Σύντομη ιστορική  (ανα)-(δια) δρομή- στην κατάληξη  του  ελληνικού κομματικού συστήματος    στη σημερινή του σήψη- Η πρόταση…απαγχονισμού , ως τιμωρία και λύση (1ο).  

****

Ο παλαιοκομματισμός, η διαφθορά, η δημαγωγία ,όλη εκείνη η γνωστή και διαχρονική  παθογένεια (διάβαζε μπόχα) του ελληνικού κομματικού συστήματος έχουν… μούρη και  ταυτότητα. Και δεν τους συναντάς  μόνο στην εκάστοτε  …νόμιμη συμμορία   που ασκεί  την εξουσία.  Ούτε είναι μονάχα αυτοί  που πρωταγωνιστούν την εκπροσώπηση  του λαού στη Βουλή. ΄Ολος ο συστημικός  ιστός είναι σάπιος. Από την (κάθε φορά) κυβέρνηση, ως τη μείζονα και την…ελάσσονα αντιπολίτευση.

  Να εξηγούμαστε.  Ο Βορίδης, δεν είναι χειρότερος από τη θυγατέρα του Κωνσταντόπουλου. Ούτε ο Βελλόπουλος από τον Κουτσούμπα.  Στο  ίδιο  έργο  θεατρίνοι παίζουν.  Ο καθένας στο ρόλο  και τις ατάκες του.  Το ζητούμενο  είναι να βγει η παράσταση με το βαρύγδουπο     τίτλο «Κοινοβουλευτική Δημοκρατία». Να εισπράξει ο καθένας το μερτικό του, ανάλογα τις συμφωνίες και   να συνεχιστεί, αν είναι κερδοφόρα  και την επόμενη  θεατρική  σεζόν. 

Ο ψηφοφόρος, ο οπαδός από κοντά. Δεν είναι απλά  ο θεατής στο «κοίλον». Συμμετέχει ενεργά.    Διεφθαρμένος ως το κόκκαλο και τούτος. Η σχέση του  είναι  αλισβερίσι. Κόμμα- μαγαζί – πελάτης.   Το νόμισμα συναλλαγής , η  ψήφος. Μου δίνεις σου δίνω. Αν είναι κόμμα εξουσίας που έρχεται η “ημέρα” του να την ασκήσει, η εξαργύρωση  και η πληρωμή   γίνονται τοις  μετρητοίς. «Εν τη παλάμη και ούτω βοήσομεν». Αλλιώς, περιμένεις τη σειρά σου. Εν αναμονή.  Αν είσαι…απόκομμα ή μόρφωμα, διαθέτεις ενός άλλου είδους  οπαδό. Με ποδοσφαιρικό “μπακράουντ”,  τούτος.  Παναθηναϊκός-Ολυημπιακός…  τούμπαλιν και  εκείθεν.  Είτε είναι Σταλίνας, είτε Ζωϊκός, είτε Χρυσαυγίτης.  

Να ομολογήσουμε και να ξεκαθαρίσουμε ιστορικά ένα.    Δεν ήταν πάντα τα πράγματα έτσι στην ταλαιπωρημένη από τη διαφθορά και τη δημαγωγία  αυτή χώρα. Καμιά σχέση  με την περίοδο της αγροτικής της πορείας.  Η μετάλλαξή της  σε αστική,  άλλαξε άρδην και το ίδιο το σύστημα και τους υπηκόους.

Με το τέλος του μεγάλου πολέμου  και την ήττα των Ανταρτών της κομμουνιστικής Αριστεράς , η  επικράτηση της παράταξης της Δεξιάς, στην πλειοψηφία της    δωσίλογοι , συνεργάτες των Ναζί ή ουδέτερα… αλληθωρίζοντες,  υπήρξε καταλυτική.   Οι ταγματασφαλίτες ,  οι Χίτες και όσοι διάλεξαν από την αρχή πλευρά,      που   κάνουν πια κουμάντο στη διακυβέρνηση της βαριά τραυματισμένης  χώρας, επέπεσαν ως αρπακτικά σε ό,τι είχε την ιδιότητα του δημοσίου.  Κονδύλια,  «εξωτερική βοήθεια», θέσεις, αναθέσεις, όλα μοιρασμένα στους “νικητές”.

  Το καραμανλικό κράτος της ΕΡΕ θριάμβευσε  στη διαφθορά με το μοίρασμα των «λαφύρων»  ΜΟΝΟ στους «ημετέρους». Οι αντίπαλοι, τα «μιάσματα», οι συμπαθούντες,  οι «αδήλωτοι»   ΟΙ ΜΗ  ΔΕΞΙΟΙ, δεν ήταν μόνο  που δεν μπορούσαν ούτε  τα ψιχία των πιπτόντων από τα παχυλά τραπέζια των νικητών  να μαζέψουν. Δεν υπήρχε έλεος γι  αυτούς. Το πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων, που εξέδιδαν οι εθνικόφρονες … αστυνομικές αρχές με τη σύμφωνη γνώμη και του… παππά της ενορίας (στην κυριολεξία!)  ήταν ή  εισιτήριο  ζωής  στο δεξιό παράδεισο   ή  αγγελτήριο θανάτου του κατόχου του για την  αριστερή κόλαση.  Δεν υπήρχε μέση οδός.

Μια ιστορική προσπάθεια  να ανατραπεί το  εγκληματικό αυτό καραμανλικό κράτος υπό την ηγεσία του Γεωργίου Παπανδρέου, το 1965, ακυρώθηκε από την  αποστασία του Κων. Μητσοτάκη.  Η ανεντιμότητα και η άρρωστη χρησιμοθηρία του  “κακού  αυτού δαίμονα” της Ελλάδας και της  ομάδας των  αποστατών του,  που εξαγοράστηκαν από τα Ανάκτορα, έναντι παχυλών οικονομικών ανταλλαγμάτων, όχι μόνο ματαίωσαν την  ανατροπή του αισχρού, κομματικού συστήματος που είχε επιβάλει η «εθνικόφρων παράταξη», αλλά  οδήγησαν τη χώρα σε μια επταετή (σχεδόν) στρατιωτική δικτατορία η διακυβέρνηση της οποίας, δεν υπήρξε ομολογουμένως  χειρότερη από την καραμανλική της ΕΡΕ.                

Με τη λεγόμενη Μεταπολίτευση, επανήλθε η χώρα στην…ομαλή κοινοβουλευτική της  πορεία!  Ο μεταμορφωθείς Σωτήρας στο  «΄Ορος των ελαιών»  εν Παρισίοις, Κων. Καραμανλής,  Εθνάρχης πλέον , επέστρεψε θριαμβευτικά, για να συνεχίσει  το ημιτελές έργο της αμαρτωλής  πια  ΕΡΕ,   βελτιωμένη  τώρα στη  μετονομασία της σε  Νέα Δημοκρατία. Κατά τα άλλα, το πελατειακό, κομματικό κράτος  ” ζει και βασιλεύει”. «΄Αλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα αλλιώς».

(Συνεχίζεται)