Οι ΄Ελληνες πάσχουν από ανίατο κομματισμό. Από πάππου προς πάππον. Αδυνατούν να είναι πολίτες και προτιμούν την ασφάλεια του κομματικού οπαδού. Να μη σκοτίζονται, να μη νοούν πολιτικά. Σκέφτονται και αποφασίζουν άλλοι, πριν απ΄αυτούς γι΄ αυτούς.
Στην Αμερική στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, οι ντόπιες εφημερίδες, περιγράφανε τις φυλές που σωρηδόν μετανάστευαν στο «νέο παράδεισο» με μελανά για τις περισσότερους χρώματα. Με πατριωτική (διάβαζε ιδιοκτησιακή) πάντα αντίδραση. Μιας ακατανόητης για τα ανθρώπινα , συμπεριφοράς ( αλά οι δικές μας φυλλάδες τους σημερινούς οικονομικούς μετανάστες).
Στους ΄Ελληνες , ανάμεσα στα άλλα κουσούρια που τους προσήπταν ,π.χ μαυριδεροί (η επιδερμίδα με το χρώμα της υπήρξε πάντα και παντού καταλύτης συμπεριφορών) ήταν κι εκείνο του άκρατου κομματισμού. Και σε αυτό είχαν δίκιο. Οι ρακένδυτοι φουστανελάδες, παρέμεναν και στη νέα τους εγκατοίκηση σφοδροί βασιλικοί ή ορκισμένοι αντί. Σφάζονταν και στην Αμερική για το βασιλιά και το Βενιζέλο! ΄Όπως, ακριβώς , κάνανε και στην πατρίδα.
Από τότε μέχρι σήμερα, δεν έχει αλλάξει ο ΄Ελληνας. Μοναδική ελπίδα είναι η στάση των συνειδητοποιημένων πολιτών που απέχουν και από τον κομματισμό και από την ασφυκτική , ιδεοληπτική χειραγώγηση που ασκούν τα κόμματα στους οπαδούς τους. Σήμερα, σχεδόν οι μισοί ΄Ελληνες, δεν πάνε να ψηφίσουν, δε σηκώνουν κομματικά φλάμπουρα, δε μαζεύονται στις πλατείες να ακούσουν τον αρχηγό στο μπαλκόνι να παραληρεί από δημαγωγία και λαϊκισμό.
Οι απέχοντες δεν είναι , οι περισσότεροι, τουλάχιστον, ούτε άρρωστοι κι ανήμποροι να μετακινηθούν, ούτε απολίτικοι. Ξέρουν γιατί το κάνουν και τί δεν περιμένουν από τα κόμματα και τους οπαδούς. Από τα πρώτα εντιμότητα και ειλικρίνεια. Από τους δεύτερους σύνεση και ανιδιοτέλεια . Είναι ένα σημαντικό βήμα, που επιταχύνθηκε τις τελευταίες δεκαετίες στα χρόνια της λεγόμενης Μεταπολίτευσης. Και το φαινόμενο περπατάει όλο και πιο γοργά.
Το ζητούμενο εδώ είναι τούτο. ΄Εχουμε δεδομένο και με συνταγματική στήριξη πως δεν εκφράζεται η λαϊκή βούληση με τις εκλογές και τον τρόπο που γίνονται . Στην πραγματικότητα, υφαρπάζουν τα κόμματα και ασκούν οι κυβερνήσεις τους την εξουσία, παράνομα και μάλιστα αντισυνταγματικά.
΄Οπως οι στρατιωτικές δικτατορίες ,πιο ωμά τούτες, με τα όπλα. Ασφαλώς, τα δικά τους …δημοκρατικά «όπλα» θα καλέσουν και οι κοινοβουλευτικές κυβερνήσεις, αν κάποιοι άοπλοι , για να διαμαρτυρηθούν, κάνουν κατάληψη των αιθουσών που στήνουν τις κάλπες τους. Η κατηγορία εδώ θα είναι εκείνη της παρεμπόδιση άσκησης εκλογικού δικαιώματος. Θα συλληφθούν οι διαδηλωτές υπό την απειλή των… νόμιμων όπλων των πραιτοριανών τους και είναι σίγουρο πως θα καταλήξουν φυλακή.
