Όταν το Φλεβάρη του 1945, οι τρεις τότε ισχυροί ηγέτες Ρωσίας, Αγγλίας και Αμερικής αποφάσιζαν στη Γιάλτα τη μεταπολεμική μοιρασιά του κόσμου, ουδείς μπορούσε να προβλέψει την εποχή εκείνη πως οι ολέθριες συνέπειες της συν-απόφασης Στάλιν-Τσόρτσιλ-Ρούσβελτ για την Ελλάδα, να εξαιρεθεί, δηλαδή, η χώρα από την ένταξη στο “ανατολικό-σοβιετικό μπλοκ”, θα γινόταν αισθητές σήμερα, 72 ολόκληρα χρόνια μετά. Το βέτο ΄Αγγλων και Αμερικανών να μείνει έξω η Ελλάδα από το σφιχταγκάλιασμα της νέας, μεταπολεμικής, καθεστωτικής τάξης πραγμάτων, που ανέτελλε, τελικά έγινε μπούμερανγκ για τη χώρα των Ελλήνων.
Βεβαίως, οι ανιστόρητοι και οι φανατικοί, κυρίως η Δεξιά και το ΚΚΕ, “διαρρηγνύουν τα ιμάτιά” τους με τέτοια ανίερη ιστορική προσέγγιση για διαφορετικούς λόγους. Οι μεν Δεξιοί ,εντελώς ανιστόρητα και επιπόλαια, επειδή θεωρούν πως όσες χώρες ακολούθησαν το «σοβιετικό μοντέλο», πριν και μετά τη Γιάλτα, ήταν οι… άτυχες και η Ελλάδα, που έμεινε απ΄έξω , υπήρξε … τυχερή. ΄Οσο για τους οπαδούς , όχι μόνο του ιστορικού ΚΚΕ, αλλά και τους σημερινούς, που δηλώνουν κομμουνιστές (χωρίς να είναι), πάλι ανίερη και…πρακτορολογική -συνωμοτική θεωρείται ακόμα και η αναφορά σε μοίρασμα χωρών κατά τη διάσκεψη της Γιάλτας.
Αυτοί, όμως, μπορούν να λένε ό,τι θέλουν. Η αστράτευτη Ιστορία που δεν κόπτεται να τους διαψεύσει, γιατί γράφεται ερήμην τους και ποσώς την αφορούν οι φανατισμοί και η τύφλα του μάταιου τούτου κόσμου γενικώς, είναι κατηγορηματική σ΄αυτό. Ζημιώθηκε εξαιρετικά η Ελλάδα από την απόφαση των ηγετών στην ιστορική εκείνη διάσκεψη να ανήκει η χώρα στο Δυτικό κόσμο και υπό την κηδεμονία των ΄Αγγλων και των Αμερικανών.
Τα ίδια, όμως, τα ιστορικά γεγονότα, η έντιμη και χωρίς τύφλα ματιά σε όσα επισυνέβησαν από την εποχή εκείνη μέχρι σήμερα, είναι οι αψευδείς μάρτυρες της ιστορικής αλήθειας, που διατυπώσαμε και συμπυκνώνεται στην ακόλουθη ιστορική αποδοχή: ΄Οσες χώρες που “εκούσες άκουσες” εντάχθηκαν στο σοβιετικό σύστημα ή σε συγγενείς παρεκκλίσεις, βγήκαν κερδισμένες τελικά από εκείνη την ιστορική απόφαση στη Γιάλτα, σε αντίθεση με την Ελλάδα που έχασε το τρένο τότε. Αλλά και μετά, δεν πέρασε, δυστυχώς, κανένα άλλο όχημα, για να την ταξιδέψει, έστω και καθυστερημένα στην ίδια διαδρομή, το ίδιο ταξίδι των «ανατολικών» χωρών. Αλλά να δούμε πώς καταλήγει κανείς με εργαλεία κυρίως την ιστορική παρατήρηση και τη σύγκριση σε τέτοια συμπεράσματα
Κατ΄αρχήν, να επισημάνουμε πως η Γιάλτα υπήρξε η «αναγγελία εκτέλεσης» των Ελλήνων κομμουνιστών. Ο Γράμμος και το Βίτσι λίγο μετά, τον Αύγουστο του 1949, έγινε ο τάφος των Ανταρτών που έδωσαν ένα αγώνα καταδικασμένο, χαμένο από πριν. Σ΄ εκείνες τις τελευταίες μάχες του Αντάρτικου, έλαβε χώρα μια πραγματική γενοκτονία Ελλήνων που προαποφασίστηκε στη Γιάλτα από τους τρεις «εταίρους» ,όπως σε άλλη κείμενό μας έχουμε αναλύσει .
