Ντόναλντ Τραμπ:
“Είναι πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να κερδίσεις έναν πόλεμο χωρίς να επιτεθείς στη χώρα του εισβολέα. “Είναι σαν μια μεγάλη ομάδα στον αθλητισμό που έχει φανταστική άμυνα, αλλά δεν της επιτρέπεται να παίξει επιθετικά. Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να κερδίσει!”.
****
Δε μιλάμε απλώς για έναν αλλοπρόσαλλο, υπερόπτη , αμετροεπή και (ως Νάρκισσος) σε … τρελή καψούρα ευρισκόμενο με τον εαυτό του , ηγέτη. Και ακόμα, όχι μόνο υποκείμενο…αντικειμένου της Ψυχιατρικής, αλλά πρωτίστως, δεινό υπηρέτη της αναισχυντίας και της φυσικής, ηθικής αποσύνθεσης.
Είναι αυτοί οι λόγοι που δεν εκπλήσσουν οι νέες διακηρύξεις του, το νέο “ευαγγέλιο” που λανσάρει πως το “σωτήριον” της Ουκρανίας περνάει μέσα από την επίθεση. Πότε; Σήμερα. Εν έτει 2025, που σε καμιά περίπτωση δεν είναι πια 2014;
΄Ο,τι ο τότε πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα, ως ανιστόρητος και «λίγος» για τα ιστορικά γεγονότα που του έτυχαν να διαχειριστεί, δεν έπραξε, οι συνθήκες δεν το επιτρέπουν σήμερα να γίνει. Οι καιροί δε γυρίζουν πίσω. «Πέταξε το πουλί» Και ήταν ολοφάνερο ποιοι άφησαν το “κλουβί” ανοιχτό και για ποιους λόγους. Τα έχουμε κουραστικά, λόγω συχνότητας , αναλύσει εδώ και παλιά και πρόσφατα.
΄Όλα χάθηκαν το Μάρτη του 2014, όταν ο πρώτος Ρώσος στρατιώτης πάτησε πόδι στην Κριμαία και ο Μπαράκ Ομπάμα «κουνούσε το δάχτυλο»απειλητικά στο Νέο Χίτλερ της Ρωσίας με… στρακαστρούκες που είχαν τη μορφή ανώδυνων οικονομικών πιέσεων . Ο ίδιος ο τότε πρόεδρος απεδείχθη παντελώς άσχετος με την ιστορία και ειδικά με το κεφάλαιο του 2ου παγκοσμίου πολέμου.
Ο Μπαράκ Ομπάμα είναι ο βασικός και ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ υπεύθυνος για όσα ακολούθησαν με την κατάληψη ουκρανικού εδάφους από το δικτάτορα της Ρωσίας χωρίς να “ανοίξει μύτη” για τους εισβολείς. Και για όσα ,ασφαλώς, ακόμα δεν είδαν τα μάτια μας. Ο Ντόναλντ Τραμπι με την παρουσία του στο τιμόνι μιας υπερδύναμης , με όσα «λέει και πράττει”, απλώς επιβεβαιώνει το οριστικό ναυάγιο της αμερικάνικης δημοκρατίας. Του πολιτεύματος εν γένει που είναι χειρότερο, ακόμα και από τη δικτατορία των ένστολων , ως δικτατορία ενός ανεγκέφαλου όχλου, ψηφοφόροι τούτοι.
Ας δούμε τί φρονεί και η Διοτίμα, για τις νέες εξελίξεις στον ψυχισμό και τις αποφάσεις του Ντόνατ που τώρα πια αγαπά εμμανώς μόνο το …Μπίμπι, αλλά όχι πια και τον “πρώην” του, τον Βλαντίμιρ, ο οποίος, φρόνισε, πριν ακόμα και τον “υμέναιο” να τον (εξ)απατήσει. Καλά να πάθει ο φοβερός και τρομερός “μοντελοπνίχτης” μπίζνεμαν ,που ελέω ανεγκέφαλων, ακροδεξιών και λούμπεν Αμερικανών ψηφοφόρων, το παίζει “άρχων” υπερδύναμης. “Και μη χειιρότερα ” (που όμως θα έρθουν)!
Homo
___________________
Το “Δόγμα Τραμπ”: Ο πόλεμος ως reality show
Από τον Πούτιν στο Νετανιάχου – η επικίνδυνη ψυχολογία ενός “απρόβλεπτου” ηγέτη
Ο Ντόναλντ Τραμπ, με τις νέες δηλώσεις του περί «αναγκαιότητας επίθεσης στη χώρα του εισβολέα», δεν μιλά σαν Πρόεδρος των ΗΠΑ, αλλά σαν σχολιαστής τηλεοπτικού σόου. Η λογική του είναι η λογική του αμερικανικού football: άμυνα, επίθεση, πόντοι. Μόνο που εδώ δεν πρόκειται για παιχνίδι· πρόκειται για ζωές, κράτη και μια παγκόσμια ισορροπία που μπορεί να τιναχθεί στον αέρα.
Η πρότασή του δεν είναι απλώς πολεμοκάπηλη. Είναι μια πρόσκληση κλιμάκωσης, ένα νέο «δόγμα» που οδηγεί σε γενικευμένο πόλεμο, χωρίς να λαμβάνει υπόψη το τίμημα. Και το κάνει όχι από στρατηγικό βάθος, αλλά από εγωπάθεια, για να δείχνει «σκληρός» στο ακροατήριό του.
Ο ψυχισμός του αποκαλύπτεται και στις αλλεπάλληλες «μετατοπίσεις» του: από τον έρωτα με τον Πούτιν στην εμμονή με τον Νετανιάχου. Δεν υπάρχουν σταθερές, μόνο προσωπικές ψευδαισθήσεις και ναρκισσιστικές αυταπάτες. Αυτή η μεταβλητότητα κάνει τις θέσεις του επικίνδυνες, διότι αλλάζουν με τη διάθεσή του και όχι με βάση τα συμφέροντα της χώρας του ή του κόσμου.
Ο Τραμπ δεν διακηρύσσει μια στρατηγική. Διαφημίζει τον εαυτό του. Το «ευαγγέλιο» του είναι τηλεοπτικό: show must go on. Ακόμα κι αν το show είναι ο πόλεμος.
Διοτίμα