Συνήγορος Πολυζωγοπούλου : “Δέχτηκε 30 μπουνιές μέσα στο αυτοκίνητο από τον Λύτρα”
***
Τα σκληρά σχολιανά του, τα άκουσε ο Λύτρας. Ακόμα κι από εκείνους που είναι ίδιοι με δαύτον. Πλην των, από τα πατζάκια τους η σερνικάδα ξεχειλίζουσα (όρα Κούγια). Και του άξιζε η κατακραυγή. Χωρίς ίχνος ελαφρυντικών.
Κι αν ισχύουν όσα λέει ο συνάδελφός του πως έριξε 30 μπουνιές στη γυναίκα του, τότε δε μιλάμε πια για ξυλοδαρμό, αλλά για απόπειρα δολοφονίας (“Βαριά σκοπούμενη σωματική βλάβη” τη χαρακτηρίσανε). Αν και μόνο μια δυνατή μπουνιά στο κεφάλι, μπορεί να σε αφήσει ξερό. Οι 30;
Κι εδώ θα εστιάσουμε σήμερα. ΄Όχι στο θύτη, πάλι. Στο θύμα και στην πρακτική αντιμετώπιση όμοιας βίας κάθε φορά.
Να πούμε μόνο πως αυτή η απόπειρα δολοφονίας, απλώς δεν ολοκληρώθηκε. Αλλά την επόμενη φορά, δεν είναι σίγουρο πως αν επαναληφθεί για όποια Πολυζωγοπούλου, η κατάληξη θα είναι ίδια.
Θα φανεί πως «κομίζουμε γλαύκα στην Αθήνα» ή βάζουμε ρητορικές ερωτήσεις για ευκολία, αν επι-μείνουμε σε απορίες με δεδομένες απαντήσεις , που είναι, όμως και η ουσία στο ζητούμενο. Και μάλιστα με προδιαγραφές γενίκευσης του κανόνα ,να ισχύει για όλους και πάντα.
Αν, το θύμα που έφαγε 30 μπουνιές προλάβαινε να…επιστρέψει , έστω τις μισές, ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα; Και ποιος ήρξατο χειρών αδίκων; Ποιος ξεκίνησε, ανεξάρτητα από το λόγο, την επίθεση που εξελίχτηκε σε απόπειρα δολοφονίας με τον τρόπο που ασκήθηκε η βία; Και είχε η δεχόμενη τέτοια απρόκλητη επίθεση (από άγραφο και γραπτό νόμο) δικαίωμα και υποχρέωση, να αμυνθεί και να εξουδετερώσει με κάθε τρόπο το δράστη; Εύκολες και αυτονόητες οι απαντήσεις από τον καθένα.
Κάποιες εβδομάδες πριν, ένας «πατριάρχης» υφυπουργός του Κούλη τους, ψυχίατρος στο επάγγελμα, δήλωσε πως ο άντρας. ως ΔΥΝΑΤΟΣ, φέρνει στο DNA του τη βία και τη σκληρότητα. Η Φύση φταίει εν άλλοις, γιατί ο Λύτρας αποπειράθηκε να σκοτώσει τη σύζυγό του. Και, κατά κάποιο τρόπο (το είπε κι αυτό ο φαλλοκράτης «επιστήμονας», αλλά καλυμμένα μη γίνει και εντελώς ρεζίλι),η «άπιστη» ήταν εκείνη που προκάλεσε με τη συμπεριφορά της το σερνικό. Κι αυτό, που από τη φύση του είναι ΚΥΝΗΓΟΣ, όποιο άλλο ζώο τολμήσει να το κλέψει την αναπαραγωγική αποκλειστικότητά του, το κατασπαράζει μαζί με το … πολύγαμο ταίρι του.
