ΘΕΟΣ ΄Η ΑΡΡΗΤΟΣ-ΑΦΑΤΟΣ;

α. ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΕΠΙΤΑΧΥΝΤΗ!

” …Ανακαλύφθηκε το σωματίδιο Χιγκς, καλούμενο από τον Leon Lederman ως «το σωματίδιο Θεός» («the God particle») ή «το σωματίδιο του Θεού». Είναι ένα μποζόνιο που, προβλέπεται θεωρητικά από το Καθιερωμένο Πρότυπο και θεωρείται πως έχει ήδη ανακαλυφθεί πειραματικά στα πειράματα ATLAS και CMS του επιταχυντή   LHC του CERN.

β. ΝΕΟ “ΕΞΩΤΙΚΟ” ΣΩΜΑΤΙΔΙΟ 4 ΚΟΥΑΡΚ ΑΝΑΚΑΛΥΨΑΝ ΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ!

 Οι περισσότερες θρησκείες  δίνουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και  αποκλειστικές ιδιότητες στο θεό (οι μονοθεϊστικές)  ή στους θεούς  (οι πολυθεϊστικές). Μάλιστα, καθένας έχει  και το επίσημο…βαπτιστικό του όνομα . Για παράδειγμα , Γιαχβέ, αλλά και Ελωείμ, Ελλιών, Σαδδαΐ, Ελωάχ, Ηλί, Αδωναΐ, Σαβαώθ, τα επίσημα ονόματα του θεού των Εβραίων και των Χριστιανών. Βάαλ , ο μεγαλύτερος θεός των Χαναναίων και των Φοινίκων, αλλά και αρκετών “σημιτικών” λαών, όπως των Βαβυλωνίων. Ωρομάσδης του Ζωροαστρισμού των Περσών.  Ζευς των αρχαίων Ελλήνων . Αλλάχ  ο νεότερος   των Μωαμεθανών.

΄Ολοι τους είναι θεοί εξανθρωπισμένοι. Κρατούν μεν ιδιότητες που δεν έχουν οι άνθρωποι (π.χ αθάνατοι, παντοδύναμοι, πανταχού παρόντες), αλλά  δεσμεύονται   και από την ηθική των θνητών, τις αρετές και τα μεινονεκτήματα τους (συναισθηματικοί, μεγαλόψυχοι ,πονετικοί και παράλληλα μνησίκακοι, σκληροί, ζηλόφθονοι, ανταγωνιστικοί).

Και είναι φυσικό τα ιερατεία να  προσδίδουν τις ανθρώπινες ιδιότητες  και τους ηθικούς κώδικες των ανθρώπων  στους θεούς τους,  αλλιώς θα ήταν για τους πιστούς  απόμακροι και ακατανόητοι, δεδομένων  του  πεπερασμένου του νου του ανθρώπου, αλλά και της ανάγκης του να επιμένει να προσδιορίζει το “καλό” και το “κακό” με διαφορετικά από τη Φύση κριτήρια. Με θεότητες στα μέτρα του ο άνθρωπος, αλλά και τις  άλλες ιδιότητες που δε διαθέτει ένας θνητός, είναι σίγουρο πως  ένας τέτοιος θεός θα  ευδοκιμήσει, θα λατρευτεί από οπαδούς, θα γίνει  “αντιλήπτωρ” βοηθός και προστάτης. Αλλά και φοβιστικός δικαστής και τιμωρός των παρανόμων και των αμαρτωλών. ΄Εναν τέτοιο θεό χρειάζεται ο αδύναμος άνθρωπος , ως συμπαραστάτη, αλλά και ως κριτή και διεκδικητή του δίκιου του.

