ΝΕΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙΑ – ΙΣΤΟΡΙΑ

1.Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ. Η ΣΕΞΙΣΤΙΚΗ ΕΚΤΡΟΠΗ ΤΗΣ.

α. Ημέρα της Γυναίκας -Γιατί τη γιορτάζουμε

β. ΠΑΝΤΑ ΣΙΚ

5 πράγματα που δεν κάνουν ποτέ οι γυναίκες με στιλ

«Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΗΜΕΡΑ, ΜΕΓΑΛΕ”, μου έβγαλε στην οθόνη πρωί -πρωί με χρωματιστά, κεφαλαία γράμματα και περιχαρής ο …ρουφιάνος του υπολογιστή μου. (σ.σ είναι ένα πρόγραμμα, κάτι σαν μικρο-ρομπότ, που κάθε μέρα… χώνει τη μύτη του στους ιστότοπους, βγάζει «καθαρά και άπλυτα» στη φόρα και σε ενημερώνει “επί παντός επιστητού”, φορές χυδαία, άλλοτε ευγενικά, τσαχπίνικα ή εξυπνακίστικα, ανάλογα τα κέφια του που είναι πάντα συναρτημένα , με τη σκληρή ή άκοπη δουλειά στο σεργιάνι του διαδικτύου και «τι πουλιά έπιασε». Π.χ, σου γράφει: «Η γιορτή του γάιδαρου ή του βάτραχου σήμερα, πανάσχετε». ΄Η,«Η ημέρα του παθητικού καπνιστή, άκαπνό μου εσύ, αγόρι . Και κάτι τέτοια).

8 Μάρτη, λοιπόν, σήμερα, του σωτηρίου έτους 2017 και δε θα πέταγε πρώτο- πρώτο στη λίστα το θέμα που το χιλιο-παίζουν κανάλια, ραδιόφωνα, ιστότοποι και παλιομοδίτικη έντυπη παραπληροφόρηση; Γιορτή της γυναίκας, και πήραν φωτιά τα πληκτρολόγια, τα μικρόφωνα. Αλλά και οι φαντασιώσεις των σερνικών, έτσι όπως τις φουντώνει η απανταχού του βλέμματος ελλοχεύουσα πορνογραφία από τα επικερδέστερα, ως γνωστό, προϊόντα της σεξιστικής βιομηχανίας.

Αλλά, τι είναι, αλήθεια, η γυναίκα και τη γιορτάζουν; Καλά, τη γαϊδούρα, ως είδος υπό εξαφάνιση. Τον καψερό το βάτραχο, που πήγε κατά το μύθο αδιάβαστος στον πάτο από το ύπουλο κεντρί του σκορπιού ,επίσης ορθά τον γιορτάζουν. ΄Οσο για τον παθητικό καπνιστή, που έφυγε νωρίς και αναίτια για το γινάτι και το βίτσιο των θεριακλήδων, ας τον γιόρταζαν, αν είναι, και δυο φορές το χρόνο.

Αλλά η γυναίκα, γιατί είναι θέμα, θέαμα, ιδέα, πρόσωπο ξεχωριστό ή με… «ειδικές ανάγκες» και έχει σήμερα την τιμητική της; Υπό εξαφάνιση είδος δεν είναι, Αδύναμη, ούτε λόγος (να σε πιάσει ποδαρο-κλείδωμα η Πατουλίδου “να πεις το δεσπότη Παναγιώτη”). Αποκλεισμένη από την αγορά εργασίας; Παλιότερα, ναι. Σήμερα στην εκπαίδευση, το δικαστικό κλάδο, τη γραμματειακή υποστήριξη στα… ΠΕΚ,τα ΜΕΚ,τα ΦΕΚ, υπερτερεί καταλυτικά το γυναικείο φύλο . Τα έδρανα των κοινοβουλίων, ακόμα τουλάχιστον, δεν κατάφεραν οι γυναίκες να καταλάβουν πλειοψηφικά. Σιγά-σιγά θα γίνει κι αυτό. Αλλά, για μας που δεν πιστεύουμε στις κατασκευασμένες (άρα, ανύπαρκτες) διαφορές των δύο φύλων (λέγαμε σε άλλο κείμενό μας πως η ισότητα είναι αφύσικη και επινοημένο δίλημμα , αφού άντρας και γυναίκα είναι αμφότεροι ΄Ανθρωποι), όσον αφορά στην εξουσία, η αλλοτρίωση είναι ίδια και για τα δύο φύλα. Η «Θάτσερ» με θηλυκό άρθρο μπροστά δεν υπήρξε καλύτερη από ομολόγους της με άρθρο γένους αρσενικού. Τότε;

