-
ΧΩΡΙΣ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΓΙΑ….PUSSY, TI ΝΑ ΤΙΣ ΚΑΝΕΙΣ ΤΙΣ «RIOT PUSSY »?
-
ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΩΝ ΑΝΤΙΠΑΛΩΝ ΤΟΥ ΔΙΚΤΑΤΟΡΑ ΠΟΥΤΙΝ.
-
ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΠΟΥΤΙΝ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ
-
ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ. ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ!
1. “Οι Pussy Riot ήρθαν, τις ακούσαμε και ήταν σαν να μην ήρθαν ποτέ
Πήγαμε στην ομιλία των Pussy Riot στην Αθήνα και τίποτα δεν ήταν όπως το περιμέναμε.
Αφροδίτη Σακκά · ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΣΑΚΚΑ Σάββατο, 25 Μαρτίου
Αφού καταφέραμε να ακούσουμε μερικές πληροφορίες για τη δράση των Pussy Riot -πληροφοριακά και όχι εμπειρικά- είδαμε ένα κομμάτι ενός ντοκιμαντέρ για την κολεκτίβα, που πρόκειται να παρουσιαστεί σύντομα. Ειλικρινά, αυτό ίσως να ήταν το μοναδικό ενδιαφέρον της υπόθεσης. Η Masha παραδόξως φαινόταν σαν να μην ήθελε πραγματικά να δώσει πολλά πράγματα στο κοινό, “ακουμπώντας” στην ευχέρεια της Sasha στην αγγλική γλώσσα, η οποία από την άλλη περιορίστηκε κυρίως στην προώθηση του Mediazona. Μάλιστα, η ίδια ανέφερε πως βρίσκεται στη θέση εκείνη, επειδή είναι η μόνη από τους δημοσιογράφους του site που μιλάει Αγγλικά. Για να μην παρεξηθώ, η κυβέρνηση της Ρωσίας και οι περιορισμοί που θέτει στα media είναι η ουσία της υπόθεσης, είναι ο λόγος που η και Sasha Bogino βρισκόταν στη θέση εκείνη και μιλούσε δημόσια και ανοιχτά περί της καταπίεσης του λαού της Ρωσίας. Βέβαια, οι πληροφορίες αυτές κατά μεγάλο μέρος τους, ήταν πληροφορίες που μπορεί να μάθει ο καθένας με πρόσβαση στο διαδύκτιο, δηλαδή στο Mediazona, του οποίου το promotion ήταν τόσο εμφανές που ήταν απλά απογοητευτικό και μετά από ένα σημείο έγινε απλά κουραστικό. Μάλιστα, από την αρχή ακόμα, η ίδια η Masha κατάφερε να απομαγεύσει το κοινό. Όταν ρωτήθηκε για το ποιός χρηματοδοτεί τα projects τους, απάντησε: “Αυτές οι ομιλίες,” με ύφος που κάθε άλλο παρά επαναστατικό και παρακινητικό ήταν.
Δυστυχώς -και εννοώ το δυστυχώς– ολόκληρη αυτή η συζήτηση, ομιλία, ό,τι κι αν ήταν, σίγουρα δεν ανταποκρίθηκε ούτε στις προσδοκίες μου και μάλλον ούτε του κοινού. Δεν ακούσαμε ποτέ τίποτα για τις εμπειρίες της Masha ως μέλος των Pussy Riot, δεν ακούσαμε τίποτα κοντά σε μανιφέστο όπως δηλώνει πως είναι το βιβλίο που έχει γράψει, το μόνο που ακούσαμε και είδαμε ήταν ένα μέλος μιας φεμινιστικής και πολιτικής κολεκτίβας που περίμενε να περάσουν δύο ώρες, κοιτώντας συχνά το κινητό της, για να πάρει τα χρήματα που της αναλογούσαν. Στη συνέχεια, μία ερώτηση από το κοινό αναφέρθηκε στον φεμινισμό (θέμα για το οποίο δεν είχαμε ακούσει τίποτα ως τώρα) και στη Hillary Clinton. Η Masha απάντησε πως γνώρισε, όντως, την Clinton, με την οποία δεν μίλησε πολύ, εν αντιθέσει μίλησε με τον Bill Clinton, τον οποίο μάλιστα θεωρεί και ένα icon των 90s -ο τόνος της φανέρωσε σχεδόν συμπάθεια και εκεί πραγματικά μπερδεύτηκα. Χρειάζεται να σημειώσουμε το λάθος στην όλη κατάσταση;
Δεν υπάρχει νόημα στο να αναλύσω λεπτομερώς το τι ειπώθηκε και τι όχι, άλλωστε η ομιλία υπάρχει online. Αυτό που εγώ έζησα, ήταν μία συνεχόμενη ψυχωτική αναφορά στον Πούτιν, που σωστά υπήρχε προφανέστατα, αλλά ο φεμινισμός και ο φασισμός δεν υπάρχει μόνο στη Ρωσία. Πώς αντιπροσωπεύεις τέτοια ιδανικά όταν δεν αναφέρεσαι ουδεμία στιγμή σε άλλες χώρες και ηπείρους όταν έχεις τη δεδομένη στιγμή τη δύναμη να το κάνεις; Όταν δεν αναφέρεσαι σε έγχρωμες γυναίκες, σε γυναίκες άλλων θρησκειών και πολιτισμών; Ποιος ακριβώς είναι ο ρόλος σου σε μία ευκαιρία που σου δόθηκε να μιλήσεις σε ένα κοινό γεμάτο από ανθρώπους όλων των ηλικιών -μάλιστα και πολύ νεαρών ηλικιών- που κάθονται από κάτω και περιμένουν από εσένα να μάθουν, να ταυτιστούν, να εμπνευστούν;
Αυτό που θέλω να πω, κλείνοντας, είναι μόνο το πόσο απογοητεύθηκα. Το ένα και μοναδικό σημείο που με έκανε να αναθαρρήσω ελαφρώς ήταν όταν κάποιος αναφέρθηκε στον pretentious φεμινισμό και η Masha απάντησε “Δεν ξέρω τι θα πει αληθινή και μη αληθινή φεμινίστρια..” Και αμέσως μετά έκανε μία ακόμη παύση για να πάρει τον λόγο η Sasha και να γυρίσει πάλι η συζήτηση σε γενικότητες. Τι έμαθα από τα δύο μέλη των Pussy Riot; Τίποτα απολύτως -εκτός από πληροφορίες. Εγώ, μια γυναίκα το 2017, στην Ελλάδα, δεν ένιωσα τίποτα κοντά σε αυτό που περίμενα να νιώσω. Ενδεχομένως να είχα πολλές προσδοκίες, δεν ξέρω. Στην τελευταία ερώτηση που έγινε από το κοινό, μία κοπέλα είπε: “Γεια σας, αδερφές. Ελπίζω να πληρωθείτε καλά για το ότι βρεθήκατε εδώ και σας φώναξαν, σας διέκοψαν και σας έκαναν mansplaining. […] Τι έχετε να πείτε στις φεμινίστριες εδώ στην Ελλάδα σαν συμβουλή;” Εκεί αναθάρρησα ξανά. Όχι μόνο για την κοπέλα απ’ το κοινό που είχε απόλυτο δίκιο, αλλά για την απάντηση. Η Masha είπε κάτι του τύπου “Θα ξανάρθω” “Μου αρέσει” και η Sasha περιορίστηκε στο “You go, girls!” προσθέτοντας τις αντιδράσεις που έχει δεχτεί για τα κοντά της μαλλιά. Το πόσο κοκκίνησαν τα μάγουλά της από την ένταση εκείνη τη στιγμή σε συνδυασμό με το νεαρό της ηλικίας της με έκαναν να χαμογελάσω, πράγματι, παρά το γεγονός πως τελικά δεν μου είπαν τίποτα.
