Απίστευτος κυνισμός AΔ. ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ: Η προστασία της στέγης βλάπτει την οικονομία
Αντίστροφη μέτρηση τριών μηνών για χιλιάδες δανειολήπτες που κινδυνεύουν να χάσουν τα υποθηκευμένα σπίτια τους. ΣΥΡΙΖΑ: Απάνθρωπη και αποκρουστική άποψη-ο Κυρ. Μητσοτάκης χρεώνεται προσωπικά τις αθλιότητες του υπουργού. ΚΙΝ.ΑΛΛ.: Το επόμενο βήμα είναι να επιβλέψει προσωπικά ο κ. Γεωργιάδης τους γενικευμένους πλειστηριασμούς.
****
΄Αδωνις: “Η προστασία της στέγης βλάπτει την οικονομία”
Η ακροδεξιά κυβέρνηση του Κούλη … βλάπτει σοβαρά την υγεία του ΄Ελληνα. Αποδεδειγμένα.
Δε λέγαμε από την αρχή πως ακόμα δεν είδατε τίποτα; ΄Ερχονται και άλλα . Αλλά τί χειρότερο από τούτο; Να έχεις ένα σπίτι και να το χάσεις, για να εισπράξει ο φασιστάκος τις μίζες του από τους τραπεζίτες. ΄Οπως, όταν εκτόξευε τις τιμές των φαρμάκων στα ύψη, εν μέσω δεινής οικονομικής κρίσης, για να τα κονομάει η Novartis με αντάλλαγμα τις τροχήλατες βαλίτσες με τα εκατομμύρια, που καβάτζωσε το ακροδεξιό ζόμπι.
Τουλάχιστον , ας χάσουν τα σπίτια τους όσοι ψήφισαν τους επάρατους.Οι άλλοι, οι “αθώοι του αίματος”, γιατί να υποστούν τις συνέπειες; Ποιος είπε,εκτός από τους παγαπόντηδες της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας πως είσαι ελεύθερος και ανεξάρτητος πολίτης ; ΄Ομηρος του χαχόλου, του ανεγκέφαλου ψηφοφόρου της ακροδεξιάς κυβέρνησης του “Ορμπάν” της Ελλάδας είσαι.
______________________________________________-
-
Γερμανία: Συνεχίζεται η αντιπαράθεση για την νικάμπ στα σχολεία- Ζητούσαν από φοιτήτρια να την βγάλει στην σχολή της
Αφορμή στάθηκε περίπτωση φοιτήτριας στο πανεπιστήμιο του Κιέλου, η οποία επέμενε να παρακολουθεί τα μαθήματά της φορώντας νικάμπ, παρά την απαγόρευση από την σχολή της.
Η διοίκηση του Πανεπιστημίου απαγόρευσε σε φοιτήτρια να προσέρχεται στις παραδόσεις φορώντας νικάμπ και, όταν εκείνη αρνήθηκε να συμμορφωθεί και υπέβαλε επίσημη διαμαρτυρία,.
Πράσινοι. «Η ελευθερία να φέρει κανείς θρησκευτικά σύμβολα είναι απόδειξη μιας ανοιχτής κοινωνίας η οποία διέπεται από τους κανόνες του κράτους δικαίου», δήλωσε η επικεφαλής τους στο κρατίδιο Αν-Κάτριν Τραντσίσκα.πρώην αρχηγό των Πρασίνων Τζεμ Έζντεμιρ, ο οποίος δήλωσε στην εφημερίδα Bild: «Ακόμη κι αν πρόκειται για μόνο μία περίπτωση, η μπούρκα ή το νικάμπ είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από την μαντίλα. Εδώ στόχος είναι να γίνουν οι γυναίκες αόρατες ως άνθρωποι στον δημόσιο χώρο. Για ποιον λόγο; Ώστε οι άνδρες να μην τους επιτίθενται σαν ζώα; Συγγνώμη, αλλά δεν πείθομαι».
Πολλοί από το αρσενικό και θηλυκό γένος στις μέρες μας (αυο)προσδιορίζονται συνειδητά ως φύλα κι όχι ως ΑΝΘΡΩΠΟΙ με τη συμπεριφορά και κυρίως με την εμφανισιακή τους επιλογή. Είναι ο ΚΛΑΡΙΝΟΓΑΜΠΡΟΣ και το ΞΕΚΩΛΟ στις Δυτικές κοινωνίες. Στις Ισλαμικές αντίστοιχα το …ΙΧΡΑΜ και η ΜΠΟΥΡΓΚΑ . Αμφότερα με σεξιστική σημειολογία. Και φυσικά άρρωστοι τύποι.