Η 8η Μαρτίου καθιερώθηκε ως μέρα της γυναίκας σε ανάμνηση της μεγάλης εκείνης εκδήλωσης διαμαρτυρίας στις 8 Μαρτίου του 1857 από τις γυναίκες-εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη . Η ιστορική εκείνη διαδήλωση, διοργανώθηκε για να υπάρξουν καλύτερες συνθήκες εργασίας και ικανοποιητικά μεροκάματα για τις γυναίκες . ΄Ηταν να πούμε κάτι αντίστοιχο με τη ματωμένη Πρωτομαγιά, λίγα χρόνια μετά, το 1886, στο Σικάγο, αλλά χωρίς αίμα τότε.

Για πρώτη φορά, εις ανάμνηση αυτής της κινητοποίησης, γιορτάστηκε η σημερινή μέρα το 1909 στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη, το 1911 .Ακόμα και η σταλινική Ρωσία δεν έμεινε πίσω και με την πίεση της δυναμικής φεμινίστριας Αλεξάνδρας Τσέτκιν,καθιερώθηκε και στις σοσιαλιστικές χώρες, ως γιορτή και μάλιστα ως επίσημη αργία.

Ο αρχικός στόχος της «Ημέρας της Γυναίκας» ήταν, φυσικά, η υπόμνηση πως και τα δυο φύλα πρέπει να έχουν ίσα δικαιώματα σε όλους τους τομείς. Ορθό, κατανοητό και δίκαιο.

Αλλά, εδώ και κάποια χρόνια, αυτός ο ισχυρός και απαραίτητος συμβολισμός ξεθώριασε πια και η σημερινή γιορτή από το στέρεο πολιτικό-κοινωνικό πυλώνα που στηρίχτηκε, ξέπεσε και κατάντησε έκφραση «θαυμασμού» στο «ωραίο φύλο» .Με άλλα λόγια μια καθαρά σεξιστική γιορτή που δεν έχει τίποτα να κάνει με το ένδοξο παρελθόν της, ούτε να το θυμίζει. ΄Ετσι κάπως έχει εξελιχθεί και η επέτειος της Πρωτομαγιάς, ειδικά στη χώρα μας, που ανέκαθεν γιορταζόταν όχι ως εργατική, αλλά ως η ημέρα των λουλουδιών και της ντάλα ΄Ανοιξης.

΄Όπως συνέβη και με αυτές τις δύο γιορτές, ίδιο ακριβώς εκφυλισμό έχει υποστεί και το περίφημο φεμινιστικό κίνημα. Από επανάσταση, από δίκαιη οργή και αγανάκτηση για τα χρόνια σκλαβιάς και εκμετάλλευσης της γυναίκας ανά τους αιώνες, κατάντησε μια αναπαραγωγή αντρικών στερεότυπων παθογένειας. Μια αντιγραφή των φαλλοκρατικών αντρικών προτύπων στην οικογένεια, τη δουλειά, την εξουσία, τη διασκέδαση. Στη συμπεριφορά γενικώς.

Σήμερα, όπως αναλύσαμε παλιότερα , βρισκόμαστε στον αστερισμό του σεξισμού και της αιδοιοκρατίας. Εκεί που το ιστορικό, ακτιβιστικό κίνημα του φεμινισμού φούντωνε τις ελπίδες για μια πραγματική επανάσταση, που δεν αφορούσε μόνο τις γυναίκες, αλλά τον άνθρωπο και πολίτη, με το χρόνο και τη «δεξιόστροφη» διαδρομή του, έχασε κάθε δύναμη και μαζί την επαναστατική ελπίδα, εκείνης της ανατροπής, της αλλαγής εκ βάθρων του κοινωνικού και πολιτικού στάτους.

