«Εγώ δεν μπορώ να κάνω παρέα με όσους δεν ακούν Βοσκόπουλο»
εφσυν
«΄Οταν ο Τόλης ανεβαίνει στην πίστα, την καταπίνει ολόκληρη», έλεγε ο Γιώργος Ζαμπέτας για τον Βοσκόπουλο. Ηταν άραγε αυτό το άρρητο, παράξενο και όχι κοινό χάρισμα, που ο Τόλης Βοσκόπουλος λατρεύτηκε τόσο από τον απλό κόσμο, αλλά και από το εγχώριο…«τζετ σετ» μίας ολόκληρης εποχής; Ηταν το γεγονός ότι ξεκινώντας τη διαδρομή του από την Κοκκινιά του ’40, ως μόνος γιος της πολύτεκνης οικογένειας ενός μανάβη, ενσάρκωσε τελικά μία εκδοχή του «ελληνικού ονείρου» κάνοντας, τα επόμενα χρόνια, πολλαπλούς κύκλους επιτυχιών, από το σινεμά στην πίστα, από τα ταπεινά δυτικά προάστια στα «πολυτελή» νότια, από την αφάνεια στα πρωτοσέλιδα;
Ηταν η χαρακτηριστική φωνή του, λίγο ένρινη, πολύ κατάλληλη για το πέρασμα στο ελαφρολαϊκό; Ηταν το γεγονός ότι ήταν… ευρύχωρος, γενναιόδωρος, ιππότης παλαιάς κοπής με τις γυναίκες που τις αποθέωνε, λουσμένος στην ακριβή κολόνια και απαστράπτων στα καλοραμμένα κοστούμια; Ηταν ότι ήταν ιδιοσυγκρασιακός, πρωταγωνιστής, όχι μόνο σε ταινίες και «ανεπανάληπτα» ξενύχτια στις πίστες, αλλά και σε φήμες, σε απόλυτα ερωτικά πάθη, σε διαζύγια, σε σκάνδαλα, σε περιπέτειες, σε «κουμπαριές» και φιλίες με βροντερά ονόματα; Ηταν ότι ήταν ο χαρακτηριστικός εκπρόσωπος στη νυχτερινή ζωή μιας οικονομικής πραγματικότητας και μιας ταξικής συνείδησης που άλλαζε, κυρίως λόγω αυτού που κόμισε το ΠΑΣΟΚ και πριν από τη δεκαετία του ’80 στην ελληνική κοινωνία, την αποφόρτιση κι αποενοχοποίηση δηλαδή της μεσαίας και μικρομεσαίας τάξης που μπορούσε επιτέλους να χαλάσει κι ένα μισθό στα μπουζούκια;
Ηταν προφανώς όλα αυτά μαζί. Το ταλέντο και η συγκυρία. Η ιδιοσυγκρασία και οι δυνατότητες. Η υπερβολή και η ευγένεια. Γι’ αυτό ακόμα και κάποιοι, λιγότεροι, που δεν τρελαίνονταν ίσως τόσο με τη φωνή του ή με αυτή την τόσο πληθωρική, έως και «τεατράλε» ώρες-ώρες, προσωπικότητα, λυπήθηκαν πολύ χθες με την είδηση του θανάτου του Τόλη Βοσκόπουλου, στα 81 του χρόνια, από ανακοπή καρδιάς. Ε, ναι! Εκτός από τα τραγούδια, καθένας και κάτι δικό του αποχαιρετά μαζί με τον «Τόλη». Κι όλοι μαζί τον θέλαμε λίγο ακόμα εδώ να προλάβει τη μετα-πανδημική επανεκκίνηση της νύχτας, να ξετυλίγεται μέχρι τη γωνία η ουρά αναμονής για την είσοδο στο τελευταίο στέκι που τραγούδησε -και μάλιστα καθημερινές- στην οδό Τσόχα, να παραταθεί η ψευδαίσθηση της «ευδαιμονίας» των περασμένων δεκαετιών και των «ανδρών παλαιάς κοπής που σου ανοίγουν την πόρτα του αυτοκινήτου και σου χαρίζουν λουλούδια». Αυτό μας εξομολογήθηκε ότι ξεχώριζε πρώτα-πρώτα παλαιά του συνεργάτιδα από τη δισκογραφία. «Πόσο “ιππότης” και γενναιόδωρος ήταν με τις γυναίκες. Με όλες, όχι μόνο με αυτές που ερωτεύτηκε. Δεν μπορώ να μην το σκεφτώ κι αυτό την εποχή του MeToo, αλλά και των τόσων γυναικοκτονιών», λέει.