Κορυφαίο μέλος του σώματος κι απ΄αυτό του εγκεφάλου τους ( ούτως ή άλλως και μικρού iq) έχουν καταστήσει τα γεννητικά τους όργανα. Και οι δύο παραπάνω κατηγορίες λοιπόν ,(αυτο)προσδιορίζονται ΜΟΝΟ σεξιστικά, με βάση τα ανατομικά τους γνωρίσματα σε βάρος των ανθρώπινων.
Αλλλά, να μην τα λέμε εμείς συνεχώς. Να μείνουμε στα καθ΄ημάς. Για δείτε πώς ορίζεται ο φαλλοκράτης- κλαρινογραμπός και η αιδοιοκράτισσα-ξέκωλο στις ακόλουθες αναδημοσιεύσεις:
-
Ποιος είναι ο ορισμός του κλαρινογαμπρού;
Σύμφωνα με το slang.gr, αν και η λέξη δήλωνε αρχικά τον λαϊκό άντρα που φορούσε τα καλά του ρούχα, που συνήθως ήταν λαμέ κοστούμι, μακρουλά παπούτσια και μεγάλοι γιακάδες, η σημασία της λέξης έχει πλέον μετατοπιστεί προς την αντρική νεολαία της δεκαετίας του 2010. Ετσι πλέον, ο κλαρινογαμπρός είναι ο νέος που έχει ξυρίσει στα πλάγια τα μαλλιά του, ενώ πάνω είναι μακριά, φοράει τόσο πλεκτές ζακέτες όσο και αμάνικα μπουφάν, στενά παντελόνια ή φόρμες και πάνινα παπούτσια ή αθλητικά ανάλογα.
Στο facebook υπάρχει και η σελίδα Κλαρινογαμπρός (από εκεί και οι φωτογραφίες) με περισσότερα από 23.000 φίλους και αναλυτικότατη παρουσίαση του σκοπού της αλλά και του τύπου Ελληνα άντρα που «μελετά»: «Θα ασχοληθούμε με το παραϊατρικό φαινόμενο του κλαρινογαμπρού. Η ιδιόμορφη αυτή κατηγορία ανθρώπων, ορίζεται συνήθως ως εξής: Κλαρινογαμπρός είναι ο ανήρ ο οποίος παρουσιάζει τον εαυτό του ως τον υπέρτατο, cool, χλιδάτο και μουράτο γκόμενο, όχι για το image, αλλά με μοναδικό σκοπό να ρίξει στο κρεβάτι – έστω και για μια φορά – μια συγκεκριμένη ωραία νεαρά κυρία, την οποία θεωρεί αρκετά άβγαλτη ή αρκετά χαλαρών ηθών, ώστε να έχει πιθανότητες να πάει μαζί του.
2. Η κουλτούρα του ξέκωλου:
Η Levy εξηγεί για την κουλτούρα του ξέκωλου: «Το νόημα της κουλτούρας του ξέκωλου δεν είναι ν’ ανοίξουμε το μυαλό μας στις δυνατότητες και τα μυστήρια της σεξουαλικότητας. Είναι το να επαναλαμβάνουμε αενάως μια συγκεκριμένη – και ιδιαίτερα εμπορική – συντόμευση του τι είναι σέξι.» «Το καυτό έχει γίνει το πολιτισμικό συνάλλαγμά μας και πολλοί άνθρωποι περνούν πολύ χρόνο και ξοδεύουν πολύ χρήμα στην προσπάθεια τους να το αποκτήσουν. Το καυτό δεν είναι το ίδιο πράγμα με την ομορφιά, στην οποία αποδόθηκε αξία σε όλες τις περιόδους της ιστορίας. Καυτό μπορεί να σημαίνει δημοφιλές. Καυτό μπορεί να σημαίνει αυτό για το οποίο γίνεται λόγος. Αλλά όταν πρόκειται για γυναίκες, καυτό σημαίνει δύο συγκεκριμένα πράγματα: αυτό που μπορεί να γαμηθεί και αυτό που μπορεί να πουληθεί. Είναι τα κυριολεκτικά επαγγελματικά κριτήρια για τα πρότυπά μας, τις σταρ της βιομηχανίας του σεξ.» Αυτά τα επαγγελματικά κριτήρια αποτελούν πλέον γνωρίσματα του κοριτσιού της διπλανής πόρτας… «Οι γυναίκες που