Οι μισές θέσεις είχαν αδειάσει πριν το τέλος της ομιλίας, ωστόσο, εγώ έκατσα, περιμένα κάτι. Το οποίο δεν έγινε ποτέ, οπότε τα μάζεψα και βγήκα έξω, σχεδόν μουτρωμένη. Ναι, πράγματι, περίμενα πολλά…”
Ελλάς-Ρωσία συμμαχία! Δεν εξηγείται αλλιώς. ΄Ηρθαν στην Αθήνα οι γυναίκες σύμβολο της αντίστασης κατά του δικτάτορα της Ρωσίας και όχι μόνο δε δόθηκε από τη βιομηχανία παραπληροφόρησης δημοσιότητα στον ερχομό τους και στην πραγματικά συγκλονιστική και αγωνιστική ομιλία τους, αλλά και κάποιες φυλλάδες που ασχολήθηκαν με το θέμα, ήταν περισσότερο έντυπα κουτσομπολιού. ΄Οπως, αυτή η κυρία Σακκά, παραπάνω, που άκουσε για…pussy και σου λέει «όπα, εδώ είμαστε». Ξεκίνησε και πήγε η άθλια , αλλά, όπως λέει η ίδια, αντί να ακούσει, για να γράψει , τίποτα χορταστικά ροζέ και γαργαλιστικά, όπως ταιριάζουν και στην…ποιότητα της «πατσαβούρας» που γράφει , έφυγε καταστενοχωρημένη, γιατί τα κορίτσια μιλούσαν… υστερικά ΜΟΝΟ για τη δικτατορία του Πούτιν! Μιλιά για μόδα, μπούτι, θέαμα. «Και ξέρετε;», διαμαρτύρεται η κυρία. «Δικτατορίες υπάρχουν κι αλλού”! Τι θέλετε να κάνουμε στο κάτω-κάτω; Που σημαίνει. Περί…αιδοίου, που είναι και το ζητούμενο, τίποτα δε μας είπαν οι… Ρωσιδούλες. Επομένως, τι ήρθαν άλλο να κάνουν εδώ σε μια χώρα που οι Ελληνάρες της έχουν ισχυρή παράδοση στις φαντασιώσεις τους με Ρωσίδες σε παραλίες, σκυλόμπαρα, τσατ, ντέιτινγκ και γραφεία συνοικεσίων ;
Αλλά, δεν είναι μόνο αυτή η κυρία που αναδεύει την μπίχλα στις χωματερές …εργασίας της. Είναι ένας ολόκληρος ελληνικός λαός, που ούτε άκουσε, ούτε ξέρει γα το ρώσικο, αντιστασιακό, ακτιβιστικό-μουσικό συγκρότημα. Τα μέλη του,οι γενναίες αυτές γυναίκες, έχουν κυνηγηθεί όσο ελάχιστοι στη Ρωσία, έχουν καταδικαστεί, φυλακιστεί, διασυρθεί χωρίς λόγο και αιτία και ζουν κάθε στιγμή με το φόβο, αν αύριο θα είναι ζωντανές, για να συνεχίσουν τον αγώνα τους εναντίον του δικτάτορα.
Να μην ξεχνάμε πως σε καμιά σύγχρονη χώρα του κόσμου δεν καταγράφονται τόσες δολοφονίες, βιαιότητες φυλακίσεις, βασανισμοί, απαγωγές, κακοποιήσεις, δημοσιογράφων, πολιτικών αντιπάλων, ομοφυλόφιλων, έγχρωμων και μεταναστών, όπως εδώ. Η Ρωσία του δικτάτορα Πούτιν, είναι χρόνια τώρα το κράτος μαφία, που αντιγράφει ΟΛΕΣ τις μεθόδους, ακριβώς όπως όλες οι μαφίες στον κόσμο.
Σύμβολο αντίστασης, αλλά και «φόβος και τρόμος των φορέων της σήψης, της διαφθοράς ,του εθνικισμού, της παράνοιας των ακροδεξιών και χούλιγκαν οπαδών του «Τσάρου» , του ρατσισμού κάθε είδους, είναι αυτές οι γυναίκες του γνωστού συγκροτήματος «Riot Pyssy», που παλεύουν με πραγματικό κίνδυνο ζωής των ίδιων και των οικογενειών τους να διαφωτίσουν τους συμπατριώτες τους και τον έξω κόσμο για όσα φοβερά και εγκληματικά συμβαίνουν στην τσαρική αυτοκρατορία Πούτιν. Σε μια χώρα που έχει επιβληθεί απόλυτη λογοκρισία, σκοτάδι και μονομερής ενημέρωση-παραπληροφόρηση, απηνής διωγμός κάθε αντιπολιτευτικής φωνής
Και όμως! Στην αίθουσα που μιλούσαν αυτές οι ηρωικές,πολτικές ακτιβίστριες Ρωσίδες, ούτε πάτησε κανείς «επίσημος» ή «επώνυμος» (εμείς, τουλάχιστον, δεν είδαμε κανέναν), ούτε καν εκείνοι που όφειλαν να είναι εκεί, ήταν παρόντες. Πού βρίσκονταν οι ΄Ελληνες πολτικοί ακτιβιστές, λαλίστατοι και ενεργητικότατοι κατά τα άλλα, σε ό, τι αφορά τους … «Αμερικανούς φονιάδες των λαών», αλλά ,όχι όμως και τους Ρώσους φονιάδες των Αφγανών, των Τσετσένων, των Γεωργιανών, των Ουκρανών, των αντιπάλων του φίλου τους ΄Ασαντ στη Συρία. Τσιμουδιά για τα τεράστια αυτά εγκλήματα.