Δεν ήτα μόνο οι νεκροί. Εκείνοι τουλάχιστον «σκοτώθηκαν νωρίς». Ακολούθησε μια διαρκής, επώδυνη διαδικασία θανάτου στην πολιτική εξορία χιλιάδων κομμουνιστών, που τα δύο πρώτα χρόνια, μέχρι να μοιραστούν ισομερώς στις ανατολικές χώρες, έλιωναν στα κάτεργα του…συντρόφου Τίτο. Οι περισσότεροι από εκείνους τους πολιτικούς πρόσφυγες, νέοι τότε άνθρωποι, σχεδόν παιδιά, χρόνια μετά, δεν ευτύχησαν να γυρίσουν ποτέ στην πατρίδα. ΄Εζησαν με εκείνο το όνειρο, το οποίο για πολλούς έμεινε σφοδρή επιθυμία. Ο επαναπατρισμός απαγορευόταν για χρόνια μέχρι και τα πολύ πρόσφατα ,ειδικά για εκείνους που η Δεξιά θεωρούσε ακόμα επικίνδυνους. Το κράτος της ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή, σκληρό και απάνθρωπο ως το τέλος, απαγόρευσε την επιστροφή στη χώρα τους των Ελλήνων Ανταρτών.
Αλλά και τα χρόνια που ακολούθησαν τη λήξη του αντάρτικου ξεσηκωμού και με τις χώρες μετά τις αποφάσεις στη Γιάλτα, ενταγμένες πια στα νέα μπλοκ, η ιστορία κατέγραψε την ακόλουθη πραγματικότητα. Στην Ελλάδα η νικήτρια Δεξιά φρόντιζε επιμελώς να ανταμείψει όλον εκείνο το συρφετό των εγκληματιών, των καιροσκόπων των Μάιδων, των Χιτών, των δωσίλογων που ήταν οι συντελεστές της νίκης, πρώτα ξεκοκαλίζοντας μέχρι του τελευταίου σεντς την αμερικάνικη βοήθεια από το σχέδιο Μάρσαλ και παράλληλα, μοιράζοντας στους ίδιους τα «φιλέτα» της οικονομικής, διοικητικής και λοιπής δραστηριότητας της χώρας.
Οι “ημέτεροι” όχι μόνο καρπώθηκαν την αμερικανική βοήθεια, χωρίς να διαθέσουν δεκάρα τσακιστή, για να κλείσουν έστω και υποτυπωδώς κάποιες από τις πληγές της τελευταίας καταστροφικής δεκαετίας στη χώρα (ιταλικός πόλεμος, ναζιστική κατοχή, αντάρτικο), αλλά και καταλήστευαν συνεχώς και εκ του ασφαλούς οποιαδήποτε υποτυπώδη οικονομική δραστηριότητα μπορούσε να αναπτύξει η τραυματισμένη χώρα.
Η εικόνα, όπως αντικειμενικά παρουσιαζόταν σ΄εκείνες τις άγριες ημέρες της Δεξιάς διακυβέρνησης της χώρας από τις κυβερνήσεις του ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΥ, της ΕΡΕ και του παρακράτους, ήταν τούτη: Ο μισός πληθυσμός της χώρας βρισκόταν διασκορπισμένος στα “τέσσερα σημεία του ορίζοντα”, άλλοι διωγμένοι από την ταπεινωτική φτώχεια, μετανάστες «στις φάμπρικες της Γερμανίας και του Βελγίου τη στοές» και άλλοι εγκλωβισμένοι, ως πολιτικοί πρόσφυγες στις ανατολικές χώρες. ΄Οσοι τώρα παρέμειναν στη χώρα, αριστερών ή έστω και κεντρώων φρονημάτων, αν δεν τους είχαν εξαποστείλει στα ξερονήσια και στις εξορίες, ήταν αποκλεισμένοι εντελώς απ΄όλες τις θέσεις του κρατικού μηχανισμού, αλλά και από την οικονομική ζωή της χώρας. Τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων ήταν τα μόνα που αποτελούσαν το εισιτήριο εξασφάλισης οποιασδήποτε θέσης, δημόσιας και ιδιωτικής, κυρίως προσοδοφόρας οικονομικά.
Στρατός, σώματα ασφαλείας, δημόσιοι υπάλληλοι, ΟΛΟΙ, χωρίς εξαίρεση δεξιών και ακροδεξιών φρονημάτων, είχαν επιδοθεί σε ένα άνευ προηγουμένου “φαγοπότι” σε ό τι απόμεινε από τα δύστοκα χρόνια των πολέμων . Την ίδια ώρα , οι μη αρεστοί του καθεστώτος, που δεν ήταν όλοι απαραίτητα κομμουνιστές, δεν μπορούσαν όχι δουλειά να σταυρώσουν στο δημόσιο, μήδε περίπτερο να ανοίξουν χωρίς πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων και σημείωμα από το αστυνομικό τμήμα της διαμονής τους. Είμαστε στα “πέτρινα χρόνια” της στυγνής δικτατορίας του δεξιού- ακροδεξιού κράτους, που κράτησαν σχεδόν 30 ολόκληρα χρόνια μετά τη λήξη της εξέγερσης των Ανταρτών.
Την ίδια εποχή , τις δεκαετίες του ΄50 και του ’60, στις χώρες του «ανατολικού μπλοκ» οι λαοί έδιναν έναν τιτάνιο αγώνα για την ανάπτυξη τους και το κτίσιμο ενός νέου κόσμου με πυλώνες τη νέα τεχνολογία και τα επιτεύγματα της επιστήμης. Κυρίως, όμως, με το νέο φρόνημα, την όρεξη της δημιουργίας και την αλλαγή σε κακές συμπεριφορές και νοοτροπίες του παρελθόντος. Στην Ελλάδα, όταν εκείνοι οι λαοί οικοδομούσαν, όπως είπαμε τις χώρες τους, κυριαρχούσε η εξουθένωση και η άρνηση κάθε ανάπτυξης σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας .
Δεν ήταν μόνο η τραγική φτώχεια που έδερνε τη παρατημένη από το επίσημο κράτος πληθυσμιακή πλειοψηφία. Ούτε ο αποκλεισμός των περισσοτέρων από το δραστήριο εργατικό δυναμικό της χώρας, κυρίως όσων αμείβονταν από το δημόσιο κορβανά. Η «επάρατη Δεξιά» αδιαφόρησε εντελώς και για το κτίσιμο μια νέας οικονομίας ,την υιοθέτηση ενός προοδευτικού μοντέλου στην καινούρια εποχή, που είχε ανατείλει.
Αντί να στηρίξει την ανάπτυξη, όπως έκαναν οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες στα δικά της πόδια, στην πρωτογενή οικονομία (γεωργία, κτηνοτροφία, τουρισμό) από τη μια απέκλειε για χρόνια τους μη ημέτερους από κάθε δραστηριότητα οικονομική, που θα μπορούσε να βοηθήσει το ξαναστήσιμο της χώρας κι από την άλλη το Καραμανλικό κράτος εργάστηκε δρταστήρια να αποδομήσει τη γεωργική και κτηνοτροφική οικονομία με την απίστευτα θαανατηφόρα, οικονομικά, τακτική της αστυφιλίας που προωθούσε. ΄Οσο για τους δικούς της “ημέτερους”, αρκούσε και περίσσευε η κατανομή του όποιου υπαρκτού δημόσιου πλούτου, αλλά και της ξένης βοήθειας, των δανείων και των άλλων ντόπιων πηγών πλούτου, τα οποία αποτελούσαν εχέγγυα και δέλεαρ κομματικής πειθαρχίας στη δεξόστροφη ψήφο.
