Πολλοί από μας (οι περισσότεροι) δε θα μπαίναμε, αν…ζούσαμε , στον “παράδεισο”.΄Οχι εκείνον του Ιησού Χριστού μετά θάνατο , που είναι μόνο για τους αφελείς (“πτωχοί τω πνεύματι”) , τους φοβισμένους και τους παρτάκηδες . Σ΄αυτόν τον “παράδεισο” των νέων κοινωνιών που έστω και αργά, θα έρθουν για τις επόμενες γενιές. Στις κοινωνίες που, όπως λέμε εδώ, θα είναι αντιεξουσιαστικές, αταξικές, αντικαπιταλιστικές, αντικαταναλωτικές, άθρησκες και άφυλες.
Κι αν δεν είχαμε θέση εκεί οι λιγότερο ένοχοι σήμερα για πολλές παραλείψεις και αδυναμίες μας , κυρίως, πόσω μάλλον (*) άλλοι (απείρως πιο ένοχοι από τους εκτός “νυμφώνος”), οι οποίοι, με τις πράξεις και τα δρώμενά τους, και την εξέλιξη προς αυτές τις κοινωνίες τροχοπεδούν, αλλά κάνουν και τη ζωή δύσκολη ή και “κόλαση” σε συνανθρώπους τους σήμερα.
Κι επειδή η Ιστορία, ΔΕ γράφεται ΑΥΡΙΟ, εμείς την καταγράφουμε ΣΗΜΕΡΑ που είναι ακόμα οι “πρωταγωνιστές” εν ζωή και “φρέσκα” τα δρώμενά τους, κυρίως των “δημοσίων” προσώπων. ΣΗΜΕΡΑ κρίνονται στο αδέκαστο δικαστήριο της Ιστορίας και αναγράφεται το όνομά τους στις “μαύρες” ή τις “χρυσές” σελίδες της Ιστορίας. ΑΥΡΙΟ θα είναι αργά.
Βεβαίως ,οι πονηροί και οι δράστες εγκλημάτων θα επιθυμούσαν να μη συμβαίνει αυτό. Να αργήσουν οι ιστορικοί να αποδίδουν τα του “Καίσαρος τω Καίσαρι”. Και στο πόδι των αρμόδιων να αποτυπώνουν το “ιστορικό γίγνεσθαι”, να αφήνονται οι κοντυλοφόροι και οι Γκέμπελς κάθε λογής, που έναντι αμοιβής, σου “γράφουν” …όποια ιστορία γουστάρεις .
Και ο λόγος που σκίζονται όλοι οι δράστες να στηρίζουν την άργητα της κρίσης της Ιστορίας για δαύτους και τα έργα τους είναι ένας: Οι ίδιοι, αλλά και τα παιδιά, μπορεί και τα εγγόνια τους, θα έχουν φύγει από τη ζωή. Και φυσικά οι ανίερες πράξεις τους θα έχουν ξεχαστεί .΄Ετσι, πλην της καλής υστεροφημίας που θα κερδίσουν, οι απόγονοι δε θα κληθούν ποτέ να “ντραπούν” για τους ενόχους προγόνους τους, να τους αποκηρύξουν, να ζητήσουν συγγνώμη, αλλά και να αποζημιώσουν υλικά τις κοινωνίες εκείνες για όσα παράνομα και κλοπιμαία τους κληροδότησαν οι γεννήτορές τους.
