Η λύση πάλι θα συναντηθεί με το άτομο σε προσωπικό επίπεδο. Δεν είμαστε αιθεροβάμονες ,αλλά πραγματιστές στο παρόν, σύμφωνα με όσα μας διδάσκει το παρελθόν. Δηλαδή η Ιστορία. Αυτό που εννοούμε ως ρεαλισμό, όμως, πολλές φορές αν δεν εδράζεται στην πείρα του χτες, μπορεί και να είναι τροχοπέδη στην εξέλιξη. Και όσον αφορά το κράτος η εμπειρία του παρελθόντος μας διαβεβαιώνει πως ούτε ανατρέπονται εύκολα οι μηχανισμοί που το συντηρούν, αλλά ούτε θα είναι εσαεί ίδια η παρουσία του.
Επομένως, η ιστορική αυτή διαπίστωση μας βοηθάει να αποφεύγουμε δραστηριότητες που και ανώφελες είναι, με την έννοια πως δεν παράγουν θετικό αποτέλεσμα, αλλά και επιβραδύνουν την εξέλιξη των κοινωνιών σε αυτόνομες ,αντιεξουσιαστικές και αταξικές συλλογικότητες. Δεν γκρεμίζουμε το κράτος. Είναι παράκαιρο. «Δεν τρώμε τις σάρκες» μας. Ούτως ή άλλως, πόλεμος εναντίον του κράτους σημαίνει στην ουσία ενίσχυση των απεριόριστων κατασταλτικών δυνατοτήτων που έχει.
Πολεμάμε ή επηρεάζουμε -διαπλάθουμε, όμως, τις κυβερνήσεις που ενσαρκώνουν την ιδεατή δύναμη του κράτους. Χωρίς φορείς εξουσίας, δεν υπάρχει κράτος, παρά μόνο στα χαρτιά. Οι άνθρωποι γενικώς είναι αυτοί που δίνουν υπόσταση και φυσική διάσταση στις αφηρημένες έννοιες. Αν δεν τις διαχειριστούν στην πράξη , αν δεν εξανθρωπιστούν οι έννοιες, παραμένουν σε ιδεατά ,ανεφάρμοστα και ουτοπικά επίπεδα.
Η κυβέρνηση είναι το κράτος. Και η εναλλαγή των κυβερνήσεων δείχνει να μην επηρεάζει την έννοιά του , αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Όταν λέμε έχουμε κράτος δικαίου ή κοινωνικό, εννοούμε πως μια συγκεκριμένη κυβέρνηση έχει δώσει αυτή τη μορφή-διάσταση στην κρατική εξουσία. Και ένα αυταρχικό, άδικο, αντικοινωνικό κράτος, πάλι οι κυβερνήσεις το καθιστούν τέτοιο.
΄Αρα, έχουμε μια κατάσταση «συγκοινωνούντων δοχείων», όπου κυβέρνηση ως ενσαρκώνουσα τη δράση και κράτος ως ιδεατή έννοια, αλληλοεπηρεάζονται. ΄Ομως , την ισχυρότερη ωθητική δύναμη του περιεχομένου των δύο δοχείων, την εμπεριέχει εκείνο που ακούει στο όνομα κυβέρνηση. Αυτή διαμορφώνει έτσι ή αλλιώς το κράτος.
Σε μια οργανωμένη, μια συντεταγμένη πολιτεία στα σύγχρονα πρότυπα, μπορούμε, είτε ως μονάδες, είτε ως συλλογικότητες με το λόγο, την πράξη και την ψήφο μας να παρεμβαίνουμε στα έργα των κυβερνήσεων. Και κάποτε καθοριστικά. Με άλλα λόγια να ανατρέπουμε τους στόχους τους και καμιά φορά τον ίδιο τον ιδεολογικό της πυρήνα. Να μη ξεχνάμε πως οι άνθρωποι αλλάζουν, είτε γιατί οι ίδιοι αντιλαμβάνονται την ανάγκη της αλλαγής είτε γιατί η «ανάγκη», η «πίεση» τους επιβάλει να αλλάξουν.