Είναι ντροπή σε μια χώρα που περιμένει μιλιούνια Ρώσους τουρίστες το καλοκαίρι, ,όπως υπερηφανεύονται οι… ξενοδόχοι και οι λοιποί “ρουμάδες” μας, να κάνει πως αγνοεί ή να είναι επιεικής σε εγκλήματα που έχει συμμετοχή όχι μόνο η ακροδεξιά εξουσία αλλά και μια ισχυρή πλειοψηφία οπαδών, που ομνύουν στο όνομα του δικτάτορα και στέκονται αδιάφοροι μπροστά στα ανήκουστα εγκλήματα, που συμβαίνουν χρόνια τώρα στη χώρα τους. Μάλιστα, σε σκοτώνουν, πολλοί απο δαύτους, αν πεις κουβέντα για το δικτάτορά τους, που αναδεικνύεται πρόεδρος με…εκλογές, όπως οι ίδιοι σε…αποστομώνουν. Αλλά δεν είναι μόνο οι ακραίοι φανατικοί. Το 80% των Ρώσων, λένε οι δημοσκοπήσεις, είναι υπερήφανοι για τον ηγέτη τους, συμφωνούν με τα εγκλήματα του νέου Χίτλερ και ζητούν μεγαλύτερη σκληρότητα στους αντιπάλους του. Είναι απίστευτο! Η Ιστορία ενός ολόκληρου Γερμανικού λαού που μεταμορφώθηκε σε εγκληματίες Ναζί, ξαναζεί σήμερα στη Ρωσία.
Ο ακροδεξιός και αδίστακτος Πούτιν είναι ο επικινδυνότερος δικτάτορας αυτή τη στιγμή στον κόσμο. Μαζί με τον επίσης ακροδεξιό και τραμπούκο ομόλογό του Τραμπ, το «Σουλτάνο» Ερντογάν και τον τρελαμένο «μπούλη» της Β. Κορέας, είναι, καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί, μια συνεχώς απασφαλισμένη βόμβα για την ανθρωπότητα, που ποτέ κανείς δε γνωρίζει πότε θα εκραγεί.
2. α. Η δολοφονία πρώην Ρώσου βουλευτή στο Κίεβο.
Το μεσημέρι της 23ης Μαρτίου 2017 ο Ρώσος πρώην βουλευτής, Denis Voronenkov, πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε στο κέντρο του Κιέβου, μπροστά στο ξενοδοχείο Premier Palace – ανακοίνωσε η αστυνομία της πρωτεύουσας της Ουκρανίας.
Ο πρώην βουλευτής του ρωσικού κοινοβουλίου είχε καταφύγει στην Ουκρανία, ενώ ήταν καταζητούμενος στη Ρωσία για »οικονομικές καταχρήσεις». O Ουκρανός πρόεδρος, Petro Poroshenko, και ο γενικός εισαγγελέας, Yuriy Lutsenko, αμέσως επέρριψαν ευθύνες στις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες, κατηγορώντας τες ευθέως για το ύποπτο συμβάν. H κυβέρνηση της Ουκρανίας υποπτεύεται ότι δολοφονήθηκε είτε λόγω των εξαγγελιών του εναντίον του πρώην Προέδρου Yanukovych, είτε λόγω των αποδεικτικών στοιχείων για διαφθορά των ρωσικών Αρχών. O Poroshenko εξέδωσε μια κατάθεση του δολοφονηθέντος, κατά την οποία o Voronenkov ήταν βασικός μάρτυς στην απόφαση της Ρωσίας να αποβιβάσει στρατεύματα στην Ουκρανία, ενώ παράλληλα διεμήνυσε ότι δεν ήταν απλά συμπτωματικό το γεγονός ότι εξερράγη αποθήκη με πυρομαχικά την ίδια μέρα σε Ουκρανική στρατιωτική βάση.
Νεκρός και ο δράστης
Το θάνατο του δράστη ανακοίνωσαν ο εκπρόσωπος Τύπου της ουκρανικής αστυνομίας, Artion Shevchenko, καθώς και ο ουκρανός αρχίατρος, Νikolai Demin, στην ουκρανική δημόσια τηλεόραση. Ο άνδρας υπέκυψε στα τραύματά του, τα οποία προκάλεσε, πυροβολώντας τον, ο σωματοφύλακας του βουλευτή. Οι αστυνομικές Αρχές της Ουκρανίας κατάφεραν να ταυτοποιήσουν τον δολοφόνο, ανακοινώνοντας ότι πρόκειται για ουκρανό πολίτη. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ουκρανικής εφημερίδας «Obozrevatel», ο φερόμενος ως δολοφόνος είναι ένας άνδρας γεννηθείς το 1988, που αναζητείτο από τις αρχές για επιχειρηματικές απάτες που είχε διαπράξει, και για νομιμοποίηση εσόδων που αποκόμισε από εγκληματική δραστηριότητα.
