Χτες,  τελευταία ημέρα της εβδομάδας  που  …κόψαμε  την τούρτα  για τα 11χρονα γενέθλιά μας, δε θέλαμε να  χαλάσουμε το ευφρόσυνο κλίμα με την αναφορά ή την ανάπτυξη σοβαρών θεμάτων των ημερών , που είναι  πολλά, ποικίλα και επιτακτική η ανάγκη  να μνημονευτούν και να  σχολιαστούν .  ΄Αλλωστε, έχουμε καιρό να  ασχοληθούμε μια , δυο και περισσότερες φορές με τέτοια ζητήματα,αφού  θα τα βρίσκουμε συνεχώς μπροστά μας  στους επόμενους μήνες.

Σήμερα ένα θέμα πολυσχολιασμένο  εδώ,  μας δίνει την ευκαιρία να πατήσουμε στο δικό του εφαλτήριο για   να εξαγγείλουμε κάποιες  σημαντικές  μελλοντικές κινήσεις ,που εδώ και πολύ καιρό έχουν σχηματοποιηθεί  και  στις λεπτομέρειες τους στο μυαλό μας. Μένει τους προσεχείς μήνες και ,ει δυνατόν πριν τη λήξη  του τρέχοντος έτους, να λάβουν σάρκα και οστά.

Το  πρώτο θέμα  είναι η γνωστή και επαναλαμβανόμενη τον τελευταίο καιρό σφοδρή επίθεση στο νευρικό σύστημα των Ελλήνων  συνετών πολιτών με το, κατά τη  σκοτισμένη  αντίληψη των θορυβούντων  εθνικιστών, sine qua non εθνικό  ζήτημα της ονοματοδοσίας των Σκοπίων. Βέβαια, το όνομα πλέον και παρά τις παραληρηματικές  αντιδράσεις των αντιφρονούντων, συναποφασίστηκε και συνυπογράφτηκε  από τις δύο κυβερνήσεις να είναι  “Βόρεια Μακεδονία”. Και ούτε ο υιός Μητσοτάκη, αν ποτέ κυβερνήσει,  , που σήμερα ωρύεται δημαγωγικά, για να κλέψει την ψήφο των εθνικιστών, ούτε σε  δημοψήφισμα πρόκειται να προχωρήσει, ούτε ,πολύ περισσότερο, να ακυρώσει μονομερώς τη συμφωνία. Η γνωστή απάτη των λαϊκιστών πολιτικών  όλων των εποχών.

Δε θα κουράσουμε με την επανάληψη της άποψης που έχουμε επανειλημμένα εδώ    αναλύσει περί της επικινδυνότητας των μύθων  της Εθνικής Ιστορίας. Βάζουμε ένα σχετικό παλιότερο κέιμενό μας:

 

ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ «ΙΣΤΟΡΙΑΣ»

 

05.11.09

Οι  εθνικές «ιστορίες» στο σύνολό τους  είναι περισσότερο μια (στην υπερβολή τoυς) παραληρηματική  αφήγηση φαντασιακών  ηρωισμών και αρετών της φυλής και των «προγόνων», που έχει ως  σκοπό την έξαρση του εθνικού φρονήματος των ιθαγενών-απογόνων,  παρά ιστόρηση  και μάλιστα κριτική των πραγματικών γεγονότων του «εθνικού βίου». Υπ΄αυτή την έποψη, οι συγγραφείς τέτοιων κειμένων υπηρετούν το είδος του λόγου, που ονομάζεται λογοτεχνία μάλλον και σε καμιά περίπτωση την Ιστορία. Από την απώτατη αρχαιότητα, το έπος Γιλγαμές των Σουμερίων, η Παλαιά Διαθήκη των Εβραίων, τα Ομηρικά έπη, ανήκουν σε αυτό ακριβώς το  λογοτεχνικό είδος, που αναφέραμε και υπήρξαν για αιώνες οι βασικές «ιστορικές πηγές» για πολλούς αρχαίους ιστορικούς , όπως για παράδειγμα ο ΄Ομηρος για τον «πατέρα της επιστημονικής Ιστορίας» Θουκυδίδη.  Η απόπειρα αφάνισης  αυτού του ιστορικού μορφώματος είναι από τα δυσκολότερα εγχειρήματα του ιστορικού απανταχού της γης .Ο «αστράτευτος» ιστορικός, στην προσπάθειά του αυτή, δεν έχει να αντιπαλέψει μόνο με μια κυρίαρχη και μάλιστα εθνικιστική  ιδεολογία, την οποία η εκάστοτε «εθνική εξουσία» συντηρεί  με «νύχια και δόντια» ως θεσμό, αλλά και με τη στερεότυπη και εδραία αντίληψη   της «μάζας» περί της εθνικής της υπεροχής  έναντι των άλλων εθνών και επομένως και περί της υπεροχής της εθνικής της «ιστορίας» έναντι των άλλων.*  Αυτά τα εθνικά «ευαγγέλια» δεν επιδέχονται ουδεμιάς μεταβολής ούτε καν στα τυπικά τους κεφάλαια.  Το κοινό των εθνών ηδύνεται και μεγαλύνεται από την ανάμνηση των «ιστορικών» του μύθων  και έχει διδαχθεί πως αυτός ακριβώς είναι και ο σκοπός της Ιστορίας: Η υπόμνηση και η έξαρση των αρετών και των ηρωισμών  των προγόνων Η αληθινή ιστορία του έθνους δεν ενδιαφέρει το πλήθος-εθνική αγέλη και δεν το αφορά. Χωρίς αυτή τη χλιδάτη διακόσμηση της εθνικής  μυθιστοριογραφίας ,η Ιστορία που λειτουργεί ως εθνικός καθρέφτης για κάθε λαό, είναι μια απαίσια, τιμωρητική μνήμη, Και όποιοι επιχειρούν να  εκριζώσουν το ιστορικό αυτό εξάμβλωμα, αυτόματα στο εθνικό ασυνείδητο κωδικοποιούνται ως προδότες ,εθνικοί μειοδότες και συνήθως υποκινούμενοι από ξένους…δαχτύλους. Η ελληνική εθνική «ιστορία» δεν εξαιρείται από τον παραπάνω κανόνα. Πολύ περισσότερο, γιατί ευτύχησε να θεωρείται «΄Ελληνας» και ο ποιητής των ποιητών, ο πολύς ΄Ομηρος. Χωρίς να είναι περισσότερο ή λιγότερο εθνικιστική από τις άλλες, πρωτοστατεί κι αυτή στην εκδοχή που θέλει την  ιστορία αφηγηματική τέχνη εθνικών μύθων-θρύλων, οι οποίοι τρέφουν το φρόνημα των νέο-Ελλήνων από συστάσεως ελληνικού κράτους –έθνους μέχρι σήμερα. Οι μύθοι της εθνικής ελληνικής «ιστορίας» είναι πολλοί. Παραθέτουμε ενδεικτικά μερικούς: Αυτή η ίδια η καταγωγή των νέο-Ελλήνων που σεμνύνονται ότι είναι απευθείας απόγονοι των αρχαίων Λεωνίδων, Περικλέων και Αλέξανδρων. Η  μονοπώληση του αρχαίου ελληνικού πνεύματος, όπως εκφράστηκε στην επιστήμη και στην τέχνη. Το διηνεκές και αδιάλειπτο της ελληνικής γλώσσας από την απώτερη αρχαιότητα μέχρι σήμερα και μάλιστα σε όλο το έδαφος που  σήμερα ορίζουμε ως ελληνική επικράτεια. Το ιστορικό τερατογέννημα του λεγόμενου ελληνοχριστιανικού και μάλιστα ελληνο-ορθόδοξου πολιτισμού, με γονέα τον «ιστορικό του ελληνικού έθνους» Κων. Παπαρρηγόπουλο. Η ανιστόρητη ταύτιση της ελληνικής ιστορίας με τη βυζαντινή και η σύγχυση μεταξύ ελλαδικού και βυζαντινού, ελληνικότητας και   βυζαντινής ελληνοφάνειας. Η ταύτιση της ορθοδοξίας με το έθνος και η ισοπεδωτική αντίληψη πως ανέκαθεν  οι κάτοικοί της μεταχριστιανικής Ελλάδας, υπήρξαν ορθόδοξοι. Τα κρυφά σχολειά της τουρκοκρατίας. Η γενοκτονία των Ελλήνων στη Σμύρνη. Η αναγωγή σε μείζον εθνικό ζήτημα της μονοπωλιακής τουριστικής εκμετάλλευσης των αρχαίων μνημείων από την ελληνική τουριστική «αγορά»  και άλλοι πολλοί. Οι νέο-΄Ελληνες, όχι μόνο θεωρούν  τους παραπάνω  μύθους ως γρανιτένιο πυλώνα της εθνικής τους «ιστορίας», αλλά και υπερθεματίζουν για την…αυταπόδεικτη ιστορικότητά τους. ΄Οσοι τους αμφισβητούν, θεωρούνται πάραυτα  εχθροί της φυλής και τους έθνους και  απειλούνται με ατιμωτική λογοδοσία στο φανταστικό δικαστήριο της εθνικής τους «ιστορίας».Για τους περισσότερο εθνικιστές, δεν αποκλείεται, μάλιστα, οι ιστορικοί αυτού του είδους, να… συνεργαζόμαστε και «επ΄αμοιβή» με τον… «ξένο παράγοντα» που επιβουλεύεται από προκαταβολής κόσμου την εξαφάνιση της φυλής και του ανάδελφου έθνους. Εδώ και κάμποσα χρόνια προσπαθούμε να «αποκαθάρουμε» στο μέτρο του δυνατού την ελληνική ιστορία είτε διδάσκοντας είτε συγγράφοντας την αληθινή Ιστορία  και  συνεχίζουμε ως τα σήμερα την όντως κοπιώδη αυτή προσπάθεια. Είναι κοπιώδης όχι μόνο στην πορεία της αναζήτησης και εξακρίβωσης των ιστορικών εκείνων πηγών, που  βοηθούν προς αυτή την κατεύθυνση. Περισσότερο κουράζει η ανάγκη απολογίας γι αυτό το εγχείρημα και συνήθως σε εντελώς αναρμόδιους και άσχετους. Οι συνέλληνες  δεν εννοούν, ούτε και στη χαραυγή του 21 ου αιώνα, να απαλλαγούν από τα «φονταμενταλιστικά», εθνικιστικά  τους σύνδρομα .Πολύ περισσότερο, να συγχωρήσουν προσπάθειες κατεδάφισης του εθνικού «ιστορικού» τους οικοδομήματος. Αυτό, όμως, δεν είναι λόγος ούτε να σταματήσουμε τις  προσπάθειες ούτε να υποστείλουμε  τη σημαία της αναζήτησης και παράθεσης  της ιστορικής αλήθειας. ΄Ετσι κι αλλιώς, το οικοδόμημα αυτό αποδείχτηκε πλινθόκτισμα και η οριστική του κατεδάφιση είναι ζήτημα χρόνου πια.  *Οι Γάλλοι (ποσοστό 89%!)  αισθάνονται υπερήφανοι για την καταγωγή τους.Οι αριστεροί,μάλιστα,σε ποσοστό 85%. Η Ανιές Πουαριέ,μια από τις πιο γνωστές Γαλλλίδες συγγραφείες,σε ένα “ντελίριο” εθνικισμού, δήλωσε μεταξύ των άλλων: “…Και μη μου θυμίσει κανείς τη Μασσαλιώτιδα,γιατί θα ξεσπάσω σε κλάματα”.(πηγή, ΜΜΕ)