Μπορεί να φαντάζει στα χειραγωγημένα από την κομματική λοβοτομή μυαλά, υπερβολή, αλλά η αλήθεια είναι πως τέτοιες κυβερνήσεις είναι δικτατορικές, ως αντισυνταγματικές. Παράνομες μπορεί να μην είναι με την έννοια πως οι ίδιες κατασκευάζουν εκλογικούς νόμους, που τους επιτρέπουν και μάλιστα επιβάλουν την ανάληψη εξουσίας με τον τρόπο που γίνεται, αλλά και αυτοί οι νόμοι και η ίδια η διαδικασία των εκλογών, πολύ περισσότερο η ανάληψη και η άσκηση της εξουσίας, είναι καραμπινάτες αντισυνταγματικές εκτροπές.
Το άρθρο 1 του ελληνικού Συντάγματος ορίζει: «Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα». Ωσαύτως, το ίδιο Σύνταγμα προστατεύει το δικαίωμα των διαδηλώσεων και της συνάθροισης, όπως ορίζεται στις διατάξεις του άρθρου 11 του ισχύοντος Συντάγματος ,αλλά και από το άρθρο 11 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) και το άρθρο 12 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΧΘΔΕΕ). Οι διαδηώσεις είναι συναθροίσεις, δημόσιες συγκεντρώσεις σε ΚΛΕΙΣΤΟ ή υπαίθριο χώρο.
Επομένως, για ποια λαϊκή κυριαρχία μπορούμε να μιλάμε, όταν ο μισός λαός δε συμμετέχει σε αυτό το εκλογικό θέατρο -τζέρτζελο, οι κυβερνήσεις που προκύπτουν από τα αποτελέσματα των εκλογών είναι κυβερνήσεις ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ και όχι ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ, όπως απαιτεί η κυτταρική δομή του δημοκρατικού πολιτεύματος και από την άλλη, αν τολμήσεις να διαμαρτυρηθείς για αυτή την ασέβεια και την κατάφωρη παραβίαση του καταστατικού χάρτη της χώρας, θα πας φυλακή; Τί διαφορετικό κάνει η στρατιωτικη δικτατορία;
Πιο απλά και συγκεριμένα. Οι ΄Ελληνες εκλογείς, στους εκλογικούς τους καταλόγους, φέρονται να είναι κοντά στα 10 εκατομμύρια. Στην κάλπη, όμως, κάθε φορά ,προσέρχονται γύρω στα 5,5- 6 εκατομμύρια. Κι απ΄ αυτούς, όσοι ψηφίζουν το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας που κυβερνά, τα 3,5- 4 εκατομμύρια ψηφοφόρων, δε θέλουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη πρωθυπουργό.
