπογραφιών και τοπωνυμικών από τα ονόματα (ιστορικά ανύπαρκτα τα περισσότερα ) “Αγίων, Οσίων και Μεγαλομαρτύρων” .Στα 10 ελληνικά χωριά και μέρη, σχεδόν τα μισά, έχουν ονόματα θρησκευτικά!
(*) Αρχαίο ελληνικό σεξιστικό λεξιλόγιο.
ΑΒΡΟΒΑΤΗΣ: θηλυπρεπής άνδρας με γυναικείο βάδισμα
ΑΝΑΣΕΙΣΙΦΑΛΛΟΣ: φιλήδονη γυναίκα που πιάνει και κουνάει τον φαλλό
ΓΛΩΤΤΟΔΕΨΕΩ: κάνω “μασάζ” με τη γλώσσα
ΓΥΝΑΙΚΟΠΙΠΗΣ: μπανιστιρτζής (= γυναίκα + οπιπτεύω)
ΔΡΟΜΑΣ: πόρνη του δρόμου
ΕΣΧΑΡΑ: γυναικείο αιδοίο (από το ίσχω (εμποδίζω)
ΕΥΠΥΓΟΣ: γυναίκα με ωραίο πισινό ( = ευ + πυγή )
ΚΑΣΣΩΡΙΣ: πόρνη (από το κάσις (αδελφός, εταίρος))
ΜΥΖΟΥΡΙΣ: γυναίκα που βυζαίνει πέος (μυζάω + ουρά (πέος)
ΠΟΣΘΩΝ: άνδρας με μεγάλο πέος ( = από το πόσθη(πέος)
ΗΔΟΝΟΘΗΚΗ: το αιδοίο
ΚΥΝΤΕΡΟΣ: ο αναίσχυντος, ο κοπρίτης ( κύων)
ΚΙΝΟΥΡΗΣ αυτός που περπατά επιδεικνύοντας τα γεννητικά του όργανα ( κινέω + ουρά)
ΛΕΧΡΙΟΣ (λεχρίτης)]
ΛΥΔΙΑ: η πόρνη πολυτελείας.
ΛΟΧΜΗ: το τριχωτό αιδοίο (λόχμη (θάμνος)
ΣΠΟΔΗΡΙΛΑΥΡΑ: κοπρολάγνος (λαύρα =απόπατος)
ΧΑΛΚΙΔΙΤΙΣ: φτηνιάρα γκόμενα