Tο ερώτημα, λοιπόν είναι τούτο: Αφού ο κρατισμός είναι στη σύσταση, την ουσία και τη λειτουργία του παράνομος ,ως αφύσικος, αφού δεν τον όρισε κανείς «Δερβέναγα» να ασκεί εξουσία, δεν του παραχώρησαν οι φυσικοί νόμοι το δικαίωμα να διαφεντεύει τις τύχες των ανθρώπων , δίκην υπηκόων, άρα δεν έχουμε ηθική- φυσική υποχρέωση να τον ανεχόμαστε. Πολύ περισσότερο, όταν καταντάει ένας μηχανισμός καταπίεσης, ένα κράτος αδικίας, ακόμα και εγκλημάτων, όπως στην καταστολή, τότε που και ο δημοκρατικός λεγόμενος κρατικισμός, δε διστάζει να δείξει το άγριο του πρόσωπο ,αλλά υποστηρίζει πως εξουσιοδοτείται, τάχα, ακόμα και να δολοφονεί, ελέω κάλπης και εκλογής των ψηφοφόρων του!
Να σημειώσουμε, μάλιστα, εδώ πως σε αυτό το μύθο της άσκησης της εξουσίας στο όνομα της πλειοψηφίας , η απάντηση είναι πως πρόκειται για ΑΠΑΤΗ, αφού ούτε καν οι μισοί από τους ενήλικες δεν προσέρχονται στην κάλπη. ΄Αρα ,ούτε…θεός ούτε άνθρωπος (πλην του χαχόλου) . τους έδωσε αυτό το δικαίωμα να ασκούν εξουσία. Αλλά, το κάνουν, παράνομα και αφύσικα.
Με αυτή την επισήμανση να παρατηρήσουμε πως τουλάχιστον πιο ειλικρινή από τη δημοκρατία ήταν τα παλιά πολιτεύματα, στα οποία ” ο ηγεμών, ο βασιλεύς, ο αυτοκράτωρ” κυβερνούσε ελέω θεού και θεωρούσε τους υπηκόους, λαό -κτήμα του. Δεν διακήρυσσε πως, όταν τους σφάζει ο ίδιος, τους κάνει κιμά στα πεδία των μαχών ή τους συνθλίβει με τη σκληρή φορολογία του, το κάνει εν ονόματί τους, αλλά από άνωθεν εντολή και εξουσιοδότηση.
Κι ας έλεγε εκείνος ο φλεγματικός Βρετανός ηγέτης με το ιδιόμορφο χιούμορ του πως «η δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα ,αν δεν υπήρχαν τα άλλα». Αντίθετα, η δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα, επειδή υπήρχαν τα άλλα και όταν τα αντικατέστησε ,ή συνέχιζε να τα αντιγράφει ή, τις πιο πολλές φορές, υποκρινόταν πως είναι διαφορετική , Στην πραγματικοτητα…”άλλαζε ο Μανωλιός και έβαζε τα ρούχα αλλιώς”.
Να προτείνουμε, επομένως, για τις κυβερνητικές εξουσίες που πήραν την άδεια από τη…σημαία για να κυβερνήσουν, ή έστω «εξουσιοδοτήθηκαν» μέσω ψηφοδόχου από τις φανατικές, ανώριμες μειοψηφίες , που τις έμαθαν ,ακριβώς για αυτό, να κρατούν κομματικές σημαίες και φλάμπουρα, την κατάργησή τους; Και πώς; Ασκώντας βία και ποιοι;
Μιλάμε τότε για επανάσταση. Κι αν, μεν, η συμμετοχή των μελών μιας κοινωνίας είναι , αν όχι καθολική ,τουλάχιστον γενικευμένη για την ανατροπή, ειδικά καθεστώτων, όπως αυτά της Ρωσίας, της Κίνας, του Ιράν, τότε ασφαλώς είναι δικαιολογημένος και αναγκαίος –επιβεβλημένος ένας τέτοιος ξεσηκωμός. ΄Εστω κι αν οι επόμενοι από την επανάσταση, και τούτοι κυβερνητική εξουσία θα ασκήσουν. Ας είναι. Τουλάχιστον δε θα δολοφονούν οι Μουλάδες με τους πραιτοριανούς τους, ένα κορίτσι , γιατί φόρεσε την μαντήλα του στραβά! Ούτε ένας τρελαμένος δικτάτορας, θα στήνει κρεατομηχανή και θα πολτοποιεί τη ζωή νέων ανθρώπων, επειδή ξύπνησε ένα πρωί και… την άκουσε Τσάρος!