Για φανταστείτε για παράδειγμα ,αν κάποιοι αναλάμβαναν να γράψουν μετά από 100 χρόνια για το σκάνδαλο Novartis, χωρίς οι ίδιοι να έχουν την παραμικρή προσωπική ιδέα , ως μη ζήσαντες στην εποχή μας και μη έχοντες τα δικά μας σήμερα βιώματα ,΄Η, να χρησιμοποιήσουν ως πηγές τα όσα γράφουν γι αυτό οι κοντυλοφόροι της βιομηχανίας παραπλάνησης, που εξαγοράζονται με διάφορους τρόπους από τους δράστες, για να χαρακτηρίζουν το σκάνδαλο, σκευωρία. Πόσο εύκολα θα την είχαν σκαπουλάρει από το δικαστήριο της Ιστορίας ο Πικραμένος, ο Γεωργιάδης, ο Βενιζέλος, ο Λοβέρδος και τα άλλα “καλά παιδιά” της Novatris, που χρέωσαν τον ελληνικό λαό (με το δικό τους αζημίωτο) κάπου 3 δισ. ευρώ!
Εμείς, όμως, “εγχειρίζουμε” στις μελλοντικές γενιές από τώρα όλο το “φάκελο” με τα ντοκουμέντα της διαφθοράς των εμπλεκομένων σε αυτό το μεγάλο σκάνδαλο. Κι έτσι ,μετά από 100 χρόνια, σε κοινωνίες πιο ευαίσθητες, ελπίζουμε, ο εγγονός του… εγγονού της Πηνελόπης Δέλτα, ένας από την παρέα που ξεκοκάλισε τις μίζες του Φρουζή, θα κληθεί, ως απόγονος του Αντώνη Σαμαρά, να αποκηρύξει το διεφθαρμένο παππού του, αλλά και αν κατέχει μέχρι τότε περιουσία από τα σημερινά κληροδοτημένα κλοπιμαία, να τα επιστρέψει και με… τόκους!
“ΜΑΥΡΕΣ” ΣΕΛΙΔΕΣ ΓΙΑ:
1. Αντίθετος με τα SMS στους ανεμβολίαστους ο Ηλ. Μόσιαλος
“Αντίθετος με τα SMS στους ανεμβολίαστους ο Ηλ. Μόσιαλος
Μάλιστα, ενδέχεται οι ανεμβολίαστοι αναμένεται να λαμβάνουν μηνύματα σχετικά με το πόσο σημαντικός είναι ο εμβολιασμός και τα σοβαρά προβλήματα υγείας που μπορεί να υποστούν εάν μολυνθούν από τον φονικό ιό. Τη διαφωνία του με την επιβολή ενός τέτοιου μέτρου εξέφρασε ο καθηγητής πολιτικής της Υγείας της Σχολής Οικονομικών και Πολιτικών Eπιστημών του Λονδίνου (LSE).
Ειδικότερα, ο Ηλίας Μόσιαλος εξέφρασε την άποψη ότι κάτι τέτοιο θα έφερνε μάλλον το αντίθετο αποτέλεσμα. «Δεν ξέρω αν θα πετύχουμε καλύτερα ποσοστά μέσω των sms αλλά δεν τη θεωρώ καλή ιδέα. Δεν ξέρουν οι πολίτες τι πρέπει να κάνουν μετά από βομβαρδισμό ενημέρωσης τόσο καιρό;»
Σύμφωνα με τον ίδιο, «πρέπει να δούμε τι δεν πήγε καλά με τους εμβολιασμούς στη βόρεια Ελλάδα και γενικότερα στη χώρα μας. Δεν έχουμε πετύχει ικανοποιητικά ποσοστά σε σχέση με άλλες χώρες της Ευρώπης. Πώς θα πετύχουμε καλύτερα ποσοστά εμβολιασμένων».
«Κατά τη γνώμη μου αυτό που πρέπει να γίνει είναι να βρούμε σε ποιες περιοχές υπάρχουν πολλές ομάδες μη εμβολιασμένων, κοινή προσπάθεια πολιτείας, τοπικής αυτοδιοίκησης, τοπικών κοινωνικών φορέων και πολιτική συνεννόηση για να ενταθεί η ενημέρωση. Η αντιμετώπιση της πανδημίας σε όλο τον πλανήτη γίνεται με συνεργατικές προσπάθειες όλων των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων της χώρας. Δεν είναι αργά να γίνει και τώρα. Εδώ και τώρα πρέπει να γίνει» επέμεινε”.
