ΟΥΤΕ ΔΕΞΙΑ ΟΥΤΕ ΑΡΙΣΤΕΡΑ. ΕΥΘΕΙΑ!
______________________________________________________________________
΄Εριξαν χημικά στους αγρότες -Μπλόκα και συγκεντρώσεις από τον Εβρο έως την Κρήτη
Μαζικές είναι οι κινητοποιήσεις των αγροτών όλης της χώρας, οι οποίοι αντιδρούν στο νέο συνταξιοδοτικό και φορολογικό σύστημα. Εκατοντάδες ήταν τα τρακτέρ που συγκεντρώθηκαν στην Εθνική και την Εγνατία Οδό, ενώ οι αγρότες δεν δίστασαν να βρεθούν και στα κέντρα των πόλεων.
Την ίδια ώρα, εγκλωβισμένος παραμένει ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων κ. Βαγγέλης Αποστόλου σε κτίριο που στεγάζονται υπηρεσίες της Περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης στην Κομοτηνή. Περισσότεροι από 2.000 αγρότες βρίσκονται έξω από το κτίριο. Νωρίτερα σημειώθηκαν επεισόδια με τα ΜΑΤ όταν οι αγρότες προσπάθησαν να μπουν στο κτίριο για να συναντηθούν με τον υπουργό. Οι δυνάμεις της ΕΛ.ΑΣ. δεν τους άφησαν να περάσουν, με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν επεισόδια και τους αστυνομικούς να κάνουν χρήση χημικών.
Καλώς τους έριξαν χημικά . Τα χρειάζονταν. Τί, μόνο αυτοί θα μας ταϊζουν με τα θανατηφόρα φυτοφάρμακά τους;
Δεν είναι μόνο ασυνείδητοι δολοφόνοι. Αυτοί ,ως γνωστό “φύτεψαν” τους καρκίνους και τις αρρώστιες στις νεότερες γενιές των Ελλήνων. Είναι …εξώλης και προώλης. Λαμόγια, απατεώνες, διαπλεκόμενοι και κλέφτες, όλοι τούτοι οι τρακτεράδες που υποδύονται τους αγρότες για τους λόγους που έχουμε πολλές φορές αναλυτικά εκθέσει εδώ.
Αλλά, είναι και αδίστακτοι παρτάκηδες. ΄Οπως όλοι οι συντεχνιάκηδες. “Ο θάνατός σου η ζωή μου”. Εμ, σας σκοτώνουμε με τα δηλητήρια που σας πουλάμε, εμ, όποτε γουστάρουμε, σας κόβουμε τη χώρα φέτες και κόψτε εσείς το σβέρκο σας.
Να γυρίσουν πίσω τα κλεμμένα που καβάτζωναν τόσα χρόνια οι παλιάνθρωποι. Η Ευρώπη είναι ανένδοτη σ΄αυτό. Ξέρουν πολύ καλά που πήγαιναν οι αποζημιώσεις, οι επιδοτήσεις, οι λογής παροχές της Ε.Ε για πολλά χρόνια. Και μη νομίζουν πως θα τα πληρώσουμε πάλι όλοι μαζί. Φτάνει η ανοχή μας τόσα χρόνια.
Δεν αξίζουν καμιάς συμπαράστασης. Είναι το χειρότερο είδος του Ελληνάρα, η αισχρότερη παθογένεια της “φυλής”. Αλλά και ο τύπος του αδίστακτου καπιταλιστή-εκμεταλλευτή . Με τον ιδρώτα των Πακιστανών χτίσανε αυτές τις μπάκες που περιφέρουν στα τρακτέρ-τανκς τους ,τα σκυλάδικα και τις καφετέριες. Τί νομίζετε;
Γράφαμε για τα εγκλήματά τους στις 3 Ιουλίου 2014.
ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΜΕ ΒΟΥΛΑ!
«Από τα πιο ασφαλή στην ΕΕ τα ελληνικά φρούτα και λαχανικά
Στη λίστα των πιο ασφαλών φρούτων και λαχανικών στην Ευρωπαϊκή Ένωση περιλαμβάνονται τα ελληνικά, σε ό,τι αφορά τις υπερβάσεις σε υπολείμματα φυτοφαρμάκων, όπως προκύπτει από τις καταγραφές του Συστήματος Έγκαιρης Προειδοποίησης για τα Τρόφιμα και τις Ζωοτροφές (RASFF), στο πρώτο εξάμηνο του 2014.
Το σύστημα ανακοίνωσε συνολικά κοινοποιήσεις, από κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για υπερβάσεις σε υπολείμματα φυτοφαρμάκων σε φρούτα και λαχανικά, εισόδους από τρίτες χώρες ή ενδοκοινοτική διακίνηση εντός της ΕΕ. Μεταξύ αυτών των αναφορών, μόνο μία αφορά την Ελλάδα!
Τα στατιστικά στοιχεία σχολίασε , ο ειδικός σύμβουλος του Συνδέσμου Ελληνικών Επιχειρήσεων Εξαγωγής Διακίνησης Φρούτων Λαχανικών και Χυμών INCOFRUIT – HELLAS, Γιώργος Πολυχρονάκης”.
Οπότε… φάτε άφοβα φρούτα και λαχανικά, το είπε και ο…Πολυχρονάκης (σύμβουλος των εμπλεκομένων επιχειρήσεων), που δεν έχει… ΚΑΝΕΝΑ συμφέρον να πει ψέματα, αλλά τα λέει. Μόνο που τα ψέματα αυτά είναι δολοφονικά και μάλιστα στη λίστα των υποψηφίων θυμάτων είναι και παιδιά! Και φυσικά ούτε ντρέπεται ούτε κανένας εισαγγελέας θα τον καλέσει αυτόν τον ασυνείδητο Πολυχρονάκη.