Δε στέκουν ούτε ιστορικά, ούτε κοινωνιολογικά και πολύ περισσότερο ψυχιατρικά (μια επιστήμη ,μάλιστα με πολλά κενά και με αδύναμους πυλώνες στήριξης) τέτοιες θεωρίες, περί άντρα κυνηγού και γυναίκας θηράματος. ΄Όπως, δεν ισχύουν όλες εκείνες οι θεωρίες των ιδεασμών, κυρίως της Φιλελεύθερης (διάβαζε άφοβα φασιστική) παράταξης για «το μεγάλο ψάρι που τρώει το μικρό» , «τα δάχτυλα που δεν είναι όλα ίσα μεταξύ τους” και πού στην ..τελική «έτσι είναι η ζωή και πώς να την αλλάξεις με μολύβι και χαρτί». Εμ δε, που είναι έτσι!
Σκοπίμως ,ασφαλώς οι θιασώτες τέτοιων παρανοϊκών θεωριών και τεχνηέντως επιχειρούντες να ανάγουν το ψεύδος σε αλήθεια, ως κάλυψη των προσωπικών τους αφύσικων επιλογών, κάνουν πως αγνοούν ότι ο άνθρωπος χαρακτηρίζεται , μεν, ζώο, αλλά η διαφορά του από τους υπόλοιπους συγγενείς του, είναι τούτη: Το εξέχον, ως ξεχωριστό, αυτό είδος της Φύσης, έχει προικιστεί με ΝΟΥ, έδρα της λογικής και της συνείδησης. Ως εκ τούτου, διαθέτει ικανότητα και έχει υποχρέωση επιλογής, δώρα που δεν έχουν τα υπόλοιπα ζώα για αυτό και λειτουργούν με τοποθετημένο «λογισμικό», το ένστικτο, που δεν παρεκκλίνει ποτέ και οι πράξεις τους δεν έχουν τα χαρακτηριστικά προσωπικής επιλογής και συνειδητής, ΗΘΙΚΗΣ (φυσικής) απόφασης .
Ας τελειώσει, ο επιστημονικοφανής αυτός μύθος περί δικαιολογημένης από τη φύση βίας και σκληρότητας του σερνικού, που τον απαλλάσσει αυτόματα και από την ευθύνη των πράξεών του. (Και αυτός είναι ο σκοπός της στήριξης και της διάδοσης τέτοιων φασιστικών θεωριών).
Γιατί, εκτός των άλλων και στατιστικά να το δει κανείς και μόνο έτσι, καταρρίπτονται οι (σκοπούμενες) ανοησίες του υφυπουργού Υγείας στο Μητσοτακικό καθεστώς. Οι καλλιεργημένοι άντρες, όσοι έχουν “Μόρφωση” όχι, απλώς ένα δίπλωμα για άσκηση επαγγέλματος, δε σκέπτονται ούτε λειτουργούν, όπως ο Λύτρας και ο Κούγιας. Γιατί, δηλαδή, όλοι εμείς οι υπόλοιποι αρσενικοί, έχουμε, μεν νεύρα στους τσακωμούς μας με τις γυναίκες που είναι δίπλα μας, και εκείνες με μας, αλλά δεν τα εκτονώνουμε κάθε φορά ούτε αυτές , ούτε μεις, με βιτριόλια στο πρόσωπο ή με μπουνίδι στο κεφάλι;
΄Όπως εκτενώς έχουμε αναλύσει εδώ, τα ιερατεία και οι εξουσίες, που διψούσαν για πλήθη στρατιωτών και νέες μήτρες παραγωγής κιμά στην άπειρη άσκηση βίας στην πορεία της ιστορίας, καθήλωσαν και τα δύο φύλα σε υποχρεωτικά καθήκοντα και συγκεκριμένες αποκλειστικότητες και αποστολές, που τα περισσότερα ή ήταν αφύσικα ή επινοημένοι, τεχνητοί ρόλοι.
Και ήταν αυτός ο λόγος, για να μείνουμε μόνο στις επιπτώσεις στη μυϊκή δύναμη της γυναίκας, η οποία, απούσης της σωματική άσκησης επί αιώνες , ατόνησε και υποβιβάστηκε σε αδυναμία . Σε αντίθεση με τον άντρα που οι πολεμικές ανάγκες ,αλλά και ο καθημερινός μόχθος της σκληρής δουλειάς, τον κατέστησαν περισσότερο δυνατό , μπρατσωμένο και με ανατομία διαφορετική στην αντιμετώπιση της σωματικής πίεσης.
