27 Ιουνίου 2025
Σκάνδαλο ΟΠΕΚΕΠΕ
****
Ο παλαιοκομματισμός, η διαφθορά, η δημαγωγία ,όλη εκείνη η γνωστή και διαχρονική παθογένεια (διάβαζε μπόχα) του ελληνικού κομματικού συστήματος έχουν… μούρη και ταυτότητα. Και δεν τους συναντάς μόνο στην εκάστοτε …νόμιμη συμμορία που ασκεί την εξουσία. Ούτε είναι μονάχα αυτοί που πρωταγωνιστούν την εκπροσώπηση του λαού στη Βουλή. ΄Ολος ο συστημικός ιστός είναι σάπιος. Από την (κάθε φορά) κυβέρνηση, ως τη μείζονα και την…ελάσσονα αντιπολίτευση.
Να εξηγούμαστε. Ο Βορίδης, δεν είναι χειρότερος από τη θυγατέρα του Κωνσταντόπουλου. Ούτε ο Βελλόπουλος από τον Κουτσούμπα. Στο ίδιο έργο θεατρίνοι παίζουν. Ο καθένας στο ρόλο και τις ατάκες του. Το ζητούμενο είναι να βγει η παράσταση με το βαρύγδουπο τίτλο «Κοινοβουλευτική Δημοκρατία». Να εισπράξει ο καθένας το μερτικό του, ανάλογα τις συμφωνίες και να συνεχιστεί, αν είναι κερδοφόρα και την επόμενη θεατρική σεζόν.
Ο ψηφοφόρος, ο οπαδός από κοντά. Δεν είναι απλά ο θεατής στο «κοίλον». Συμμετέχει ενεργά. Διεφθαρμένος ως το κόκκαλο και τούτος. Η σχέση του είναι αλισβερίσι. Κόμμα- μαγαζί – πελάτης. Το νόμισμα συναλλαγής , η ψήφος. Μου δίνεις σου δίνω. Αν είναι κόμμα εξουσίας που έρχεται η “ημέρα” του να την ασκήσει, η εξαργύρωση και η πληρωμή γίνονται τοις μετρητοίς. «Εν τη παλάμη και ούτω βοήσομεν». Αλλιώς, περιμένεις τη σειρά σου. Εν αναμονή. Αν είσαι…απόκομμα ή μόρφωμα, διαθέτεις ενός άλλου είδους οπαδό. Με ποδοσφαιρικό “μπακράουντ”, τούτος. Παναθηναϊκός-Ολυημπιακός… τούμπαλιν και εκείθεν. Είτε είναι Σταλίνας, είτε Ζωϊκός, είτε Χρυσαυγίτης.
Να ομολογήσουμε και να ξεκαθαρίσουμε ιστορικά ένα. Δεν ήταν πάντα τα πράγματα έτσι στην ταλαιπωρημένη από τη διαφθορά και τη δημαγωγία αυτή χώρα. Καμιά σχέση με την περίοδο της αγροτικής της πορείας. Η μετάλλαξή της σε αστική, άλλαξε άρδην και το ίδιο το σύστημα και τους υπηκόους.
Με το τέλος του μεγάλου πολέμου και την ήττα των Ανταρτών της κομμουνιστικής Αριστεράς , η επικράτηση της παράταξης της Δεξιάς, στην πλειοψηφία της δωσίλογοι , συνεργάτες των Ναζί ή ουδέτερα… αλληθωρίζοντες, υπήρξε καταλυτική. Οι ταγματασφαλίτες , οι Χίτες και όσοι διάλεξαν από την αρχή πλευρά, που κάνουν πια κουμάντο στη διακυβέρνηση της βαριά τραυματισμένης χώρας, επέπεσαν ως αρπακτικά σε ό,τι είχε την ιδιότητα του δημοσίου. Κονδύλια, «εξωτερική βοήθεια», θέσεις, αναθέσεις, όλα μοιρασμένα στους “νικητές”.