κατοικούν σ’ αυτή την εναλλασσόμενη πραγματικότητα δεν είναι στριπτιζέζ ή πληρωμένες περφόρμερ, είναι παιδιά της μεσαίας τάξης που σπουδάζουν στο πανεπιστήμιο και βρίσκονται σε διακοπές – ανήκουν στην πλειονότητα.» Έχουμε «δυναμώσει» αρκετά λοιπόν ώστε να εξαντλούμε τα σώματά μας στα γυμναστήρια και να κάνουμε αποτρίχωση στο μπικίνι και έχουμε κερδίσει το «δικαίωμα» να συμμετέχουμε στην ποπ κουλτούρα. Αυτά είναι τα κεκτημένα του μεταφεμινιστικού κόσμου. Είναι όλα όσα για τα οποία πασχίζεις καθημερινά με κάθε «κλικ» στην φωτογραφική σου ή στο κινητό σου. Όλες αυτές οι φωτογραφίες με βυζιά, κώλους και ύφος “yolo-swag” (ευχαριστώ Κώστα για την προσπάθεια σου να μου εξηγήσεις το περιεχόμενο του όρου J ) έγιναν τα σύμβολα της απελευθέρωσής μας. Για όσους λοιπόν σπεύδουν να μιλήσουν για «δυναμικές γυναίκες» και «ελεύθερο έρωτα» ή για όσους αναγνωρίζουν μια σαφής παραπομπή στην πορνό διασκέδαση ως το μόνο πλέον σημάδι σεξουαλικότητας η Levy το γράφει καθαρά και περιεκτικά: «Ξέκωλες και απελευθερωμένες δεν είναι συνώνυμα.» «Παρακάμψαμε το σημείο όπου απλώς δεχόμασταν και σεβόμασταν το γεγονός ότι σε μερικές γυναίκες αρέσει να φαίνονται προκλητικές και λάγνες, και αντί γι’ αυτό αποφασίσαμε ότι όλες οι γυναίκες που είναι σεξουαλικά απελευθερωμένες θα ‘πρεπε να μιμούνται τις στριπτιζέζ και τις πορνοστάρ.» «Με ποιο τρόπο το να μιμηθούμε μια στριπτιζέζ ή μια πορνοστάρ -μια γυναίκα της οποίας το επάγγελμα είναι πάνω απ’ όλα να προσποιείται τη διέγερση- θα μας κάνει σεξουαλικά απελευθερωμένες;», διαβάζω στο βιβλίο της Levy και αμέσως ακούω στο κεφάλι μου τα λόγια της «γλυκούλας» ένα βράδυ ατελείωτης συζήτησης και ρέοντος κρασιού «Δεν είμαι πορνοστάρ ρε φίλε! Και δεν μπορώ να συμμετέχω ως τέτοια στις φαντασιώσεις σου.» Take back the night «γλυκούλες»! Πηγή: www.lifo.gr
Και δυο κριτικές για δύο εξαίρετα βιβλία στη συνέχεια:
1. Η ΚΙΤΡΙΝΗ ΤΑΠΕΤΣΑΡΙΑ
GILMAN-PERKINS CHARLOTTE
Η Γκίλμαν με αυτό το μικρό, ευφάνταστο κείμενο σε μορφή ημερολογίου ασκεί σφοδρή πολιτική και κοινωνική κριτική στην αμερικανική φαλλοκρατική κοινωνία του τέλους του 19ου αιώνα. Αναδεικνύει με τόλμη και έντονη ανθρωπιστική συνείδηση, θέματα όπως η καταπίεση των γυναικών, η υποβάθμιση της θηλυκής ταυτότητας, το κοινωνικό στίγμα της ψύχωσης, ο αποκλεισμός της γυναίκας από τη γνώση και την πνευματική εξέλιξη.
Η κίτρινη ταπετσαρία (1892) είναι ένα φεμινιστικό μανιφέστο ενάντια στη σεξουαλική, κοινωνικο-οικονομική και ανθρώπινη υποτέλεια των γυναικών, στην επικρατούσα ανδροκρατούμενη ιδεολογία, αλλά ταυτόχρονα και το όραμα για ένα διαφορετικό μέλλον που ανοίγει τον δρόμο στην ατομική αυτονομία, τη γυναικεία απελευθέρωση του λόγου και της βούλησης, την ισότητα των δύο φύλων.
