Σουλτς: Τραμπ, Πούτιν και Ερντογάν φέρονται σαν απολυταρχικοί ηγέτες

Σφοδρή κριτική στον Ντόναλντ Τραμπ, τον Βλαντιμίρ Πούτιν και τον Ταγίπ Ερντογάν άσκησε ο Μάρτιν Σουλτς, τους οποίους αποκάλεσε απολυταρχικούς ηγέτες.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση πρέπει να γίνει πιο ισχυρή, καθώς η δημοκρατία αποδυναμώνεται στις ΗΠΑ, τη Ρωσία και την Τουρκία, τόνισε ο επικεφαλής των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών.

Μια χαρά, αλλά προεκλογικά και εκ του ασφαλούς τα λέει ο σοσιαλδημοκράτης  υποψήφιος καγκελάριος της Γερμανίας. Απέφυγε ,όμως, ως ακραιφνής συστημικός πολιτικός ,να μας εξηγήσει το σημαντικότερο. Ποιος ανέδειξε στο ανώτατο αξίωμα στις χώρες τους  τον Τραμπ, τον Πούτιν και τον Ερντογάν; Δεν είναι εκείνη η μεγάλη λαϊκή μάζα, που ψηφίζει εθνικιστικά, φανατικά, πελατειακά, ανόητα; ΄Οχι, βέβαια, πως και οι υπόλοιποι  που δεν ψηφίζουν “έτσι”, αλλά κάπως  “αλλιώς”,  επιλέγουν τους καλύτερους.  Απλώς, η επιλογή τους   είναι “το μη χείρον”

Οφείλουμε να σταματήσουμε πια αυτό το παραμύθι  με το οποίο  χρόνια τώρα μεγάλωσαν  οι γενιές. Τουλάχιστον στην εποχή μας, οι περισσότεροι ηγέτες εκλέγονται  από ένα σύνολο   ψηφοφόρων  μιας  ασυνειδητοποίητης  μάζας, που αποφασίζουν στο όνομα της…Δημοκρατίας, ως εικονική  πλειοψηφία πάντα, ποιον θα αναγορεύσουν-καταστήσουν τύραννό τους. Ας  ρίξουμε μια γρήγορη  ματιά στη μόνη αρμόδια να μιλήσει με ντοκουμέντα για το αληθές η ψευδές ισχυρισμών, σαν τον παραπάνω.

Οι Ναζί της Γερμανίας ήταν μερικές εκατοντάδες, έστω μερικές χιλιάδες, παραπλανημένοι από τον Χίτλερ ψηφοφόροι ή ένας ολόκληρος λαός, που έφερε στην εξουσία το ναζιστικό κόμμα με τη  ψήφο του; Ποιοι διεξήγαγαν, αν όχι σύσσωμος ο τότε γερμανικός λαός, έναν πόλεμο με εκατομμύρια νεκρούς, με  στρατόπεδα συγκέντρωσης, κρεματόρια, θαλάμους αερίων; 

Ποιοι  ήταν εκείνοι,  αν όχι οι Μπολσεβίκοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία  στη μεταεπαναστατική Ρωσία, που «έπιναν νερό στο όνομα» του «πατερούλη»  Στάλιν και έκλειναν τα μάτια στις  συλλήψεις, τα βασανιστήρια, τις συνοπτικές δίκες, τις εκτελέσεις των ίδιων των  συντρόφων τους  από το  δικτάτορα  της Σοβιετικής Ρωσίας; Δε γνώριζε ο ρωσικός λαός,  μας είπαν μετά, οι στρατευμένοι Ρώσοι ιστορικοί, για το Γολoντομόρ στην  Ουκρανία. Και οι αποστεωμένοι ιδεολογικά  σύγχρονοι  Σταλίνες του ελληνικού ΚΚ, μιλούν για…αντικομμουνισμό, όταν τολμήσεις να μνημονεύσεις το έγκλημα του λιμού των αγροτών στην Ουκρανία . Συμβαίνει να παραπλανώνται οι λαοί,  μας διαβεβαιώνουν άλλες συστημικές πένες.  Τί ψεύδος!  Αφού μόνο να…παραπλανώνται  τελικά  στους αιώνες ξέρουν οι λαοί,  μας διδάσκει η ιστορία.

Γύρω στο 200 πριν την καθιερωμένη χρονολογία στη Σπάρτη,    ένας, πιθανόν δούλος, ονόματι Νάβις, με λαϊκή επανάσταση ,κατάφερε να συντρίψει  ένα αισχρό καθεστώς, που είχαν επιβάλει οι «Ολίγοι» (700 οικογένειες κατείχαν όλες τις σπαρτιατικές γαίες). Με την επικράτηση των επαναστατών, ο επικεφαλής τους Νάβις, αναγορεύτηκε “βασιλεύς” και προχώρησε άμεσα σε α.  αναδασμό της γης και δίκαιη μοιρασιά κλήρων β. απελευθέρωση ΟΛΩΝ των δούλων (Είλωτες) γ. τοποθέτηση  ΓΥΝΑΙΚΑΣ  επικεφαλής του σπαρτιατικού  στρατού, ο οποίος  λίγο μετά συνέτριψε προ των πυλών της Σπάρτης της ρωμαϊκές λεγεώνες.

 ΄Ηταν τόσο πρωτάκουστο και απίστευτο το κοινωνικό έργο του Νάβη, ώστε ο ίδιος ο  Ρωμαίος ύπατος  Φλαμινίνος  υπέστη  σοκ, όταν πληροφορήθηκε αυτές τις  ρηξικέλευθες, επαναστατικές πράξεις και σε μια συνάντησή τους έντρομος  με αυτά που άκουγε και έβλεπε, ψέλλισε: “Βασιλιά, κάνεις πρωτάκουστα πράγματα, ανήκουστα. Καταργείς τη φυσική «τάξη πραγμάτων» αιώνων. Απελευθερώνεις δούλους, καταργείς τη εξουσία, βγάζεις τις γυναίκες από το γυναικωνίτη και τις τοποθετείς επικεφαλής ανδρών, και μάλιστα Σπαρτιατών. Πού ακούστηκαν τέτοιες ανίερες πράξεις;” (Ν. Αδαμόπουλος, Νάβις, βασιλεύς Λακεδαιμονίων ανήρ Αγαθός. Dreyfus 1995)

΄Ομοιο  επαναστατικό, κοινωνικό, πολιτικό έργο σαν αυτό του βασιλιά Νάβη, είδε  η ανθρωπότητα  αιώνες μετά, στα νεότερα χρόνια. Οι στρατευμένοι ιστορικοί, βέβαια, όχι μόνο έχουν εντελώς αποκρύψει το έργο του επαναστάτη βασιλιά ,αλλά δε διστάζουν κιόλας , όταν καλούνται να ερμηνεύσουν πώς σε μια Αθήνα λίκνο της φιλοσοφίας και σε μια Ρώμη αργότερα, πηγή ακόμα και του σημερινού  δικαίου, η γυναίκα ή ήταν κλεισμένη στο σπίτι της ή ο νόμος την αντιμετώπιζε  ως res (= πράγμα), να απαντούν πως  οι αντιλήψεις, η νοοτροπία  και η γενικότερη κουλτούρα  πρέπει να εξετάζονται  στις συνθήκες της ιστορικής εποχής τους. Επομένως, η αθηναϊκή και η ρωμαϊκή κοινωνία ήταν ακόμα ανώριμες να δεχτούν  ή ακόμα και να συλλάβουν τέτοιες  υψηλές επαναστατικές ιδέες, λένε.

 ΄Ερχεται όμως  Ο Νάβης με τους ελεύθερους Είλωτες και τη σύντροφό του Απήγα,  επικεφαλής του σπαρτιατικού στρατού , που οι πρόγονοί του είχαν γονατίσει στις Θερμοπύλες έναν Ξέρξη και τους διαψεύδει παταγωδώς .Και οι κοινωνίες, ως γνωστό, δεν είναι οι εξουσίες, είναι οι λαϊκές μάζες που τις συνθέτουν.

Η κοινωνία που απαιτούσε στην «ανθρωποκεντρική» Αθήνα να υπάρχουν στρατιές αναλώσιμες δούλων για τα μεταλλεία στο Λαύριο ή η Ρωμαϊκή που μαύλιζε τον όχλο με «άρτον και θεάματα», ήταν ακριβώς στον αντίποδα της Σπαρτιατικής την εποχή που μιλάμε,  που δε διέκρινε δούλους και πολίτες, άντρες και γυναίκες. Πώς έγινε αυτόματα, αποφασιστικά και τόσο γρήγορα να εκτιναχτεί ιδεολογικά  η σπαρτιατική κοινωνία αιώνες μετά, ενώ η αθηναϊκή όχι, και να αποδεχτεί αλλαγές, που, όπως είπαμε, ο κόσμος μας είδε πολύ αργότερα, ακόμα κι απ΄αυτή τη Γαλλική επανάσταση;  

Και για να επανέλθουμε στο Σουλτς. Ποιον, επομένως, οφείλουμε να πολεμάμε; Τον Πούτιν μόνο,  που ξεκίνησε τον πόλεμο στη Συρία , για να πουλήσει όπλα ή και τον ανόητο Ρώσο εθνικιστή, ψηφοφόρο, που “πίνει νερό στο όνομα” του δικτάτορα  με 80% σημερινή, λένε, αποδοχή από τα πλήθη του…εθνικού  έργου του «Τσάρου»; ΄Η μήπως οι Αμερικανοί  που  έφεραν ένα Τραμπ στην εξουσία, δεν είναι  ακροδεξιοί, ρατσιστές, φαλλοκράτες και τραμπούκοι, όπως ο πρόεδρός τους; Θα σεβαστώ τέτοιους ανισόρροπους και φανατικούς οπαδούς-ψηφοφόρους;  Αλλιώς, μου λέτε, θα ασεβήσω στην έννοια “λαός”, αν τους απορρίψω  συλλήβδην ,τόσο  για τον  ιδεοληπτικό τους προσανατολισμό , όσο και για  την εκλογική τους  προτίμηση;

Καιρός να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.  Και ας το μάθουν πρώτοι αυτό το “μάθημα” οι πολιτικοί ακτιβιστές. Πολλοί κι απ΄αυτούς «ομνύουν» ακόμα   στο όνομα του πλήθους ,που τελικά δεν είναι καθόλου “Λαός” ,αλλά συνήθως κομματική μάζα οπαδών.  Αρκετά κράτησε ο μύθος του…Αγίου λαού, που είναι… σοφός και επιλέγει με την ιερή του ψήφο , με ένστικτο και   διαίσθηση τους καλύτερους!  

  Χιλιάδες ,εκατομμύρια άνθρωποι στο διάβα της ιστορίας ,δεν υπήρξαν θύματα μόνο της  θηριωδίας ηγετών ,καθεστώτων και εξουσιών, αλλά και όσων  επ΄ονόματί τους κυβερνούσαν. Τα Συντάγματα  σχεδόν όλων των χωρών , κλείνουν τα… πομπώδη και φυσικά ανεφάρμοστα άρθρα τους με τη φράση-κλισέ. «Η εξουσία πηγάζει από το λαό». Και είναι αυτός ο  λαός, που  συμμετέχει  σε πολέμους όχι κατά της εξουσίας του, αλλά για τα υποκριτικά ιδεώδη που τάχα η ίδια ενσαρκώνει  (πατρίδα, έθνος, φυλή, θρησκεία, κουλτούρα και λοιπά ηχηρά). 

Με την εξουσία και το σπαθί του λαού των Χριστιανών ο  Κωνσταντίνος κατακρεούργησε  “Εθνικούς”  στη χαραυγή της  γέννησης του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους (Βυζάντιο). Και με την εξουσία επίσης του φανατικού Ορθόδοξου λαού παράδωσε την ίδια συρρικνωμένη αυτοκρατορία στο Μωάμεθ.  

 Στα πρόσφατα χρόνια, με την απαίτηση του ελληνικού λαού έγινε η   εντελώς ανόητη και απαράδεκτη  εκστρατεία στην…ελληνική Μ. Ασία, που έγινε ο τάφος της χώρας.  Αλλά γιατί δεν εισέβαλαν επίσης  στην εξίσου ελληνικότατη κάτω Ιταλία; Είναι μια κρίσιμη  ερώτηση, χωρίς, όμως, απάντηση από τους τότε και τους σημερινούς  Ελληνάρες πατριώτες.

«Πάσα εξουσία πηγάζει από το λαό και ασκείται επ΄ ονόματί του». Κι ακόμα χειρότερα: “Υπάρχει υπέρ αυτου”! Ψευδές , ανυπόστατο και φυσικά αστείο. Για πολύ …γέλιο.  Ασκείται μόνο από  τις… ηγεσίες και υπάρχει  σε βάρος, συνήθως των ίδιων  των μαζών που τις εκλέγουν . Τί τραγική  ειρωνεία!

Είναι καιρός από τον οπαδό να περάσουμε στη δύναμη του Πολίτη. Εκείνου, που θα συμμετέχει στη διαδήλωση κατά των μνημονίων, αλλά το ίδιο πρόθυμα θα κατέβει και στην  πορεία  για τον κατατρεγμένο μετανάστη και τον πρόσφυγα, το λιμοκτονούντα Αφρικανό, την παγκόσμια ειρήνη, την προστασία του κλίματος και της Φύσης. Αν όχι, αν η αγωνιστικότητά του εξαντλείται  μόνο σε οικονομίστηκα αιτήματα, δεν είναι Πολίτης. Είναι πελάτης, «κινούμενη άμμος» ψηφοφόρων.

Δε  σέβομαι, ούτε υπολογίζω στον αγώνα μου τέτοιους συμπαραστάτες. Αντίθετα, είναι το ίδιο αντίπαλοί μου, όσο και οι εξουσίες που τις στηρίζουν κάθε φορά ή τις ανεβοκατεβάζουν.