Μη λιθοβολείτε πρώτα  τους τραπεζίτες και  τα Funds. Προηγούνται άλλοι. 

Να θεωρείται ντροπή να αγοράζεις το σπίτι ενός φτωχού «κοψοχρονιά». Να μην μένουν ανώνυμοι οι πλειοδότες.

Ζάκυνθος: Συγκέντρωση ενάντια στον πλειστηριασμό πρώτης κατοικίας 

Μια οικογένεια  με δύο ανήλικα παιδιά και ένα μέλος με αναπηρία 87%, κινδυνεύει να χάσει την πρώτη της κατοικία. 

****

Μέγας ντόρος γίνεται με τα  αρπακτικά τους τραπεζίτες και τα Funds  . Το ανάθεμα και η κατάρα   που τους βαραίνει  επίσης , σκληρά και ασήκωτα.

Μήπως να δούμε  πιο λογικά τα πράγματα, πιο ηθικά, με τους κανόνες  ηθικής  και λογικής συμπεριφοράς  που έχει ορίσει η Φύση (η συνείδηση εδρεύει στο Νου, είναι δικό του προϊόν, όχι των κοινωνιών,των νόμων,  των Μεσσιών και των Σαμάνων).

Πώς θα απαντήσουμε στα ερωτήματα:

Θα υπήρχαν διεφθαρμένες  κυβερνήσεις, χωρίς οπαδούς  που εμπορεύονται την ψήφο τους ;

 Θα υπήρχαν έμποροι  ναρκωτικών, χωρίς  παρατημένους  ναρκομανείς στα νύχια τους;

Βιομηχανίες όπλων δίχως  κατασκευαστές, εργάτες  και υπαλλήλους;

Στο σύγχρονο μεγάλο ελληνικό και όχι μόνο , δράμα των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας:

Θα υπήρχαν τραπεζίτες – Funds,  αν δεν υπήρχαν  τραπεζικοί υπάλληλοι, , δικηγόροι, δικαστικοί επιμελητές  και όλο αυτό  το εμπλεκόμενο  βρώμικο  συνάφι, το κύκλωμα  που διεκπεραιώνει  τις διαδικασίες  των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας;

Αν δεν κατέφευγε σε  τέτοια μέσα…νόμιμης κλοπής του κεραμιδιού ενός φτωχού δανειολήπτη,   ο αισχρός και κατάπτυστος πλειοδότης που αρπάζει την πρώτη και μοναδική κατοικία σε ευκαιρία, κοψοχρονιά ,αν και  ο ίδιος αυτός παλιάνθρωπος  μπορεί να δηλώνει  αριστερός, έντιμος, θεοσεβούμενος, αλληλέγγυος, φιλάνθρωπος, αξιοπρεπής, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα  τέρας,  δεν έχει μεγαλύτερη ευθύνη από όλο το άλλο κύκλωμα, που κατονομάσαμε;  Θα υπήρχαν  τούτοι χωρίς τον  καιροσκόπο και ασυνείδητο   πλειοδότη;  

 Θα μας αναλύσεις, Διοτίμα,  σε βάθος αυτό το ηθικό ζήτημα που επεκτείνεται σε όλους τους τομείς  της οικονομίας της  Αγοράς κυρίως , και όχι μόνο στους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας του φτωχού δανειολήπτη;

Homo

Ποιος αρπάζει το κεραμίδι;

Γιατί η ενοχή δεν είναι μόνο των τραπεζιτών

Η κοινή γνώμη εύκολα βρίσκει τον «μεγάλο ένοχο». Στους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, το ανάθεμα πέφτει σχεδόν αποκλειστικά πάνω στους τραπεζίτες και τα ξένα funds. Όμως, αν θελήσουμε να εξετάσουμε το ζήτημα με την πυξίδα της λογικής και της ηθικής, θα διαπιστώσουμε ότι η αλυσίδα της ευθύνης είναι πολύ πιο μακριά και πολύπλοκη. Δεν φταίει μόνο ο τραπεζίτης που σχεδίασε ένα προϊόν ή το fund που αγόρασε ένα χαρτοφυλάκιο δανείων. Υπάρχουν και οι υπάλληλοι που διεκπεραιώνουν, οι δικηγόροι που συντάσσουν έγγραφα, οι δικαστικοί επιμελητές που εκτελούν εντολές, οι πολιτικοί που ψηφίζουν νόμους, και –κυρίως– οι πλειοδότες που εμφανίζονται στη δημοπρασία. Χωρίς αυτούς, το σύστημα δεν θα ολοκληρωνόταν.