  Σε όλες τίς θρησκείες το “πρόσωπο” του θεού αποκαλύπτεται στους ανθρώπους μέσω ενός Μεσσία, συνήθως.  Είναι εκείνος που  είτε έχει ίδιες  ή έστω πολλές ή κάποιες, όμοιες ιδιότητες  με το θεό-“πατέρα”  , είτε  υπήρξε ενάρετος και αγαθός στη ζωή του  και ευδόκησε ο  θεός  να αποκαλύψει μόνο σε εκείνον  το “πρόσωπό” του (τα εν γένει χαρακτηριστικά του), είτε σε όλη τη “μεγαλοπρέπεια”, είτε  επί μέρους. Οι Μεσσίες και οι “εκλεκτοί” είναι οι  εξουσιοδοτημένοι από το θεό -“πατέρα”  να ορίζουν  εν τω ονόματί του  ηθικούς κανόνες, να συντάσσουν εντολές και να χαράσσουν τρόπο ζωής των πιστών. Αποκαλύπτουν  γενικώς στους θνητούς  το θέλημα του “θεού πατρός”. Για το λόγο αυτό είναι εξαιρετικά πρόσωπα στην ιεράρχηση της θεότητας και των άλλων “δαιμονίων”-“πνευμάτων” και  μπορούν  να απολαύουν  τιμών από τους πιστούς καμιά φορά ίδιων, όπως εκείνος.

Στον αντίποδα της πίστης στους παραπάνω “επώνυμους” θεούς,  στέκεται η “Ανωτέρα Δύναμις”. Αυτή δεν είναι ακριβώς  ο θεός, έχει, όμως, πολλές  από τις ιδιότητες των θεών των θρησκειών. Δεν έχει συγκεκριμένο, ουσιαστικό όνομα,  γι΄αυτό αποκαλείται γενικώς και αορίστως “Δύναμη”,ξεχωριστή, ανώτερη από τον ΄Ανθρωπο, απερίγραπτη και αδιευκρίνιστη. Δημιούργησε ή όχι τον κόσμο, επιβλέπει ή βρίσκεται αποστασιοποιημένη από τα δρώμενα των ανθρώπων, βοηθά ή όχι τους θνητούς. Η αοριστία και η έλλειψη ειδικών χαρακτηριστικών και η αδυναμία επακριβούς  προσδιοριμού των ιδιοτήτων αυτής της “Δύναμης”, είναι και το μέγα μειονεκτήμά της, αφού  είτε δέχεσαι είτε όχι την υπαρξή της, αυτό έχει περισσότερο φιλοσοφική- θεωρητική σημασία, παρά πρακτική. Βοηθά, ίσως, το νου να απαντά σε  κοσμογονικά, φιλοσοφικά ερωτήματα, αλλά δεν έχει την  καθημερινή πρακτική αξία του “επώνυμου” θεού ,αφού ο αποδέκτης της ύπαρξης της  “Δύναμης” συνήθως δεν την επικαλείται ως βοηθό, αντιλήπτορα και προστάτη.

Σε παλιότερο κείμενό μας με τίτλο “ΑΠΟ ΤΟ ΑΦΥΣΙΚΟ ΣΤΟ ΠΑΡΑΛΟΓΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΗΘΙΚΟ” γράφαμε:

“…Νους ή διάνοια, σύμφωνα με τα εγκυκλοπαιδικώς αποδεκτά, είναι μια δέσμη νοητικών ικανοτήτων που καθιστά ικανές να λειτουργήσουν η συνείδηση, η αντίληψη, η σκέψη ,η κρίση και η μνήμη. Ο Νους ειναι το κυρίαρχο χαρακτηριστικό του Ανθρώπου ( ΄Ανθρωπος=ανήρ+όψις=ο έχων την όψη «ανδρός»-ανθρώπου). Κατά τον Αριστοτέλη, o «Νοῦς» είναι η υψηλότερη µορφή διανοητικής δραστηριότητας με φυσική και άµεση σύλληψη των βασικών αληθειών της ζωής.