***
Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι απολύτως υπεύθυνη για τη συνεχιζόμενη έξαρση της πανδημίας ,τους νεκρούς και τα κρούσματα που καταγράφονται καθημερινά στη χώρα. Με ένα αλαλούμ, αλλοπρόσαλλων μέτρων που ήταν μόνο επικοινωνιακό, δημαγωγικό παιχνίδι, θυσίασαν σε αυτό την ουσία της διαχείρισης της πανδημίας με αποτέλεσμα οι ειδικοί να φοβούνται πως τα θύματα (νεκροί) στη χώρα μας, ως το τέλος της , θα ξεπεράσουν και τις 20.000! Το έγκλημα αυτό είναι ένα από τα πολλά που βαρύνουν τον χειρότερο πρωθυπουργό της χώρας, τουλάχιστον από τη Μεταπολίτευση και μετά.
2.Νέα παρέμβαση Θεοδωρικάκου για το Πέραμα, στήριξη στη φιλοκυβερνητική ηγεσία της ΠΟΑΣΥ
“Θα ξαναπήγαινα στη ΓΑΔΑ στους κατηγορούμενους αστυνομικούς» δηλώνει ανερυθρίαστα ο υπ. Προ.Πο ενώ στηρίζει τη διοίκηση της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αστυνομικών Υπαλλήλων λίγες μέρες μετά την αποκάλυψη για απόπειρα κυβερνητικής μεθόδευσης προκειμένου αυτή να ελεγχθεί πλήρως”
***
΄Ενας γυρολόγος και αριβίστας υπουργός, που ξεκίνησε από Κομμουνιστής και κατέληξε Ακροδεξιός, όχι μόνο επιχαίρει για την πρόσφατη δολοφονία του 18χρονου Ρομά Νίκου Σαμπάνη, αλλά και στηρίζει απολύτως τους 7 δολοφόνους αστυνομικούς, οι οποίοι ,ως γνωστό, αφέθηκαν ελεύθεροι με ομόφωνη γνώμη εισαγγελέα και ανακριτή. Ούτε μύγα να σκότωναν!
Τέτοια “δρώμενα” στη χώρα , δεν είναι μόνο ενδεικτικά της σήψης και της αισχρής διαπλοκής των θεσμών, αλλά και της αγωνιστικής χαλαρότητας, της αδιαφορίας και της έλλειψης αλληλεγγύης και αίσθησης δικαίου της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, που αντί να είναι στους δρόμους αυτές τις ημέρες για να καταγγείλει ένα έγκλημα “καθοσίωσης “, όπως θα συνέβαινε σε μια Αμερική ή Σουηδία, δε διστάζει να δείξει την ίδια ασυνειδησία με τους δολοφόνους και τους συναδέλφους τους, που τους αναγόρευσαν σε ήρωες, αλλά και τον ακόμα αισχρότερο πολιτικό προϊστάμενό τους Θεοδωρικάκο.
Φτάνει που δεν είναι το δικό τους παιδί. ΄Ετσι κι αλλιώς, “αυτά συμβαίνουν σε άλλους. Ποτέ σε μας”.
3. Το γεύμα Κυριάκου και Μαρέβας Μητσοτάκη στο ζεύγος Σακελλαροπούλου – Κοτσώνη στο Ακρωτήρι Χανίων
“Τραπέζι στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου, παρέθεσαν στο σπίτι τους στο Ακρωτήρι Χανίων ο Κυριάκος και η Μαρέβα Μητσοτάκη.
Σύμφωνα με το zarpanews, το μεσημέρι του Σαββάτου, η Κατερίνα Σακελλαροπούλου και ο σύντροφός της Παύλος Κοτσώνης ήταν προσκεκλημένοι του πρωθυπουργικού ζεύγους στη βίλα στο Ακρωτήρι.
Σε ένα τραπέζι εντελώς «κλειστό» χωρίς τοπικούς φορείς ή άλλους συνδετημόνες… το οποίο κινήθηκε σε πλαίσιο παραδοσιακής Κρητικής κουζίνας, με καλιτσούνια, ντολμαδάκια και άλλα εδέσματα”.
***
΄Απειρα τα βαριά ολισθήματα της Κατερίνας Σακελλαροπούλου. Ως θεσμικός, συμβολικός παράγοντας και μάλιστα ανώτατος! Από την επίσκεψή της στο επαίσχυντο φράκτη του ΄Εβρου, ως την πρόσκληση στο προεδρικό μέγαρο και μάλιστα στην “επέτειο της Δημοκρατίας΄ των γνωστών δύο… θυμάτων σεξουαλικής παρενόχλησης , που το θυμήθηκαν μετά από 20 τόσα χρόνια και τους κατακυρώθηκε έτσι η πατρότητα του ελληνικού μορφώματος #ΜΕ ΤΟΟ .
Τώρα ακολουθεί την ίδια τακτική με την αποδοχή της πρόσκλησης για “τραπέζωμα” στο σπίτι τους στα Χανιά από τον Κυριάκο και τη Μαρέβα Μητσοτάκη. Μπορεί να είναι ο Κυριάκος πρωθυπουργός της χώρας ,αλλά όφειλε να γνωρίζει η πρόεδρος της Δημοκρατίας πως είναι και υπόδικος για πολλά εγκλήματα. Το ίδιο και η σύζυγός του.
Μόνο και μόνο, ως π. δικαστικός η ίδια, αν σεβόταν τη μεταχείριση που επιφύλαξε η Κυβέρνηση Μητσοτάκη σε μια έντιμη εισαγγελέα, την Ελένη Τουλουπάκη, ούτε… ζωγραφιστό δε θα έπρεπε να θέλει να δει το γόνο Μητσοτάκη. Εκτός κι αν αυτή η επίσκεψη είναι άλλη μια έκφραση ευχαριστίας και ευγνωμοσύνης σε εκείνον που της χάρισε το αξίωμα της Προέδρους της Δημοκρατίας.
Πόσες ακόμα τέτοιες βαριές πτώσεις θα καταγράψουμε από το “βίο και την πολιτεία” της Κατερίνας Σακελλαροπούλου;
4.Είστε όντως τόσο ηλίθιοι και άσχετοι ή είστε τόσο ηλίθιοι και άσχετοι;
“Ολα ξεκίνησαν την Τετάρτη το πρωί, μία ημέρα πριν από τη μεγάλη επέτειο του ΟΧΙ (;), όταν ανέβασα στο Twitter το παρακάτω: «Οπως γράφει σήμερα ο Δημήτρης Ψαρράς στην Εφημερίδα των Συντακτών, όχι μόνο δεν υπήρξε κανένα ηρωικό “όχι” από τον Ιωάννη Μεταξά στις 28/10/1940 αλλά ο δικτάτορας ήταν και ενοχλημένος με τους Ιταλούς που δεν του έδωσαν χρόνο ώστε να μπορεί να πει “ναι”». Την Τετάρτη στην εφημερίδα μας ο Δημήτρης είχε ένα καταπληκτικό, δισέλιδο, ρεπορτάζ για το ανύπαρκτο ΟΧΙ του Μεταξά (για να καταλάβετε τι χάνετε όταν δεν αγοράζετε τις καθημερινές την «Εφ.Συν.»).
Οπως εύκολα μπορείτε να καταλάβετε, ακολούθησε ένας χαμός από τα εθνίκια που αντέδρασαν παθιασμένα. Υβριστικά οι περισσότεροι, αλλά δεν βαριέσαι, έτσι έχουν αυτά. Σταχυολόγησα μερικές από τις απαντήσεις, γιατί κάποιες έχουν πλάκα μέσα στην ανοησία τους.