Αυτή την παρανοϊκή και χαλκευμένη  ιστορία που εξ απαλών ονύχων οι ινστρούχτορες των εθνικών ιδεωδών  ΄Ελληνες  δημοδιδάσκαλοι μεταγγίζουν μετά περισσού ζήλου στους ΄Ελληνόπαιδες, συμπληρώνουν και επαυξάνουν, τόσο τη ψευδή της εκδοχή,   όσο και την επικινδυνότητά της, οι λογής  ιστορίζοντες και οι ερασιτεχνικώς  ιστοριογραφούντες,  έκαστος για τους δικούς του λόγους .  Γράφαμε για το συγκεκριμένο θέμα στις ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ:

Σημερα,στις συντεταγμενες πολιτειες και στις πολιτισμενες κοινωνιες, που οι ρολοι ειναι (ή πρεπει να ειναι) βιωματικοι και διακριτοι και δεν επιτηδευονται ουτε υποδυονται,πλην εκεινων στα θεατρικα δρωμενα, η αντιποιηση δεν ειναι μονο πραξη λοιδωρη, αλλα σε πολλες μορφες της και ποινικα κολασιμη. Το ερασιτεχνικο και το αμεθοδο δεν ειναι απλως αστεια, αλλα και επικινδυνα. Ιδιαιτερα στην Επιστημη.