«Λαϊκός άνθρωπος. Κι αριστοκράτης, μαζί. Με τον χαμό του κλείνει οριστικά το κεφάλαιο μπουζούκια και νύχτα-με τον παλιό τρόπο», επισημαίνει ο Θανάσης Συλιβός, εκδότης του «Μετρονόμου» κι άνθρωπος που έχει μελετήσει (και) το λαϊκό τραγούδι.
Αυτοί ωστόσο που τον γνώρισαν καλύτερα, στη σκηνή και στα παρασκήνια ήταν οι πιο στενοί του συνεργάτες. Οι μουσικοί. Κι από αυτούς ο κορυφαίος «παίκτης» του μπουζουκιού, ο Μανώλης Καραντίνης, συνοδοιπόρος του στα μουσικά πράγματα πάνω από μία 20ετία. «Εγώ», εξομολογείται πολύ συγκινημένος ο Καραντίνης, «λόγω του Τόλη, έγινα ό,τι έγινα. Τον είδα πρώτη φορά στην τηλεόραση, στα 6 μου χρόνια κι αποφάσισα πώς αυτό είναι που θέλω να κάνω στη ζωή μου. Να παίζω λαϊκά. Αργότερα δούλευα σε συνεργείο και ό,τι έβγαζα το έδινα για ν’ αγοράζω τους δίσκους του. Τον γνώρισα πολύ αργότερα, το 1999, όταν ηχογραφούσαμε το δίσκο “Η νύχτα γέμισε με φως”. Δεν πίστευα στην τύχη μου, να παίζω με τον Βοσκόπουλο. Εκτοτε αποκτήσαμε σχέση πατέρα-γιού. Τον ακολούθησα μέχρι τέλους, στο “Baraonda”, στην παράσταση “Μαριχουάνα Στοπ“, στο Αλσος. Μεγάλωσαν οικογένειες με τον Τόλη. Κι αυτός βοηθούσε οικονομικά κόσμο και κοσμάκη. Αλλά και πόσους τραγουδιστές βοήθησε. Κι ούτε να “φάει” τη δουλειά κανενός. Κύριος, large… Αρχοντας με τα όλα του. Γι’ αυτό είχα λυπηθεί και μ΄εκείνη την ιστορία με τα πρόστιμα που είχε φάει για φοροδιαφυγή. Να σου πω και κάτι ακόμα; Εγώ δεν μπορώ να κάνω παρέα με όσους δεν ακούν Βοσκόπουλο, Αγγελόπουλο, Καζαντζίδη, Διονυσίου, Μπιθικώτση, Νταλάρα. Μεγάλα κεφάλαια για τον απλό κόσμο».
Και κάπως έτσι, σχεδόν ασυναίσθητα, πολύ αυθόρμητα και πολύ συγκινημένα, ο Καραντίνης εξηγεί με δυο κουβέντες ποιον αποχαιρετά από χθες ο απλός, λαϊκός κόσμος.
Ο Τόλης του μελοδράματος, ο «Πρίγκιπας» του ελαφρολαϊκού τραγουδιού, το μεγάλο λαϊκό είδωλο της δεκαετίας του 1970, ένας από τους πιο εμπορικούς τραγουδιστές που πέρασαν από την ελληνική δισκογραφία, ο καλλιτέχνης που δοξάστηκε όσο λίγοι και άφησε εποχή για το ερμηνευτικό στιλ, την ένρινη εκφορά, τη θεατράλε συναισθηματική λαϊκότητα, την επαφή με την πίστα, τον τρόπο που απέφευγε την υπερβολική έκθεση στα ΜΜΕ, την απλότητα, την ευγένεια, την αβρότητα αλλά και τη στωικότητα με την οποία αντιμετώπισε τις προσωπικές θύελλες.
****
΄Εχουν χάσει εντελώς τον μπούσουλα. “Τ΄αυγά και τα πασχάλια”. Μέχρι και “πολιτικό” και μάλιστα αριστερό (!) Βοσκόπουλο εφεύραν οι κοντυλοφόροι και τα κόμματα. Ως και το ΚΚΕ, ομνύει στον άρχοντα , τον πρίγκιπα του ελαφρολαϊκού άσματος , μόνο και μόνο γατί γεννήθηκε στην πάλαι ποτέ κομμουνιστική Κοκκινιά .