● Ρε μπαγλαμά ποιος πολέμησε τον άξονα, ποιος κατέγραψε την πρώτη νίκη των συμμαχικών δυνάμεων; Τραγικοί ανθέλληνες και χρήσιμοι ηλίθιοι… Αυτό είστε!
● Πώς τα φέρνει ο καιρός ε; Οι αριστεροί που πριν δεκαετίες ήταν οι μορφωμένοι, διαβασμένοι, ερευνητές και πλήρως τεκμηριωμένα αναλυτές, κατέληξαν σήμερα να είναι πιο αδιάβαστοι και από τον τελευταίο τραμπικό, πιο κουτοπόνηροι και από τον χειρότερο βεζίρη.
● Και ο φασίστας Λεωνίδας με 300 ακροδεξιούς ανέβηκε Θερμοπύλες ενώ όλοι οι υπόλοιποι δημοκρατικοί Σπαρτιάτες κάθισαν στη Σπάρτη. Το λες και ιμπεριαλιστική εισβολή στη Θήβα. Τι άλλο θα ακούσουμε…
● Τι μαλακίες θ’ ακούσω ακόμα Θεέ μου από τα βρωμοκομμούνια που σ’ όλους τους εθνικούς αγώνες ήταν πάντα απέναντι;”
***
Δεν είναι ο μόνος από την εμπορική δημοσιογραφία που αυτοαναγορεύεται σε Ιστορικό .Και, όπως λέμε στην εισαγωγή μας εδώ σήμερα, χωρίς να έχει αρμοδιότητα, παράκαιρα και αναχρονιστικά , διαπραγματεύεται ένα τόσο κρίσιμο ιστορικό θέμα και καταλήγει σε συμπεράσματα, χωρίς να είναι ειδήμων. Και φυσικά χωρίς τα εργαλεία της Ιστορίας, που διαφέρουν από τα δημοσιογραφικά, όπως εκείνα των… “επώνυμων” εταιριών από τα κινέζικα! Ενώ, όλοι τούτοι οι επίδοξοι ιστορικοί, θα μπορούσαν να αφήσουν τους “καθ΄ ύλην’ αρμόδιους και θεσμικούς φορείς να μιλήσουν και γι΄αυτό το σοβαρό “εθνικό” ιστορικό ζήτημα του ΟΧΙ, με μια εύκολη και “νόμιμη” αναδημοσίευση στα έντυπά τους.
Κι αν ο κάθε δημοσιογράφος “Δημήτρης Κανελλόπουλος” ως “ιστορικός” μπορεί να λέει ό,τι θέλει, γιατί όχι και ο κάθε δικηγόρος “Κωνσταντίνος Πλεύρης να μην κάνει το ίδιο έγκλημα;
(*)
Πόσο μάλλον ή πόσω μάλλον;
Τις προάλλες, ρώτησε ένας φίλος από το Φέισμπουκ:
Αυτό το ωμέγα στο «πόσω μάλλον», που βλέπω κάθε τόσο εδώ κι εκεί, είναι ικανό να με διαλύσει. Πόθεν;
Το συζητήσαμε εκεί, αλλά επειδή το θέμα έχει ίσως ευρύτερο ενδιαφέρον καλό είναι να το κουβεντιάσουμε κι εδώ. Μάλιστα, παραδέχομαι ότι κακώς δεν είχα ως τώρα γράψει άρθρο, όμως έχω μια καλή δικαιολογία: υπήρχαν στο Διαδίκτυο δύο πολύ καλά άρθρα του φίλου Τιπούκειτου, οπότε η ανάγκη να γράψω κι εγώ δεν ήταν και τόσο επείγουσα. Επειδή τα παλιά εκείνα άρθρα (από το 2007, παναπεί πολύ παλιό με τα ιντερνετικά μέτρα) είχαν καλύψει πολύ καλά το θέμα δεν σκοπεύω να πω τίποτα καινούργιο, πιο πολύ να ανακεφαλαιώσω τα επιχειρήματα. Έχω αντλήσει φυσικά υλικό από τα δύο παλιά άρθρα (το πρώτο και το δεύτερο, εδώ).