Εμείς ,λοιπόν, μάθαμε:
Τα σχετικά ενημερωτικά, που αναφέρει ο «σύμβουλος» στέλνονται από τα ίδια τα κράτη και αφορούν τα δικά τους φρούτα και λαχανικά, όχι από έλεγχο ανεξάρτητων αρχών της Ε.Ε. Είναι, επομένως, αυτονόητη και φανερή η πλαστή πληροφορία. Ποια χώρα θα έλεγε για τα δικά της προϊόντα πως δεν είναι καλά; Αυτογκόλ θα έβαζε;
Η Ελλάδα είναι η χώρα-«παράδεισος» των σκληρών φυτοφαρμάκων. Το γνωρίζουν όλοι οι αρμόδιοι.
Γράφαμε εδω στις 9 Ιουνίου 2014
ΜΗΤΡΟΚΤΟΝΟΙ!
«Οικολογικό έγκλημα στη Σάμο – χιλιάδες ψάρια νεκρά
Έντονη δυσοσμία συνεχίζουν να προκαλούν τα ψάρια τα οποία βρέθηκαν στην κεντρική παραλία του Καρλοβάσου την Παρασκευή το πρωί.
Πρόκειται για χιλιάδες μικρά ψάρια, τα οποία αντίκρισαν έκπληκτοι οι κάτοικοι της περιοχής, σε κεντρικό σημείο της παραλίας όπου πηγαίνουν για να κολυμπήσουν.
Τα ψάρια σύμφωνα με τους ψαράδες της περιοχής είναι πελαγίσια και πολύ μικρά σε μέγεθος. Εικάζεται ότι προέρχονται από ψαράδικο που δραστηριοποιείται σε βαθιά νερά το οποίο έπεσε σε κοπάδι με μικρά ψάρια κάτω του επιτρεπτού ορίου μεγέθους και υπό τον φόβο να μην βρεθούν αντιμέτωποι με τον νόμο οι ιδιοκτήτες του, τα πέταξαν στην θάλασσα και οι βοριάδες τα έβγαλαν στην παραλία της Σάμου.
Από την πλευρά τους οι ψαράδες αναφέρουν ότι αυτά τα ψάρια δεν μπορούν να αλιευθούν στα δίχτυα που διαθέτουν και θα πρέπει να αναζητηθούν αλλού οι αιτίες αφήνοντας να εννοηθεί ότι υπάρχουν και άλλες δραστηριότητες στο Αιγαίο που μπορεί να προκαλέσουν οικολογική καταστροφή.
Άμεσα ειδοποιήθηκε και το ινστιτούτο θαλάσσιας προστασίας και ερευνών ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ για να πάρει δείγματα και να κάνει τοξικολογικές εξετάσεις για την διερεύνηση των αιτιών, ώστε να καταδειχθεί αν πρόκειται για μόλυνση των ψαριών ή για οικολογική καταστροφή που προήλθε από ψαράδες».
Από τους ψαρότοπους του Αιγαίου και του Λιβυκού Πελάγους, από τους κάμπους της Λάρισας και της Ηλείας, από τα κοτοπουλάδικα της Εύβοιας και των Ιωαννίνων, ασυνείδητοι και «κατά συρροή» δολοφόνοι (δηλώνουν «ψαράδες», «αγρότες», «παραγωγοί-βιοτέχνες-βιομήχανοι») από τη δεκαετία του ΄70 και μετά, διαπράττουν ένα συνεχές ,αποτρόπαιο και ατιμώρητο έγκλημα: Μόλυναν (και συνεχίζουν ανενόχλητοι να το κάνουν) με τα «δηλητήριά» τους το ελληνικό οικοσύστημα. Προξένησαν ανεπανόρθωτη, οικολογική καταστροφή στο νερό και το χώμα, δηλητηρίασαν από τη μια ως την άλλη άκρη την τροφική αλυσίδα, δεκαετίες ολόκληρες. Στον πάγκο του ψαράδικου, του μανάβη, του σουπερμάκετ, του παραγωγού-πωλητή της Λαϊκής αγοράς δεν ψωνίζεις εδώ και χρόνια πεσκανδρίτσα για την ψαρόσουπα του παιδού σου, φρούτα και ζαρζαβατικά για το τραπέζι σου, αλλά σκέτο δηλητήριο. Ορμόνες, φυτοφάρμακα, «ψαρομπογιές», καρκίνο, θάνατο. Μοσκοπληρώνεις τους αλητήριους για να σκοτώνουν τα παιδιά σου και σένα!
Δε συνετίζονται, δεν υπολογίζουν τη ζωή του κόσμου.Ο παράς να πέφτει! Ραντίζουν με απαγορευμένα φυτοφάρμακα, κόβουν καρπούς με τα δηλητήρια πάνω, μπολιάζουν και τρέφουν με ορμόνες τα ζώα. ΄Ολα για το κέρδος, λεφτά βαμμένα με αίμα. Δε χαμπαριάζουν. Δηλώνουν …τίμιοι ψαράδες, αγρότες, παραγωγοί. Και…αδικημένοι. Αλήτες, δολοφόνοι είναι.
Θυμάμαι αρχές της δεκαετίας του ΄70 που ήρθαμε οικογενειακώς από το χωριό στην Αθήνα. Πολλές άλλες οικογένειες από την Ανδρίτσαινα και τα γύρω χωριά είχαν υποκύψει κι αυτές στο δέλεαρ της αστυφιλίας για καλύτερη ζωή στο…»κλεινόν άστυ». Παράτησαν το χωραφάκι και το «κεραμίδι» τους στου «Σέκουλα» και ήρθαν στην «Πατησίων» να γίνουν θυρωροί και νεκροθάφτες στου «Ζωγράφου»!
