“Αν το ελληνικό έθνος θα έπρεπε να κηρύξει μία επίσημη ημέρα πένθους, αυτή δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από την 4^η Φεβρουαρίου του 1843.

Ήταν η μέρα που έκλεισε για πάντα τα μάτια ο άνθρωπος που αν δεν είχε γεννηθεί, ενδεχομένως να μην υπήρχε καν ελληνικό έθνος. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης δεν ήταν απλώς ένας ακόμη πολέμαρχος της ελληνικής επανάστασης, αλλά η ίδια η επανάσταση. Ήταν ο θεμελιωτής του αγώνα για ανεξαρτησία, αυτός που χάρη στη στρατηγική ιδιοφυία του και το ασύγκριτο χάρισμα να εμψυχώνει και να δίνει όραμα στο στράτευμα, πέτυχε τις μεγάλες στρατιωτικές νίκες τη διετία 1821-22, εδραιώνοντας την επανάσταση στην Πελοπόννησο και θεριεύοντας το σπόρο της απελευθέρωσης στην υπόλοιπη Ελλάδα.

Ο απόλυτος ηγέτης – ο σωστός άνθρωπος στη σωστή θέση, όταν μετά από περίπου 370 χρόνια λήφθηκε η ιστορική απόφαση για την ένοπλη εξέγερση. Μυημένος στη φιλική εταιρία, ήταν από τους πρωτεργάτες του ξεσηκωμού και η νίκη στο Βαλτέτσι, η άλωση της Τριπολιτσάς και η καταστροφή της στρατιάς του Δράμαλη στα Δερβενάκια, τον ανέδειξαν σε αρχιστράτηγο του Μωριά, «νομιμοποιώντας» τον ελληνικό αγώνα στα μάτια των μεγάλων δυνάμεων.

Την 1η Φεβρουαρίου 1843 ο Κολοκοτρώνης πάντρεψε τον γιό του Κολίνο με την εγγονή τού άλλοτε ηγεμόνα της Βλαχίας, πρίγκιπα Ιωάννη Καρατζά. Ο γάμος ήταν ένα από τα πιο σημαντικά κοσμικά γεγονότα της εποχής για την πρωτεύουσα. Στο μυστήριο και στο επακόλουθο γλέντι παραβρέθηκαν όλοι οι επίσημοι, καθώς και αντιπροσωπείες από όλες τις ξένες πρεσβείες. Ο Γέρος ήταν τόσο κεφάτος και ζωτικός, τόσο ενεργός στη διασκέδαση, που έδειχνε να βιώνει μία από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής του.

Δύο ημέρες αργότερα παραβρέθηκε στον μεγάλο χορό του παλατιού, όπου παρουσιάσθηκε και πάλι πολύ ευδιάθετος. Κάποια στιγμή παρακάλεσε τον βασιλιά να διατάξει τους μουσικούς να παίξουν ελληνικούς χορούς και με ευθυμία προσκαλούσε τις κυρίες των τιμών να χορέψουν μαζί του. Όταν, χάριν αστεϊσμού ο Αναγνώστης Δεληγιάννης του είπε ότι ήπιε λιγάκι παραπάνω, απάντησε ότι ήθελε να γλεντήσει τις τελευταίες του στιγμές. Γύρω στα μεσάνυχτα, επέστρεψε στο σπίτι του. Λίγο αφότου ξάπλωσε στο κρεβάτι του, υπέστη εγκεφαλική συμφόρηση. Η κακή κατάσταση της υγείας του έγινε αντιληπτή από τη σύντροφό του στις 3 το πρωί. Οι γιατροί έπραξαν το ανθρωπίνως δυνατό. Τον φλεβοτόμησαν, του τοποθέτησαν βδέλλες, χιόνι στο κεφάλι. Μάταια όμως. Ο Γέρος δεν συνήλθε ποτέ. Γύρω στις 11.00 το πρωί η καρδιά του σταμάτησε να χτυπά, σε ηλικία 73 ετών. Ο θάνατος ήταν αιφνίδιος και το μαντάτο διαδόθηκε ραγδαία, με τη μορφή σπαρακτικού θρήνου, στον ελληνισμό.

Ανάστατοι οι πολίτες έκλειναν τα καταστήματά τους, άφηναν τις εργασίες τους και έτρεχαν στο σπίτι του για τον ύστατο αποχαιρετισμό, ενώ η κυβέρνηση διέταξε τριήμερο εθνικό πένθος. «Σε κλαίνε χώρες και χωριά!», ήταν η φράση που έσκιζε τον ουρανό κατά το γοερό μοιρολόι. Συγγενείς, φίλοι και πολλοί από τους παλαιούς συμπολεμιστές του, είχαν φτάσει από τα ξημερώματά στο σπίτι του. Του φόρεσαν τη στολή του στρατηγού και τα τσαρούχια του, τον έζωσαν με το σπαθί με το οποίο ξεκίνησε τον Αγώνα και τον έβαλαν στο φέρετρο. Τοποθέτησαν μια τουρκική σημαία στα πόδια του να την πατάει συμβολικά και δίπλα του την περικεφαλαία και τη στολή που φορούσε ο Γέρος στα Επτάνησα.

Η σορός του Κολοκοτρώνη μεταφέρθηκε με νεκροφόρα άμαξα στο ναό της Αγίας Ειρήνης, κινούμενη από τις οδούς Ερμού και Αιόλου. Πλήθος ανθρώπων, με βουρκωμένα μάτια, τον συνόδευσαν στην τελευταία κατοικία του. Ο τόσο γνώριμος στα αυτιά του ήχος των κανονιοβολισμών ήταν το τελευταίο «αντίο» προς τον στρατηγό όλων των Ελλήνων. Είναι λίγες οι φορές που ο κόσμος αποχαιρετά έναν νεκρό, με τη βεβαιότητα ότι η ιαχή «αθάνατος» θα αντηχεί στους αιώνες των αιώνων” .

****