Η έκφραση «πόσο μάλλον» σημαίνει «πολύ περισσότερο, ακόμα περισσότερο»: Ανέκαθεν ήταν οικονόμος, πόσο μάλλον τώρα που έχει και οικογενειακές υποχρεώσεις. Είναι έκφραση που χρησιμοποιείται πολύ, αφού έχει ενταχθεί αρμονικά στην καθομιλουμένη. Η γραφή «πόσω μάλλον» για την οποία διαμαρτυρήθηκε ο φίλος μου και που έχει εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια, είναι μπαμπινιωτισμός. Πριν κυκλοφορήσει το λεξικό Μπαμπινιώτη στα τέλη του προηγούμενου αιώνα ελάχιστοι έγραφαν «πόσω μάλλον». Στα μεταπολεμικά τουλάχιστον χρόνια, είχε επικρατήσει σχεδόν ολοκληρωτικά η γραφή «πόσο μάλλον».
Επειδή για τους ημιμαθείς των μέσων ενημέρωσης το λεξικό Μπαμπινιώτη προσέλαβε, μέσα στην Ηλίθια Δεκαπενταετία, το κύρος γλωσσικού ευαγγελίου, και επειδή το ωμέγα έχει, πώς να το κάνουμε, μια βυζαντινοπρεπή αρχοντιά (είναι, στο κάτω κάτω, μέγα!), πολλοί υιοθέτησαν τον ανυπόφορο αυτό γλωσσικό ακκισμό (ο χαρακτηρισμός είναι του φίλου Τιπούκειτου), είτε επειδή πίστευαν ότι έτσι γίνονται «προσεκτικοί» χρήστες της ελληνικής είτε για να ξεχωρίσουν από την πλέμπα. Πάντως, ο ακκισμός παραμένει, ευτυχώς, μειοψηφικός, όπως δείχνει το γκουγκλ, ενώ από τα μεγάλα λεξικά μας, μόνο ο Μπαμπινιώτης προτιμά τον τύπο «πόσω μάλλον» ενώ το ΛΚΝ και το Χρηστικό Λεξικό της Ακαδημίας καταγράφουν μόνο τον τ. «πόσο μάλλον».
Το «πόσω» είναι δοτική (αν είχαμε ακόμα υπογεγραμμένες θα έπρεπε να βάλουμε, για να κάνουμε και το χατίρι του Χριστιανόπουλου -προλαβαίνω να το αναφέρω εγώ γιατί είναι βέβαιο πως κάποιος θα ανέφερε στα σχόλια τον γνωστό στίχο). Στην αρχαία ελληνική, η έκφραση ήταν «πόσῳ μᾶλλον», π.χ. πόσῳ μᾶλλον ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς δώσει ἀγαθὰ τοῖς αἰτοῦσιν αὐτόν (Κατά Ματθαίον, 7.11). Πρόκειται για τη λεγόμενη «δοτική του μέτρου», αφού το «μάλλον» εδώ είναι συγκριτικός βαθμός και σημαίνει περισσότερο.