Από τότε, δεν είχα κατέβη «κάτω» για κάποια χρόνια. Εκεί, στα τέλη της δεκαετίας του “ 80, ένα Πάσχα που πήγα στο χωριό μετά από 20 χρόνια, είδα τους περισσότερους «Αθηναίους» συγχωριανούς μου και δεν τους γνώρισα! Ανεξάρτητα από ηλικία, όλοι, μα όλοι τους ,με κάτι κοιλιές να ξεχειλώνουν από τα κουστούμια και το μούτρο «ώχρα», σαν του πεθαμένου. Τίγκα στις ορμόνες και τα φυτοφάρμακα το αίμα τους από τα… καλούδια που τους ταϊζαν στην πρωτεύουσα. Ποτισμένα, πίσσα τα πνεμόνια τους από το νέφος-δολοφόνο της.
Τους θυμόμουνα αδύνατους, όλο «νεύρο»,δύναμη και μάγουλο ροδοκόκινο, σαν βερύκοκο. Και τώρα άρρωστοι, σακατεμένοι, χλεμπονιάρηδες, λες και περιμένανε την «ώρα» τους. Μερικοί μάλιστα, έμαθα, είχαν ήδη «φύγει» νωρίς, ιδιαίτερα όσοι ήταν στην ηλικία των γονιών μου. Τους είχαν θερίσει ο καρκίνος και τα εγκεφαλικά. Για τέτοιο «εθνικό» έγκλημα μιλάμε.Τότε και σήμερα. Και δε βγάζουν τσιμουδιά. ΄Ενοχη σιωπή, «ομερτά». Συνένοχοι κράτος, παραγωγοί- έμποροι, βιομήχανοι, πελάτες.
Απεργούν οι συντεχνίες, οι συνταξιούχοι, ωρύονται, για να τους δώσουν μια αύξηση 50 ευρώ παραπάνω. Να τα ξοδέψουν στη Λαϊκή για πατάτα φασολάκι και μήλο, εμποτισμένα ως το «μεδούλι» στο φυτοφάρμακο. Να τους «στείλουν» πριν την ώρα τους. Και μέχρι τότε, να αγκομαχούν να κουβαλάνε από του Βερόπουλου στο διαμέρισμα- κλουβί τις πρησμένες μπάκες και τις πλαστικές σακούλες με τα ψώνια- “απασφαλισμένες χειροβομβίδες».
Στην Ανδρίτσαινα, αν και συνταξιούχοι πολλοί, μόνο κανένα μήνα, τον Αύγουστο, κατεβαίνουν. ΄Εγινε πια Αθηναίος ο Αμπελιωνίτης και ο Ζαχαίος. Τους έρχονται πολύ …επαρχία τα χωριά τους. Καλύτερα στο Γκύζι και στο Παγκράτι.
Η εκδίκηση της μάνα Φύσης!
__________________________________________________________
-
ΤΑΛΙΜΠΑΝΟ-ΤΖΙΧΑΝΤΙΣΤΕΣ ΜΕ ΑΣΠΡΕΣ ΄Η ΠΡΑΣΙΝΕΣ ΠΟΔΙΕΣ ΚΑΙ ΡΟΜΠΕΣ.
-
ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΗ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΑΚΟΥΕΙ.
1.Hμερολόγιο νοσοκομείου – Πεθαίνοντας από εγκεφαλικό στην Ελλάδα
Ο μαραθώνιος που έζησε η Τ. πριν λίγο καιρό στα νοσοκομεία είναι διαφωτιστικός όχι μόνο για την κατάσταση στο σύστημα υγείας, αλλά και για την ανθρώπινη ψυχή.
Την ευχαριστώ που μας εμπιστεύτηκε το Ημερολόγιό της…
Hμερολόγιο νοσοκομείου
Πεθαίνοντας από εγκεφαλικό στην Ελλάδα (το κείμενο γράφτηκε μια εβδομάδα μετά το θάνατό του και αφορά τον πατέρα μου).
Η πρώτη μέρα
Είναι η τρίτη φορά που τηλεφωνώ για ασθενοφόρο. Κάθε φορά με ρωτούν τα ίδια: την ηλικία και το όνομά του. Τους λέω «πεθαίνει, δεν τον προλαβαίνετε». Είναι Κυριακή, 7.09 το πρωί.
Ακόμα μας καταλαβαίνει. Μου σφίγγει το χέρι. Του λέω να κουνήσει τα πόδια. Τα κουνάει. Δεν μπορεί να μιλήσει. Βγάζει ένα γρύλισμα. Φοβάμαι ότι έχει σπάσει το κεφάλι του από την πτώση. Με πιάνει πανικός. Με το ένα του χέρι τραβάει το εσώρουχό του προς τα πάνω. Σκέφτομαι να του βάλω ένα μαξιλάρι κάτω από το κεφάλι και να του ρίξω ένα λεπτό πάπλωμα. Δεν είμαι σίγουρη αν είναι το σωστό. Οι άλλοι προσπαθούν να με ηρεμήσουν. Τους βασανίζω.
Έρχονται μετά από ώρα και μας βάζουν τις φωνές γιατί δεν έχουμε ασανσέρ. Τον σηκώνουν κρατώντας τις άκρες από το πάπλωμα και τον βάζουν όρθιο στην καρέκλα. Ανοίγει λίγο τα μάτια και τα ξανακλείνει.
Στο ασθενοφόρο ο τραυματιοφορέας μου κάνει νόημα ότι είναι σοβαρά. Καταλήγουμε σε ένα τα μεγαλύτερα νοσοκομεία της Αθήνας. Εφημερεύει. Γίνεται κόλαση. Τον σπρώχνουν γρήγορα στο Νευρολογικό. Τον κοιτούν για δευτερόλεπτα και τον διώχνουν χωρίς να μας πουν τίποτα. Τριγυρνάμε με το φορείο στους διαδρόμους. Φτάνουμε στο Παθολογικό, τον βάζουν μέσα και μας λένε να βγούμε έξω και θα μας φωνάξουν να γράψουμε το ιστορικό. Όταν μπαίνουμε, αρκετή ώρα μετά, έχει τα μάτια κλειστά και δείχνει να κοιμάται. Τον φωνάζουν αλλά δεν απαντά.