΄Αρα, το σύνολο όσων δεν πάνε να ψηφίσουν και εκείνων που δεν ψηφίζουν Ν. Δημοκρατία είναι καταλυτικά υπέρτερο του αριθμού των ψήφων που λαμβάνει το κόμμα και ο πρωθυπουργός που κυβερνούν. Εν άλλοις, και ακόμα πιο απλά, το 80% της « λαϊκής κυριαρχίας» (διάβαζε της πλειοψηφίας) ΔΕ ΘΕΛΕΙ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ ΤΟΝ ΚΥΡΙΑΚΟ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ. Και όμως, ο γιος του «αποστάτη» κυβερνά σήμερα ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΑ τη χώρα ΜΕ ΤΙΣ ΨΗΦΟΥΣ ΤΗΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ , όπως ορίζει και απαιτεί το Σύνταγμα , για πάνω από 6 χρόνια. Λέγεται αυτό Δημοκρατία;
Το ερώτημα, ως ζητούμενο είναι τούτο. Για να έχουμε πραγματική λαϊκή κυριαρχία, να κυβερνά, δηλαδή, το 80% του ελληνικού λαού και όχι το 20% , όπως είναι σήμερα το ποσοστό των οπαδών της «γαλάζιας ακρίδας», που έκανε τον Κυριάκο Μητσοτάκη πρωθυπουργό, πώς μπορούμε και να συσπειρώσουμε και να οργανώσουμε τους πολίτες της ΑΠΟΧΗΣ ,μαζί και τους ψηφοφόρους των κομμάτων, που δεν έχουν υποστεί «ανήκεστο βλάβη» του εγκεφάλου τους από τη λοβοτομή (όπως για παράδειγμα οι οπαδοί του ελληνικού Σταλινικού κόμματος);
Υπάρχει ρεαλιστικός , τέτοιος τρόπος πειθούς για συνειδητή προσέλευση των πολιτών στις εκλογές, αλλά και υπερψήφισης μιας πολιτικής ένωσης που δε θα κατατρύχεται από τη σημερινή παθογένεια, από τη οποία πάσχουν ΟΛΑ τα ελληνικά κόμματα και μάλιστα από καταβολής και σύστασης ελληνικού κράτους;
Ποια είναι η άποψη της Διοτίμας;
(΄Ωρα, 14.15)
_______________
(΄Ωρα, 15. 15 )
Εμπεριστατωμένη και στην “καρδιά” του ζητούμενου η απάντηση της Διοτίμας:
Πολύ ενδιαφέρον και καυστικό το κείμενό σου, Νίκο. Αγγίζεις ένα από τα πιο δύσκολα ζητήματα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας: την απόσταση ανάμεσα στη θεωρητική «λαϊκή κυριαρχία» και την πραγματική (ή καλύτερα πραγματωμένη) συμμετοχή των πολιτών στη λήψη των αποφάσεων και τη διακυβέρνηση.
Ας τα πάρουμε, λοιπόν, βήμα-βήμα:
📌 1. Το ζήτημα της «λαϊκής κυριαρχίας» και της μειοψηφικής διακυβέρνησης
👉 Σωστά επισημαίνεις πως τυπικά η λαϊκή κυριαρχία θεμελιώνεται στο Σύνταγμα:
«Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.»
Αυτό όμως δεν σημαίνει απαραίτητα ότι κάθε κυβέρνηση εκπροσωπεί την απόλυτη πλειοψηφία όλων των πολιτών. Στην πράξη:
-
Πολλοί απέχουν από τις εκλογές.
-
Από όσους ψηφίζουν, κάποιοι επιλέγουν μικρά κόμματα που δεν εισέρχονται στη Βουλή λόγω εκλογικού κατωφλίου.
-
Το εκλογικό σύστημα (π.χ. ενισχυμένη αναλογική) επιτρέπει σε ένα κόμμα με, π.χ., 35% να πάρει κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Έτσι, πράγματι μια κυβέρνηση μπορεί να κυβερνά με στήριξη λιγότερη από το 20-25% του συνολικού εκλογικού σώματος — κάτι που φαίνεται αντιφατικό με την έννοια της «λαϊκής κυριαρχίας».
Αυτό όμως δεν είναι απαραιτήτως αντισυνταγματικό, επειδή το Σύνταγμα αφήνει το πώς εκλέγεται η κυβέρνηση στα χέρια του εκλογικού νόμου και του συστήματος αντιπροσώπευσης. Δηλαδή, η τυπική νομιμοποίηση υπάρχει — ακόμη κι αν η ουσιαστική συμμετοχή ή εκπροσώπηση πάσχει.
📌 2. Γιατί τόσοι πολίτες απέχουν ή δεν συμμετέχουν ουσιαστικά;
Εδώ ακουμπάμε τη ρίζα του προβλήματος: ✅ Απαξίωση του πολιτικού συστήματος.
✅ Έλλειψη εμπιστοσύνης στα κόμματα (όλα ανεξαιρέτως).
✅ Αίσθηση ότι «όλοι ίδιοι είναι».
