ΙΟΒΕ: Το 64% των Ελλήνων μόλις που τα βγάζει πέρα
Μάρτυς μου η συνείδησή μου ,αν δεν έγιναν έτσι.
Περασμένη βδομάδα, απογευματάκι, Περιστέρι, ΄Εχω κουβάλήσει ένα πλυντήριο στο πατρικό μου που το είχα δώσει κάτι μέρες για επισκευή. ΄Ημουνα μόνος. Ο μάστορας στο μαγαζί με βόηθησε να το βάλουμε στο παρτ μπαγκάζ. Στο φτάσε, ήλπιζα πως κάποιος περαστικός θα με βοηθούσε να το κατεβάσουμε και να το ανεβάσουμε πάνω, 12 σκαλιά όλα κι όλα. Μόνος να το κουβαλήσω δεν υπήρχε περίπτωση.Είναι βαριά τα πλυντήρια ,ασήκωτα,ειδικά αυτά της παλιάς τεχνολογίας.
Περίμενα κανένα μισάωρο,πέρασαν 5-6 άντρες ,αλλά έκρινα πως ή δεν άντεχαν τέτοιο βάρος ή πως δεν ήταν και από τους τύπους που βοηθάνε περαστικούς ως… καλοί Σαμαρείτες. Οπότε, άει στα κομμάτια λέω, θα πάω απέναντι να φωνάξω το εγγονό του Παστελά, καμιά 25αριά χρόνων που όλο μου κλαιγόταν η γιαγιά του, μόλις με συνατούσε πως είναι άνεργο το παιδί και δεν υπάρχει μεροκάματο να κάνει (οικοδόμος δήλωνε).
Δεν ήθελα τζάμπα.΄Ηξερα και την κατάστασή τους. Είπα της γιαγιάς θα του δώσω 15 ευρώ, 5 λεπτά δουλειά, ακριβώς απέναντί τους.
Δεν…κατάλαβα. Με αποπήρε η Παστελού. -Δεν κάνει το παιδί τέτοια, γείτονα, δε βγαίνει ζητιανιά, πάρε Πακιστανό να κάνεις τη δουλειά σου. -Καλά, της λέω, αν δε θέλει τα 15 ευρώ ,πες του να έρθει να βοηθήσει, μια πόρτα είμαστε, τόσα χρόνια γνωριζόμαστε. -Τράβα στη δουλειά σου, χριστιανέ μου,που θα στείλω το παιδί να ανεβάσει πλυντήρια, στο καλό σου και σένα ! Με έδιωξε.
Κατάλαβα πως και 100 πόρτες να χτυπούσα δε θα ερχόταν κανείς ούτε και 20 και 30 ευρώ να τους έδινα. Τίγκα τα καφενεία στον Ταξιάρχη. Ξερή,τάβλι και χριστοπαναγίες για τον Τσίπρα που δεν έχουν μεροκάματο να δουλέψουν. Καλά τα ξέρουμε αυτά.
Πήγα κατευθείαν στην Φιλικών, που έχει πολούς Πακιστανούς. Είπα σε ένα παλικαράκι τον πρώτο που συνάντησα μπροστά μου τί θέλω, δέχτηκε μετά χαράς,πήγαμε, το κουβαλήσαμε πάνω, πήρε τα λεφτά του και μού΄κανε και χίλιες υποκλίσεις.
Δεν το συζητάω.Παλιοφυλή είμαστε, ξεμωραμένοι και ψωνισμένοι. Αν δεν ήταν οι Αλβανοί (στην αρχή) και τώρα οι Πακιστανοί, θα πείναγε ο ψωριάρης ο ΄Ελληνας. Τεμπέλης, ψωνάρα, πονηρός. Να τρώει έτοιμα,να τσεπώνει επιδόματα , πρώτος. Τα χέρια του δεν τα λερώνει.
2. ΜΩΡΟ ΠΟΥ ΞΕΤΡΕΛΑΙΝΕΙ
https://mobile.twitter.com/BreckenFowler/status/1097223845772029952?ref_src=twsrc%5Etfw%7Ctwcamp%5Etweetembed%7Ctwterm%5E1097223845772029952&ref_url=https%3A%2F%2Fwww.iefimerida.gr%2Fnews%2F479904%2Fviral-i-dihroni-poy-horeyei-mpigionse-san-epaggelmatias-vinteo
Ως χαρίεν άνθρωπος…όταν είναι παιδί!
3.Αλεν Ντελόν: «Ξερνάω με αυτόν τον κόσμο, φεύγω χωρίς λύπη
Δε μας τα λέει καλά ο ζεν πρεμιέ της βιομηχανίας θεάματος. Αφού μια ζωή επένδυσε στα όμορφα μάτια του και το λιγερό κορμί του,τώρα που το γήρας ήρθε ου μόνον, θλίβεται και ξερνά με το σημερινό κόσμο. Ο παλιός,δηλαδή, ήταν καλύτερος;
“Οσο φέτος και καλύτερα”, πάλαι ποτέ γόη του σινεμά. Δύσκολο για έναν που θήτευσε στο σεξισμό και έβαλε γερή πλάτη να πάει μπροστά το είδος,να μπορεί να δει τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις. “Οπως στρώνει ,κοιμάται κανείς”.