Θα συμφωνήσουμε στην αυταπόδεικτη αυτή αλήθεια πως ο Νους είναι κυρίαρχος πάντων. Και κατά τον Αριστοτέλη πάλι, είμαστε προικισμένοι από τη γέννησή μας ,εκτός των άλλων ,και με μυαλό. ΄Οργανο, εργαλείο με το οποίο σκέφτεται-συν-λογάται κανείς λογικά. Μάλιστα, έχουμε την εξαιρετική ικανόητα, κι αυτή σύμφυτη, να κατατάσσουμε τις εμπειρίες μας, τα προϊόντα των αισθήσεών μας, με απόλυτα λογικό τρόπο, ώστε να προκύπτουν ομάδες, κατηγορίες και είδη αναγνωρίσιμα και ξεχωριστά. ΄Ετσι γεννιούνται και ξεδιακρίνονται οι ουσιαστικές και οι αφηρημένες έννοιες ,π.χ ΄Ανθρωπος, ζώο, φυτό, ζωή, θάνατος ,δόξα, νίκη κ.λπ.

Επικαλούμαστε τον Αριστοτέλη, επειδή είναι ο ισχυρότερος υπέρμαχος της δύναμης της Λογικής μεταξύ όλων των φιλοσόφων κι αυτό δεν έχει αλλάξει μέχρι σήμερα. Δεν τον ξεπέρασε κανείς. Ο Σταγειρίτης δάσκαλος υποστήριζε (και η εμπειρία του καθενός μας το επιβεβαιώνει) πως εκ γενετής ο άνθρωπος διαθέτει την ικανότητα του “νοείν λογικώς». Προχωράει, δε, ακόμα περισσότερο και διατείνεται πως η λογική είναι το βασικότερο χαρακτηριστικό του ανθρώπου. ΄Ομως, το «μυαλό», είναι εντελώς «άδειο» (tabula rasa) μέχρι τη στιγμή που σωρεύουμε και αποθηκεύουμε εμπειρίες. O άνθρωπος, επομένως, δεν έχει «ιδέες», καμιά ιδεολογία ή ιδεοληψία από γεννησιμιού του.”

Με βάση ,άραγε, τη φιλοσοφική, αλλά και πρακτική παραπάνω  αντίληψη του Αριστοτέλη, μπορούμε να δώσουμε απάντηση στο αιώνιο, πανανθρώπινο ερώτημα  “υπάρχει ή όχι θεός”; Και τί είδους οντότητα είναι, αν υπάρχει; Αόρατος, να παραβρίσκεται  κι εδώ κι εκεί ταυτόχρονα, να “μπορεί να σηκώσει ένα ασήκωτο βράχο και παράλληλα να μην μπορεί”, να διαχέεται στην ατμόσφαιρα, στο Σύμπαν ή να έχει “τόπο να σταθεί”; ΄Εχει αρχές, αξίες, ηθική και ποια είναι η σύστασή της;

Κι αν δεν υπάρχει, γιατί να μην  υπάρχει και πώς έγινε  ο “κόσμος, το Σύμπαν;  (“Κόσμος από το κοσμώ=λαμπρύνω). ΄Εγιναν όλα από μόνα τους (αυτόματη γένεση, αβιογένεση) ή τυχαία; Και η  νομοτέλεια, η τελεολογία στη φύση,  που και ο ίδιος ο Σταγειρίτης φιλόσοφος παραδέχεται, να πάνε περίπατο  με την αναγόρευση της  Τύχης, της σύμπτωσης σε Δημιουργό; Μα,  έτσι πάλι πέφτουμε σε ένα φαύλο κύκλο, θεοποιούμε την Τύχη και τη βάζουμε στη θέση του… χαλίφη-θεού. Και δεν είναι αυτό  μια παγίδα, χειρότερη από εκείνη των θρησκειών,  η αναγόρευση, δηλαδή, σε θρησκεία  της  “άλογης  Τύχης”,  που είναι η αιτία της γέννησης των πάντων;

΄Η, μήπως να σταθούμε σε μια πιο γερή πλατφόρμα, αποδεχόμενοι τη θεωρία πως,  αν τίποτα δε χρειάστηκε να γίνει ούτε από θεό-δύναμη, ούτε από τύχη, τότε ο “κόσμος” έτσι ήταν πάντα, δε χρειάστηκε, δηλαδή, καμιά παρέμβαση, δημιουργός αιτία, ούτε χρονική αφετηρία να υπάρξει,  μια και δεν έχουμε στην πραγματικότητα  χρόνο.  Οπότε ΟΛΑ  ανέκαθεν, εξακολουθητικά και για  πάντα ήταν έτσι, είναι τώρα και θα είναι εσαεί. Και  θα ομολογήσουμε πως τούτη η άποψη είναι πιο κοντά στη λογική, αποδεκτή και στην ελληνική αρχαιότητα από μερίδα φιλοσόφων, αλλά και στην πιο εξελιγμένη δική μας σύγχρονη αντίληψη.

Βεβαίως,  υπάρχει και η εύκολη, η ουδέτερη  άποψη  του αγνωστικισμού. Δε γνωρίζω ούτε αν υπάρχει, ούτε αν δεν υπάρχει θεός.  Ούτε αν έφτιαξε εκείνος τον κόσμο ή  αν  όλα έγιναν τυχαία. Είναι η βολική απάντηση στα βασανιστικά ερωτήματα του μυαλού.  Με αυτή την πίση  ησυχάζει. Δεν είδα, δεν άκουσα, δεν ξέρω. Και όμως, είναι παρών και βλέπει  και ακούει και ξέρει.

Είναι προσπάθεια Σισύφου να δώσει κανείς απάντηση όχι τόσο στο θέμα της θρησκευτικής αντίληψης του θεού (αυτό είναι πανεύκολο),όσο στη φιλοσοφική του διάσταση. Ο θεός των θρησκειών, όλων των θρησκειών, είναι καταδικασμένος στην εποχή μας και πολύ περισσότερο στις μελλοντικές, να πεθάνει. Επειδή, ακριβώς,  είνα θεός “μικρός”. Και από την άλλη , δε συμβαδίζει η υπόστασή του με ό,τι ο ανθρώπινος Νους ευτύχησε  με την πείρα, την επιστημονική παρατήρηση, την Ιστορία να αποθηκεύσει ως κατακτημένη γνώση. Πέρα απ΄όλα αυτά ,είναι και θεός αφύσικος, αφού ανατρέπει, καταργεί και δεν αποδέχεται πολλούς από τους νόμους και τις εντολές της Φύσης.

Δεν μπορεί,για παράδειγμα, να δεχτεί ανθρώπου Νους σήμερα, πως ο κόσμος δημιουργήθηκε από το Γιαχβέ σε έξη μέρες (εφτά με την ημέρα της παρατήρησης-ξεκούρασης),ούτε πως έπλασε τον άνθρωπο με χώμα και νερό. Δεν είναι μόνο  αστείες όλες αυτές οι διδασκαλίες ,αλλά και επικίνδυνες και αναξιοπρεπείς για τη λογική του ανθρώπου, μια και η επιστήμη σήμερα έχει δώσει ικανοποιητική απάντηση και ως προς την ηλικία της γης, αλλά και του απέραντου, του ατελεύτητου  Σύμπαντος.

 ΄Οποιος  αποδέχεται την εκδοχή του Μωυσή για τη δημιουργία  του κόσμου στη Γένεση,  κινδυνεύει, αντί να λύσει, να δημιουργεί περισσότερα και πιο άλυτα προβλήματα, που δεν ερμηνεύονται  ούτε με την παραβολική ερμηνεία του χρόνου της “Δημιουργίας” ( “μια ημέρα Κυρίου ως χίλια χρόνια”) ούτε με την αποδοχή της παντοδυναμίας του θεού στην επέμβαση- σωτηρία  κάθε μορφής ζωής στον “Κατακλυσμό” μέσα στην κιβωτό του Νώε.

Μια τέτοια πίστη λοβοτομεί την απλή  λογική στην καθημερινή της χρησιμότητα. Είναι η ίδια η λογική που  για να τα βγάλει πέρα δεν επιτρέπει   ποτέ να περιμένει   κάποια  θαυματουργική επέμβαση στη λύση των  καθημερινών προβλημάτων της και να επαναπαύεται σ΄αυτή. Το πολύ πολύ, η πιο αφελής να σου πει  “συν Αθηνά και χείρα κίνει”. Ούτε μπορείς να πείσεις το μυαλό του λογικού ανθρώπου να πιστέψει σε ανάσταση νεκρών, η οποία φαίνεται να  έγινε μόνο μια φορά, σε μια εποχή ,συγκεκριμένων προσώπων  και… πάει, μετά από αυτό και από τότε, δε συνέβη πάλι ποτέ. Ουδείς, 2 χιλιάδες τόσα χρόνια,  γύρισε ποτέ από τον “κάτω κόσμο”, ως Λάζαρος και κόρη του Ιαείρου!

