Για να φτάσει το άτομο στην κατάκτηση «πνεύματος» υψηλών προδιαγραφών με αρμονική συμπόρευση συμπεριφοράς, στοχασμού και φιλοσοφίας ζωής (“πράξη και θεωρία”), εκεί όπου τα ένστικτα, οι στρεβλές, οι αφύσικες αντιλήψεις, ριζωμένες στους αιώνες , δε φτάνουν, δεν έχουν ανάστημα και παρουσία, είναι από δύσκολο, ως ακατόρθωτο εγχείρημα . Κι αν βάλει τον πήχη παραπάνω από το κοινό μέτρο και πετύχει να πιάσει το «καλό» άλμα, δε θα πρόκειται για το τέλειο.
Η δυσκολία είναι στη συμπόρευση. Στο «όλα ή τίποτα». Μια «αντικομφορμιστική», ας την πούμε, συμπεριφορά που θα ισοπεδώνει όλες τις αγκυλώσεις του μυαλού, ακόμα χειρότερα, κόντρα στις ενστικτώδεις, υποσυνείδητες και, ως τέτοιες ,αυτόματες και ανεξέλεγκτες αντιδράσεις ,δεν είναι απλώς σπάνιο, αλλά ανθρωπίνως ανέφικτο φαινόμενο στις κοινωνίες. Κι αν κερδίζεις στο ένα , χάνεις σε άλλα. Κι αν στα άλλα, χάνεις σε ένα. Είτε ένας «πόντος φύγει», είτε περισσότεροι, όλο το πουλόβερ γίνεται πια για πέταμα.
Εν τάξει. Θα πεις, είναι η «οικονομία» της φύσης για τη διατήρηση της ισορροπίας. Από τη μια, εύκολα εξοκείλει κανείς στην αλαζονεία και την οίηση, με κατακτήσεις που ξεπερνούν το μέτρο του κοινού ανθρώπου. Κι από την άλλη, αυτός ο μέσος άνθρωπος που κουβαλάει στρεβλώσεις του Νου και αφύσικες συμπεριφορές που ο άλλος απέβαλε, οδηγείται, ασυνείδητα τις περισσότερες φορές, στο φθόνο, την αντιζηλία και τη απόρριψη όσων δεν μπορεί ο ίδιος να κατακτήσει.
Γιατί πάλι τέτοιο μεγάλο πρόλογο, κόντρα στους κανόνες και το … Savoir Vivre του γραπτού λόγου; Θα αναρωτηθείς. ΄Εχω τους λόγους μου. Και εν προκειμένω, είναι εκείνοι της εκτόνωσης και της μοιρασιάς δίκαιης οργής και αγανάκτησης με όσα βλέπουν τα μάτια μου κι ακούν τα αυτιά μου τελευταία.
Στη μάζωξη (δυστυχώς, πάλι «τρεις και ο κούκος» στην πραγματικότητα και όπως δεν είμαστε κάποια χρόνια πριν σε εκείνες για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο ) , έξω από το «κολαστήριο της Μπουμπουλίνας», το ΑΤ Αγ. Παντελεήμονα τώρα ,με «έφερε ο δρόμος» , κι ελόγου μου ως διαδηλωτή για τη δολοφονία του Μοχάμεντ . Και λίγο μετά, μόνο παρατηρητή και αποχωρούντα κάποια λεπτά αργότερα, κακήν κακώς …αγανανακτών και φρίττων! Θα εξηγήσω το λόγο.
Με το που φτάνω, χώνομαι κάπου σε μια μικρή παρέα που κρατούσαν πανό για την Παλαιστίνη και μια σημαία. Οι περισσότεροι, Παλαιστίνιοι με μαντήλια στο λαιμό. ‘ Ακουγα , ενεός, ομολογώ, μετά από τα συνθήματα, μέχρι να αρχίσει η άλλη ριπή, κουβέντες βαριές και ασεβείς για τέτοιες στιγμές. Σε πλήγωναν, αν είχες και την ελάχιστη συνειδητοποίηση του λόγου που βρίσκεσαι σε μια εκδήλωση-καταγγελία κατά του φυλετικο-εθνοτικού ρατσισμού με θύμα τούτη τη φορά τον τραγικό Πακιστανό μετανάστη, που δολοφόνησαν οι κατσαπλιάδες μέσα στο αστυνομικό τμήμα.
Παραθέτω μέρος ενός διαλογου χωρίς σχόλια:
Παραγγελματοδότης της ομάδας : -Τράβα μπροστά κι άνοιξε δρόμο.
“Μπαϊρακτάρης” με την παλαιστινιακή σημαία: -τράβα εσύ, σου είπα, δεν αφήνουν μπροστά.
Παραγγελματοδότης:-Ακούς, ρε, μαλάκα τί σου λέω; Να μπεις μπροστά εσύ και πίσω το άλλο πανό, θα το πάρω εγώ.
“Μπαϊρακτάρης”. -Θέλεις να πλακωθείς πάλι; Δεν αφήνουν λέμε. Τα κάνατε ξανά σκατά.
Παραγγελματοδότης. – Να πάν΄ να γαμηθούν. Αν δεν τους αρέσει θα τους λιανίσω, πάλι κάνουν τα ίδια,
Εγώ (απρόσκλητος και… ασεβής):- Ρε φίλε, καλά είναι εδώ η σημαία, σε καλή σειρά. Μη σκεπάσει το μήνυμα της ημέρας.
Παραγγελματοδότης: -Και ποιο είναι για σένα, ρε, μεγάλε, το μήνυμα της ημέρας , δηλαδή;
Εγώ. -Πάντως, όχι αυτό, αποκλειστικά σήμερα για την Παλαιστίνη,
Παραγγελματοδότης. (Κινείται απειλητικά προς το μέρος μου). Θα σε τσακίσω, ρε. Χαφιές είσαι μαλάκα; Σιωνιστής; Δεν έχω ξαναδεί τη μούρη σου. Από την πρεσβεία σε στείλανε;
Εγώ. Ποιά από όλες λες; Γιατί εγώ συμβαίνει να είμαι και Πακιστανός και Εβραίος και Παλαιστίνιος. Εσύ τί σκατά είσαι;
Παραγγελματόδης. Αν σου σπάσω τα μούτρα, θα σου δείξω εγώ, εξυπνάκια, σιωνιστή , τί είμαι. Κουφάλα!
Είπε και πήρε πάλι να ξελαρυγγιάζεται για να δώσει παράγγελμα:
- «Λευτεριά στη Παλαιστίνη»
- «Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη»