Η απάντηση των Γερμανών σε όσους διεκδικούν πολεμικές αποζημιώσεις είναι γνωστή: Nein και πάλι nein!
Αυτή είναι η κοφτή γερμανική απάντηση σε κάθε αίτημα… για πολεμικές αποζημιώσεις στην Ελλάδα, στη Ρωσία και σε όποιον άλλον θέσει ζήτημα χρηματικής επανόρθωσης για τις απέραντες καταστροφές που άφησαν πίσω τους οι ναζί στον Β” Παγκόσμιο Πόλεμο.
Σύμφωνα με το «ΒΗΜΑ», τα 162 δισ. ευρώ για τα οποία μιλάει η Αθήνα είναι… ψίχουλα μπροστά στα 3-4 τρισ. ευρώ στα οποία υπολογίζουν Ρώσοι βουλευτές τις αξιώσεις της χώρας για όσα υπέστη στον «Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο».
Η ρωσική Βουλή αποφάσισε τη σύσταση ομάδας εργασίας για τη διεκδίκηση, διότι «στην πράξη, η Γερμανία δεν κατέβαλε τίποτε στην ΕΣΣΔ για το κύμα καταστροφής και βαρβαρότητας που μας προκάλεσε».
Μέλος της επιτροπής εξήγησε ότι «αν η Γερμανία πλήρωσε 60 δισ. ευρώ σε αποζημιώσεις για τα 6 εκατομμύρια Εβραίους που εξοντώθηκαν στο Ολοκαύτωμα, ελάτε να υπολογίσουμε πόσα χρωστάει για τα 27 εκατομμύρια Σοβιετικούς που σκοτώθηκαν, εκ των οποίων τα 16 εκατομμύρια ήταν άμαχοι πολίτες».
Σχεδόν όλες οι δυτικές εφημερίδες, ακόμη και η ρωσική «Ιζβέστια», εκτιμούν ότι αυτές οι διεκδικήσεις έχουν σχέση και με την τρέχουσα επικαιρότητα.
Γράφουν ότι η χρεοκοπημένη Ελλάδα τις βάζει στο τραπέζι εν όψει της μεγάλης διαπραγμάτευσης για το χρέος της και η Ρωσία ως ευθεία αντίδραση στις οικονομικές κυρώσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ) λόγω Ουκρανίας.
Ακόμη και έτσι, η Γερμανία έχει λόγους να φοβάται. Αν πιο βιομηχανοποιημένες πρώην κατεχόμενες χώρες όπως η Γαλλία ή η Ολλανδία απαιτούσαν επισήμως πολεμικές αποζημιώσεις, αυτά τα χρέη θα μπορούσαν να φθάσουν σε 2 τρισ. ευρώ, περί το 70%-80% του γερμανικού ΑΕΠ – θεωρητικώς αρκετά για να χρεοκοπήσει η Γερμανία όχι μία αλλά πολλές φορές.
Εξ ου και η απάντηση του Βερολίνου είναι απολύτως αρνητική και στερεότυπη. Τονίζει ότι τα ζητήματα αυτά έχουν διευθετηθεί οριστικά με διμερείς συνθήκες τη δεκαετία 1950-1960 και με τη λεγόμενη συμφωνία «2+4» του 1990. Αυτή υπογράφηκε από τις δύο Γερμανίες, Ανατολική και Δυτική, και τους τέσσερις πρώην Συμμάχους (ΗΠΑ, ΕΣΣΔ, Βρετανία, Γαλλία) όταν επανενώθηκε η Γερμανία. Την ενέκριναν όλες οι τότε χώρες του ΟΑΣΕ – μεταξύ τους και η Ελλάδα – και δεν περιέχει ούτε λέξη για αποζημιώσεις.
Die Linke: «Ηθική υποχρέωση να αποπληρώσουμε την Ελλάδα»
Αλλά ιστορικοί, σύλλογοι αντιστασιακών και πολιτικοί σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες δεν συμφωνούν ότι το θέμα έχει κλείσει.
«Στη Συμφωνία 2+4 δεν αναφέρεται τίποτε για το κατοχικό δάνειο του 1942-1944» (σ.σ.: 476 εκατ. προπολεμικών μάρκων, που υπολογίζονται σε τουλάχιστον 10 δισ. ευρώ σε σημερινές τιμές), λέει μιλώντας στο «Βήμα» η Γερμανίδα ευρωβουλευτής Γκάμπι Τσίμερ, ηγετικό στέλεχος του αριστερού κόμματος Die Linke.