Αν  ξεκαθαρίσουμε το πεδίο και αποσυνδέσουμε την ύπαρξη ή μη θεού από τις παράλογες “λογικές” των  “επώνυμων” θεών, αλλά και της “υπέρτατης δύναμης”,που κι αυτή,δεχτήκαμε, πως είναι μια μορφή θρησκευτικής πίστης, γιατί λειτουργεί εν πολλοίς με θρησκευτικές προδιαγραφές, δεν απομένει  κανένας δρόμος που να οδηγεί στη  γνώση του θεού. Βρικόμαστε σε αδιέξοδο , σε τούνελ χωρίς  διαφυγή.

Κι αυτό είναι αλήθεια. Δεν υπάρχει θεός. Και ο λόγος είναι απλός και κατανοητός,  χωρίς αγκυλώσεις του Νου και με αποδοχή της μιας και  μοναδικής αλήθειας πως πραγματικός  δάσκαλος που απομένει για τον άνθρωπο είναι η Φύση και οι νόμοι της. Ουδείς άλλος. Ούτε Μεσσσίες ούτε βιβλία και Βίβλοι ούτε ιερατεία, μάγοι και σαμάνοι.Και τί  διδάσκει η  Φύση εν προκειμένω;

 Ο άνθρωπος, κατά την παρατήρηση του Αριστοτέλη,   έχει  λογική ,που  αποτελεί το βασικότερο χαρακτηριστικό του ανθρώπου. Αλλά,  το  «μυαλό», είναι εντελώς «άδειο» (tabula rasa) μέχρι τη στιγμή που σωρεύουμε και αποθηκεύουμε  εμπειρίες ,΄Αρα, ο άνθρωπος,  δεν έχει  αυτόματες  «ιδέες», καμιά ιδεολογία ή ιδεοληψία  από γεννησιμιού του.

Με άλλα λόγια, αν οι προσλαμβάνουσες αισθήσεις δεν προσκομίσουν εμπειρίες στο ανθρώπινο μυαλό, εκείνο μένει αδειανό,  κενό, όπως γεννήθηκε. Δεν μπορεί από μόνο του να δημιουργήσει ιδέες.  Από τη στιγμή, όμως, που ως συγκοινωνούντα δοχεία, οι αισθήσεις κουβαλάνε εμπειρίες και τις σωρεύουν στο μυαλό,  αυτόματα αποκτά ο άνθρωπος γνώση του περιβάλλοντα κόσμου και μάλιστα με τάξη  και σειρά κατάταξης.

“΄Εχουμε την εξαιρετική ικανόητα, κι αυτή σύμφυτη, να κατατάσσουμε τις εμπειρίες μας,  τα προϊόντα των  αισθήσεών μας,   με απόλυτα λογικό τρόπο, ώστε να προκύπτουν ομάδες, κατηγορίες και είδη αναγνωρίσιμα και ξεχωριστά.  ΄Ετσι  γεννιούνται και ξεδιακρίνονται οι ουσιαστικές και οι αφηρημένες  έννοιες ,π.χ ΄Ανθρωπος, ζώο, φυτό, ζωή, θάνατος ,δόξα, νίκη κ.λπ.