Το καραμανλικό κράτος της ΕΡΕ θριάμβευσε στη διαφθορά με το μοίρασμα των «λαφύρων» ΜΟΝΟ στους «ημετέρους». Οι αντίπαλοι, τα «μιάσματα», οι συμπαθούντες, οι «αδήλωτοι» ΟΙ ΜΗ ΔΕΞΙΟΙ, δεν ήταν μόνο που δεν μπορούσαν ούτε τα ψιχία των πιπτόντων από τα παχυλά τραπέζια των νικητών να μαζέψουν. Δεν υπήρχε έλεος γι αυτούς. Το πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων, που εξέδιδαν οι εθνικόφρονες … αστυνομικές αρχές με τη σύμφωνη γνώμη και του… παππά της ενορίας (στην κυριολεξία!) ήταν ή εισιτήριο ζωής στο δεξιό παράδεισο ή αγγελτήριο θανάτου του κατόχου του για την αριστερή κόλαση. Δεν υπήρχε μέση οδός.
Μια ιστορική προσπάθεια να ανατραπεί το εγκληματικό αυτό καραμανλικό κράτος υπό την ηγεσία του Γεωργίου Παπανδρέου, το 1965, ακυρώθηκε από την αποστασία του Κων. Μητσοτάκη. Η ανεντιμότητα και η άρρωστη χρησιμοθηρία του “κακού αυτού δαίμονα” της Ελλάδας και της ομάδας των αποστατών του, που εξαγοράστηκαν από τα Ανάκτορα, έναντι παχυλών οικονομικών ανταλλαγμάτων, όχι μόνο ματαίωσαν την ανατροπή του αισχρού, κομματικού συστήματος που είχε επιβάλει η «εθνικόφρων παράταξη», αλλά οδήγησαν τη χώρα σε μια επταετή (σχεδόν) στρατιωτική δικτατορία η διακυβέρνηση της οποίας, δεν υπήρξε ομολογουμένως χειρότερη από την καραμανλική της ΕΡΕ.
Με τη λεγόμενη Μεταπολίτευση, επανήλθε η χώρα στην…ομαλή κοινοβουλευτική της πορεία! Ο μεταμορφωθείς Σωτήρας στο «΄Ορος των ελαιών» εν Παρισίοις, Κων. Καραμανλής, Εθνάρχης πλέον , επέστρεψε θριαμβευτικά, για να συνεχίσει το ημιτελές έργο της αμαρτωλής πια ΕΡΕ, βελτιωμένη τώρα στη μετονομασία της σε Νέα Δημοκρατία. Κατά τα άλλα, το πελατειακό, κομματικό κράτος ” ζει και βασιλεύει”. «΄Αλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα αλλιώς».
(Συνεχίζεται)
____________________
Η καταλυτική παρουσία στο κομματικό σύστημα του Ανδρέα Παπανδρέου και η θριαμβευτική νίκη του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 1981, άλλαξαν άρδην τον πολιτικό-κομματικό χάρτη της χώρας. Ο τροτσκιστής- σοσιαλιστής γόνος της οικογένειας Παπανδρέου, άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του και στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που απέκτησε το κομματικό σύστημα στα χρόνια της Μεταπολίτευσης μέχρι σήμερα και στη διαμόρφωση των χαρακτηριστικών του σύγχρονου ΄Ελληνα, αρχηγού και οπαδού κόμματος. Δεξιοί και Αριστεροί, όλοι διδάχτηκαν από εκείνον.
Αλλά, το μεγαλύτερο μάθημα του Ανδρέα Παπανδρέου που άφησε παρακαταθήκη στους ΄Ελληνες «πολιτικούς» και οπαδούς , δοκιμασμένο ήδη στο καραμανλικό σύστημα , βελτιωμένο και προσαρμοσμένο τώρα στην εποχή, τα δεδομένα και τα ζητούμενά της , είναι ένα. Αν είσαι «χαρισματικός ηγέτης» χτίζεις ένα αρραγές κομματικό οικοδόμημα που χωράνε μέσα ΟΛΟΙ. ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟΙ ΣΟΥ. ΚΑΙ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΝΑΛΟΓΩΣ ΤΗΣ …ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΖΗΤΗΣΗΣ.
«Και ούτω εγεννήθη ημίν» το πασοκικό κράτος και οι πρασινοφρουροί του. Νέα κι εδώ πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, αντιδεξιάς τώρα έκδοσης! Δε συμμετέχουν , μεν τούτη τη φορά στην έκδοσή τους «ένστολοι , αλλά οι μύστες και οι γκουρού της νέας κομματικής αντίληψης , που διαπρέπουν στις Κλαδικές ,τις Τοπικές και τος Νομαρχιακές οργανώσεις. Κατά κανόνα κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές- εργατοπατέρες, που εξασφαλίζουν μονοκούκι ψήφους στο κόμμα, πουλώντας θέσεις στο δημόσιο, ,επιδόματα, αυξήσεις μισθών, χορηγίες. Χωρίς υπογεγραμμένη με πράσινο μελάνι ,δήλωση εκχώρησης στο κόμμα του ΠΑΣΟΚ του «Ανδρέα», είσαι, ό,τι ήσουν ο ίδιος ή ο πατέρας σου στην ΕΡΕ του Εθνάρχη . «Ουδείς αμύητος εισίτω». Και «πας μη ων μεθ‘ ημών, καθ‘ ημών».
Τα παιδιά και τα εγγόνια του δωσίλογου και του Χίτη, εγκαταλείπουν αναφανδόν τώρα την οικογενειακή ,παραταξιακή παράδοση και εγγράφονται ομοθυμαδόν στο νέο κόμμα με τη σοσιαλιστική επιγραφή. Το μεγαλοοικοδόμημα στεγάζει…κάθε καρυδιάς καρύδι. Από ανανήψαντες-καιροσκόπους Δεξιούς, λάιτ κομμουνιστές, πέτσινους αριστερούς και προοδευτικούς υπό ένα αριστερό σχήμα ακατάληπτης πολιτικής ερμηνείας, αλλά όχι και σύνθεσης. “Λίθοι, πλίνθοι, ξύλα , κέραμος , ατάκτως ερριμένα».
΄Ηταν λογικό και αναμενόμενο με το χρόνο και με τέτοιες επιδόσεις, τα υγιή πολιτικά στοιχεία που ομολογουμένως στελέχωσαν αρχικά το ΠΑΣΟΚ ως γνήσιο τέκνο του ΠΑΚ, το ένα μετά τον άλλο ,να εγκαταλείψουν το κόμμα, που απονευρώθηκες εντελώς πια από κάθε υγιές κύτταρο. Το ηγεμονικό ΠΑΣΟΚ που μονοπώλησε την Αριστερά, αλλά και καρπώθηκε τους αγώνες της, στα τελευταία του, κατάντησε μια τρομακτική σκιά του πρώτου επαναστατικού και σοσιαλιστικού εαυτού του. Και ο πρόωρος θάνατος του ηγέτη του, ήρθε να τοποθετήσει τη ταφόπετρα στο όζον πλέον πασοκικό πτώμα.
Με την ηγεμονία για μια σχεδόν 20ετία του ΠΑΣΟΚ στο κομματικό σύστημα και στη διαχείριση της κρατικής εξουσίας, δεν άλλαξε στο ελάχιστο η καραμανλική συνταγή πως η παράταξη και το κόμμα υπάρχουν για την εξυπηρέτηση των «δικών μας παιδιών». ΄Αλλαξε ,απλώς το περίβλημα και το περιεχόμενο των κομματικών ιδεασμών από τους οποίους όφειλαν να εμφορούνται οι νέοι κομματικοί πελάτες. Κούφιο και τούτο ,ασφαλώς, αντίστοιχο εκείνων της Δεξιάς παράταξης, αλλά «αριστερό», Και πιο αναγνωριστικό, ως σοσιαλιστικό . Περισσότερο στα τσιτάτα και τα νέα συνθήματα που επινοήθηκαν, ακριβώς, για να εκφράζουν τη νέα εποχή της δράσης της άοπλης πια Αριστεράς, αφού τώρα διαχειρίζεται κρατική εξουσία. Ενταγμένη ολοσχερώς στο σύστημα, που αμφισβητούσε στα χρόνια της ένοπλης παρουσίας της.
Αν υπάρχει (και υπάρχει) θετική πλευρά στην ιστορική κρίση για τη διακυβέρνηση της χώρας στα πασοκικά χρόνια, είναι τούτη. ΕΣΠΑΣΕ ΤΟ ΜΟΝΟΠΩΛΙΟ ΤΗΣ ΠΕΛΑΤΕΙΑΣ. Τα Δεξιά, κομματικά μαγαζιά έκλεισαν το ένα μετά το άλλο. Και δεν άνοιξε ούτε ένα, όσα χρόνια δέσποζε στη συστημική, κομματική Αγορά το Πολυκατάστημα …ΜΙΝΙΟΝ, με νέο ιδιοκτήτη, νέο προσωπικό και καινούργια προϊόντα.