“Τρίβουμε τα μάτια” μας και δεν “πιστεύουμε στ΄ αυτιά” μας, όσοι γνωρίσαμε στις δόξες του τον Τόλη. Και αναρωτιόμαστε. Μιλάμε για τον ίδιο άνθρωπο, που μας περιγράφει παραπάνω η εφημερίδα της κολεκτίβας συντακτών;
Δεν είναι αυτός ο Τόλης, το παιδί του Ωνάση και της Χούντας; Δε θησαύρισε εκείνες τις “Μαύρες εποχές”; Δεν είναι ο Βοσκόπουλος που έλεγε πως μόνο για τα κρασιά της κάβας του χρειαζότανε το μήνα κάτι εκατομμύρια δραχμές τότε, εκείνα τα κλεμμένα φυσικά από την εφορία;
Η Δεξιά έχει την ατιμία και την ανηθικότητα στο γονιδιακό της σύστημα. Και ό,τι κι αν πει ή κάνει δεν μας εκπλήσσει. Σαν το “Σκορπιό κα το Βάτραχο” του μύθου.
Είχαμε ελπίδα πως η Αριστερά διαφέρει. Σιγά. Με αυτό το πλευρό να κοιμόμαστε. Διαβάστε τις ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ για τον Τόλη τους!
Τους σέρνουν από τη μύτη οι Γκεμπελίσκοι . Τον θέλουν Αριστερό τούτοι, γιατί πουλάει με τέτοιο ίματζ, το χαϊδεμένο παιδί της Χούντας. Τον συνυπογράφουν Τσίπρας και Κουτσούμπας. Ανεύθυνα , ξετσίπωτα, προκλητικά!
_________________________
ΣΥΜΜΕΙΚΤΑ
1. Σαμαράς κατά Μητσοτάκη για τα εθνικά θέματα
“… Ταυτόχρονα όμως κι ένα ηχηρό μήνυμα στον Ελληνισμό: ο Αττίλας είναι ξανά εδώ! Η Δύση παρακολουθεί τον εισβολέα, τον καταπατητή, τον ένοχο για εγκλήματα πολέμου, τον πειρατή του διεθνούς δικαίου, να ανακοινώνει με περισσό θράσος τις “αποφάσεις” του για το κατεχόμενο τμήμα μιάς ανεξάρτητης χώρας, κράτους -μέλους της ΕΕ κι όλων των διεθνών Οργανισμών! Αδιαφορώντας για όλους και για όλα, ευτελίζοντας τον ρόλο, τα ψηφίσματα και τις αποφάσεις ακόμα και του ΟΗΕ!”
****
Αν ακούς ξεδιάντροπα λαμόγια να εκφωνούν εθνικιστικούς δεκάρικους, σαν αυτούς του Σαμαρά, ψάχνουν άλλοθι, προπέτασμα καπνού να κρύψουν τις πομπές τους. Να γλιτώσουν,
΄Οσο ο Σουλτάνος απέναντι παίζει το δικό τους παιχνίδι, των απειλών και των εξοπλισμών, τούτοι κοιμούνται ήσυχοι. Τις καλές ημέρες φοβούνται. Τότε που θα κληθούν με το βούρδουλα να φέρουν πίσω τα κλεμμένα. Και οι ίδιοι, να πάνε, επί τέλους, εκεί που είναι η μόνιμη και …νόμιμη κατοικία τους .
2.«Κληρώνει» την Παρασκευή για Μύκονο-Προς άρση τα περιοριστικά μέτρα
“Στην άρση των περιοριστικών μέτρων στο νησί της Μυκόνου ακόμη και το Σάββατο προσανατολίζονται οι αρμόδιες υπηρεσίες, ενώ η κίνηση επιβολής μίνι lockdown έχει προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις στο νησί και καταγγελίες για καίριο πλήγμα στην τουριστική κίνηση.”
***
“Θέλουν αρετή και τόλμη” οι μεγάλες αποφάσεις. Δεν είναι αυτά για το ελληνικό κομματικό σύστημα.
Μόλις τους βάλαν τις φωνές οι μαγαζάτορες στη Μύκονο κι από κοντά τους σιγοντάριζε και τους κανοναρχούσε η Αντιπολίτευση, η κυβέρνηση…συνήλθε και ανέκρουσε πρύμναν. ΄Εκανε πίσω ολοταχώς.
Είναι πολλές οι ψήφοι της Μυκόνου, Κούλη! Γνωστό. Δεν είναι καιροί να τις αφήνεις πεσκέσι στον Αλέξη. Ξέρεις τι κάνεις. “Κι ας πάει και το παλιάμπελο”.
3. ΗΠΑ -κορωνοϊός: Δικαστήριο δικαίωσε πανεπιστήμιο που απαιτεί από φοιτητές και προσωπικό να εμβολιαστούν
“Ομοσπονδιακός δικαστής στις ΗΠΑ έκρινε χθες Δευτέρα ότι το πανεπιστήμιο της Ιντιάνα έχει δικαίωμα να απαιτεί από τους φοιτητές και το προσωπικό του να εμβολιαστούν κατά του covid-19, ένα θέμα που διχάζει τη χώρα.