Οι προσλαμβάνουσες,  κουβαλάνε μεν ως εργατικές μέλισσες τα προϊόντα τους, τους καρπούς των κόπων τους  στο μυαλό, αλλά ΜΟΝΟ όσα  μπορούν να προσλάβουν. Αλλιώς,  “ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος”. Αν οι αισθήσεις δε φωτογραφίσουν, δεν αιχμαλωτίσουν, δε βγάλουν “λαγό”, τί να δώσουν για να αποθηκευτεί  στο “σκληρό δίσκο”  του μυααλού του ανθρώπο; Ούτε να  ονοματίσουν το ανύπαρκτο.Τί όνομα να δώσεις σε κάτι που δεν ξέρεις ,που δεν υπάρχει;

Οι ικανότητες των αισθήσεων μας, ως προσλαμβάνουσες υλικό από τον έξω  κόσμου, είναι αυτές που ξέρουμε. Περιορισμένες ασφαλώς. Τό ίδιο και το μυαλό μας, αφού κι εκείνο από τις αισθήσεις τροφοδοτείται  με καύσιμα,  για να κινήσει  το όχημα   των  σκέψεων,  των συνειρμών , των ιδεών.

Πώς να μιλήσεις, επομένως,  για θεό, για “ανώτερη δύναμη”, αν ποτέ οι αισθήσεις δεν εντόπισαν ίχνος της παρουσίας του; Ούτε  να δώσεις όνομα σε κάτι που δε βλέπεις, δεν ακούς, δεν αγγίζεις, δεν οσφρίζεσαι, δε γεύεσαι. Αυτές  είναι  οι μοναδικές πόρτες από τις οποίες έχει είσοδο η γνώση. Είναι και η  φαντασία, φυσικά, αλλα δεν παράγει χειροπιαστή γνώση και λαθεύει  τις περισσότερες φορές. Με  τις αισθήσεις, όμως, σπάνια  δημιουργείτα σύγχυση ή προκαλείται  απάτη, πλην της παθογενούς κατάστασης που λέγεται  παραίσθηση.

 Σε ονοματοδοσία  με όνομα κύριο και ουσιαστικό , μπορεί να προχωρήσει κανείς, μόνο στην περίπτωση πραγματικής υπόστασης του ονοματιζόμενου. Όταν δεν υπάρχει τέτοιο πρόσωπο, δε δίνεται ούτε όνομα.  Αλλιώς, αν υπάρξει ονομασία, δε θα είναι όνομα ουσιστικό, αλλά θα  πρόκειται για αφηρημένη έννοια, επιδεχόμενη ακόμα και αμφισβήτηση και παρεμηνεία και διαφορετικές προσεγγίσεις.

 Το ζήτημα, επομένως  “θεός”,  δεν έχει να κάνει με  τον αν  υπάρχει ή δεν υπάρχει. Είναι λυμένο αυτό το ζήτημα. Δεν υπάρχει στην ανθρώπινη αντίληψη, αφού δεν προσκομίζουν την παρουσία του οι αισθήσεις.  Και για το λόγο αυτό, δεν έχει και κύριο και ουσιαστικό όνομα. Παραμένει άγνωστος. Είναι  ΑΡΡΗΤΟΣ – ΑΦΑΤΟΣ.

΄Αρα, τελεία και παύλα. Τόσο απλά, κλείνει το θέμα θεός για τον άνθρωπο.  Αν μπορούμε να δώσουμε ένα όνομα στο θεό, όχι πλέον ως σε κύριο και ουσιαστικό πρόσωπο , αλλά ως αφηρημένη ιδέα είναι ο ΑΡΡΗΤΟΣ-ΑΦΑΤΟΣ . Κι αυτό, επειδή με τις ικανότητες που έχουμε από τη φύση μας ούτε τον κατανοούμε ούτε τον συνατήσαμε με τις αισθήσεις μας ως υπόσταση, ως πραγματικότητα. Οι αναφορές μας σ΄αυτόν  είναι απότοκα φαντασίας, όπως τα πρόσωπα ενός  μυθιστορήματος,που υπάρχουν στη φαντασία  του συγγραφέα, όχι, όμως, και στην αληθινή ζωή.