Με το φορείο καταλήγουμε στη Β’ Παθολογική. Με βάζουν να κάθομαι απέναντι του και να παρατηρώ την κοιλιά του. Αν ανεβοκατεβαίνει σημαίνει ότι αναπνέει. Αλλιώς πρέπει να βάλω τις φωνές. Δείχνει να κοιμάται αλλά δεν είμαι σίγουρη. Σε λίγη ώρα έρχονται να του πάρουν πίεση και μας βγάζουν όλους έξω. Τον διασωληνώνουν. Μας εξηγούν ότι κανονικά θα ήθελε εντατική αλλά ο μέσος όρος αναμονής είναι δέκα μέρες. «Δεν πρόκειται να αντέξει τόσο», μας λένε. «Προετοιμαστείτε για το χειρότερο». Τι σημαίνει αυτό;
Περνούν οι ώρες. Ψάχνουμε μανιωδώς για εντατική. Τηλεφωνούμε σε όλα τα ιδιωτικά νοσοκομεία. Δεν υπάρχει κρεβάτι για δείγμα. Αργά το απόγευμα-μάλλον γιατί κάποιος πέθανε, σκέφτομαι-βρίσκεται ένα κρεβάτι σε εντατική σε άλλο νοσοκομείο. Πρέπει να περιμένουμε το τέλος της βάρδιας των γιατρών για να τον συνοδεύσουν. Γίνεται πια βράδυ όταν φτάνουμε. Μέρες μετά μαθαίνω ότι οι πρώτες 24 ώρες είναι οι πιο κρίσιμες για τη φροντίδα ενός τέτοιου περιστατικού. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει μονάδα για εγκεφαλικά. Και ας είναι η νούμερο ένα αιτία θανάτου μαζί με τον καρκίνο. Και όταν προτάθηκε κάποτε να γίνει απορρίφτηκε από τους γιατρούς. Κανείς δεν ήθελε να διασπαστεί το τμήμα του.
Κατά ένα παράξενο τρόπο όσο χειροτερεύει τόσο έχω ελπίδες. Πιστεύω ότι θα τα καταφέρουμε όταν θα τον πάρω στο σπίτι. Θα βρούμε τρόπο. Μόνο να την γλυτώσουμε.
Η Εντατική
Είναι παράξενο τι συμβαίνει με αυτό το νοσοκομείο. Εχει τη φήμη του χειρότερου στην Ελλάδα και το νοιώθω σαν σωτηρία. Είναι βράδυ όταν μας ενημερώνουν ότι πάμε για το πρώτο 24ωρο και βλέπουμε. Πριν φύγω μου δίνουν τη βέρα του. «Δεν κρατάμε τίποτα προσωπικό στην εντατική», μου λένε.
Κάθομαι όλο το βράδυ απ’ έξω. Μαθαίνω και ξεχωρίζω τους θορύβους. Ο βόμβος από ένα ψύκτη στην άκρη, η πόρτα στο ισόγειο που κάνει σαν λιοντάρι που γρυλίζει-«μα κανείς δεν σκέφτηκε να την φτιάξει;», αναρωτιέμαι-, ο ήχος του ασανσέρ όταν φτάνει στον όροφο. Πρέπει να οργανωθώ. Την επόμενη μέρα φέρνω μαζί μου σταυρόλεξα και μοιράζω τη νύχτα σε φάσεις. Γύρω στις 5 έρχονται οι καθαρίστριες με τα συνεργεία, πιάνουμε κουβέντα και περνάει το πρωινό.
Τον βλέπω ξανά την επόμενη. Είναι ήρεμος. Με κλειστά τα μάτια. Διασωληνωμένος. Γυμνός με ένα σεντόνι. Σκέφτομαι ότι θα κρυώσει μέσα στο χειμώνα. Μήπως να του φέρω μια πιτζάμα; Μια κουβέρτα; Με κοιτούν οι γιατροί μάλλον με συμπάθεια. Πιθανόν για την ανοησία μου. Είναι περίεργο αυτά που περνούν από το μυαλό του ανθρώπου.
Μαθαίνω την πρώτη μέρα τα βασικά και τις επόμενες τα λέω και στους άλλους. Πρώτα η ρόμπα-καινούργια κάθε φορά-μετά το απολυμαντικό υγρό και ξανά πάλι πλύση όταν φεύγουμε.
Περνάει το πρώτο 24ωρο. Και το δεύτερο. Έχουμε ελπίδες. Έτσι πιστεύω. Την επόμενη τον βλέπω με δυο παγοκύστες στα πόδια και ένα ανεμιστήρα κολλημένο στα πλευρά. Με πιάνει πανικός. «Θα πάθει πνευμονία», λέω. «Εχει πνευμονία», απαντούν. «Και με αυτό τον τρόπο προσπαθούμε να κατεβάσουμε τον πυρετό για να μην τον επιβαρύνουμε με φάρμακα. Τα ζωτικά του όργανα είναι το μόνο που λειτουργεί». Είναι αδύνατον να τα καταφέρει. «Εδώ δεν πεθαίνουν οι άνθρωποι», απαντούν. Εκείνη την ώρα μου φαίνεται περίεργο αλλά είναι αρκετό για να πιαστώ από κάπου.
Τα καταφέρνει πέντε μέρες μετά. Πέφτει ο πυρετός και τον αποδιασωληνώνουν. Αναπνέει με τραχειοστομία. Ανοίγει λίγο τα μάτια, απαντά μόνο στο ερέθισμα του πόνου, κουνάει, όμως, το αριστερό χέρι πηγαίνοντας το από κάτω προς τα πάνω. Η πρώτη οργανωμένη κίνηση. Τώρα έχω πραγματικές ελπίδες.
Τα βράδια περνούν παράξενα. Η απόλυτη σιωπή είναι σημάδι ότι όλα πηγαίνουν καλά.