Πιο λαϊκά, «έφαγαν ψωμί» (πολλοί “παντεσπάνι») και όσοι οι ίδιοι ή οι πατεράδες τους στην καραμανλική ηγεμονία , έτρωγαν μόνο…πέτρες και βήσαλα! Αλλά και χοντρό ξύλο, μπουντρούμι και εξορία, κοινωνική περιφρόνηση και απόρριψη. Δεν ήταν και λίγο!
(Συνεχίζεται).
______________________-
Στα ΜεταΠασοκικά χρόνια και με τη φυσική απουσία του Κων. Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου, των δύο κατ΄ εξοχήν πρωταγωνιστών στο ελληνικό κομματικό γίγνεσθαι,η βιωματική εμπειρία, η εφαρμογή στην πράξη της πελατειακής σχέσης κόμματος και ψηφοφόρου από τις δυνάμεις που άσκησαν κυβερνητική εξουσία, έγιναν κανόνας συμπεριφοράς και αποκλειστικός τρόπος λειτουργίας των κομμάτων εξουσίας. Κι αν υπό τις ηγεσίες των δύο κυρίαρχων αυτών προσωπικοτήτων- εκπροσώπων της Δεξιάς και της Αριστεράς παράταξης στην Ελλάδα, υπήρχε έστω και υποψία ιδεολογικής κάλυψης των κομματικών και κυβερνητικών τους επιλογών, με την είσοδο της κομματικής ζωής του τόπου στη «Νέα Εποχή» της καταλυτικής υπεροχής του κομματικού πελατειακού κράτους, η σήψη και η διαφθορά εκτινάχτηκαν στα ύψη, απροκάλυπτα.
Ο Κώστας Καραμανλής, ανιψιός του εθνάρχη, στερούμενος παντελώς άλλης πολιτικής ,αλλά και διανοητικής ικανότητας με μοναδικό… προσόν το όνομα της δυναστείας, ως νέος αρχηγός της Δεξιάς και πρωθυπουργός της χώρας στην ΜεταΠασοκική αυτή εποχή, δεν είχε άλλη επιλογή κατίσχυσης σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις, παρά μόνο την ολοσχερή παράδοση του κρατικού μηχανισμού από το πρώτο ως το τελευταίο γρανάζι του, στους «ημέτερους», τα «δικά μας παιδιά. Είναι η περίφημη «γαλάζια ακρίδα», η ληστρική επέλαση και το καταστροφικό έργο της οποίας δεν έχουν προηγούμενο στην πολιτική και κομματική ζωή αυτού του τόπου.
Η απόκτηση Νέο-Δημοκρατικής κομματικής ταυτότητας ή έστω η δήλωση -υπόσχεση εκχώρησης στο κόμμα ήταν τα εισιτήρια εισόδου στο νέο, πλουσιοπάροχο φαγοπότι που έστησε ο “ανεψιός” για τους οπαδούς -πελάτες του κόμματος. ΄Ένα εισιτήριο αντίστοιχο εκείνο του παλιού «πιστοποιητικού κοινωνικών φρονημάτων» της ΕΡΕ του “θείου”, που εξασφάλιζε και τώρα μικρή ή μεγάλη «καρέκλα» στο δημόσιο , στις υπηρεσίες αυτοδιοίκησης, στο πάρτι της καταλήστευσης των κονδυλίων και των επιδομάτων της Ε.Ε ,στην εξασφάλιση και λεηλασία των δημοσίων έργων στους «φίλους και κουμπάρους» με απευθείας αναθέσεις ή φωτογραφικές διατάξεις σε συγκεκριμένους «νταβατζήδες», όπως είχε το θράσος να τους αποκαλεί ο ανιψιός, χαριεντιζόμενος στις ταβέρνες της Ραφήνας με τους Γκεμπελίσκους ,όταν η κουβέντα έφτανε στο “ψητό” για το φαινόμενο της απόλυτης διαφοράς και της προκλητικής πια παρουσίας και χωρίς μάσκα στο προσκήνιο , των ληστών με τα «λευκά κολάρα».
Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, που μοναδικός της…εθνικός πλούτος είναι ο συνεχής και αιμορραγικός δανεισμός από καταβολής και συστάσεως ελληνικού κράτους, αντιλαμβάνεται κανείς γιατί και πώς ο ανιψιός εκτίναξε το έλλειμμα στο 15, 5% (μοναδικό κι αυτό φαινόμενο στην νεότερη ιστορία του τόπου) και εν τέλει, χρεοκόπησε τη χώρα . Ο ίδιος με την εγκληματική κυβερνητική του παρέα , εγκατέλειψαν νύχτα το σκάφος ,που χάθηκε με τους επιβάτες του μέσα στα μανιασμένα νερά των μνημονίων , της ευρωπαϊκής επιτήρησης ,της φτωχοποίησης των μη ευνοημένων Ελλήνων και της επέλασης της ΝεοΝαζιστκής Χρυσής Αυγής. Όλα τα παραπάνω είναι τα…ευγενή επιτεύγματα ενός ανεγκέφαλου, πλην των άλλων, προϊόντος του επαίσχυντου νεποτισμού στην Ελλάδα . Του «ανεψιού» Κώστα Καραμανλή.
΄Ο,τι επακολούθησε στη χώρα μετά την πρώτη αυτή χρεοκοπία, ήταν ιστορική νομοτέλεια. Οι «πολύχρωμες» κυβερνήσεις των μνημονίων (Γ. Παπανδρέου, Α. Σαμαρά-Ε. Βενιζέλου και Α.Τσίπρα- Π. Καμένου) θα ήθελαν και διακαώς μάλιστα ,να συνεχίσουν την εθνική, κομματική παράδοση του τόπου στις επιδόσεις του, ως πελατειακό κράτος, αλλά… «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος». Η αυστηρή επιτήρηση της Ευρώπης, ασφυκτική εκείνα τα χρόνια αποσόβησε τον κίνδυνο. Ήταν το διάλειμμα για τουλάχιστον 8 χρόνια (σ.σ, μόνο για τους οπαδούς, οι “Σαμαράδες” της Novartis,ασφαλώς δεν έλειψαν ούτε τώρα ), που αναγκαστικά η Ελλάδα ,ανάσανε από την μπόχα της απόλυτης διαφθοράς που επικρατούσε μέχρι τότε.
Κι αυτό, ελέω, ασφαλώς, των ΚουτόΦραγκων και όχι των Ελλήνων. Αντίθετα. Ο΄Ελληνας κομματικός οπαδός-πελάτης, που ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις, ως «κινούμενη άμμος» , χάριν των εκλογικών νόμων, μαθημένος στη διαφθορά και την παραδοσιακή πελατειακή του σχέση με το κόμμα και την κυβέρνηση, δυσανασχέτησε. Τα βρόντηξε από τον Πασοκογενή ΣΥΡΙΖΑ, που δεν ανταποκρίθηκε στις πελατειακές του υποχρεώσεις, τουλάχιστον στο μέτρο που «έπρεπε» και είχαν συνηθίσει αυτού του είδους οι οπαδοί-πελάτες. Η περίφημη αυτή «κινούμενη άμμος», «ανέκρουσε πρύμναν». Πήγε από την από κει μεριά. Ψήφισε ,και έκανε πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη!
Το 2018 η χώρα είναι ελεύθερη (!) πια από μνημόνια και ευρωπαϊκή επιτήρηση. Επιτυχία, ως ιστορικό έργο(!) της κυβέρνησης Τσίπρα, όπως σεμνύνονται οι Συριζαίαι. Τώρα, ο νέος «δαίμονας της χώρας”, ως προϊόν και τούτος δυναστείας, ο “υιός” του αλήστου μνήμης Αποστάτη Κων. Μητσοτάκη, ως αρχηγός της Νέας Δεξιάς και εκλεγμένος από τη μειοψηφική …πλειοψηφία, όπως ορίζει ο εκλογικός νόμος, πρωθυπουργός της χώρας, μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Να αλωνίζει , να λεηλατεί, να δανείζεται, να πετάει δισ. σε άχρηστες λαμαρίνες εξοπλιστικών, να μοιράζει δώρα, θέσεις, κονδύλια, επιδόματα, επιδοτήσεις, αναθέσεις έργων, αλλά και να σκοτώνει εν ψυχρώ κόσμο, χωρίς να λογοδοτεί πουθενά.