Κριτική της ανδροκρατικής ιατρικής ηγεμονίας του 19ου αιώνα.
Φεμινιστικό μανιφέστο ενάντια στην φαλλοκρατία.
Κραυγή απόγνωσης μίας ασθενούς.
Ανατομία της γυναικείας ανελευθερίας του λόγου.
Και, ταυτόχρονα, διαμάντι της γοτθικής λογοτεχνίας.
Πρότυπο λογοτεχνικής οικονομίας, κείμενο – ορόσημο της λογοτεχνίας τρόμου.
Η ΚΙΤΡΙΝΗ ΤΑΠΕΤΣΑΡΙΑ είναι όλα αυτά μαζί! (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Ariel Levy: Θηλυκές φαλλοκράτισσες. Οι γυναίκες και η ανερχόμενη κουλτούρα του ξέκωλου.
επίμετρο: Καρλ Γιουνγκ, μτφρ.: Νίκη Σταυρίδη,
εκδόσεις Κουκκίδα,
Οι νεαρότερες κοπέλες στην Ελλάδα τείνουν ολοένα και περισσότερο να υιοθετούν έναν ενδυματολογικό κώδικα και κάποιους κανόνες συμπεριφοράς πολύ κραυγαλέους. Το πρόβλημα αναφύεται ακριβώς από τη διατύπωση αυτής της διαπίστωσης. Η αναδοχή όλων αυτών των μορφωμάτων για τον ορισμό της προσωπικότητας των γυναίκων αντενδείκνυται για τον δρόμο της χειραφέτησης της γυναίκας στο ιστορικό παρόν. Αντενδείκνυται γιατί πρόκειται για υιοθεσία κάποιου αλλότριου κώδικα ρόλων, επιβεβλημένων έξωθεν, και όχι για αλίευση των θησαυρών που περιέχει η γυναίκα στον αυστηρά προσωπικό της ψυχισμό.
Η συγγραφέας του βιβλίου μελετάει το φαινόμενο στην Αμερική. Διατηρεί την επίγνωση ότι πρόκειται για ένα κοινωνικό φαινόμενο παγκόσμιας εμβέλειας. Ξεκινάει την επιχειρηματολογία της περί αυτού του φαινομένου, θέτοντας με την αβεβαιότητα της αναπάντητης απορίας το δίλημμα αν η «κουλτούρα του ξέκωλου» (έτσι ονοματίζει το ηδυπαθές αυτό κίνημα) αποτελεί την υγιή μετάβαση από το φεμινιστικό κίνημα σε ένα ανώτερο επίπεδο αγώνα για κατακτήσεις των γυναικών ή απλώς αν πρόκειται για την καταστροφική λοξοδρόμηση του φεμινιστικού κινήματος και όσων εκείνο ονειρεύτηκε. Η απάντηση δίνεται αυθωρεί από τον αναγνώστη. Η κουλτούρα του ξέκωλου το μόνο που επιτυγχάνει είναι να αφαιρεί το πνεύμα που φιλοξενεί η σάρκα. Η σάρκα ως βασικός ενορχηστρωτής των αισθήσεων πρωταγωνιστεί στην αποδόμηση των κεκτημένων των παρελθοντικών αγώνων των γυναικών και δημιουργεί ένα πρότυπο θηλυκότητας πλήρως απεκδυμένου από αυτή καθεαυτήν τη θηλυκότητα.
Επί της ουσίας η νέα αυτή τάση ανάμεσα στις γυναίκες δεν είναι καν κίνημα. Πρόκειται για παθητική απεμπόληση των ιδανικών του φεμινιστικού κινήματος και ανερμάτιστη μετακύλιση των γυναικών προς τις ανάγκες των αγορών. Στην κουλτούρα του ξέκωλου οι γυναίκες έχουν την ομοιογένεια που συναντάμε στα προϊόντα του καταναλωτισμού. Το δέλεαρ και σ’ αυτή την περίπτωση είναι το κίβδηλο φως της δόξας του εφήμερου. Οι γυναίκες αισθάνονται ενδυνάμωση στον ναρκισσισμό και την αυταρέσκειά τους. Η γύμνια τους μεταρσιώνει και ποδηγετεί τα φυσικά ένστικτα των ανθρώπων με τον πιο απαράδεκτο τρόπο. Η επιλογή της ανάδειξης του «κώλου» και των «βυζιών» δεν είναι δυνατόν παρά να καθίσταται φθαρτή και πρόσκαιρη, όπως τα οφέλη στα οποία αποσκοπεί. Οταν χαθούν αυτά τα ερείσματα, οι γυναίκες μένουν μετέωρες και ανασφαλείς στην ωμότητα του κόσμου. Σε περίπτωση που η παρατεταμένη τους εφηβεία τις ξεβράσει απότομα στο σάλο των αγορών και η ενηλικίωση τις φέρει αντιμέτωπες με δυσχερείς συνθήκες, δεν είναι λίγες οι φορές των γυναικών που «διασώζονται» στη βιομηχανία του πορνό και του φτηνού θεάματος. Είναι ο μόνος τρόπος για να μπορέσουν να ισορροπήσουν έναντι της ενδεχόμενης συναισθηματικής τους αναπηρίας.