Δεν ήρθε ποτέ αυτή η αλλαγή. Κι αντ΄αυτής, ζούμε την τραγική αποσύνθεση και του ίδιου του φεμινιστικού κινήματος, αλλά και της ίδιας της προσωπικότητας της γυναίκας, που η διεθνής αγορά του ασύστολου και ξεδιάντροπου κέρδους την καταβαράθρωσε και την υποβάθμισε σε σεξουαλικό αντικείμενο.

Ας θυμηθούμε ένα σχετικό με τη μέρα, παλιότερο κέιμενό μας, αφιερωμένο σε όλες εκείνες γυναίκες (και είναι πια ,ευτυχώς , πολλές), που αρνούνται να γιορτάσουν σήμερα τον εξευτελισμό τους):

ΑΠΟ ΤΗ ΦΑΛΛΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΙΔΟΙΟΚΡΑΤΙΑ (13/12/2015)

ΜΙΑ ΚΑΛΛΟΝΗ (ΚΑΙ ΜΗΤΕΡΑ) ΜΕ ΞΥΡΙΣΜΕΝΟ ΚΕΦΑΛΙ

Υμνος στο γυναικείο σώμα

«Λατρεύω το σώμα μου και πιστεύω ότι είναι το καλύτερο αξεσουάρ που μπορεί να έχει μια γυναίκα. Εξάλλου, ο μόνος τρόπος να δείξω τα αποτελέσματα της γυμναστικής είναι να βγάλω τα ρούχα μου, αφού ένα τζιν ή ένα φόρεμα μπορεί απλώς να κολακεύει μια γυναίκα, κρύβοντας τις ατέλειές της», αναφέρει χαρακτηριστικά.

«Λατρεύω το σώμα μου και πιστεύω ότι είναι το καλύτερο αξεσουάρ που μπορεί να έχει μια γυναίκα…”.

Δεν είναι ούτε πρωτάκουστη ούτε εξαιρετικής αποκλειστικότητας-μοναδικότητας η κουβέντα-ατάκα της εν λόγω Ρωσίδας και ξυρισμένης καλλονής (πανταχόθεν προφανώς υπονοεί το ρεπορτάζ και όχι μόνο της κεφαλής) . Κοινό μυστικό μεταξύ γυναικών τε και ανδρών. Η συντριπτική πλειοψηφία των θηλυκών όλων των ηλικιών ,των γνώσεων και των επαγγελμάτων, μέχρι και των μητέρων που δε διστάζουν να βγάλουν σεργιάνι στην κρεαταγορά τα άγουρα ακόμα κορμάκια των μικρο-θυγατέρων τους, συμφωνεί και αποδέχεται απολύτως και ομοφώνως πως το πλέον αναγνωρισμένο, ασφαλές και σίγουρο «πτυχίο»-εισιτήριο επιτυχίας για μια νέα γυναίκα είναι αυτό που είχε την απόλυτη ειλικρίνεια να παρουσιάσει και να παραδεχτεί η марина (η Μαρίνα στα Ρώσικα): ΄Ενα τέλειο, προκλητικό, «ισλαμικό παράδεισο» υποσχόμενο κορμί. Και όχι απλά το καλύτερο αξεσουάρ, όπως το υποβιβάζει η νέα εκδοχή του υπηκόου-πολίτη της ρώσικης περεστρόικα , αλλά χρυσό κλειδί που ανοίγει ΟΛΕΣ τις πόρτες (εξαιρουμένης… μηδεμιάς).

