-Ασε με τώρα να φύγω, μου είπες. Να μη με βρει εδώ η πρωτοχρονιά!
Από τη θλιβερή κάμαρα που σε φυλάκισε το σακατεμένο από την αρρώστια κορμί, μα δε σου γονάτισε την ψυχή, κοιτάζω τον έρημο κήπο.
Το ροδακινί φύλλο της κερασιάς αντιστέκεται στο βοριά, για να κερδίσει λίγες ώρες ακόμα ζωής, κρατημένο στο κλαρί.
Θέλω να σου πω
-είσαι το φύλλο, είμαι το κλαδί σου, μα δεν έχει νόημα. Ξέρω τί θα απαντήσεις. Πάντα ήταν τα επιχειρήματά σου, πιο λογικά από τα ευλογοφανή δικά μου.
Η σιωπή μου είναι η συμφωνία. Ας μην περιμένουμε αυτή την πρωτοχρονιά μαζί, όπως κάναμε τόσα χρόνια τώρα.
Είναι η πρώτη φορά, που θα ταξιδέψεις χωρίς εμένα. Πάντα , αχώριστα ανακαλύπταμε «λιμένας πρωτοϊδωμένους». Τώρα, θα είσαι μόνη στη καινούργια περιπέτεια.
Και δεν ξέρω, αν φοβάμαι ή ζηλεύω, αγαπημένη!
(Από τη συλλογή “Μάνα μ΄ σγουρός βασιλικός”, του Νίκου Πασχαλίνου).