«Κατά τη γνώμη μου, η Γερμανία έχει ηθική υποχρέωση να το αποπληρώσει ώστε να χτίσει μια πραγματική σχέση αμοιβαίου σεβασμού με την Ελλάδα. Η γερμανική κυβέρνηση δεν πρέπει να συνεχίσει να υποκρίνεται ότι το θέμα έχει λυθεί. Επιπλέον, το ανοιχτό ζήτημα των αποζημιώσεων υπάρχει ανεξάρτητα από την τρέχουσα συγκυρία του κρατικού χρέους της Ελλάδας. Το ένα δεν πρέπει να συνδέεται με το άλλο» τονίζει.
«Είναι το κατοχικό δάνειο μέρος του ζητήματος των επανορθώσεων; Μάλλον ναι. Διότι έτσι αναφέρει το άρθρο 5 της Συμφωνίας του Λονδίνου (1953) για το γερμανικό χρέος» μας λέει ο Αλμπρεχτ Ριτσλ, Γερμανός καθηγητής Οικονομικής Ιστορίας στη London School of Economics.
«Αλλά είναι εξίσου σαφές ότι η γερμανική κυβέρνηση δεν πρόκειται ποτέ να δεχθεί να ανοίξει ξανά συζήτηση για αποζημιώσεις. Αν το κάνει, θα δημιουργήσει νομικό προηγούμενο για άλλες χώρες, με τρομακτικές επιπτώσεις για την οικονομία της» εκτιμά ο συνομιλητής μας.
Χάγκεν Φλάισερ: «Το κατοχικό δάνειο το είχε αναγνωρίσει επίσημα το ναζιστικό καθεστώς»
«Καλύτερη ελπίδα της Ελλάδας είναι η διεκδίκηση της αποπληρωμής του κατοχικού δανείου, διότι δεν υπάρχει κάτι ανάλογο σε άλλα κράτη, και δεν πρόκειται να θέσει νομικό προηγούμενο» λέει στο «Βήμα» ο Χάγκεν Φλάισερ, ομότιμος καθηγητής Νεότερης και Σύγχρονης Ελληνικής και Ευρωπαϊκής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Και προσθέτει:
«Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να αναζητήσει συμμαχίες και να εξηγήσει γιατί υπάρχει δίκιο σε αυτό το αίτημα. Σημαντικό επιχείρημα είναι επίσης ότι αυτό το δάνειο το είχε ήδη αναγνωρίσει επίσημα το ναζιστικό καθεστώς».
Οπως έγραψε ο κ. Φλάισερ σε πρόσφατο άρθρο του στον βρετανικό «Guardian», «είναι σημαντικό να γίνει διάκριση μεταξύ των αποζημιώσεων για πολεμικά εγκλήματα και της εξόφλησης των μηνιαίων δανείων που υποχρεώθηκε να πληρώνει η ελληνική κατοχική κυβέρνηση για το κόστος συντήρησης του γερμανικού στρατού στην Ελλάδα και της στρατιωτικής δραστηριότητας στη Μεσόγειο, ακόμη και για μεταφορά τροφίμων από τη λιμοκτονούσα Ελλάδα στο στράτευμα Afrika Korps του Ρόμελ.
Αντίθετα από το ιδιαίτερα συναισθηματικά φορτισμένο θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων, αυτό το χρέος δεν επιβαρύνεται τόσο από ηθικολογικές παραμέτρους. Το κατοχικό δάνειο θα μπορούσε – και θα έπρεπε – να γίνει βάση για συνομιλίες με στόχο τη δημιουργία ενός «ταμείου μέλλοντος», ενός ιδρύματος εκατέρωθεν αφιερωμένου στην αποκατάσταση μιας «μοιραζόμενης» Ιστορίας και στη χρηματοδότηση ενός προγράμματος υποδομών με συμβολική σημασία».
