1. Καζαριάν: Το ύψος του ελληνικού χρέους είναι το ψέμα του αιώνα
Πόσο πραγματικό είναι το ύψος του ελληνικού χρέους; Στο Spiegel ο επενδυτής Πολ Καζαριάν προκρίνει ως κριτήριο το χρονικό και όχι ονομαστικό ύψος του ως τρόπο προσδιορισμού.
Το Spiegel, στη διαδικτυακή του έκδοση, φιλοξενεί τις απόψεις του αμερικανού επενδυτή και μεγαλύτερου ιδιώτη δανειστή της Ελλάδας, του αρμενικής καταγωγής Πολ Καζαριάν. Τώρα που η διαχείριση του χρέους έχει φτάσει σε κρίσιμο στάδιο ενόψει του Eurogroup της Δευτέρας ο Πολ Καζαριάν επαναλαμβάνει ότι το πρόβλημα του ελληνικού χρέους είναι το «μεγαλύτερο ψέμα του αιώνα», όπως μεταδίδει η Deutsche Welle.Το 2012, ενώ όλοι ήθελαν να απαλλαγούν από τα ελληνικά ομόλογα, η επενδυτική του εταιρεία, η Japonica Partners, πρόσφερε 3 δις ευρώ, μυρίστηκε καλές δουλειές και μέχρι σήμερα δεν το μετάνιωσε. «Ήταν η πιο κερδοφόρα επένδυση που έχω κάνει μέχρι τώρα» λέει.
Μιλώντας στο Spiegel ο Καζαριάν υποστηρίζει ότι εάν υπολογίσει κανείς καλά το ύψος του ελληνικού χρέους, δεν ανέρχεται στο 177% του ΑΕΠ, αλλά το ανώτερο 71%. Η διαφορά έγκειται στον τρόπο υπολογισμού, που θα πρέπει να γίνει όχι με βάση όχι την ονομαστική αξία, αλλά τη χρονική αξία.
«Δεν έχουν μόνο μειωθεί δραστικά οι τόκοι, αλλά επιπλέον η Ελλάδα θα πρέπει να αρχίσει να πληρώνει τα χρέη της πολύ αργότερα, 10 χρόνια αργότερα αφότου συμφωνήθηκε».
Σε άλλο σημείο του άρθρου ο Καζαριάν σημειώνει: «Η Ελλάδα πιέζεται να πάρει περισσότερη οικονομική βοήθεια από τις χώρες του ευρώ, αυτές δίνουν μόνο υπό την προϋπόθεση των δημοσιονομικών πλεονασμάτων και ωθούν την κυβέρνηση σε βαρύ πρόγραμμα λιτότητας και σε αντιλαϊκές και συχνά αμφισβητούμενες μεταρρυθμίσεις».
΄Όταν, με οποιοδήποτε τρόπο, αφίστασαι από τη Φύση και αρνείσαι να ακολουθήσεις τις επιταγές της, η τιμωρία είναι πλέον ή βέβαιη. Και οι συνέπειες τεράστιες. Πρώτη απ΄όλες, η σύγχυση φρενών.
Ο άνθρωπος προικίστηκε με ένα φοβερό δώρο-όπλο. Το Νου. ΄Οσο, όμως, κι αν είναι περίπλοκες οι λειτουργίες του, η συνδεσμολογία των παραστάσεων και των εικόνων, η ερμηνεία ,η κατάταξη, η ανάκληση των προϊόντων με τα οποία τον τροφοδοτούν οι προσλαμβάνουσες αισθήσεις (μ΄αυτές αντιλαμβανόμαστε στην πραγματικότητα και το κόσμο), είναι εν τούτοις πολύ εύκολο στον άνθρωπο να αντιληφθεί τί είναι φυσικό, επομένως λογικό και αυτονόητο.
Σ΄αυτό πάνω ο Νους, ούτε περίπλοκος είναι ούτε μπερδεύεται. ΄Οπως και στην επιλογή των λογικών αποφάσεων, που όπως είπαμε είναι ορατές με την πρώτη. Κι ακόμα ο Νους έχει την ικανότητα της διάκρισης του καλού και του κακού, του ηθικού και του ανήθικου, έννοιες που νοηματοδοτούνται και χαρακτηρίζονται ΜΟΝΟ από τη φυσική ή αφύσικη ιδιότητά τους. Ουδεμία άλλη πηγή, έχει εξουσιοδοτηθεί να παράγει και να επιβάλει ηθική και ανάλογες συμπεριφορές, να υποδεικνύει κανόνες και δρόμους, έξω από τη ηθική που όρισε η Φύση. Η παρέκκλιση απ΄αυτή τη βασική αρχή , σημαίνει αστοχία, αποτυχία, τιμωρία.
Στα θέματα που αφορούν τη συντήρηση του ανθρώπου, η Φύση και πάλι έχει ορίσει το νόμο της που εν προκειμένω είναι ένας και μοναδικός. Ο άνθρωπος διατρέφεται, συντηρείται με Ο,ΤΙ ΠΑΡΑΓΕΙ. Αυτός είναι και ο βασικός νόμος της “οικιακής”, λεγόμενης, της βασικής, της αρχικής, της πρωτογενούς οικονομίας, τον οποίο επισφραγίζει και αναπαράγει για να τον παραδίδει στις γενιές και η Ιστορία. Ο,ΤΙ ΠΑΡΑΓΕΙΣ, ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΕΙΣ.
΄Οποια άτομο ή ομάδες αποστασιοποιούνται-μετακινούνται απ΄αυτή την αρχή-επιταγή-νόμο, υφίστανται τις συνέπειες με πρώτη, αυτή που αναφέραμε: Τη σύγχυση φρενών. Αδυνατούν, δηλαδή, να συλλάβουν και να κατανοήσουν τα αυτονόητα. Ικανότητα, που αλλιώς έχει πλούσια και για πάσα χρήση, ο άνθρωπος, όταν ο Νους, η κρίση είναι καθαρά, ανόθευτα, μη σκοτισμένα.
Μια τρανή τώρα απόδειξη της διαστρέβλωσης και της αλλοίωσης των νόμων και των αρχών της Φύσης, είναι η λεγόμενη επιστήμη της Οικονομίας. Πριν την οικονομική κρίση, δεν είχαμε λόγους (δηλαδή, είχαμε, αλλά αρνιόμαστε) να ασχοληθούμε με την οικονομία ως επιστήμη και να επισημάνουμε τη συμπεριφορά της, τη σοβαρότητά της, την προσφορά της. Είχαμε αντιληφθεί την οικονομία ως φιλοσοφία περισσότερο, σύμφωνα μάλιστα με ιδεολογικές-ιδεοληπτικές φορτίσεις (νεοφιλελεύθερες, καπιταλιστικές, σοσιαλιστικές, μαρξιστικές).Αλλά ουδέποτε είχαμε δοκιμάσει και αξιολογήσει στην πράξη τη φερεγγυότητα , την αξιοπιστία και την σοβαρότητά της.
Με την παγκόσμια, πρόσφατη, οικονομική κρίση, η οικονομία, ως επιστήμη ,δοκιμάστηκε και βρέθηκε παντελώς αναξιόπιστη, αφερέγγυα και ανειλικρινής. Το ίδιο και όσοι την εκπροσωπούν και την υπηρετούν, αλλά και εκείνοι που ασχολούνται και εμπλέκονται σε οικονομικές δραστηριότητες.
Μπερδεμένες, βαρύγδουπες και εντυπωσιακές ορολογίες. Θεωρίες επί θεωριών. Προβλέψεις επί προβλέψεων. Αντιφάσεις, ασυνέπειες, συγκρούσεις ακόμα κι επί της ουσίας. Σφοδρές διαμάχες μεταξύ των οικονομολόγων. «΄Ασπρο» ο ένας, «μαύρος» ο άλλος. Αυτά είναι όλα, όσα έχουμε εισπράξει τα τελευταία χρόνια από την ανάσυρση στην επικαιρότητα και την αρένα των απόψεων και των θεωριών των οικονομολόγων.
Λες και στη παγκόσμια επιστημονική κοινότητα της οικονομίας δραστηριοποιούνται και αποφασίζουν μόνο…Βαρουφάκηδες! Δεν μπορούν οι οικονομολόγοι στον κόσμο να συνεννοηθούν ούτε και στα πιο απλά, τα συνήθη, τα κατανοητά. Πώς το λέει ο λαός; «Δεν μπορούν μηδέ δυο γαϊδουριών άχυρο να χωρίσουν».
Φυσικά καμιά επιστήμη δεν είναι ισιάδα. Η διαφωνία, η αμφισβήτηση, η απορία, είναι οι βάσεις, το… ψωμοτύρι της επιστήμης. Οποιασδήποτε επιστήμης. ΄Ετσι μόνο μπορεί να σταθεί και να προχωρήσει.
΄Ομως, όλες οι επιστήμες έχουν κάποιες σταθερές βάσεις, αρχές, μεθοδολογία, δεοντολογία. ΚΑΝΟΝΕΣ, πάνω στους οποίους στηρίζονται. Δεν είναι “μπάτε χίλιοι αλέστε….”!
Εδώ ,στην Οικονομική επιστήμη, μιλάμε για ένα …μπάχαλο. Οι οικονομολόγοι διατυπώνουν θεωρίες, γνωμοδοτούν, αποφασίζουν… ερήμην των απόψεων της…επιστήμης τους. Σαν να μην έχουν έναν κοινό επιστημονικό μπούσουλα, έναν κοινό κώδικα, κάποιες σταθερές και απαρασάλευτες αρχές, που να είναι όροι sine qua non. Δεν υπάρχουν τέτοια στην Οικονομία.
Αν τώρα γι αυτό φταίει η ίδια η επιστήμη , η λογική της, τα οικονομικά “μαθηματικά” και τα άλλα εργαλεία που χρησιμοποιεί , ή οι φορείς της, όσοι, δηλαδή, την υπηρετούν ως επιστήμονες, δεν είναι στους πολλούς ορατό με την πρώτη. Κι αυτό, επειδή οι περισσότερες κοινωνίες και τα μέλη τους απομακρύνθηκαν από τη λογική της Φύσης και υιοθέτησαν κοινωνικούς κανόνες ή διδασκαλίες και επιταγές από άλλες πηγές, που είναι εντελώς αντίθετες σ΄ εκείνη. Γι΄αυτό και χαρακτηρίζονται παράλογες, ασύμβατες, ως αφύσικες.
Στην Οικονομία φταίει και ή ίδια ως επιστήμη και όσοι ασχολούνται επιστημονικά με το αντικείμενό της . Και οι δυο εγκατέλειψαν τον βασικό, το φυσικό κανόνα που επιγραμματικά εντέλλεται με την εξουσία η Φύση πως «ό,τι παράγεις καταναλώνεις». Και από τη στιγμή που σήκωσαν μπαϊράκι και αρνήθηκαν να υπακούσουν σ΄αυτή την εντολή, επιστήμη και επιστήμονες χάθηκαν στους δαιδάλους της αφύσικης οικονομίας που λέγεται της “αγοράς”, του εμπορίου, του δανεικού χρήματος, του κέρδους.
Το αντικείμενο που εξετάζουν και προσπαθούν να κουμαντάρουν, επομένως, οι οικονομολόγοι ,αφού η ίδια η επιστήμη τους απομακρύνθηκε από τη φυσική ιδιότητα που όφειλε να τη χαρακτηρίζει και να τη διέπει, είναι παράλογο, αντιφατικό, αφύσικο, άρα ανήθικο. Και, ως εκ τούτου ,εξ ορισμού, ανύπαρκτο. ΄Αρα, λαθεμένα, ακατανόητα, στρεβλά, επικίνδυνα τα συμπεράσματα και οι θεωρίες τους.
΄Ετσι εξηγείται και η παραπάνω ΝΕΑ διάσταση που δίνει για το ελληνικό χρέος στο Spiegel ο Πολ Καζαριάν .Πάντως, αν είναι τα πράγματα όπως τα λέει ή όχι, ποτέ δε θα μάθουμε, αν ορίζουμε ως “Λυδία λίθο” των απόψεών του την επιστήμη της Οικονομίας.
Κι αυτό ,γιατί από το ίδιο το οικονομικό επιτελείο, θα βγουν σήμερα αρκετοί που θα επιτεθούν , θα ανατρέψουν ή θα χαρακτηρίσουν ανόητες, παράλογες και αντιεπιστημονικές τις απόψεις που διατύπωσε ο Αρμένης μεγαλοεπενδυτής. Το έχουν κάνει ήδη πολλοί στο παρελθόν ,αφού οι περισσότεροι απ αυτούς. ούτε είδαν τέτοια διάσταση του ελληνικού χρέους, ούτε ασχοληθήκαν ποτέ μ αυτή.
Συμπέρασμα: ΄Οσο η επιστήμη της Οικονομίας δε θέτει ως αντικείμενο της έρευνας, της ασχολίας, των θεωριών και των αξιωμάτων της το μοντέλο, τη μορφή της “οικιακής” οικονομίας, όσο αρνείται να δεχτεί ως μοναδικό και φυσικό το “χρυσό κανόνα” Ο ΤΙ ΠΑΡΑΓΕΙΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΕΙΣ, θα λέει… φούμαρα. Θα πέφτουν έξω, όπως μας έχουν συνηθίσει να κάνουν μέχρι σήμερα οι οικονομολόγοι. Θα λένε “άλλα αντί άλλων”. Θα το παίζουν ιερατείο, ειδικοί, αυθεντίες.
Στην ουσία, πάντως, φαίνεται να μη “γνωρίζει η αριστερά τι ποιεί η δεξιά” τους. ΄Η, όπως ευφυέστατα το διατύπωσε η λαϊκή σοφία, «δεν ξέρουν πού πάνε τα τέσσερα”, οι δοκησίσοφοι και αμετροπείς …θεράποντες της οικονομικής επιστήμης.