Μετά απ΄αυτά, ας επιστρέψουμε στο, αυτονόητης απάντησης ,ερώτημα μας στην αρχή: Αν, το θύμα που έφαγε 30 μπουνιές (και δεν έδωσε καμία), προλάβαινε να…επιστρέψει , έστω τις μισές, ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα;
Μπορεί , αν ήταν γρηγορότερη η σύζυγος από τον τραμπούκο άντρα της ΚΑΙ ΕΙΧΕ ΚΑΤΑΛΛΗΛΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΕΙ να τον είχε κάνει …τουλούμι στο ξύλο. Και με το δίκιο της. Τη ζωή της υπερασπιζόταν. Ουδείς ψόγος και κατηγορία.
Συμπέρασμα:
Αφού, κυκλοφορούν ανάμεσά μας ανδρείκελα που υποδύονται τους «άντρες», με συμπεριφορά διαφορετική από την ενδεδειγμένη-επιβαλλόμενη σε κοινωνίες με πολιτισμό και
α. δε διστάζουν να χρησιμοποιήσουν τη βία ,για να λύσουν διαφορές
β. ακόμα δε φτάσαμε σε κοινότητες “αγγέλων” ,
Τότε, η γυναίκα οφείλει και μάλιστα εξ απαλών ονύχων, να προετοιμάζεται κατάλληλα, για να βγει στην κοινωνία που δεν κυκλοφορούν μόνο πρόβατα, αλλά και λύκοι. Και τί συνεπάγεται μια τέτοια προετοιμασία , πλην άλλων και ως αναγκαίος εξοπλισμός της;
Η ΕΚΜΑΘΗΣΗ ΜΙΑΣ «ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ» ΓΙΑ ΑΜΥΝΑ, ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΟΠΛΟ! ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ, ΑΠΟΔΕΙΓΜΕΝΗ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΒΑΡΒΑΤΟΤΗΤΑ ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΛΟΓΟ ΝΑ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΣΑΚΟ ΤΟΥ ΜΠΟΞ. ΠΡΟΛΑΒΕ ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΝΕΙΣ ΕΣΥ ΤΕΤΟΙΟΝ! ΤΟ ΔΙΚΑΙΟΥΣΑΙ!
Γράφαμε για το “μπούλινγκ” που δεν το υφίστανται μόνο τα σχολιαρόπαιδα, αλλά κάθε άνθρωπος που πέφτει θύμα του ανεξέλεγκτου τραμπούκου και άξεστου:
ΜΠΟΥΛΙΝΓΚ. “ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΡΟΣΒΑΛΟΥΝ ΕΥΚΟΛΟΤΕΡΑ ΟΠΟΙΟΝ ΔΕΝ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ!
“Δύο φορές υπέστη το ίδιο bullying το 8χρονο κορίτσι από την Θεσσαλονίκη, όταν συμμαθητές της την υποχρέωσαν να γλείψει την τουαλέτα του σχολείου.
Ένας από τους δύο επιβλέποντες εκπαιδευτικούς είπε στο παιδί με οργίλο ύφος “επειδή εσύ έγλειψες σκ@τά, εγώ θα χάσω τη θέση μου”;».Το πιο φρικιαστικό είναι ότι μετά την τέλεση αυτού του πράγματος, της απαγόρευσαν να πλύνει το στόμα της». Κάτι που τελικά δεν έγινε, καθώς η ίδια με πρόσχημα ότι διψούσε, πήρε άδεια να πιει νερό”.
Τώρα, να λέμε τα ίδια, απογοητεύουμε τους φίλους και τους κουράζουμε. Αλλά θα επιμείνουμε. Είναι τόσο τρομακτικό το έγκλημα του μπούλινγκ.
Πριν, όμως, να ξεκινήσουμε..επιθετικά. Μην αφήνετε σε χλωρό κλαρί οι γονείς τέτοιους δασκάλους σαν τον ανόητο πιο πάνω. Είπαμε,υπάρχουν χιλιάδες άλλες δουλειές να κάνουν. Δάσκαλοι δεν είναι. Δεν μπορεί ένας εκπαιδευτικός να μιλάει έτσι σε ένα παιδί 8 χρόνων. Ούτε να το αντιμετωπίζει ως ….συναλλακτική αξία (η παρουσία σου εδώ μου εξασφαλίζει τον επιούσιο). Ντροπή!