Ο πρώην βουλευτής, Denis Voronenkov, είχε ταχθεί υπέρ της προσάρτησης της Κριμαίας στη ρωσική επικράτεια το 2014, διότι δεχόταν πολιτικές πιέσεις από το ρωσικό κοινοβούλιο. Τον Οκτώβρη του 2016 εγκαταστάθηκε μόνιμα με τη σύζυγό του, Maria Maskakova, στο Κίεβο, ενώ του δόθηκε και η ουκρανική υπηκοότητα. Σε πρόσφατες δηλώσεις του είχε αναφέρει ότι »δεν σκοπεύω να κρύβομαι, θα συνεχίσω και ό,τι γίνει ας γίνει ». Το όνομά του συνδέθηκε, επίσης, με ένα οικονομικό σκάνδαλο real estate 5 εκατομμυρίων δολαρίων στη Ρωσία. Ο πρώην βουλευτής και η σύζυγός του, η οποία επίσης κατέχει την βουλευτική ιδιότητα, θεωρούνταν προδότες για τη ρωσική κυβέρνηση. Πολλοί Ουκρανοί αντιτάχθηκαν στην απόφαση να αποδωθεί η υπηκοότητα στον βουλευτή που ψήφισε υπέρ στην προσάρτηση της Κριμαίας, ενώ πρότειναν πως, για να την κερδίσει, θα έπρεπε να ξεκαθαρίσει τις νομικές του υποχρεώσεις στη Ρωσία, και να αλλάξει τις πολιτικές του πεποιθήσεις.
Ο Petro Poroshenko, σε πρόσφατες δηλώσεις του, ανέφερε »είναι προφανές ότι ο Voronenkov δεν είναι ο απατεώνας που όλοι προσπαθούν να παρουσιάσουν, αλλά ένας άνθρωπος πολύ επικίνδυνος για τη Ρωσία λόγω αυτών που γνωρίζει για την κυβέρνησή της.»
Σε ανακοίνωση που εξέδωσε, έκανε λόγο για τρομοκρατική ενέργεια από την πλευρά της Ρωσίας. «Η άτιμη δολοφονία του Denis Voronenkov στο κέντρο του Κιέβου είναι μία ενέργεια κρατικής τρομοκρατίας εκ μέρους της Ρωσίας, την οποία αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει εξαιτίας των πολιτικών του πεποιθήσεων».
β. ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ
Συνέλαβαν τον πολέμιο του Πούτιν Αλεξέι Ναβάλνι στη Μόσχα και 700 διαδηλωτες
Η ρωσική αστυνομία συνέλαβε τον Αλεξέι Ναβάλνι στη Μόσχα, σε συγκέντρωση που οργάνωσε κατά της διαφθοράς.
Δημοσιογράφος του Reuters είδε την αστυνομία να συλλαμβάνει τον πολέμιο του Βλαντιμίρ Πούτιν και να τον βάζουν σε περιπολικό.
Εκατοντάδες διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν γύρω από το όχημα της αστυνομίας και προσπάθησε να το εμποδίσει να απομακρυνθεί, σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες.
Η αντιπολίτευση κάλεσε τους Ρώσους να βγουν στους δρόμους την Κυριακή, για να διαδηλώσουν κατά της διαφθοράς και να απαιτήσουν την παραίτηση του πρωθυπουργού Ντμίτρι Μεντβέντεφ. Δεκάδες συνελήφθησαν στις συγκεντρώσεις αυτές σε όλη τη Ρωσία, σύμφωνα με το Reuters. Το Κρεμλίνο είχε ανακοινώσει την Παρασκευή ότι ήταν παράνομη η συγκέντρωση που είχε προγραμματιστεί στο κέντρο της Μόσχας.
Στο Βλαδιβοστόκ, σύμφωνα με δημοσιογράφο του Reuters, συνελήφθησαν τουλάχιστον 30 διαδηλωτές, όταν σήκωσαν πανό με μηνύματα «Η διαφθορά κλέβει το μέλλον μας» και «Ο πρωθυπουργός πρέπει να δώσει απαντήσεις». Εκατοντάδες διαδήλωσαν και στο Εκατερίνμπουργκ, όπου συνελήφθησαν 4 άτομα.
΄Ενας ακόμα αντίπαλος του δικτάτορα της Ρωσίας, προστέθηκε στα χιλιάδες θύματα του παρανοϊκού Πούτιν. Εκατοντάδες οι συλληφθέντες στη σημερινή διαδήλωση. Δολοφονίες, βασανισμοί, φυλακίσεις αντιπάλων του καθεστώτος είναι καθημερινό φαινόμενο στην τραγική χώρα.
Και η σιωπή είναι προκλητική. Και όχι μόνο. Η κυρία Μέρκελ ετοιμάζεται, λέει, να πάει στη Μόσχα. ΄Οπως η κυρία Λεπέν, να σφίξει το χέρι του φονιά των λαών και να συζητήσουν για την…παγκόσμια ειρήνη. Ντροπή στη Μέρκελ!
3. ΑΡΘΡΟ-ΚΑΤΑΠΕΛΤΗΣ
Le Monde: Ο Πούτιν είναι ένα φάντασμα που πλανάται πάνω από την Ευρώπη
Υποδεχόμενος την Μαρίν Λεπέν στο Κρεμλίνο, ο Βλαντιμίρ Πούτιν συνεχίζει την πολιτική αποσταθεροποίησης της Γηραιάς Ηπείρου, γράφει η γαλλική Le Monde σε ένα εντιτόριαλ-καταπέλτη για την ακροδεξιά υποψήφια.
Γράφει αναλυτικά η Le Monde για την πολιτική του ρώσου προέδρου σε ένα άκρως παρεμβατικό εντιτόριαλ ενόψει των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία:
«Οι ημερομηνίες δεν είναι ανώδυνες, ο Βλαντιμίρ Πούτιν και η Μαρίν Λεπέν είναι έμπειροι πολιτικοί και το γνωρίζουν. Τη στιγμή που οι ευρωπαίοι ηγέτες συναντιόντουσαν στη Ρώμη για να γιορτάσουν την 60ή επέτειο από την Συμφωνία της Ρώμης, η οποία ίδρυσε την ευρωπαϊκή ένωση, η ακροδεξιά υποψήφια Μαρίν Λεπέν έγινε δεκτή στο Κρεμλίνο από τον ίδιο τον Βλαντιμίρ Πούτιν.
Ο ρώσος πρόεδρος έκανε ό,τι έπρεπε: έσφιξε το χέρι της, μίλησε μαζί της επί μιάμιση ώρα, είχε κάμερες στην αρχή της συνάντησης. Πρόκειται για ολοφάνερη στήριξη στην Μαρίν Λεπέν, ένα μήνα πριν από τον πρώτο γύρο της γαλλικής προεδρικής εκλογής.
