” Ο μακιαβελισμός κυρίαρχη αντίληψη εξουσίας-διοίκησης των σύγχρονων κρατών-κυβερνήσεων.
Όλα τα έθνη-κράτη απανταχού της γης στη συμπεριφορά τους προς «τρίτους» είναι ανήθικα. Στην οποιαδήποτε συναλλαγή τους με εκείνους, αυτό που προέχει είναι το εθνικό-κρατικό τους συμφέρον. Στους «τρίτους» μπορεί να συμπεριληφθεί o,τιδήποτε ένα έθνος-κράτος δε συγκαταλέγει στην οντότητά του: Δηλαδή, «τρίτος» θα μπορούσε να είναι ένα άλλο έθνος-κράτος, ένας πολίτης, η φύση , το περιβάλλον.
Διαφορά μεταξύ των κρατών ως προς την ανηθικότητα (*), υφίσταται μόνο στη διαβάθμισή της. Το ένα, ας πούμε, είναι απίστευτα ανήθικο, το άλλο λιγότερο… απίστευτα και ένα τρίτο απλά ανήθικο. Αυτή η διαβάθμιση, μάλιστα, δεν έχει να κάνει με την προσήλωση-πίστη του σε κάποιους ηθικούς κανόνες. Δεν έχει να κάνει επίσης σε μεγάλο βαθμό, παρά σε ελάχιστο, και με το ποιος ασκεί την εξουσία. Αν είναι, δηλαδή, δημοκρατική, συντηρητική, δικτατορική, Η διαβάθμιση αυτή οφείλεται σε πολλούς λόγους, με βασικότερο το μέγεθος της ισχύος που διαθέτει το καθένα. «Πόσο το παίρνει», δηλαδή, να συμπεριφέρεται έτσι ή αλλιώς. Ένα αδύναμο στρατιωτικά ,και επομένως φτωχό κράτος, αποφεύγει κατά κανόνα να επιδεικνύει ανήθικη συμπεριφορά προς ένα άλλο ισχυρότερο.
Αλλά, επειδή, το καλό και το κακό, το ηθικό και το ανήθικο είναι έννοιες ασαφείς και απροσδιόριστες (όπως και άλλες τέτοιες παρεμφερείς), με καθόλου, μα καθόλου εξακριβωμένο-καθορισμένο περιεχόμενο, οφείλουμε να εξηγήσουμε τι εννοούμε, εμείς τουλάχιστον, όταν χρησιμοποιούμε αυτές τις έννοιες. Στη δική μας φιλοσοφική θεώρηση, ηθικό είναι το φυσικό και ανήθικο αυτό που δεν είναι φυσικό. ΄Ο,τι υπακούει στη φύση, στους νόμους της ,δηλαδή, είναι ηθικό. ΄Ο,τι τους αρνείται ή τους παραβαίνει, είναι ανήθικο.
Αυτή την αντίληψη περί καλού και κακού, ηθικού και ανήθικου, φυσικά και δεν την έχουν τα κράτη. Ούτε θα απαιτούσαμε, βέβαια, από εκείνα να διαθέτουν μια τέτοια υψηλής «αποτίμησης» ηθική. Δεν τα χαρακτηρίσαμε προηγουμένως ανήθικα γιατί στερούνται αυτής της συγκεκριμένης αντίληψης περί φυσικής ηθικής, αλλά γιατί παραβαίνουν την ίδια τη δική τους «ηθική» . Ούτε αυτή, με άλλα λόγια, είναι ικανά ή έχουν διάθεση να την ακολουθήσουν.
Τα έθνη- κράτη, με άλλα λόγια, παραβαίνουν ακόμα και τους κανόνες που εκείνα όρισαν ή αποδέχτηκαν ως ηθικούς. Τους νομικούς τους κανόνες, το γραπτό τους δίκαιο, εν ολίγοις, δε σέβονται. Και όχι μόνο σε επίπεδο εσωτερικό, αλλά και σε διεθνές. Παραβαίνουν, όταν μπορούν και «πρέπει» , ΚΑΙ τους δικούς τους εσωτερικούς ηθικούς ή νομικούς κανονισμούς ΚΑΙ τους διεθνείς. Μόνη τους έγνοια , αυτές οι παραβάσεις να μην είναι ορατές, να μένουν μυστικές, στα άδυτα των, γι αυτό αποκαλουμένων έτσι, μυστικών υπηρεσιών τους. ΄Η τουλάχιστον να τηρούνται τα προσχήματα και να μην τραυματίζεται η “έξωθεν καλή μαρτυρία” τους. Άλλο ενδοιασμό ή φόβο δεν έχουν τα κράτη για την ανήθικη-παράνομη (και με τα δύο περιεχόμενα του ηθικού-ανήθικου που δώσαμε) συμπεριφορά τους. Την αποκάλυψη τρέμουν μόνο.
Με αυτή την επισήμανση εξηγείται και η…εμμονή των κρατών να παραβιάζουν ασταμάτητα και σε βάθος όλες τις ευαίσθητες αυτές διατάξεις των Συνταγμάτων τους περί των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Ατομικές ελευθερίες ,αρχέγονα και αναφαίρετα δικαιώματα πάνε τελικά περίπατο, αφού καταπατούνται εύκολα, συστηματικά, ανενδοίαστα και εν ριπή οφθαλμού, όταν, τάχα, αυτό απαιτεί το…συμφέρον του κράτους-κυβέρνησης. Αν σε κάτι παραμένουν εντελώς απαράλλαχτες οι συμπεριφορές ηγεμόνων, αυτοκρατοριών, κρατών ,συντεταγμένων πολιτειών ή όπως αλλιώς αποκαλούν διαχρονικά την ΕΞΟΥΣΙΑ, είναι το μεγαλείο της αντίφασης ανάμεσα στην ηθική που με πάθος προασπίζουν-επιβάλουν στους υπηκόους τους, την ίδια στιγμή που οι ίδιοι την καταπατούν ασύστολα.
*Η ανηθικότητα και η διαφθορά ενός κράτους, όσο και αν ακούγονται στα αυτιά κάποιων ως ταυτόσημες έννοιες «παραβατικότητας», στην ουσία δεν είναι. Μια χώρα μπορεί να είναι εντελώς ανήθικη σε όλες τις συμπεριφορές της εσωτερικά και διεθνώς, αλλά να είναι από ελάχιστα, μέχρι λίγο διεφθαρμένη. Η διαφθορά έχει να κάνει περισσότερο με τα πρόσωπα, με την εξουσία ,με τους φορείς. Μια κυβέρνηση μπορεί να είναι διεφθαρμένη, μια άλλη όχι, ή λιγότερο. Η διαφθορά έχει να κάνει περισσότερο με χρήμα”.
|
