Ο Ρουζέ ντε Λιλ τραγουδάει για πρώτη φορά τη «Μασσαλιώτιδα» στο σαλόνι του δημάρχου Ντίτριχ στο Στρασβούργο.
***
Αν κάτι η Ιστορία επαναλαμβάνει συνεχώς στις σελίδες της, έστω κι αν δεν το διατυπώνει έτσι, είναι η διαπίστωση του τίτλου. Γεγονότα και κρίσεις της , καταλήγουν στον ίδιο συμπέρασμα. Δε θα υπήρχε Αλέξανδρος και μάλιστα …Μέγας κατά τη Μυθιστορία, αν δεν είχε μαζί του τους Μακεδόνες και τους “Ορχομένιους”. Και οσάκις τούτοι αρνήθηκαν στην εκστρατεία να ακολουθήσουν τις παρανοϊκές εντολές του βασιλιά τους, ο …Μεγάλος στρατηλάτης δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα αδειανό σακί.
Αυτοκράτορες, βασιλιάδες, ηγεμόνες απανταχού της υφηλίου σε όλες τις εποχές , στήριξαν την ισχύ τους στην ανικανότητα ορθής σκέψης , την έλλειψη σύνεσης και σωφροσύνης των υπηκόων τους. Θα έφτανε ο άλλος από τους ανισόρροπους επίσης “Μεγάλους”, ο Ναπολέων στην άλλη άκρη, αν δεν είχε τους υπερπατριώτες Γάλλους που έπεφταν στη φωτιά και ξεψυχούσαν με τη Μασσαλιώτιδα στο στόμα; Για να κάνουμε ένα μεγάλο άλμα, θα επιζούσαν ιστορικά ο Ναζισμός και ο Πουτινισμός , χωρίς τον άφρονα υπερπατριωτισμό των Γερμανών και των Ρώσων σήμερα; Σε τρεις αράδες μέσα, θα τελείωνε η Ιστορία με δαύτους,
Στην οικογένεια Πασχαλίνου, Ιταλικής καταγωγής, όπως είναι το πραγματικό μας επώνυμο, ο πατέρας μου Ιωάννης Πασχαλίνος, έμεινε ορφανός, ενώ ήταν ακόμα βρέφος. Ο δικός του πατέρας, ο Πέτρος Πασχαλίνος, έχασε το πόδι του στους Βαλκανικούς πολέμους και λίγο μετά, πέθανε από γάγγραινα. Η οικογένεια είχε υποστεί άγριο πόλεμο για χρόνια , μια και τα μέλη της είχαν την ατυχία, ο προγονός τους, ο Αναστάσης Πασχαλίνος, όπως έχουμε ξαναγράψει εδώ, να είναι αυτός που προετοίμασε τη δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια, ως υποπρόξενος της Αγγλίας.
Οι διωγμοί, έκτοτε, στην οικογένεια και για δεκαετίες μετά από τις «αρχές», ακόμα και στη μετέπειτα βασιλεία, υπήρξαν συνεχείς και άγριοι . Αυτός ήταν και ο λόγος, που τα τρία άλλα αδέρφια του παππού, όταν έλαβαν το “χαρτί” της επιστράτευσης , αρνήθηκαν να παρουσιαστούν και να πολεμήσουν «για μια χώρα που μας μισεί και μας πολεμά», όπως έλεγε ο μεγαλύτερος. ΄Ετσι, εκείνες τις ημέρες, άλλαξαν το επώνυμό τους σε Αδαμόπουλος και έφυγαν για την Αμερική. Ο αδερφός τους, ο παππούς Πέτρος, αρνήθηκε, παρά τις πιέσεις τους να τους ακολουθήσει στην ξενιτιά και να αλλάξει το επώνυμό του , παρουσιάστηκε στο στράτευμα και λίγο αργότερα τραυματίστηκε βαριά και πέθανε . Τα αδέρφια του, έζησαν για χρόνια στην Αμερική, πρόκοψαν και πέθαναν και οι τρεις πλήρεις ημερών.
