Τα «λευκά πουκάμισα»! Από την υπέροχη γερμανική ταινία ” ΤΟ ΚΥΜΑ” ( THE WAVE) Από τις λίγες άριστες. Πού δεν εξιλεώνουν, όμως, τον εξαθλιωμένο, παγκόσμιο κινηματογράφο. Είναι μια αληθινή ιστορία!
΄Ενας Γερμανός εκπαιδευτικός εφαρμόζει στο σχολείο του το πείραμα “Το Τρίτο Κύμα”, που είχε πραγματοποιηθεί στην Αμερική το 1967. Οι μαθητές της τάξης του, που απέκλειαν την πιθανότητα ο Ναζισμός να συμβεί ξανά, συμφώνησαν να συμμετάσχουν σε ένα ολοκληρωτικό και αυστηρό «κίνημα» που διοργάνωσε ο ίδιος ο καθηγητής σε αυταρχικά, εξουσιαστικά πρότυπα.
΄Οντως, η ομαδική συμμετοχή των μαθητών της τάξης , ο κοινός σκοπός, η διαφορετικότητα που διέκρινε την ομάδα από τους άλλους μαθητές του σχολείου και ο στόχος να διαδώσουν τις ιδέες τους, δημιούργησαν ένα ξέφρενο κύμα ενθουσιασμού και στις υπόλοιπες τάξεις. Το «κίνημα» που ξεκίνησε ως παιχνίδι, κατέληξε τελικά σε ένα εφιάλτη, που ακόμα και ο ίδιος ο δάσκαλος ήταν αδύνατο πια να ελέγξει και να σταματήσει.
Θυμηθήκαμε την υπόθεση της ταινίας με αφορμή μια μάζωξη προ ημερών στη γενέτειρα σε «τραπέζι» συμπατριωτών, με ανθρώπους που με κάποιους απ΄ αυτούς είχαμε να βρεθούμε , μπορεί και 40 χρόνια . Το φαγοπότι από τις χαιρετούρες , τα φιλέματα, τα «άσπρο πάτο» και «να πεθάνει ο χάρος», εξελίχτηκε αρχικά σε (δια)μάχη και τελικά σε κανονική σύγκρουση μεταξύ των συνδαιτημόνων με αφορμή (τί άλλο;) τα….κομματικά.
Η ομήγυρη χωρίστηκε σε δύο ομάδες. Από τη μια οι οπαδοί της Νέας Δημοκρατίας σε συμμαχία και κοινή ιδεολογική πλατφόρμα με κάποιους ΝεοΟρθόδοξους και ΝεοΝαζί. Από τη άλλη, ψηφοφόροι και αντιδεξιοί από …ΠΑΣΟΚ και κάτω. Και έγινε το… έλα να δεις! «Σφάχτηκαν» οι πατριώτες και συμμαθητές. Λίγο ακόμα, αν κάποιοι από μας δεν τραβούσαμε τα πιο κουτσαβάκια ένθεν και εκείθεν, θα είχαν βγει μαχαίρια.
Τελευταία χρόνια, αποφεύγω να έχω κοινωνικές επαφές με Δεξιούς. (Με ΝεοΝαζί… ούτε καλημέρα!) . Ξέρω πια καλά τη συμπεριφορά και την τακτική της Δεξιάς. Από τους οπαδούς της Νέας Δημοκρατίας, ως τα μέλη των αδερφών φασιστικών και ναζιστικών μορφωμάτων. Δεν έχουν διαφορές. Τερατογεννήσεις, της ίδια άρρωστης και σάπιας μήτρας είναι όλοι τους.
Ειδικά οι ΝεοΔημοκράτες. Δεν είναι μόνο η προκλητικότητα και η αμετροέπεια του… σαραντακατό της βίας και της νοθείας. Είναι οι παλαβομάρες, οι φανατικές, ρατσιστικές, απάνθρωπες , αφύσικες και ανιστόρητες απόψεις τους.
Δεν τους αντέχω πια ,ούτε και ως ανάσα δίπλα μου. Μου στερούν το οξυγόνο του μυαλού και της ψυχής . Με δηλητηριάζουν ύπουλα. Και όπως δεν κατάφερα ποτέ να γίνω «Μιθριδάτης», με σκοτώνουν οι πράξεις και οι λόγοι τους.
Το χειρότερο είναι άλλο. Ξέρω, βλέπω καθαρά μπροστά μου με τα μάτια τα Ιστορίας την Ελλάδα και τους ΄Ελληνες, λίγα χρόνια μετά. ΄Όταν «θα φάει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι». ΄Ο,τι οι ΄Ελληνες δεν έζησαν από το 2010 ως το 2015,κι αυτό ελέω Ευρώπης, δε θα επαναληφθεί τούτη τη φορά.
