“Ουκρανία: Διπλή επίθεση αυτονομιστών στο αεροδρόμιο του Λουγκάνσκ
Φιλορώσοι αυτονομιστές επιτέθηκαν χθες βράδυ και σήμερα το πρωί στο διεθνές αεροδρόμιο του Λουγκάνσκ, στην ανατολική Ουκρανία, το οποίο ελέγχεται από τις ουκρανικές δυνάμεις, δήλωσε σήμερα προς το Γαλλικό Πρακτορείο ουκρανική στρατιωτική πηγή στο αεροδρόμιο.
“Οι αντάρτες επιτέθηκαν χθες το βράδυ και σήμερα το πρωί. Ήταν φανερό πως προσπαθούσαν να καταστρέψουν το κτίριο που εξασφαλίζει την ηλεκτροδότηση του αεροδρομίου. Δεν υπήρξαν τραυματίες από την πλευρά μας”, δήλωσε ένας από τους ουκρανούς αλεξιπτωτιστές που υπερασπίζονται το αεροδρόμιο, ο Σεργκέι, σε τηλεφωνική επικοινωνία.
“Είναι η πρώτη φορά που έγινε επίθεση αυτού του είδους εναντίον του αεροδρομίου. Ως τώρα δεν είχαν υπάρξει παρά μερικές αψιμαχίες”, διευκρίνισε η ίδια πηγή.
Οι φιλορόωσοι αυτονομιστές κήρυξαν το Μάιο την ανεξαρτησία της “Δημοκρατίας του Λουγκάνσκ”, όπως και αυτή της “Δημοκρατίας του Ντονέτσκ”, στη γειτονική περιφέρεια.
Φονικές μάχες φέρνουν αντιμέτωπες τις ουκρανικές δυνάμεις με τους φιλορώσους αντάρτες σε πολλές πόλεις αυτών των δύο περιφερειών”.
Το 2004 αποσπάστηκα από το Υπουργείο Παιδείας στην Ουκρανία (Κίεβο) και έμεινα εκεί μέχρι τον Αύγουστο του 2005. Στο διάστημα αυτό, προσπάθησα να γνωρίσω τη χώρα, να μελετήσω καλά την ιστορία της, να πλησιάσω τους ανθρώπους της. ΄Εκανα πολλούς φίλους, έζησα “πράγματα”, επισκέφτηκα τις περισσότερες, μεγάλες ουκρανικές πόλεις (Οδησσό, Ντονέτσκ, Χάρκοβο κ.α), σχεδόν κατάφερα να ενσωματωθώ (στο μέτρο του δυνατού) στην ουκρανική κοινωνία.
Η χώρα τότε δεν είχε καμιά σχέση με αυτό που βλέπουμε σήμερα. Αν και το Σεπτέμβριο του 2004, που έφτασα στο Κίεβο, έπεσα πάνω (και συμμετείχα) στις μεγάλες διαδηλώσεις των οπαδών του Βίκτορ Γιούσενκο (“πορτοκαλί επανάσταση”), πάλι στην ιστορική πλατεία Μεϊντάν και με πρόεδρο της χώρας (πάλι) τον “μοιραίο Ρωσόδουλο” Γιανουκόβιτς ,εν τούτοις, σε κείνη την εξέγερση δε χύθηκε “σταγόνα αίμα”. Βία από τη μεριά των κρατικών δυνάμεων καταστολής (ελεγχόμενη,όμως ) υπήρξε. Συγκρούσεις, ένταση, μικρές καταστροφές. Αλλά, να βλέπεις στη μέση του Κιέβου, μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής πρωτεύουσας, πεταμένα πτώματα και στο αεροδρόμιο του Λουγκάνσκ τον εικονιζόμενο …κανονιοφόρο να θερίζει ζωές και να ορκίζεται πως θα εξαφανίσει τη Δύση, ε, αυτό δε θα πίστευα πως θα ερχόταν ημέρα να το δω.
΄Οταν κάναμε το 2004-2005 τις οικογενειακές μας βόλτες με το “Γιαννάκο” στο καρότσι (8 μηνών τότε) στα απέραντα πάρκα του Κιέβου και πίναμε με το συνάδελφο Μαυρομμάτη το καφεδάκι μας στο …ελληνικό ” cafe Frappe” στη Μεϊντάν, δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ πως αυτή η χώρα με τους υπέροχους, καλλιεργημένους ανθρώπους, τα κτίρια-μνημεία-κομψοτεχνήματα, τα οργανωμένα πανεπιστήμια και τα πεντάμορφα (και καθόλου “εύκολα”, όπως τα παρουσιάζουν) κορίτσια, θα ζούσε εν έτει 2014 αυτή την τραγωδία.