Ο δικαστής Ντέιμον Λέιχτι του δικαστηρίου του Σάουθ Μπεντ στο Σικάγο έλαβε την απόφαση αυτή, την πρώτη για το θέμα του υποχρεωτικού εμβολιασμού στις ΗΠΑ, όμως οι ενάγοντες μπορούν να ασκήσουν έφεση και να φτάσουν ως το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ.
Ο Λέιχτι αρνήθηκε να ακυρώσει τον νέο υγειονομικό κανονισμό του πανεπιστημίου που τέθηκε σε ισχύ ενόψει της έναρξης των μαθημάτων από την 1η ως τις 15 Αυγούστου. Βάσει του κανονισμού αυτού ο εμβολιασμός κατά της covid-19 είναι υποχρεωτικός για τους 90.000 φοιτητές του πανεπιστημίου της Ιντιάνα και τους 40.000 εργαζόμενους σε αυτό, αν και προβλέπονται εξαιρέσεις για θρησκευτικούς ή ιατρικούς λόγους”.
***
΄Οταν το αυτονόητο γίνεται είδηση , τότε πρέπει να αναρωτιόμαστε τί δεν πάει καλά με το μυαλό των ανθρώπων και με τους πολιτισμούς του. Αν υπάρχει κοινότητα, όπως η παραπάνω πανεπιστημιακή, που ζητάει δικαστική άδεια για να εμβολιαστούν υποχρεωτικά τα μέλη της και το δικαστήριο κρίνει πως το εκπαιδευτικό ίδρυμα έχει δικαίωμα να απαιτεί από τους φοιτητές και το προσωπικό του να εμβολιαστούν κατά του covid-19,τότε οφείλουμε να είμαστε σκεπτικιστές για άλλα προβλήματα η λύση των οποίων δεν είναι πάντα αυτονόητη και εύκολη.
Στον εμβολιασμό τα πράγματα είναι πολύ απλά …τοις νουν έχουσι. ΄Οπως δεν μπορείς να θεωρείς πως είναι δικαίωμά σου να πυροβολείς το διπλανό σου γιατί…έτσι σου αρέσει, για τον ίδιο λόγο, δεν μπορείς να σημαδεύεις στα μούτρα του απέναντι με τα μολυσμένα σάλια-σκάγια του βήχα και των φταρνισμάτων σου και να τον στέλνεις ετοιμοθάνατο στις ΜΕΘ, γιατί έτσι ,ως ψεκασμένος ,εσύ γουστάρεις!
΄Ενα από τα χαρακτηριστικά της ηλιθιότητας, λένε οι λογικοί, είναι πως ο …κάτοχός της είναι ανίκητος. Επειδή, ακριβώς , όλες οι διανοητικές του λειτουργίες βρίσκονται σε καταστολή και νάρκωση. Δεν μπορείς να απαιτεί ς από ένα πτώμα να σκέφτεται.
4. Νέα πυρά από πρώην σύμβουλο του Τζόνσον: Δεν ήθελε lockdown το φθινόπωρο γιατί πέθαιναν μόνο ηλικιωμένοι
Δε μιλάμε απλώς για έναν εθνικιστή. Είναι η προσωποποίηση του καθημερινού φασισμού στον τρόπο που πολιτεύεται και κυβερνά. Με “βούλα”. Γνωστή η πορεία του. “Δεν ανακαλύφθηκε σήμερα η Αμερική”.
Το κακό είναι πως σαν τον Τζόνσον είναι ένα μεγάλο τμήμα του Αγγλικού πληθυσμού.(δε λέμε η πλειοψηφία). ΄Αρρωστοι ρατσιστές, εθνικιστές, φασίστες. Υπερόπτες το λιγότερο.
Πολλοί ΄Ελληνες στη Γηραιά Αλβιώνα παλιότερα (φαντάζομαι ακόμα χειρότερα σήμερα) έχουμε βιώσει στο πετσί μας τις “κατάρες” αυτές που κουβαλούν οι Εγγλέζοι. Μην τους βλέπετε που βάζουν την ουρά στα σκέλια όταν κάνουν διακοπές στην Ελούντα. Ευγενείς γαλαντόμοι, να το παίζουν Λόρδοι. Απλώς, δεν τους παίρνει να συμπεριφερθούν αλλιώς.
Στον τόπο τους ο Τούρκος, ο ΄Ελληνας, ο Πακιστανός είναι άνθρωποι, μεν, αλλά της κοινότητας… Μαϊμούδων. Ούτε καν β΄ κατηγορίας. ΄Οπως ,ας πούμε, βλέπει ο Ελληνάρας τον Αλβανό (ακόμα!).