Σύντομη ιστορική (ανα)-(δια) δρομή- στην κατάληξη του ελληνικού κομματικού συστήματος στη σημερινή του σήψη- Η πρόταση…απαγχονισμού , ως τιμωρία και λύση (3ο).

Στα ΜεταΠασοκικά χρόνια και  με τη φυσική  απουσία του Κων. Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου,   των δύο κατ΄ εξοχήν πρωταγωνιστών στο ελληνικό κομματικό γίγνεσθαι,η βιωματική   εμπειρία, η εφαρμογή στην πράξη της πελατειακής σχέσης κόμματος και  ψηφοφόρου   από τις   δυνάμεις που άσκησαν κυβερνητική  εξουσία, έγιναν κανόνας συμπεριφοράς και  αποκλειστικός τρόπος λειτουργίας των κομμάτων  εξουσίας.  Κι αν  υπό τις ηγεσίες των δύο  κυρίαρχων αυτών  προσωπικοτήτων- εκπροσώπων  της Δεξιάς και της Αριστεράς παράταξης στην Ελλάδα, υπήρχε έστω  και  υποψία  ιδεολογικής κάλυψης των κομματικών και κυβερνητικών τους επιλογών, με την είσοδο της κομματικής ζωής του τόπου στη «Νέα  Εποχή»  της  καταλυτικής υπεροχής του κομματικού πελατειακού κράτους, η σήψη και η διαφθορά  εκτινάχτηκαν στα ύψη,  απροκάλυπτα.

Ο  Κώστας Καραμανλής,  ανιψιός του εθνάρχη,  στερούμενος  παντελώς άλλης  πολιτικής ,αλλά και  διανοητικής ικανότητας  με μοναδικό… προσόν το όνομα της δυναστείας,  ως νέος  αρχηγός της Δεξιάς και πρωθυπουργός της χώρας στην ΜεταΠασοκική αυτή εποχή, δεν είχε άλλη επιλογή  κατίσχυσης  σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις, παρά μόνο την ολοσχερή παράδοση του κρατικού μηχανισμού από το πρώτο ως το τελευταίο  γρανάζι του,  στους «ημέτερους», τα «δικά μας παιδιά. Είναι η   περίφημη «γαλάζια ακρίδα», η ληστρική επέλαση και το καταστροφικό έργο  της οποίας      δεν έχουν προηγούμενο στην πολιτική και κομματική ζωή αυτού του τόπου.

 Η απόκτηση Νέο-Δημοκρατικής  κομματικής ταυτότητας ή έστω η δήλωση -υπόσχεση εκχώρησης στο κόμμα    ήταν τα εισιτήρια εισόδου στο νέο, πλουσιοπάροχο  φαγοπότι που έστησε ο “ανεψιός”  για  τους  οπαδούς -πελάτες του κόμματος.   ΄Ένα εισιτήριο αντίστοιχο εκείνο του παλιού  «πιστοποιητικού  κοινωνικών φρονημάτων» της ΕΡΕ του “θείου”, που εξασφάλιζε και  τώρα  μικρή ή μεγάλη  «καρέκλα» στο δημόσιο , στις υπηρεσίες  αυτοδιοίκησης, στο πάρτι  της καταλήστευσης των κονδυλίων και των επιδομάτων της Ε.Ε ,στην εξασφάλιση και λεηλασία των δημοσίων έργων  στους «φίλους και κουμπάρους»  με απευθείας αναθέσεις ή φωτογραφικές διατάξεις σε  συγκεκριμένους  «νταβατζήδες», όπως είχε το θράσος να τους αποκαλεί  ο ανιψιός, χαριεντιζόμενος στις ταβέρνες της Ραφήνας με τους Γκεμπελίσκους ,όταν η κουβέντα έφτανε    στο “ψητό” για το φαινόμενο της απόλυτης διαφοράς και της προκλητικής  πια  παρουσίας και χωρίς μάσκα στο προσκήνιο , των  ληστών με  τα  «λευκά κολάρα».  

Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, που μοναδικός  της…εθνικός  πλούτος  είναι  ο  συνεχής και αιμορραγικός δανεισμός από καταβολής και συστάσεως ελληνικού κράτους, αντιλαμβάνεται κανείς γιατί και πώς ο ανιψιός εκτίναξε το έλλειμμα στο 15, 5%  (μοναδικό κι αυτό φαινόμενο στην νεότερη ιστορία του τόπου) και εν τέλει, χρεοκόπησε τη χώρα . Ο ίδιος με την εγκληματική  κυβερνητική  του παρέα , εγκατέλειψαν  νύχτα το σκάφος ,που χάθηκε  με τους επιβάτες του  μέσα στα μανιασμένα νερά των μνημονίων , της ευρωπαϊκής επιτήρησης ,της  φτωχοποίησης  των μη ευνοημένων Ελλήνων και  της επέλασης της ΝεοΝαζιστκής Χρυσής Αυγής. Όλα τα παραπάνω  είναι τα…ευγενή επιτεύγματα  ενός ανεγκέφαλου, πλην των άλλων, προϊόντος   του επαίσχυντου νεποτισμού στην  Ελλάδα . Του «ανεψιού» Κώστα  Καραμανλή.

 ΄Ο,τι επακολούθησε στη χώρα μετά την πρώτη αυτή  χρεοκοπία,  ήταν ιστορική νομοτέλεια. Οι  «πολύχρωμες» κυβερνήσεις των μνημονίων (Γ. Παπανδρέου, Α. Σαμαρά-Ε. Βενιζέλου  και Α.Τσίπρα- Π. Καμένου)  θα ήθελαν και διακαώς μάλιστα ,να συνεχίσουν την εθνική,  κομματική  παράδοση του τόπου   στις επιδόσεις του, ως πελατειακό  κράτος, αλλά… «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος». Η αυστηρή επιτήρηση  της Ευρώπης, ασφυκτική εκείνα  τα χρόνια αποσόβησε τον κίνδυνο. Ήταν το διάλειμμα για τουλάχιστον 8 χρόνια  (σ.σ, μόνο για τους οπαδούς, οι  “Σαμαράδες” της Novartis,ασφαλώς δεν έλειψαν ούτε τώρα ), που αναγκαστικά η Ελλάδα ,ανάσανε από την μπόχα της απόλυτης διαφθοράς που επικρατούσε μέχρι τότε.

 Κι αυτό, ελέω, ασφαλώς, των ΚουτόΦραγκων και όχι των Ελλήνων. Αντίθετα. Ο΄Ελληνας κομματικός οπαδός-πελάτης, που ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις, ως «κινούμενη άμμος» ,  χάριν των εκλογικών νόμων,  μαθημένος  στη διαφθορά  και την παραδοσιακή πελατειακή του σχέση με το κόμμα και την κυβέρνηση, δυσανασχέτησε. Τα βρόντηξε  από τον Πασοκογενή ΣΥΡΙΖΑ, που δεν ανταποκρίθηκε στις πελατειακές του υποχρεώσεις, τουλάχιστον στο μέτρο που  «έπρεπε» και είχαν συνηθίσει αυτού του είδους οι οπαδοί-πελάτες.  Η περίφημη  αυτή «κινούμενη  άμμος», «ανέκρουσε  πρύμναν». Πήγε από την από κει μεριά. Ψήφισε ,και έκανε πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη!     

Το 2018 η χώρα είναι  ελεύθερη (!) πια από μνημόνια και  ευρωπαϊκή επιτήρηση. Επιτυχία, ως ιστορικό έργο(!)   της κυβέρνησης Τσίπρα, όπως σεμνύνονται οι Συριζαίαι.  Τώρα, ο νέος «δαίμονας της χώρας”, ως προϊόν και τούτος  δυναστείας,   ο “υιός” του αλήστου μνήμης Αποστάτη   Κων. Μητσοτάκη,  ως αρχηγός της Νέας Δεξιάς  και εκλεγμένος από τη μειοψηφική …πλειοψηφία, όπως ορίζει ο εκλογικός νόμος, πρωθυπουργός  της χώρας,     μπορεί να  κάνει ό,τι θέλει.  Να αλωνίζει , να λεηλατεί, να δανείζεται, να πετάει δισ. σε άχρηστες λαμαρίνες  εξοπλιστικών, να μοιράζει δώρα, θέσεις, κονδύλια, επιδόματα, επιδοτήσεις, αναθέσεις έργων, αλλά και να σκοτώνει εν ψυχρώ κόσμο,  χωρίς να λογοδοτεί  πουθενά.