Κι αν ,μάλιστα, στο πακέτο μαζί με το τέλειο αναλογιών γυναικείο σώμα συμπεριλαμβάνεται και ένα νόστιμο, δεόντως μακιγιαρισμένο μουτράκι με τσαχπίνικα μάτια (απαραιτήτως μεγάλα που να ισκιώνονται από κλάδους τεχνητών βλεφαρίδων και μολυβένιων οροσειρών), τότε τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά και σε τέτοιο χρηματιστήριο παίζονται «βαριά χαρτιά». Μιλάμε πια όχι για το στήσιμο στην ουρά αναμονής ασήμαντων κλαρινογαμπρών, αλλά για προσφορές από αξιόπιστους κι αξιόλογους μνηστήρες-υποψήφιους συζύγους, «θείους», και γκόμενους που φυσάνε τον παρά. Και στις μέρες μας είναι αυτοί που δίνουν πια γερή «προίκα» για να αγοράσουν το εξαίρετο-δυσεύρετο προϊόν του κορμιού-πρόκληση κι όχι το αντίστροφο, όπως συνέβαινε στις παλιές καλές εποχές για τα σερνικά.

Για δες, λοιπόν, πώς αντιστράφηκαν τα πράγματα και ήρθανε στις μέρες μας τα πάνω κάτω! ΄Η μήπως ήταν πάντα έτσι; Είχε ανέκαθεν και εξακολουθητικώς την ίδια με σήμερα αξία και την (μαρξιστική) υπεραξία του το γυναικείο σώμα, αλλά σε αγορές τότε με σιωπηλές ή χαμηλών τόνων συναλλαγές και συγκαταβατικά αλισβερίσια γι΄αυτό και δεν τα έχει πάρει πρέφα ακόμα το ευρύτερο «κοινό»; Και όχι με κραυγές και ντελάληδες όπως συμβαίνει τώρα.

Για να δούμε, λοιπόν, τα πράγματα στη σωστή και ιστορική τους βάση και κριτική. Κι ας τολμήσουμε, επιτέλους να πούμε επιγραμματικές αλήθειες,που μας επέβαλαν να ξεχάσουμε ή να αποσιωπήσουμε,ακόμα και οι εξ επαγγέλματος-ιδιότητας υποχρεωμένοι να τις αρθρώσουμε και να τις αποδελτιώσουμε.

Η ανθρωπότητα οφείλει στη γυναίκα. Είναι σίγουρο και ιστορικά επιβεβαιωμένο πως της χρωστάει . Επιταγές ανεξόφλητες και από καιρό τώρα διαμαρτυρημένες. Χρόνους υποδούλωσης, ανελευθερίας, ανίερης εκμετάλλευσης υπό την οποιαδήποτε ιδιότητά της, ειδικά εκείνης της συζύγου, της μητέρας και της ερωμένης-παλλακίδας. Είναι χιλιοειπωμένα και διαπιστωμένες καταστάσεις αυτές και όχι μόνο στη χώρα μας.

Ο άντρας -αφέντης, ο νοικοκύρης, ο δουλευταράς, ο στρατιώτης, είχε κάθε δικαίωμα στη ζωή, ως το μοναδικό φύλο από τα δύο που κατέθεται, φαινομενικά ή και ουσιαστικά, τις περισσότερες προ-εισ-φορές στο απαιτητικό ταμείο μιας καθαρά αντρικής , «σερνικής» κινωνίας. Σε ένα σύστημα, που είχε απόλυτη ανάγκη και για την ύπαρξη και τη συντήρησή του, τα γερά κι ατσάλινα μπράτσα του άντρα και το φτηνό αίμα του. Κι αυτός, υποκείμενο μιας τέτοιας αντίληψης- νοοτροπίας, είχε αυτεπαγγέλτως το δικαίωμα να (αυτο)προσδιορίζεται ως «ισχυρό φύλο», δικαίως απολαμβάνον (κατά το τεχνητό φυσικό του δίκαιο) τα αγαθά εκείνου του συστήματος, που υπηρετούσε.

