Λούλα σε Τσίπρα: “Ο Μπολσονάρο νικήθηκε αλλά ο Μπολσοναρισμός είναι ακόμη εδώ”
«Δεν αγωνιζόμαστε πια μόνο για να υπερασπιστούμε την κοινωνία, αλλά και την ίδια τη Δημοκρατία», αναφέρει σε ανάρτησή του στα social media ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, Αλέξης Τσίπρας μετά την συνάντηση που είχε με τον πρόεδρο της Βραζιλίας Λουίς Ινάσιου Λούλα Ντα Σίλβα λίγο πριν την ορκωμοσία του.
Στην ανάρτησή του ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρει: «Ο Λουίς Ιγκνάσιο Λούλα Ντα Σίλβα επέστρεψε. Αυτή τη φορά το έργο του πιο δύσκολο. Δε θα αγωνιστεί μόνο για να καταπολεμήσει τις ανισότητες, τη φτώχεια και τον αναλφαβητισμό, αλλά και για να υπερασπιστεί τη Δημοκρατία και να ενώσει τη χώρα του. Μια χώρα διαιρεμένη από τον διχασμό, τα fake news, το μίσος και την ακροδεξιά προπαγάνδα των αντιπάλων του. Γιατί ο Μπολσονάρο νικήθηκε αλλά ο Μπολσοναρισμός είναι ακόμη εδώ, όπως χαρακτηριστικά μού είπε στη συνάντησή μας».
******
Ο Μητσοτακισμός είναι ο πολιτισμός των σπηλαίων. Με πρώτο, τον πολιτικό και τον δικαιικό. Εξ ου και Μηστοτακισμός είναι συνώνυμο και συγγενικό του εκβαρβαρισμού.
Η ιδεοληψία της Δεξιάς (ιδεολογία δεν έχει ) στον πυρήνα της είναι αφύσικη, παράλογη και απάνθρωπη. ΄Αρα, βάρβαρη. Με ένα κυρίαρχο γνώρισμα. Τον ατομικισμό. Ο λαός, το λέει χαρακτηριστικά έτσι: “Ψωμί μη λείψει σπίτι μας και φούρνος μην καπνίσει. Ο Δεξιός κοιτάζει πάντα το συμφέρον του, το σπίτι του. Και…γαία πυρί μιχθήτω!
Είναι ανίκανος να κάνει υπέρβαση του εαυτού του. Να αντιληφθεί με ιδεολογική θεώρηση τα πράγματα. ΄Ολα κινούνται στο δικό του μικρόκοσμο, δεν έχει ούτε την άνεση ούτε την επιθυμία να πετάξει σε ύψη που, όταν φτάσεις, βλέπεις πόσο μικρό και ασήμαντο είναι το δικό σου συμφέρον, ο ασφυκτικός εγκλωβισμός στο εγώ σου.
Η δική Του πατρίδα, η δική Του θρησκεία, η δική Του οικογένεια δείχνουν το μέγεθος της αφροσύνης του οπαδού της Δεξιάς. Στοιχειώδεις και αυτονόητους συλλογισμούς και συσχετισμούς αδυνατεί να κάνει το σκοτισμένο μυαλό του. Η απλή αλήθεια, είναι δυσεπίλυτο πρόβλημα. ΄Όπως, γιατί, ας πούμε, ο επίσης πατριωταράς Τούρκος να μη θεωρεί τη δικιά του πατρίδα ιερή και στο όνομα αυτής της ιδιότητας να σφάζει ΔΙΚΑΙΩΣ τον ΄Ελληνα . Και… τούμπαλιν. Χαμένοι αμφότεροι στις παραισθήσεις και την ντόπα της εθνικοφροσύνης τους.
Ανάλωμα η ζωή του στο διπολισμό, την υποκρισία και την προσχηματολογία. Δεν τον νοιάζει τον ΄Ελληνα Δεξιό, αν πέθανε μια μικρή Μαρία στον ΄Εβρο. Ο πρόσφυγας ,ο κολασμένος της γης “να κάτσει και να πεθάνει στον τόπο του”. Το νοιάζει μην ακουστεί παρά έξω, μη γίνουμε ρεζίλι στην Ευρώπη (χάσουμε και τα κονδύλια). «Τα εν οίκω μη εν δήμω,” η προσφιλής του αρχή.
«Δούλεψε να φας και κλέψε νά΄ χεις” μια από τις σημαίνουσες, επίσης, αξίες του. Και… ποιος έχει το μέλι στο δάχτυλο και δεν το γλείφει; Αρκεί όλα να είναι νομιμοφανή και σε παραλλαγή. Το ζοφερό είναι το ιδανικότερο… χρώμα του.
Ας πάει η Τουλουπάκη φυλακή. Δεν ισχύουν στη Δεξιά αρχές, όπως «καλύτερα να αθωωθούν 100 ένοχοι, παρά να καταδικαστεί ένας αθώος». Τέτοιες ευαισθησίες, δε διαθέτει. Η διάπλαση της ηθικής του παίρνει τη μορφή που θέλει στην προκρούστεια κλίνη του. Εκεί όλα γίνονται εύκολα, κατανοητά και σύμφωνα με τα δικά του ηθικά μέτρα.
Τί γίνεται, όμως, όταν ο Δεξιός μεταλλάσσεται σε Ακροδεξιό και Ναζί; (Και οι δύο τερατογεννήσεις είναι συλλήψεις της ίδιας μήτρας). Εκεί πια , η παραπάνω εκδοχή του Δεξιού μοιάζει…αγγελικά πλασμένη.