   Στη συστηματοποιημενη γνωση,οι κανονες κατακτησης της ειναι αυστηρα προσδιορισμενοι και οι οροι επιτηδευσης της δεσμευτικοι για τους φορεις της. Η λαθρεπιβαση σε επαγγελματικη συντεχνια, εξειδικευμενης γνωσης, ειναι απαγορευμενη. ”Ελευθερη εισοδος επισκεπτων” και καταληψη γνωστικου χωρου, που ” de jure et ipso jure” ανηκει  σε αλλους , δεν επιτρεπεται. Γιατι ο κομπογιανιτισμος, ο πιθηκισμος, το δηθεν, δεν ειναι απλως κωμικες μεταμφιεσεις. Εχουν πρωτιστως και επικινδυνες παρενεργειες.

   Αυτα ειναι αυτονοητα για ολες τις αλλες επιστημες, οχι, ομως, και για την επιστημη της Ιστοριας. Καλως η κακως ο καθενας εχει το δικαιωμα να πιανει και να γραφει “ιστορια”. Ειδικα στη χωρα μας. Απομαχοι, πολιτικοι, αποστρατοι στρατιωτικοι, συνταξιουχοι, δημοσιοι υπαλληλοι, αν δεν γραφουν λογοτεχνια, ασχολουνται συνηθως, με τη συγγραφη ιστορικων κειμενων. Ακομα και αυτοβιογραφικες διηγησεις, μεταπλαθονται και μεταμορφωνονται σε ιστορια. Προσωπικα περιστατικα, αναμνησεις, ονοματα, χρονολογιες, διανθισμενα με αφηγηματικο λογο, αναδεικνυονται σε “ιστορικα  γεγονοτα”.

   Η σημασια της ερευνας των αρχειακων πηγων, η αναγκη της κριτικης τους, η διαπιστωση και κατανοηση των ιστορικων γεγονοτων και η διακριση τους απο τα γεγονοτα (κορυφαιες ενασχολησεις της επιστημης της ιστοριας), για να περιοριστουμε μονο σε αυτα , που απαιτουν εξειδικευμενη γνωση και επιστημοσυνη, ειναι, οχι μονο αδιαφορα, αλλα και οροι αγνωστοι στους ”ιστορικους” αυτου του ειδους.

   Αλλα, δεν ειναι μονο αυτο το προβλημα της Ιστοριας. Το ιδιο σοβαρο και μαλλον σοβαροτερο, ειναι εκεινο που συναρταται με την προσωπικοτητα του ιστορικου στη διασταση της επαρκειας και της ανταποκρισης του στις απαιτησεις της ιστοριας. Η “επιστημη του Θουκιδυδη”, δεν απαιτει μονο γνωση και εξειδικευση, αλλα απολυτα συστοιχα και συναλληλα, ειναι και το ”ηθος” και το “συνειδος” του ιστορικου. Αυτα που τοσο ευκολα προϋποθετουμε, ως αρετες του ιστορικου και τερπουν στην ακοη, ως ευηχα κοσμητικα (αντικειμενικοτητα, κριτικη ικανοτητα, αμεροληψια, ανιδιοτελεια) ειμαστε, δυστυχως, υποχρεωμενοι να παραδεχτουμε, πως, κατα κανονα, λειπουν απο την ηθικη αρματωσια των ιστορικων και η απουσια τους εβλαψε ανεπανορθωτα την παλαιοτερη χρονογραφια-ιστοριογραφια, ακομα και στην απλη και κριτικη καταγραφη των γεγονοτων. Αλλα και η εξακολουθηση της απουσιας τους, εν πολλοις, στη νεοτερη ιστορικη επιστημη, ταλαιπωρει το ερευνητικο της εργο στην αναζητηση, την ερμηνεια, την κατανοηση και τη διακριση των πηγων, την επιλογη των αξιομνημονευτων προσωπων και πραξεων και την ενταξη τους στο ιστορικο γιγνεσθαι. Αναληθειες, σκοπιμοτητες, προκαταληψεις, μικροτητες περνουν μεσα απο στρεβλες γραφιδες και παραδιδοναι στις γενιες ως ”ιστορια”. Εμπαθεις, καποτε και παρανοϊκες πενες, πνιγουν στο μονοχρωμο μελανι τους συνταρακτικα  ιστορικα γεγονοτα  και αξιολογες μορφες, αμαυρωνοντας το δημιουργικο τους εργο. Πυργωνουν το “ιστορικο” τους οικοδομημα με τονους λασπη και παραμορφωμενα, αλλα ανθεκτικα υλικα. Και δεν ειναι καθολου ευκολο να γκρεμιστει ενα τετοιο χτισμα. Θαμμενα απο τους εκτελεστες τους λαμπρα ιστορικα προσωπα, με καταχωνιασμενο το ιστορικο τους εργο, περιμενουν την “ανακομιδη των λειψανων” τους. Ειναι χρεος (και ελαχιστος φορος τιμης) του συχρονου ιστορικου.