Λόγος ,πράξη, ψήφος τα ισχυρότερα μέσα παρέμβασης στο έργο των εξουσιών. Αλλά από τα τρία ο λόγος και η πράξη είναι τα δυο ισχυρότερα όπλα. Η ψήφος ,δυστυχώς, κατευθύνεται, επηρεάζεται από παράγοντες που θέλουν για την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων να την υποκλέψουν. Η δημαγωγία και ο λαϊκισμός των πολιτικών είναι από τα πιο επικίνδυνα μέσα αλλοίωσης της λεγόμενης λαϊκής βούλησης. Και στην Ελλάδα, οι παραδοσιακές αυτές ασθένειες του πολιτικού κόσμου αποτελούν τον υπ΄άριθ. 1 κίνδυνο της νόθευσης της βούλησης των ψηφοφόρων. Αυτός είναι και ο λόγος, που ο συνειδητοποιημένος ΄Ελληνας πολίτης επιλέγει την πιο έντιμη στάση, εκείνη της Αποχής από τις εκλογές. Μια αισθητή διόγκωση της Αποχής, δείχνει τη δυσαρέσκεια του εκλογικού σώματος ,που μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στην ανατροπή μιας κυβέρνησης, ακόμα και του ίδιου του Συστήματος. Είναι πρόκληση ας πούμε, που δεν είναι εύκολο να την αποκρύψουν οι συτημικοί πολιτικοί και οπαδοί, αν συνειδητά απέχει από τις εκλογές το 50% των ψηφοφόρων. Είναι ισχυρό ράπισμα στο ίδιο το σύστημα ,αλά και μοχλός ανατροπής του.
Απομένουν ο λόγος και η πράξη. Και όσοι έχουν τη δυνατότητα μέσα από τα «βήματα» ,που διαθέτει η σύγχρονη ενημέρωση, ειδικά από το διαδίκτυο,, οφείλουν να συνεισφέρουν στη διακίνηση των ιδεών, είτε με δικές τους απόψεις-ιδέες-προτάσεις, είτε βελτιώνοντας ή προωθώντας άλλες ,που συμπολίτες τους έχουν εκφράσει. Εδώ κι αν έχουμε μια παραστατική εικόνα “συγκοινωνούντων δοχείων”. Ο ένας επηρεάζει θετικά ή αρνητικά των άλλον και όλοι μαζί κοινότητες ,συλλογικότητες, ακόμα και πλειοψηφίες.
Να, λοιπόν, ένα καταλυτικό παράδειγμα πως το κράτος-κυβέρνηση δεν είναι παντοδύναμα. Αναγκάζονται από τους καιρούς, τις εποχές, την εξέλιξη να επιτρέπουν τη λειτουργία μέσων, όπως εν προκειμένω το διαδίκτυο, που μπορεί να αποτελέσει μια μέρα τον …τάφο τους. ΄Ετσι θα συμβεί σε όλα τα άλλα με τον καιρό. Το κράτος, η εξουσία θα “τρώνε τα σωθικά” τους με το χρόνο. Θα παραχωρούν έδαφος, πιεσμένα από την ανάγκη. Και κάποια στιγμή θα μείνουν χωρίς να έχουν «πού την κεφαλήν κλίναι». Θα τους έχουμε πάρει το έδαφος κάτω από τα πόδια τους!
Αν ο λόγος είναι η μια όψη του νομίσματος, η πράξη είναι η άλλη. Το ίδιο δυνατή και αποτελεσματική όπως ο λόγος. Κάθε μονάδα, άτομο, συνειδητοποιημένος πολίτης μπορεί να κάνει πράξη εκείνο που πιστεύει ως ορθό και ωφέλιμο για τον ίδιο ,αλλά και για τις κοινωνίες. Μια σωστή απόφαση, που περνάει σε πράξη είναι το πιο ενδεδειγμένο δίδυμο ,για να επηρεάσει πέρα από τον φορέας της και το διπλανό , τον κοντινό ή τον ευρύτερο περίγυρο. Οι άνθρωποι μιμούνται ο ένας τον άλλον, θετικά ή αρνητικά. Ολος ο πολιτισμός φαίνεται να είναι μια μίμηση. Κάθε εποχή αντιγράφει και βελτιώνει ή φθείρει τις προηγούμενες. Και η Ιστορία αυτό ακριβώς κάνει. Επισημαίνει στις νέες γενιές τί μπορεί και τι πρέπει να αντιγράψουν από το παρόν και το παρελθόν και τί να αποφύγουν.
Στη σημερινή Ελλάδα, που βρίσκεται όπως όλοι οι ΄Ελληνες βλέπουμε “υπό κατοχή”, σε μια περιστροφική, ακροβατική-ζαλιστική δίνη στην οποία έχει εκτεθεί από τις ίδιες τις συμπεριφορές-παθογένειες του ΄Ελληνα και των κυβερνήσεών του, αλλά και από την αμείλικτη σκληρότητα που επιβάλει το κέρδος στις οικονομίες της Αγοράς, πολλές λύσεις ,όπως είπαμε παραπάνω, δεν υπάρχουν. ΄Εχουν τόσο πολύ πλέον περιοριστεί οι δυνατότητες εξεύρεσης εναλλακτικών διεξόδων, που σχεδόν εξαντλήθηκαν. Αλλά, παρέμεινε (ευτυχώς) ΜΙΑ μόνο και ΑΚΡΙΒΗ σε ένα πακέτο .
(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)