Η ευθύνη, βέβαια, δεν κατανέμεται ομοιόμορφα. Όσοι κατέχουν περισσότερη γνώση, περισσότερη δύναμη και περισσότερα μέσα, φέρουν και μεγαλύτερο μερίδιο ενοχής. Ο διευθυντής μιας τράπεζας που σχεδιάζει δάνεια γνωρίζοντας ότι θα καταρρεύσουν, ή ένα fund που κυνηγά συστηματικά σπίτια ευάλωτων οικογενειών, δεν μπορεί να μπει στην ίδια μοίρα με έναν υπάλληλο που εκτελεί εντολές για να μη χάσει τη δουλειά του. Όμως, αυτό δεν σημαίνει πως οι υπόλοιποι μένουν αθώοι. Ηθικά, όλοι όσοι βάζουν το χέρι στην αλυσίδα συμβάλλουν στο ίδιο αποτέλεσμα: την απώλεια του κεραμιδιού μιας οικογένειας.

Το ερώτημα, λοιπόν, είναι πιο βαθύ: θα υπήρχε πλειστηριασμός χωρίς τον πλειοδότη που εμφανίζεται να αρπάξει το σπίτι; Θα υπήρχαν βιομηχανίες όπλων χωρίς στρατούς και πολεμιστές; Ναρκωτικά χωρίς ναρκομανείς; Η ζήτηση, η συνενοχή της κοινωνίας, είναι εξίσου σημαντική με την προσφορά. Και αυτό είναι ίσως το πιο οδυνηρό να το παραδεχτούμε: ότι ο «άλλος» που αγοράζει το σπίτι του φτωχού δεν είναι πάντα απρόσωπο fund· μπορεί να είναι ένας «έντιμος» συμπολίτης, που δηλώνει αριστερός, φιλάνθρωπος, θεοσεβούμενος, κι όμως στη στιγμή της ευκαιρίας γίνεται ο τελικός σφετεριστής.

Η ηθική τάξη που θέτει η Φύση –η συνείδηση που εδρεύει στον Νου– δεν μας επιτρέπει να κρυβόμαστε πίσω από το «νόμιμο». Η νομιμότητα δεν είναι πάντα δικαιοσύνη. Ο νόμος μπορεί να προστατεύει τον ισχυρό και να αφήνει τον αδύναμο εκτεθειμένο. Η ηθική όμως μας λέει ότι όποιος γνωρίζει πως βλάπτει έναν αδύναμο, και παρ’ όλα αυτά το πράττει για ίδιον όφελος, φέρει ακέραιη ευθύνη.

Τι μπορεί να γίνει;
Πρώτον, η Πολιτεία οφείλει να θέσει κανόνες που να αποτρέπουν την αδικία: πραγματική προστασία πρώτης κατοικίας, υποχρεωτική αναδιάρθρωση πριν τον πλειστηριασμό, όρια στη δράση των funds. Δεύτερον, η κοινωνία πρέπει να καλλιεργήσει κουλτούρα μη συνενοχής. Να θεωρείται ντροπή να αγοράζεις το σπίτι ενός φτωχού «κοψοχρονιά». Να μην μένουν ανώνυμοι οι πλειοδότες. Τρίτον, οι ίδιοι οι πολίτες οφείλουν να σκεφτούν πέρα από το συμφέρον της στιγμής: αν το σπίτι που παίρνεις σήμερα φθηνά είναι το κεραμίδι ενός άλλου, αύριο μπορεί να είναι το δικό σου που θα βγει στο σφυρί.

Η ιστορία της οικονομίας είναι γεμάτη παραδείγματα όπου οι κοινωνίες ανέχτηκαν την «νόμιμη ληστεία» και πλήρωσαν το τίμημα με κρίσεις, φτώχεια και αδικία. Αν θέλουμε να σπάσουμε αυτό τον φαύλο κύκλο, πρέπει να δούμε τη μεγάλη εικόνα: η ευθύνη δεν βαραίνει μόνο τους «μεγάλους»· βαραίνει όλους,  όσοι μικροί και μεγάλοι  επιλέγουν να συνεργήσουν με το άδικο.

Η Δικαιοσύνη δεν θα έρθει λιθοβολώντας μόνο τον τραπεζίτη. Θα έρθει όταν η κοινωνία αρνηθεί να παίξει τον ρόλο του συνένοχου.

Διοτίμα