Προφανώς ο ρώσος πρόεδρος υποστήριξε ότι δεν ήθελε με κανέναν τρόπο να επεισέλθει στις εξελίξεις. Ωστόσο δήλωσε «πολύ ευτυχής» που συνάντησε την Μαρίν Λεπέν και χαιρέτησε στο πρόσωπό της την εκπρόσωπο «ενός πολιτικού φάσματος στην Ευρώπη που μεγαλώνει συνεχώς».
Το μόνο που πλανάται στην Ευρώπη είναι το φάντασμα της αποσταθεροποίησης και μακροπρόθεσμα της καταστροφής μιας σειράς πραγμάτων στη Γηραιά Ηπειρο που εγγυώνται την ειρήνη στην δυτική Ευρώπη από το 1945 και μετά. Γιατί τι άλλο είναι ο Πούτιν, το μοντέλο που υπόσχεται η Μαρίν Λεπέν; Ενα καθεστώς λίαν αυταρχικό, το οποίο δολοφονεί τους αντιπάλους του. Ενα καθεστώς που παραβιάζει τους διεθνείς κανόνες με την προσάρτηση της Κριμαίας. Ενα καθεστώς που υποστηρίζει τον πρόεδρο της Συρίας Μπασάρ αλ Ασαντ, τα εγκλήματα του οποίου περισσότερο τροφοδότησαν τον τζιχαντισμό παρά τον καταπολέμησαν. Ενα καθεστώς το οποίο πρεσβεύει την εθνικο-θρησκευτική προσήλωση, τον Χριστιανισμό των Λευκών και την δήθεν πραγματική Ευρώπη απέναντι σε μια παρακμιακή Δύση.
Ο «Πουτινισμός» είναι επίσης η επιστροφή στις παλιές, καλές μεθόδους της αποσταθεροποίησης, όπως έγινε στην Ουκρανία και στον Καύκασο, και η υπενθύμιση του δόγματος Μπρέζνιεφ: οι γείτονες της Ρωσίας έχουν «περιορισμένη κυριαρχία».
Αυτή θα ήταν η μοίρα της Γαλλίας με την Μαρίν Λεπέν. Κανείς δεν πιστεύει φυσικά την ακροδεξιά υποψήφια όταν δηλώνει οπαδός του Ντε Γκολ «ώστε η Γαλλία να ξαναβρεί την εθνική της κυριαρχία, την ελευθερία της και την αρμονική εξωτερική της πολιτική». Παραφράζει τον ιστορικό αντι-αμερικανισμό του Ντε Γκολ, ο οποίος ονειρευόταν μια Ευρώπη από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια.
Αλλά πίσω από τις λέξεις, το μοντέλο της Μαρίν Λεπέν σημαίνει την εθνική αναδίπλωση και επιπλέον την υποταγή στις δύο μεγάλες δυνάμεις, ρωσική και αμερικανική. Αυτό σημαίνει και η επίσκεψη της Λεπέν στις αρχές Ιανουαρίου στη Νέα Υόρκη, όταν περίμενε στον Πύργο του Τραμπ. Μας έδωσε μια πιο ακριβή εικόνα του τι θα ήταν η Γαλλία αν έπεφτε στα χέρια της άκρας δεξιάς: μια Μαρίν Λεπέν η οποία θα κοίταζε το φλυτζάνι του καφέ και θα ονειρευόταν μια συνάντηση με τον αμερικανό πρόεδρο, ο οποίος απαξίωσε να την συναντήσει.
Το μέλλον και η ελευθερία της Γαλλίας βρίσκονται στην Ευρώπη. Αυτό το πνεύμα βρισκόταν το σαββατοκύριακο στη Ρώμη. Η Ευρωπαϊκή Ενωση, την οποία κάποιοι πίστευαν νεκρή, επέζησε από τρία υπαρξιακά δράματα: την κρίση του ευρώ, το κύμα των μεταναστών και το Brexit, το οποίο ξεκινάει την προσεχή εβδομάδα. Της μένει να αποβάλλει και το λαϊκιστικό κύμα. Οι ψηφοφόροι φαίνεται ότι ξαναβρίσκουν το μυαλό τους. Το περασμένο φθινόπωρο οι Αυστριακοί αρνήθηκαν να εκλέξουν έναν ακροδεξιό πρόεδρο. Στην Ολλανδία ο αντι-ισλαμιστής Γκέερτ Βίλντερς υπέστη μια βαρειά ήττα. Ητελευταία φάση είναι οι γαλλικές προεδρικές εκλογές.
Τότε οι ευρωπαίοι ηγέτες, ισχυροποιημένοι από την λαϊκή ψήφο, θα μπορέσουν να υλοποιήσουν την υπόσχεση του προοιμίου της Συμφωνίας της Ρώμης: «να θεμελιώσουμε μια ένωση όλο και πιο στενή ανάμεσα στους ευρωπαϊκούς λαούς». Θα το κάνουν με νέα μορφή, αλλά με την ίδια φιλοδοξία ευρωπαϊκής αδελφοσύνης».
Τί να προσθέσεις; Τα είπε όλα η Μοντ. Και σκληρά, αναλυτικά, ρεαλιστικά. Μπράβο!
4. ΑΠΟ ΙΩΑΝΝΙΝΑ ΚΑΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Τι απέγιναν οι δήμιοι των Ελλήνων Εβραίων; -H απροθυμία της γερμανικής Δικαιοσύνης
25η Μαρτίου 1944. Οι Εβραίοι των Ιωαννίνων ξεκινούν το ταξίδι τους για το Άουσβιτς. Ανάλογη τύχη είχαν και 46.000 Εβραίοι της Θεσσαλονίκης. Ποια τύχη είχαν όμως οι γερμανοί διοικητές, που ήταν υπεύθυνοι για την εξόντωση;
Τα ξημερώματα της 25ης Μαρτίου 1944 γερμανοί στρατιώτες και έλληνες χωροφύλακες έβγαλαν με τη βία από τα σπίτια τους τους Εβραίους κατοίκους των Ιωαννίνων και τους ανάγκασαν να συγκεντρωθούν στην πλατεία Μαβίλη και στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο της πόλης. Μέσα σε λίγες ώρες οι έξι εβραϊκές συνοικίες των Ιωαννίνων είχαν εκκενωθεί. Την ίδια μέρα 1.725 γυναίκες, άνδρες και παιδιά μεταφέρθηκαν με φορτηγά στη Λάρισα και από εκεί ακολούθησαν τον δρόμο για το Άουσβιτς.