Γράφαμε για αυτή την τραγική Ελλάδα των δεκαετιών μετά τη λήξη του Αντάρτικου μέχρι και το τέλος της δεκαετίας του ΄70»
1. Η ΖΩΗ ΣΤΑ»ΠΕΤΡΙΝΑ» ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ …ΠΑΡΑΠΕΤΑΣΜΑΤΟΣ. 23.03.14
To 2004 και 2005, αποσπασμένος από το ελληνικό υπουργείο παιδείας, δίδασκα ιστορία και αρχαία ελληνικά στο τμήμα ελληνικών σπουδών του πανεπιστημίου Σεφτσένκο του Κιέβου. Σε μια παράδοση, με κάπoια αφορμή, μου ζήτησε ένας φοιτητής να αναφερθώ στα χρόνια της Ελάδας μετά τη συντριβή των Ελλήνων κομμουνιστών από τις καθεστωτικές, ένοπλες δυνάμεις (ξένες και ντόπιες) και την επικράτηση της δεξιάς παράταξης στη χώρα.
Δε μου έκανε εντύπωση η έκπληξη σχεδόν όλων των φοιτητών,όταν αναφέρθηκα στα “πέτρινα χρόνια” που βίωναν στην Ελλάδα οι αντιφρονούντες (και όχι μόνο οι αριστεροί) στα ξερονήσια,τις εξορίες,τις φυλακές . Ιδιαίτερη ήταν η έκπληξή τους, όταν τους διαβεβαίωσα πως υπήρχε ένας μεγάλος αριθμός πολιτικών κρατουμένων, ως και το 1974 και πως για πολλά χρόνια ίσχυε απαγόρευση επαναπατρισμού των Ελλήνων κομμουνιστών που ζούσαν στις “ανατολικές” χώρες.
΄Ηταν τόσο “άγρια” η προπαγάνδα των αντικομμουνιστών σε εκείνους τους νεαρούς Ουκρανούς μετά την κατάρρευση του Συστήματος στη χώρα τους, που πίστευαν πως μόνο τα κομμουνιστικά καθεστώτα είχαν τα χρόνια εκείνα στρατόπεδα κράτησης αντιφρονούντων και «Γκουλάγκ» και πως στις καπιταλιστικές χώρες (τις… δημοκρατίες, όπως τις αποκαλούσαν ), δεν επηρεαζόταν η ζωή του πολίτη στη δουλεια, στις σπουδές, στις ευκαιρίες, στην κατανομή των αγαθών από τις πολιτικές πεποιθήσεις του. (Και όχι μόνο στην Ουκρανία. Τσεχία, Σλοβακία, Ρουμανία, Βουλγαρία, η ίδια «τύφλα».΄ Οσες φορές πήγαινα σ΄αυτές τι χώρες, «μαύριζε» η ψυχή μου από τα βάναυσα ψέματα που δίδασκαν στις νέες γενιές τα σχολιά των νέου συστήματος).
Δε γνώριζαν ,λοιπόν,απολύτως τίποτα για τα “πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων”,που χρειαζόταν τότε κάποιος συμπατριώτης μας ακόμα και για να ανοίξει ένα…περίπτερο,για τις στρατιές των μεταναστών που έφευγαν σαν κολασμένοι για να αποφύγουν τις διώξεις ή να σωθούν από τη φτώχεια που έδερνε τη χώρα από τη μια ως την άλλη άκρη. Το θεώρησαν ανήκουστο, όταν τους πληροφόρησα πως σχεδόν ο μισός πληθυσμός της χώρας ήταν διασκορπισμένος στα πέρατα της οικουμένης είτε ως πολιτικοί πρόσφυγες είτε ως μετανάστες. Δεν «πίστευαν στ΄αυτιά» τους ,που τους έλεγα πως, όσοι από τους αντιφρονούντες ΄Ελληνες δεν είχαν προφτάσει να αποδράσουν από τη χώρα τις σκληρές εκείνες ημέρες, βίωναν στα κολαστήρια της Μακρονήσου,του ΄Αη Στράτη και στα άλλα ξερονήσια την “κόλαση”, για να σωφρονιστούν.