Πάμε τώρα στο τεράστιο θέμα του μπούλινγκ στα σχολεία, αλλά και έξω στο πάρκο, στην αλάνα. Είναι ό,τι χειρότερο για την ψυχική υγεία ενός παιδιού και τη μελλοντική του πορεία. Θάνατος! Δυο πράγματα σκοτώνουν το παιδί. Η ειρωνεία και η αδικία. Στο μπούλινγκ έχουμε…συναυτουργία.
Το ερώτημα είναι πώς λύνει ο γονιός και το σχολείο αυτό το μέγα ζήτημα. Και λύνεται; Πέρα από το μπλα-μπλα των δασκάλων, που λένε χωρίς να… λένε τίποτα, δηλαδή χωρίς να προτείνουν λύσεις. Αλλά και χωρίς τσαμπουκάδες από τον θιγμένο γονιό, το παιδί του οποίου είναι θύμα αυτού του εγκλήματος. Τί κάνουμε;
Ως διευθυντής σχολικών μονάδων αντιμετώπισα πολλές φορές αυτό το πρόβλημα. Και έβλεπα πως, όσο κι αν εμείς οι μεγάλοι (δάσκαλοι και γονείς) κάναμε παρέμβαση, συμβουλεύαμε θύτη και θύμα, ή μοιράζαμε τιμωρίες στους δράστες, σχεδόν ποτέ δεν τελείωνε εκεί το μαρτύριο. Μπορεί να σταματούσε για κάμποσο, αλλά κουφόβραζε. Και δοθείσης ευκαιρίας, ο “δυνατός” τα έβαζε πάλι με τον “αδύναμο”.
Με είχε απασχολήσει έντονα αυτό το φαινόμενο, ως εκπαιδευτικό, αλλά στην αρχή δεν μπορούσα να το αντιμετωπίσω. Με τα χρόνια και την εμπειρία, κατάλαβα, έφτασε μια στιγμή που μου έδειξε τη λύση η ίδια η ζωή. Μια λύση σίγουρη, ανώδυνη και νομίζω μοναδική.
΄Ημουν διευθυντής στο Πολυκλαδικό Αμαρουσίου. ΄Ενα πρωί ο πατέρας μιας μαθήτριας, ήρθε στο γραφείο συντετριμμένος, πελιδνός και μου λέει “το και το”. “Η κόρη μου , μαθήτρια της Α’ Λυκείου, δέχεται ισχυρό μπούλινγκ από συμμαθητές της , μεταξύ των οποίων και η …κόρη σας “(φοιτούσε κι εκείνη στην ίδια τάξη στο ίδιο τμήμα). ΄Επαθα!
Καλώ το παιδί στο γραφείο, τί να δω.΄Ενα ήσυχο κορίτσι, συνεσταλμένο, σοβαρό, όμορφο, χάρμα! “Με κοροϊδεύουν, κύριε, μου κάνουν τη ζωή δύσκολη με χίλιους τρόπους”, μου εκμυστηρεύτηκε το καημένο. “Το πρωί που σηκώνομαι, παθαίνω πανικό, δε θέλω πια να έρχομαι σχολείο”. Δεν κρατήθηκε , έβαλε τα κλάματα, έκλαιγε με λυγμούς. Συγκλονίστηκα. Λέω μέσα μου -τελείωσε, δεν μπορεί να μην υπάρχει λύση, τί στο διάολο ,αυτό το παιδί πρέπει να νικήσει. ΕΔΩ και ΤΩΡΑ!. Και εκεί επάνω στο πάλεμα του μυαλού, κατέβηκε η ιδέα.