Αυτό βεβαίως θα απαιτούσε μεγάλη μεταστροφή στη νοοτροπία της γερμανικής πλευράς. «Εως τότε συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε μια παράλογη κατάσταση, όπου οι δημοκρατικά εκλεγμένες μεταπολεμικές γερμανικές κυβερνήσεις αρνούνται το συγκεκριμένο χρέος, το οποίο είχε αναγνωριστεί επίσημα ακόμη και από το Γ” Ράιχ» καταλήγει ο καθηγητής Φλάισερ.
Αναζητώντας δικαίωση
ΠΟΛΩΝΙΑ – Πρώτα μίλησε, μετά σιώπησε
Ζήτημα πολεμικών αποζημιώσεων έθεσε η Βουλή της Πολωνίας τον Σεπτέμβριο του 2004, κρίνοντας ότι «η χώρα δεν έχει λάβει επαρκή οικονομική επανόρθωση για καταστροφές και απώλειες από τη γερμανική επιθετικότητα, κατοχή και γενοκτονία». Λίγο αργότερα η κυβέρνηση της Πολωνίας, η οποία μόλις είχε ενταχθεί στην ΕΕ, διαβεβαίωσε το Βερολίνο ότι δεν θα υποβάλει επισήμως το αίτημα.
ΙΤΑΛΙΑ – Αστική ασυλία των ηττημένων
Το 2008 η Ιταλία προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης με αίτημα επιπλέον χρηματικές αποζημιώσεις από τον Β” Παγκόσμιο Πόλεμο. Το Δικαστήριο αρνήθηκε, παίρνοντας το μέρος της Γερμανίας, με το σκεπτικό ότι η ιταλική διεκδίκηση «παραβιάζει την εθνική κυριαρχία της Γερμανίας». Είναι η λεγόμενη αστική ασυλία ηττημένων κρατών που έχουν υπογράψει Συνθήκη Ειρήνης.
ΙΣΡΑΗΛ – Ελαβε 60 δισ. ευρώ ως το 2008
Εξαίρεση στον κανόνα είναι βεβαίως, και δικαίως, το Ισραήλ. Η Συμφωνία του Λουξεμβούργου (1952) είναι η μοναδική περίπτωση στην Ιστορία όπου έλαβε πολεμικές αποζημιώσεις ένα κράτος το οποίο δεν υπήρχε στον πόλεμο για τον οποίο δόθηκε η επανόρθωση. Ως το 2008 η Γερμανία είχε πληρώσει 60 δισ. ευρώ στο εβραϊκό κράτος για θύματα του Ολοκαυτώματος.
Διμερείς συμφωνίες με τη Δυτική Γερμανία
Μεταξύ 1959-1964 υπογράφηκαν διμερείς συμφωνίες ανάμεσα στη Δυτική Γερμανία και ζημιωθέντα κράτη της Ευρώπης, τα οποία επιφυλάσσονταν όμως για καταβολές αποζημιώσεων μετά την επανένωση της Γερμανίας. Για να έχουμε μέτρο σύγκρισης, η Ελλάδα έλαβε 115 εκατ. μάρκα εκείνης της εποχής, η Γαλλία 400 εκατ., η Ολλανδία 125 εκατ. και η Βρετανία 11 εκατ. μάρκα.
Γράφαμε γι΄αυτό το ζήτημα στην ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ στις 12-4-2013
“Μ. Γλέζος: Μπορούμε να κερδίσουμε τις Γερμανικές αποζημιώσεις σε 15-20 μέρες.” (ΜΜΕ).
O Μανώλης Γλέζος είναι ο άνθρωπος που μαζί με το Λάκη Σάντα κατέβασαν τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη στην “Κατοχή”. Γι΄αυτό, κατέστη σύμβολο για όλους τους ΄Ελληνες, τους Ελεύθερους Συνειδητοποιημένους Πολίτες και τους αντιφασίστες απανταχού της γής. Δεν εκπροσωπεί μόνο 1 εκατομμύριο εκατό…τόσους ΄Ελληνες που είναι όλοι κι όλοι (σήμερα λιγότεροι) οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ. Κι εμείς, που δεν ανήκουμε σε κανένα κομματικό σχηματισμό, αλλά και η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού θεωρούμε το Γλέζο πρόσωπο-σύμβολο. Γι΄αυτό το λόγο δεν επιτρέπεται να “κονταίνει” το ηρωικό του ανάστημα ο ίδιος με τέτοιες ανεπίκαιρες και “πονηρές” (αυτή την ώρα) κουβέντες περί γερμανικών,πολεμικών αποζημιώσεων ,που υποβιβάζουν τον πολιτικό λόγο σε επίπεδο “Μαυρογυαλούρου”.