Και είναι αλήθεια πως στο διάβα των αιώνων ήταν σπαρμένη η γης από στρατιές αντρικών οστών. ΄Απειρα κορμιά που ή τη δούλευαν εξαντλητικά ή την υπερασπίζονταν από εχθρούς στη ουσία ανύπαρκτους μεταξύ των κοινοτήτων, αλλά υπαρκτούς στις μωρο-φιλοδοξίες και τα ιμπεριαλιστικά οράματα των εξουσιών, που υπηρετούσαν. Βεβαίως, θα αντικρούσει-αντισταθμίσει κανείς αυτή την ιστορική αλήθεια με το επιχείρημα πως και αντίστοιχος , μέγας αριθμός γυναικείων κορμιών θυσιάζονταν ( πέθαιναν στη γέννα) στο βωμό της αδηφάγου ανάγκης των «αρχόντων» να τροφοδοτούν οι σύζυγοι των υπηκόων και στρατιωτών τους με συνεχή ροή αρσενικής τροφής στο Λαβύρινθο του αχόρταγου Μινώταυρου των πολέμων και της χειρωνακτικής δουλείας-δουλειάς του «βασιλείου» τους. Κι αυτό είναι αλήθεια. Το ένα όμως δεν αναιρεί ούτε συμψηφίζει το άλλο.

Μετά,όμως, από τη βιομηχανική-τεχνολογική επανάσταση, ο κόσμος που ανέτειλε μαζί με τις νέες κατακτήσεις του, ήλπισε σε μια άλλη επανάσταση στην ουσία επακόλουθη της πρώτης, που άκουγε στο πολλά υποσχόμενο και προκλητικό όνομα Φεμινιστική. Οι γυναίκες βγαίνουν τελικά (ή τις βγάζει το σύστημα λένε πολλοί ,γιατί χρειάστηκε περισσότερα εργατικά χέρια) από την αφάνεια του νοικοκυριού και απαιτούν μερτικό απ΄όσα μέχρι εκείνη την στιγμή καρπώνονταν οι άντρες. ΄Ιση, κοινή συμμετοχή στα κέρδη του χρηματιστηρίου με το μοίρασμα των μετοχών στο συρτάρι που μέχρι τότε το κλειδί κρατούσε αποκλειστικά το «ισχυρό φύλο».

Κι εκεί, βέβαια, έγινε το μέγα λάθος και το εξίσου μέγα μπάχαλο. Το φεμινιστικό αυτό κίνημα, χωρίς οργάνωση, μπούσουλα, προγραμματισμό, σοβαρούς μπροστάρηδες και σοφή ηγεσία, αλλά στο παρασκήνιο καθοδηγούμενο από ορατά και μη κέντρα (πολιτικές, ιδεολογίες, ιδεοληψίες, κόμματα, συμφέροντα, αγορά) ήταν επόμενο να εκφυλιστεί.

Το μερίδιο που φαινόταν πως δικαίως απαιτούσε η γυναίκα ως φυσική της περισσότερο καταξίωση, αλλά και ως απαίτηση καταβολής-εξόφλησης χρεών αιώνων, τελικά δεν ήταν οι κορυφαίες κατακτήσεις ,όπως αυτής των φυσικών, απαράγραπτων, απαρασάλευτων δικαιωμάτων και δικαίων της γυναίκας ως άνθρωπος, αλλά τυφλή διεκδίκηση συμμετοχή σε ό,τι στρεβλό και αφύσικο, καλλιέργησε, διέθετε και προπαγάνδισε ως επιτυχία και καταξίωση ο άντρας: Τη δύναμη, την εξουσία, το «κύρος». Αυτά έθεσε κυρίως ως πρότυπα κατάκτησης η γυναίκα με το φεμινιστικό κίνημα.

Αλλά και αυτά, ως ζητούμενα ουδέποτε τα κατάκτησε στην ουσία και εξ ολοκλήρου (ρίξτε για παράδειγμα μια ματιά στη σύνθεση και τον αριθμό των μελών των κοινοβουλίων παγκοσμίως). ΄Εμειναν στη σφαίρα της ανεκπλήρωτης επιθυμίας και της συνεχούς , επίπονης και ψυχοφθόρου διεκδίκησης. ΄Ενας τραγικός Σίσυφος και η γυναίκα, όπως και ο άντρας, που δεν έχει ελπίδα αναπαμού.

