Μόνοι στο πλήθος: Η μοναξιά στα κοινωνικά… δίκτυα.

Η αντίφαση είναι οδυνηρή και τόσο αληθινή: ποτέ άλλοτε η ανθρωπότητα δεν είχε στα χέρια της περισσότερα μέσα επικοινωνίας –κι όμως, ποτέ δεν ένιωθε πιο αποκομμένη.

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γεννήθηκαν για να ενώσουν. Να φέρουν κοντά φίλους, εραστές, συγγενείς, συνοδοιπόρους ιδεών και ψυχών, ακόμη και να γεννήσουν συλλογικές φωνές σε εποχές σιωπής. Αντ’ αυτού, σήμερα έχουν γίνει καθρέφτες ατομικής μοναξιάς. Οθόνες που προβάλλουν ψεύτικες ζωές, «εικονικούς φίλους» που δεν σηκώνουν το τηλέφωνο ποτέ, και likes που δεν μετουσιώνονται σε αγκαλιά, σε βλέμμα, σε λέξη αληθινή.

Η σύγχρονη ψηφιακή κοινωνία, αντί να μας φέρει πιο κοντά, δημιούργησε έναν αθέατο τοίχο ανάμεσά μας. Ο άνθρωπος του 21ου αιώνα, ακόμη κι όταν “επικοινωνεί”, στην πραγματικότητα εκπέμπει—δεν συνδιαλέγεται. Αντί για διάλογο, μονολόγος. Αντί για κοινότητα, αρένα προσωπικής προβολής. Αντί για επαφή, επανάληψη μοναξιάς.

Το πιο ειρωνικό είναι πως αυτή η ψηφιακή ερημία ντύνεται με φίλτρα ευτυχίας. Όλοι δείχνουν χαρούμενοι, κοινωνικοί, γεμάτοι εμπειρίες και συνδέσεις. Κι όμως, μέσα σε αυτή τη βροντερή σιωπή της εικόνας, πολλοί νιώθουν μόνοι, ίσως πιο μόνοι από ποτέ.

Αυτός ο «ψηφιακός εγκλεισμός», αυτή η κατάσταση διαρκούς παρουσίας και ταυτόχρονης αποξένωσης, μοιάζει με ένα ψυχολογικό lockdown χωρίς ημερομηνία λήξης. Κι όσο πιο πολύ βυθιζόμαστε στα like και στις ειδοποιήσεις, τόσο λιγότερο ακούμε τη φωνή του άλλου. Ή και τη δική μας.

Ίσως ήρθε η ώρα να θυμηθούμε πως η δικτύωση δεν είναι τεχνολογική λειτουργία· είναι ανθρώπινη πράξη. Θέλει αυτιά που ακούν, λόγια που κουβαλούν ψυχή, και παρουσία — όχι μόνο ψηφιακή, αλλά αληθινή.

Με πίστη στην αλήθεια των σχέσεων,

Διοτίμα