Η εκπόρνευση του θηλυκού σώματος δεν είναι μόνο κυριολεκτική. Πρόκειται αναφανδόν για μια εμβληματική καμπή στην πορεία των γυναικών μέσα στον κόσμο. Παρατηρείται πολύ συχνά το φαινόμενο γυναίκες να πουλάνε κομμάτι από την ψυχή τους και ν’ αφήνουν το σώμα τους παρθένο. Συνάμα το διατηρούν διαρκώς εμφανίσιμο και προκλητικό με πλαστικές, ανορθώσεις φρυδιών και βλεφαροπλαστικές. Κάτι τέτοιο ίσως ν’ ακούγεται διαφορετικό, μα στην ουσία είναι το ίδιο. Οι γυναίκες με σύμμαχο τη γοητεία προχωρούν στην εκπόρνευση του πνεύματός τους και στην έκπτωσή του στη μοναδική δυνατότητα που του αποδίδουν: να υποστηρίζει και να αναδεικνύει την εξωτερική τους λάμψη και γοητεία. Ολα στον βωμό της δόξας.
Η συγγραφέας αναφέρεται, στην επί της ουσίας πρώτη της παρατήρηση στο βιβλίο, στην επισήμανση της κουλτούρας του ξέκωλου ως αντίφασης. Στο συγκεκριμένο «πολιτισμικό» ρεύμα συνωθούνται απ’ όλες τις διευθύνσεις οι περισσότερες γυναίκες. Αλλες διαλέγουν ήπιες μορφές για να εκφραστούν, μέσα στο πλαίσιο της συγκεκριμένης κουλτούρας, και άλλες πιο εκχυδαϊσμένες και αγοραίες μορφές έκφρασης. Η αντίφαση έγκειται στο γεγονός, πως παρά το ότι ο συγκεκριμένος χώρος είναι κορεσμένος σε ανθρώπους, το θέμα έχει να κάνει πολύ λιγότερο με την ανάπτυξη σχέσεων ανάμεσα στους ανθρώπους και πολύ περισσότερο με την κατανάλωση και την έμμεση εκμετάλλευση αυτής της δεξαμενής γυναικωτών. Πρόκειται ακριβώς για θηλυκές φαλλοκράτισσες. Εν μέρει ανδροπρεπείς γυναίκες προκαλούν για να αισθανθούν ελεύθερες. Οι γυναίκες της εξεταζόμενης κουλτούρας παραμένουν σέξι, δεν έχουν ωστόσο αποδεδειγμένα κεκτημένη την υγιή σεξουαλικότητα, την ιερή της πλευρά, που καθιστά τη συνουσία μια καθοσιωμένη πράξη για την απόλυτη επικοινωνία ανάμεσα στους ανθρώπους.
Η συγγραφέας υποστηρίζει ότι ξεφυλλίζοντας μια στοίβα περιοδικών με «ξέκωλα», παρατήρησε την επανάληψη στην αισθητική της εμφάνισης των μοντέλων. Οι γυναίκες έμοιαζαν να είναι βγαλμένες από το ίδιο καλούπι, ομοιώματα θαρρείς του ίδιου αρχικού αγάλματος. Η ατομικότητά τους αποσκορακίστηκε από την αγορά ως βασικό εμπόδιο στη δημιουργία της εμπορεύσιμης γυναίκας. Πουθενά στα πρόσωπα, τα «βυζιά» και τους «κώλους» δεν διαγραφόταν κάποιο ιδιοσυγκρασιακό στοιχείο. Η προσωπικότητα των μοντέλων δευτερεύει για να αναδειχτεί με έμφαση η σέξι τους πτυχή.