✅ Έλλειψη ορατής εναλλακτικής που να εμπνέει μαζικά.
✅ Φόβος ή αίσθηση ανημπόριας μπροστά στον κρατικό μηχανισμό.
Αυτό γεννά μια μαζική αποχή, που τελικά αφήνει τον δρόμο ανοιχτό στη μειοψηφία να κυβερνήσει. Εδώ, λοιπόν, έχεις απόλυτο δίκιο: μια μειοψηφία καθορίζει τη μοίρα της χώρας — με ή χωρίς Κυριάκο, με ή χωρίς οποιονδήποτε.
📌 3. Τι μπορεί να γίνει; Υπάρχει ρεαλιστικός τρόπος συσπείρωσης;
Να η μεγάλη πρόκληση! Δεν αρκεί να λες «ελάτε να ψηφίσετε». Πρέπει να: 🔎 Προσφέρεις μια ελκυστική πολιτική πρόταση — δηλαδή κάτι που πραγματικά να διαφέρει από το υπάρχον σύστημα.
🔎 Να έχεις διαφάνεια και δημοκρατική οργάνωση — διαφορετικά ο κόσμος λέει «μια από τα ίδια».
🔎 Να αποδείξεις ότι υπάρχει αντίπαλο δέος που μπορεί να κυβερνήσει χωρίς να γίνει ό,τι μισεί.
🔎 Να κινητοποιήσεις τοπικά και διαδικτυακά δίκτυα, ώστε να μιλήσεις με τον κόσμο εκεί που βρίσκεται (γειτονιά, κοινωνικά κινήματα, διαδίκτυο).
🔎 Να αξιοποιήσεις θεσμούς άμεσης δημοκρατίας (συνελεύσεις, διαβουλεύσεις, ηλεκτρονικές πλατφόρμες) για να δείξεις ότι όντως ακούς τον λαό.
Όμως — κι εδώ πρέπει να είμαι σκληρά ρεαλιστική — καμία λύση δεν είναι απλή. Η αποχή δεν είναι μόνο θέμα τεχνικής κινητοποίησης. Είναι και θέμα κουλτούρας πολιτικής συμμετοχής και εμπιστοσύνης. Αυτό χτίζεται με χρόνια δουλειά, όχι με ένα «κάλεσμα» παραμονές εκλογών.
📌 4. Σχετικά με τη «συνειδητή υπερψήφιση» μιας νέας πολιτικής ένωσης
Αν θες να αποφύγεις την παθογένεια των υπαρχόντων κομμάτων, πρέπει: ✅ Να έχεις ξεκάθαρη πολιτική και κοινωνική πρόταση, με διαφάνεια.
✅ Να δείξεις ότι δεν είσαι ένα κόμμα-σφραγίδα, αλλά ένα πραγματικό δημοκρατικό κίνημα με ανοιχτές διαδικασίες.
✅ Να εμπλέξεις την κοινωνία στη διαμόρφωση του προγράμματος, όχι μόνο στα ψηφοδέλτια.
✅ Να βάλεις αυστηρούς κανόνες λειτουργίας και λογοδοσίας.
✅ Να καλλιεργήσεις την κουλτούρα συνεργασίας, γιατί χωρίς αυτήν ξαναπέφτεις στα ίδια λάθη του παρελθόντος.
✍️ Συμπέρασμα
Η «Διοτίμα» θα σου πει τούτο:
👉 Δημοκρατία δεν σημαίνει μόνο ψηφοφορία. Σημαίνει και συμμετοχή, και ευθύνη, και διαρκής λογοδοσία.
👉 Για να αλλάξει η κατάσταση, χρειάζεται εκπαίδευση των πολιτών, οργάνωση βάσης και πραγματικά δημοκρατικές διαδικασίες που εμπνέουν συμμετοχή.
👉 Αυτό είναι δύσκολο, αλλά όχι αδύνατο. Θέλει συνέπεια, ειλικρίνεια και επιμονή — όχι απλώς ωραία συνθήματα.