Να μείνουμε ενδεικτικά σε ένα παράδειγμα. Στο λεγόμενο ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ζήτημα  και το ντελίριο που επακολούθησε από την  ημέρα εξαγγελίας της ονοματοδοσίας των Σκοπίων  μέχρι σήμερα με τα συλλαλητήρια, τις κρεμάλες, τις ύβρεις και τις λοιπές ασχημοσύνες,  η  επαίσχυντη αυτή εθνικιστική  ντόπα, καλλιεργήθηκε στην ουσία και μεταδόθηκε  αρχικά   στους πληρωμένους κονδυλοφόρους της βιομηχανίας παραπληροφόρησης  από συγκεκριμένη  πιάτσα  άλλων ντοπαρισμένων. Και ως επακόλουθο ύστερα  της δικής τους προπαγάνδας , ξαπλώθηκε και στο τρελαμένο αχταρμά του πλήθους εκείνου  των αλλοφρόνως  διαμαρτυρομένου  και από   εθνικιστική  υστερία κατειλημμένου. Και αυτή η πιάτσα στήθηκε αποκλειστικά και εξ ολοκλήρου  από  διάφορους  «φευγάτους»  εθνικιστές  που αυτοαναγορεύτηκαν σε ιστορικούς, συνέγραψαν “ιστορικά” βιβλία  και μελέτες (!),  βγήκαν σβάρνα  στις τηλεοράσεις ,πήραν τα μικρόφωνα και τις ντουντούκες στο χέρι, για να στηρίξουν την ιστορική ελληνικότητα της Μακεδονίας ,όντας οι ίδιοι  εντελώς άσχετοι με το αντικείμενο της Ιστορίας!

Και δεν είναι λίγοι οι παρανοϊκοί αυτοί εθνικιστές,  υποδυόμενοι τους ιστορικούς, στη χώρα. Και ούτε πρόσφατη η  εγκληματική αυτή συνήθεια.  Να θυμίσουμε  δύο  περιπτώσεις της δικής μας εποχής.  Εκείνο   του  φιλολόγου Σαράντου Καργάκου  και το άλλο του  απόστρατου Φράγκου Φραγκούλη (ο και “Φρου-Φρου” αποκαλούμενος σκωπτικώς από τους γνωρίζοντες πρόσωπα και πράγματα παλιούς συναδέλφους του).