Και τότε υπήρχαν Ρωσόφιλοι. Και τότε οι περισσότεροι Ουκρανοί ήθελαν να ξεκόψουν από το “σφιχταγκάλιασμα” της Ρωσίας και να ενταχθούν στη Δύση. Και τότε άκουγα στο πανεπιστήμιο του Σεφτσένκο κάποιους Ουκρανούς καθηγητές (ήταν η εξαίρεση) να υπερτονίζουν τα δικά τους, ουκρανικά χαρακτηριστικά της γλώσσας και τις παραδόσεις τους. Αλλά ζούσαν μαζί, δίπλα -δίπλα, μια “ράτσα”, ρωσόφιλοι και δυτικόφιλοι. Αν δεν ήξερες, δε θα καταλάβαινες ποτέ πως τούτοι ήταν οι “μεν” και οι άλλοι οι “δε”. Ποτέ δεν είδα τόσο μίσος, τέτοια διαφορετικότητα, τόσο εθνικισμό, ρατσισμό και αγριότητα στον ίδιο λαό, στην ίδια φυλή, όπως σήμερα. Δε θα πίστευε κανείς πως θα ερχόταν ημέρα που αυτή η ειρηνική και πολιτισμένη (αν και φτωχή) χώρα, θα ζούσε τον εφιάλτη του εμφυλίου, ότι θα γινόταν “Λιβύη” και “Συρία”.
΄Ο,τι η λογική ακόμα και η φαντασία δεν μπορούσαν τότε να προβλέψουν, τα κατάφερε ένας μαφιόζος δικτάτορας, ένας τ. σταλινικός, πράκτορας της Γκα-Γκε-Μπε. Αφού επιμελώς και για πολύ καιρό καλλιέργησε τον εθνικισμό και το μίσος στον πληθυσμό της δικής του χώρας και τους Ρωσόφιλους της Ουκρανίας με το θράσος και την αφροσύνη ενός δικτάτορα , ενός παράφρονα Χίτλερ, εν έτει 2014 ,κατέλαβε “με το έτσι θέλω” (κόντρα στις αρχές και τις διακηρύξεις του διεθνούς δικαίου) εδάφη μιας ανεξάρτητης χώρας, κολώβωσε την εδαφική της ακεραιότητα, έβαλε τους πολίτες της να σφάζονται μεταξύ τους, “έσπειρε” με πτώματα το Κίεβο, τις άλλες “ρωσόφιλες” περιοχές και απειλεί όλους εμάς, όχι μόνο την Ουκρανία, με πυρηνικό αφανισμό!
Την ίδια ώρα η Αμερική και η Ευρώπη, που έστησαν μια δυνατή συμμαχία, το ΝΑΤΟ, για να προφυλάξει (υποτίθεται) τις αρχές και τις αξίες του δυτικού κόσμου, αλλά και την εδαφική ακεραιόητα των χωρών συμμάχων, παρακολουθούν έντρομες τις εξελίξεις, αναμηρυκάζουν απειλές, αφήνουν τη χώρα να σπαράσσεται από τον εμφύλιο, εκθέτουν σε άμεσο κίνδυνο τη διεθνή ειρήνη. Και ακόμα ούτε καν τις διπλωματικές τους σχέσεις διέκοψαν με το δικτάτορα της Ρωσίας!
Απίστευτα πράγματα! Σημεία των καιρών; ΄Οχι. Η τύχη της Αμερικής και της Ευρώπης σκόνταψε στην παντελή ανικανότητα ενός αμερικανού προέδρου, μιας Ευρώπης βυθισμένης στην οικονομική κρίση και το χειρότερο στην αδυναμία των λαών να αντιληφθούν πόσο κοντά σε ένα τρίτο παγκόσμιο πόλεμο μας φέρνει ο Νέος Χίτλερ που νεκραναστήθηκε στη Ρωσία.
Η Ιστορία φρίττει. Οι γενιές που έρχονται (αν αποφύγουμε τελικά τον όλεθρο) δε θα πιστεύουν πως ηγέτες και λαοί σήμερα, γύρισαν το ρολόι της ιστορίας πίσω, στις παραμονές του 2ου παγκοσμίου πολέμου!