Παλιότερα , η χώρα μας έζησε αυτή την τραγωδία. ο Δεξιός ,ως…΄Ελληνας, χριστιανός και νοικοκύρης, δε δίστασε να περάσει όλες τις κόκκινες γραμμές. Σήκωνε το δάχτυλο ως κουκουλοφόρος δωσίλογος στην Κατοχή , ως Χίτης στο Αντάρτικο ,έκοβε κεφάλια και τα παλώκουνε, ως παρακρατικός της ΕΡΕ δολοφονούσε Λαμπράκηδες. ! Η μισή και παραπάνω Ελλάδα έζησε χρόνια τη βαρβαρότητα σε όλη την έκταση της φρίκης.
Στις ημέρες μας , η παγκόσμια ακροδεξιά λαίλαπα, πού έχει ενσκήψει τα τελευταία χρόνια σε κάποες χώρες. πήρε συγκεκριμένες μορφές. Επικράτησε ως Πουτινισμός, Τραμπισμός, Μπολσοναρισμός, Ορμπανισμός και Μητσοτακισμός. Με ένα κοινό γνώρισμα. Τον εκβαρβαρισμό του σύγχρονου πολιτισμού, όπου επικράτησαν.
Στη χώρα μας, η νέα εκδοχή της ακροδεξιάς είναι ο Μητσοτοτακισμός, οποίος, πλην των άλλων, κατάφερε να δημιουργήσει τις προϋθυποθέσεις για την επανένταξη στη μητέρα παράταξη του μεγαλύτερου μέρους της εκλογικής δύναμης από τα ορφανά του Πάνου Καμμένου και του Νίκου Μιχαλιολιάκου. Η παρουσία τουλάχιστον τριών, όχι απλώς ακροδεξιών, αλλά ΝεοΝαζί υπουργών, είναι η καλύτερη απόδειξη.
Παρ όλα αυτά, ο Μητσοτακισμός δεν είναι αυτή την ώρα, ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να υπάρξει σε αυτή τη χώρα και σε τέτοιου είδους συγκυρίες για τους λόγους που πιστεύουν οι περισσότεροι. Το πλέον επικίνδυνο, αλλά όχι ευδιάκριτο χαρακτηριστικό του, «δια γυμνού οφθαλμού», δεν είναι τα… ηλίου φαεινότερα.
Και τέτοια είναι πάμπολα. Περιοριζόμαστε στα πασιφανή: Ο νεποτοτισμός, η αγραμματοσύνη των…αρίστων, η διεύρυσνη του χάσματος με την Τουρκία, η πτωχοποίηση του πληθυσμού, η δολοφονία πάνω από 15.000 συνανθρώπων μας από την εξαιρετικά κακή διαχείριση της πανδημίας, η ασύλληπτη διαφθορά και διαπλοκή, η ολοκληρωτική άλωση της Δικαιοσύνης , η εξαγορά των περισσοτέρων μιντιακών μέσων και η εκτροπή τους σε προπαγανδιστικό βήμα του Μητοστακισμού.
Πριν κάποια χρόνια, ένα από τα πρωτοκλασάτα στελέχη της Ν.Δ και εκλεκτός του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο Παύλος Μαρινάκης ,είχε από τότε αποκαλύψει και την αρχόμενη εκκόλαψη του Μητσοτακισμού και το κυτταρικό του γνώρισμα. Είχε πει εκείνη την εποχή:
«Τσίπρα , αν ζούσαμε στον εμφύλιο, από εμένα θα “πήγαινες”!
΄Ο,τι ο Χρυσαυγιτισμός, ΛΟΓΩ ΕΥΡΩΠΗΣ, δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει (Νικ.Μιχαλολιάκος: «Αν φτάσει ο καιρός όπου οι λόγχες θα ακονίζονται στα πεζοδρόμια, τότε θα δούνε ποιοι είναι οι χρυσαυγίτες”!), ο Μητσοτακισμός με το δικό του ΥΠΟΥΛΟ, υφέρποντα και υποχθόνιο φασισμό , υπόσχεται το ίδιο.
Και θα γυρίσουν μια μέρα πάλι στη βαρβαρότητα των παππούδων και των πατεράδων τους, αν οι συνθήκες, τούς το επιτρέψουν. Αν δεν προφτάσουμε να σπάσουμε το αυγό του φιδιού . Το “μαύρο φίδι” που καιροφυλακτεί να δαγκώσει ,να οδηγήσει πάλι τη χώρα σε νέα φρίκη και άλλα “παλουκώματα”.
Ρίξτε μια ματιά γύρω σας. Συζητήστε με φανατικό Δεξιό. Θα σας πει, ακριβώς, ό τι ο κολλητός του πατριάρχη του Μητσοτακισμού, ο Παύλος Μαρινάκης. “Αν έρθουν πάλι «μαύρες ημέρες» για τον τόπο, από μας θα πάτε”.
Και όχι μόνο στη Μπολσοναρική Βραζιλία. Λίγο έλειψε από τον ακροδεξιό Τραμπισμό να συμβεί η τραγωδία μιας γενικευμένης σύγκρουσης ακόμα και σε μια Αμερική. Πόσο δύσκολο είναι για κάποιους να συνειδητοποιήσουν ότι εμείς εδώ, τουλάχιστον την Αμερική στον πολιτικό της πολιτισμό δεν φτάσαμε ποτέ; Οι φαμίλιες Καραμανλή, Μητσοτάκη και Σαμαρά, φρόντισαν γι΄αυτό. ΄Αφησαν, ως παρακαταθήκη στις γενιές των Ελλήνων , την πολιτική βαρβαρότητα .