Είναι λίγα τα χρόνια . Δεν υπήρξε ο απαραίτητος, ιστορικός χρόνος για εκτόνωση. Δυο χρεοκοπίες- δεινή φτωχοποίηση και εξαθλίωση ίδιων γενιών εν ζωή , μέσα σε (ούτε) 20 χρόνια, είναι σίγουρο πού θα οδηγήσουν. Δε θα αποφύγουν οι ΄Ελληνες τη σύγκρουση. Είναι τόσο σίγουρο ,όσο και η ιστορική διαβεβαίωση πως «η βία οδηγεί σε βία» και πως ο «σκλάβος δεν έχει να χάσει, παρά τις αλυσίδες του».
Δεν αναρωτιέμαι πια πώς κατάντησε έτσι αυτός ο τόπος. Δεν είναι μόνο η Ιστορία που τα έχει ξεκαθαρίσει αυτά τα ζητήματα. Ακόμα και από ταινίες λίγο «ψαγμένες» με ιστορικό και πολιτικό -κοινωνικό υπόβαθρο και προβληματισμό , παίρνεις απαντήσεις. Το «ΚΥΜΑ» παραπάνω, είναι ένας ακόμα δυνατός προβολέας στα σκοτάδια και τους ζόφους των δικών μας ημερών.
΄Ετσι «φτιάχνονται»- «ντοπάρονται» οι φανατικοί σε κάθε ομάδα. Στο κόμμα, το ποδόσφαιρο, τη θρησκεία, τα έθνη, τις φυλές. ΄Ιδια συνταγή αξεπέραστη, αναντικατάστατη, στερεοτυπική.
Βαριά συνειδητοποίηση κοινωνικής ή «εθνικής» αδικίας, ταπείνωση ,εξευτελισμός, φτώχεια, βία, καταπίεση, “χαρισματικός”(!) αρχηγός που εμπνέει και συσπειρώνει. Με τέτοιες αιτίες και αφορμές ξεσπούν στις ανθρώπινες κοινωνίες αλλά και τα έθνη-κράτη οι συγκρούσεις. Τις περισσότερες φορές αιματηρές και πολύχρονες. Είτε με «ξένους», αλλόφυλους εχθρούς, είτε με «δικούς» , αλλά εχθροί και τούτοι.
Ποιος περίμενε, μόλις μερικές δεκαετίες από την πτώση του Ναζισμού, να ξαναβγούν τα ίδια φαντάσματα του εθνικισμού, του ρατσισμού, του εξτρεμισμού και της ριζοσπαστικοποίησης, όπως στο 2 παγκόσμιο πόλεμο, στη Συρία, τη Ρωσία, τη Μέση Ανατολή αυτή την ώρα; Δεν ήταν οι Ρώσοι και οι Ουκρανοί που λίγο καιρό πριν έλιαζαν τα καλλίγραμμα κορμιά τους στις παραλίες της Τουρκίας, της Ελλάδας και της Ισπανίας; Ποιος να το φανταστεί πως οι δύο όμαιμοι λαοί θα σφάζονται μεταξύ τους με τέτοια αγριότητα και μίσος ;
Να μείνουμε στον τόπο μας. Η Δεξιά μετά το τέλος του πολέμου, καταφεύγει πάντα σε πραξικοπήματα (βία, νοθεία, δικτατορίες, στημένα παιχνίδια, άλωση -κακοποίηση θεσμών, εξαγορές, κινδυνολογία, προπαγάνδα ), για να καλύψει το αριθμητικό και ιδεολογικό κενό που είχε πάντα με την Αριστερά. Μετά το ΄50 μέχρι σήμερα, το 20% κλέβει τη διακυβέρνηση της χώρας από το υπόλοιπο 80% του εκλογικού σώματος με κάθε είδους πραξικοπήματα, διαφθορά, απάτη, ατιμωρησία, κομματική αλητεία.
Είναι πολλά τα χρόνια που κακοποιείται βάναυσα η λαϊκή βούληση. Που έχει βυθίσει η Δεξιά στη φτώχεια, τη μιζέρια και την ταπείνωση το μεγαλύτερο κομμάτι του ελληνικού λαού. Αν εξαιρέσουμε το Παπανδρεϊκό διάλειμμα, που φωτίστηκε για λίγο και η άλλη πλευρά σε 75 ολόκληρα χρόνια (!), όλο το υπόλοιπο μεγάλο διάστημα, η ελληνική κοινωνία στη μεγάλη της πλειοψηφία βογκά. Ασφυκτιά κάτω από το βάρος κάθε είδους εκμετάλλευσης, καταπίεσης, απάτης, ολοκληρωτισμού.
Η τελευταία και συνεχιζόμενη κυβερνητική λαίλαπα του Μητσοτακικού καθεστώτος, η χειρότερη όλων των τελευταίων δεκαετιών, έχει ξεπεράσει κάθε κόκκινη γραμμή. Η λίστα των εγκλημάτων της, τεράστια. Καθημερινά σχεδόν τα επισημαίνουμε, παλιά και νέα. Το ίδιο και των ενόχων και υπόδικων.
Το ερώτημα, μετά από αυτές τις διαπιστώσεις, είναι τούτο: Πώς η παράταξη της ελληνικής Δεξιάς, με σταθερή κομματική βάση ,όπως είπαμε που δεν ξεπερνά το 20% και στις πιο βολικές για την ίδια περιπτώσεις από τις συμπεριφορές της λεγόμενης «κινούμενης άμμου» των ψηφοφόρων, το 25%, καταφέρνει πάντα να έχει το πάνω χέρι;
Η απάντηση βρίσκεται στα… «λευκά πουκάμισα» της ταινίας που αναφέραμε . Ακόμα χειρότερα στις…αμφιέσεις των οπαδών της ευρύτερης Δεξιάς . Τους γνωστούς μελανούς χιτώνες των φασιστών της Ιταλίας του Μουσολίνι και τις στρατιωτικές στολές των ναζί του Χίτλερ και σήμερα του Πούτιν, που έντυσαν έτσι ολόκληρους λαούς.
Η ομαδική παράκρουση των ιδεασμών της Δεξιάς έχει απήχηση στους οπαδού της τέτοια, που δεν έχει η Αριστερά για ένα λόγο. Η Δεξιά ιδεοληψία, απευθύνεται στα ζωώδη ένστικτα, σε ιδεασμούς και τσιτάτα, όπως η καθαρότητα των φυλών, ο πατριωτισμός στον εκφυλισμό του εθνικισμού , η δύναμη του ισχυρού, που είναι και το υπερισχύον δίκαιο κατά το σοφιστή.
Η Αριστερά έχει … «ιεραποστολικό κύτταρο. Τη «χριστιανική» αποστολή, θα λέγαμε των πρώτων ημερών των αδελφικών, κοινών δείπνων. Στηρίζει την ιδεολογία της στη ΘΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΟΡΑ. Την αλληλεγγύη, την ισότητα, την ειρήνη, την αδερφοσύνη, την αφιλοκέρδεια. ΄Ό,τι ακριβώς δεν επιτάσσουν ,ούτε θέλουν τα ένστικτα, που δε δαμάζονται από αξίες, αρετές , αρχές, πανανθρώπινες, διαχρονικές και απαράγραπτες.
Όπως εύστοχα το διατύπωσε ο Χριστός στην παραβολή του πλούσιου νέου που ήθελε να τον ακολουθήσει :
« Έφη αυτώ ο Ιησούς. ει θέλεις τέλειος είναι, ύπαγε πώλησον σου τα υπάρχοντα και δος πτωχοίς, και έξεις θησαυρόν εν ουρανώ, και δεύρο ακολούθει μοι. ακούσας δε ο νεανίσκος τον λόγον απήλθε λυπούμενος, ην γαρ έχων κτήματα πολλά».
Η Δεξιά συσπειρώνει εύκολα και δυναμικά τα …λευκά της πουκάμισα (διαβάζεται και… «λευκά της κολάρα»), επειδή ακριβώς είναι παράταξη του ΠΑΡΕ. «Δούλεψε να φας και κλέψε νά ‘ χεις».
Σε αντίθεση με την Αριστερά που, προτείνει ως βασική της αρχή το ΔΩΣΕ. Αρετή που εμπερικλείει την αφιλοκέρδεια ,την προσφορά ,τη θυσία. Δύσκολος δρόμος και διαβατός από λίγους και εκλεκτούς. Είναι κι αυτός ο λόγος που σε αντίθεση με τη Δεξιά, η αντίπαλη ιδεολογία, υπηρετείται από πλήθος διανοούμενων και ηρώων.
Για τον ίδιο λόγο οι Δεξιοί ηγέτες «εμπνέουν» και συσπειρώνουν τους έχοντας δεξιά ανακλαστικά . Αρπακτικά και αιμοβόρα. ΄Ετσι, όπως δεν μπορεί να ισχυρίζονται,όμως, πως δεν έχουν, οι προφασιζόμενοι αριστερές ιδέες (αντιδεξιές στη σωστότερη διατύπωση) και έχοντες …δεξιές τσέπες .
Στην Ελλάδα, αν εξαιρέσεις τις γενιές των “Μπελογιάννηδων”, η αντιδεξιά παράταξη δεν είχε την τύχη να υπηρετείται από άλλες τέτοιες μορφές. Αρχηγούς και “οπαδούς”. Γι αυτό και δε συσπειρώνεται και δεν κυβερνά!
Το ιστορικό δίλημμα παραμένει για τον αριστερό κόσμο. ΄Η θα κυβερνήσει, ως επαναστατική Αντιδεξιά ή «θα ρίξει πολύ νερό στο κρασί» του και θα αφήσει ένα Στέφανο Κασσελάκη, να πειραματιστεί σε νέα μοντέλα εξουσίας με κύριο χαρακτηριστικό τη ανάδειξη και τη συντήρηση του αντίπαλου δέους. Μέσο δρόμος δεν υπάρχει!