Στη Θεσσαλονίκη, ήδη τον Ιούλιο του 1942, οι άνδρες Εβραίοι αναγκάστηκαν να συγκεντρωθούν κάτω από τον καυτό ήλιο στην πλατεία Ελευθερίας για να καταγραφούν από τις γεμανικές αρχές. Λίγες ημέρες μετά 7.000 από τους Εβραίους της πόλης στάλθηκαν σε καταναγκαστικά έργα. Ακολούθησε ο εγκλεισμός του εβραϊκού πληθυσμού σε γκέτο και η εκτόπισή του στα ναζιστικά στρατόπεδα θανάτου από τον Μάρτιο μέχρι τον Αύγουστο του 1943. Μέσα σε λίγες εβδομάδες είχε εξοντωθεί η συντριπτική πλειοψηφία των σεφαραδιτών Εβραίων της Θεσσαλονίκης.
Ο μηχανισμός που έστησαν οι ναζί για τη σύλληψη και την εξόντωση των Εβραίων στην Ελλάδα και σε ολόκληρη την Ευρώπη ήταν περίπλοκος. Στην εφαρμογή της λεγόμενης «Τελικής Λύσης του εβραϊκού ζητήματος» συνέβαλαν ποικίλοι παράγοντες. Συμμέτοχοι ήταν πολλοί: από τους υψηλά ιστάμενους στη γερμανική διοίκηση μέχρι τους απλούς στρατιώτες, και από τους τοπικούς συνεργάτες των ναζί μέχρι τους ανώνυμους πολίτες, που λόγω της παθητικής τους στάσης διευκόλυναν το έργο των κατακτητών.
Σε πολλές περιπτώσεις έλληνες πολίτες κατέδωσαν Εβραίους ή τους εκβίασαν, εξαναγκάζοντάς τους να εξαγοράσουν την προστασία που τους παρείχαν, ενώ άλλοι δεν δίστασαν να οικειοποιηθούν τις περιουσίες τους. Ελάχιστοι από αυτούς τιμωρήθηκαν μετά την Απελευθέρωση. Στο μεταπολεμικό κράτος προείχε η τιμωρία των κομμουνιστών και όχι των δοσιλόγων. Οι τελευταίοι, άλλωστε, είχαν συμβάλει στη νίκη κατά του κομμουνισμού στον Εμφύλιο και είχαν περάσει έτσι από το στρατόπεδο των νικημένων σε εκείνο των νικητών.
Μία πολιτική δίκη
Τι συνέβη όμως με εκείνους που βρίσκονταν στην κορυφή της γερμανικής διοίκησης στην Ελλάδα την εποχή της εξόντωσης των Ελλήνων Εβραίων; Η περίπτωση του Μαξ Μέρτεν, που από τα τέλη Ιουλίου του 1942 έως τον Μάρτιο του 1944 υπηρετούσε ως σύμβουλος της γερμανικής διοίκησης στη Θεσσαλονίκη, υπήρξε η πιο γνωστή στην Ελλάδα και η πιο σκανδαλώδης. Η υπογραφή του Μέρτεν βρισκόταν στις διαταγές για την αποστολή των Εβραίων σε καταναγκαστικά έργα, για τη δήμευση των εβραϊκών περιουσιών καθώς και στο διάταγμα για τον εκτοπισμό του εβραϊκού πληθυσμού της πόλης.
Ο Μαξ Μέρτεν συνελήφθη στην Αθήνα το 1957 και δύο χρόνια αργότερα καταδικάστηκε από την ελληνική δικαιοσύνη σε 25 χρόνια κάθειρξη για τη συμμετοχή του στην εξόντωση του εβραϊκού πληθυσμού της Θεσσαλονίκης. Αμέσως μετά τη σύλληψή του η γερμανική κυβέρνηση είχε αρχίσει να ασκεί πιέσεις στην κυβέρνηση Καραμανλή για άμεση αποφυλάκισή του. Μία πιθανή καταδίκη του θα αποτελούσε άλλωστε προηγούμενο για την έναρξη αντίστοιχων διώξεων εγκληματιών πολέμου, γεγονός που η Βόννη ήθελε να αποφύγει.
Την ίδια εποχή η Αθήνα προχωρούσε σε διαπραγματεύσεις με τη Βόννη για οικονομική στήριξη εκ μέρους της Ομοσπονδιακής Γερμανίας προς την Ελλάδα και για εκτεταμένες γερμανικές επενδύσεις. Παράλληλα η ελληνική βουλή ψήφιζε νόμο για την αναβολή των διώξεων εναντίον των γερμανών εγκληματιών πολέμου και την απελευθέρωση των καταδικασθέντων για εγκλήματα πολέμου στην Ελλάδα.
Τελικά ο Μαξ Μέρτεν καταδικάστηκε για τις 13 από τις συνολικά 20 κατηγορίες που του είχαν απαγγελθεί. Το δικαστήριο τον απάλλαξε από την κατηγορία για άμεση συμμετοχή στην εξόντωση του εβραϊκού πληθυσμού της Θεσσαλονίκης. Τελικά η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε την έκδοση του Μέρτεν στη Γερμανία λίγες ημέρες μετά την καταδίκη του. Ωστόσο στην πατρίδα του δεν ήρθε αντιμέτωπος με τις δικαστικές αρχές. Επέστρεψε στην κανονική του ζωή στην Ομοσπονδιακή Γερμανία, όπου αναμίχθηκε μάλιστα στην πολιτική στο πλευρό του μετέπειτα ομοσπονδιακού προέδρου Γκούσταβ Χάινεμαν. Για την περίοδο που πέρασε στις ελληνικές φυλακές έλαβε αποζημίωση από το γερμανικό κράτος.
Η απροθυμία της Δικαιοσύνης
Η περίπτωση Μέρτεν, ωστόσο, δεν υπήρξε μοναδική. Οι λεπτομερείς έρευνες του Κρίστοφ Σμινκ-Γκουστάβους, καθηγητή Ιστορίας του Δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Βρέμης, φώτισαν την περίπτωση του Βάλτερ Μπλούμε, ο οποίος υπηρετούσε στην Ελλάδα από τον Αύγουστο του 1943 ως διοικητής της Γερμανικής Ασφάλειας στην Αθήνα.