Πού ήταν τόσα χρόνια ο αριστερός, πραγματικά ακτιβιστής πρόεδρος “τ΄ Απεράθου”; Στην Ελλάδα ζούσε και ανάπτυσσε πολιτική και κομματική δραστηριότητα. Τότε δεν υπήρχε ζήτημα με τις πολεμικές αποζημιώσεις και το δάνειο των Γερμανών; Γιατί δε μιλούσε την εποχή εκείνη, που ήταν πολύ πιο “ζεστό” και επίκαιρο το θέμα; Και τότε οι οικονομικές ανάγκες της χώρας ήταν τεράστιες, χειρότερες και από τις σημερινές. Μήπως, γιατί θα γελούσε και το “παρδαλό κατσίκι”,αν έβγαινε κάποιος πολιτικός το 1964, ας πούμε, και έθετε ως πολιτική προτεραιότητα της χώρας τις γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις,όταν λίγα χρόνια πριν η Δεξιά είχε εισπράξει (μαζί με τα δολάρια από το σχέδιο Μάρσαλ) και τα μάρκα των Γερμανικών αποζημιώσεων , που δόθηκαν στη χώρα μας ως αποζημίωση με κοινή συμφωνία της τότε ελληνικής και της γερμανικής κυβέρνησης ; Και δια τίνος χειρός υπεγράφη η καταστροφική αυτή συμφωνία; ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ, φυσικά!
Αυτό το ποσό της αποζημίωσης των Γερμανών (ελαχιστότατο, πράγματι, για το αναγκαστικό δάνειο και τις τρομερές καταστροφές των Ναζί στη χώρα μας), μαζί με τα δολάρια των Αμερικανών, τα μοίρασε ο …Εθνάρχης (αναγορευθείς πρόσφατα ως τοιούτος και και δια… φωνής Τσίπρα!) στους νικητές του Ανταρτοπόλεμου ,δηλαδή στους δωσίλογους, τους γερμανοτσολιάδες,στους Μάϊδες και σε όλο το λοιπό ακροδεξιό συρφετό, που απομύζησαν το μεδούλι της χώρας επί συναπτές δεκαετίες.
Με βάση, λοιπόν, τη διεθνή νομιμότητα (επομένως και τη σύμβαση μεταξύ των τότε κυβερνήσεων Ελλάδας και Γερμανίας) ,οι Γερμανοί δε χρωστάνε “δεκάρα τσακιστή” στη χώρα μας. ΄Ετσι, αποφάσισαν ο Καραμανλής και το τότε κράτος της Δεξιάς ( που αποκατέστησε, όπως είπαμε, “ιστορικά” ο ανήθικος, κομματισμός “αχταρμάς” του ΣΥΡΙΖΑ). Και σήμερα,αν κάποιο νόμιμα θεσμοθετημένο εθνικό ή παγκόσμιο “όργανο”, αποφάσιζε πως οι Γερμανοί μας οφείλουν αποζημιώσεις ,θα έπρεπε την ίδια στιγμή να καταργήσουν τη συγκεκριμένη συμφωνία,ως παράνομη και άκυρη. Αυτό με τη σειρά του θα σήμαινε πως κάθε συνθήκη και συμφωνία που σύναψαν στο παρελθόν νόμιμες, εθνικές κυβερνήσεις μεταξύ τους, θα κινδύνευαν ανά πάσα στιγμή να καταργηθούν-ακυρωθούν, αν κάποια από τις συμβαλλόμενες χώρες…θυμόταν πως δεν την ικανοποιούσαν οι όροι εκείνης της συμφωνίας και προσέφευγε στα δικαστήρια.
΄Αρα: Δοθέντος πως το καραμανλικό κράτος, για να ταϊσει τους…νικητές-οπαδούς του συνήψε τότε μια εντελώς ασύμφορη συμφωνία με τους Γερμανούς, αν κάποιοι πρέπει να πληρώσουν αποζημιώσεις στη χώρα, είναι αυτή η εγκληματική παράταξη της Δεξιάς και η οικογένεια Καραμανλή που υπέγραψε την προδοτική συμφωνία με τους Γερμανούς. Αυτοί,λοιπόν, οφείλουν να πληρώσουν σήμερα,αυτοί ξεπούλησαν τα “δίκια” της χώρας και όχι οι Γερμανοί.