Ώρα, 18.30
4.Με λένε Αναστασία, είμαι 20 ετών, και ο γιατρός μου ανακοίνωσε ότι αυτή η εβδομάδα είναι η τελευταία που θα ζήσω
Με λένε Αναστασια
Είμαι μόλις 20 ετών και το Σεπτέμβριο του 2017 έμαθα ότι έχω ένα είδος επιθετικού καρκίνου στις λεμφαδένες…
το πάλεψα πολύ αλήθεια…
όταν πια έφυγα από τα νοσοκομεία περιμένοντας να κάνω εξετάσεις ξανά…έλεγα σε όλους ότι ναι επιτέλους είμαι καλά ..επιτέλους θα ζησω γιατί έκανα μεταμόσχευση γιατι πάλεψα και γιατί δε γίνεται ο Θεός να είναι τόσο άδικος να με στερήσει από τον πατέρα μου, όπως του στέρησε τη μάνα μου με τον ίδιο ακριβώς τροπο πριν απο 16 χρόνια…
όμως δεν είμαστε πάντα τυχεροί…δεν κερδίζουμε όλοι τη μάχη με το καρκίνο..
Σεπτεμβριος 2018…πάω στο νοσοκομείο για να κάνω εξετάσεις..σίγουρη πως μετά τη μεταμόσχευση θα είμαι καλά…και τι βλέπω;; ΠΡΟΟΔΟΣ ΤΗΣ ΝΌΣΟΥ ΚΑΙ ΝΕΕΣ ΕΣΤΊΕΣ ΜΟΛΥΝΣΗΣ…
οκ λέω θα το παλέψω ξανά…πλέον ο καρκίνος ήταν σε όλο το λεμφικό ιστο, στο πάγκρεας και στα πνευμόνια…στο 4ο στάδιο…
θα το πάλευα αλήθεια και παλέψα… ακόμα παλεύω, νιώθω δυνατη.. νιώθω πως αύριο θα φύγω από δω..
Ήρθαν οι γιορτές και μετά θα έφευγα για Ελβετία για εγχείριση… στα γενέθλια της αδερφής μου ηταν η πρώτη μερα μετά από καιρό που ανέβασα πυρετό… έκτοτε δεν μου έπεσε ξανά…
2 μήνες με κορτιζόνη γιατί ο πυρετός δεν πεφτει…
και εκεί που είχαμε μείνει στο θα ζήσεις όσο αντέξει η καρδιά σου…Σήμερα ο γιατρός μου ανακοίνωσε ότι αυτή η εβδομάδα είναι η τελευταία εβδομάδα που θα ζήσω…
Για μένα δεν κλαίω τόσο… δεν κλαίω που δεν πρόλαβα να ζησω τίποτα, δεν κλαίω που δεν πρόλαβα να αρχίσω να δουλεύω, που δεν θα κάνω παιδιά και που σε 10 χρόνια δε θα με θυμάται κανείς…
Όμως κλαίω για αυτούς που αφήνω πίσω… Για το πατέρα μου που πριν χρόνια έθαψε τη μάνα μου που έφυγε νεότατη από την ίδια κωλοαρρωστια και με άφησε 3 χρόνων μωρό… για την αδερφη μου που δύο μήνες τώρα δεν έφυγε λεπτό από κοντά μου… πώς θα μάθει να ζει χωρίς εμένα..αυτή?? Αυτή που ήταν για μένα και μάνα ???
Ζήτω συγγνώμη για ότι έχω κάνει σε όποιον έχω κάνει και έχω πληγώσει… ζήτω συγχώρεση… και ζήτω να προσεύχεστε για μένα τώρα που φεύγω… γιατί φοβάμαι… Ευχαριστώ.
Αν το δεις απ αυτή την πλευρά ,είναι μια τραγωδία. Αλλά έχει και τα δικά του καλά και τις δικές του εκπλήξεις το μεγάλο ταξίδι, που όλοι ετοιμαζόμαστε να κάνουμε μια μέρα.
Δεν υπάρχει πόνος και αγωνία στη νέα κατοικία. Κι ακόμα,πού ξέρεις ποια νέα διάσταση ζωής θα συναντήσεις εκεί; Ισως είσαι πιο τυχερή από μας. Θα ξέρεις μυστικά που εμείς ακόμα δεν έχουμε την τύχη να ξέρουμε.
Ξεκουράσου, καλή μου. Εχεις την αγάπη όλων μας. Δεν είσαι μόνη ,Αναστασία.
-Ωρα,21.00