Μια στιγμή κάποια με πολλή οργή,προφανώς γιατί πίστευε πως δεν ήταν αλήθεια αυτά που έλεγα,διέκοψε την αφήγησή μου και μου… αντέτεινε πως, αφού οι αντιφρονούντες ήταν αριστεροί… “καλά να πάθουν”! (΄Οχι, όμως, και οι αντιφρονούντες σ΄ εκείνα τα καθεστώτα). Λίγο μετά, συνέχισε να διεκτραγωδεί (κατά πώς την είχαν δασκαλέψει) την άθλια οικονομική κατάσταση της χώρας της επι κομμουνισμού,τις ουρές στα μαγαζιά, τις ελλείψεις στα προϊόντα,τη σαρδελοποίηση στα μέσα μαζικής μεταφοράς για να πας και να φύγεις από τη δουλειά σου, για το ρεύμα και το νερό που κοβόταν “κάθε τρεις και λίγο”. Τέτοια, δηλαδή, που λένε και σήμερα οι Πολωνοί και οι άλλοι “Μουντζαχεντίν”,όπως διαβάσαμε στην αρχή ,με σκοπό να κάνουν μπίζνες ακόμα και από την παραχάραξη της ιστορίας .Η γνωστή προπαγάνδα και διαστρέβλωση της ιστορίας που θέλει, ακόμα και σήμερα, ΟΛΑ να είναι φοβερά και τρομερά στα χρόνια που κυβερνούσαν οι κομμουνιστές.
΄Ελεγε, έλεγε λοιπόν στη αίθουσα το “παπαγαλάκι” των Ουκρανών «Γκάιμελς» και αφού έβαλε μια τελεία κάπια στιγμή, τη ρώτησα. -Ξέρεις πως εκείνα τα χρόνια που εσείς εδώ στην Ουκρανία είχατε ουρές στα καταστήματα, δε βρίσκατε βασικά προϊόντα ούτε καν χαρτί υγείας, που είχατε στριμωξίδι στα μετρό σας, που σας κόβανε ρεύμα και νερό κάθε λίγο,εμείς στην Ελλάδα είμαστε απαλλαγμένοι απ΄όλες αυτές τις περιπέτειες; Λάμψανε τα μάτια των περισσοτέρων θυμάτων των “Ταλιμπάν” αντικομμουνιστών .΄Ηταν έτοιμοι να ζητωκραυγάσουν,αλλά τους πρόφτασα. Δε σας εξήγησα το λόγο βέβαια . Μάθετε ,λοιπόν πως τα ίδια εκείνα τα χρόνια, εμείς στην Ελλάδα δεν υποφέραμε από τα δικά σας δεινά, γιατί απλούστατα ήταν τόσο φτωχοί και πένητες οι συμπατριώτες μου που δεν είχαν πεντάρα τσακιστή στην τσέπη τους, οπότε δε χρειαζόταν να στηθούν στην ουρά ,για να αγοράσουν τα στοιχειώδη, ούτε ρεύμα διέθεταν και νερό για να τους τα κόψουν,ούτε μέσα μαζικής μεταφοράς για να στριμώχνονται
Είδα (συνέχισα) σε ένα σταθμό του Κιέβου μια πινακίδα να γράφει πως το μετρό σας λειτούργησε το 1962! Ε, το δικό μας για πρώτη φορά λειτούργησε το 2004 και τότε που οι δικοί σας πατεράδες και οι παπούδες πήγαιναν με τα τραίνα, έστω και στριμωγμένα, που ήξεραν να καθαρίζουν τον… πωπό τους με χαρτί υγείας , έστω και σαν γυαλόχαρτο σκληρό και “γαμοσταύριζαν” τους Κομμουνιστές, γιατι τους κόβανε το ηλεκτρικό, οι καψεροί οι δικοί μας πατεράδες εδώ,την ίδια εποχή, πήγαιναν ακόμα με τα γαϊούρια και τα μουλάρια,έκαναν τις ανάγκες τους στις αλάνες, τα παιδιά τους διάβαζαν με λάμπες πετρελαίου και έκαναν μπάνιο κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα για να πάνε να λειτουργηθούν.
Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια να πάτε να πείτε στους προφεσόρους σας σε λίγο που θα φύγετε από τη δικιά μου αίθουσα. Και να θυμόσαστε,σας στο έχω πει άπειρες φορές. Η ιστορία είναι αετός, λεύτερη,δεν έχει βαρίδια και χαλκάδες .Γι αυτό είναι ανάλαφρη ,πετάει σε ψηλά όρη, λικνίζεται στα χάη και δε φοβάται. Μόνο όσοι πάσχουν από υψοφοβία,δεν έχουν ανάκαρο να κοιτάξουν ψηλά και να θαυμάσουν το πέταγμα του υπερήφανου πουλιού.
2. ΕΛΛΗΝΩΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΑΠΟ… «ΕΛΛΗΝΕΣ»
(23 Ιουνίου 2016)
……………………………………………………………………………………..
Το 2001 με την ιδιότητα του διδάκτορα της Ιστορίας, συναργαζόμουνα με το πανεπιστήμιο του Βουκουρεστίου σε θέματα που αφορούσαν την καταγωγή των λαών των Βαλκανίων. Τότε είδα για πρώτη φορά τα επίσημα στοιχεία που βρίσκονταν στην ρουμανική, εθνική βιβλιοθήκη από τις διώξεις του καθεστώτος Τσαουσέσκου και τον αριθμό των πολιτικών κρατουμένων.΄Επαθα! Δεν ήταν παραπάνω από κάτι εκατοντάδες! Και αυτούς καθ΄ομολογία τους, δεν τους κρατούσαν υπό καθεστώς βασανισμών και τρομοκρατίας.
Την περίοδο μετά το Αντάρτικο, αντίθετα, η μη Δεξιά Ελλάδα, ήταν στις «χειροπέδες». («Της γης οι κολασμένοι»! ). Πάνω από 2 εκατομμύρια οι πάσης φύσεως εξόριστοι, οι μετανάστες, οι φυλακισμένοι, οι εκτοπισμένοι. Και να μη μιλήσουμε για τους νεκρούς, τις καταδίκες σε θάνατο από τα έκτακτα στρατοδικεία, τις εκτελέσεις. Ούτε να αναφέρουμε πως και ουδέτερος να δήλωνες στο Καραμανλικό παρα- κράτος των δολοφόνων του Λαμπράκη, ούτε… περίπτερο δεν άνοιγες χωρίς πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων. Και μετά ο Τσαουσέσκου ήταν ο δικατάτορας, ενώ ο Καραμανλής…Εθνάρχης. «Θου,κύριε»!
Δεν έγινε αποκατάσταση ΠΟΤΕ αυτής της εγκληματικής αδικίας, ειδικά με τους πολιτικούς πρόσφυγες. Οι περισσότεροι πέθαναν στην «ξένη» με τη λαχτάρα του γυρισμού. Δεν τους επέτρεψαν ούτε καν να γυρίσουν και να ταφούν στα χώματά τους. (1). Τέτοια η «Δεξιά» κακότητα, εμπάθεια, μισαλλοδοξία.
Τί χρόνια κι εκείνα! Και πόσο εύκολα τα ξεχάσανε οι Νεο-΄Ελληνες!”
΄Ετσι, ενώ μέσα σ΄αυτά τα 30 χρόνια, αλλά και πολύ νωρίτερα κάποιες, οι χώρες του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού», όπως, για να μείνουμε στους πιο κοντινούς σε μας, η Πολωνία, η Ουγαρία, η Τσεχοσλαοβακία, η Ρουμανία και η Βουλγαρία χτίζανε ένα καινούριο κόσμο και παρουσιάζανε ένα θαύμα τεχνολογικό, επιστημονικό και οικονομικό, η Ελλάδα είχε χάσει εντελώς το μπούσουλα σ΄αυτούς τους τομείς και φυσικά και το τρένο της ανάπτυξής της. Όταν η εκπαίδευση στις χώρες που μνημονεύσαμε τα «έσπαζε» και συνέδεε τη παραγωγή με την παιδεία, στην Ελλάδα ο μισός πληθυσμός των σχολικών ηλικιών ξέραμε απ΄έξω και ανακατωτά τα 12 παιδιά του Ιακώβ , τα δε άλλα μισά, χωρίς καμιά κηδεμονία και φροντίδα από το κράτος, «διέπρεπαν» στον αναλφαβητισμό ή γνώριζαν στοιχειώδη γράμματα. Ο υπόλοιπος δε μισός όμοιος ηλικιακά πληθυσμός ,εγκατέλειπε ακόμα και το Δημοτικό σχολείο, για να φέρουν 12χρονα παιδιά μεροκάματο στο σπίτι.
Την ίδια εποχή, οι πολίτες των ανατολικών χωρών αποκτούσαν υποχρεωτική εγκύκλια παιδεία, καλλιεργούσαν ουσιαστική τεχνολογική και επιστημονική ανάπτυξη, διάβαζαν σοβαρή λογοτεχνία, γνώριζαν την όπερα, την κλασική μουσική, το θέατρο, τις άλλες τέχνες, οι οποίες στην κυριολεξία βρήκαν μια από τις καλύτερες εποχές ανάπτυξης στις συγκεκριμένες χώρες. Στα ίδια χρόνια οι ΄Ελληνες δεν έμεναν απλώς ανεξεταστέοι, χωρίς καμιά επιτυχή επίδοση σε όλα τα παραπάνω, αλλά είχαν κριθεί για χρόνια στάσιμοι και παρακολουθούσαν ως απλοί θεατές την προκοπή και την πρόοδο των άλλων λαών.
Αλλά, δεν ήταν μόνο τα αγαθά της μόρφωσης, της υγειονομικής περίθαλψης, της τεχνολογία που απολάμβαναν οι λαοί των χωρών του «υπαρκτού σοσιαλισμού», όταν οι δικοί μας εδώ πέθαιναν από έλλειψη στοιχειώδους ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. (“Πήγαινες αδιάβαστος ακόμα και από μια σκωληκοειδίτιδα”, όπως συνήθιζαν να λένε στα χωριά). Πέρα απ΄αυτά, οι πολίτες εκείνοι μέσα από ένα σύστημα ,που έδειχνε πραγματικό ενδιαφέρον να καλλιεργήσει στο λαό ένα σύνολο αρετών, μάθαιναν πειθαρχία, αυτοσεβασμό, και προπαντός την ικανότητα να λειτουργούν ως ένοικοι κυψέλης για την προκοπή του συνόλου της κοινότητας των μελισσών.
Τις ίδιες εποχές στην Ελλάδα επικρατούσε σκότος βαθιάς νύχτας, σε όλους τους τομείς που ονοματίσαμε προηγουμένως. Οι κομματάρχες της Δεξιάς εκπαίδευαν τον ελληνικό λαό στις …αρετές της λαμογιάς, του ρουσφετιού, της απειθαρχίας, του «άρπα κόλα». Στη χώρα διέπρεπαν η παραπληροφόρηση, ο εθνικισμός, η θρησκοληψία, η αμορφωσιά, ο σκοταδισμός του κατηχητικού.
΄Όταν ,λοιπόν, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και έκλεισε ο ιστορικός κύκλος ανατολικιών καθεστώτων, από το 1989 και μετά και για ένα εύλογο διάστημα το ψυχολογικό σοκ συντάραξε τους λαούς εκείνους. Η ανώμαλη προσγείωση στο νέο καπιταλιστικό κόσμο που ξανοίγονταν μπροστά τους, ήταν μια σκληρή πραγματικότητα. Μια δεκαετία, όμως, μετά , οι ίδιοι εκείνοι πολίτες και πάλι ήταν έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τις νέες προκλήσεις που συναντούσαν. Εξοπλισμένοι με μια καλή μόρφωση, αλλά και με πειθαρχία και γνώση κατάφεραν μέσα σε ένα άγριο, άμαθο, καπιταλιστικό περιβάλλον, να σταθούν στα πόδια τους και να βρουν τον καπιταλιστικό τους τώρα δρόμο.
Χώρες, όπως η Πολωνία, η Τσεχία, η Σλοβακία, η Ουγγαρία, η Ρουμανία αποτελούν σήμερα ,που η δική μας χώρα “ανεβαίνει το Γολγοθά” της και ζει με τις ενέσεις των δανείων εν μέσω μνημονίων και απόλυτης υποταγής στις διαθέσεις των δανειστών, παράδειγμα για μίμηση, αφού οι περισσότερες έχουν ρυθμούς ανάπτυξης από τους καλύτερους στην Ευρώπη. Καμιά απ΄αυτές της χώρες που οι δρόμοι τους συναντήθηκαν προς στιγμήν στη Γιάλτα , δε χρεοκόπησε, πλην της Ελλάδας.
Η καπιταλιστική Ελλάδα των Εγγλέζων και των Αμερικανών ,στήριξε την ευημερία του λαού της στα δάνεια, τις πελατειακές σχέσεις, τη διαφθορά,τη διαπλοκή. Ουδεμία οικονομική ανάπτυξη, κανένα ορθοτομημένο, ρεαλιστικό σχέδιο εξόδου από την υπανάπτυξη , καμιά πρόοδος. Ακόμα και η ανάπτυξη και η ευημερία που φάνηκαν στα χρόνια 1994-2004 ήταν τεχνητή και αυτό φάνηκε αμέσως μετά, όταν ο “ανιψιός”- γόνος της «καταραμένης» δυναστείας Καραμανλή που σχεδόν για μισό αιών απεργάζεται τον όλεθρο της χώρας σε όλους τους τομείς, πάλι για να ταϊσει τη «γαλάζια ακρίδα» σε δύο μέσα κυβερνητικές θητείες, διπλασίασε το χρέος, εκτόξευσε το έλλειμμα πάνω από 15 % και χρεοκόπησε τη χώρα.
Ο ελληνικός λαός ανέτοιμος ,παραδομένος στην ψεύτικη ευημερία, άμαθος στη πειθαρχία, αλλά και τη σκληρή δουλειά, τον προγραμματισμό, φάνηκε ανίκανος να βγει από την κρίση και να αποβάλει τις παθογένειες που τον ταλαιπωρούσαν επί συναπτές δεκαετίες μετά τη λήξη του 2ου παγκοσμίου πολέμου και τροχοπεδούσαν την ουσιαστική ανάπτυξή του. Από την άλλη, ένα εντελώς δημαγωγικό, κομματικό σύστημα και πολιτικοί εθισμένοι στο ψεύδος, το λαϊκισμό,τη λοβιτούρα την πελατειακή αντίληψη της ψήφου, δίνουν ρεσιτάλ ανηθικότητας και παραλογισμού είτε στη διαχείριση της κυβερνητικής εξουσίας, είτε στην άσκηση της αντιπολίτευσης. Η κρίση σε κάθε τομέα της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής στη χώρα, δεινή και ατελείωτη, είναι πια το μόνιμο και αποκλειστικό χαρακτηριστικό της γνώρισμα.
Κι ενώ σήμερα όσες χώρες συνέδεσαν τη διαφορετική τους τύχη με την Ελλάδα στη Γιάλτα, βρίσκονται αυτή την ώρα σε τροχιά ανάπτυξης, ΜΟΝΟ η Ελλάδα (και η Βουλγαρία, αλλά για διαφορετικούς λόγους), δε βρίσκεται πια ούτε καν σε τροχιά πτώσης, αφού ήδη εδώ και πολύ καιρό έχει… προσγειωθεί στον πάτο.
Αν η χώρα ακολουθούσε τη μοίρα των υπολοίπων χωρών που πέρασαν από το μεγάλο σχολείο του “υπαρκτού σοσιαλισμού», τις κομμουνιστικές, έστω και υπό τη μορφή που τον καλλιέργησαν οι ηγέτες στις χώρες αυτές, η Ελλάδα σήμερα θα μπορούσε να είναι μια Τσεχία, μια Ουγγαρία, μια Πολωνία. Την κρίση που υφίσταται σήμερα θα την περνούσε και ίσως όχι τόσο τραγική, την εποχή, που θα έπεφτε και ο δικός της «υπαρκτός σοσιαλισμός». Μάλλον κάπου εκεί στη δεκαετία του ΄90. Σήμερα θα ήταν πάλι όρθια.
Τουλάχιστον, θα διέθετε, αν μη τι άλλο, ελπίδα, που δεν έχει πια. Σε αντίθεση με τις πρώην ανατολικές χώρες που άφησαν πολύ πίσω τους τις «μαύρες ημέρες», μετά την πολύβουη πτώση των καθεστώτων τους και σήμερα ,το σπουδαιότερο, έχουν ελπίδα πως το αύριο θα είναι καλύτερο. Εμείς εδώ ούτε σαν ευχή δεν τολμάμε πια να το ζητάμε.