Ο Μπλούμε καταδικάστηκε σε θάνατο το 1948 στη Νυρεμβέργη για τη συμμετοχή του σε μαζικές ανθρωποκτονίες στη Σοβιετική Ένωση. Ωστόσο, η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια, ενώ το 1953 του απονεμήθηκε χάρη. Οι εισαγγελικές έρευνες τη δεκαετία του 1960 στη Γερμανία, όταν άνοιξε εκ νέου η υπόθεσή του, έδειξαν ότι ο Μπλούμε ήταν επίσης υπέυθυνος για την εξόντωση των Εβραίων από την Αθήνα, τα Ιωάννινα, την Κέρκυρα, τη Ρόδο και την Κω.
Ωστόσο οι γερμανικές δικαστικές αρχές φάνηκαν απρόθυμες να τιμωρήσουν τον Μπλούμε. Ύστερα από διαρκείς αναβολές και ανακρίσεις, στις οποίες ο κατηγορούμενος υποστήριξε μάλιστα ότι προέβαλε αντίσταση στο ναζιστικό καθεστώς, ο Μπλούμε απαλλάχτηκε τελικά από την ποινική δίωξη. Το ίδιο συνέβη και με τον συνεργάτη του Φρίντριχ Λίνεμαν.
Σύμφωνα με το σκεπτικό του εισαγγελέα, «οι κύριοι αυτουργοί των εκτοπισμών των Εβραίων –δηλαδή ο Χίτλερ, ο Χίμλερ και ο Άιχμαν– πληρούσαν την πραγματική υπόσταση της ανθρωποκτονίας». Ως εκ τούτου οι κατηγορούμενοι Μπλούμε και Λίνεμαν, οι οποίοι δεν υπήρξαν κύριοι αυτουργοί, έπρεπε «να απαλλαγούν από την ποινική δίωξη για νομικούς λόγους». Αυτή υπήρξε άλλωστε και η στρατηγική της υπεράσπισης του Μέρτεν, σύμφωνα με την οποία η ευθύνη για την εξόντωση των Εβραίων της Ευρώπης βάρυνε αποκλειστικά και μόνο την ανώτερη ναζιστική ιεραρχία.
Πηγή: Deutsche Welle
Μια τραγωδία. Και οι οι υπεύθυνοι έμειναν ατιμώρητοι. Αλλά, έχουν μόνο οι δράστες ευθύνη;
Ψάχνουμε στο κατεστραμμένο αρχείο του σάιτ από τους βάρβαρους εισβολείς του, να βρούμε ένα σχετικό κείμενο. Μια συνέντευξη με έναν Εβραίο της Θεσσαλονίκης που έζησε στη φρίκη των Ναζιστικών στρατοπέδων και ζητάει ευθύνες από τους ίδιους τους Εβραίους! Είμαστε κοντά στην ανάρτησή του και θα το βάλουμε αργότερα.
Εδώ είμαστε. “Θεσσαλονίκη: Πέθανε ένας από τους τελευταίους Εβραίους που επέζησαν από τα στρατόπεδα συγκέντρωση
Ο ένας μετά τον άλλον φεύγουν από τη ζωή και οι τελευταίοι εναπομείναντες Έλληνες Εβραίοι που επέζησαν των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης. Σε ηλικία 86 ετών, ο Βενιαμίν Καπόν άφησε σήμερα την τελευταία του πνοή στη Θεσσαλονίκη.
Ο Βενιαμίν Καπόν, ανήλικος ακόμη, μεταφέρθηκε με τρένο μαζί με τους γονείς και τις δύο αδερφές του στο Άουσβιτς – Μπίρκεναου, ενώ στη συνέχεια οδηγήθηκε σε αρκετά ακόμη στρατόπεδα συγκέντρωσης. Εκεί έγινε ο αριθμός 182486. Τον Απρίλιο του 1945 τον απελευθέρωσαν οι ‘Αγγλοι στρατιώτες από το Μπέργκεν Μπέλσεν.
“Ο Βενιαμίν Καπόν ήταν πάντα έτοιμος να σταθεί στους νεώτερους και να συζητήσει προσφέροντας τις πολύτιμες εμπειρίες του, ακόμη και όταν καλούνταν να αφηγηθεί τα τραυματικά βιώματα του Ολοκαυτώματος”, δήλωσε ο πρόεδρος της Ισραηλιτικής Κοινότητας Δαυίδ Σαλτιέλ, εκφράζοντας τη βαθύτατη θλίψη του.
Σύμφωνα με στοιχεία από την Ισραηλιτική Κοινότητα Θεσσαλονίκης αυτή τη στιγμή παραμένουν εν ζωή δεκατέσσερις επιζώντες του στρατοπέδου Άουσβιτς – Μπίρκεναου και δέκα επιζώντες του Μπέργκεν Μπέλσεν.
Οι ‘Ελληνες Εβραίοι πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ανέρχονταν σε πάνω από 77.000 άτομα και συγκροτούσαν 25 συμπαγείς θρησκευτικές κοινότητες σε όλη την Ελλάδα, από τις οποίες μεγαλύτερη ήταν αυτή της Θεσσαλονίκης με 56.000 άτομα.
Οι διωγμοί εναντίον των Εβραίων της θεσσαλονίκης ξεκίνησαν από την Πλατεία Ελευθερίας τον Ιούλιο του 1942. Μέχρι τον Αύγουστο του 1943 με 19 σιδηροδρομικές αποστολές οδηγήθηκαν στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου έγινε η εξόντωσή τους.
Από τους περίπου 50.000 Θεσσαλονικείς ‘Εβραίους κατάφεραν να σωθούν και επέστρεψαν μετά τον πόλεμο μόλις 2.000, χίλιοι από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και χίλιοι από τα βουνά. Ο Βενιαμίν Καπόν ήταν πατέρας του αντιδημάρχου Επιχειρηματικότητας και Απασχόλησης του Δήμου”
Σήμερα, εδώ στη Σουηδία, πληροφορήθηκα το θάνατο του Βενιαμίν Καπόν. Αν ήμουν κάτω, θα πήγαινα στη Θεσσαλονίκη να αφήσω ένα τριαντάφυλλο στον τάφο του νεκρού ήρωα. Το έκανα πολλές φορές παλιότερα, όταν ήμουν στην πατρίδα και μάθαινα για το θάνατο ενός επιζώντος ΄Ελληνα Εβραίου του Ολοκαυτώματος. ΄Ηταν μια υπόσχεση του ιστορικού στην Ιστορία . Αλλά, σήμερα δεν είμαι κάτω ,δε θα πάω. Θα καταθέσω, όμως, σ΄αυτό το κείμενο τα συναισθήματα που με πλημμυρίζουν, γράφοντας αυτές τις γραμμές και θα ανανεώσω έναν όρκο που έδωσα πολύ-πολύ καιρό πριν.