 Κατάφερε όλο αυτό το μέγα …επίτευγμα  με  ένα, όντως, έξυπνο  και συνδυαστικό τρόπο:

Πρώτα, εξαγόρασε το σύνολο της ελληνικής βιομηχανίας παραπληροφόρησης και προπαγάνδας με πλούσια  εδέσματα στα τραπέζια των νέων  αποφοίτων της σχολής «Τράγκα» με οικοδεσπότες τους Πέτσες και τη λοιπή , αρμόδια  κυβερνητική   μαφία που λυμαίνεται τον τόπο  . Είναι ίσως η μοναδική φορά  στην ύπαρξη ελληνικού κράτους  που   η έννοια του Τύπου είναι ανύπαρκτη στη χώρα. ΄Ελεγχος της  εξουσίας δεν υφίσταται  ούτε για δείγμα. Και αυτόν που ασκούν οι «Βαξεβάνηδες» , οι «Παππάδες» και  οι «Καρτεροί»,  είναι μόνο γιατί έχασαν τούτοι  την” κουτάλα” από τα χέρια τους και την άρπαξε ο «Ράπτης με τη συμβία» του.

Το επόμενο βήμα ήταν το γνωστό.     Το άξιο τέκνο της δυναστείας ,ακολούθησε την πεπατημένη του πελατειακού κράτους. Επί …βασιλείας Κυριάκου Μητσοτάκη,  συνέβη κάτι πρωτοφανές στη σύγχρονη ελληνική ιστορία. ΄Ομοιο με εκείνο του 15, 5% του ελλείμματος του ανιψιού.  Η «γαλάζια ακρίδα»… έδωσε τα ρέστα της. Ούτε η ΕΡΕ του «θείου», ούτε οι πρασινοφρουροί  του «Ανδρέα» είχαν καταφέρει το ακατόρθωτο, όχι μόνο στην ελληνική ιστορία, αλλά  παγκοσμίως, σε όλα τα σύγχρονα «δημοκρατικά» κράτη.

  ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΟΛΙΣ 10 ΧΡΟΝΙΑ ΧΡΕΟΚΟΠΟΗΣΑΝ ΓΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΟΡΑ ΤΗ ΧΩΡΑ!  Η εγκληματική «γαλάζια ακρίδα» τους, τίναξε πάλι την «μπάνκα στον αέρα»  ΄Εφαγε  μέχρι σκασμού,  ακόμα και  το   “μαξιλάρι”!  Αλλά   κυρίως ,από τα  νέα  δανεικά, που εκτοξεύτηκαν τώρα πια σε αστρονομικά ποσά.  Είναι η “θηλιά» στο λαιμό για τις γενές των Ελλήνων που έρχονται .

 Κι ενώ το 80% του ελληνικού λαού πένεται (χωρίς ασφαλώς να είναι άμοιρο και το ίδιο των ευθυνών του για την κατάσταση που (επι)βιώνει),  η  αρραγής αυτή ομάδα, το συνειδητοποιημένο   στο έγκλημα που διαπράττεται  ,το  20% του εκλογικού σώματος, με την ψήφο του ως όπλο σε ένα απέραντα διεφθαρμένο  Μητσοτακιστάν, ρήμαξε στην κυριολεξία  κάθε οικονομική, αλλά ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ αξιακή ικμάδα της χώρας.Η Ελλάδα,   ήδη  βρίσκεται  πάλι στον αστερισμό της δεύτερης χρεοκοπίας και οδεύει  αργά  ή γρήγορα στην άτακτη!   

Το πλέον επώδυνο, όμως,  είναι η ηθική σήψη που επικρατεί. Η γκεμπελική αρχή «καταστήστε  το  θύτη θύμα» και «ανάγεται το ψεύδος σε αλήθεια»   είναι το ευαγγέλιο της Μητσοτακικής  φιλοσοφίας, ήδη από την εποχή του πατέρα του.

 Η μπόχα του σεσηπότος και όζοντος πτώματος του σύγχρονου Μητσοτακικού  καθεστώτος έχει πλέον ξεχυθεί σε όλες τις μεριές και τις κατευθύνσεις. Κόβει την ανάσα!  Ούτε μαντήλια στη μύτη ,ούτε θάψιμο του πτώματος σώζει τον τόπο.

Τι  μένει; Αν μένει!   Η “πρόταση…απαγχονισμού , ως τιμωρία και λύση”, όπως λέμε στο τίτλο. Εν καιρώ, θα αναφερθούμε εδώ και σε αυτό. Εκτενώς  και λεπτομερώς.