Αμφότεροι, για να μείνουμε μόνο σ΄ αυτούς, χωρίς επιστημονική ειδίκευση και αρμοδιότητα που εξασφαλίζει  και αναγνωρίζει η συντεταγμένη πολιτεία μόνο με την απόκτηση πτυχίου, μεταπτυχιακού ή διδακτορικό διπλώματος  στην επιστήμη της Ιστορίας στις αντίστοιχες πανεπιστημιακές σχολές,  προχώρησαν κατά καιρούς στη συγγραφή βιβλίων και άρθρων υποστηρίζοντας εντελώς ανιστόρητες απόψεις, μπολιασμένες με αβυσσαλέο μίσος, ειδικά,  κατά παντός Τούρκου, Σλάβου-Σκοπιανού και Εβραίου,  προαιώνιων εχθρών του ανάδελφου ΄Εθνους των Ελλήνων. Μάλιστα, στα… πονήματά τους αυτά  χρησιμοποιούν  τίτλους  ιστορικών θεμάτων αποκλειστικά    της ιδιότητας του  ιστορικού,  μη όντες οι ίδιοι ιστορικοί. Παράνομα, δηλαδή,  ανήθικα και πέραν  πάσης επιστημονικής δεοντολογίας, εξαπατούν  τα πλήθη και παρουσιάζουν ερασιτεχνικές, ιστορίζουσες, ανιστόρητες ή εντελώς λαθεμένες απόψεις ως ιστορικές μελέτες!

Βεβαίως, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως  δεν υπάρχουν  μόνο οι   ανειδίκευτοι τούτοι χαλκείς της ιστορίας .Η ίδια η Πολιτεία εδώ και χρόνια μέσω των εκάστοτε κυβερνητικών φορέων της, διαπράττει και ελόγου της  το ίδιο ανοσιούργημα. Διαπραγματεύεται ας πούμε  θέματα αμιγώς ιστορικά με πρόσωπα  (πολιτικά, κομματικά, υπηρεσιακά) που ουδεμία σχέση έχουν με την Ιστορία . Χαρακτηριστικά από τα εκατοντάδες παραδείγματα  μνημονεύουμε: 1. Την πρόσφατη συμφωνία για την ονοματοδοσία των Σκοπίων ,που πραγματοποιήθηκε μετά από πολύχρονες και εξειδικευμένες συζητήσεις που συμμετείχε οποιοσδήποτε μπορεί να φανταστεί κανείς (μέχρι και συνδικαλιστές συντεχνιών ) πλην ιστορικών! 2.  Η καταστροφή των ατομικών φακέλων πολιτικών φρονημάτων Ελλήνων πολιτών με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 40 χρόνων από τον τερματισμό του “εμφυλίου” πολέμου 1944-1949. Η τότε κυβέρνηση του Τζανή Τζανετάκη στην οποία συμμετείχαν η Ν.Δ. και ο Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου, απεφάσισε την καταστροφή των ατομικών φακέλων των πολιτικών φρονημάτων των Ελλήνων πολιτών που φυλάσσονταν στις υπηρεσίες του υπουργείου Δημόσιας Τάξης.  Η εγκληματική εκείνη απόφαση ελήφθη από τους πολιτικούς δημαγωγούς,Δεξιούς και Αριστερούς,  πάλι ερήμην των ιστορικών και πάλι για τα μικροκομματικά συμφέροντα των “συνεταίρων”. Σ΄αυτή την καταστροφή των φακέλων αναφέρεται η υπ’ αριθμό 8504/7-14668 υπουργική απόφαση (Προεδρίας, Εσωτερικών, Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης) της 28.8.1989,που στέρησε στους ιστορικούς  τις πιο πλούσιες πηγές για εκείνη την ταραγμένη εποχή στη χώρα μας.

΄Ηρθε, λοιπόν,  η ώρα αυτό το  έγκλημα  να μη συνεχιστεί. Αρκετά κράτησε  τόσα χρόνια. Από εδώ και ύστερα… “κάθε κατεργάρης  στον πάγκο του”. Και μάλιστα με ποινικές συνέπειες, αν αψηφήσει το νόμο και την επιστημονική δεοντολογία.

΄Οπως  ο γράφων,  ως ιστορικός δεν έχει νομικά, πέρα από  την ηθική διάσταση του ζητήματος ,το δικαίωμα να δημοσιεύει  εργασίες ,ιατρικού περιεχομένου ,να διατυπώνει ιατρικές  απόψεις ή   να προχωράει σε υποδείξεις και γνωματεύσεις  μη ων γιατρός, με την ίδια νομική λογική και επιταγή δεν έχει δικαίωμα ουδείς ιατρός,  απόστρατος ακόμα κα φιλόλογος ( το τμήμα Ιστορίας-Αρχαιολογίας δεν ταυτίζεται με το φιλολογικό), να παριστάνει  τον ιστορικό και να παραβαίνει ξεκάθαρους και σαφείς νόμους, που αναφέρονται στα αδικήματα της  αντιποίησης αρχής, επαγγέλματος ή άλλης ιδιότητας, ατιμωρητί.

Για το λόγο αυτό,   προσεχώς με μηνυτήρια αναφορά μας στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου θα εκθέσουμε την παραπάνω άποψη και θα ζητήσουμε να ασκήσει  διώξεις σε όσους παράνομα και καταχρηστικά οικειοποιούνται επιστημονικές ή επαγγελματικές ιδιότητες που δεν διαθέτουν νομίμως, υποδύονται ρόλους εξαπάτησης του κοινού  και το χειρότερο με την ανεύθυνη δημοσίευση εντελώς αντιεπιστημονικών και κακόβουλων ιστορικοφανών εργασιών,  καλλιεργούν ψευδείς και ανυπόστατες θεωρίες και  εικόνες για την εθνική ιστορία, παραποιούν τις ιστορικές αλήθειες,  αναφέρονται  μονομερώς σε πηγές υπαρκτές ή ανύπαρκτες   ή κάποτε  καθόλου.  Για όλους αυτούς τους λόγους αποπροσανατολίζουν τους αδαείς, προκαλούν σύγχυση, φανατίζουν, διασπείρουν εθνικιστικές και ρατσιστικές απόψεις,   δημιουργούν εν τέλει μείζον ανθρωποκεντρικό, αλλά και εθνικό και επιστημονικό ζήτημα  με τις παράνομες και ποινικά  κολάσιμες αυτές πράξεις τους.

Για όλους αυτούς τους λόγους θα ζητήσουμε από τον εισαγγελέα να ασκήσει διώξεις κατά των παραβατών και να  διατάξει  την απόσυρση βιβλίων και “μελετών” υπογραφόμενα  από άτομα χωρίς την ιστορική ιδιότητα και τον απαραίτητο επιστημονικό εξοπλισμό. Παράλληλα, οι ίδιοι να αναγκαστούν με δημόσια δήλωση να παραδεχτούν πως εξαπάτησαν την κοινή γνώμη, ψευδώς προφασίστηκαν ιστορική ιδιότητα που δεν έχουν  και  να δηλώσουν ομοίως δημόσια  πως το ιστοριογραφικό και κριτικό έργο των ιστορικών δρώμενων και των πρωταγωνιστών  τους είναι της αποκλειστικής αρμοδιότητας των ιστορικών που κατέχουν τίτλο ιστορικών σπουδών από σχολή και τμήμα ανώτατου ,αναγνωρισμένου  εκπαιδευτικού ιδρύματος  της ημεδαπής ή της αλλοδαπής.

Ως εδώ  (και  για τη δική μας χώρα) η απάτη , η ανήθικη, η αντιδεολογική και η    παράνομη  συμπεριφορά όλων αυτών  των αφρόνων εθνικιστών που δηλητηριάζουν τη ζωή του τόπου ,δημιουργούν σύγχυση και φανατισμό και στρέφουν ομάδες και μεγάλα τμήματα του πληθυσμού σε αντιπαλότητα ,τροφοδοτούν με μίσος και οργή που εύκολα μπορούν να οδηγήσουν ακόμα και σε  εμφύλια σύρραξη.

Η συγγραφή ιστορικών θεμάτων (ιστοριογραφία, κριτική κ,λπ) είναι αποκλειστική αρμοδιότητα και ευθύνη των επαγγελματιών  ιστορικών και κανενός άλλου. Η όποια αντιπαράθεση ,αν προκύψει, οφείλει να γίνεται με επιστημονικά κριτήρια και μέτρα ΜΟΝΟ μεταξύ ιστορικών και όχι ασχέτων ιστοριοδιφών, ιστοριζόντων και  εραστών του ερασιτεχνισμού σε   αντικείμενα  της Ιστορίας.  Κάποτε, πρέπει και  σ΄αυτό τον τόπο να επικρατήσει  μια τάξη και στο συγκεκριμένο ζήτημα, όπως άλλωστε συμβαίνει σε όλες τις πολιτείες με επιστημονικό και δικαιικό πολιτισμό.