Οπότε, αρκέστηκε κι εκείνη σε υποκατάστατα και αντιγραφές κλασικών αντρικών προτύπων και συνηθειών παθογένειας, όπως το αντριλίκι, ο σεξισμός, η αθυροστομία, το αλκοόλ,το κάπνισμα, τα άλλα όμοια και παρεμφερή . Ούτε έγινε ,όπως λένε, κακέκτυπο του άντρα. Γιατί, κακό (με την έννοια του «αφύσικου») ήταν πάντα το καλούπι και οι συμπεριφορές του άντρα.

«΄Ανθρακες ο θησαυρός», τελικά ενός κινήματος, που διέθετε εξ αρχής τη δυναμική να έχει εξελιχθεί σε επανάσταση των επαναστάσεων, στην κατάκτηση-πραγμάτωση του ιστορικότερου, παν-ανθρώπινου αιτήματος, της σημαντικότερης επιδίωξης : Στην επαναφορά του εκτροχιασμένου τρένου της πορείας του ανθρώπου στις κανονικές του ράγες. Στην αρχέγονη κατάστασή του, όπως πρέπει να έζησε στις πρώτες ,αρχαίες, αταξικές, φυσικές κοινωνίες του. Τότε που μάλλον ήταν ένας πραγματικός Homo Naturalis. Φυσικός ΄Ανθρωπος.

Αντ΄αυτού , ειδικά σήμερα, η γυναίκα όχι μόνο δεν καταξιώθηκε ως φυσικός ΄Ανθρωπος, αλλά βρέθηκε να σέρνει βαρύτερες και περισσότερο εξευτιλιστικές αλυσίδες από εκείνες που κουβάλαγε παλιότερα. Και δε εννοούμε μόνο την άγρια καπιταλιστική εκμετάλλευση που υφίσταται, όπως και ο άντρας στην οικονομία της Αγοράς . Καταβάλει κι εκείνη φυσικά το σκληρό τίμημα, το αναπόφευκτο κόστος, αφού η μορφή της, ανοήτως, αντικατέστησε τη φυσική και πρωτογενή οικονομία, που απαιτούσε το άτομο να καταναλώνει ό,τι παράγει).

Το χειρότερο για το άλλο φύλο του ανθρώπου, είναι πως βιώνει τον απόλυτο ντροπιασμό της ανθρώπινης φύσης της από καταβολής της ιστορίας τους πλανήτη μας. Αυτο-υποβιβάστηκε σε «πράγμα», είδος εμπορίου, σε προϊόν εμπορικής εκμετάλλευσης στην αγορά του σεξισμού.

Είναι αυτή η απέραντη αγορά, ίδιων αναλογιών και επιδιώξεων με την καπιταλιστική, που έχει αναλάβει μονοπωλιακά την ικανοποίηση αναγκών των ατόμων της πανανθρώπινης κοινωνίας με δικά της ιδιόμορφα, «μαϊμού» προϊόντα-υποκατάστατα, τα οποία, όμως, στην αυθεντική τους, τη φυσική εκδοχή θεωρούνται και είναι αγαθά «ευρείας κατανάλωσης» και ανάγκης. Οι παράμετροι του σεξ, όταν ταυτοποιούνται ως πράξη ικανοποίησης, ηδονής, διασκέδασης που προσφέρει εκτός των άλλων το φυσικό, γενετήσιο ένστικτο στο άτομο, είναι ευλογία και πηγή ευδαιμονίας . ΄Οταν όμως μεταλλάσσονται και αναγνωρίζονται ως ιδεολογήματα, φαντασιώσεις, εμμονές και αρρωστήματα ,είναι η κατάρα αφύσικης κατάστασης.

Τέτοια μεταλλαγμένα προϊόντα της ερωτικής βιομηχανίας υπάρχουν άπειρα. Πρώτο σε ζήτηση και με εξαιρετική αγοραστική αξία, η προσμονή του μεγάλου, του καταλυτικού έρωτα. Εκείνου του βασανιστικού συν-αισθήματος, που εννυχεύει (νυχτερεύει) στις παριές (παλιότερα) και τώρα στις φαντασιώσεις των νεανίδων. Και τον κουβαλάει στις αποσκευές του …άσπρου αλόγατου, αποκλειστικά και μόνο ο κύριος «Διαφορετικός» και «Μοναδικός». Με τον ίδιο τρόπο εκφυλίζονται και όλες οι άλλες ροζ εκδοχές του σεξ και του έρωτα στις σχέσεις των δύο φύλων.