Τις τελευταίες μέρες είναι όλο και πιο όμορφος. Τον ξύρισαν, του έβαλαν κρέμα στα μάγουλα για να μην ανοίξει, βούτυρο κακάου στα χείλη που είχαν ξεραθεί. Είναι καθαρός σαν νεογέννητο παιδί. Μου έρχεται να τους φιλήσω τα χέρια.
Είμαστε στην 25η μέρα και κάθε φορά είναι καλύτερα. Δεν ανοίγει πάντα τα μάτια αλλά κάποιες φορές κάνει κάποιες κινήσεις. Του βγάζουν την παροχέτευση από το κεφάλι και αρχίζουν τη συζήτηση ότι πρέπει να φύγουμε. Πού να πάμε; Σπίτι μας απαγορεύεται. Πρέπει να επιστρέψει στο νοσοκομείο από όπου ήρθε. Δεν υπάρχουν νοσοκομεία για την περίπτωσή του και αφού δεν μιλάει δεν μπορεί να πάει σε κέντρο αποκατάστασης.
Αρχίζει πάλι ο μαραθώνιος με τα ιδιωτικά νοσοκομεία. Κρεβάτια υπάρχουν αλλά κανείς δεν θέλει να αναλάβει τέτοιο περιστατικό. Πιέζουμε να μείνει στο ίδιο νοσοκομείο που ξέρουν το ιστορικό του. Ο διευθυντής δεν δέχεται καν να με δει. Ένας νευρολόγος μου ψιθυρίζει-για το καλό μου όπως λέει-ότι το περιστατικό είναι πολύ βαρύ. Είναι λάθος που φεύγει. Το τελευταίο βράδυ κάνουμε μια ακόμα προσπάθεια μήπως επιστρέψουμε στη Νευρολογική Κλινική ή μια Μονάδα Αυξημένης Φροντίδας στο πρώτο νοσοκομείο. Η γιατρός, απηυδισμένη από την περίπτωσή μου, μου λέει την αλήθεια. Δεν υπάρχει κρεβάτι στις εντατικές ούτε για δείγμα. Πρέπει να φύγει για να μπουν και άλλοι. Ήταν θαύμα που τον πήραν από την πρώτη μέρα αφού έχει περάσει τα 80. Καμία νευρολογική κλινική δεν παίρνει ασθενείς με εγκεφαλικά μετά τα 70. Το ίδιο και οι Μονάδες Αυξημένης Φροντίδας. Ο πατέρας μου είναι 83. Προσπαθώ να τους πείσω ότι ήταν καλύτερος και από 50άρης. Δεν ακούει κανείς.
Επιστροφή στη Β’ Παθολογική
Είναι η μέρα που έχουν απεργία τα ασθενοφόρα και σκέφτομαι σχεδόν με έξαλλη χαρά ότι κερδίσαμε μια μέρα ακόμα στην Εντατική. Φτάνω στις 12 που αρχίζει το επισκεπτήριο όταν τον βλέπω να τον βγάζουν από το δωμάτιο. Εχει ανοιχτά τα μάτια του. Στρίβει το πρόσωπό του προς τη φωνή μου. Η έτσι μου φαίνεται.
«Κατά σύμπτωση βρέθηκε ασθενοφόρο σήμερα», μου λένε, «και γίνεται η μεταφορά». Τον έχουν τυλίξει με μια ρόμπα εντατικής και μια κουβέρτα. Μου δίνουν να κρατήσω ένα κουτί και με βάζουν να κάτσω δίπλα στον οδηγό. Δεν ρωτάω τι είναι το κουτί. «Θα το χρειαστείτε», απαντούν.
Φτάνουμε στο νοσοκομείο με τη συνοδεία της γιατρού της Εντατικής. Το μόνο που ζητάει πίσω είναι τα σεντόνια. Δεν καταλαβαίνω γιατί. Μας οδηγούν στη Β’ Παθολογική από όπου ξεκινήσαμε. Ένα κρεβάτι σε ένα δωμάτιο με δύο άδεια κρεβάτια. Είναι εφημερία και μέχρι το βράδυ έχουν γεμίσει και τα ράντσα στους διαδρόμους.
Είναι γυμνός με ένα σεντόνι. Σκέφτομαι ότι θα κρυώσει. Οι άλλοι-οι πολύτιμοι άλλοι-μου λένε ότι πρέπει να παρακαλέσω για μια κουβέρτα. Και μου εξηγούν τους κανόνες. Δεν πιέζεις πολύ, δεν ενοχλείς στα γραφεία, δεν ρωτάς πολλά. Καταφέρνω να βρω μια κουβέρτα. Τον σκεπάζω ελπίζοντας ότι θα έρθει κάποιος. Μέχρι τις 2 το πρωί δεν έρχεται κανείς. Όταν περνάει τελικά ένας γιατρός του λέω ότι από το μεσημέρι δεν του έχει πάρει κανείς πίεση και θερμοκρασία. Έκανα την πρώτη βλακεία. Ωρύεται ότι είμαι αυθάδης. Ζητώ χίλιες φορές συγνώμη. Δεν θα το ξανακάνω.
Μέσα στη μέρα οι μόνοι που μπαίνουν στα δωμάτια είναι αυτοί που αφήνουν διαφημιστικά για αναπηρικά καροτσάκια και αποκλειστικές. Αφήνουν τα δικά τους και παίρνουν τα άλλα που έχουν αφήσει οι προηγούμενοι. Συνέχεια.
Βρίσκουμε τη Β. Αποκλειστική, έχει χάσει τον αριθμό των ανθρώπων που έχουν πεθάνει στα χέρια της, τον χαϊδεύει και μου λέει: «δεν θα κρατήσει πολύ, δεν θα μπορέσεις να τον πάρεις ποτέ σπίτι, θα φύγει ήσυχα χωρίς να κάνει θόρυβο». Δεν δίνω καμία σημασία. Δεν μπορεί να ξέρει καλύτερα από τους γιατρούς. Τις επόμενες μέρες διαπιστώνω ότι ό,τι λέει βγαίνει αληθινό.