Χτες εδώ στο Homo-Naturalis.gr δημοσίευσα και σχολίασα, ακριβώς κάτω από αυτό το κείμενο, τις φρικιαστικές σκηνές με τους Χρυσαυγίτες -Νεο-Ναζί να ορκίζονται στις τελετές τους πως … σκοτώνουν τον Εβραίο που κρύβουν μέσα τους! Σήμερα, διαβάζω την είδηση του θανάτου του Εβραίου της Θεσσαλονίκης Βενιαμίν Καπόν και ξαναφέρνω στη μνήμη μου την Ιστορία. ΄Οχι αυτή που μελετώ και “υπηρετώ”, αλλά αυτή που βίωσα, όταν παλιότερα κατέγραφα τις μνήμες από επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος Εβραίους. Μια φράση και ένας όρκος με σημάδεψαν για πάντα από εκείνη την περίοδο μέχρι σήμερα. Και ο όρκος εκείνος με κυνηγάει από τότε, έγινε ο χειρότερος εφιάλτης μου .Και ήταν πολλές οι νύχτες, που δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι, όταν ηχούσε στα αυτιά μου σαν τον χτύπο τεράστιας, αλλόκοτης καμπάνας.
΄Οταν κατέγραφα εκείνα τα βιώματα κάποιων επιζώντων από το Ολοκαύτωμα, ομολογώ πως δεν μπορούσα ποτέ να φορέσω τη “σιδερένια πανοπλία” του ιστορικού και να μείνω αλώβητος από τις επιθέσεις των αφηγητών στο συναισθηματικό μου κόσμο. Η φόρτιση, θετική ή αρνητική , λένε, είναι ο χειρότερος σύμβουλος του ιστορικού. Η ψυχρή, ανεξάρτητη, “αδιάφορη” ματιά στα γεγονότα, είναι η καλύτερη “συνταγή” για να “γράφεις” ιστορία.
Σχεδόν τα είχα καταφέρει μέχρι τότε, να μένω ανεπηρέαστος και από τα ιστορικά δρώμενα και από τα ιστορικά πρόσωπα, ειδικά όταν είχα την τύχη να τα περιγράφω, να τα καταγράφω και να τα κρίνω με τη μοναδική εμπειρία της ιστορικής αποκλειστικότητας. Με τους Εβραίους αφηγητές, όμως, έσπασε αυτός ο κανόνας .
΄Ηταν τότε που για πρώτη φορά ανακάλυψα τη σπουδαιότητα της Ιστορικής Δημοσιογραφίας, της οποίας ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα, όπως έχουμε αναπτύξει στην “Εισαγωγή”, είναι η συναισθηματική προσέγγιση των γεγονότων και των προσώπων. Τότε, λοιπόν, σ΄εκείνες τις διηγήσεις,θυμάμαι πως δεν είδα κανέναν από τους αφηγητές να μην αναλύεται σε δάκρυα, όσο γύριζε πίσω το “ρολόγι της ιστορίας” και με “κοινωνούσε” από τις συγκλονιστικές και συνάμα φρικιαστικές εμπειρίες-αλήθειες των παθών του. Κάποιοι,σταματούσαν στη μέση τη διήγηση απρόσμενα και έκλαιγαν γοερά, με λυγμούς. Κάποιοι, μόλις ολοκλήρωναν την εξιστόρηση, ξεσπούσαν κι αυτοί , αλλά με βουβό,υπόκωφο κλάμα. Κανείς, πάντως, δε θυμάμαι να μην “έσπασε”, να μη θρήνησε, να μη μοιρολόγησε.
Κι όταν μια φορά τόλμησα να ρωτήσω κάποιον από εκείνους τους γέροντες, αν ο θρήνος ήταν μνημόσυνο στους νεκρούς ή πόνος και φρίκη από την ανάμνηση της τραγωδίας, “όχι”, μου είπε, “ούτε το ένα ούτε το άλλο. Είναι οργή. ΄Οχι για τους Ναζί. Για τους ομοεθνείς μου σήμερα. Δεν εκδικήθηκαν το αίμα των εκατομμυρίων νεκρών μας, δε τους δικαίωσαν”! -Δηλαδή; Τόλμησα να ρωτήσω. -Τί θα μπορούσαν να κάνουν περισσότερο; “Δεν εξάλειψαν την κατάρα του Ναζισμού από προσώπου γης” , απάντησε. “Δε θα έπρεπε στις μέρες μας τέτοιο φρικιαστικό φαινόμενο να ζει ούτε σαν υποψία ,παρά μόνο ως ιστορική μνήμη “!
Βλέπω τις φρικιαστικές σκηνές της ορκωμοσίας των Νεο-Ναζί στο βίντεο και ακούω τη φράση του Χρυσαυγίτη “να σκοτώσουμε τον Εβραίο” και φρίττω. Αναθυμιέμαι πάλι την πικρή κουβέντα του γέροντα ,που επέζησε της φρίκης του Ολοκαυτώματος και σκέφτομαι ακόμα πως όσο ζω, οφείλω ως ιστορικός να κρατήσω τον όρκο που του είχα δώσει τότε :- Η Ιστορία θα δικαιώσει τα εκατομμύρια θύματα του Ναζισμού. Στο υπόσχομαι. Είναι χρέος της. Αυτή θα αναλάβει το έργο που δεν έφεραν σε πέρας οι ομοεθνείς σου.
Αυτό τον όρκο ανανεώνω σήμερα, ξαναβλέποντας το βίνετο της ορκωμοσίας των Νεο-Ναζί, ενώ διαβάζω παράλληλα για το θάνατο του Βενιαμίν Καπόν.
ΔΕ ΛΗΣΜΟΝΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ.