Να ολοκληρώσουμε τη χτεσινή μας ανάρτηση με τη διατύπωση της διαφωνίας μας στην άποψη κάποιων ερευνητών , όπως οι Meier, Vermes, Feldman, που αποδέχονται την ύπαρξη ενός “μειωμένου πυρήνα” στην παράγραφο του Ιώσηπου. Δέχονται μεν την πλαστότητά της, αλλά με τη μορφή της προσθήκης σε υπάρχουσα αναφορά στο πρόσωπο του Χριστού. Μόνο που για μας, μια τέτοια ανίερη για την επιστήμη άποψη, θυμίζει συναλλαγή. «Ας τους δώσουμε κάτι των θεολόγων, για να εξασφαλίσουμε και τη δική τους συγκατάθεση στην πλαστότητα της παραγράφου. ΄Εστω και κατά το ήμισυ τέτοια, μας αρκεί! Αλλά, δεν τους δίνουμε τίποτα, γιατί δεν τους χρωστάμε τίποτα των θεολόγων. Το αντίθετο μάλιστα.
Το πλέον πιθανό, λοιπόν, είναι πως ο Ιώσηπος δεν κάνει καμιά αναφορά στο πρόσωπο του Ιησού και μάλιστα με τη ακόλουθη μορφή της ανασύνθεσης των αυθεντικών γραμμών: “Κατά τούτον τὸν καιρόν ἐνεφανίσθη Ἰησοῦς, σοφὸς ἀνήρ· ἦν γὰρ διδάσκαλος ἀνθρώπων, τῶν ἡδονῇ τἀληθῆ δεχομένων. Καὶ πολλοὺς ἐπηγάγετο Ἰουδαίους, καὶ Ἕλληνας. Καὶ ἐπιτετιμηκότος Πιλάτου αὐτῷ τῷ σταυρῷ, οὐκ ἐπαύσαντο οἱ τὸ πρῶτον ἀγαπήσαντες. Ἐπὶ τούτοις γέγονεν ἔτι νῦν τῶν ἀπὸ τοῦδε ὠνομασμένων Χριστιανῶν τὸ φῦλον.”
Οι λόγοι της αμφισβήτησης τέτοιας ύπαρξης αυθεντικού πυρήνα ,πάνω στον οποίο έγινε η πλαστογραφία, είναι περισσότεροι της αποδοχής του. Συγκεκριμένα:
-
Τόσα λίγα χρόνια μετά το θάνατο του Χριστού ,αν δεχτούμε τη φυσική του παρουσία, οι οπαδοί του ήταν ελάχιστοι και δεν υπήρχε λόγος αναφοράς στον αρχηγό τους. Τόσοι και τόσοι ζηλωτές- Ψευτο-Μεσσσίες έκαναν την εμφάνισή τους κατά καιρούς στο Ισραήλ . Ο Ιησούς ,ούτε ο μοναδικός ήταν ,ούτε ο πιο σημαντικός ,για να μνημονευθεί από τον Ιώσηπο.
-
Η μνεία του ονόματος του Πιλάτου και πως ένας τέτοιος Μεσσίας θανατώθηκε (σταυρώθηκε!) από αυτόν, είναι μια ακόμα ενισχυτική της απάτης, γιατί τεκμηριώνει την άποψη των ευαγγελίων. Αυτή η αναφορά ήταν η περισσότερο αναγκαία στους πλαστογράφους, για να τεκμηριώσουν την ιστορική ύπαρξη του Χριστού από «εθνικά κείμενα». ΄Ολα τα άλλα επιχειρήματα της πλαστότητας, είναι υποδεέστερα.
-
Η αναφορά σε άλλη παράγραφο στο πρόσωπο του Ιησού, ως ο αδερφός Ιακώβου, του «λεγομένου Χριστού”, είναι το ίδιο πλαστή. Η λέξη “χριστός” (κεχρισμένος) είναι ιδιότητα και όχι όνομα . Ουδέποτε ένας Φαρισαίος θα αποκαλούσε Χριστό -Μεσσία και μάλιστα με τόσο ανώδυνη αμφισβήτηση τέτοιας ιδιότητας, για να χαρακτηρίσει τον Ιησού, που για τον Ιώσηπο είναι ετελώς ανύπαρκτο πρόσωπο. Οι πλαστογράφοι πολλοί αργότερα από τον Ιώσηπο ( 3ος -4ος αιώνας) ,μάλλον αντέγραψαν εδώ τον Τάκιτο, αν δεχτούμε την επίσης αμφισβητούμενη αναφορά του ιστορικού που κάνει λόγο για “χριστιανούς” (*).