Αρχίζω να οργανώνομαι. Φέρνω θερμόμετρα, μαξιλάρια, υποσέντονα. Το μεσημέρι της επόμενης μου αφήνουν το φαγητό του. Τρία μπολ με αλεσμένο κρέας, λαχανικά και σούπα. Νομίζω ότι έχει γίνει λάθος. Εικοσιπέντε μέρες στην εντατική δεν είχε πιεί ούτε νερό. Μου εξηγούν ότι πρέπει να τον ταΐσω από το λεβάιν που έχει στη μύτη. Παρακαλώ να το κάνει οποιοσδήποτε ή τουλάχιστον, να μου δείξουν τι πρέπει να κάνω. «Δεν είναι δική μας δουλειά», απαντούν.
Φέρνουμε μια αποκλειστική για την ημέρα. Βάζει λίγα αλεσμένα λαχανικά στη σύριγγα, την πιέζει και μετά λίγο νερό για να ξεπλυθεί ο σωλήνας. Παθαίνει σπασμούς. Τρέχω στους διαδρόμους και ουρλιάζω. «Πεθαίνει, πεθαίνει». Φοβάμαι για εισρόφηση.
Με βγάζουν έξω. Ακούω κλεφτά δυο νοσοκόμες να λένε ότι δεν είχε μπει σωστά το λεβάιν. Του βάζουν καινούργιο και μέχρι το βράδυ δεν του δίνουμε τίποτα.
Την τελευταία μέρα είναι τόσο γλυκός και ήρεμος. Όμορφος σαν εκείνη την φωτογραφία που είχε πάντα στο πορτοφόλι του 20 χρονών στο χωριό του.
Την επόμενη ο πυρετός ανεβαίνει. Πηγαίνω στις μύτες στο δωμάτιο των νοσοκόμων για να τους το πω χωρίς να αποκαλύψω ότι έφερα θερμόμετρο από το σπίτι. Τους ρωτώ αν μπορεί να έρθει κάποιος να με βοηθήσει να του σηκώσω το κεφάλι για να αλλάξω μαξιλάρι γιατί έχει ανοίξει η πληγή του και ίσως κάποιος να τον πλύνει; Να τον καθαρίσει;
Μου εξηγούν μια ακόμα φορά ότι δεν είναι δική τους δουλειά. Για την καθαριότητα υπάρχει ένας νοσοκόμος για όλο το νοσοκομείο και έχει πιο σοβαρές δουλειές να κάνει. Οι άλλοι κλείνουν το μάτι. Με κάτι στην τσέπη γίνεται αμέσως δική τους δουλειά, μου εξηγούν.
Την Κυριακή είναι πιο χαλαρή μέρα. Ακολουθώ τον νοσοκόμο από πίσω και σχεδόν τον παρακαλώ να έρθει να μας βοηθήσει. Του λέω ότι στο στόμα του βλέπω ένα σωλήνα να πηγαινοέρχεται με την αναπνοή του. Γελάει και μου απαντά ότι λέω χαζομάρες. Τελικά ανακαλύπτει ότι το λεβάιν που του είχαν βάλει δεύτερη φορά, είχε κουλουριαστεί στο στόμα. Η νοσοκόμα που του είχε δώσει το φάρμακο πριν μερικές ώρες δεν το είχε προσέξει καν. Του το ξαναβάζουν τρίτη φορά.
Ο πυρετός ανεβαίνει πιο πολύ. Την πρώτη μέρα οι γιατροί δεν με δέχονται. Δεν έχουν τίποτα να μου πουν απαντούν. Την επόμενη πηγαίνω στα κλεφτά το απόγευμα που είναι πιο χαλαροί και μου εξηγούν ότι έχει βαριά πνευμονία και πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για το χειρότερο. Βαρέθηκα να ακούω το ίδιο. Παρακαλώ να του αλλάξουν τις γάζες στην τραχειοστομία που από τις αναρροφήσεις έχει γεμίσει αίματα και να αλλάξουμε σεντόνια. Είναι πέντε μέρες με τα ίδια. Για την γάζες θα έρθουν. Δεν έρχονται. Σεντόνια δεν υπάρχουν. Άλλοι τα έχουν μεγαλύτερη ανάγκη. Δεν δέχονται να φέρω από το σπίτι.
Κατά ένα παράξενο τρόπο όσο χειροτερεύει τόσο έχω ελπίδες. Μαθαίνω με τη βοήθεια των άλλων να τον ταΐζω. Και να του δίνω και νερό. Πιστεύω ότι θα τα καταφέρουμε όταν θα τον πάρω στο σπίτι. Θα βρούμε τρόπο. Μόνο να την γλυτώσουμε.
Η αντιβίωση δεν τον πιάνει. Ο πυρετός δεν μπορεί να κατέβει κάτω από το 38. Του δίνουν και άλλα αντιβιοτικά. Τα χέρια του πρήζονται σιγά-σιγά. Έρχεται η γιατρός το βράδυ να του πάρει αίμα και τη ρωτώ για το πρήξιμο. «Ο άνθρωπος πεθαίνει», μου λέει. «Δεν το καταλαβαίνετε;». «Τουλάχιστον δεν πονά;», ρωτώ. «Τι παρηγοριά είναι αυτή που ζητάτε», απαντά. Έχω την εντύπωση ότι θέλει να με χαστουκίσει για την αυθάδεια μου.
Την προτελευταία μέρα αρχίζει μια βαριά αναπνοή. Παλεύει. Παρακαλώ να του δώσουν οτιδήποτε μπορεί να τον ανακουφίσει. «Είναι η αγωνία του θανάτου», απαντούν. Βλέπω τον γιατρό να έρχεται με ένα ασκό Ambu για να τον βοηθήσει να αναπνεύσει. Θυμάμαι το κουτί που μου έδωσαν από την Εντατική. Είχε μέσα ένα ασκό Αmbu. Έπρεπε να το είχα καταλάβει ότι ήξεραν ότι ήταν το τέλος.