Θυμήθηκα αυτή την Ιστορία σήμερα, μετά από μια έντονη συζήτηση με έναν τύπο της στρατολογίας. ΄Εψαχναν και έκαναν τον κόσμο άνω-κάτω να βρουν το γιο μου , ο οποίος είναι φοιτητής στο εξωτερικό και έχει διπλή υπηκοότητα. Και ενώ έχουμε εμπρόθεσμα ενημερώσει το αρμόδιο στρατολογικό του γραφείο και προσκομίσει τις βεβαιώσεις για τη στρατολογική του κατάσταση, τους παράπεσαν τα “χαρτιά” και μέχρι να τα βρουν, αναστάτωσαν το σύμπαν. ΄Ομως ,εκείνο που με έκανε να βγω από τα ρούχα μου , ήταν η απάντηση του “υπεύθνου” ,όταν μισοαστεία -μισοσοβαρά του είπα
-θα κοιταξω να κάνω το παν να μη βάλει το χακί το δικό μου παιδί. Το έβαλα εγώ και έχασα από τη ζωή μου 2,5 ολόκληρα χρόνια. Αρκετά είναι ,καλύπτουν και του γιου μου τις στρατιωτικές υποχρεώσεις. Και η απάντηση:
-΄Ολοι οι αρνισιπάτριδες και οι προδότες από την ίδια στόφα είστε! Ακούς, κουβέντες ο καραβανάς;
-Και ο Τούρκος στρατόκαυλος σαν ελόγου σου , τα ίδια λέει, του επιστρέφω την αμετροέπεια. . Σας αφήνω ,λοιπόν, το προνόμιο να ξεκοιλιαστείτε μεταξύ σας, αν έρθει εκείνη η ώρα!
Ξέρω. Οι πατριωταράδες-Ελληνάρες θα συμφωνήσουν μαζί του .Και, μάλιστα ,έμπλεοι αγανάκτησης θα αναρωτηθούν. Αν δε σκοτώνονταν οι παππούδες μας στους πολέμους, θα υπήρχε σήμερα ελεύθερη Ελλάδα; Πρώτα, αμφιβάλλω , αν η χώρα μου είναι ελεύθερη. Ούτε πιστεύω πως έχει, αυτού του είδους η ελευθερία, καμιά σχέση με το πργαματικό της νόημα και περιεχόμενο. ΄ Ολες οι εξουσίες ,λίγο πολύ, ίδιες είναι.
Το ίδιο και ο πατριωτισμός και η φιλοπατρία. Αν ο Μιχαλολιάκος και τα άρρωστα στο μυαλό ψυχοπαίδια του στα Νεοναζιστικά τους τάγματα , δε θεωρούνται αρνισιπάτριδες και προδότες, κατά το στρατονόμο παραπάνω , τότε είμαι υπερήφανος που αυτές τις…αρετές , τις αφήνω για πάρτη τους. Και αρνούμαι να αφήσω το γιο μου να σκοτωθεί στα χαρακώματα, όταν τα δικά τους παιδιά, θα ψάξουν να βρουν τα βύσματα, για να τη σκαπουλάρουν.
Και να το προχωρήσω ακόμα περισσότερο; ΄Ηρωες και στις σελίδες της Ιστορίας και στο μυαλό και τη συνείδηση του σώφρονα, είναι όσοι επιχείρησαν με τεράστιο κίνδυνο για τη ζωή τους , να ξεκάνουν το Χίτλερ. Κι όσοι ακόμα Γερμανοί ,αρνήθηκαν να ενταχθούν στο ναζιστικό σύστημα της πατρίδας τους και αυτομόλησαν στον αντίπαλο ή πολέμησαν το Ναζισμό από τα δικά τους μετερίζια. .
Και σήμερα, ήρωας θα ήταν (και ακόμα καλύτερα Σωτήρας), αν ένας Ρώσος, έστω μάγειρας, έστω φρουρός , μια απλή καμαριέρα στο παλάτι του τέρατος , έδινε ένα τέλος στο δράμα της Ουκρανίας της Συρίας και όσων λαών έζησαν τον όλεθρο, αν είχαν ξεκάνει χρόνια πριν, τον ψυχοπαθή Τσάρο Πούτιν .
Σε αυτούς βγάζω το καπέλο. Και όλοι οι νουν έχοντες και τη ζωή και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, σεβόμενοι. Στους πατριωταράδες και τους πατριδοκάπηλους όλου του κόσμου, τους αφεριώνουμε τη ρήση του Σάμιουλε Τζόνσον: “O πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των παλιανθρώπων». Τίποτα περισσοτερο.
Και κάτι ακόμα. Πατριώτης θα είμαι , όταν η γη ολόκληρη ,γίνει “ένα έθνος, μια πατρίδα, μια φυλή , μια γλώσσα”. Για μια τέτοια απέραντη και μοναδικη ΠΑΤΡΙΔΑ , θα μπορουσα να δώσω και τη ζωή μου!