Καλώ τον πατέρα την άλλη μέρα, -άκου, του λέω. Θα πας να γράψεις το παιδί σε πολεμικές τέχνες. Ας διαλέξει το ίδιο ποια. Δε θα πει τίποτα στην τάξη. Ούτε θα αντιδρά, όταν την πειράζουν. Μετά από ένα μήνα, που θα φοιτήσει και θα μάθει τα βασικά, θα πάω στο τμήμα της και θα ρωτήσω. -Επειδή πρόκειται να ανοίξουμε τμήμα πολεμικών τεχνών στο Πολυκλαδικό (είχαμε τη δυνατότητα στα Πολυκλαδικά να κάνουμε πολλά τέτοια σχολικά προγράμματα) ,υπάρχει κανείς που να ξέρει πολεμικές τέχνες ,για να μας κάνει μια επίδειξη; Καράτε , τζούντο , τέτοια. Και η κόρη σου θα σηκώσει το χέρι.
Αυτό ήταν. ΄Ενα μήνα μετά, έγινε, όπως τα σχεδιάσαμε .Μπαίνω στο τμήμα της ένα πρωί, τους λέω για το πρόγραμμα πολεμικών τεχνών, που θα ξεκινήσει και ρωτώ, αν ξέρει κανείς από τέτοια. Καμιά απάντηση. Λίγο μετά βλέπω την ΄Ερικα να σηκώνει το χέρι. Στη αρχή, παγωμάρα στην αίθουσα. ΄Eνα λεπτό μετά γίνεται χαμός, γέλια, ειρωνείες, σφυρίγματα από τους άλλους. -Τί έγινε παίδες, δεν κατάλαβα, τους κάνω. Πού είναι το περίεργο που μια συμμαθήτριά σας, μπορεί στο λεπτό να συγυρίσει στο δρόμο έναν ανώμαλο, ένα καθίκι, όποιον δεν τη σέβεται;
Και την ίδια στιγμή καλώ την κοπελιά επάνω, σηκώνω και την κόρη μου και λέω στην ΄Ερικα. – Δείξε , σε παρακαλώ, στην κυρία από δω …τί πάει να πει βερίκοκο. Δίστασε εκείνη. -Κάν΄το, της λέω αυστηρά. Τώρα. Πέταξέ την κάτω , αν μπορείς και δε μας δουλεύεις. Τσίμπησε με το τελευταίο. Της ορμάει, της κάνει ένα κεφαλοκλείδωμα γερό, μια τρικλοποδιά, σε δυο δευτερόλεπτα μέσα την είχε ξαπλώσει στο πάτωμα. Μείνανε οι άλλοι, κιχ στην αίθουσα, “τρίβανε τα μάτια” τους.
Από τότε ποτέ δεν την πείραξε κανείς. Και ούτε χρειάστηκε ποτέ ,τρία ολόκληρα χρόνια που έμεινε στο σχολείο, να δείξει σε άλλον…πόσα απίδια πιάνει ο σάκος.
Και όσες φορές έδωσα αυτή τη συμβουλή στους γονείς, πάντα πετύχαινε Το να πάνε οι μεν, του θύματος στους δε, του θύτη να παραπονεθούν, να βρίζουν, να απειλούν ή και να δείρουν το δράστη , είναι μια σκέτη αποτυχία. Μόνο του το παιδί πρέπει να τα βγάλει πέρα.
Και σε αυτή την ηλικία , την υπολογίζουν τη δύναμη. ΄Οπως εμείς παιδιά στις αλάνες. ΄Οταν δεχόμαστε επίθεση, απαντούσαμε. Ακόμα κι αν ήταν πιο δυνατός ή μεγαλύτερος ο άλλος. Ποτέ δεν πηγαίναμε στον..πατέρα μας να τον κανονίσει Και επιβιώναμε. Αποκτούσαμε έτσι το “σεβασμό” από τα άλλα αλάνια.
Στη ζωή χρειάζεται καμιά φορά και σε ακραίες περιπτώσεις να λαμβάνουμε υπόψη μας τη γνωστή μακιαβελική ρήση: “Οι άνθρωποι συνήθως προσβάλουν ευκολότερα όποιον δεν φοβούνται”. Και να τους κάνουμε να μας φοβούνται. Είναι αλήθεια με την υπογραφή της ζωής.