Εκδήλωση για την διατήρηση της μνήμης των θυμάτων της τραγωδίας των Τεμπών και την αναζήτηση δικαιοσύνης στο Αμφιθέατρο της Νέας Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2025. Την εκδήλωση, διοργάνωσε η ομάδα Diversitas και στη συζήτηση συμμετείχαν η Μαρία Καρυστιανού, Πρόεδρος του Συλλόγου Οικογενειών Θυμάτων Τεμπών, ο Κώστας Γενιδουνιάς, πρώην Πρόεδρος των Ελλήνων Μηχανοδηγών και ο Παύλος Ασλανίδης, μέλος του Συλλόγου Οικογενειών Θυμάτων Τεμπών. (ΡΑΦΑΗΛ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ/EUROKINISSI)
Εκπαιδευτικός (δάσκαλος) στη χτεσινή εκδήλωση στη Φιλοσοφική Σχολή :
“Τί μπορούμε να κάνουμε για να μπει ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη φυλακή… εκεί που ανήκει; ΄Ολο το υγιές κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας είναι μαζί σας (σ.σ με τους χαροκαμένους γονείς) και παραμένει μεγάλο μετά από δεκαετίες παρακμής. Δείξατε ότι δύο λέξεις υπάρχουν ακόμα σε αυτή τη χώρα, ήθος και αξιοπρέπεια».
*****
Υπό τις παρούσες συνθήκες, δάσκαλε, η αλήθεια είναι πως δεν μπορείς τίποτα να… κάνεις. Ούτε να κάνουμε. Είναι διαπίστωση δικαιωμένη από την ελληνική, ιστορική εμπειρία, αλλά και τη σημερινή καθημερινότητα στη χώρα .Και ως τέτοια, δεν επιδέχεται αμφισβήτηση και αμφιβολία.
Υπάρχει μόνο ένας δρόμος! Και όχι μόνο για να πάει ο Κυριάκος φυλακή. Δεν είναι, άλλωστε, το μόνο και αποκλειστικό ζητούμενο.
΄Ολοι οι άλλοι δρόμοι και ατραποί , όσο κι αν τους προπαγανδίζουν στο κομματικό σύστημα της χώρας (μη εξαιρουμένου του υπόδικου πρωθυπουργού και της παρέας του), ως διανοιγμένοι και ασφαλείς ,που οδηγούν κάποια στιγμή στην «Πόλη» , είναι στην πραγματικότητα απαγορευτικοί , ως μη προσβάσιμοι ή αδιέξοδοι. Κι ας λένε το αντίθετο στο περίφημο συνταγματικό, κομματικό τους τόξο .Και ας ομνύουν ομοθυμαδόν οι παλαιοκομματικοί για του λόγου τους το αληθές, ως θέσφατο και μοναδικό!
Αυτό το «υγιές κομμάτι» του ελληνικού λαού, όπως το χαρακτήρισες και είναι συντριπτικά υπέρτερο εκείνου του άρρωστου και σεσηπότος που το εκφράζει ο Κυριάκος Μητσοστάκης, ο Φλωρίδης και ο Καρατζαφέρης, αν δε συνειδητοποιήσει μια αλήθεια, θα παραμένει εσαεί υγιές, μεν, αλλά στη …γωνία και το περιθώριο, .”Το μαχαίρι και το πεπόνι», (διάβαζε τα κέντρα αποφάσεων» θα τα (κατ)έχουν, όπως πάντα, οι ίδιοι. Η χρησιμότητά του θα είναι η ίδια που εξυπηρετεί την οικονομία μιας θεατρικής παράστασης. Εν προκειμένω, μόνο και μόνο ,για να γίνεται η σύγκριση με το άρρωστο και να ξεχειλίζει η οργή και η απαίτηση για δικαιοσύνη.
Μια δικαιοσύνη, όμως, την οποία καμιά Κλάπα και Αδειλίνη, ως … ευπειθώς υπείκουσαι στις προσταγές του εντολέως-χορηγού τους, δεν πρόκειται ποτέ να αποδώσουν, ως δικαιικοί, θεσμικοί παράγοντες ενός κράτους, που μόνο «δικαίου» δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αυτή την ώρα και σε αυτή τη χώρα . (Και για να είμαστε ειλικρινείς , ούτε ποτέ υπήρξε τέτοιο).
Η αλήθεια που οφείλει ξεχωριστά και συλλογικά να κατανοήσει και να συνειδητοποιήσει ο ΄Ελληνας ΑΝΤΙΔΕΞΙΟΣ, είναι τούτη: Ο δρόμος που οδηγεί με ασφάλεια και τα ταχύτητα σε ένα «κράτος δικαίου», με τα χαρακτηριστικά της «Πολιτείας», πριν καταλήξει στον προορισμό του, κάνει αναγκαστική παράκαμψη. Περνάει έξω από τις κατεδαφισμένες «παράγκες» με κατάχαμα πεταμένες τις λασπωμένες ταμπέλες, που αναγράφουν με ξεθωριασμένες λέξεις: Παραγκουπόλεις ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΚΙΝΗΜΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΠΛΕΥΣΗ, ΜεΡΑ25, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
΄Οποιος καταφέρει να συσπειρώσει όσους σήμερα έχουν μεν ΑΝΤΙΔΕΞΙΑ ταυτότητα, αλλά κουβαλούν, επίσης. πολλά από τα αρρωστήματα του οπαδού και τους ενώσει με το επίσης πολυπληθέστερο ,αλλά και υγιές κομμάτι της ΑΠΟΧΗΣ, θα είναι ο σκαπανέας και κτίστης μιας Νέας Ελλάδας ,όπως πάντα την ονειρευόμαστε, αλλά καμιά γενιά, ως τώρα, δεν είδε τέτοιο όνειρο να γίνεται πραγματικότητα. Να ελπίσουμε πως θα είναι οι δικές μας γενιές;