Σύντομη ιστορική (ανα)-(δια) δρομή- στην κατάληξη του ελληνικού κομματικού συστήματος στη σημερινή του σήψη- Η πρόταση…απαγχονισμού , ως τιμωρία και λύση (2ο).

Η καταλυτική παρουσία στο κομματικό σύστημα του Ανδρέα Παπανδρέου και η θριαμβευτική  νίκη του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του  1981, άλλαξαν άρδην τον πολιτικό-κομματικό  χάρτη της χώρας.  Ο τροτσκιστής- σοσιαλιστής  γόνος της οικογένειας Παπανδρέου, άφησε  ανεξίτηλη τη  σφραγίδα  του  και στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά  που απέκτησε το κομματικό σύστημα στα χρόνια της Μεταπολίτευσης  μέχρι σήμερα και στη διαμόρφωση των χαρακτηριστικών  του σύγχρονου  ΄Ελληνα, αρχηγού και οπαδού  κόμματος.   Δεξιοί και Αριστεροί, όλοι διδάχτηκαν  από εκείνον.

Αλλά, το  μεγαλύτερο  μάθημα του Ανδρέα Παπανδρέου που άφησε παρακαταθήκη στους ΄Ελληνες «πολιτικούς» και οπαδούς , δοκιμασμένο ήδη  στο  καραμανλικό σύστημα , βελτιωμένο  και προσαρμοσμένο τώρα στην εποχή, τα δεδομένα και τα ζητούμενά της ,  είναι ένα.  Αν είσαι «χαρισματικός ηγέτης»    χτίζεις ένα  αρραγές κομματικό οικοδόμημα που χωράνε μέσα ΟΛΟΙ.  ΑΡΚΕΙ ΝΑ  ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟΙ ΣΟΥ. ΚΑΙ  ΝΑ  ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΝΑΛΟΓΩΣ ΤΗΣ …ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΖΗΤΗΣΗΣ.     

 «Και ούτω  εγεννήθη ημίν» το  πασοκικό κράτος  και οι πρασινοφρουροί του. Νέα κι εδώ πιστοποιητικά  κοινωνικών φρονημάτων,  αντιδεξιάς τώρα έκδοσης! Δε  συμμετέχουν , μεν τούτη τη φορά στην έκδοσή τους   «ένστολοι , αλλά οι μύστες και οι γκουρού της νέας  κομματικής   αντίληψης ,  που  διαπρέπουν  στις Κλαδικές ,τις Τοπικές  και τος Νομαρχιακές οργανώσεις.  Κατά κανόνα κρατικοδίαιτοι  συνδικαλιστές- εργατοπατέρες, που εξασφαλίζουν μονοκούκι   ψήφους στο κόμμα,  πουλώντας θέσεις στο δημόσιο, ,επιδόματα, αυξήσεις μισθών, χορηγίες.   Χωρίς υπογεγραμμένη  με πράσινο μελάνι ,δήλωση  εκχώρησης στο  κόμμα του ΠΑΣΟΚ του «Ανδρέα», είσαι,  ό,τι ήσουν ο ίδιος ή ο πατέρας σου στην ΕΡΕ του  Εθνάρχη .  «Ουδείς αμύητος  εισίτω». Και  «πας μη ων μεθ‘ ημών, καθ‘ ημών».

 

 Τα παιδιά και τα εγγόνια του  δωσίλογου και του Χίτη, εγκαταλείπουν  αναφανδόν  τώρα την  οικογενειακή ,παραταξιακή παράδοση  και εγγράφονται  ομοθυμαδόν  στο νέο κόμμα με τη σοσιαλιστική επιγραφή. Το μεγαλοοικοδόμημα  στεγάζει…κάθε  καρυδιάς καρύδι. Από ανανήψαντες-καιροσκόπους  Δεξιούς, λάιτ κομμουνιστές, πέτσινους αριστερούς  και  προοδευτικούς υπό ένα αριστερό σχήμα ακατάληπτης πολιτικής  ερμηνείας, αλλά όχι και σύνθεσης.  “Λίθοι, πλίνθοι, ξύλα ,  κέραμος , ατάκτως ερριμένα».

 

 ΄Ηταν λογικό και αναμενόμενο με   το χρόνο  και  με τέτοιες  επιδόσεις, τα υγιή πολιτικά στοιχεία  που ομολογουμένως  στελέχωσαν αρχικά  το ΠΑΣΟΚ ως  γνήσιο τέκνο   του ΠΑΚ,   το ένα  μετά τον άλλο ,να εγκαταλείψουν το κόμμα, που απονευρώθηκες εντελώς πια  από κάθε  υγιές κύτταρο.  Το ηγεμονικό ΠΑΣΟΚ που μονοπώλησε την Αριστερά, αλλά και καρπώθηκε τους αγώνες  της, στα τελευταία του, κατάντησε  μια τρομακτική σκιά του πρώτου επαναστατικού και σοσιαλιστικού  εαυτού του. Και ο  πρόωρος  θάνατος του ηγέτη του, ήρθε να  τοποθετήσει τη ταφόπετρα στο όζον πλέον πασοκικό πτώμα.

Με την ηγεμονία για μια σχεδόν 20ετία του ΠΑΣΟΚ στο κομματικό σύστημα και στη διαχείριση της κρατικής εξουσίας, δεν άλλαξε  στο ελάχιστο η καραμανλική συνταγή   πως η παράταξη και το κόμμα υπάρχουν για την εξυπηρέτηση των «δικών μας παιδιών».  ΄Αλλαξε ,απλώς  το περίβλημα και το περιεχόμενο  των κομματικών ιδεασμών από τους οποίους όφειλαν να εμφορούνται  οι νέοι κομματικοί πελάτες. Κούφιο και τούτο ,ασφαλώς, αντίστοιχο εκείνων της Δεξιάς παράταξης, αλλά «αριστερό», Και πιο αναγνωριστικό, ως σοσιαλιστικό .   Περισσότερο στα τσιτάτα   και τα νέα συνθήματα που επινοήθηκαν, ακριβώς,  για να εκφράζουν τη νέα εποχή της δράσης της άοπλης πια Αριστεράς, αφού τώρα  διαχειρίζεται  κρατική εξουσία.  Ενταγμένη  ολοσχερώς στο   σύστημα, που αμφισβητούσε στα χρόνια της ένοπλης παρουσίας της.     

Αν υπάρχει (και υπάρχει)   θετική πλευρά  στην ιστορική κρίση  για τη διακυβέρνηση της χώρας στα πασοκικά χρόνια, είναι τούτη. ΕΣΠΑΣΕ ΤΟ ΜΟΝΟΠΩΛΙΟ ΤΗΣ ΠΕΛΑΤΕΙΑΣ.  Τα Δεξιά, κομματικά  μαγαζιά έκλεισαν  το ένα μετά το άλλο. Και δεν άνοιξε ούτε ένα,  όσα χρόνια δέσποζε στη συστημική, κομματική  Αγορά το Πολυκατάστημα …ΜΙΝΙΟΝ, με νέο ιδιοκτήτη,   νέο προσωπικό και  καινούργια προϊόντα.  

Πιο λαϊκά, «έφαγαν ψωμί»  (πολλοί “παντεσπάνι») και  όσοι οι ίδιοι ή οι πατεράδες τους  στην καραμανλική ηγεμονία ,  έτρωγαν μόνο…πέτρες και βήσαλα!  Αλλά  και  χοντρό ξύλο,  μπουντρούμι και εξορία, κοινωνική    περιφρόνηση και απόρριψη. Δεν ήταν  και λίγο!      

       (Συνεχίζεται).