Στις άλλες περιπτώσεις στα λεγόμενα δημοκρατικά καθεστώτα, σαν αυτά της Δύσης, επειδή δεν υπάρχει δυνατότητα βίαιης ανατροπής τους, παρά μόνο σε περιπτώσεις ακραίων συμπεριφορών της εξουσίας ( π.χ πολύνεκρη καταστολή, εκτεταμένη και εξοντωτική φτωχοποίηση του πληθυσμού και τα παρόμοια), καμιά μειοψηφία ένοπλων και δια της βίας, δεν εξουσιοδοτείται να προχωρήσει σε επαναστατικές ενέργειες που θα είναι των “ολίγων” και των…σωτήρων. ΄Αλλωστε και να επικρατήσουν και τούτοι, εξουσία πάλι θα ασκήσουν. Με τις δικές τους επιλογές καταστολής και συμπεριφοράς. Και, εν τέλει, ο εξουσιαστικός φαύλος κύκλος θα συνεχίζεται.
Η μόνη λογική και ιστορικά αποδεκτή τακτική ,είναι η αποδοχή του κανόνα της αρχαίας σοφίας το “μη χείρον. βέλτιστον”. Και ως προσωποποιημένα παραδείγματα , είναι καλύτερα ένας Μπάιντεν , αντί ενός Τραμπ, Λούλα αντί Μπολσονάρου κα στα δικά μας, Τσίπρας αντί Μητσοτάκη. Δέχεσαι και ανέχεσαι το μη χειρότερο. ΄Αλλωστε, είναι και φυσική επιταγή η προσαρμογή για την επιβίωση των ειδών.
Μια τέτοια στάση προσαρμογής και αναμονής, δεν είναι μετάλλαξη πυρήνα. Είναι αναγκαιότητα. ΄Εστω κι αν ακούγεται ως υποταγή, παραίτηση, περιθωριοποίηση , που τα περισσότερα από αυτά πολιτικά, εκφράζονται με τον όρο «Μεταμοντερνισμός”. Δεν είναι. Προπαντός, δεν πρόκειται για παραίτηση του σώφρονος . Είναι η λογική απόφαση του ναυαγού, αν δει “ξέρα” μπροστά του να ανέβη, να ξεκουραστεί, όσο χρειαστεί .Και να συνεχίσει, όταν είναι έτοιμος την έρευνα και πιο πέρα, μήπως και αντικρύσει το «ευλογημένο νησί”, που θα είναι η σωτήρια ανάπαυλα.
Και ως τότε; Τί κάνει ο συνειδητοποιημένος πολίτης στο μεταβατικό αυτό στάδιο της αναμονής για την έλευση της αντιεξουσιαστικής, αταξικής, αντικαπιταλιστικής , αντικαταναλωτικής, άθρησκης και άφυλης κοινωνίας;
- Βάζει το δικό του και με τις προσωπικές υπεύθυνες επιλογές του, το λιθαράκι στο νέο οικοδόμημα.
- Συμμετέχει ως κρίκος στην παγκόσμια αλυσίδα των αλληλέγγυων στα θύματα κάθε μορφής των καθεστώτων, με κινητοποιήσεις, συμπαράστασης, διαδηλώσεις, δυναμικές ενέργειες. Κανένας «κολασμένος της γης» μόνος. Κανένα θύμα εγκαταλελειμμένο και ατιμώρητος ο θύτης του. Από τις εξουσίες, ναι. ΄Οχι, όμως κι από μας, που δεν είμαστε από τη ίδια πάστα με όσους τις ασκούν.
Αλλά, η σημαντικότερη στιγμή στα χρόνια αυτά της αναμονής και της υπομονής στην ομηρία της εξουσίας, που μπορεί να είναι πολλά και με μακριές οι νύχτες τους, ΜΙΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ , Η ΟΡΙΣΤΙΚΗ , Η ΤΕΛΕΣΙΔΗΚΗ. Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΡΑΞΗ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΣΕΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΑΥΛΑΙΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΠΡΑΛΟΓΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΩΝ:
ΟΤΑΝ ΑΛΩΘΟΥΝ ΟΙ ΙΔΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ “ΟΜΑΔΑ ΤΩΝ ΣΟΦΩΝ ΚΑΙ ΣΩΦΡΟΝΩΝ”. ΕΚΕΙΝΩΝ ΠΟΥ ΘΑ “ΑΣΚΟΥΝ ΕΞΟΥΣΙΑ”, ΟΝΤΑΣ ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ, ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΑΝΗΘΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΦΑΙΡΕΣΟΥΝ ΤΑ ΟΠΛΑ ΜΕ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΔΙΑΠΡΑΤΤΟΥΝ ΤΑ ΕΙΔΕΧΘΗ ΤΟΥΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ.
Θα μιλήσουμε εν καιρώ γι αυτή την «Ομάδα”. Αλλά, όταν και εφ΄ όσον οι “καιροί” το επιτρέψουν.