Στη συνέχεια του βιβλίου το δικαίωμα στην έκτρωση πρωταγωνιστεί σε πολλούς από τους στοχασμούς που διατυπώνονται σ’ αυτό. Παραγκώνιζεται και αποσιωπάται η βίαιη παράκαμψη των σταδίων μιας εγκυμοσύνης προς όφελος του απευκταίου γεγονότος της γέννησης. Σαφέστατα και είναι ανεφαίρετο δικαίωμα της γυναίκας να ανακόπτει την ολέθρια πορεία μιας ατυχούς συνουσίας. Ακόμη περισσότερο όμως αρεστό απ’ αυτό, κάτι που δεν υπογραμμίζεται στο βιβλίο, θα ήταν η συναίσθηση του κινδύνου μιας ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης και η πρόληψή της μέσω των κατάλληλων προφυλακτικών μέσων.
Τα γυναικεία κινήματα στις μέρες μας έχουν αποδυναμωθεί. Ο αγώνας για ίσα διακαιώματα είναι προσωπικός. Τόσο οι γυναίκες όσο και οι άντρες κερδίζουν την εκτίμησή τους από τους άλλους με ομότροπους αγώνες. Στις εποχές των κινημάτων διαμορφώθηκε η πολυσχιδία της σεξουαλικότητας του σημερινού ανθρώπου. Οι «γυναίκες ενάντια στην πορνογραφία» ήταν ένα ρεύμα μέσα στους μυχούς του μεγάλου φεμινιστικού κινήματος της Αμερικής. Αυτό το ρεύμα αρνιόταν το πρότυπο του σεξ που ευδοκιμεί στα πορνογραφικά προϊόντα. Αρνιόταν τους ρόλους του άντρα «επιβήτορα» και της γυναίκας που βατεύεται. Στην κορύφωση της, αυτή η τάση μπέρδεψε την αρχική αποσαφηνισμένη θέση με μια ολοκληρωτική άρνηση του σεξ από τις γυναίκες. Ο γενικότερος αρνητισμός προς τη ζωή οδήγησε κάποιες απ’ αυτές στην υιοθέτηση της θέσης ότι ο λεσβιασμός είναι πολιτική και επαναστατική στάση.
Η συγγραφέας υπογραμμίζει την αντίθεσή της προς τις γυναίκες που έχουν αποδεχτεί ως λύσεις στα αδιέξοδα των σχέσεών τους με τους άντρες την ένδυση της αντρικής συμπεριφοράς και τη δημιουργία αντίστοιχης αντρικής επίκτητης ψυχολογίας. Η συγγραφέας ανήκει στους θιασώτες της στρατηγικής του επαναπροσδιορισμού της γυναικείας φύσης. Μιλά για την επανάκτηση της ιερής θηλυκότητας, που είναι εγγύτερα σ’ αυτήν ακριβώς τη γυναικεία φύση και την αυτόφωτη λάμψη της. Κατά τη γνώμη της συγγραφέως, κάθε γυναίκα οφείλει να βρει αυτό που της αρέσει για να ζει αρμονικά με τον εαυτό της. Υπάρχουν ψυχόρμητα σε κάθε φύλο. Αυτά είναι που πρέπει να προσεχτούν για να σπάσουν τα δεσμά τους, άντρες και γυναίκες. Δεσμά που ορίζουν τους ανθρώπους αποπνικτικά.
Ενα πολύ ενδιαφέρον φαινόμενο στο βιβλίο είναι το «φαινόμενο του μπαρμπα-Θωμά». Είναι το φαινόμενο κατά το οποίο ο άνθρωπος συγκατατίθεται για τη βιοτή του να ορίζεται έξωθεν με τους ρόλους που άλλοι έχουν γι’ αυτόν διαμορφώσει. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις ο χειραγωγούμενος χτίζει την «ευτυχία του» μέσα στον χώρο της φυλακής. Μπορεί να ζήσει αληθινά ευτυχισμένος. Θα έχει κερδίσει την επίπλαστη δάνεια ελευθερία και θα έχει αποξενωθεί από τον αληθινό εαυτό του.