Κατάφερε όλο αυτό το μέγα …επίτευγμα με ένα, όντως, έξυπνο και συνδυαστικό τρόπο:
Πρώτα, εξαγόρασε το σύνολο της ελληνικής βιομηχανίας παραπληροφόρησης και προπαγάνδας με πλούσια εδέσματα στα τραπέζια των νέων αποφοίτων της σχολής «Τράγκα» με οικοδεσπότες τους Πέτσες και τη λοιπή , αρμόδια κυβερνητική μαφία που λυμαίνεται τον τόπο . Είναι ίσως η μοναδική φορά στην ύπαρξη ελληνικού κράτους που η έννοια του Τύπου είναι ανύπαρκτη στη χώρα. ΄Ελεγχος της εξουσίας δεν υφίσταται ούτε για δείγμα. Και αυτόν που ασκούν οι «Βαξεβάνηδες» , οι «Παππάδες» και οι «Καρτεροί», είναι μόνο γιατί έχασαν τούτοι την” κουτάλα” από τα χέρια τους και την άρπαξε ο «Ράπτης με τη συμβία» του.
Το επόμενο βήμα ήταν το γνωστό. Το άξιο τέκνο της δυναστείας ,ακολούθησε την πεπατημένη του πελατειακού κράτους. Επί …βασιλείας Κυριάκου Μητσοτάκη, συνέβη κάτι πρωτοφανές στη σύγχρονη ελληνική ιστορία. ΄Ομοιο με εκείνο του 15, 5% του ελλείμματος του ανιψιού. Η «γαλάζια ακρίδα»… έδωσε τα ρέστα της. Ούτε η ΕΡΕ του «θείου», ούτε οι πρασινοφρουροί του «Ανδρέα» είχαν καταφέρει το ακατόρθωτο, όχι μόνο στην ελληνική ιστορία, αλλά παγκοσμίως, σε όλα τα σύγχρονα «δημοκρατικά» κράτη.
ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΟΛΙΣ 10 ΧΡΟΝΙΑ ΧΡΕΟΚΟΠΟΗΣΑΝ ΓΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΟΡΑ ΤΗ ΧΩΡΑ! Η εγκληματική «γαλάζια ακρίδα» τους, τίναξε πάλι την «μπάνκα στον αέρα» ΄Εφαγε μέχρι σκασμού, ακόμα και το “μαξιλάρι”! Αλλά κυρίως ,από τα νέα δανεικά, που εκτοξεύτηκαν τώρα πια σε αστρονομικά ποσά. Είναι η “θηλιά» στο λαιμό για τις γενές των Ελλήνων που έρχονται .
Κι ενώ το 80% του ελληνικού λαού πένεται (χωρίς ασφαλώς να είναι άμοιρο και το ίδιο των ευθυνών του για την κατάσταση που (επι)βιώνει), η αρραγής αυτή ομάδα, το συνειδητοποιημένο στο έγκλημα που διαπράττεται ,το 20% του εκλογικού σώματος, με την ψήφο του ως όπλο σε ένα απέραντα διεφθαρμένο Μητσοτακιστάν, ρήμαξε στην κυριολεξία κάθε οικονομική, αλλά ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ αξιακή ικμάδα της χώρας.Η Ελλάδα, ήδη βρίσκεται πάλι στον αστερισμό της δεύτερης χρεοκοπίας και οδεύει αργά ή γρήγορα στην άτακτη!
Το πλέον επώδυνο, όμως, είναι η ηθική σήψη που επικρατεί. Η γκεμπελική αρχή «καταστήστε το θύτη θύμα» και «ανάγεται το ψεύδος σε αλήθεια» είναι το ευαγγέλιο της Μητσοτακικής φιλοσοφίας, ήδη από την εποχή του πατέρα του.
Η μπόχα του σεσηπότος και όζοντος πτώματος του σύγχρονου Μητσοτακικού καθεστώτος έχει πλέον ξεχυθεί σε όλες τις μεριές και τις κατευθύνσεις. Κόβει την ανάσα! Ούτε μαντήλια στη μύτη ,ούτε θάψιμο του πτώματος σώζει τον τόπο.
Τι μένει; Αν μένει! Η “πρόταση…απαγχονισμού , ως τιμωρία και λύση”, όπως λέμε στο τίτλο. Εν καιρώ, θα αναφερθούμε εδώ και σε αυτό. Εκτενώς και λεπτομερώς.