Αυτό δε σημαίνει, βέβαια, πως επειδή οι ανθώπινες ικανότητες ούτε  συνάντησαν ούτε προσδιόρισαν  τον ΑΡΡΗΤΟ-ΑΦΑΤΟ  πως σε άλλες  μορφές  ζωής  ανώτερες ή ικανότερες από τη δική μας , δεν τον έχουν συναντήσει ,ερμηνεύσει και  το κυριότερο προσδιορίσει, κατονομάσει . Οπότε, μόνο στην περίπτωση  που  ο άνθρωπος καταφέρει να επικοινωνήσει  με αυτές τις προηγμένες μορφές ζωής κι εκείνες του διδάξουν τον τρόπο   να δει, να αντιληφθεί και να ονοματίσει τον ΑΡΡΗΤΟ-ΑΦΑΤΟ, τότε θα  μπορέσει να λύσει  το πρόβλημα. Ως τότε θα παραμένει ακατόρθωτο, άλυτο.

Αλλά μπορεί και αυτές οι  εξελιγμένες, ανώτερες από μας διάνοιες,  να μην έχουν προσλάβει με τις δικές τους “αισθήσεις” καμιά  τέτοια  οντότητα (Το ΄Οντως Ον). Τότε ,ίσως, σε  άλλα επίπεδα πάλι ανώτατης  γνώση από τούτη την ανώτερη που εμείς επικοινωνήσαμε,  να έχουν κάτι να μας πουν. Κι αν και τούτοι δεν έχουν   “ειδήσεις”   να μας ανακοινώσουν, τότε όλο και θα είναι αναγκαίο να αναβαίνουμε επίπεδα ποιότητας και ανωτερότητας διανοητικά οντοτήτων, οι οποίες, όταν  “χτυπήσουμε ταβάνι” ή θα μας λύσουν τις απορίες μας για τον ΑΡΡΗΤΟ-ΑΦΑΤΟ  ή θα μας αφήσουν στην αρχική ,την απλή και ταπεινή διαπίσωση της ελληνικής αρχαιότητας: Ο ΚΟΣΜΟΣ, ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ  ΕΤΣΙ ΗΤΑΝ ΑΝΕΚΑΘΕΝ. ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑΝ ΣΕ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΧΩΡΟ.

Να, γιατί πιστεύουμε  πως ο επιταχυντής  δε θα δώσει ούτε κι αυτός απάντηση στο ερώτημα “΄έστι ή ουκ έστι θεός”; Μπορεί αν δώσει και θα δώσει απαντήσεις άλλες ,αλλά σ΄αυτό το κρίσιμο και καθοριστικό ερώτημα  δε θα μπορέσει να απαντήσει. Γι΄αυτό καλύτερα το “σωματίδιο του Θεού”, ας του αλλάξουν όνομα, ας το πουν “μποζώνιο του Αρρήτου”.

Θα υποστηρίξουμε  πως και η “τεχνητή νοημοσύνη” που σίγουρα στο πολύ εγγύς μέλλον θα καταστεί παραγματικός “θεός” ,”αντιλήπτωρ”, βοηθός και προστάτης του ανθρώπου ,σε πολλούς τομείς,  στο φιλοσοφικό αυτό πρόβλημα της ύπαρξης  ή όχι  θεού, δε θα μπορέσει ούτε αυτή να δώσει απάντηση.  Η “τεχνητή νοημοσύνη”  είναι δημιούργημα του Ανθρώπου και ναι, μεν, μπορεί  να έχει άπειρες δυνατότητες ,σε σχέση με  αυτόν, αλλά  θα κουβαλάει και τούτη  τις εγγενείς αδυναμίες του κατασκευαστή της.

Μένει, επομένως ΜΟΝΟ  η βιωμένη εμπειρία άλλων ΟΝΤΩΝ  με διαφορετικές  από τις δικές μας αισθήσεις-προσλαμβάνουσες ,να μας διδάξουν, να μας μεταγγίσουν τη γνώση τους και να πάρει ο ΑΡΡΗΤΟΣ-ΑΦΑΤΟΣ όνομα. Εκείνη η εποχή, αν υπάρξει,  ο ΑΡΡΗΤΟΣ  θα  γίνει  ΡΗΤΟΣ . Και ο ΑΦΑΤΟΣ Θα έχει ΦΩΝΗ.   Με άλλα λόγια θα γίνει ΟΝΤΟΤΗΤΑ με  κύριο και ουσιαστικό όνομα.