Την τελευταία μέρα είναι τόσο γλυκός και ήρεμος. Όμορφος σαν εκείνη την φωτογραφία που είχε πάντα στο πορτοφόλι του 20 χρονών στο χωριό του. Σκέφτομαι ότι το ξεπέρασε και αυτό και αύριο να φέρω τον κουρέα που περνάει από τα δωμάτια να τον ξυρίσει. Θα κάνουμε Χριστούγεννα σπίτι. Λέω να μείνω το βράδυ. Η Β. ξέρει αλλά μου λέει ότι δεν είναι κάτι που θα γίνει σήμερα. Στις 7 το πρωί αρχίζει ξανά ο ρόγχος. Πηγαίνω μια φορά στο γραφείο των νοσοκόμων. «Θα έρθουμε», λέει. Περνάει ώρα και δεν φαίνεται κανείς. Κάτι δεν πάει καλά. Ξαναπηγαίνω. Έχουν βαρεθεί να με ακούν. Βλέπω την προϊσταμένη που έρχεται να αναλάβει πρωινή βάρδια και την παίρνω από πίσω την ώρα που ντύνεται παρακαλώντας να έρθει να τον δει. Καταλαβαίνει. Και φωνάζει αμέσως τους γιατρούς που κοιμόντουσαν στον επάνω όροφο. Με βγάζουν έξω.
Μετά από λίγη ώρα βγαίνει ο γιατρός. Είναι ο ίδιος που τον παρέλαβε την πρώτη μέρα που μπήκαμε με τα επείγοντα. Μου κάνει νεύμα με το κεφάλι ότι δεν τα κατάφερε. Δεν λέει κουβέντα. Δεν ξέρω αν φοβάται τον θάνατο περισσότερο και από μένα.
Βλέπω τις νοσοκόμες να πηγαίνουν στο δωμάτιο του. Μαζί με καθαρά σεντόνια αυτή τη φορά. Δεν τα χρειάζεται πια. Σήμερα είναι η 32η μέρα…
Σημ. Το κομμάτι είναι αφιερωμένο σε δυο ξένες γυναίκες.
Τη Β., καθηγήτρια μουσικής στη Βουλγαρία και καθαρίστρια στο νοσοκομείο της Εντατικής. Δουλεύει μόνο νύχτα για να βοηθάει τις νοσοκόμες να καθαρίζουν τους εμετούς και τα αίματα από τους ετοιμοθάνατους. Ήξερε τα πιο παράξενα λόγια..
Τη Β. αποκλειστική πάνω από τριάντα χρόνια χωρίς ένσημα. Ερχόταν κάθε βράδυ και τον χάιδευε. Και κάθε πρωί που έβρισκε τις νοσοκόμες λίγο πιο χαλαρές πίεζε για να κανένα σεντόνι. Κάποια στιγμή τα κατάφερε.”
“Στην Ελλάδα δεν υπάρχει μονάδα για εγκεφαλικά. Και ας είναι η νούμερο ένα αιτία θανάτου μαζί με τον καρκίνο. Και όταν προτάθηκε κάποτε να γίνει απορρίφτηκε από τους γιατρούς. Κανείς δεν ήθελε να διασπαστεί το τμήμα του”.
Διαβάσαμε καλά ή μας γελάνε τα ματάκια μας; Κανείς, λέει, γιατρός δεν ήθελε να διασπαστεί το τμήμα του και γι΄αυτό δεν έγινε μονάδα για εγκεφαλικά; Εισαγγελέας τα ξέρει αυτά; Κι αν δεν τα ήξερε, τώρα που τα έμαθε τι θα κάνει; Θα κινήσει διαδικασίες να καθίσουν στο σκαμνί οι συγκεκριμένοι αλήτες “γιατροί”, να τους αφαιρεθεί το δίπλωμα και να πάνε μέσα με ισόβες;
Πώς δε θα κινήσει διαδικασίες η ελληνική δικαιοσύνη. Αύριο κιόλας. Αν επρόκειτο, βέβαια, για καμιά παράβαση κανενός φουκαρά ,που δεν έχει “μπάρμπα στην Κορώνη”, θα τον είχαν στη στιγμή μπουζουριάσει.
΄Αει σιχτίρ για χώρα!
Ποιος είπε πως τις ορδές των Τζιχαντιστών και των Ταλιμπάν τις συναντάς μόνο στη Συρία, το Ιράκ,το Αφγανιστάν; Σας γελάσανε. Είναι δίπλα μας. Δραστηριοποιούνται στο εγκληματικό τους έργο μια ανάσα από μας. Μπορεί αύριο να είμαι εγώ το επόμενο θύμα τους για “αποκεφαλισμό”.
Φοράνε κουστούμια, συμβολικές ή χρηστικές στολές, ή κάνουν άλλα κόλπα παραλλαγής και αποπροσανατολισμού. Δεν κρατάνε σπάθες, καλάσνικοφ, βόμβες απασφαλισμένες. Πολλοί απ΄αυτούς για παράδειγμα περιφέρονται σαν… κύριοι στα …τσιφλίκια τους νοσοκομεία της χώρας, ντυμένοι με άσπρες ή πράσινες ρόμπες και με κρεμασμένα στο στήθος δίκην χρυσοποίκιλτου σταυρού δεσπότη, τα διακοσμητικά ακουστικά τους. Και το παίζουν θεοί , σωτήρες, αλάνθαστοι, απροσπέλαστοι, ενώ οι περισσότεροι, φως-φανάρι, είναι κανίβαλοι και ανεπαρκείς στη δουλειά τους. Ακόμα και αδαείς το διαπιστώνουν. Καλή ώρα, όπως τα παραπάνω τέρατα -γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό, που περιγράφει στο ημερολόγιό της η κόρη του δολοφονημένου ανθρώπου απ΄αυτούς τους πανάθλιους φονιάδες. Τύφλα να έχει μπροστά τους ο Βρετανός αποκεφαλιστής Τζιχάντι Τζον.
΄Εχω προσωπική αντίληψη και μάλιστα πρόσφατη του τί συμβαίνει στα νοσοκομεία της χώρας . Π.χ στο απίστευτα εγκληματικής λειτουργίας Γενικό Νοσοκομείο της Νίκαιας. Εδώ να δεις πόσοι εγκληματίες κυκλοφορούν μεταμφιεσμένοι σε γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό. Κάποια μέρα θα δώσουμε εδώ αναλυτικό ραπόρτο. Και με ονόματα. ΄Ισως στο ημερολόγιο παραπάνω να μην αποτυπώνεται σε όλη την έκτασή της η φρίκη που συναντάς μέσα στα κατ΄ευφημισμό αυτά ιδρύματα νοσηλείας με προσωπικό που σε μεγάλο ποσοστό δεν έχει να ζηλέψει και πολλά από συμπεριφορές Ναζί.
Να μη λέμε πολλά. Στη χώρα αυτή που κατάντησε όνειδος της υφηλίου και παράδειγμα έλλειψης ή υπολειτουργίας όλων των μορφών πολιτισμού, εκτρέφονται και παρεπιδημούν ορδές βαρβάρων Ταλιμπανο-Τζιχαντστών, ίδιοι και όμοιοι με τους γνωστούς ένοπλους μακελάρηδες φονταμενταλιστές . Με τάλε κουάλε συμπεριφορές. Και οι μεν και οι δε “καθαρίζουν” στην ψύχρα για διαφορετικούς, κάθε παράταξη, λόγους, αθώους ανθρώπους, αν έχουν την κακή τύχη να πέσουν στα χέρια τους. “Παίρνουν κεφάλια” στο σωρό, άλλοι με σπαθιά και γιαταγάνια και άλλοι με νυστέρια, επαγγελματική ανεπάρκεια-άγνοια, αδιαφορία, απανθρωπιά, εγκατάλειψη.
Οι Ισλαμιστές κάποια μέρα θα αναγκαστούν σταματήσουν την ανθρωποκτόνο δράση τους. Είναι σίγουρο. Οι δικοί μας εδώ της παραλλαγής και της …λούφας ,θα συνεχίζουν το μακάβριο έργο τους για πολύ ακόμα. Τουλάχιστον, όσο θα συνεχίζει αυτή η χώρα να παραπαίει ανάμεσα σε τριτοκοσμική και…τεταρτοκοσμική χώρα,όπως ακριβώς είναι αυτή την ώρα.
2. ΜΙΑ ΗΧΗΡΗ ΑΠΟΥΣΙΑ
Times: Κανένα ελληνικό πανεπιστήμιο στη λίστα με τα 200 πιο «διεθνή» ιδρύματα στον κόσμο
(iefimerida)
Ούτε ένα ελληνικό δεν περιλαμβάνεται στα 200 πιο «διεθνή πανεπιστήμια» του κόσμου, σύμφωνα με την αξιολόγηση του Times Higher Education, εκπαιδευτικού ένθετου της βρετανικής εφημερίδας Times που κάθε χρόνο εκδίδει και μια λίστα με τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου.
Η σχετική λίστα πάντως κρύβει εκπλήξεις, καθώς το πλέον εξωστρεφές πανεπιστήμιο για το 2016 ανακηρύχθηκε αυτό του Κατάρ, ενώ ακολουθούν τα πανεπιστήμια του Λουξεμβούργου και του Χονγκ Κονγκ. Τη δεκάδα συμπληρώνουν το ελβετικό École Polytechnique Fédérale de Lausanne, το πανεπιστήμιο της Γενεύης επίσης από την Ελβετία, το πανεπιστήμιο του Μακάου, τα ETH Zurich και Σεντ Γκάλεν και πάλι από την Ελβετία, το Εθνικό Πανεπιστήμιο της Σιγκαπούρης και το βρετανικό Imperial College.
Τα κριτήρια που λήφθησαν υπόψη για την κατάρτιση της λίστας είναι το ποσοστό ξένων καθηγητών του ιδρύματος, το ποσοστό ξένων φοιτητών και το ποσοστό των δημοσιευμένων ερευνών στις οποίες τουλάχιστον ο ένας συγγραφέας είναι ξένος.
Βάσει αυτών των κριτηρίων, τα αμερικανικά πανεπιστήμια, τα οποία συνήθως κυριαρχούν στις λίστες με τα καλύτερα ιδρύματα, βρίσκονται πολύ χαμηλά στη λίστα με τα πιο διεθνή. Είναι χαρακτηριστικό ότι το περίφημο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης βρίσκεται στην 90η θέση. Από την άλλη πλευρά το πανεπιστήμιο του Κατάρ, που είναι και το πλέον διεθνές, ήταν στις θέσεις 601-800 στη λίστα του Times Higher Education με τα καλύτερα πανεπιστήμια.
Η Ευρώπη εκπροσωπείται με 125 πανεπιστήμια στη λίστα με τα πιο διεθνή, ενώ ανάμεσα σε αυτά είναι και το πανεπιστήμιο της Κύπρου, το οποίο βρίσκεται στην 150η θέση. Η χώρα με τα περισσότερα διεθνή πανεπιστήμια (38) είναι η Βρετανία. Στις πιο εξωστρεφείς χώρες ακολουθούν η Αυστραλία, ο Καναδάς και η Ελβετία.
Η ίδια εφημερίδα στις 5/3/2014 έγραφε:
“Τα έξι ελληνικά πανεπιστήμια που είναι ανάμεσα στα καλύτερα του κόσμου
Καποδιστριακό, Μετσόβιο, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, καθώς και τα Πανεπιστήμια Πάτρας και Κρήτης, έχουν καταφέρει να σημειώσουν μια σειρά διακρίσεων ανά επιστημονικό πεδίο, με αποτέλεσμα να συγκαταλέγονται στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου, σύμφωνα με την αξιολόγηση της QS.”