Αλλά, δεν είναι μόνο αυτό. Η απάνθρωπη παράταξη της Δεξιάς οφείλει να αποζημιώσει επίσης και τους χιλιάδες πολιτικούς πρόσφυγες, που εξόρισε στα “πέρατα της γης” ,τους πήρε τις περιουσίες τους, τα υπάρχοντά τους , τις ζωές των ίδιων και των οικογενειών τους, αφού για δεκαετίες δεν τους επέτρεπαν τον επαναπατρισμό και το αυτονόητο δικαίωμά τους να γυρίσουν και να πεθάνουν στην πατρίδα τους. Αυτά τα εγκλήματα γιατί δεν είναι το ίδιο επαίσχυντα,όσο και των Ναζί;
΄Οσο για το Σόιμπλε , τη δουλειά του κάνει ο άνθρωπος, τη χώρα του κοιτάζει, όπως θα έκανε ο καθένας και δεν έχει άδικο να ισχυρίζεται πως δεν χρωστάνε οι Γερμανοί τίποτα στην Ελλάδα, βάσει των συμφωνιών μεταξύ νόμιμων κυβερνήσεων στο παρελθόν. Και όχι μόνο αυτό. Οφείλουμε να παραδεχτούμε πως η χώρα μας, που διέτρεξε τον έσχατο κίνδυνο της “άτακτης χρεοκοπίας”, σώθηκε την τελευταία στιγμή από τις ισχυρές ΚΑΙ ΜΟΝΟ οικονομικες “ενέσεις” των Γερμανών,που δεν είχαν καμιά υποχρέωση να το κάνουν. Και φοβάμαι πως, αν οι Γερμανοί ήταν στη δική μας θέση, “σιγά” που οι ΄Ελληνες θα τρέχαμε να ανοίξουμε τα πορτοφόλια μας για εκείνους. ΄Οσο για το άλλο, που ισχυρίζονται οι άσχετοι και οι δημαγωγοί ,ότι η βοήθεια,δηλαδή, μας δόθηκε με το “αζημίωτο”, είναι κι αυτό μέγα ψεύδος. Τα νούμερα άλλα λένε αφ΄ενός και αφ΄ετέρου κανένας δε δανείζει σε φαλιρισμένο και μπαταχτσή ΚΑΙ ΑΛΛΑ λεφτά. Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΤΗΣ ΑΤΑΚΤΗΣ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΤΟΤΕ ΚΑΘΙΣΤΟΥΣΕ ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΙΚΗ ΤΗΝ ΕΚ ΝΕΟΥ ΔΑΝΕΙΟΔΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ. Γιατί δε μας δάνεισαν και οι ΄Αγγλοι ή οι Αμερικανοί; Οι Γερμανοί έπαιξαν “κορώνα γράμματα” και τα προηγούμενα δάνειά τους στη χώρα και τα καινούρια που δόθηκαν με τη μορφή βοήθειας. Αυτη είναι η αλήθεια.Τα άλλα είναι “κραυγές” ανεύθυνες και ρατσιστικές.
Συμπέρασμα: Ποιο ευρωπαϊκό ή παγκόσμιο δικαστήριο θα τολμούσε να ανοίξει τον “ασκό του Αιόλου” , να ακυρώσει την τότε συμφωνία των πολεμικών αποζημιώσεων που υπέγραψε ο Καραμανλής με τους Γερμανούς; Μια τέτοια απόφαση,ένα τέτοιο “δεδικασμένο” θα ανέτρεπε εν ριπή οφθαλμού την παγκόσμια έννομη πράξη. ΄Οποια παλιότερη συμφωνία -συνθήκη κρινόταν εκ των υστέρων ασύμφορη για ένα συμβαλλόμενο,θα διέτρεχε τον κίνδυνο να ακυρωθεί με την προσφυγή σε δικαστήριο του ζημιούμενου από όρο ή όρους της σύμβασης. Δε γίνονται σήμερα τέτοια πράγματα. Μην είμαστε αφελείς.
ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ ΔΡΟΜΟΣ ΥΠΑΡΧΕΙ: Αργότερα, όταν κοπάσει αυτό το τσουνάμι που έπνιξε τη χώρα,να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι, ΠΡΩΤΑ ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ και ΜΕΤΑ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ και ΟΙ ΔΙΠΛΩΜΑΤΕΣ. Να συζητηθεί και να αναλυθεί το θέμα με ντοκουμέντα από την Ιστορία, πως δηλαδή : 1. Η τότε συμφωνία Kαραμανλή για τις πολεμικές αποζημιώσεις και για το δάνειο,που έδωσε αναγκαστικά η χώρα μας στους Ναζί, έγινε υπό καθεστώς πίεσης των συμμάχων και διεκπεραιώθηκε από έναν άκρατα φιλόδοξο και απάνθρωπο πολιτικό στην Ελλάδα. Ο πρωθυπουργός αυτός περισσότερο νοιαζόταν για τη στερέωση της νεοπαγούς τότε εξουσίας του, μέσω της εξαγοράς με τα χρήματα αυτά της δεξιάς-ακροδεξιάς παράταξης που τον στήριζε, παρά για το εθνικό συμφέρον. 2. Η χώρα υπέστη σοβαρές καταστροφές σε έμψυχο και άψυχο υλικό από τους εισβολείς Ναζί. Βεβαίως, οι σημερινοί Γερμανοί δεν ευθύνονται ,ως άτομα για τις εγκληματικές πράξεις των πατεράδων και των παππούδων τους. Με βάση όμως το διεθνές δίκαιο των κρατών “επωμίζονται” ως κράτος-έθνος την ευθύνη για εκείνα τα εγκλήματα, τα οποία, μάλιστα,ως εγκλήματα πολέμου, δεν παραγράφονται. Θα ήταν ,επομένως, μια ηθική αναγνώριση των θυσιών της χώρας μας, αν παραδεχόταν η σημερινή γερμανική κυβέρνηση πως εκείνη η συμφωνία Καραμανλή ήταν άδικη για την Ελλάδα και το ποσό της αποζημίωσης των Γερμανών ήταν ασήμαντο και εντελώς δυσανάλογο για την “εξαγορά” των ζημιών και την εξόφληση του αναγκαστικού δανείου. Συμπέρασμα: Μια χειρονομία ηθική και σε ένδειξη αναγνώρισης των δεινών καταστροφών που υπέστη η χώρα μας από τους Ναζί , θα ήταν η καγκελάριος Μέρκελ με την κυβέρνησή της να προχωρήσει σε ένα νέο, γενναίο “κούρεμα” του ελληνικού χρέους ,αντί για άλλη καταβολή αποζημίωσης. Από τη μεριά της, η χώρα μας θα δεσμευόταν πως ουδέποτε στο μέλλον θα ήγειρε ζήτημα άλλης αποζημίωσης και το θέμα θα εθεωρείτο λήξαν μετά από αυτή την απόσβεση του υπόλοιπου ελληνικού χρέους.
Μόνο μια τέτοια εξέλιξη θα μπορούσε να έχει τύχη για τη χώρα μας. Οποιοσδήποτε δικαστικός αγώνας , δε θα δικαίωνε τη χώρα μας. Απο την άλλη, με τσαμπουκάδες, ύβρεις και “τζάμπα μαγκιές” , χαρακτηριστικά του ανόητου και του θερμοκέφαλου, γινόμαστε γραφικοί, ως λαός. (Να σημειώσουμε πως με κάτι τέτοιες “κραυγές” της Μελίνας Μερκούρη ,όπως “φέρτε πίσω τα μαρμάρά μου,ρε…”, χάσαμε και την υπόθεση της επιστροφής των “μαρμάρων” στη χώρα).
Να είμαστε, λοιπόν, δίκαιοι ,ρεαλιστές και ειλικρινείς Ο Μανώλης Γλέζος δεν έχει κανένα δίκιο να υποστηρίζει πως σε… λίγες εβδομάδες μέσα θα κέρδιζε η Ελλάδα τις αποζημιώσεις! Μιλάει με τερτίπια δημαγωγού. Και αυτός, ένας Γλέζος, σε καμιά περίπτωση δεν επιτρέπεται να κατεβαίνει σε επίπεδο Τσίπρα.