Ωστόσο, τα αρχαία ελληνικά δέχονταν και την αιτιατική του μέτρου, η οποία στη συνέχεια αντικατέστησε τη δοτική σε όλες τις ανάλογες περιπτώσεις, κι έτσι σήμερα δεν γράφουμε «τόσω περισσότερον», «ολίγω περισσότερα» κτλ. αλλά «τόσο περισσότερο», «λίγο περισσότερα». Γιατί να κάνουμε εξαίρεση για το «πόσο μάλλον»;
Επειδή είναι στερεότυπη έκφραση (ή «γλωσσικό απολίθωμα»), θα μας απαντούσε κάποιος υποστηρικτής του τ. «πόσω μάλλον», και οι στερεότυπες εκφράσεις πρέπει να γράφονται όπως κληρονομήθηκαν. Ωστόσο, και οι στερεότυπες εκφράσεις κάποιες φορές προσαρμόζονται, ιδίως όταν δεν χρησιμοποιούνται αυτοτελώς αλλά εντάσσονται σε μια φράση της νεοελληνικής. Όπως σωστά λέει ο Τιπούκειτος, όταν τα υποτιθέμενα γλωσσικά απολιθώματα μπορούν να αντικατασταθούν με ισότιμες δομές που αφομοιώνονται ευκολότερα στο κλιτικό ή συντακτικό σύστημα της νέας ελληνικής, τότε πρέπει να υιοθετούνται χωρίς δισταγμό οι ισότιμες ομαλότερες δομές.
Αλλά το πολύ ενδιαφέρον είναι ότι στην περίπτωση της έκφρ. «πόσω μάλλον», αυτή η υιοθέτηση ισότιμων δομών έχει παρουσιαστεί εδώ και 1700 περίπου χρόνια, από τον 3ο αιώνα της χρονολογίας μας, αφού από τότε αρχίζει να εμφανίζεται ο τύπος «πόσον μάλλον», με αιτιατική, πρώτη φορά στον εκκλησιαστικό συγγραφέα Ιππόλυτο και εξακολουθεί να έχει παρουσία στους επόμενους αιώνες, π.χ. Ἄρτοις τρέφονται πέντε μύριος λεώς· Πόσον σὺ μᾶλλον, ἡ Θεοῦ παραστάτις; σε ποίημα του Γρηγ. Ναζιανζηνού.
Η δοτική και η αιτιατική συνυπάρχουν, λοιπόν, μέσα στους αιώνες, ενώ στα ύστερα βυζαντινά χρόνια, στη δημώδη γραμματεία, πυκνώνει η χρήση του τύπου «πόσον μάλλον», π.χ. στον ψευδο-Σφραντζή: …εἰς ξενιτείαν νὰ τρέφῃ τόσους μὲ ξένα δουκάτα καὶ ξένας ἐλπίδας, πόσον μᾶλλον τώρα, ὁποῦ ἦλθον καὶ ἄλλοι πλειότεροι, παρὰ ὁποῦ ἦσαν ἐδώ… ή στον Δαμασκηνό Στουδίτη: Ἐὰν οἱ Ἀπόστολοι ὅπου ἦσαν ἄξιοι καὶ καθαροὶ, καὶ πάλιν δὲν ἐδυνήθησαν νὰ ἰδοῦσι τὸ φῶς ἐκεῖνο, πόσον μᾶλλον ἐκεῖνος ὁ κακὸς προδότης καὶ κακὸς φονεὺς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ἀνάξιος τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς…; Ο Στουδίτης γράφει τον 16ο αιώνα, η δε γλώσσα του μοιάζει πολύ με την απλή καθαρεύουσα αλλά και με τη σημερινή νεοελληνική.
Αφού λοιπόν η αλλαγή έχει συντελεστεί εδώ και τόσους αιώνες, και αφού η έκφραση έχει περάσει στην καθομιλουμένη, δεν υπάρχει κανείς λόγος να νεκραναστήσουμε τη δοτική, πόσο μάλλον -σκόπιμα το έβαλα- όταν δεν έχουμε και τη δυνατότητα να τη γράψουμε σωστά. Το αναγνωρίζει αυτό άλλωστε και ο Μπαμπινιώτης, ο οποίος στο μεταγενέστερο Λεξικό Δυσκολιών του δέχεται και την «απλούστερη», όπως τη χαρακτηρίζει, γραφή «πόσο μάλλον». Καλύτερα να ξεχωρίζουν τα κείμενά μας για την εύστοχη και καλαίσθητη χρήση της γλώσσας και όχι για τον ορθογραφικό σουσουδισμό τους.