Πέρα από τις γυναίκες που απολαμβάνουν την επιφαινόμενη γιορτή της «κουλτούρας του ξέκωλου», συναντάμε γυναίκες καριέρας που καρπώνονται τα οφέλη τής εν λόγω κουλτούρας. Γυναίκες, ελιξίβλαστα φυτά που αναρριχώνται στις εργασιακές θέσεις πάνω στα κρηπιδώματα του σέξι, της βοήθειας και του σεξ. Σ’ αυτή τη διαπίστωση η συγγραφέας επανέρχεται με την κατάθεση της προσωπικής της γνώμης: οι σχέσεις σ’ έναν τέτοιο κόσμο είναι ρηχές, κίβδηλες, σχέσεις ανθρωποφαγικές και σχέσεις λυκοφιλίας. Αναπόφευκτα κάποια στιγμή, τόσο για τον άντρα όσο και για τη γυναίκα, δημιουργείται συναιθηματικό έλλειμμα, που πολλές φορές οδηγεί στην απόγνωση.
Σ’ ένα αρκετά μεγάλο μέρος του βιβλίου η Ariel Levy ασχολείται με τις λεσβίες. Αναλύει την άποψη που καλλιεργήθηκε πιο έντονα στο φεμινιστικό κίνημα περί του λεσβιασμού. Οι πιο ριζοσπάστριες γυναίκες θέωρησαν την ομοφυλοφιλία μεταξύ τους μια ακραιφνή πολιτική στάση, την απόλυτη διέξοδο προς την ελευθερία τους από τον ζυγό τον αντρών. Η συγγραφέας και το ιστορικό παρόν των μεγαλουπόλεων κατέρριψαν αυτή την πίστη. Με παραδείγματα στις σελίδες του βιβλίου γίνεται προφανές ότι η πλειονότητα των λεσβιών της Αμερικής ακολουθούν, με τον δικό τους τρόπο, την κουλτούρα του ξέκωλου. Τα πάντα για τις λεσβίες του Σαν Φρανσίσκο, εκεί έκανε τη μελέτη της η συγγραφέας, είναι ζητήματα αισθητικής και φαίνεσθαι. Σε πολύ μικρότερο ποσοστό συναντιέται ανάμεσα τους κάποιος ουσιώδης προβληματισμός.
Η κουλτούρα του σεξ στην τελευταία της προέλαση ανάμεσα στους ανθρώπους κέρδισε ένα μεγάλο πεδίο εκμετάλλευσης μέσα στα σχολεία. Μαθητές και μαθήτριες ντύνονται συνήθως μ’ έναν προκλητικό τρόπο, τα κορίτσια φοράνε μίνι, βάφονται έντονα και συμπεριφέρονται σαν ενήλικες προκλητικές γυναίκες. Τα αγόρια προσπαθούν να είναι «κουλ» και να έχουν κάποιον ενδυματολογικό και συμπεριφορικό τύπο. Οι σεξουαλικές ορμές των μαθητών ξεκινούν ν’ αποκρυσταλλώνονται στις αυλές των σχολείων. Η αναζήτηση σεξουαλικής ταυτότητας στη διάρκεια της εφηβείας δεν είναι η ευκαιρία για ένα διακριτικό πειραματισμό. Ο εσωτερικός αναβρασμός λειτουργεί σαν συναγερμός για την άγρα επιπόλαιου σεξ. Οι μαθητές κάνουν σεξ γιατί είναι της μόδας, δεν κάνουν σεξ γιατί έμαθαν να ακούν τις αληθινές σεξουαλικές επιθυμίες τους. Αναντίρρητα η κουλτούρα έχει εισδύσει στα σχολεία με όλα τα αρνητικά της. Τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα ταλανίζουν την εφηβεία, η εκπόρνευση των κοριτσιών κατά τη διάρκεια της αποφοίτησής τους είναι γεγονός ισοδύναμο με την τάση τους προς τον εξωτερικό εκχυδαϊσμό της αισθητικής τους.
