Καταιγισμός (και υβριστικών) μέηλ από χτες που ανέβηκε το θέμα “ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ”! ΑΛΗΘΩΣ…ΨΕΥΔΕΣ)! ΄Εχει ξαναγίνει και παλιότερα, όταν ανεβάζαμε όμοια θέματα (και υπάρχουν πολλά). Ευσεβείς χριστιανοί, αθυρόστομοι και μη, ταπεινολόγοι ή κατ΄επίφαση ειρηνοποιοί, όλοι μα όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, θεωρούν τη δεδομένη περί το πρόσωπο του Ιησού Χριστού πίστη τους, ως ΙΣΤΟΡΙΚΗ απόδειξη της εν τη γη ή εν τω… ουρανώ παρουσίας του και δεν…το συζητούν. Οι περισσότεροι ούτε καν τα προσχήματα ανοχής (δε λέμε σεβασμού) που έχουν σχέση με την υποχρεωτική αποδοχή της ειδίκευσης, της επαγγελματικής ιδιότητας-επάρκειας του ιστορικού, κρατούν. Αναγορεύονται “δια ροπάλου”, πέρα από…πιστοί χριστιανοί, σε…ίστωρες και αποφαίνονται βαρύγδουπα περί των ανοησιών ημών των ιστορικών και της δικής τους αγχίνοιας και της σοβαρότητας των… επιχειρημάτων της πίστης τους.
Αλλά, αν δεν είχαν τέτοιο χαρακτήρα, δε θα ήταν και οπαδοί. Ο άνθρωπος που σέβεται την αλήθεια, δε θα μπορούσε ποτέ να είναι οπαδός. Οποιασδήποτε ιδεοληψίας. Ο σεβασμός στην αλήθεια είναι πρωτίστως σεβασμός στη Φύση και αποδοχή των κανόνων της. Τυφλές διακηρύξεις «Ου με πείσεις καν με πείσης», δεν έχουν θέση σε ανεξάρτητα, μη ελεγχόμενα-λοβοτομημένα μυαλά. Ομοίως, το οπαδιλίκι οδηγεί σε φανατισμό και ειδικά σ΄αυτόν της θρησκείας, το φονταμενταλισμό. Και τα αποτέλεσματα μιας τέτοιας δεινής εκτροπής του ανθρώπινου μυαλού και της συμπεριφοράς του τα…δρέπουμε σήμερα με τον ακραίο Ισλαμισμό και παλιότερα με τον επίσης ακραίο Χριστιανισμό του άγριου κυνηγητού και των θανατώσεων των «εθνικών», των σταυροφοριών, των ιερών εξετάσεων.
Επί του θέματος τώρα της «ιστορικότητας» του προσώπου του Ιησού Χριστού. Οι Χριστιανοί, όπως είπαμε, επικαλούνται επιχειρήματα πίστης και αποδοχής του αρχηγού της θρησκείας τους, αλλά στην επιστήμη η πίστη είναι απορριπτέα ως επιχείρημα. Ειδικά η Ιστορία έχει δικούς της κανόνες (ας τους δουν όσοι θέλουν στα ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ) και όποιος αποκλίνει απ΄αυτούς τους νόμους είναι και ανιστόρητος και στρατευμένος.
«Τούτων ούτως εχόντων», λοιπόν, ,η ακηδεμόνευτη, η αστράτευτη Ιστορία έχει αποφανθεί και μάλιστα τελεσίδικα για την «ιστορικότητα» του Ιησού Χριστού. Αν δηλαδή, υπήρξε ως φυσικό πρόσωπο στη γη. Αν γεννήθηκε, τον γράψανε στα Μητρώα, αν ανδρώθηκε, αν δούλεψε ποτέ στη ζωή του. ΄Οσα ξέρουμε για αυτό το πρόσωπο, είναι θρύλος, μόνο θεολογικές μυθοπλασίες, που δε στηρίζονται παρά μόνο στον «αέρα» και στην…πίστη. Το έλεγε, άλλωστε, και πολύ καλά ο ίδιος ο Παύλος: «Πίστις εστι ελπιζομένων υπόστασις, έλεγχος πραγμάτων ου βλεπομένων».
Κι επειδή στην Ιστορία δε λέμε ποτέ πως «ελέγχουμε» πράγματα που δεν τα… βλέπουμε, αλλά μόνο όσα είναι χειροπιαστά, γι΄αυτό απορρίπτουμε την πίστη ως ιστορικό επιχείρημα και δεχόμαστε τις «sine qua non» αποδείξεις. Κι αυτές είναι οι ακόλουθες για το συγκεκριμένο θέμα:
1.Κανένας Ιστορικός δε «γνωρίζει» τον Ιησού Χριστό ως ιστορικό πρόσωπο.