Σ΄αυτή, λοιπόν, τη συγκεκριμένη σεξιστική-ερωτική αγορά ,που λέγαμε, επένδυσε αστρονομικά ποσά ένα μεγάλο κομμάτι της καπιταλιστικής, εμπορικής μηχανής. Είναι τα προϊόντα των ροζ βιομηχανιών (θέαμα, άκουσμα , ανάγνωσμα κυρίως) που διαφημίζονται, διατίθενται και καταναλώνονται αφειδώς από το αγοραστικό κοινό και κάνουν φυσικά πάμπλουτους τους συντηρητές της. Πακτωλός κερδών και μετοχών ρέουν στα ταμεία τους καθημερινά.

Παράλληλα, η ίδια σεξιστική αγορά έχει εξαπολύσει μια πρωτοφανή διαφημιστική καμπάνια-εκστρατεία για την καθήλωση και την υποταγή της γυναίκας στην ανέφικτη ιδέα-φαντασίωση του πρότυπου της αιώνιας, νέας και όμορφης, που έχει γίνει πλέον εμμονή και μοναδικός δρόμος κατάκτησης των ερωτικών, σεξουαλικών της φαντασιώσεων. Προώθησε και την άλλη επίσης ροζ και υπερ-κερδοφόρα επιχείρηση της μόδας, των καταστημάτων καλλυντικών, ρούχων, άλλων αξεσουάρ θηλυκότητας, των ινστιτούτων αισθητικής και της λοιπής παχυλής όμοιας μπίζνας.

΄Ενας ολόκληρος εμπορικός κόσμος με αμύθητα κέρδη κινείται, ζει και αναπνέει γύρω από την αιδοιοκρατική πλέον μορφή στην οποία έχουν μεταλλαχτεί οι κοινωνίες μας. Η γυναίκα ως εμπορικό ερωτικό-σεξιστικό προϊόν, απεδείχθη το καλύτερο εμπόρευμα του καπιταλισμού.

Οι έμποροι της εκμετάλλευσης της ανθρώπινης ανοησίας, της αφέλειας,της ματαιοδοξίας δεν έχουν μόνο αποσβέσει ό,τι επένδυσαν, αλλά προσδοκούν ακόμα μεγαλύτερα κέρδη, όσο δε διαφαίνεται στον ορίζοντα προοπτική αλλαγής. Καμιά προσπάθεια να απεμπλακούν οι ανθρώπινες κοινωνίες απ΄αυτή την αφύσικη και εξευτελιστική κατάσταση, που βιώνει στις ημέρες μας η γυναίκα.

Λείπει παντελώς τούτη την ώρα ένα δυναμικό, ακτιβιστικό, φεμινιστικό κίνημα παγκόσμιας εμβέλειας. Αλλά όχι σαν εκείνο παλιότερα που τα μέλη τους σήκωναν στις πορείες τους σουτιέν και κυλοτάκια αντί για πλακάτ και παλούκωνα στις διαδηλώσεις τους ομοιώματα αντρικών κεφαλιών ή κατακρεουργούσαν εικονικά αντρικά μόρια. Απουσιάζει μια λογική ,αυτονόητη, φυσική ιδεολογία μιας γυναικείας κίνησης που δε θα αντιμάχεται τον άντρα, δε θα τον θεωρεί σε αντίπαλο, ανταγωνιστή,»διαφορετικό».

Ζούμε στον αστερισμό της αιδοικρατίας με κυρίαρχο το εμπορικό σλόγκαν «το μο@νί σέρνει καράβι» . Τέρμα εδώ και χρόνια η φαλλοκρατία. Από τη «Σκύλα στη Χάρυβδη», τελικά.