Το επίμετρο του βιβλίου ανήκει στον Καρλ Γιουνγκ. Ο μεγάλος φιλόσοφος, στο εμβριθές κείμενό του, επιχειρεί τη διαχρονική ανατομία του ζητήματος των γυναικών στην Ευρώπη. Στις μεγάλες πόλεις βιώνεται το ιστορικό παρόν. Σ’ αυτές οι γυναίκες έρχονται αντιμέτωπες με κατάλοιπα του παρελθόντος. Η προβολή του παρελθόντος στο παρόν είναι τα σύγχρονα δεσμά των γυναικών. Στην κατακλείδα ο Καρλ Γιουνγκ επισημαίνει πως η γυναίκα είναι ο Ερως και ο άντρας είναι ο Λόγος. Στο τέλος του βιβλίου ο γνωστός μελετητής της ψυχής των ανθρώπων σημειώνει: «όσο καιρό (η γυναίκα) θα ζει τη ζωή του παρελθόντος δεν θα έρθει ποτέ σε σύγκρουση με την ιστορία. Αλλά μόλις αρχίσει να παρεκκλίνει, έστω και ελάχιστα, από ένα πολιτισμικό χνάρι που κυριάρχησε στο παρελθόν, θα συναντήσει την ίδια στιγμή το συνολικό βάρος της ιστορικής ακινησίας και αυτό το αναπάντεχο σοκ μπορεί να την πληγώσει, ίσως και θανάσιμα».
2. α. Η ωραία Ελένη παίρνει 2 εκατ. ευρώ τον χρόνο
β. iefimerida.gr στην κορυφή της ενημέρωσης: 7,1 εκατ. μοναδικοί επισκέπτες τον Ιανουάριο
Πηγή: iefimerida.gr – https://www.iefimerida.gr/media/71-ekat-monadikoi-episkeptes-iefimerida-01-2020
*****
Φαινομενικά άσχετα τα δυο θέματα που τα δέσαμε (α,β). Αντίθετα. Θα λέγαμε πως είναι…πανσχετικά, σιαμαία. Ο λόγος απλός.
Αν
α. Μια Ελένη Μενεγάκη, ένα ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ, ένα…ΦΟΥ , που έλεγε και ο μακαρίτης ο βιβλιοπώλης Λαδιάς (πούλαγε στην Ιπποκράτους βιβλία με το κιλό ,όσα τα είχε ο ίδιος χαρακτηρίσει… ΦΟΥ ), λάμβανε για αυτήν ακριβώς την.. προσφορά της στο “τίποτα” μισθό και μπόνους πάνω από 200 χιλιάρικα το μήνα!
β. Μια ακροδεξιά-πορνοφυλλάδα, όπως iefimerida.gr βρίσκεται στην κορυφή της…ενημέρωσης (διάβαζε της χειρότερης παραπληροφόρησης του Τύπου όλων των εποχών της νεότερης Ελλάδας), έστω και αν αυτά τα νούμερα είναι χαλκευμένα από την ίδια (όπως και οι ειδήσεις της
ΤΟΤΕ
αμφότεροι οι σκουπιδοφάγοι, που τρέφονται από τις χωματερές της Ελένης Μενεγάκη και του (αχυράνθρωπου) Χρ. Ράπτη, μόνο και μόνο γιατί αυτοβούλως βυθίστηκαν σε τέτοιου είδους “Απόπατους”, αυτοδικαίως υποβιβάζουν την ιδιότητά τους αυτή του Ανθρώπου, στο είδος των πιθηκοειδών. ΄Αξιος ο μισθός τους!
3. α. Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΙΣΤΗ ΣΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ»
Δένδιας: Στη Χάγη θα πηγαίναμε με την Τουρκία μόνο για την υφαλοκρηπίδα
β. Απίστευτος Βελόπουλος: Βύθισε το Oruc Reis… με μοντάζ [βίντεο]
https://www.iefimerida.gr/politiki/o-belopoylos-bythise-oruc-reis-me-montaz
Έτσι κάνουν οι Ελληνες!Όποιος παραβιάζει την εθνική μας κυριαρχία …βυθίζεται!Το θέμα είναι ποτέ θα αποκτήσει η Ελλάδα Ελληνική ηγεσία !ΓΙΑ ΕΜΆΣ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η…ΛΥΣΗ! ΒΙΝΤΕΟ ΣΟΚ @ellinikilisi#Oruc_Reis
γ. ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΜΕ ΤΟ ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΟ ΠΛΟΙΟ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ
«Δοκίμαζαν τα αντανακλαστικά μας»: Ο διάλογος Παναγιωτόπουλου-Μητσοτάκη για το Oruc Reis
Μην ξεγελιέστε.Δεν είναι ο Βελόπουλος φαιδρότερος του Δένδια και του Παναγιωτόπουλου. ΄Ιδιας μήτρας γέννα. Της επάρατης Δεξιάς σε διαφορετικούς χρόνους γέννησης ο καθένας. Γι΄αυτό και η φαινομενική διαφορά. Αίμα ίδιο.