2. Ο πιο σύγχρονος, όπως είπαμε του Ιησού, αξιόλογος, δόκιμος και μάλιστα Ιουδαίος Ιστορικός είναι ο Ιώσηπος. ΄Εζησε σχεδόν την ίδια εποχή με το Χριστό. Κι αν δεν τον είδε, θα είχε ακούσει για αυτό το… μεγαθήριο σε θαυμαστές πράξεις και λόγους. Κι όμως, ουδείς μιλούσε για Ιησού Χριστό. ΄Ηταν ανύπαρκτος, ως πρόσωπο.
3. Οι ανόητες επισημάνσεις πως ο Ιώσηπος …μισούσε τον Ιησού και γι΄αυτό δε μίλησε για εκείνον ,είναι πέρα από ανόητες και αφελείς, ανιστόρητες περισσότερο. Κι αυτή είναι η συνήθης κατάληξη, όσων υποδύονται και τους ιστορικούς, όντας φανατικοί θρησκευόμενοι.
Αν ο Ιουδαίος Ιώσηπος γνώριζε για τον Ιησού, έστω και αν τον θεωρούσε εχθρό των ομοφύλων του, θα έγραφε γι αυτόν ΑΡΝΗΤΙΚΑ. Όπως κάνει για άλλα πρόσωπα που τα θεωρεί εχθρούς των Εβραίων. ΄Αλλωστε, αυτή την αρχή ακολουθούν ΟΛΟΙ οι ιστορικοί της αρχαιότητας. Όταν θεωρούν ένα ιστορικό πρόσωπο ως φορέα αρνητικών ιδιοτήτων κατά την ιστορική τους άποψη, του…δίνουν και καταλαβαίνει. Η αρνητική κριτική είναι από τις βασικές, τις κύριες αρετές της Ιστορίας. Και την ακολουθούν με θρησκευτική ευλάβεια οι Ιστορικοί. .
Θα επικαλεστούμε από τα χιλιάδες ,ένα παράδειγμα. Ο Ιστορικός Πολύβιος ο Μεγαλοπολίτης περιγράφει τον ιδεολογικό του αντίπαλο Νάβη ,τον περίφημο βασιλιά της Σπάρτης με τις απίστευτες για την εποχή του επαναστατικές πράξεις, ως εγκληματία, κλέφτη, ραδιούργο, βιαστή, βασανιστή. Δεν υπάρχει χαρακτηρισμός αρνητικός, υβριστικός, που να μην του τον αποδίδει. ΔΕΝ ΚΡΥΒΕΙ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ. ΚΡΙΝΕΙ ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΝΑΒΗ, όπως κάνουν όλοι οι Ιστορικοί (Δες και Νικ. Αδαμόπουλος, «Νάβις, Βασιλεύς Λακεδαιμονίων, ανήρ αγαθός”, εκδόσεις Dreyfus ).
4. Αν γνώριζε ο Ιώσηπος τον Ιησού,αν είχε ακούσει γι΄αυτόν και δεν τον θεωρούσε Μεσσία, αλλά τσαρλατάνο, θα τον “στόλιζε” πατόκορφα, όπως έκανε και για άλλους όμοιους με τον Ιησού Μεσσίες. Όπως και άλλοι μη χριστιανοί συγγραφείς. Δεν θα τον αγνοούσε. Δεν έχει νόημα και είναι βαριά ανοησία να υποστηρίζει κανείς πως δεν τον μνημόνευσε για να μην τον κάνει …διάσημο. ΄Ενας άγνωστος Μεσσίας «Χριστός» από τις εκατοντάδες που κυκλοφορούσαν τότε και θεωρούσαν τους εαυτούς τους “υιούς Θεού”, επιλέχτηκε από τον ιστορικό Ιώσηπο να μη μνημονευτεί από …ζήλεια, μήπως και τον διασώσει στη μνήμη μας! Αιδώς, ανιστόρητοι, Αργείοι!
5. Πέρα από τον σύγχρονο του Ιησού ιστορικό Ιώσηπο, αναφορές για το πρόσωπο του αρχηγού της χριστιανικής θρησκείας δεν έχουμε. Ο Σουητώνιος και ο Τάκιτος, που αργότερα μνημονεύουν «Χριστό» σε δυο σειρές, δεν αναφέρονται στον Ιησού, αλλά σε Χριστό(=κεχρισμένο) .Όχι στον ιδρυτή της χριστιανικής θρησκείας. (Δες κείμενά μας εδώ «Ο Ιησούς ως Ιστορικό πρόσωπο»).
