Αν δε γίνει σύντομα μια παγκόσμια επανάσταση στη σκέψη ,τη νοοτροπία, την εκπαίδευση, οι γενιές, αρχής γενομένης από τις ήδη υπάρχουσες , θα αντιμετωπίσουν σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης των κοινωνιών τους. Κι αν, παράλληλα, δεν αφεθεί η Ιστορία ανεξάρτητη να επισημάνει και να καταδικάσει με την αυστηρότητα της δικής της κρίσης τις “ημέρες τις ακρίδας” που περνάμε, ο σεβασμός στις αξίες και τς αρχές με τις οποίες γενεές γενών πορεύτηκαν και σε κάποια “πέτρινα χρόνια” πολλοί έδωσαν και τις ζωές τους γι΄αυτές, θα εκπνεύσει.
Και ουδείς μπορεί να προβλέψει αυτή την ώρα, που ακόμα βρίσκονται εν ισχύ, έστω και ασθενέστερης μορφής, συγκρινόμενες με παλιότερες εποχές, πόσο επικίνδυνες και για την ίδια τη συνέχιση της ζωής, θα είναι εκείνες που θα αντικαταστήσουν τις “παραδοσιακές”, τις δουλεμένες στο αμόνι των σκληρών αιώνων της ανθρώπινης πορείας και χαρακτηριζόμενες, ως αναφαίρετες, απαράγραπτες, φυσικές και αναλλοίωτες αξίες. Να θυμίσουμε επιγραμματικά πόσο ικανοποιητικά, ως θαυμάσια, λειτούργησαν ως εφαλτήριο αγώνων οι αξίες, σχεδόν στο σύνολό τους για τις περισσότερες ευρωπαϊκές κοινωνίες ,λίγες δεκαετίες πριν,όταν ξέσπασε η χολέρα του Ναζισμού και κλήθηκαν οι γενιές της εποχής εκείνης να την αντιμετωπίσουν με σθένος, ως την ολοκληρωτική ,την οριστική εξαφάνισή του. Και τα κατάφεραν ηρωικά και εν τιμή, ως είδος ανθρώπου.
Η διάβρωση σήμερα, όμως, τείνει να πάρει διαστάσεις καθολικής, παγκόσμιας κρίσης,πρωτοφανούς παθογένειας. Τα πράγματα είναι χειρότερα,όμως, στη χώρα μας, στην οποία τα τελευταία χρόνια μέχρι τώρα ,ενέσκηψαν σμήνη μεγαλόσωμων και αδηφάγων τέτοιων ακρίδων που καταβροχθίζουν στο πέρασμά τους κάθε μορφή “πράσινης” ζωής. ΄Υπουλα,ομαδικά,αδίστακτα έχουν επιπέσει επί πάσης οριζόμενης ως sine qua non προϋπόθεσης για την επιβίωση του κράτους δικαίου, της έννομης πολιτείας και της υγιούς κοινωνικής ζωής.
Στις άλλες χώρες,ειδικά του λεγόμενου Δυτικού κόσμου,αν και σε αυτές είναι φανερή πλέον η κατίσχυση της απειλής εξαφάνισης της “χλωρίδας” των αξιών, ιδιαίτερα εξαιτίας της υπερτροφικής παρουσίας της “οικονομίας της αγοράς” , της μάστιγας του καταναλωτισμού και της ασθένειας του σεξισμού, όμως μπορεί κανείς να διακρίνει τη διαφορά ,τουλάχιστον με την Ελλάδα. Κι αυτό εκ μόνου του γεγονότος πως σε εκείνες τις χώρες, λειτουργούν ακόμα ή φαίνεται να λειτουργούν, έστω και μη επαρκώς σε κάποιες και σε άλλες ευστοχότερα, οι θεσμοί και ειδικά αυτός της δικαιοσύνης.
Στη χώρα μας εδώ και λίγα χρόνια ξέσπασε μια πρωτοφανής κρίση αξιών,που οι παλιότερες γενιές ,οι περισσότερες δεν βρίσκονται εν ζωή πλέον, αδυνατούσαν να αντιληφθούν και να ερμηνεύσουν. ΄Οταν ζεις μέσα σε μια πραγματικότητα συνεχούς αντίστασης και επαναστατικής, ιδεολογικής δράσης (Κατοχή, Ανταρτοπόλεμος), χαλυβδώνεσαι με αρχές και αξίες,όπως της ελευθερίας, της αφιλοκέρδειας, της θυσίας, της αλληλεγγύης της συντροφικότητας, της αξιοπρέπειας, που υπό “φυσιολογικές” συνθήκες είναι αδύνατον να τις ζήσεις στην έκταση και το πάθους εκείνων των ταραγμένων εποχών.
Φαντάζεται κανείς από μας σήμερα πώς είναι να βρίσκεσαι με την πλάτη στο τοίχο απέναντι από τα ναζιστικά πολυβόλα και να πεθαίνεις με το χαμόγελο στα χείλη, ζητωκραυγάζοντας ” Ζήτω η Ελευθερία”; Είναι συγκλονιστικές στιγμές, που ακόμα και όταν οι συνθήκες το απαιτούσαν, άνθρωπος χωρίς αξίες,ιδανικά, πίστη στις διαχρονικές παραπάνω αξίες ,ουδέποτε θα μπορούσε να τις βιώσει. ΄Ετσι, κάπως “προκύπτουν” και οι ήρωες, που δε γεννιούνται τέτοιοι, αλλά γίνονται. Οι συνθήκες είναι αυτές ,που διαμορφώνουν τους ηρωικούς χαρακτήρες.
Αλλά και μετά τη λήξη του πολέμου και της ήττας του αριστερού κινήματος στην Ελλάδα, στα πέτρινα χρόνια τους παρακράτους, της δολοφονίας Λαμπράκη,των πιστοποιητικών των κοινωνικών φρονημάτων της Καραμανλικής ΕΡΕ, οι αξίες για τη πλειοψηφία του ελληνικού λαού,δεν υποχώρησαν στο ελάχιστο. Αντίθετα, νέες αντιστασιακές απαιτήσεις, αναζωογόνησαν τη διάθεση για αντιπαράθεση των ίδιων αξιών στην καταδυνάστευση της ελληνικής κοινωνίας από τη λαίλαπα της οργής, του φανατισμού και της χρησιμοθηρίας του πελατειακού κράτους που έχτισε στη χώρα η Δεξιά.
Ο “Ανένδοτος” του Γεωργίου Παπανδρέου, η πραγματική και γενικευμένη, αντιστασιακή λαϊκή εξέγερση κατά της Χούντας στο Πολυτεχνείο, η επανακάμψασα Καραμανλική απειλή που ενέσκηψε με τη μεταπολίτευση,οι νέοι νεκροί, όπως η Κανελλοπούλου και ο Κουμής, κορμιά που έπεσαν σε διαδηλώσεις και αγωνιστικές αντιπαραθέσεις με το άγριο και αντικοινωνικό κράτος της Ν.Δ τώρα πια ,θα συνεχίσουν να τροφοδοτούν ιδεολογικά με τις ίδιες αξίες το μεγαλύτερο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας.
Κι όλα αυτά, μέχρι τη νίκη του ΠΑΣΟΚ το 1981, που έφερε στην εξουσία τον ηγέτη των σοσιαλιστών Ανδρέα Παπανδρέου . Είναι η εποχή που η αριστερή, εκλογική πλειοψηφία θα αναθέσει στους σοσιαλιστές να διαχειριστούν την κρατική εξουσία. Και είναι αυτή, ακριβώς, η περίοδος που σηματοδοτεί για πρώτη φορά την απίσχανση των κλασικών ,των παραδοσιακών αξιών, με τις οποίες γαλουχήθηκαν γενιές ιδεολόγων Ελλήνων πριν. Αλλά και την εν καιρώ, επιβραδυντική μεν, αλλά πάντως, υφέρπουσα διάβρωση σχεδόν ολόκληρου του κοινωνικοί ιστού.
Αν και η διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, άλλαξε εν πολλοίς την κρατική συμπεριφορά και τη μεταχείριση των πολιτών με την άσκηση μιας ,έστω και με τα “δεκανίκια”, αριστερής πολιτικής, ενός κοινωνικού κράτους , κυρίως για όσους τόσα χρόνια βρέθηκαν στη “σκοτεινή” πλευρά της Σελήνης, δυο κορυφαία αρνητικά φαινόμενα σηματοδότησαν αυτήν ακριβώς τη φθορά των αξιών και των παραδεδομένων, αριστερών κυρίως, αξιών.
- Η γιγάντωση του κομματικού κράτους ,εκείνο των Πρασινοφρουρών. ΄Οχι, βέβαια πως πριν δεν υπήρχε κομματικό,πελατειακό κράτος. Αντίθετα, το κράτος της Δεξιάς ήταν μόνο πελατειακό, παραταξιακό. Αλλά ήταν στη “φύση”, στο DNA ενός τέτοιου κράτους μια όμοια συμπεριφορά. ΄Οχι, όμως, μιας σοσιαλιστικής, αριστερής εξουσίας, που δεν ήταν ούτε καπιταλιστική , αλλά΄ούτε σταλινική.
- Τα αλλεπάλληλα φαινόμενα διαφθοράς και διαπλοκής των ανθρώπων του κυβερνώντος τότε ΠΑΣΟΚ σε όλα τα επίπεδα. Με τον ίδιο τον πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου, να χρηματίζεται ασύστολα για να κτίσει το “κωλόσπιτο της Μιμής”,κατά την προσφιλή φράση του Ευάγγελου Γιαννόπουλου. Αλλά και μεγαλόσχημα στελέχη του κόμματος να ενδίδουν επίσης στις σειρήνες της διαπλοκής και της αισχρής διαφθορά,κυρίως σε υπουργεία και οργανισμούς διαχείρισης πακτωλού δημοσίου χρήματος.
Τα δυο αυτά φαινόμενα αποτέλεσαν την απαρχή της πτώσης, της διάβρωσης και της απαξίωσης των…αξιών,που ίσχυαν μέχρι τότε και πρόσφεραν στην ελληνική κοινωνία πλούσιες ιστορικές σελίδες από ηρωισμούς, αυταπάρνηση και αγώνες. ΄Ηταν κάτι ανάλογο με το ξήλωμα ενός πουλόβερ, όταν φεύγουν οι πρώτες κλωστές. ΄Ενα ντόμινο παρενεργειών,μιας θανατηφόρου γάγγραινας που μόλυνε ολόκληρο τον ιστό της ελληνική κοινωνίας. Αλλά, ιδιαίτερα, το τμήμα της εκείνο που διέθετε ως τότε, αρχές και αξίες, αριστερά ανακλαστικά, αλλά και περγαμηνές αγώνων.
Σε λίγα χρόνια μέσα το “πουλόβερ” ξηλώθηκε εντελώς.Η άνοδος στην εξουσία του Κώστα Καραμανλή, υπήρξε η χαριστική βολή στο θάνατο των αξιών. Ο ανιψιός του κακού δαίμονα της Ελλάδας, και μοιραίου αρχηγού της μεταπολεμικής Δεξιάς, του Κωνσταντίνου Καραμανλή,έφερε τα πάνω- κάτω. Αποσυρναρμολόγησε εντελώς τις ήδη απορρυθμισμένες μηχανές του κοινωνικού κράτους. Χωρίς ούτε καν το επιβεβλημένο,έστω και για τα προσχήματα, ευρωπαϊκό ήθος της φιλελεύθερης παράταξης να διαφυλάξει, με εγκληματικό θράσος μέσα σε 7 χρόνια “τίναξε την μπάγκα στον αέρα”. Κι αυτό, για να ταϊσει τη “γαλάζια ακρίδα” που ενέσκηψε με χειρότερες καταστροφικές διαθέσεις από εκείνες πριν των πρασινοφρουρών. Το αποτέλεσμα ήταν ο διπλασιασμός του χρέους και η εκτίναξη του ελλείμματος πάνω από 15%. Η χρεοκοπία της χώρας ήταν πλέον γεγονός και αποτέλεσε παγκόσμιο όνειδος για τη χώρα και των χαρακτηρισμό των Ελλήνων ως ενός λαού ανήθικου, διεφθαρμένου,τεμπέλη και απατεώνα.
Στην περίοδο της οικονομικής αυτής κρίσης, υπήρξε επίσης και καθοριστική κρίση αξιών. Σηματοδοτήθηκε από τα εξής,ιστορικά πια γεγονότα:
α.Την εκφυλιστική για την αριστερά, υιοθέτηση μιας άκρατης δημαγωγίας με το ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά από τον αρχηγό του Αλέξη Τσίπρα.
β.Την εκτίναξη της διαφθορά στα ύψη με την εμπλοκή του ίδιου του πρωθυπουργού της χώρας Αντώνη Σαμαρά, αλλά και κορυφαίων στελεχών της τότε κυβέρνησης στο σκάνδαλο της φαρμακευτικής εταιρίας Novartis. Με την υπερκοστολόγηση του ελληνικού φάρμακου,όταν στις άλλες χώρες υπήρξε μείωση τιμών ,πέρα από τις τεράστιες οικονομικές απώλειες του ίδιου του κράτους αλλά και τη συρρίκνωση του πενιχρού και τότε εισοδήματος του ΄Ελληνα, που εν μέσω οικονομικής κρίσης ήταν ο μόνος στην Ευρώπη που πλήρωνε το φάρμακό του πανάκριβα, η μεγάλη κρίση ήταν αυτή των ηθών και του ήθους, τόσο των πολιτικών όσο και της επιστημονικής κοινότητας γιατρών και άλλων εμπλεκομένων στο εμπόριο της υγείας.
Η νέα κυβέρνηση που προήλθε το 2015 και έδωσε τη νίκη στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ,στιγματίστηκε με τη συμμετοχή σε αυτή του ακροδεξιού κόμματος των ΑΝ.ΕΛ υπό τον Καραμανλικό άνδρα Πάνο Καμμένο. Η συνεργασία υπήρξε απότοκο της συμφωνίας του υπόδικου για τη χρεοκοπία της χώρας Κώστα Καραμανλή και του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος παραχώρησε τον έμπιστο άνθρωπό του, για να μπορέσει να σχηματίσει το κόμμα των νικητών κυβέρνηση . Σε αντάλλαγμα, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ και πρωθυπουργός ανέλαβε την υποχρέωση να θέσει στο δικαστικό απυρόβλητο την επάρατη κυβέρνηση της Δεξιάς που χρεοκόπησε τη χώρα.
Η πτώση και με αισθητό γδούπο, τώρα πια, των καθιερωμένων αξιών με τις παραπάνω κορυφαίες πράξεις απάτης και διαπλοκής του πολιτικού και επιστημονικού κόσμου, ήταν πλέον οριστική και αμετάκλητη, αφού: α. δεν τιμωρήθηκε ουδείς γι΄αυτά τα “εγκλήματα καθοσίωσης”. β. οι κατηγορούμενοι κατέστησαν πλέον κατήγοροι (!), αφού ο ΣΥΡΙΖΑ με την πράξη εσχάτης προδοσίας,που διέπραξε, να μην οδηγήσει τον Κώστα Καραμανλή στο ειδικό δικαστήριο, έχασε το ηθικό πλεονέκτημα της απαίτησης τιμωρίας των ενόχων.
Τέλος, με την εγκληματική σύναρση του διεφθαρμένο ελληνικού Τύπου, ο οποίος στην πλειοψηφία του ανήκει στη σημερινή κυβέρνηση της χώρας και την άλωση από τον πρωθυπουργό και υιό του χειρότερου και πλέον διεφθαρμένου πολιτικού στην ιστορία της χώρας , Κυριάκο Μητσοτάκη της ελληνικής δικαιοσύνης και την εμετική, αξιοθρήνητη συμπεριφορά εισαγγελέων, αλλά και του ίδιου του ανώτατο δικαστηρίου της χώρας, οι υπόδικοι Κώστας Καραμανλής και οι διαπλεκόμενοι πολιτικοί στο σκάνδαλο Novartis παραμένουν ακόμα ελεύθεροι και ατιμώρητοι, απαλλαγμένοι πάσης ενοχής!
Είναι αυτή, ακριβώς ,η απρόβλεπτη λίγα χρόνια πριν εξέλιξη των πραγμάτων που είχε “κοσμογονικές” συνέπειες στη σημερινή , ηθική συγκρότηση του ΄Ελληνα. Οι νέοι κυρίως ΄Ελληνες βλέπουν πλέον πως οι καλύτερα αμειβόμενες …αρετές είναι η απάτη, η κλοπή, η διαφθορά. Αρκεί να έχουν κομματική κάλυψη ή να διαπράττονται από “λευκά κολάρα”. Τέτοιες ποινικές χρυσοφόρες εκτροπές που αποδείχθηκαν πως μένουν ατιμώρητες στη χώρα, μπορεί να έχουν σχέση με την άσκηση εξουσιών,αλλά και να επεκτείνονται ακόμα ως και στο εμπόριο ναρκωτικών, αρκεί και αυτές να έχουν κυβερνητική κάλυψη.
Μια τέτοια πλέον ελληνική ,κυρίως, αριστερή κοινωνία, σκιά του παλιού, καλού εαυτού της, χωρίς αξίες και με νεκρό πια το αγωνιστικό , ανοσοποιητικό της σύστημα, ήταν επόμενο να παραδοθεί εύκολα και αμαχητί στην τελευταία επίθεση . Αυτή τη φορά, κύριος δράστης και ένοχος ήταν η βιομηχανία παραπληροφόρησης . Ο Τύπος, μια άλλη εξουσία με πολύχρονη θητεία και στα εγκλήματα του “λευκού κολάρου” με στόχο το κέρδος, εκμεταλλεύτηκε ασύστολα την πανδημία του κορόνα, μια σοβαρή μορφή γρίπης, παρέσυρε τις υπόλοιπες εξουσίες σε συνταγματικό πραξικόπημα, καταργώντας βασικά συνταγματικά δικαιώματα με το περίφημο lockdown και τινάζοντας εκ νέου την οικονομία στον αέρα.
Αντίσταση πλέον δεν υπάρχει. Αξίες καθοριστικές και πλούσιες ενός λαού με τέτοιο αγωνιστικό παρελθόν, καταργήθηκαν. Η τοποθέτηση το “μέσου” ΄Ελληνα πλέον είναι αυτή, η οποία δεν υπήρξε σχεδόν ποτέ, τόσο καθολική και βιωμένη. Και συμπυκνούται στη γνωστή Δελφική ρήση … “ο σώζων εαυτόν σωθήτω”. Το προσωπικό συμφέρον ,η ατομική ανέλιξη,η “πάρτη” είναι οι κυρίαρχες πια “αξίες” στη χώρα μετά την εισβολή και την καταστροφικό έργο που άφησε πίσω της το μέγα σμήνος της ακρίδας, που περιγράψαμε.