΄Ολο αυτό το δήθεν αυθεντικό κείμενο, ως πυρήνας, δεν έχει βάση ύπαρξης και γι΄αυτούς τους επιπλέον λόγους που παραθέτουμε στις παρενθέσεις: “Κατά τούτον τὸν καιρόν (ποιον καιρό;) ἐνεφανίσθη Ἰησοῦς, σοφὸς ἀνήρ (θα έλεγε «σοφόν άνδρα» ο Φαρισαίος Ιώσηπος ένα ψευτοΜεσσία;) ἦν γὰρ διδάσκαλος ἀνθρώπων, τῶν ἡδονῇ τἀληθῆ δεχομένων (εδώ η αντίφαση είναι ολοφάνερη . Ο ίδιος ο Ιώσηπος αναγνωριζει πως ένας τέτοιος ΨευτοΜεσσίας διδάσκει τα αληθή!). Καὶ πολλοὺς (ελάχιστοι στην εποχή του, καμιά 70αρια άτομα) ἐπηγάγετο Ἰουδαίους, καὶ Ἕλληνας. Καὶ ἐπιτετιμηκότος Πιλάτου αὐτῷ τῷ σταυρῷ (εδώ, όπως είπαμε , κραυγάζει από μόνη της η πλαστογραφία) οὐκ ἐπαύσαντο οἱ τὸ πρῶτον ἀγαπήσαντες (αγαπήσαντες, κιόλας!). Ἐπὶ τούτοις γέγονεν ἔτι νῦν τῶν ἀπὸ τοῦδε ὠνομασμένων Χριστιανῶν τὸ φῦλον.” (Χριστιανοί ονομάστηκαν από τους Ρωμαίους πολύ αργότερα στην ολιγόλογη αναφορά του Τάκιτου, που κι αυτή ,όπως και του Ιώσηπου, φαίνεται να είναι πλαστή)
(*)Λεγόμεη μαρτυρία του Πόπλιου Κορνήλιου Τάκιτου (116 Κ.Χ) είναι η ακόλουθη:
«ergo abolendo rumori Nero subdidit reos et quaesitissimis poenis adfecit, quos per flagitia invisos vulgus Chrestianos appellabat. auctor nominis eius Christus Tibero imperitante per procuratorem Pontium Pilatum supplicio adfectus erat; repressaque in praesens exitiablilis superstitio rursum erumpebat, non modo per Iudaeam, originem eius mali, sed per urbem etiam, quo cuncta undique atrocia aut pudenda confluunt celebranturque.»
«Ο Νέρων υπέδειξε άλλους ως ενόχους και υπέβαλε σε ιδιαίτερες τιμωρίες εκείνους τους οποίους ο λαός μισώντας τους για τις ανομίες τους ονόμαζε χριστιανούς. Εκείνος από τον οποίον προήλθε το όνομα είναι ο Χριστός, ο οποίος εθανατώθη επί της βασιλείας του Τιβέριου, όταν Επίτροπος ήταν ο Πόντιος Πιλάτος. Η προς καιρόν κατασταλείσα ολέθρια δεισιδαιμονία εμφανίστηκε πάλι όχι μόνο στην Ιουδαία, την εστία αυτού του κακού, αλλά και στην Πόλη (Ρώμη), όπου από παντού μαζεύονται και ακούγονται όλα τα κακά και τα αισχρά».
(Χρονικά Τάκιτου 15, 44).
“Βγάζει μάτι” και αυτή η πλαστογραφία. Να θυμίσουμε πως έχουν περάσει δέκα (10) αιώνες από τη συγγραφή, ως την εποχή που έχουμε το πρώτο χειρόγραφο των “Χρονικών” του Τάκιτου. Και ένας λόγος που πρέπει να απορριφθεί η γνησιότητα του εδαφίου του Τάκιτου είναι ο αυτονόητος πως κανείς από τους χριστιανούς συγγραφείς των πρώτων αιώνων δεν επικαλείται αυτή τη μαρτυρία του ιστορικού! Τέτοιο… κελεπούρι και δεν το ανακάλυψε κανείς; “Σημαία” θα το είχαν κάνει για 10 ολόκληρους αιώνες!
Η χρονική απόσταση της μαρτυρίας του Τάκιτου και του Μεσαιωνικού αντιγράφου των “Χρονικών” είναι τεράστια. Οι νοθείες από τους μοναχούς αντιγραφείς κυρίως σε κείμενα , που είχαν σχέση με τη χριστιανική θρησκεία, ήταν στην ημερήσια διάταξη . ΄Αλλωστε, είχαν και το… μαχαίρι και το πεπόνι δικό τους.
Αν σε αυτό προστεθούν το μπέρδεμα του Τάκιτου ,αν ο Πιλάτος ήταν επίτροπος ή έπαρχος, η σπουδή του Ρωμαίου ιστορικού να επιβεβαιώσει και τούτος χωρίς ιδιαίτερο λόγο σε αυτό το σημείο τη θανατική ποινή του Ιησού επί Ποντίου Πιλάτου, όπως τα ευαγγέλια υποστηρίζουν ,αλλά και η πληροφρία πως “ο Νέρων υπέδειξε άλλους ως ενόχους και υπέβαλε σε ιδιαίτερες τιμωρίες εκείνους τους οποίους ο λαός μισώντας τους για τις ανομίες τους, ονόμαζε χριστιανούς” (τέτοια αφέλεια του πλαστογράφου! Ούτε ο ίδιος ο Τάκιτος πια να ήταν χριστιανός!) ,δείχνουν φανερά πως η αναφορά του Τάκιτου, χρόνια μετά εκείνη του Ιώσηπου, είναι κι αυτή πλαστή.
.